Σαββάτο βράδυ αραγμένος στο άδειο μου κρεβάτι ψάχνω να βρω τον χαμένο μου εαυτό και ξαφνικά απ' το παράθυρο σαν σκιά προβάλλει των ονείρων μας το ξωτικό.
Μου λέει «γειά σου, μη φοβάσαι, θα' μαι εδώ για σένα, για πάντα θα' μαι των ονείρων ξωτικό. Τα όνειρά σου προστατεύω από χέρια ξένα και βοηθάω να εκπληρωθούν όσο μπορώ».
Του λέω κάποιοι δεν μ' αφήνουν να χαρώ τα όνειρά μου, δια πυρός και σιδήρου προσπαθώ.
«Τα όνειρά σου δεν πεθαίνουν όσο εγώ ακόμα θα παραμένω των ονείρων ξωτικό. Αυτοί ποτέ τους δεν θελήσαν κάτι στη ζωή τους, για αυτό δεν έχουν κρυμμένους πόθους στην καρδιά, ξωτικά ποτέ δεν θα’ χουν να τους προστατεύουν, ενώ εσύ θα πετάξεις μακριά».
Του λέω κάποιοι δεν μ' αφήνουν να χαρώ τα όνειρά μου, δια πυρός και σιδήρου προσπαθώ.
«Τα όνειρά σου δεν πεθαίνουν όσο εγώ ακόμα θα παραμένω των ονείρων ξωτικό. Αυτοί ποτέ τους δεν θελήσαν κάτι στη ζωή τους, για αυτό δεν έχουν κρυμμένους πόθους στην καρδιά, ξωτικά ποτέ δεν θα’ χουν να τους προστατεύουν, ενώ εσύ θα πετάξεις μακριά».
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου