Γράφει
ο Νικόλαος Β. Τωμαδάκης, καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο
Πανεπιστήμιου Αθηνών 1956, στο έργο του («Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν
Φιλολογίαν» Τόμος Α΄ Τεύχος Α΄, έκδ. δευτέρα, Αθήναι 1956 σελ. 23-24) :
«Κατά τα τελευταία έτη συνηθίσαντες, υπό τα
ανθρωπιστικά συνθήματα να ενώνωμεν τους δύο αυτούς διαφορωτάτους κόσμους, τον
ελληνικόν και τον χριστιανικόν, συγχέομεν εις την σφαίραν του πνεύματος δύο
διακρινομένας αλλήλων και πολλάκις αντιμαχόμενας καταστάσεις ών εκάστη είχε και
την ιδίαν (δική της) θεώρησιν …
Ο
χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού ως ζωής και ως
σκέψεως. Έβλεπε εις αυτόν … το φιλέρευον πνεύμα το οποίον ήγεν εις την
φιλοσοφίαν. Το ότι δια τους Έλληνας η αλήθεια δεν ήτο σταθερά και εξ
αποκαλύψεως, αλλ’ εύρημα της ανθρωπίνης διανοίας, τούτο δεν συνεχώρει ο
Χριστιανισμός.
Η
μεγαλύτερη διαβολή την οποίαν ενήργησε (ο χριστιανισμός) κατά του κλασσικού
κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού … το όνομα Έλλην ταχύτατα
συνέπεσε με την έννοιαν του ειδωλολάτρης, μη Χριστιανός … Αυτό το πνεύμα της
εχθρότητος προς τον πνευματικόν Ελληνισμόν διετηρήθη έως ότου η νέα θρησκεία
κατωχυρώθη, επροστατεύθη ως επίσημος κρατική και απέκτησε τον αδιαπέραστον
δογματικόν κλοιόν ως δακτύλιον προστασίας».
Συνεχίζει
ο Ν. Τωμαδάκης :
«Αν ο
Μέγας Βασίλειος συνέγραψε πραγματείαν περί του πως θα ωφελούντο οι παίδες εκ
των ελληνικών συγγραμμάτων δεν πρέπει να νομισθή ότι συνεβούλευεν εκεί ο πατήρ
της Εκκλησίας την νεότητα να εγκολπωθή τον στοχασμόν των κλασσικών. Κάθε άλλο.
Εις βιβλία γέμοντα κακοδοξιών και μυθευμάτων εύρισκε πολλά επεισόδια, τα οποία
είχον ηθικήν αξίαν και ηδύνατο να παιδαγωγήσουν και τους Χριστιανούς παίδας,
ουδέν πλέον.
Ο
Βασίλειος και οι άλλοι μεγάλοι Πατέρες εσπούδασαν βεβαίως λαμπρά ελληνικά εις
ελληνικάς σχολάς των Αθηνών και της Ανατολής αλλ’ η επήρεια του εβραϊκού πνεύματος
επ’ αυτών υπήρξε βαθεία. Από την κλασσικήν φιλολογίαν, χρησιμώτατος υπήρξεν εις
αυτούς ο οπλισμός της ρητορικής, της τέχνης, δι’ ής καθίστοντο ικανοί να
αναπτύξουν την νέα θρησκεία, να πείσουν περί των δογμάτων της τους προσηλύτους.
»Χάριν
της ρητορικής εμελέτησαν (οι Πατέρες) τους Έλληνας συγγραφείς. Επιτηδειώτατον
δ΄όργανον εύρον προς διάδοσιν των ιδεών των την Ελληνικήν γλώσσα προκειμένου να
επικοινωνήσουν προς την εξελληνισμένην πλήρως (διάδωσις του Ελληνισμού επί του
Μέγα Αλεξάνδρου) Ανατολήν. Επομένως η προσέγγισις προς τον Όμηρον, τους
τραγικούς, τον Πίνδαρον, τον Πλάτωνα, τους κατ’ εξοχήν ποιητάς δεν είχε να τους
δώση σχεδόν τίποτε, ειμή μόνον μυθολογούμενα αποκρουστικά και ψευδή. Το ωραίον,
το αισθητικώς καλόν δεν τους ενδιέφερε … ».
(Νικολάου Β. Τωμαδάκη «Εισαγωγή εις την
Βυζαντινήν Φιλολογίαν» ένθ. ανωτ. σελ. 25).
Αυτό το
πνεύμα του σκοταδισμού και του βαθύτατου φανατισμού, της προλήψεως και του
μίσους κατά του Ελληνισμού διέπει την σκέψη του Βυζαντίου. Τα δραστικά μέτρα
των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά του Ελληνισμού είχαν ως αποτέλεσμα να
καταστρέψουν και να εξοστρακίσουν κάθε Ελληνική πνευματική εκδήλωση.
Καταστροφές αρχαίων ναών, βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, ομαδικοί διωγμοί,
καταδίκες, βασανιστήρια, γενοκτονίες είναι φαινόμενα συνηθισμένα και
χαρακτηρίζουν τους βυζαντινούς αιώνες από το 200 περίπου μ.Χ. μέχρι και τον 15ο
αι. μ.Χ., όπου η κορύφωσις των διωγμών χαρακτηρίζει κυρίως την βασιλεία από τον
Μέγα Κωνσταντίνο μέχρι και τον Θεοδόσιο τον Α΄.
Κατατρεγμένος,
λοιπόν από την νέα θρησκεία ο αρχαιπρεπής ΄Ελληνας υποχρεώθηκε να υποταχθή στην
τρομοκρατία (που επέβαλε η νέα θρησκεία με την συνδρομή του Κράτους) και έκτοτε
«τους ιερείς δει σιγάν ή τεθνάναι …». Η εβραιολατρεία του (πνευματικού και
πολιτικού) Βυζαντίου συνεχίζεται μέχρι του τέλους του.
Στο
Ψαλτήριον του Δαβίδ που τυπώθηκε το 1494, σαράντα χρόνια μετά την άλωση,
περιέχονται και οι ακόλουθοι «Στίχοι εις τον θείον Δαβίδ» :
«Σίγησον
Ορφεύ! Ρίψον, Ερμή, την λύραν,
τρίπους
ο Δελφοίς, δύνον εις λήθην έτι,
Δαβίδ
(ο Εβραίος) γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν,
τυρανοί
τα κρυπτά των Θεού μυστηρίων,
πληθύν
παλαιών ιστορεί τεραστίων».
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
Ο εβραιοχριστιανισμός είναι ο δούρειος ίππος με τον οποίον έχουν υποταχθεί οι Έλληνες και ο Έλληνισμός στον εχθρό.
Δημοσίευση σχολίου