Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΑΛΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (-279) ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Ο Βρέννος και o Ακιχώριος είχαν πλέον να επιλέξουν την επόμενη κίνηση……… να κινούντο εναντίον των Αθηνών.
Ο Βρέννος, χλευάζοντας τους αθάνατους θεούς των Ελλήνων είπε ειρωνικά ότι «εκείνοι που έχουν τα πλούτη θα πρέπει να φερθούν γενναιόδωρα στους θνητούς.».
Χωρίς να σπαταλήσει χρόνο, διέταξε τον Ακιχώριο να εγκαταστήσει ένα μέρος του στρατού στην Ηράκλεια για να κρατά απασχολημένους τους Αιτωλούς και στη συνέχεια, με τον υπόλοιπο στρατό, να ακολουθήσει πορεία με κατεύθυνση στους Δελφούς. Ο ίδιος αναχώρησε από τις Θερμοπύλες διασχίζοντας τα στενά του Παρνασσού με σκοπό να συλήσει το θησαυροφυλάκιο που βρισκόταν μέσα στον ιερό ναό του θεού Απόλλωνα.
Τρομοκρατημένοι οι κάτοικοι των Δελφών, αναζήτησαν καταφύγιο στο Μαντείο. Σε υπεράσπιση του Μαντείου προσέτρεξαν οι Φωκιείς από την Άμφισσα και περίπου 1200 Αιτωλείς. Η κύρια στρατιά των Αιτωλών στράφηκε ενάντια στον Ακιχώριο, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ ξεκινήσει από την Ηράκλεια για να συναντήσει το Βρέννο (έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή που ο Βρέννος τού ανέθεσε).
Στην ουσία οι Αιτωλοί αναλώθηκαν σε συνεχή ανταρτοπόλεμο παρενοχλώντας την οπισθοφυλακή της γαλατικής παράταξης η οποία μετέφερε τα λάφυρα από τις προηγούμενες λεηλασίες. Αυτή η δολιοφθορά ανάγκασε τους Γαλάτες να κινούνται με αργό ρυθμό.
Ο Βρέννος αφίχθη στους Δελφούς όπου είχε πλέον να αντιμετωπίσει τους Έλληνες που είχαν καταφτάσει να υπερασπιστούν το ιερό.
Προσπάθησε να εγείρει το ηθικό των στρατιωτών του δείχνοντάς τους στον ορίζοντα το μαντείο και λέγοντάς τους ότι τα αγάλματα και τα άρματα με τα τέσσερα άλογα, ευδιάκριτα από εκείνο το σημείο, ήταν κατασκευασμένα από καθαρό χρυσάφι και θα αποδεικνύονταν ακόμα πιο μεγάλα σε αξία όταν ζυγίζονταν.
Οι Δελφιείς από την άλλη πλευρά είχαν ως μοναδική πηγή θάρρους την πίστη ότι ο θεός Απόλλωνας ήταν στο πλευρό τους παρά τις δικές τους ικανότητες και δυνάμεις.
Κατάφεραν ωστόσο να αποκρούσουν την επίθεση των αναρριχώμενων στους βράχους Γαλατών εκσφενδονίζοντας πέτρες και ακόντια από την κορυφή του λόφου. Σύμφωνα με την ποιητική περιγραφή του Παυσανία, οι Γαλάτες, εκτός από τους Έλληνες, είχαν να αντιμετωπίσουν και τα στοιχεία της φύσης, σεισμούς, κεραυνούς και αστραπές, σημάδια θεόσταλτα από το θεό Απόλλωνα.
Πέραν της «θεϊκής παρέμβασης» φαίνεται πιθανό να επικρατούσε στην περιοχή σφοδρή καταιγίδα, με αποτέλεσμα αρκετοί από τους Γαλάτες να σκοτωθούν από τις συνεχείς κατολισθήσεις βράχων.
Ωστόσο, πολλές ήταν οι απώλειες και για τους Έλληνες.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας η κατάσταση για τους Γαλάτες δεν ήταν καλύτερη. Αφόρητο ψύχος κάλυψε την περιοχή ενώ βράχια έπεφταν συνέχεια από τον Παρνασσό και καταπλάκωναν πολλούς από τους στρατιώτες του Βρέννου, οι οποίοι ήταν μαζεμένοι σε ομάδες για να προστατευθούν από ενδεχόμενες αιφνιδιαστικές νυχτερινές επιθέσεις των Ελλήνων.
Μόλις ο ήλιος πρόβαλε πάνω από τους Δελφούς, οι Έλληνες επιτέθηκαν κατά μέτωπο με εξαίρεση τους Φωκιείς, οι οποίοι, γνωρίζοντας καλά το μέρος, επέλεξαν να κατέβουν στις δύσβατες πλαγιές του Παρνασσού και να χτυπήσουν τους Κέλτες στα μετόπισθεν εξαπολύοντας βέλη και ακόντια.
Στην αρχή της μάχης οι Γαλάτες αντιστάθηκαν ατρόμητα, ειδικότερα η φρουρά του Βρέννου. Ωστόσο, μόλις τραυματίστηκε ο αρχηγός τους, αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν, καθώς οι Έλληνες επετίθεντο από όλες τις μεριές. Κατά την οπισθοχώρησή τους αυτή έσφαξαν όσους από τους συντρόφους τους ήταν τραυματισμένοι ή βαριά άρρωστοι από τις κακουχίες και δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν.
ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΓΑΛΑΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ
Με τον ερχομό της επόμενης νύχτας, οι Γαλάτες κατελήφθησαν από συναισθήματα σύγχυσης και φόβου. Πολλοί από αυτούς στράφηκαν ενάντια στους συντρόφους τους και άρχισαν να αλληλοεξοντώνονται. Οι Φωκιείς ήταν οι πρώτοι που ανέφεραν στους υπόλοιπους Έλληνες τον ακατάσχετο πανικό που είχε κυριεύσει τον εχθρό.
Αυτή η εξέλιξη όπλισε με περισσότερο θάρρος και αποφασιστικότητα τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Γαλάτες, εκτός από το ανελέητο κυνηγητό από τους Έλληνες, είχαν πλέον να αντιμετωπίσουν και την πείνα, καθώς κάθε προσπάθεια συγκέντρωσης βρώσιμων υλών από τη γύρω περιοχή βαφόταν με αίμα.
Περίπου 6.000 Κέλτες χάθηκαν στη μάχη και άλλους 10.000 να ακολουθούν στον πανικό που ακολούθησε. Σε αυτούς προσετέθησαν ακόμα τόσοι, ως θύματα της πείνας και του κρύου.
Οι απόψεις για την τύχη του Βρέννου διίστανται: ο Παυσανίας ισχυρίζεται ότι αυτοκτόνησε αφού πρώτα κατανάλωσε «άκρατον οίνον». Ο Ιουστίνος παρουσιάζει ως μέσο της αυτοκτονίας ένα μαχαίρι ενώ ο Διόδωρος αναφέρει ότι πρώτα μέθυσε και στη συνέχεια χρησιμοποίησε ένα σπαθί. Το πλέον πιθανό είναι ότι ο Βρέννος, λόγω των εκτεταμένων τραυμάτων που έφερε, αυτοκτόνησε με το σπαθί του σύμφωνα με το κελτικό έθιμο που απαιτούσε οι βαριά τραυματισμένοι άντρες να αφαιρούν τη ζωή τους αλλά και τη ζωή των άμεσων συγγενικών τους προσώπων.
Οι Αθηναίοι, μαθαίνοντας τα γεγονότα, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Βοιωτούς και ξεκίνησαν να καταδιώκουν από κοινού τους Γαλάτες σκοτώνοντας αυτούς που καθυστερούσαν κι έμεναν πίσω.
Οι Γαλάτες κατόρθωσαν να αποσυρθούν από τους Δελφούς και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Ακιχώριο, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναχωρήσει από την Ηράκλεια για να καλύψει την υποχώρηση των συντρόφων του. Έχοντας πλέον αυτόν ως αρχηγό, μετά από υπόδειξη και επιθυμία του αποθανόντος Βρέννου, κατευθύνθηκαν προς το γαλατικό στρατόπεδο.
Καθ’ οδόν, και νιώθοντας καυτή την ανάσα των Αιτωλών στην πλάτη τους, συνάντησαν κοντά στο Σπερχειό τους Θεσσαλούς και τους Μαλιείς, οι οποίοι είχαν σταθεί εκεί αποφασισμένοι να ανταποδώσουν τα δεινά που τους προξένησαν οι επίδοξοι κατακτητές. Οι περισσότεροι Έλληνες ιστορικοί της εποχής καταμαρτυρούν ότι κανένας Γαλάτης δεν επέζησε της σφαγής στο Σπερχειό ποταμό.
Ωστόσο, σύμφωνα με κάποιες άλλες μαρτυρίες, γαλατικό απόσπασμα που είχε επιτεθεί στους Δελφούς, οι Τεκτόσαγες, κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ και άλλοι, υπό τις διαταγές των Κομοντόριου και Βαθάναττου, κατευθύνθηκαν προς το Βορρά έχοντας μαζί τους αρκετά από τα λάφυρα που είχαν συγκεντρωθεί. Μέσω διαρκών επιθέσεων από αυτούς που είχαν δεινοπαθήσει κατά την κάθοδό τους, έφτασαν στη χώρα των Δαρδανών κι εκεί χωρίστηκαν: ο Βαθάναττος στράφηκε προς την Ιλλυρία και εγκαταστάθηκε στην περιοχή της ένωση των ποταμών Σάβου και Δούναβη, ενώ ο στρατός του Κομοντόριου νίκησε τους Τριβαλλούς και τους Γέτες και εγκαταστάθηκε στην Τύλη, στις δύο πλευρές του Αίμου, κοντά στη σημερινή βουλγαρική πόλη Στάρα Ζάγορα. Οι Γαλάτες υπό τις διαταγές του Λουτάριου και του Λεοννόριου πέρασαν στον Ελλήσποντο και, αφού υποσχέθηκαν πίστη και φιλία στο Νικομήδη, βασιλιά της Βιθυνίας, εγκαταστάθηκαν στην Ανατολία, σε μια περιοχή που έλαβε το όνομά τους (Γαλατία).
ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ
Οι Γαλάτες εισβάλλοντας στην Ελλάδα είχαν σκοπό όχι απλώς να τη λεηλατήσουν αλλά και να την αποικίσουν. Πήραν μαζί τους τις γυναίκες και τα παιδιά τους με σκοπό να βρουν νέες εστίες και να εγκατασταθούν μόνιμα σε αυτές. Σε αυτήν την άποψη συνηγορεί το ότι μετά τη δεύτερη εισβολή, οι επιζήσαντες δημιούργησαν κελτικό βασίλειο στην Τύλη, ενώ άλλοι εγκαταστάθηκαν στη Μικρά Ασία και παρέμειναν εκεί για αρκετούς αιώνες ως μια αυτοτελής εθνική ομάδα.
Είναι αξιομνημόνευτη η αποφασιστικότητα που επέδειξαν μέσα στην απελπισία τους οι Έλληνες.
Αξιοσημείωτο είναι ότι αγωνιζόμενοι να επιζήσουν, αφάνισαν δεκάδες χιλιάδες Γαλάτες παρότι συνολικά δεν είχαν συγκεντρώσει περισσότερους από 30.000 μαχητές.
Το κατόρθωμα αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο σωματότυπος και η αριθμητική υπεροχή του εχθρού, σε συνδυασμό με την έλλειψη των μεγάλων ηγετών στον Ελλαδικό χώρο – δεδομένης της απουσίας των Πύρρου και του Αντίγονου Γονατά – καθιστούσε αναμενόμενη την Κελτική επικράτηση.
Ωστόσο, σε μια εποχή φθοράς των παλαιών αξιών, εμφύλιων σπαραγμών και με την λάμψη του ελληνικού πολιτισμού να σβήνει, το ελληνικό πνεύμα, με πρωταγωνιστές τους Αιτωλούς, απέδειξε για ακόμα μια φορά την αξία του ενάντια σε έναν ισχυρό και αλώβητο λαό που δέσποζε σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη και ο οποίος στις αρχές του - 4ου αιώνα είχαν κατακτήσει τη μετέπειτα κοσμοκράτειρα Ρώμη.
Οι Έλληνες, σε μια εποχή παρακμής, τέλεσαν έναν άθλο μεγαλύτερο ίσως από εκείνον της αναχαίτισης των Περσικών ορδών μερικούς αιώνες πριν, όταν η Ελλάδα ήκμαζε σε όλους τους τομείς.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΛΙΒΕΡΟ ΠΟΥ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΜΟΖΕΙ.
Πηγή: Άρθρο του Γεωργίου Τσόρβα: «Oι Γαλάτες στην Ελλάδα – Εισβολή των βαρβάρων»
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://chilonas.wordpress.com

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΜΟ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ...

Από την ταινία Hercules (2005) , RENOVATIOUS

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΛΟΧΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΚΟΥΤΑΣ

ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΛΟΧΙΑΣ ΜΑΣ, ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΥΡΟΒΟΛΑΡΧΙΑ! Αφιέρωμα στο 1912-13.
Ο Λοχίας Θεόδωρος Γκούτας υπηρετούσε στο 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων (Διοικητής Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος Διον) και ήταν γιός παλαιού οπλαρχηγού του Ολύμπου και μυθικού ήρωος της περιοχής.
Διακρίθηκε για πρώτη φορά
στη μάχη των Γιαννιτσών, όταν αιχμαλώτισε μία ολόκληρη Τουρκική πυροβολαρχία.
Η πυροβολαρχία αυτή που αμυνόταν στο χωριό Πυλωρύγι (τότε Πύλορικ) μετά την έφοδο των Ευζώνων κατόρθωσε να φορτώσει το υλικό της και να υποχωρήσει “δρομέως” προς ανατολάς. Κατά την κίνησή της όμως προσέκρουσε στο Ευζωνικό τμήμα που διοικούσε ο Λοχίας Γκούτας, ο οποίος την συνέλαβε και προς γενική κατάπληξη πάντων την οδήγησε σε φάλαγγα στον Διοικητή της Μεραρχίας Συνταγματάρχη Μηλιώτη Κομνηνό.
Με την έγκριση του Συνταγματάρχου Παπαδόπουλου είχε σχηματίσει Διμοιρία (25-30 ανδρών) από εκλεκτούς Ευζώνους που αποτελούσε είδος τιμητικής φρουράς του Συνταγματάρχου.
Κατά την (αποτυχούσα τελικά) επίθεση της 7ης Ιανουαρίου κατά του Μπιζανίου το Σύνταγμα των Ευζώνων έχει καθηλωθεί σε μια χαράδρα από δύο εχθρικά πολυβόλα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνεχίσει την επίθεση του.
“… Ο Παπαδόπουλος, κατέρυθρος εξ οργής, φωνάζει προς τον υπασπιστή του Δημητρακόπουλο “
Βρε Γιάννη φώναξέ μου τον Σύνδεσμον του Τάγματος” … Προσελθόντος του Συνδέσμου, ο Συνταγματάρχης του λέγει: “Τρέξε να μου φέρεις τον Γκούτα” και ο θαυμάσιος δεκανεύς Εύζωνος εξηφανίσθη ταχέως καλυπτόμενος από τον πυκνό θάμνο προς τα αριστερά.
Μετ’ ολίγον χρόνον δια της αυτής οδού επανήλθεν ακολουθούμενος από τον περιβόητο Λοχία Θεόδωρο Γκούτα. ‘Ητο μετρίου αναστήματος, ισχνός με μικρούς μέλανας οφθαλμούς και μικρόν αγκιστροειδώς εστριμμένο μύστακα. Μόλις προσήλθεν ενώπιον του Συνταγματάρχου ο τελευταίος τον διέταξεν: “Αυτά τα πολυβόλα εκεί πάνω μας γίνανε τσιμπούρι. Να τους βάλεις χέρι”. Και ο Λοχίας Γκούτας φέρων την δεξιά στο φεσάκι του απαντά: “Μάλιστα κύριε Συνταγματάρχα” και εξαφανίζεται έρπων σχεδόν δια μέσου των βάτων. “Θα τα πάρη αυτός” απεφάνθη μετά πεποιθήσεως ο Παπαδόπουλος.
Εν τη ακμή της μάχης, ο Διοικητής του Συντάγματος διατάσσει αφελέστατα ένα απλούν Λοχία να του κυριεύσει τα πολυβόλα του εχθρού.
Το έτι καταπληκτικώτερον είναι ότι ο Γκούτας μετ’ ολίγον είχε κυριεύσει τα δύο εχθρικά πολυβόλα, των οποίων το πυρ διεκόπη αιφνιδίως.
Ο Λοχίας Γκούτας τον οποίον εσεβάσθησαν αι εχθρικαί σφαίρες κατά τας μάχας, έπεσε την εσπέρα της ιδίας ημέρας
δολοφονηθείς ανάνδρως υπο φανατικού Τούρκου τραυματίου.
Μεγαλόψυχος, όπως όλοι οι γενναίοι, επλησίασεν Τούρκο τραυματία εις τον οποίον έδωκε να πίη εκ του υδροδοχείου του, και τότε ο άθλιος εκείνος υψώσας το παρακείμενο όπλο του επυροβόλησε, τραυματίσας καιρίως τον Λοχία στην βουβωνική χώρα. Ο αετός του Ολύμπου πριν αποθάνει εξεδικήθη, διότι αναρπάσας την ξιφολόγχην του κατέσφαξε τον άθλιον δολοφόνο.
Μέ έρανο μεταξύ των αξιωματικών ανηγέρθη μαρμάρινος σταυρός στον τάφο του Λοχία Γκούτα στη Λάζαινα Ιωαννίνων …”

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

Πως οι Χριστιανοί παρέδωσαν την Νέα Ρώμη στους Οθωμανούς και συνέχισαν την κυριαρχία τους στον Ελληνικό κόσμο καταπιέζοντας τους Έλληνες.
Κατά την Άλωση της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολη), οι ρασοφόροι λειτούργησαν ως πέμπτη φάλαγγα, καλλιεργώντας είτε κλίμα ηττοπάθειας -αντιτιθέμενοι στην ένωση των Εκκλησιών- λέγοντας πως «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», ερχόμενοι και σε απευθείας συνομιλίες με τους Οθωμανούς. Τις προδοσίες των ρασοφόρων, προσπαθεί μέχρι και σήμερα η Εκκλησία να καλύψει με το παραμυθάκι της ξεχασμένης Κερκόπορτας (λες και επρόκειτο για μια απλή πόρτα που έκλεινε με ένα απλό πόμολο που δεν ασφάλισε καλά). Βεβαίως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ακόμη κι αν παρακάμψουμε το γεγονός, πως τουλάχιστον 30.000 ρασοφόροι βρισκόταν στα πάμπολλα μοναστήρια και τις εκκλησιές της περιοχής της Κωνσταντινούπολης (μόνο εντός της πόλεως υπήρχαν, όπως λέγεται, 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό έως και 300.000),  όταν την ίδια στιγμή, την άμυνα της πόλης προσπαθούσαν να κρατήσουν μετά βίας 10.000 άνδρες, απέναντι στους 150.000 περίπου Οθωμανούς πολιορκητές, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως στο πλάι των ρασοφόρων αυτών συντάχθηκαν και πολλοί κοσμικοί, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.
Η Κερκόπορτα -που αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούνταν κυρίως από μοναχούς-, ότι κι αν συνέβη, δεν απέφερε το αποφασιστικό πλήγμα στην ήδη παραπαίουσα Κωνσταντινούπολη. Στην πραγματικότητα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε πάψει εκ των πραγμάτων να υφίσταται, αρκετά χρόνια πριν, και είχε περιοριστεί στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Οι Οθωμανοί είχαν ήδη κυριεύσει την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία και το μόνο που έμενε ήταν η χαριστική βολή· το κερασάκι στην τούρτα: Η τυπική κατάληψη της πρωτεύουσας. Και λέμε τυπική, γιατί ουσιαστικά η Κωνσταντινούπολη είχε υποταχθεί, όταν πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο. Η Κωνσταντινούπολη έπαψε να έχει τον έλεγχο των Στενών, απ’ την στιγμή που οι Τούρκοι ευθαρσώς έχτισαν δίπλα στην Πόλη, στον Βόσπορο, το κάστρο «Ρούμελη Χισάρ» και φορολογούσαν τα διερχόμενα πλοία.
Η Κερκόπορτα (που παρεμπιπτόντως, δεν μνημονεύεται ούτε στο χρονικό του Φραντζή, ούτε του Μπαρμπάρο), είτε «ξεχάστηκε» ανοικτή, είτε -το πιθανότερο- την άνοιξαν κάποιοι από μέσα, δεν συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης. Άλλωστε οι Τούρκοι είχαν ήδη σκαρφαλώσει στα μισογκρεμισμένα τείχη και εισέβαλαν στην πόλη. Επέφερε όμως ένα άλλο πλήγμα: Συνέβαλε στον εγκλωβισμό και στην παρεμπόδιση διαφυγής των αλλοφρονούντων κατοίκων. Όχι όλων βέβαια, γιατί πολλοί -και κυρίως οι ανθενωτικοί- κλειστήκαν στις εκκλησιές και το άβουλο και φανατισμένο θρησκευτικά πλήθος έψελνε μοιρολατρικά «Κύριε ελέησον» και περίμενε βοήθεια απ’ τον …ουρανό. Το άνοιγμα της Κερκόπορτας όμως, εξυπηρετούσε έναν πολύ πιο ουσιαστικό σκοπό. Το Κοράνι προβλέπει την προστασία των «απίστων» κατοίκων μιας πόλης που παραδίδονται οικειοθελώς. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθούν τα βασικά κίνητρα αυτών που άνοιξαν την Κερκόπορτα, είτε ρασοφόρων, είτε κοσμικών, είτε και των δυο μαζί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η περιοχή όπου βρίσκονταν η Κερκόπορτα -όπως και αρκετές ακόμη- δεν πειράχτηκε απ’ τους Τούρκους.
Τα παραπάνω ενισχύει κι ένα έγγραφο που φέρει τον τίτλο «Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» και το οποίο συνέταξε η Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του πρωτοβεστιάριου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή. Η Θεοδώρα Φραντζή ήταν σύζυγος του στρατιωτικού σύμβουλου του αυτοκράτορα, Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Το έγγραφο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1454, όπου είχαν καταφύγει και οι δύο μετά την Άλωση. Στο έγγραφο αυτό, περιγράφεται, μεταξύ άλλων και μια περίπτωση συνδιαλλαγής ρασοφόρων και κοσμικών με τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, Ρεσίτ Πασά της Ανδριανούπολης, λίγες ημέρες πριν την κατάληψη της πόλης. Οι συναντήσεις γινόταν -κρυφά και νύχτα φυσικά- στο μοναστήρι της Αγίας Ευθυμίας και κατά τύχην υπέπεσαν στην αντίληψη του Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Από πλευράς των ρασοφόρων, στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε [2]:
Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι απ’ όλες τις πλευρές πασά μου. Εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα κι ομήρους, χωρίς να προσφέρετε τίποτε.
Ρεσίτ Πασάς: Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ, όσο εξαρτάται απ’ αυτόν, επιθυμεί να μην χυθεί το αίμα των υπηκόων του, καθώς και των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα ιερά μας βιβλία που γράφουν: «Αιχμαλωσία στους άπιστους και θάνατος στους αποστάτες». Με έστειλε λοιπόν να συνθηκολογήσουμε μαζί σας, όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόκτησή της.
Ιωάσαφ: Αυτό μπορεί να γίνει! Να πεις όμως στον σουλτάνο σου, ότι αν θεωρεί ότι μπορεί να καταλάβει την πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει στην μάχη όλον τον στρατό του κι ολάκερο το πυροβολικό. Και τότε πάλι, μα τους Άγιους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο πως θα νικήσει.
Ρεσίτ Πασάς: Σας ακούω λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις σας.
Ιωάσαφ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θ’ ακούσετε και να τα πείτε στον αφέντη σας. Πρώτον, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα τα μοναστήρια με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον, ζητούμε εγγυήσεις ζωής, προσώπων, ιδιοκτησίας, οικιών, γαιών, υπηρεσιών και όλων εκείνων, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα σ’ αυτό το έγγραφο που σας παραδίδω. Και τρίτον, οι χριστιανοί που θα σωθούν, να μην υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν δικαίωμα να καβαλάνε σε άλογο. Επίσης να μην καταπιέζονται θρησκευτικά.
ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ, ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΑΒΕΙ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ Β’. Στην επόμενη συνάντηση, τον λόγο πήρε πρώτος ο Ρεσίτ Πασάς:
Ρεσίτ Πασάς: Σας αναγγέλλουμε, ότι σύμφωνα με όσα είπαμε στην τελευταία μας συνάντηση, οι σύντροφοί μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με τον σεβαστό μας σουλτάνο στην Ανδριανούπολη.
Ιωάσαφ: Ελπίζω ότι η απάντηση του σουλτάνου θα είναι ευχάριστη για όλους. Ο κίνδυνος αυτών των συναντήσεων, είναι πολύ μεγάλος για εμάς. Εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Κι αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, εμείς θα έχουμε πάντα τον φόβο, μήπως και μαθευτούν αυτά που συζητάμε, ενώ εσείς θα πάρετε αμοιβή από τον κύριό σας, γι’ αυτήν σας την αποστολή.
Ρεσίτ Πασάς: Οι όροι του σουλτάνου είναι ευνοϊκοί για όλους, εκτός κι αν, παρά την απελπιστική σας θέση, φανείτε άνθρωποι παράλογοι.
Ιωάσαφ: Η θέση μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και δεν ήρθαμε εδώ για ν’ ακούσουμε απειλές. Προχώρα σε παρακαλώ στην απάντηση. Έχε όμως υπόψιν σου, ότι όποιες κι αν είναι οι συνέπειες αυτών των νυχτερινών μας συναντήσεων, είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε εδώ.
Ρεσίτ Πασάς: Για την πρώτη πρόταση, δηλαδή για τις δέκα εκκλησιές και τα μοναστήρια, καθώς και για τις εκκλησιαστικές περιουσίες, ο σουλτάνος λέει «ναι», σας τα παραχωρεί. Για την δεύτερη, λέει «ναι»· σαν εγγύηση ορκίζεται στον άγιο μας νόμο. Για την τρίτη, λέει «μερικώς ναι», γιατί οι μουφτήδες δεν συμφωνούν να ιππεύουν οι χριστιανοί σε άλογα. Διέταξε να εξαιρεθούν αυτοί που θα του παραδώσουν την πόλη.
ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ, ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.
 Ο αρχηγός της συνωμοσίας, Ιωάσαφ, όχι μόνο δεν αρνήθηκε την ενοχή του, αλλά καυχήθηκε για την προδοσία του, αιτιολογώντας την πως προτίμησε να σώσει την Εκκλησία «απ’ τους Άζυμους (Καθολικούς) και την βδελυρά ένωση», ακόμη κι αν γι’ αυτό θα έπρεπε να βάλει «τέλος στην ύπαρξη αυτής της αυτοκρατορίας». Θεωρώντας ότι η πτώση και κατάκτηση της Πόλης είναι μοιραία κι αναπόφευκτη, λέει καταλήγοντας: «Τι χρειάζονται λοιπόν οι υπεκφυγές; Ότι είναι να γίνει, ας γίνει». Ο Παλαιολόγος του απάντησε, επικαλούμενος την προδοσία του Ιούδα: «Αφού ήταν θέλημα Θεού, να σταυρωθεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τότε καλά έκανε ο Ισκαριώτης και τον πρόδωσε. Άρα σε ερωτώ: Ο Ιούδας είναι συγχωρητέος;». Ο Ιωάσαφ, μπροστά σ’ αυτό το επιχείρημα, προτίμησε να απαντήσει με την γνωστή ξύλινη και υπεκφεύγουσα εκκλησιαστική γλώσσα, λέγοντας: «Πεθαίνω, μαχόμενος κατά της ένωσης των Εκκλησιών. Σήμερα με κρίνεις εσύ. Αύριο ο Θεός θα δικάσει εσένα».
Επίσης πληροφορίες για την παράδοση -και όχι άλωση- της Νέας Ρώμης στους Οθωμανούς από τους ανθενωτικούς, μάς διασώζει ο ιστορικός Καρολίδης:
Και παρακάτω προσθέτει ο Καρολίδης, πως μόνο 33.000 αιχμαλωτίστηκαν, δηλαδή ο μισός πληθυσμός. Ο άλλος μισός, οι ανθενωτικοί, είχαν σημαδέψει τα σπίτια τους και δεν έπαθαν τίποτε. Γιατί, εκτός από το Γεννάδιο, και άλλοι προύχοντες όχι μόνο σώθηκαν, αλλά πήραν και αξιώματα.
Αν δεν μεσολαβούσε η συμφωνία για την παράδοση, οι Οθωμανοί δεν θα άφηναν ορισμένες εκκλησίες και τα σπίτια των ανθενωτικών, αλλά θα άρπαζαν, θα διαγούμισαν, θα σκότωναν και θα γκρέμιζαν παντού. Για να αφήσουν πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, και μάλιστα εκκλησίες και μοναστήρια, που τα κατείχαν οι ανθενωτικοί, και να μην πειράξουν πολλούς προύχοντες θα πει, πως είχαν τέτοιες οδηγίες, που θα τις έδωσε ο ίδιος ο σουλτάνος, σύμφωνα με τους όρους τής συμφωνίας, που υπογράφτηκε στις 28 Μαΐου.
Ο εκκλησιαστικός χρονογράφος Μαλαξός (16ος αιώνας) στην «Πατριαρχική Ιστορία» του μας δίνει διαφωτιστικές πληροφορίες. Στον καιρό, που ο Ιερεμίας Α΄ έγινε για δεύτερη φορά πατριάρχης (δηλαδή στα 1532), ο σουλτάνος βάλθηκε να χαλάσει τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Ο πατριάρχης ζήτησε και πήρε διορία τρεις μήνες από το σουλτάνο, για να αποδείξει, πως «η Πόλη δεν επάρθη από σπαθίον», μα παραδόθηκε με συνθήκη. Ο Ιερεμίας μπόρεσε και βρήκε τρεις μάρτυρες, από τους παλιούς γενίτσαρους, που είχαν πολεμήσει τον καιρό, που πάρθηκε η Πόλη. Οι γενίτσαροι αυτοί ήρθαν στον πατριάρχη και μαζί του πήγαν στο σουλτάνο και τού είπαν πώς έπεσε η Πόλη.
Ο μολδοβλάχος ιστορικός, Δημήτρη Καντεμίρ (1673-1723), που έζησε χρόνια στην Τουρκία, μελέτησε τα αυτοκρατορικά αρχεία και έγραψε την ιστορία τής ακμής και τής παρακμής τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, γράφει -μεταξύ άλλων- για την παράδοση τής Πόλης:
Φτάνουμε λοιπόν στις μέρες, όπου η Εκκλησία, εντελώς υποκριτικά και με θράσος χιλίων καρδιναλίων κι άλλων τόσων πιθήκων, «θρηνεί» τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» που κάποτε θ’ αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη που οι ίδιοι οι ρασοφόροι έκαναν τα πάντα για να πέσει στα χέρια των Τούρκων (ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του πατριάρχη Γεννάδιου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η Πόλη: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται»), όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ’ τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες). Είναι αληθινά θαυμαστό, τι σχιζοφρενικές καταστάσεις μπορεί πράγματι να δημιουργήσει η περίφημη ελληνορθόδοξη «παράδοση». Ας μην ξεχνάμε, πως την έλευση του ίδιου άγγελου Κυρίου, που σύμφωνα και πάλι με την ελληνορθόδοξη «παράδοση», παρέλαβε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον μαρμάρωσε, μέχρι την μεγάλη ώρα που θα επέστρεφε και πάλι για να ξαναπάρει την Πόλη (τι ανοησίες που ήταν και είναι διατεθειμένος να πιστέψει ο κόσμος…), «προφήτευαν» οι ανθενωτικοί ρασοφόροι και πριν την Άλωση. Μόνο που θα ερχόταν για διαφορετικό σκοπό: Να καθαιρέσει τον Παλαιολόγο και να ορίσει άλλον αυτοκράτορα -προφανώς ανθενωτικό. Ως τέτοιο «θείο» σημάδι μάλιστα, ερμήνευσαν μια έκλειψη σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό και ενισχύοντας τις υπονομευτικές ενέργειες.
Όλα αυτά στην κρίση του καθενός…
Πηγές: 
[1] Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας» τού Γιάννη Κορδάτου, τ. VIII (Βυζάντιο Β΄), κεφ. «Η αλήθεια για την άλωση τής Πόλης».
[2] Περιοδικό Δαυλός, Μάρτιος 1993
[3]  Εφημερίδα Καθημερινή, 20/05/2007 Έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης;http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100018_20/05/2007_227320

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ Ο ΜΕΓΑΡΕΥΣ: ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΕΙΝΑΙ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ «ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ»

Ο Ευκλείδης ο Μεγαρεύς, (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έζησε γύρω στο -450 με -380 και ήταν μαθητής του Σωκράτη . Ίδρυσε την Εριστική Σχολή (αλλού αναγράφεται και ως Μεγαρική Σχολή), όπου δίδασκε την ελεατική και σωκρατική φιλοσοφία, με κατεύθυνση κυρίως λογική - γνωσιοθεωρητική.
Μια από τις φράσεις του: «Το καλό είναι ένα και παίρνει πολλά ονόματα. Άλλοτε λέγεται σύνεση, άλλοτε Θεός, άλλοτε νους και τα υπόλοιπα». 
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας έλεγε: «Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το «είναι» κι όχι το «φαίνεσθαι». 
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: Αν κάποιος θέλει να κυβερνήσει ένα κράτος γιατί νιώθει την ανάγκη να βελτιώσει τη ζωή των συμπολιτών του, πλησιάζει το «είναι» της δουλειάς τού κυβερνήτη. Αν όμως κίνητρό του είναι το γόητρο, το προσωπικό κέρδος και οι τιμές τις εξουσίας, τότε πάει να πει πως τον έλκυσε το «φαίνεσθαι» του ρόλου. Στην τελευταία περίπτωση, κατά τον Ευκλείδη, δεν έχει καμία ελπίδα να φτάσει στο Αγαθό.

ΣΟΦΙΑ ΒΗΚΑ - "ΒΡΕΧΕΙ ΜΟΝΑΞΙΑ" (2001)

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Τους βλέπουμε αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεφύγει από το σύστημα.
Τους ακούμε αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι.
Τους νοιώθουμε, αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν...
Αυτούς δεν θα τους δούμε στις θέσεις εξουσίας. Δεν θα τους δούμε τυλιγμένους σε σημαίες είτε αυτές είναι γαλάζιες είτε κόκκινες είτε μαύρες. Δεν θα τους δούμε να γράφουν αφοσιωμένα με πολυτονικό ή στην καθαρεύουσα. Δεν θα τους ακούσουμε να σπρώχνουν την ιδεολογία τους ή την θρησκεία τους σε άλλους. Δεν θα τους δούμε να πουλούν πνεύμα ή να εδρεύουν στις κορυφές της κοινωνίας. Δεν είναι ότι όλα αυτά είναι κακά εξ ορισμού, δεν είναι αυτός ο λόγος που τα αναφέρω. Θέλω να δείξω ότι
όλα αυτά, σήμερα, ΔΕΝ είναι η ουσία. Δεν αρκούν τα φαινόμενα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι οι ουσιαστικές ΠΡΑΞΕΙΣ!
Αυτοί, ανεξάρτητοι στην ουσία, ανένταχτοι στην διάνοια, έχουν χαράξει τον δικό τους δρόμο. Αυτοί σε σέβονται, παρόλο που πολλοί τους θεωρούν γελοίους. Αυτοί, είναι η σπίθα που θα γίνει το άπλετο φως του μέλλοντος, είναι αυτοί που αποτελούν την απαρχή της ανόρθωσης. Αυτοί, δουλεύουν για σένα, παρόλο που εσύ τους φοβάσαι. Αυτοί, πήραν στα χέρια τους την παιδεία τους, πήραν στα χέρια τους την ζωή τους. Αυτοί, δεν χρειάζονται βεβηλωμένους θεσμούς, δεν έχουν ανάγκη την επικρότηση της κοινωνίας. Αυτοί, έχουν αποδράσει προ πολλού από το σύστημα, ήδη ζουν ελεύθερα. Αυτοί έκαναν τις θυσίες τους πριν καν χρειαστεί να τις κάνουν. Και θα τις κάνουν και πάλι.
Έκαναν τις θυσίες τους, γιατί κατάλαβαν ότι χωρίς ελευθερία η ζωή δεν έχει νόημα και αξία. Θυσίες για τον εαυτό τους, θυσίες για τα παιδιά τους, θυσίες για την κοινωνία. Δεν τους φοβίζει το κατεστημένο, είτε αυτό εκφράζεται σε ιδέες, είτε σε πράξεις. Ο ριζοσπαστισμός τους ξεπερνά κάθε όριο της όποιας κλασικής προοδευτικότητας και γι αυτό πληρώνουν αδρά τις επιλογές τους.
Η φιλία τους για την Ελευθερία τους, δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό των ξεπουλημένων και γι αυτό εισπράττουν την χλεύη της εξουσίας. Με τις επιλογές τους, θυσίασαν κάθε πιθανότητα ένταξης στην σημερινή κοινωνία, κάθε πιθανότητα αποδοχής από την σημερινή πλειοψηφία.
Θυσίασαν την ευκολία μιας συμβατικής ζωής για να παραμείνουν σκεπτόμενοι, για να παραμείνουν ελεύθεροι. Όπως έκαναν θυσίες πριν, θα κάνουν θυσίες και τώρα, γιατί πολύ απλά γι αυτούς η θυσία είναι τρόπος ζωής. Όμως αυτοί, ανένταχτοι και σε κατάσταση εξορίας από τους πολλούς όπως είναι τώρα, αυτοί είναι ήδη προϊστάμενα μέλη της κοινωνίας του μέλλοντος.
Όσο οι υπόλοιποι συμβιβάζονταν με το κατεστημένο, αυτοί πάντα έπαιρναν την θέση της λογικής.
Όσο οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τις επιλογές των δυνατών, αυτοί επέλεξαν να υπερασπιστούν τους πραγματικά αδύνατους.
Όσο οι υπόλοιποι έπαιζαν το παιχνίδι τους, παριστάνοντας τους εθνοπατέρες, αυτοί ήδη έμπρακτα έκαναν πράξη τα λόγια τους.
Η Πατρίδα γι' αυτούς δεν είναι ιδεολογία, ή απλά μια έντιμη ιδέα. Η Πατρίδα γι αυτούς, έχει ονοματεπώνυμο και την βλέπουν στα πρόσωπα των συμπατριωτών τους. Ο εργάτης γι αυτούς δεν αποτελεί μια φαντασία παρμένη από τις γραμμές ενός βιβλίου ή τις εικόνες μιας ταινίας. Ο εργάτης γι αυτούς είναι βίωμα, προσωπικό και διαπροσωπικό, εμπειρία δηλαδή που δεν επιδέχεται αλλοίωσης. Ο καπιταλισμός γι αυτούς και πάλι, δεν αποτελεί μια ιδέα ή μια απρόσωπη δύναμη τους σύμπαντος, που ως γνωστό δεν παλεύεται με συμβατικούς τρόπους. Αυτοί, βλέπουν τα πρόσωπα, βλέπουν τα συγκεκριμένα συμφέροντα που απομυζούν και την τελευταία ρανίδα αίματος και αξιοπρέπειας από τα θύματά τους. 
Ο αγώνας τους, δεν είναι θεωρητικός, δεν αποτελεί πάγια θέση. Ο αγώνας τους πάντα ήταν ουσιαστικός και πάντα προσαρμοζόταν στα νέα καθεστώτα και περιστάσεις της εποχής. Η Ιστορία αποτελεί γι αυτούς το μεγάλο κεφάλαιο συμβουλών και πεπραγμένων της ανθρωπότητας και αποτελεί ένα μεγάλο εγχειρίδιο γεμάτο από αποδεδειγμένους τρόπους δράσης. Η Ιστορία γι αυτούς δεν είναι κάτι που επιδέχεται αλλαγές κατά το δοκούν ή κάτι που μπορεί να χρησιμοποιείται για την διαστρέβλωση των πιστεύω του Λαού. Γι αυτούς, η αλήθεια δεν είναι κάτι τρομακτικό, αλλά ένα από τα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση όλων, προσωπικά αλλά και συλλογικά. Αυτοί έχουν υγιή προσωπικότητα, δεν τους πειράζει η αποκάλυψη ενός λάθους, η παραδοχή του γίνεται με χαρά και χωρίς παράλογους εγωισμούς. Η Δημοκρατία γι αυτούς, δεν είναι κάποιο σάπιο πολιτικό σύστημα ή πολίτευμα. Η Δημοκρατία γι αυτούς είναι το μόνο πολίτευμα, που έμπρακτα δίνει εξουσία και αξία στον κάθε πολίτη. Και δεν του ξεγελά η όποια ταμπέλα δίνεται στις υπάρχουσες δομές ή οι παραπλανητικοί θεσμοί που τις περιβάλλουν. 
Αυτοί ξέρουν φυσικά, αυτοί νοιώθουν έμφυτα, το ξέρουν πολύ καλά όταν ξεφεύγει το σύστημα από το ηθικό, το δίκαιο, το Δημοκρατικό. Δεν τους ξεγελούν οι ρητορείες των προδοτών ή τα ξεσπάσματα των ψυχοπαθών. Οι δικαιολογίες των δωσίλογων, τους φαίνονται γελοίες, γι αυτό, οι επιλογές είναι αυτονόητες. Όταν ο αδύναμος καταστρέφεται, η απάντηση είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ. Όταν η Πατρίδα δέχεται επίθεση, η αντίσταση είναι αυτονόητη. Όταν τα θεμελιώδη δικαιώματα καταργούνται, η αντίδραση είναι επί της ουσίας. Και όταν ο λαός εξολοθρεύεται, ο πόνος που νοιώθει δεν τον αφήνει να χαθεί μέσα στον πανικό, την κατάθληψη, το σοκ ή το δέος. Αντί αυτών, η αγάπη του για τον συμπολίτη του μεγαλώνει, η συμπόνια τους δυναμώνει, ο δίκαιος θυμός του γιγαντώνεται και η αντίσταση εν καιρώ, παίρνει διαστάσεις ολοκληρωτικού συναγερμού. Γι αυτόν, η ανατροπή έχει ήδη γίνει προ πολλού, μέσα του και αυτό που μένει είναι η πραγμάτωσή του για τους υπόλοιπους. 
Υπάρχουν λοιπόν σας είπα, κρυμμένοι μέσα στα πλήθη, ριζωμένοι στα σπλάχνα του Λαού, που τώρα περιμένει το έναυσμα, την απαρχή της ανόρθωσης. Κρυμμένοι από την μάζα, κρυμμένοι από τις σιχαμερές εξουσίες του σήμερα, αλλά όχι από τους γύρω τους. Όχι από την γειτονιά, τον χώρο εργασίας, και ποτέ από αυτούς που θα τους ζητήσουν να τους πουν την αλήθεια. Η αφάνεια τους δεν είναι λοιπόν επιλογή τους. Είναι αποτέλεσμα της σημερινής κατοχής, της πολλών χρόνων εξουσίας των δυνατών και των συμφερόντων που έχουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση της Χώρας. Η προσπάθεια τους, η καθημερινή τους έγνοια, μέσα σε όλα τα άλλα που κάνουν για την επιβίωσή τους, είναι η ανόρθωση της Πατρίδας και η αναγέννηση του Λαού σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο. Ο πόνος που νοιώθουν, αναμεμειγμένος με μια άκρατη αγάπη προς τον Λαό της Πατρίδας μας την δικαιοσύνη και την Δημοκρατία, έχει πλέον μετουσιωθεί σε "Έρωτα" και η μόνη τους σκέψη, νύχτα και μέρα, είναι το πως θα βοηθήσουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ευημερήσει αυτός ο τόπος και να γίνουμε όλοι μας πραγματικά ελεύθεροι... 
Όμως το ερώτημα μένει. Και το ερώτημα ΔΕΝ είναι: "Μα που είναι όλοι αυτοί που μας λες;"
Όχι, δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι αυτό το ερώτημά σου, φίλε αναγνώστη...
ΕΝΑ ερώτημα μένει, μετά από όλα αυτά, ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που πρέπει να μας διακατέχει όλους...
Ρώτα λοιπόν τον ευατό σου το εξής:
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ;
ΚΑΙ ΑΝ ΟΧΙ, ΤΟΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ;
Καλή Λευτεριά!

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

ΛΕΥΚΩΣΙΑ, Σ’ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΑΝ ΓΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ ΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ.

Ένας ελάχιστος φόρος Τιμής στους σύγχρονους Ήρωες του Έθνους μας, που πολέμησαν, σακατεύτηκαν και θυσιάσθηκαν το 1974 για την Ελευθερία της Ελληνικής μας Κύπρου. Όσοι κι αν τους ξεχάσανε, το Έθνος είναι εδώ και δεν ξεχνάει..!
Οι ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ ερμηνεύουν τον Ύμνο "Της ΕΛΔΥΚ τα Παλληκάρια", σε μουσική Φώτη Μήλιου και στίχους του Αρτ Κυδωνάκη. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έχυσαν το αίμα τους το 1974, σε όλους όσους πολέμησαν για την Ελευθερία της Ελληνικής μας Κύπρου.

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

ΤΑ “ΣΤΟΙΧΕΙΑ” ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ

Κατασκευή
δωδεκάεδρου
με βάση τον κύβο.
ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ. ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ 2.300 ΧΡΟΝΙΑ

H μαθηματική παραγωγή από την εποχή
του Θαλή μέχρι την εποχή τού Ευκλείδη (-600 έως -300) έχει συγκεντρωθεί από τον Ευκλείδη με απαράμιλλη τάξη και επιστημονικότητα στο έργο του υπό τον τίτλο «Στοιχεία».
Όχι πολύ νεότερος των μαθητών τού Πλάτωνα ήταν ο Ευκλείδης, ο οποίος όχι μόνο συνάθροισε όλα τα μέχρι τής εποχής του στοιχεία τής Γεωμετρίας, αλλά και πολλά, που είχε βρει ο Εύδοξος ο Κνίδιος, τα συνέταξε, πολλά δε επίσης από αυτά, που είχε ανακαλύψει ο Θεαίτητος τα τελειοποίησε.
Επί πλέον δε, εκείνα τα θεωρήματα, τα οποία πριν από αυτόν δέν είχαν τις απαραίτητες αποδείξεις, τα διαμόρφωσε με αυστηρές αποδείξεις. Δεν είναι γνωστό, εάν στα «Στοιχεία» περιλαμβάνονται και θεωρήματα, τα οποία έχει τυχόν ανακαλύψει ο Ευκλείδης. Πολλές όμως ενδείξεις μαρτυρούν, ότι κατά πάσα πιθανότητα πολλά θεωρήματα είναι επινοήσεις τού Ευκλείδη.

[Ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα τμήματα των «Στοιχείων» τού Ευκλείδη, που βρέθηκε στην Οξύρρυγχο.] 
Αφ’ ότου ο Ευκλείδης εξέδωσε τα «Στοιχεία» (υπολογίζεται περί το -320 με -310), κανείς άλλος δέν έγραψε μέχρι και σήμερα παρόμοιο βιβλίο. Από τότε και σε διάστημα 2.300 ετών και πλέον τα «Στοιχεία» τού Ευκλείδη παραμένουν το μαθηματικό στερέωμα τής ανθρωπότητας. Είναι γνωστές περί τις 1.800 εκδόσεις των «Στοιχείων» σε διάφορες γλώσσες. 
Παρά την επιβολή τού χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο, τα «Στοιχεία» είναι το βιβλίο εκείνο, το οποίο είχε τις περισσότερες εκδόσεις παγκοσμίως μετά την Βίβλο...
Ολόκληρο το άρθρο: http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=3100

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΥΚΛΕΙΔΗ: Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΙΤΗ.

Ο Μεθόδιος Ανθρακίτης καταδικάστηκε από το Πατριαρχείο τον 18ο αιώνα και φυλακίστηκε, γιατί δίδασκε Φιλοσοφία και Μαθηματικά.
Σε επιστολή του προς τους προκρίτους των Ιωαννίνων, που έγραψε μετά τη δίκη του, αναφέρει:
«
Γενομένης συνόδου παρεστάθηκα έμπρο- σθέν τους. Πόσοι ήσαν δέν δύναμαι να μετρήσω. Μού παρουσίασαν τα τετράδια διδασκαλίας μου με γνώμες από αρχαίους φιλοσόφους και την Γεωμετρίαν τού Ευκλεί- δου. “Είναι δικά σου;”... “Δέν είναι δικές μου γνώμες, είναι γνώμες των φιλοσόφων.” Τα κατεδίκασαν και τα έκαυσαν.
»Την άλλην Κυριακήν άναψαν φωτιά εις τρία μέρη της αυλής των Πατριαρχείων.
Ολόγυρα, δια να ευχαριστηθούν το σωτήριον θέαμα, ευρίσκοντο κληρικοί και λαός άπειρος, γεμιτζήδες, παπουτσήδες, ραφτάδες. Συναθροίζουν Λογικές, Φυσικές, Ευκλείδην και έτερα Μαθηματικά και τα ρίπτουν στις πυρές. Οι φλόγες αντιφέγγισαν στα πρόσωπά τους, όχι όμως το φως μα τα σκοτάδια...
»
Μού ζήτησαν να ομολογήσω, ότι παρεκινήθην από σατανικήν συνεργίαν, εθελοκακίαν και φρενοβλάβειαν και να τα αναθεματίσω ως δυσσεβή και γέμοντα πάσης βλασφημίας και ότι ουδέποτε πλέον θα διδάξω, ειδάλλως θα είμαι υπόδικος τω αιωνίω αναθέματι
(Δ. Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του ’21», τ. Α , σελ. 160. Το επίσημο κείμενο τής καθαίρεσης τού Μεθοδίου τού Ανθρακίτου, Ιερεμίου Γ’, «Καθαίρεσις διεξοδική τού κακοΜεθοδίου, του όντος από την επαρχίαν Αχρίδος, δια τα μιαρά και ασεβείας γέμοντα συγγράμματα αυτού», εκδ. 1720, τ. 3, σελ. 868-873).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ - "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝ"

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ

Η πόλη της Μασσαλίας ιδρύθηκε από Έλληνες Φωκαείς περί το -600.
Γράφει ο Κυριακόπουλος Φίλιππος
Τον -4ο αιώνα ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης κατ' εντολή του δήμου της Μασσαλίας ταξίδεψε με μια πεντηκόντορο ανοιχτής θαλάσσης  επανδρωμένη με έμπειρο πλήρωμα, για να βρουν και να αγοράζουν μέταλλα, όπως κασσίτερο και ήλεκτρο.
Διέπλευσε το Γιβραλτάρ και ακολουθώντας τις Ιβηρικές και Γαλλικές ακτές έφτασε στο Βελέριον (Κορνουάλη) και στο Κάντιον (Κεντ). Διέσχισε όλη την ανατολική πλευρά της Βρετανίας και το εξερευνητικό ταξίδι συνεχίστηκε προς βορρά όπου ανακάλυψε το νησί Θούλη που ήταν δέκα φορές πιο μεγάλο από τη Βρετανία, όπως έγραφε στο βιβλίο του "περί Ωκεανού". Κάπου εκεί άρχιζε η "πεπηγυία θάλασσα" δηλαδή ο παγωμένος Ωκεανός.
Ο Πυθέας είχε φτάσει στο ύψος του αρκτικού κύκλου και είδε τον ήλιο που δεν έδυε ποτέ. Στη Θούλη (πιθανόν Ισλανδία), βρήκε ανθρώπους, οι οποίοι κατοικούσαν και ζούσαν κάτω από σκληρές συνθήκες. Βορειότερα ο τόπος ήταν ακατοίκητος, εξαιτίας του ψύχους. Επιστρέφοντας στον περίπλου της Βρετανίας, κατέληξε από δυτικά στο Ντόβερ, χαρτογραφώντας την. Από τις ακτές της χώρας των Κελτών έφτασε στο στόμιο του Ρήνου, κοντά στο Ρότερνταμ. Από εκεί έπλεε κατά μήκος της Ολλανδικής και Γερμανικής ακτογραμμής. Ο Πυθέας εκεί, συνάντησε ανθρώπους από το γερμανικό φύλο των Τευτόνων και υπήρξε ο πρώτος που μίλησε γι' αυτούς στην ιστορία. Έμαθε όμως ότι είχε πλησιάσει τον τόπο παραγωγής του ήλεκτρου, του πολύτιμου υλικού, από το οποίο τα καλλιτεχνικά εργαστήρια της Μεσογείου έφτιαχναν κομψοτεχνήματα. Του είπαν ότι το ήλεκτρο το έβγαλαν τα κύματα της θάλασσας σ' ένα μεγάλο νησί, απ' όπου οι ντόπιοι το μάζευαν, το μετέφεραν στην ηπειρωτική χώρα και το πουλούσαν στους εμπόρους του Νότου. Από εκεί ταξίδεψε στην Βαλτική κι έκανε τον περίπλου των Βαλτικών και Σκανδιναβικών παράλιων.
Η Μασσαλία είχε γεννήσει κι άλλους τολμηρούς θαλασσοπόρους. Ο Πυθέας όμως ήταν ο μόνος Έλληνας κατά την Αρχαιότητα που ταξίδεψε τόσο κοντά στο βόρειο πόλο και κατέγραψε με ακρίβεια τις νέες χώρες του Βορρά και τον Παγωμένο Ωκεανό. Τόσο επαναστατικές ήταν οι νέες γνώσεις, ώστε ορισμένοι μεταγενέστεροι ζωγράφοι να αντιμετωπίσουν τον άθλο του Πυθέα με καχυποψία. Σε δύο συγγράμματα, «περί Ωκεανού» και «Γης περίοδος», περιέγραψε τις ταξιδιωτικές εμπειρίες του, παραθέτοντας φυσικά και τους σχετικούς χάρτες.
Δυστυχώς οι μεταγενέστεροι συγγραφείς τον κακομεταχειρίσθηκαν όσο μπόρεσαν με αποτέλεσμα οι πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν να είναι αντιφατικές, φαίνεται όμως ότι έφτασε στην Αγγλία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία, τη Βαλτική και τη Βόρειο Θάλασσα. Οι επιστημονικές του παρατηρήσεις έγιναν αργότερα αποδεκτές ακόμα κι' απ' τους αρνητές του.
Ο Πυθέας όμως πλήρωσε το φόρο που πληρώνουν όλοι εκείνοι που ήρθαν πριν απ' την εποχή τους. Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε ένας σύγχρονος συγγραφέας: "Αν καταρτίσουμε ένα κατάλογο από πέντε - έξη εξερευνητές που έκαναν τα πιο πολλά για ν' ανακαλύψουν τα μυστήρια στη γύρω φύση, τότε ο Πυθέας με το Μαγγελάνο και τον Κουκ ασφαλώς θα πρέπει να βρίσκονται σ' αυτόν".

Ο ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο Π... by ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ 

http://www.hellinon.net/

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΔΕΛΦΟΙ & «Φ»

«Κατά την θερινή τροπή στις 21 Ιουνίου, στους Δελφούς έχουμε διάρκεια ημέρας 14 ώρες και 50 λεπτά ακριβώς.
Η νύκτα βέβαια είναι 9 ώρες και 10 λεπτά.
Ο λόγος 14 50' / 9 10' = (14 5/6) / (9 1/6) δίνει τον 1.618 ήτοι τον χρυσό αριθμό φ (που είναι συζυγής με τον χ=0.618)
Έτσι οι Δελφοί είναι ομφαλός, ομφαλός όχι χώρου αλλά χρόνου
Η γεωγραφική πραγματικότητα για τους Δελφούς δίνει ακόμα τη θέση ομφαλού και κατά την έννοια Ανατολή-Δύση, εφόσον η χρυσή τομή της ηλιακής απόστασης δηλαδή των μεσημβρινών από το ακρωτήριο Φινιστέρο της Ιβηρικής Χερσονήσου στον Ατλαντικό (δυτικό ηπειρωτικό άκρο της Ευρώπης) μέχρι την δυτική πλευρά του Καυκάσου (ανατολικό άκρο της Ευρώπης) ταυτίζεται με την θέση του μεσημβρινού των Δελφών».
«Για την Μουσική Γεωγραφία των Δελφών»
Γιώργος Λυκούρας
Περιοδικό «Αρχαιολογία και Τέχνες» αρ. 86

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΚΙΔΗ (ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ)

Οι ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ ερμηνεύουν την "Ωδή στον Κώστα Κουκκίδη", σε μουσική Φώτη Μήλιου και στίχους του Αρτ Κυδωνάκη. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον 17χρονο φρουρό της Ακρόπολης, που τον Απρίλιο του 1941 αρνήθηκε να παραδώσει την σημαία στους Γερμανούς εισβολείς. Ο Κώστας αγκάλιασε την Γαλανόλευκη κι πήδηξε μαζί της από τον Ιερό Βράχο προς την Αιωνιότητα των μεγάλων Ηρώων του Ελληνισμού! 
ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΕΚΕΙ ΘΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ..
ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΔΡΑΣ, ΕΓΙΝΕΣ ΘΕΟΣ..
ΠΟΙΑ ΓΕΝΙΑ ΣΕ ΒΥΖΑΞΕ, Μ' ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΓΑΛΑ;
ΣΤΕΚΕΙ ΠΙΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ Ο ΒΡΑΧΟΣ Ο ΙΕΡΟΣ..!

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου