Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Jean Michel Jarre - Oxygene 2

ΔΥΟ ΝΕΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΑΠΦΟΥΣ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟ ΦΩΣ

Δύο ανέκδοτα ποιήματα της Σαπφούς ταυτοποιήθηκαν από τον Βρετανό Ντιρκ Ομπινκ, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Μάλιστα το ένα εκ των δυο βρέθηκε σε καλή κατάσταση. Ειδικότερα, τα δυο ποιήματα ανακαλύφθηκαν όταν ο ιδιοκτήτης ενός αρχαίου πάπυρου, που χρονολογείται από τον -3ο αι. ζήτησε τη γνώμη του καθηγητή για το ελληνικό κείμενο. Εκείνος κατάλαβε περί τίνος πρόκειται και ζήτησε την άδεια του ιδιοκτήτη να το δημοσιεύσει.
Παρά το γεγονός ότι η Σαπφώ ήταν μια διάσημη ποιήτρια, σήμερα μόνο ένα ποίημα της σώζεται ολόκληρο. Τα υπόλοιπα είναι τμήματα από τέσσερα διαφορετικά ποιήματα. Το ένα από τα τέσσερα ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα, μόλις το 2004.
Όπως σχολίασε ο Άλμπερτ Χένριξ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, «τα νέα ποιήματα της Σαπφούς είναι εκπληκτικά. Το ένα από τα δύο ποιήματα μιλάει για τον "Χάραξο" και τον "Λάριχο", που σύμφωνα με τια αρχαίες πηγές είναι δύο από τα αδέρφια της Σαπφούς. Είναι η πρώτη φορά που τους συναντάμε σε ποιήματα της».
Το άρθρο του, που περιέχει και μετάφραση των ποιημάτων που βρέθηκαν, αναμένεται να δημοσιευτεί αυτή την άνοιξη. Ωστόσο στο διαδίκτυο έγινε μια προδημοσίευση.
Το κείμενο του παπύρου αρχίζει ως εξής:
ἀλλ’ ἄϊ θρύληϲθα Χάραξον ἔλθην
νᾶϊ ϲὺµ πλέαι• τὰ µέν̣, οἴο̣µα̣ι, Ζεῦϲ
οἶδε ϲύµπαντέϲ τε θέοι• ϲὲ δ’̣ οὐ χρῆ
ταῦτα νόειϲθαι,
ἀλλὰ καὶ πέµπην ἔµε καὶ
πόλλα λί̣ϲϲεϲθαι̣ βαϲί̣λ̣η̣αν Ἤ̣ραν
ἐξίκεϲθαι τυίδε ϲάαν ἄγοντα
νᾶα Χάραξον,
κἄµµ’ ἐπεύρην ἀρτ̣έ̣µεαϲ•  τὰ δ’ ἄλλα
πάντα δαιµόνεϲϲ̣ιν ἐπι̣τ̣ρόπωµεν•
εὐδίαι̣ γ̣ὰρ̣ ἐκ µεγάλαν ἀήτα̣ν̣
αἶψα πέ̣λ̣ο̣νται•
τῶν κε βόλληται βαϲίλευϲ Ὀλύµπω
δαίµον’ ἐκ πόνων ἐπάρ{η}`ω΄γον ἤδη
περτρόπην, κῆνοι µ̣άκαρεϲ πέλονται
καὶ πολύολβοι

Ο ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ

Κατά πάσα πιθανότητα είναι ο πρώτος ναός που χτίστηκε από τον άνθρωπο. Πάνε τώρα είκοσι χρόνια που ανακαλύφθηκαν τα ερείπια του στην κοιλάδα του Urfa στη νότια Τουρκία, στην περιοχή της Gobekli Tepe.
Εκεί, περίπου είκοσι  τοίχοι περικλείουν  δύο μεγαλιθικές πέτρες εγχάρακτες που χρονολογούνται πάνω από 11.000 ετών! Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο - αστρονόμο Giulio Magli, ο ναός αυτός έχει κτιστεί προς τιμήν του Σείριου, του κύριου αστέρα του Μεγάλου Κυνός και του πιό λαμπρού που φαίνεται απο την Γή. Ενώ αυτός είχε εξαφανιστεί από τον γήινο ορίζοντα ως το 15.000 π.Χ., ο Giulio Magli συνειδητοποίησε ότι είχε εμφανιστεί στον ουρανό του Gobekli Tepe ξανά το 9300 π.Χ. Πράγμα που σημάδεψε τα πνεύματα της εποχής και τους ώθησε να κατασκευάσουν τον Ναό αυτής της εποχής. Μια άλλη λεπτομέρεια που παρατηρήθηκε ενισχύει τη θεωρία του, οι κεντρικοί κιωνες (πυλώνες) των τριών τοίχων βρίσκονται στην ευθυγράμμιση με τις ανατολές του άστρου του  9100, του 8750 και ως του 8300 π.Χ..
Από το γαλλικό περιοδικό ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ – MONDE INCONNU που όπως αναφερει το ίδιο στο εξωφυλλο του ασχολείται με την ασυνήθιστη ιστορία.
Ευχαριστώ πολύ την φίλη της σελίδας που μου το έστειλε, και για την μετάφραση.
_____________________ 
Συνέχεια της ανάρτησης με αναδημοσίευση από το autochthonesellhnes.blogspot.gr
 Το συγκρότημα των ναών στο Γκομπεκλί Τεπέ, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, χτίστηκε πριν από 11.000 χρόνια.
Σήμερα είναι η παλαιότερη θρησκευτική δομή που βρέθηκε ποτέ. Η χρονολόγησή του ανατρέπει πολλές θεωρίες, αφού τη Νεολιθική Περίοδο ο άνθρωπος –θεωρείτο- ότι δεν είχε φθάσει ακόμη στο σημείο να κατασκευάσει λατρευτικά κτήρια και ειδικά τόσο ανεπτυγμένα.
Σύμφωνα με τη σύγχρονη επιστημονική παραδοχή, μόλις είχε αρχίσει- ή δεν είχε αρχίσει καν- να καλλιεργεί τη γη και , ίσως, δεν γνώριζε τη διαβίωση σε έναν τόπο.
Το Ύψωμα Γκομπεκλί ανακαλύφθηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα, αλλά οι ανασκαφές στην περιοχή άρχισαν αργότερα, περί το 1990, όταν οι ερευνητές ανακάλυψαν ένα βαρέως τύπου οικοδόμημα, χτισμένο με τεράστιους λίθους και οι τοίχοι του καλύπτονταν με πυλώνες τύπου –Τ-
Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ο αρχαιολογικός χώρος αποτελείται από μια ομάδα κτηρίων που σχηματίζουν κύκλο με διάμετρο 30 μέτρων.
Η αρχαία δομή έλαβε από τους αρχαιολόγους την ονομασία ‘Göbekli’-Tepe, από το ασυνήθιστο περίγραμμά της ‘κυκλοειδές’ ύψωμα.
Αν και οι επιστήμονες, μέχρι τώρα έχουν φέρει στο φως τέσσερις τέτοιους κυκλοτερείς ναούς, υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός τους φθάνει τους είκοσι.
Για άγνωστους λόγους, οι απόγονοι των αρχαίων κατασκευαστών, γέμισαν τους ναούς αυτούς και τους κάλυψαν με άμμο, πριν από 8.000 χρόνια.
Μία απάντηση στο μυστήριο της λατρείας των ναών αυτών έδωσε ο Giulo Magli του Πολυτεχνείου του Μιλάνου (Politecnico di Milano), ο οποίος εξειδικεύεται στην Αρχαιο-αστρονομία. Ο Magli μελετώντας τις αρχαίες αυτές δομές κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ναοί είχαν αντικείμενο λατρείας το αστέρι Σείριος.
 Ο Ιταλός καθηγητής είπε ότι το αστέρι αυτό εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον γήινο ουρανό πριν από περίπου 11.300 χρόνια.
Η φωτεινότητά του, στο νυχτερινό ουρανό, κατείχε την τέταρτη σειρά μετά τη Σελήνη, την Αφροδίτη και τον Δία. Έτσι η εμφάνιση του Σείριου, ενδέχεται, να προκάλεσε ισχυρή εντύπωση στους ανθρώπους της νεολιθικής εποχής.
Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπολογιστή, οι επιστήμονες έχουν καθορίσει την κίνηση του Σείριου από την εμφάνιση του στον ουρανό και στη συνέχεια συνέκριναν τα δεδομένα που προκύπτουν με τις γεωγραφικές συντεταγμένες του Γκομπεκλί Τεπέ.
Αποδείχθηκε ότι, υπάρχει μια νοητή ευθεία γραμμή μεταξύ του αστεριού και του κεντρικού σημείου του κάθε ναού, όταν ο Σείριος εμφανίζεται στον ορίζοντα. Αυτό συνέβη σε κάθε ιερό στις σχετικές ημερομηνίες πριν 9100, 8750 και 8300 χρόνια.
Για να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί η υπόθεση του καθηγητή Magli, θα πρέπει να γίνουν περαιτέρω ανασκαφές.
Εκείνο το οποίο εντυπωσιάζει στο αρχαιότατο ύψωμα των κυκλικών ναών, είναι η παντελής απουσία σημαδιών ή στοιχείων της γεωργίας.
Πιστεύεται ότι ο άνθρωπος της νεολιθικής εποχής πρώτα άρχισε να καλλιεργεί τη γη και να συντηρεί τα βοοειδή και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την κατασκευή χώρων λατρείας.
Το Γκομπεκλί Τεπέ είναι ένα μυστήριο και ίσως ανατρέπει ορισμένες θεωρίες.
mikres-ekdoseis

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Να διευκρινίσουμε για την ιστορία του πράγματος ότι οι τρεις αυτοί πατέρες της χριστ. εκκλησίας, δεν πήγαιναν πάντοτε πακέτο, δηλ. δεν γιορτάζονταν μαζί και ούτε βέβαια διανοήθηκαν ποτέ επί μια χιλιετία κυριαρχίας του Βυζαντίου να τους ταυτίσουν με τα… Ελληνικά Γράμματα και την Ελληνική Παιδεία, αφού εξάλλου τα Ελληνικά Γράμματα και η Ελληνική Παιδεία είχαν δαιμονοποιηθεί από την εκκλησία.
Πώς έγινε λοιπόν και οι τρεις αυτοί σερβιρίστηκαν σε συσκευασία του ενός; Πολύ απλά, οφείλεται – ως συνήθως – σε έριδες μεταξύ των χριστιανών!
Όπως πληροφορούμαστε από πολλές χριστιανικές ιστοσελίδες (π.χ. από τον Επίσημο Διαδικτυακό Οίκο της Εκκλησίας της Ελλάδος κ.α.), τον 12ο αιώνα επί Αλεξίου Κομνηνού, οι χριστιανοί άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος από τους τρεις ήταν… καλύτερος από τους άλλους δύο!
Γρήγορα η φιλονικία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και  χωρίστηκαν σε τρεις παρατάξεις, τους Βασιλείτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες που άρχισαν να πλακώνονται στους δρόμους και στις πόλεις, πράγμα που προκάλεσε τριγμούς στην εκκλησία αλλά και στην έννομη τάξη.
Πήρε ανάποδες ο Αλέξιος Κομνηνός με τη βλακεία που έδερνε τους υπηκόους του και πρόσταξε τον Ιωάννη Μαυρόποδα να βρει στα γρήγορα μια λύση πριν του κάνουν την αυτοκρατορία γης μαδιάμ!
Ο Ιωάννης βρήκε τη λύση: Τους μετέτρεψε και τους τρεις σε συσκευασία του ενός, τους ενοποίησε δηλ. σε μια γιορτή, έγραψε και μια ειδική ακολουθία να ψάλλεται από κοινού και για τους τρεις κι έτσι κατάφερε να τους ηρεμήσει τους θρησκόληπτους χουλιγκάνους.
Να λοιπόν πώς προέκυψε η γιορτή των τριών Ιεραρχών.
Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελληνικών γραμμάτων, ψευδώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852, όταν δηλαδή η νεοορθόδοξη εκκλησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα, αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελληνικής κοινωνίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας την εκκλησιαστική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων!
Πριν, επί Βυζαντίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιεράρχαι», δύο Καππαδόκες και ένας Σύρος, πατέρες της Χριστιανικής εκκλησίας και τίποτα παραπάνω.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://12thespis.wordpress.com/2009/02/01/ypatia7/  

Η ΓΛΑΥΚΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ

Η κουκουβάγια  το ιερό πουλί της Θεάς Αθηνάς, αποτελεί σύμβολο σοφίας,  σύνεσης, αλλά και της πόλης των Αθηνών. Ως ιερό πουλί της Αθηνάς ονομάζεται «Γλαύκα», καθώς ένα από τα προσωνύμια της Θεάς  της Σοφίας ήταν «γλαυκώπις», λόγω των σπιθιροβόλων γαλάζιων ματιών της. Η Γλαύκα συμβολίζει την σοφία,  διότι είναι νυχτόβιο πτηνό το οποίο έχει εξαιρετική όραση ακόμα και στο σκοτάδι. Έχει την φυσική συνεπώς ιδιότητα  να βλέπει την «αθέατη πλευρά των πραγμάτων»,  εκεί που άλλοι αδυνατούν λόγω του σκότους.
 Συμβολίζει κατ' αυτόν τον τρόπο την «σοφία»  που  αφορά  την  μετουσίωση της  απλής γνώσης σε βίωμα,  πνευματικότητα και στάση ζωής. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί  μόνο μακριά από το φως της ημέρας και την φασαρία («εις εαυτόν διείσδυση»),  όταν ο άνθρωπος απομονώνεται από το φυσικό περιβάλλον του, προσπαθώντας να ανακαλύψει  την αυτογνωσία, την πραγματική υπόσταση των πραγμάτων, και την Θεία του υπόσταση.
Για αυτό τον λόγο και «η γλαύκα της Αθηνάς πετάει μόλις η μέρα γείρει προς την δύση της...». Δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο, πως οι «μυήσεις» κατά την διάρκεια των μυστηριακών τελετών γινόταν πάντα νύχτα κάτω από το φως των δαυλών.
 Δεν είναι επίσης τυχαίο πως  επιλέχθηκε (την δεκαετία του 1960), ως σήμα  του Ελληνικού Οργανισμού Εκδόσεων σχολικών διδακτικών Βιβλίων (1).
Ψιλά γράμματα αυτά για τους περισσότερους βέβαια, και εν κατακλείδι δεν γνωρίζω κατά πόσο ο συγκεκριμένος συμβολισμός  του Ο.Ε.Δ.Β.,  ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα....
Όπωςεπισημαίνει μάλιστα  ο δάσκαλος Γιώργιος Τρούλης (2) στην πραγματικότητα το πτηνό που χρησιμοποιούσε  ως σήμα  του Ο.Ε.Δ.Β, δεν είναι μία Κουκουβάγια αλλά ένας.... Μπούφος. Αυτό είναι εύκολα διακριτό στην εικονογράφηση των δύο αυτών  πτηνών. Στο κεφάλι του μπούφου σχηματίζεται ένα είδος αυτιών από φτερά, εν αντιθέσει με την κουκουβάγια, στης οποίας το κεφάλι δεν υπάρχει αντίστοιχος σχηματισμός.
Αυτή τη λεπτομέρεια την γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες, αφού το αρχαίο Αθηναϊκό τετράδραχμο του -5ου αιώνα φέρει την εικόνα της κουκουβάγιας χωρίς αυτά τα «αυτιά».
 Αντίγραφο του Αθηναϊκού τετράδραχμου υπάρχει στο νόμισμα του Ελληνικού ενός ευρώ.
Παρατηρήστε και συγκρίνετε το σήμα του Ο.Ε.Δ.Β. με αυτό του ευρώ. Η διαφορά είναι εμφανής. Ο συμβολισμός άραγε;
1) Ο  Ο.Ε.Δ.Β καταργήθηκε το 2012 μετά από νομοσχέδιο που είχε ψηφιστεί τον Μάιο του 2011 (Νόμος 3966/2011), με σκοπό τον «ορθολογικό εκσυγχρονισμό των επιστημονικών οργάνων που υποστηρίζουν το υπουργείο Παιδείας στο σχεδιασμό και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής». Τον ρόλο του ΟΕΔΒ ανέλαβε το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ» (ΙΤΥΕ - Διόφαντος), η Διεύθυνση Εκδόσεων του οποίου ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2011 σε συνέχεια του νόμου.
2) Ρεθεμνιώτικα Νέα, 10/03/2010

ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα δύο Ελληνικά εκθέματα που θα αναφέρουμε παρακάτω ανεβάζουν στο ζενίθ την επισκεψημότητα στο Μουσείο του Λούβρου αποφέροντας ιλιγγιώδη ποσά στη Γαλλία προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας χωρίς ποτέ όχι μόνο να φθείρεται η αξία τους αλλά να αποκτούν υπεραξία διαχρονικά…
Αυτό κατ αναλογία γίνεται και στο Βρετανικό και σε άλλα μουσεία της Ευρώπης…
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ..
 1) Η αίθουσα με την Αφροδίτη της Mήλου, δηλαδή το άγαλμα (-3ος αι.) της γυναικείας θεότητας που βρέθηκε το 1820 στο νησί της Μήλου.
Ο αξιωματικός Jules-Sébastien-César Dumont d’Urville, που έπεισε τους Γάλλους να βιαστούν να αγοράσουν την Αφροδίτη της Μήλου και που αργότερα εξελίχθηκε σε σημαντικό εξερευνητή της Ανταρκτικής.
Το έργο βρέθηκε σε πολλά κομμάτια (πιθανόν έξι, από τα οποία τα χέρια και το όνομα του γλύπτη πλέον λείπουν), με δύο βασικά, τον κορμό και τα πόδια. Όλα αυτά τα κομμάτια και οι Ερμές έγιναν αμέσως αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Ο Βουτιέ ενημέρωσε με μιας τον Γάλλο υποπρόξενο στην Μήλο, τον Λουϊ Μπρεστ (Louis Brest) και αυτός παρουσιάστηκε και άρχισε να παζαρεύει λέγοντας πως “δεν είναι βέβαιο ότι το άγαλμα αξίζει 1.000 γρόσια”.
Ειδοποίησε όμως αμέσως τον ντε Ριβιέρ (Charles-François de Riffardeau, μαρκήσιος και αργότερα δούκας de Rivière), πρόξενο των Γάλλων στην Υψηλή Πύλη.
Στη διαπραγμάτευση αναμίχθηκε ενεργά και ένας άλλος Γάλλος αξιωματικός που είχε πάθος με τις αρχαιότητες, ο Ντιμόν ντ’ Ουρβίλ (Dumont d’Urville) που σημειωτέον ήταν βέβαιος πως επρόκειτο ή για την Αφροδίτη που κρατούσε το μήλο του Πάρη.
Οι Γάλλοι αποφάσισαν να πάρουν οπωσδήποτε όλα τα ευρήματα στην κατοχή τους.
Το παζάρι καθυστερούσε όμως, όπως και το πλοίο που θα μετέφερε με ασφάλεια το άγαλμα στη Γαλλία.
Ο Κεντρωτάς ή και οι δημογέροντες (καθώς πλέον στα παζάρια είχε αναμιχθεί όλο το νησί) αδημονούσαν και αποφάσισαν να δώσουν ή να πουλήσουν το άγαλμα σε άλλους ενδιαφερόμενους. Ίσως εξάλλου υφίσταντο και πολιτικές πιέσεις -η Υψηλή Πύλη περνούσε σοβαρή κρίση στις εξωτερικές της σχέσεις και η παραχώρηση αρχαιοτήτων από πλευράς της συνιστούσε ουσιαστικά άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Ο νόμος όριζε όλες οι αρχαιότητες να καταλήγουν στην Κωνσταντινούπολη και να αποφασίζεται κεντρικά η διάθεσή τους ώστε ο σουλτάνος να κολακεύει τα έθνη που τον συνέφερε.
Μέσα σε όλα, παρουσιάστηκε και ο Νικόλαος Μουρούζης, μέγας δραγουμάνος του οθωμανικού στόλου, και έπεισε τους Μηλίους να πουλήσουν το εύρημα σε εκείνον (ο Μουρούζης εκτελέστηκε με απαγχονισμό ένα χρόνο αργότερα μαζί με άλλους Φαναριώτες με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην ελληνική επανάσταση).
Ο εκπρόσωπος των Γάλλων που βρέθηκε τότε εκεί ήταν ο υποκόμης ντε Μαρκέλους (Vicomte de Marcellus) που έπεισε τους ντόπιους να μη φορτωθεί τελικά η Αφροδίτη στο πλοίο του Μουρούζη για να πάει στην Πόλη, αλλά στο πλοίο των Γάλλων για να πάει στο Λούβρο.
Το γλυπτό όντως ταλαιπωρήθηκε και φορτώθηκε μετ’ εμποδίων στο γαλλικό καράβι, γιατί οι κάτοικοι της Μήλου είχαν διχαστεί (και διαπληκτίζονταν) και τραβολογούσαν τους Γάλλους μεταφορείς -πολλοί ντόπιοι φοβούνταν ότι αν το γλυπτό έφευγε για τη Γαλλία θα είχαν συνέπειες από τους Οθωμανούς ενώ άλλοι πίστευαν ότι έπρεπε να πάει στη Γαλλία αλλά να δοθούν περισσότερα χρήματα.
 2) Η Νίκη της Σαμοθράκης (-200), το πιο αξιοθαύμαστο ίσως καλλιτέχνημα της Αρχαίας Ελληνικής γλυπτικής τέχνης, που παριστάνει τη φτερωτή θεά της νίκης.
Δυστυχώς, από το άγαλμα λείπει το κεφάλι της. Ανακαλύφθηκε το 1863 από τον Γάλλο πρόξενο Σαμπουαζώ. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864 και δύο χρόνια μετά εκτέθηκε για πρώτη φορά μετά τις απαραίτητες εργασίες – χωρίς όμως ακόμα να μπορούν να εκθέσουν το επάνω μέρος τους κορμού και τα φτερά.
Με αναλογιστική μελέτη αποδεικνύεται ότι οι εισπράξεις των τελευταίων 98 ετών στο μουσείο του Λούβρου μόνο από τα Ελληνικά εκθέματα αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσό των 359 τρις ευρώ…!!!
302 Δίς ευρώ έχει εισπράξει αναλογικά η Γαλλία από τα Ελληνικά εκθέματα τα τελευταία 50 χρόνια…!!!
Μήπως τελικά μέσα στο παιγνίδι που παίζεται τον τελευταίο καιρό κρύβεται στην ουσία η εξαγορά του πολιτισμού της Ελλάδας που η απόδοση σε κέρδη δεν τελειώνει ποτέ και είναι πάνω από πετρέλαια, θάλασσες, κλίματα και διάφορα άλλα…!!!
Toυ Περικλή Αθανασόπουλου
Περισσότερα εδώ: http://www.makeleio.gr/?p=52476

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

«ἄγαλμα πᾶν ἐφ’ ᾧ τις ἀγάλλεται»
ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΔΑ
Στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰῶνα, ἕνας Αὐστριακὸς συλλέκτης ἔργων τέχνης, ἀγόρασε σὲ δημοπρασία τὸν πίνακα «Ἡλιοβασίλεμα πάνω ἀπ’ τὴν Ἀδριατική» (1910). Ὁ πίνακας συνοδευόταν ἀπὸ πιστοποιητικὸ ἐμπειρογνωμόνων ὅτι τὸ ἔργο ἀνήκει στὸ χαρισματικὸ πινέλο τοῦ Ραφαὲλ Ἰωακείμ Μπορονάλι, ἑνὸς ἐκ τῶν φωτεινοτέρων ἐκπροσώπων τῆς ἐξπρεσσιονιστικῆς σχολῆς. Στὴν πραγματικότητα ὁ καμβὰς ζωγραφίστηκε ἀπὸ ἕνα πινέλο, τὸ ὁποῖο ἔδεσε στὴν οὐρὰ ἑνὸς γαϊδάρου μία ὁμάδα καλλιτεχνῶν, μὲ ἀρχηγὸ τὸν Roland Dorzhele. Μάλιστα, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐμπνευσμένης δημιουργίας δὲν παρέλειψαν νὰ φωτογραφίσουν τὴ στιγμή. Τὸ δὲ ὄνομα Boronali ἀποτελεῖ ἀναγραμματισμὸ τῆς λέξεως aliboron(=γάϊδαρος). Παρ’ ὅλα ταῦτα, ὁ πίνακας ὄχι μόνο δὲν ἔχασε τὴν ἀξία του, ἀλλὰ σήμερα ἡ τιμὴ του ἀγγίζει ἀστρονομικὸ ποσό.
Σήμερα, ἡ λεγόμενη «ἀφηρημένη τέχνη» ἔχει ἐπικρατήσει σὲ ὅλες τὶς μορφὲς τῆς καλῆς τέχνης, μὲ συνέπεια νὰ μὴν εἶναι πλέον οὔτε καλή, οὔτε τέχνη. Ἐξαμβλώματα σαπρῶν ἐγκεφάλων καὶ ἀτάλαντων χειρῶν στολίζουν πάρκα, δημόσια κτίρια, ἐκπαιδευτήρια (ἀλοίμονό μας), οἰκίες, χώρους διασκεδάσεως.
Οἱ πίνακες ζωγραφικῆς παρουσιάζουν κάτι λεκέδες. Τὰ ἀγάλματα μόνο ἀγαλλίαση δὲν προκαλοῦν. Ἡ μουσικὴ προσβάλλει τὶς Μούσες. Ἡ ποίηση, πλὴν ἐξαιρέσεων, ἀναδεικνύει κάτι ἔμμετρα παραληρήματα φαντασιῶν φρενοβλαβῶν ἤ χασισοεμποτισμένων βαρβάρων. Ἡ σύγχρονη ἀρχιτεκτονικὴ παράγει κάτι χονδροκομμένους βαρεῖς ὄγκους, καθόλου ἐναρμονισμένους μὲ τὸ περιβάλλον, που μόνο γιὰ ἐνδιαιτήματα τῶν κατοίκων τῆς Μόρντορ ἁρμόζουν.
 Ἐξέλειπε ἡ ἁρμονία, τὸ κάλλος τῶν γραμμῶν, ἡ χάρις τῶν χρωμάτων, ἡ καλαισθησία, τὸ ἑλληνικὸν μέτρον. Ἀναφέρομαι εἰδικὰ στὸ τελευταῖο, διότι μέχρι σήμερα οὐδεὶς κατάφερε νὰ τὸ ξεπεράση ποιοτικά. Οἱ βάνδαλοι, οἱ χθεσινοὶ καταστροφεῖς, εἶναι οἱ σημερινοὶ τεχνοποιοί, κατὰ τὰ φαινόμενα. Ὁ πολιτισμὸς ἔχει παρακμάσει. Ἔνδειξη τῆς παρακμῆς αὐτῆς εἶναι ἡ καλλιτεχνικὴ παρακμὴ καὶ βαρβαρότητα.
Κάτι βαμμένες ἀγελάδες στὶς πρωτεύουσες τοῦ κόσμου. Κάτι εἰκαστικὲς θολοκουλτουριάρικες σαχλαμάρες, που προσβάλλουν θρησκευτικὰ σύμβολα. Κάτι τρομακτικὲς κατασκευὲς ἀπὸ ἀνακυκλώσιμα ὑλικά. Ἡ ἐκφυλισμένη τέχνη προωθεῖται συστηματικὰ ἀπὸ αὐτοὺς που μᾶς θέλουν ἐκφυλισμένους βαρβάρους, προκειμένου νὰ μὴν ὀρθοποδήσουμε ποτέ. Μᾶς θέλουν καθυστερημένους λοβοτομημένους πολῖτες. Σημαντικὸς παράγων γιὰ τὴν ὕπαρξη ἐναρέτων πολιτῶν εἶναι τὸ περιβάλλον ὅπου ζοῦν. Ἕνα ἄσχημο περιβάλλον δὲν θὰ γεννήση δεύτερο Ἐλύτη ἤ Φειδία καὶ γενικὰ ἐλεύθερο καὶ ὡραῖο ἄνθρωπο. Ἡ ἀσχήμια που ἀντικρύζουμε παιδιόθεν στὸ ἀνθρωπογενὲς περιβάλλον μας, ἀποτυπώνεται στὸν ψυχισμὸ μας.
Θλίβομαι που στὴν χώρα τοῦ κάλλους, που γέννησε τὸν ὅντως Πολιτισμό, ἡ τέχνη τοῦ ἐκφυλισμοῦ ἔχει πέραση. Οἱ Ἕλληνες, ἔχουμε μεγίστη εὐθύνη νὰ ἐπαναφέρουμε τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν ὀμορφιὰ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἔχουμε ἄλλον φυσικὸ προορισμό, ἀπὸ τὸ νὰ διδάσκουμε καὶ νὰ σώζουμε τὴν ἀνθρωπότητα, πρὶν καὶ κατόπιν ἑκάστου κατακλυσμοῦ διαχρονικά;
Οἱ σημερινὲς καλλιτεχνικὲς ἐκθέσεις, πλὴν ὀλιγων ἐξαιρέσεων, εἶναι γελοιότητα. Κατὰ κανόνα, παρουσιάζουν κάτι δημιουργίες ψευτοπροοδευτικῶν ἀριστερῶν καὶ διαφόρων περιθωριακῶν στοιχείων, που μόνο καλλιτέχνες δὲν πρέπει νὰ λέγονται. Κομψὲς κυρίες καὶ εὐγενικοὶ κύριοι μὲ βαθυστόχαστα βλέμματα, κοιτοῦν ἐπὶ ὧρες δυὸ σκουριασμένα κονσερβοκούτια που τὸ ἕνα ἀκουμπᾶ τὸ ἄλλο. Πίσω, ὁ γεννήτωρ τοῦ ἐμετικοῦ κατασκευάσματος, στέκει ἀπόκοσμος, ἀλλόκοτος, βλοσυρός, ἐξουθενωμένος κατόπιν τῆς ψυχοφθόρου πολυημέρου προσπάθειας νὰ ταιριάξη τὰ κονσερβοκούτια. Παραδίπλα, ἕνας κριτικός τέχνης, μακρυμάλλης ἤ φαλακρός, φορεῖ γυαλιὰ μὲ χονδρὸ κόκκινο σκελετὸ καὶ ρόζ φουλάριˑ ἔχει ὕφος δέκα καρδιναλίων καὶ σταυρώνοντας τὰ χέρια κρίνει ἀφ’ ὀλυμπίου ὕψους τὸ ἔργο. Ἤπιε ἤδη τρία ποτήρια κόκκινο κρασὶ καὶ θὰ φύγη ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὴν ἔκθεση, μὲ βλέμμα ἀχαρακτήριστα αἰνιγματικό. Ἐνδεικτικὸ παράδειγμα τοῦ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ κριτικοί, εἶναι τὸ παρακάτω.
Κάποτε ἕνας Σουηδὸς δημοσιογράφος προώθησε σὲ ἔκθεση τὸ ἔργο τοῦ διάσημου ἀβαγκαρδιστῆ ζωγράφου Pierre Brasseur. Ἕνας ἐκ τῶν ἐπιφανεστέρων κριτικῶν ἔργων τέχνης ἀπεφάνθη ὅτι «-Ὁ Brasseur ἐφαρμόζει δυνατὲς καὶ σκληρὲς πινελιές ἀλλὰ προϋπολογίζει τὴν παραμικρὴ γραμμή.Τὸ πινέλο του χορεύει ἐπὶ τοῦ καμβᾶ μὲ ἕναν ἄγριο ἐκλεπτυσμό.Ὁ Brasseur εἶναι καλλιτέχνης που ἐκφράζεται μὲ τὴν λεπτότητα ἕνὸς χορευτῆ μπαλέτου». Ὅταν ἡ ἀπάτη ἀπεκαλύφθη, διότι ὁ καλλιτέχνης δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ ἕναν χιμπαντζῆ, ὁ κριτικὸς ἔδειξε νὰ τὰ ’χει χαμένα, ὡστόσο συνέχισε νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ πίνακας εἶναι ὁ καλλίτερος στὴν ἔκθεση. Ἐν τέλει, ἡ ζωγραφιὰ τῆς μαϊμοῡς ἐπωλήθη ἔναντι 90 δολλαρίων σὲ ἰδιώτη.
 Θεωρῶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι που ἐπισκέπτονται τέτοιες ἐκθέσεις καὶ κοιτοῦν μὲ ἐκτασιασμὸ ὅποια μποῦρδα τοὺς πλασάρουν γιὰ ἀσύλληπτο δημιούργημα, δὲν ἔχουν τὴν εἰλικρίνεια νὰ παραδεχθοῦν-πόσο μᾶλλον νὰ καταγγείλουν-ὅτι αὐτὸ που βλέπουν εἶναι ἀηδιαστικὰ κακάσχημο. Φοβοῦνται μὴ θεωρηθοῦν ἀστοιχείωτοι καὶ ἀγροίκοι. Χειρότεραˑ ἀγοράζουν τὰ ἔργα καὶ κοσμοῦν τὰ σπίτια τους. Εἶναι ὁμαδικὴ παράνοια που βασίζεται στὸ σύμπλεγμα φόβου νὰ γελοιοποιηθοῦν δημοσίως, σὲ συνδυασμὸ μὲ μία παράλογη ἀβεβαιότητα καὶ ἀνασφάλεια γιὰ τὴν προσωπικὴ κρίση καὶ ἀντίληψη. Ἔτσι, γίνονται ἀντικείμενο οἰκονομικῆς ἐκμετάλλευσης ἀπὸ τὸν κάθε τυχάρπαστο καὶ φορεῖς διάδοσης τῆς πολιτισμικῆς παρακμῆς καὶ σαπίλας.
Ὅσοι δὲν κατανοοῦμε τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀφηρημένης τέχνης, εἴμαστε ἀγράμματοι, δὲν ἀντιλαμβανόμαστε τὶ θέλει νὰ πῆ ὁ ποιητής καὶ γενικά, δὲν εἶναι γιὰ τὸ ἐπίπεδό μας. Ἀπὸ πότε, κύριοι, ἡ τέχνη ἀπευθύνεται σὲ μιὰ κατηγορία δήθεν ἐκλεπτυσμένων ἀνθρώπων; Ἡ τέχνη δὲν ἀπευθύνεται γενικὰ στὸν κάθε ἄνθρωπο, προκειμένου νὰ διαπλάση ἤθος, νὰ διδάξη, νὰ προβληματίση;
Εἶναι ἄξιο ἀναφορᾶς ἐκεῖνο τὸ περιστατικὸ στὸν Δῆμο Ἀθηναίων, ὅταν δημοτικοὶ ὑπάλληλοι μάζεψαν γιὰ τὰ μπάζα ἕνα τεράστιο μεταλλικὸ ἀκέφαλο χονδροκομμένο πρᾶγμα που κρατοῦσε κάτι ἔγχορδο, καὶ μετὰ ἡ ἀστυνομὶα ἔψαχνε τὸν κλέπτη που ἅρπαξε τὸ γλυπτὸ που κόστισε ἑκατομμύρια στὸν δημοτικὸ προϋπολογισμό! Οἱ δημοτικοὶ ὑπάλληλοι, ἄν καὶ ἐν ἀγνοία τους, ἐνήργησαν ὡς λογικοὶ ἄνθρωποι. Πάντως, τὸ γεγονὸς τῆς λήψης ἀποφάσεων τέτοιου «καλλωπισμοῦ» τῶν πόλεων, εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τῶν διαφόρων δημάρχων…
Ἄς παραδεχθοῦμε ὅτι ἡ ἀφηρημένη τέχνη εἶναι μιὰ ἀπάτη. Ποιὸς δὲν μπορεῖ νὰ παραδεχθεῖ στὸν ἑαυτὸ του τουλάχιστον, ὅτι ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Πικάσσο εἶναι σκέτη ἀηδία; Τὸ παραδεχόταν καὶ ὁ ἴδιος. Κάτι γεωμετρικὰ σχήματα, κάτι χαώδη ὀρνιθοσκαλίσματα, κάτι σκέτα μονόχρομα τετράπλευρα, δὲν εἶναι τέχνη.
 Οἱ καλλιτέχνες τῆς παρακμῆς χρησιμοποιοῦν ὁποιοδήποτε ὑλικό καὶ πρᾶγμα. Σύρματα, βίδες, βότσαλα, ὁδοντόβουρτσες, πάνες… Στὴν Ξάνθη, ὅπου διαμένω, δὲν ἔχετε παρὰ νὰ ἐπισκεφθῆτε τὴν Παλιά Πόλη καὶ τὸ λεγόμενο «Μονοπάτι τῆς ζωῆς». Διάφορα σκουριασμένα συρμάτινα ἐκτρώματα κάποιου Θ.Μαυρουδῆ, παρουσιάζονται στὰ πιὸ πολυσύχναστα σημεία. Τὸ Ἵδρυμα Θρακικῆς Τέχνης καὶ Παράδοσης κοσμεῖται ἐσωτερικὰ ἀπὸ διάφορες ἀχαρακτήριστες ἀλουμινοκατασκευές. Ὑπάρχει ἕνα αἶσχος ἀπὸ σύρματα καὶ κονσερβοκούτια, που ἀναπαριστᾶ τὸν Ἐσταυρωμένο! Δὲν ἀναφέρομαι κἄν σὲ ’κεῖνο τὸ ἀπαίσιο πρᾶγμα που κοσμεῖ τὴν εἴσοδο τῆς πόλης καὶ εἶναι κάτι ἀνάμεσα σὲ ἀνανᾱ καὶ αὐγὸ δεινοσαύρου. Καμμία ἐπίσημη διαμαρτυρία ἐδῶ καὶ χρόνια.
Τὸ ὅλο θέμα μοῦ φέρνει στὸν νοῦ ἐκεῖνο τὸ γνωστὸ παραμύθι. Κάποιος ἔξυπνος ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ὁ κορυφαῖος ἀνυφαντὴς καὶ ὅτι χρησιμοποιεῖ νήματα που μόνον οἱ βλάκες ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν. «Ὑφαίνει» γιὰ τὸν βασιλιᾶ, ὁ ὁποῖος δὲν παραδέχεται ὅτι δὲν βλέπει τὸ ροῦχο του, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ὑπήκοοι, γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῆ βλάκας. Ἐμφανίζεται παντοῦ γυμνός. Ὅλοι σιωποῦν φοβούμενοι μὴν ἀποκαλυφθῆ ὅτι εἶναι βλάκες, ὥσπου μιὰ μέρα, σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς δημόσιες ἐμφανήσεις τοῦ βασιλιᾶ, ἕνα μικρὸ παιδάκι πετάχτηκε ἀπὸ τὸν ὄχλο καὶ φώναξε «Μὰ ὁ βασιλιᾶς εἶναι γυμνός!».
Σπάρτακος Τανασίδης, Γραμματέας Ν.Ἐ.Μ. Ξάνθης
Πηγή: http://filonoi.gr/


Μπείτε και ακολουθείστε τους συνδέσμους. Σχετική ανάρτηση  χωρίς τίτλο

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

«Ο αρχαιοελληνικός κόσμος υποχρεώθηκε να υποταχθεί στην τρομοκρατία που επέβαλε η νέα θρησκεία με τη συνδρομή του Κράτους. Καταστροφές αρχαίων ναών, βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, ομαδικοί διωγμοί πνευματικών ανθρώπων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου πάνθεου, ήταν φαινόμενα συνηθισμένα»
(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 2).
Οι σταυροφορίες, άλλωστε, που παρουσιάζονται ως πόλεμοι θρησκευτικοί και απελευθερωτικοί, τι είχαν ως βαθύτερο κίνητρο; Όχι, βέβαια, εκείνο που ισχυρίζονται αλλά κυρίως την επέκταση και κυριαρχία σε νέους τόπους, και την επιβολή της εξουσίας στους «άπιστους». Μια από τις χειρότερες και πιο γνωστές βαρβαρότητες ήταν, φυσικά, ο αποτρόπαιος θάνατος της Αλεξανδρινής φιλοσόφου Υπατίας. που κυριολεκτικά διαμελίστηκε με πήλινα θραύσματα μέσα στην εκκλησία Καισάρειον, από μια ομάδα φανατικών χριστιανών. Όλοι οι τότε ιστορικοί αποδίδουν την ευθύνη στον επίσκοπο Αλεξανδρείας Κύριλλο, που θα έπρεπε να οδηγούσε τους ανθρώπους προς το καλό αντί για το έγκλημα. Ήταν δε τόσος ο φανατισμός όλων ώστε ο Σωκράτης Σχολαστικός έγραφε ότι:
«Η υπόθεση αυτή ΔΕΝ προκάλεσε την παραμικρή ντροπή όχι μόνο στον ίδιο τον Κύριλλο αλλά ούτε και σ’ ολόκληρη την Αλεξανδρινή εκκλησία»
(Εκκλησιαστική Ιστορία)
Ο φανατισμός δεν επιτίθεται μόνο σε αλλόθρησκους, αλλά και σε κάθε ομόθρησκο που έχει πνεύμα ελεύθερο και μία ωριμότητα ψυχής που δεν του επιτρέπει να γίνεται έρμαιο οποιουδήποτε δογματισμού ή φανατισμού. Κάθε θρησκεία, όπως γνωρίζουμε, έχει την ακμή της και την παρακμή της όταν μοιραία  πέφτει σε χέρια ανθρώπων που έχουν χάσει την επαφή με το ΙΕΡΟ. Επιπλέον, κάθε ιερό κείμενο έχει μια εξωτερική ή «κατά γράμμα» και μια εσωτερική ή «κατά πνεύμα» ερμηνεία. Η πνευματικά ανώριμη ανθρωπότητα προτιμά, δυστυχώς, την κατά γράμμα ερμηνεία διότι είναι ευκολότερη και «πιο χειροπιαστή», ενώ η κατά πνεύμα ερμηνεία απαιτεί προσπάθεια και εσωτερική εργασία.
Φταίνε τα κείμενα των θρησκειών ή εκείνοι που τα ερμηνεύουν όπως θέλουν και κατά το συμφέρον της εφήμερης εξουσίας; Φταίει το θρησκευτικό αίσθημα όταν οδηγείται ο άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις, ή το θηρίο που βρίσκεται μέσα μας και που όταν έρχονται οι κατάλληλες περιστάσεις, πηδά και φορά τη μάσκα της εξουσίας; Είναι μια μάσκα που άλλοτε λέγεται δογματισμός, άλλοτε φανατισμός και άλλοτε – δυστυχώς – κρύβεται πίσω από την ψευδαίσθηση κάποιου ανθρώπου ως πρόθεση «προσφοράς προς τους άλλους», ενώ το κρυμμένο κίνητρό του είναι η αγάπη για την εξουσία επί των άλλων ανθρώπων.
Ας μη ξεχάσουμε τις συχνές αντιμαχίες ανάμεσα στα μέλη των ιερατείων όλων των θρησκειών, που τόσο συχνά, δυστυχώς, γίνονται και προκαλούν τα πλήθη και αναστατώνουν τους ανθρώπους.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Ιφιγένεια Κασταμονίτη (Απόσπασμα)
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.theosophicalsociety.gr/

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2/2/2014

Τιμούμε την Ελληνική Παιδεία και τα Ελληνικά Γράμματα στο πρόσωπο της Υπατίας της Αλεξανδρινής
Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014, ώρα 16:30
Καφέ “ΕΝΩ” – Πολυχώρος ΕΡΜΟΥ
Γωνία Ερμού 11 & Ι. Δραγούμη, Θεσσαλονίκη
Είσοδος από το Καφέ “Ενώ” και ανεβαίνετε στον όροφο.
Διοργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος Προμηθεύς Πυρφόρος,
Κήπος της Ελεύθερης Σκέψης
Είσοδος ελεύθερη
Τιμούμε την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που θα μπορούσε, στη διαχρονική πορεία της Ιστορίας, να εκπροσωπήσει συμβολικά τις έννοιες των Ελληνικών Γραμμάτων και της Ελληνικής Παιδείας. Στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που τίμησε τις έννοιες αυτές με την μόρφωσή του, με το ήθος του, με τον τρόπο ζωής του. Στο πρόσωπο που η αγάπη του για την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα, το οδήγησε μέχρι το τραγικό μαρτύριο και τον ακόμη μαρτυρικότερο θάνατο. Σ’ έναν θάνατο που την βαρβαρότητα και τον φανατισμό με τον οποίο προήλθε, σπάνια θα συναντήσουμε σε ολόκληρη την πολιτισμένη ιστορία της ανθρωπότητας.
Εκδήλωση με αναφορά στο βίο, το πλούσιο και ακτινοβόλο έργο της και στον τραγικό της θάνατο, διανθισμένη με: δραματοποίηση, εικόνες, ποίηση και κινηματογραφικές προβολές για την εποχή της, την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τον καθοδηγούμενο θρησκόληπτο όχλο και τις τελευταίες τραγικές στιγμές της μεγάλης μαθηματικού, φιλοσόφου και αστρονόμου.
Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες σε κάθε πόλη της Ελλάδος να τιμήσουν την Ελληνική Παιδεία και τα Ελληνικά Γράμματα στο πρόσωπο της Υπατίας, της μάρτυρος μαθηματικού και φιλοσόφου.

ΑΓΗΜΑ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

«…ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ, ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ»

"Ω ξειν', αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ - 480
"Ξένε διαβάτη μήνυσε στους Σπαρτιάτες, πως είμαστε 'δω πεσμένοι πιστοί στα δικά τους προστάγματα."
ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.... "Το τοπίο αλλαγμένον από τον χρόνον Η ΜΝΗΜΗ ΠΕΤΡΑ, ΑΤΟΦΙΑ."
Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ.. Η ΦΥΣΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΤΟΠΙΟ... ΜΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ.....

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ 700
Το -480 στις Θερμοπύλες θυσιάστηκαν με τους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα και 700 ΘΕΣΠΙΕΙΣ οπλίτες υπό την ηγεσία του Δημοφίλου του Διαδρόμου.
Αν και τους επετράπηκε να φύγουν αποφάσισαν να μην αφήσουν τους Σπαρτιάτες, αν και θα μπορούσαν να υποχωρήσουν στην πόλη τους (αφού αυτή θα βρισκόταν στο έλεος των Περσών σε περίπτωση ήττας τους στις Θερμοπύλες) προτίμησαν να παραμείνουν στις Θερμοπύλες.
Ο πιο ανδρείος από τους Θεσπιείς αναδείχτηκε ο Διθύραμβος του Αρματίδη.
Μετά τη Μάχη των Θερμοπυλών ο βασιλάς των Περσών, ο Ξέρξης, πυρπόλησε τις Θεσπιές, των οποίων οι κάτοικοι είχαν καταφύγει στην Πελοπόννησο.
Πηγή: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΑΣ

Στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος δεν είναι προορισμένος να διαχειρίζεται γνώση αλλά μονάχα συγκεκριμένο εύρος πληροφορίας… και αυτή μόνον μέσω της μνήμης του.  Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό από τη διαχείριση γνώσης… 
Ο εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος έτσι ώστε να παράγει σκέψη… Σκέψη η οποία είναι απλά η συσχέτιση πληροφοριών που βιώσαμε ως εμπειρίες κατά το παρελθόν μας. Ακόμα και η μελέτη συγκαταλέγεται σε αυτή όπως και τα υποθετικά σενάρια για το μέλλον μας τα οποία επίσης βασίζονται σε συγκεκριμένες εμπειρίες του παρελθόντος μας…
Η «γνώση» όμως στην ουσία της, δεν έχει καμιά σχέση με τις δικές μας εμπειρίες… Οι δικές μας εμπειρίεςεκτός του ότι περιέχουν μόλυνση από τον ενεργειακό θόρυβο των πεποιθήσεών μας, ο οποίος παράγεται από την αντίληψή μας για τον αισθητό κόσμο που ζούμε- είναι απειροελάχιστα ανύπαρκτες σε σχέση με τη συνολική «γνώση»
Η πραγματική γνώση αρχίζει να «εισρέει» στην ύπαρξή μας, όταν έχει καταλαγιάσει η λειτουργία της σκέψης και του εγκεφάλου… Στην πραγματικότητα δεν «εισρέει» αλλά υπάρχει… Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει σε όλουςΜόνο που αυτό, είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να το αντιληφθούν όλοι
Πως λοιπόν και πότε μπορούμε να πούμε ότι κατέχουμε γνώση; Πόσο σημαντική είναι για μας και πως μπορούμε τελικά να τα καταφέρουμε να την προσεγγίσουμε; Οι άνθρωποι πάντα την αναζητούν διότι από τον πρώτο κιόλας καιρό της εμφάνισής τους σε τούτο τον κόσμο την θεώρησαν περισσότερο σημαντική από την ύπαρξή τους… Κι όσο λιγότερα αντιλαμβάνονται γι αυτή, τόσο περισσότερο χρόνο από τη ζωή τους δαπανούν για χάρη της… Η αντίληψη ότι ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να την προσεγγίσει στο ελάχιστο, μας ωθεί συνεχώς να δημιουργήσουμε άλλα μέσα «εξωτερικά» μέσω της τεχνολογίας ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν περισσότερη από αυτή… 
Όμως ο σύγχρονος πολιτισμός κινείται σε μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που υπάρχει… διότι το πραγματικά σημαντικό τμήμα της γνώσης που είναι απαραίτητο για να πλησιάσουμε την πηγή της, είναι κύρια η γνώση του Εαυτού μαςΤο κύριο
Η ολοκληρωτική αντίληψη του διαχωρισμού του υλικού σώματος της μορφής, από το εσώτερο ενεργειακό μας, κύριο σώμα, είναι το βήμα που θα ανοίξει τις πύλες προς αυτό που αναζητούμε αιώνες τώρα χωρίς επιτυχία… Η σιγή του νου και της σκέψης μας, -το αντίθετο δηλαδή από ότι έχει περισσότερο επενδύσει ο σύγχρονος άνθρωπος- δημιουργεί μια νέα αντιληπτικότητα σχετικά με την κατανόηση της «γνώσης»… Αυτή η σιγή όμως, οδηγεί στην αποτελεσματική παρατήρηση του κόσμου μας κι αυτή η παρατήρηση αρχίζει σιγά-σιγά να συνθέτει μέσα μας,  με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο, τη «γνώση» που δεν χάσαμε ποτέ…
Αλκιρέας

ΣΕΙΡΙΟΣ - ΤΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ

Των ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΥΜΕΩΝΑΚΗ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ

Το μυστηριώδες άστρο ο ΣΕΙΡΙΟΣ και οι Μακεδόνες Επιστρέφει να φωτίσει ξανά την Ελλάδα;
Ο Σείριος. το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο.
Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ' άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό. Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου.
Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε;
Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί...
Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου
Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και απέχει μόλις...8,4 έτη φωτός από τη Γη. (έως και 8,8) Είναι διπλός αστέρας και μαζί με το συνοδό του, το Σείριο Β', περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξεως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. Ο Σείριος έχει μάζα 2,3 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας, αλλά μικρότερη πυκνότητα. Θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με νεφέλωμα. Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του κάθε 25 χρόνια συνοδεύεται από ισχυρότατα παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας.
Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα.
Για την Ελληνική Μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον.
Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρατούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρχουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.
Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ωρίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Οινοπίων, εξοργισμένος, τον τύφλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου. Όμως ο Ωρίωνας, με τη βοήθεια ενός χρησμού κατάφερε να ξαναβρεί το φως του. Συγκεκριμένα, ο χρησμός έλεγε ότι θα γιατρευτεί, αν βαδίσει προς την Ανατολή και εκθέσει τις άδειες κοιλότητες των ματιών του στις πρωινές ηλιαχτίδες. Έτσι βοηθούμενος από τους θορύβους που έκαναν οι σιδηρουργοί του Ηφαίστου, έφτασε στη Λήμνο, όπου ο Κηδαλίων (ο δάσκαλος του Ηφαίστου), τον κουβάλησε στους ώμους του και τον έφερε μπροστά στον Ήλιο.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο μύθος έχει κάποια σχέση με τη σύνοδο Ήλιου-Σείριου, που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά και με τα μυστήρια των Καβείρων.
Γνωρίζουμε πως ο γάμος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης τους στη Σαμοθράκη, όπου εκτελούνταν τα «Καβείρια μυστήρια» ή, αλλιώς, τα «μυστήρια των μεγάλων θεών».
Ο Φίλιππος είχε μυηθεί από νωρίς στα μυστήρια αυτά (μάλλον στη Θήβα), ενώ η μητέρα του Αλέξανδρου ήταν ιέρεια.
Οι Κάβειροι άλλωστε θεωρούνται θεότητες του πυρός. Η λέξη «Κάβειρος» έχει ετυμολογική σχέση με το ρήμα «καίω» - όμως τα σύμβολα τους, όπως π.χ. το αγκίστρι, έχουν να κάνουν με το νερό και τα συναντούμε αργότερα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Κατά μία άποψη (Ηρόδοτος, Στράβων, Πίνδαρος) είναι απόγονοι του Ηφαίστου από το γάμο του με την Καβειρώ, γι' αυτό και τους βρίσκουμε πάντοτε κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές, ενώ συχνά αντιπροσωπεύουν χθόνιες ή υποχθόνιες θεότητες. Η καρδιά της καβειρικής λατρείας βρισκόταν στην Αρχαία Μακεδονία, στο βουνό Άθως.
Όπως κι αν ονομάζονται οι Κάβειροι στις διάφορες περιοχές, θεωρούνταν πρόγονοι του ανθρώπινου γένους. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ένα από τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης λεγόταν «Αδάμας» και θεωρείται ο άνθρωπος- αρχέτυπο, ο πρώτος αρσενικός στην τάξη της γέννεσης.
Σύμφωνα με την παράδοση, τον Ωρίωνα σκότωσε η Άρτεμη από ζήλεια για την κυνηγετική του τέχνη και ο Δίας τον έκανε αστερισμό δίπλα στις Πλειάδες, ενώ κατά μια άλλη εκδοχή πέθανε από το θανατηφόρο τσίμπημα ενός σκορπιού, άποψη στηριγμένη προφανώς στ' αστρολογικά δεδομένα, καθώς είχε παρατηρηθεί πως ο αστερισμός του Ωρίωνα και του Μεγάλου Κυνός εξαφανίζονται από τον ορίζοντα όταν ανατέλλει ο Σκορπιός. Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια).
Ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και τον Μεγάλο Σκύλο. Αν ο Σείριος συμβολίζει τη Μεγάλη Μητέρα και τη μήτρα, όπου φυλάσσονται οι γόνοι, τότε σίγουρα ο Ωρίωνας είναι η στιγμή της ανάδειξης και του ανδρώματος του ήρωα και η Αργώ «το ταξίδι», δηλαδή η αποστολή, που ο ήρωας πρέπει να πραγματοποιήσει για την εξάπλωση της φυλής του και των χαρακτηριστικών της.
Αν κοιτάξουμε τον «ημίθεο» Αλέξανδρο κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε θα καταλάβουμε ότι γνώριζε πολύ καλά το ρόλο που όφειλε να ενσαρκώσει, στο όνομα των αξιών εκείνων που ήταν ο μόνος φορέας και εγγυητής, λόγω της άμεσης σύνδεσης του με το θείο.
Σημειώστε ότι ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και τον Μεγάλο Σκύλο.
Οι Μακεδόνες, Γιοι Θεών
Ο Ηρόδοτος (Κλειώ, κεφ. 56) κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», υποστηρίζοντας ότι είναι Δωριείς και ονομάστηκαν έτσι από τη στιγμή που κατοίκησαν στην Πίνδο. Ως γνωστόν, οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο οποίος συχνά απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κάποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτηριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα (προγονό του από την πλευρά της μητέρας του).
Σύμφωνα με το μύθο το όνομα «Μα­κεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, νιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του 'Αννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού.
Στην περιοχή Ορεστίδα, κατά το -700 ξεκινά επίσημα, η ιστορία των Μακεδόνων. Μάλιστα στην περιοχή αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε και η ιστορία της μακεδόνικης δυναστείας, που ονομάζεται ως τότε «Αργαιάδες» ή «Τημενίδες». Το πρώτο όνομα μας φέρνει στο νου τον «Αργαίο τον Α'» (652 - 621), το δεύτερο κατά σειρά βασιλιά της μακεδόνικης δυναστείας (πρώτος ήταν ο Περδίκκας, απόγονος και αυτός του Ηρακλή). Το δεύτερο ανήκει σε κάποιον Ηρακλείδη «Τήμενο», που κατέλαβε το Αργός. Αυτή η όχι και τόσο τυχαία σύμπτωση των ονομάτων μαρτυρεί ίσως τη σχέση των Μακεδόνων με το πελοποννησιακό Αργός. Αν λοιπόν συσχετίσουμε τα παραπάνω με τους μύθους της Ιούς και του Δαναού και με την εκδοχή του Διόδωρου για το Μακεδόνα κι αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του Αλεξάνδρου, μας είναι εύκολο να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης επαφή της Μακεδονίας με τα δρώμενα της Αιγύπτου. (Σημειώστε ότι στη Θεσσαλονίκη και αλλού έχουν βρεθεί πολλά στοιχεία Αιγυπτιακής λατρείας, όπως Σεραπεία κ.ά.
Διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν στη Δήλο μαρτυρούν πως η αιγυπτιακή θρησκεία επικράτησε κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Κατά την ίδια εποχή υπάρχουν αιγυπτιακά ιερά στην Τιθορέα δίπλα στους Δελφούς. Στη Δήλο, σε ιερά της Ίσιδας, βρέθηκαν αφιερώματα προς τους αιγυπτίους θεούς, τα οποία είχαν προσφέρει Μακεδόνες. Στους Φιλίππους η θεά Ίσιδα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα έχουν βρεθεί καταγεγραμμένα και τα ονόματα των ιερέων της).
Η Μυστική Ιστορία της Γέννησης του Αλέξανδρου
Πολλές παραδόσεις, καθώς και μια σειρά χρησμών περιπλέκονται τόσο με τη γέννηση, όσο και τη ζωή του Αλέξανδρου. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λέγεται ότι ήταν γόησσα φιδιών. Τη νύχτα πριν από το γάμο της με το Φίλιππο, η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι μπήκε στο σώμα της ένας κεραυνός που την γέμισε φωτιά. Ο Φίλιππος, από την άλλη, μετά το γάμο τους είδε κι αυτός σε όνειρο πως σφράγισε το σώμα της γυναίκας του με μια σφραγίδα που είχε την εικόνα ενός λιονταριού.
Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και από τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην όαση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου. Το μαντείο αυτό είχε συμβουλευτεί και ο Ηρακλής, που θεωρείται πρόγονος των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα άλλωστε πίστευε πως ο γιος της ήταν προορισμένος να σώσει την Αίγυπτο από το βάρβαρο Πέρση κατακτητή. Ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ως βασικά σύμβολα του τα κέρατα και τον κεραυνό του Άμμωνα-Δία και το στέμμα της Ίσιδος με τα τρία οκτάκτινα αστέρια, και μάλιστα προς τιμή της έχτισε ναό στην Αλεξάνδρεια, στην πόλη που έφερε τ' όνομα του.
Το Αστέρι της Βεργίνας
Το 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργί­νας. Ανάμεσα στους άλλους θησαυρούς βρέθηκε και μια χρυσή λάρνακα με τα οστά του Φιλίππου και η οποία έφερε ως διάκοσμο το 16κτινο αστέρι και τρία ελάσματα με 8κτινα αστέρια. Έγινε λοιπόν φανερό, πως τα αστέρια αυτά αποτελούσαν το έμβλημα της Μακεδόνικης δυναστείας. Έτσι άρχισε και η όλη φιλολογία γύρω από τη σημασία και το νόημα του συμβόλου.
Καταρχήν, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν πολλά είδη αστεριών με διάφορους αριθμούς ακτινών, αλλά πιο συχνά συναντούμε αστέρια με 8,16 και 32 ακτίνες.
Ανάλογα με τη σκοπιά του κάθε ερευνητή, το άστρο συμβόλιζε πότε τον Ήλιο και πότε το Σείριο. Γεγονός πάντως είναι ότι όλες οι μορφές που κατά καιρούς το συνόδευαν ήταν θεότητες άμεσα ή έμμεσα συσχετισμένες με τη λατρεία του Σείριου, όπως: η Ίσις, η Ιστάρ, ο Διόνυσος, ο Πάνας, ο Ωκεανός, οι Κάβειροι, η Κυβέλη, οι Διόσκουροι (που για μερικούς ταυτίζονται με τους Κάβειρους), η Άρτεμις, η τριπλή Εκάτη, ο Ήφαιστος, η Ήρα, ο Ηρακλής και ο Σείριος, ο Εωσφόρος και ο Έσπερος (θεότητες που σχετίζονται με τη λατρεία των Καβείρων, της Ίσιδας και του Μίθρα), ο Δίας με διπλή όψη (ουράνιος ή διονυσιακός), ο δικέφαλος Άμμων-Δίας, ο Μινώταυρος κ.λπ.
Στο νομίσματα των νήσων του Αιγαίου συναντούμε το άστρο δίπλα στο Δία και σ' έναν σκύλο που βγάζει ακτίνες.
Ο Σείριος και η λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας» στον ελληνικό χώρο εμπλουτίστηκαν, παραλλάχτηκαν και μορφοποιήθηκαν με βάση την ελληνική φιλοσοφία και πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος πολύπλοκος μυστικισμός υπάρχει γύρω από το Μακεδόνικο Άστρο, που έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, πάντα δορυφορικά γύρω από το Σείριο, τον αστερισμό που εξακολουθεί να κρατά φυλαγμένα τα μυστικά του στο νυχτερινό ουρανό...
Η Γ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ είναι συγγραφέας, πτυχιούχος του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία. Ο Ε. ΣΥΜΕΟΝΑΚΗΣ είναι ερευνητής-μεταφραστής και η Χ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ φιλόλογος.
Ανιχνεύσεις τχ 22. Ιανουάριος-Φεβρουάριος '98
Πηγή ΕΡΕΥΝΑ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: ΣΕΙΡΙΟΣ.. ΤΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ!

Oι Πυθαγόρειοι είχαν όλα τα «κλειδιά».
Στον ρυθμό της κοσμικής μουσικής που πρώτοι «άκουσαν» οι μαθηματικοί του -6ου αιώνα εξακολουθεί να χορεύει η σύγχρονη Κοσμολογία.
Ένας Έλληνας καθηγητής Μουσικής και Πληροφορικής, με πανεπιστημιακές σπουδές στη Φυσική και ερευνητικό έργο στα Πυθαγόρεια Μαθηματικά απέδειξε ότι η «αρμονία σφαιρών», η περίφημη πυθαγόρεια θεωρία, έχει ακριβή εφαρμογή σε όλους τους γνωστούς μας σήμερα πλανήτες.
Ο πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, διευθυντής του Τομέα Τεχνολογίας Ήχου, Μουσικοπαιδαγωγικής και Βυζαντινής Μουσικολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Χαράλαμπος Σπυρίδης ανακοινώνει στο επιστημονικό συμπόσιο «Φιλοσοφία και Κοσμολογία» τους αριθμούς που εκφράζουν σε αστρονομικές μονάδες τις αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο πιάνοντας το νήμα από τους Πυθαγορείους.
Ο κ. Σπυρίδης διατυπώνει «μια καθολική, εξαιρετικά απλή και κομψή σχέση» που εμπεριέχει μόνον τους αριθμούς 1, 2, 3, 4 της «ιερής τετρακτύος» των Πυθαγορείων και το άθροισμά τους, τον «τέλειο» αριθμό 10.
Η «τετρακτύς» ήταν η βάση της πυθαγόρειας διδασκαλίας που πρέσβευε ότι οι ήχοι των ουράνιων σωμάτων συνθέτουν μία κοσμική μουσική, γιατί οι αποστάσεις και οι ταχύτητες των πλανητών και των απλανών αστέρων διέπονται από τους ίδιους αριθμητικούς λόγους που παράγουν και τη συμφωνία των ήχων.
Οι συμφωνίες των ήχων που παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα έχουν μορφή απλών αριθμητικών σχέσεων. Επομένως κατά τους Πυθαγόρειους το μυστικό της μουσικής και της κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών (1, 2, 3, 4).
Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος φιλόσοφος που συνδέει την Αστρονομία με τη Μουσική, υποστηρίζοντας ότι στο αρμονικό και σφαιρικό σύμπαν τα πάντα διέπονται από απλούς νόμους, που μπορούν να εκφρασθούν με τους αριθμούς της «ιερής τετρακτύος».
Με τη θεωρία της αρμονίας των σφαιρών που συνδυάζει την κοσμική αρμονία με τη μουσική αρμονία, ο μεγάλος φιλόσοφος επιχείρησε να εξηγήσει τη θέση και την κίνηση των πλανητών στον ουράνιο θόλο. Χρησιμοποιώντας μουσικούς όρους, δηλαδή εύφωνα μουσικά διαστήματα, καθόρισε υπό μορφήν κλίμακας τις μεσοπλανητικές αποστάσεις. Ακολούθως, αντιστοιχίζοντας τα μουσικά διαστήματα σε μετρικές αποστάσεις, κατόρθωσε πρώτος να υπολογίσει σε Δελφικά στάδια τις μεσοπλανητικές αποστάσεις των «ουρανίων γεννητών», όπως ονόμασε τα ουράνια σώματα ο Πλάτωνας παίρνοντας το νήμα από τον Πυθαγόρα.
Ο Πυθαγόρας τον -6ο αιώνα δέχθηκε ότι η μουσική απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης είναι ένας τόνος και η μετρική απόσταση μεταξύ τους είναι 126.000 Δελφικά στάδια, δηλαδή 22.371.300 μέτρα.
 Σχεδόν 24 αιώνες μετά δύο Γερμανοί αστρονόμοι, ο Γιόχαν Μπόντε και ο Τίτιους, προσδιορίζουν τις θέσεις των γνωστών τότε πλανητών του ηλιακού μας συστήματος με ικανοποιητική ακρίβεια.
Η εμπειρική ανακάλυψή τους, ανερμήνευτη μέχρι σήμερα, έμεινε γνωστή ως ο κανόνας Μπόντε-Τίτιους. Ο κανόνας των Γερμανών αστρονόμων έπαψε να δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα όταν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στους «νεότερους» πλανήτες και στη ζώνη πέρα από τον Πλούτωνα, μία από τις συναρπαστικότερες περιοχές του ηλιακού συστήματος, γεμάτη αντικείμενα από βράχο και πάγο που περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο σε τεράστιες αποστάσεις.
Ο καθηγητής Σπυρίδης, μελετώντας επί σειρά ετών τις πλατωνικές απόψεις «περί των θείων γεννητών», τις οποίες συγκέρασε με την «αρμονία των σφαιρών» του Πυθαγόρα, ανακάλυψε ότι ο κανόνας των δύο Γερμανών αστρονόμων του 18ου αιώνα αποτελεί μία μαθηματική έκφραση της πυθαγόρειας μουσικής των σφαιρών.
Στο συμπόσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών θα αποδείξει ότι κατάφερε να επεκτείνει την ακριβή εφαρμογή της πυθαγόρειας θεωρίας σε όλους τους γνωστούς πλανήτες, ενώ θα υποδείξει συγκεκριμένες θέσεις «πλανητικών» αντικειμένων μετά τον Πλούτωνα.
Όπως δήλωσε στον «Ε.Τ.», «η γέφυρα που κατασκευάσθηκε και συνδέει τον κόσμο των αστρονόμων με τον κόσμο των μουσικών διασφαλίζει την αιωνιότητα μιας συμπαντικής αρμονίας σε πλήρη εξέλιξη, η οποία θα προσδιορίσει το χωροχρόνο μέσω των γνώσεων της Αστρονομίας και της Μουσικής στην εκάστοτε εποχή».
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος , Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου