Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Η ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ «ΕΠΙ» ΚΑΙ ΤΟΥ «ΥΠΟ»

Η Επίφυση και ή Υπόφυση, προφανώς όχι τυχαία, έχουν εμπρός από την λέξη «Φύση» από μια πρόθεση ή κάθε μια.
Η μέν Επίφυση εμπεριέχει το «Επί», πού έχει την έννοια του «Επάνω», και ή δε Υπόφυση το «Υπό», με την έννοια του «Υποκάτω». Πράγματι, σύμφωνα και με τά όσα είπαμε πιο πάνω, ή δύο αυτοί αδένες του εγκεφάλου παίζουν τον σημαντικό ρόλο του διπλού μας εαυτού. Ως παράγων παρατήρησης των πληροφοριών που παρέχουν, λήπτης των δεδομένων είναι ή Ψυχή. Έτσι συμπληρώνεται ή τριάς.
Η Επίφυση έχει την επαφή με τον Ιδεατό – Πνευματικό εαυτό μας, ενώ ή Υπόφυση με τον Σωματικό – Μορφικό.
Η αλληλοσυμπλήρωση των πληροφοριών πού καταγράφει το Ψυχικό από τους δύο πληροφοριοδότες δίνουν την δυνατότητα στον άνθρωπο να δημιουργεί την συνειδητοποιημένη εκείνη κατάσταση πού του επιτρέπει την επίγνωση όχι μόνο του υλικού του Εγώ, αλλά και της Ιδέας του «Είναι» του, ούτως ώστε να διατηρήσει την μνήμη της υπάρξεώς του είς το διηνεκές.
Δηλαδή να αποκτήσει Αθανασία.
Το θέμα πού κάνει την διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους δύο αδένες, είναι ότι, ή Υπόφυση εξαρτάται από τά δεδομένα με τά οποία έχει γαλουχηθεί «γενεές επί γενεών» το μεταβιβαζόμενο μητρικό μας κύτταρο, και στα οποία υπακούει και αντιδρά ό εγκέφαλός μας.
Από αυτόν, ώς προέκταση επακολουθεί μια πληθώρα αντίδραση ορμονικών εκρήξεων, δηλαδή ηλεκτρικών διεγέρσεων, με την επίδραση των πεπτιδίων επί των δεσμών των νευρώνων πού μετατρέπουν την παραπάνω διέγερση σε χημική ουσία, πού με την σειρά της αυτή ερεθίζει το αντίστοιχο κυτταρικό κύκλωμα του εγκεφάλου και μεταβιβάζεται ή όλη ενέργεια μεταφρασμένη στην υποκειμενική αντίληψη της ψυχής, ως συναίσθημα.
Σε αυτήν την Υπό – την Φύση κατάσταση μπορούν και έχουν πρόσβαση οί εξουσιαστές των ανθρώπων – καταναλωτών, των αναλώσιμων ανθρώπων, των μαζικής μορφής ανθρώπων των πόλεων, των ανθρώπων των κοινωνικών συστημάτων, των ανθρώπων του δεσμωτηρίου στο Σπήλαιο του Πλάτωνα.
Με τον έλεγχο και την κατεύθυνση τού συναισθηματικού ψυχικού προσανατολισμού, επιδιώκεται ή μόνιμη, ή μια και μοναδική οριζόμενη οδός ύπαρξης της πραγματικότητας πού ζούμε, μιάς πραγματικότητας πού κυβερνάται από τον πόνο, τον φόβο, την ανασφάλεια, το γήρας και τον θάνατο.
Ακόμα, ό εγκλωβισμός μίας και μοναδικής όρασης, ή απονόηση και ή απονέκρωση του αδένα της Επίφυσης μέσω της οποίας έχουμε την πρόσβαση στο Ελεύθερο Πεδίο Δημιουργίας, μας καθιστά δούλους ενός χαμηλού ενεργειακά χώρου .
Στο υπό την Υπόφυση εξαρτώμενο πεδίο, υπόκειται το σωματικό μας επίπεδο, ή μορφική μας οντότητα και το δυναμικό του τύπου αίματός μας.
Εδώ ορίζονται οί κοσμικοί νόμοι της Φύσης των όντων, των φαινομένων και των καταστάσεων.
Κάτοχοι αυτών των γνώσεων του χώρου, μπορούν να αλλάξουν, να μεταλλάξουν, να μεταστοιχειώσουν, ή να μεταβάλλουν το «Είναι» των δεδομένων μέσα από την απελευθέρωση του νού, την κατανόηση της ουσίας, την δημιουργική φαντασία, την προστασία της ψυχής από τις κατευθυνόμενες έξωθεν διαταραχές συγκίνησης και δημιουργίας υποσυνείδητων συναισθημάτων, καί την συνειδητά ενεργοποιημένη Θέληση.
Όλα αυτά είναι δυνατά να υπάρξουν κάτω από το κράτος της Επίφυσης.
Η Επίφυση, ή Επί την Φύση, είναι ό Πνευματικός μας Εαυτός, ή Ιδεατή μας μορφή, ή «πρό του σπέρματος» Ύπαρξή μας, το Πρωταρχικό μας Εγώ.
Με την έν ενεργεία θέση αυτού του «αδένα», έχουμε πρόσβαση στο αόρατο, το ονειρικό, το υποκειμενικό, το «άλλο εγώ».
Στην τριμερή μας ύπαρξη, αναζητάτε ή ένωση μέσω της συνειδητοποιήσεως των από την ψυχική νόηση και κατανόηση του μορφικού και πνευματικού.
Ό Πλάτωνας για δώσει την ιδέα των τριών μερών του όλου, το απέδωσε με τά εξείς λόγια. «Προς το παρών, πρέπει να φανταστούμε τρία γένη:
Εκείνο που γεννιέται, εκείνο που δημιουργεί μέσα του το προηγούμενο και εκείνο που κατ΄ απομίμησή του δημιουργείται το πρώτο.
Αυτό που δημιουργεί κάτι μέσα του μπορούμε να το θεωρήσουμε μητέρα, εκείνο που από την απομίμησή του δημιουργείται κάτι θα το πούμε πατέρα, ενώ το ενδιάμεσό τους ας το παρομοιάσουμε με παιδί.»
Τίμαιος 50 d
Με το Υπό, δηλώνεται ότι έχει σχέση με το κάτω.
Το χαμηλό, το ίζημα, ότι κατακάθεται.
Στην Δημιουργία, αυτό πού κάθισε πιο χαμηλά, ήταν τά βαριά στοιχεία της ύλης, τά υλικά με τά οποία υπόκειται σε μορφική παρουσία ή ιδέα.
Τά υλικά πού χρησιμοποίησε το Πνεύμα για την διάδοση των σκέψεων – πληροφοριών του «Θεϊκού Είναι».
Μέσα από την μορφή ή ψυχή πληροφορείται για την αυτονομία της από την οποία εννοείται ή ύπαρξη της αρχικής της ιδέας.
Στον χώρο αυτόν ανήκει το υλικό με το οποίο τά ανώτερα και αθάνατα καθρέπτισαν τις ιδέες τους στίς φθαρτές μορφές.
«Θεοί, Θεών που εγώ δημιούργησα και γέννησα, θα είστε άφθαρτοι όπως τα έργα μου …απομένουν αγέννητα ακόμη τρία θνητά γένη… Για να γίνουν θνητά πρέπει να αναλάβετε εσείς …έχοντας για παράδειγμα την δική μου ενέργεια …δημιουργήστε ζωντανά όντα, θρέψτε τα για να μεγαλώσουν και όταν πεθάνουν, πάρτε τα πάλι πίσω»
Πλάτωνος Τίμαιος 41 b c d
Στο Υπό, υποκρύπτεται το υπογήϊνο, το καταχθόνιο και ό κρυφός κίνδυνος.
Με το «U» ως πρώτο γράμμα κάνει την εμφάνισή της ή ιδέα της κοιλότητας, ό χώρος όπου μαζεύεται το υλικό, συνήθως το υγρό στοιχείο από όπου προέρχεται ή μορφική οντότητα.
Ή όπως λέει ό Πλάτωνας: «Ας εξετάσουμε λοιπόν, για ποιόν λόγο έφτιαξε ο δημιουργός την γένεση και τον κόσμο.
Ήταν αγαθός… για αυτό θέλησε να γίνουν τα πάντα όσο το δυνατόν ποιο όμοια με τον ίδιο … πήρε όλη την ορατή ύλη που ποτέ δεν ησύχαζε, αλλά βρισκόταν σε άτακτη, ακανόνιστη κίνηση, και την έβαλε από την αταξία σε τάξη.»
Τίμαιος: 30 b
Με το Επί, εννοείται το επάνω, το υψηλό, αυτό πού οδηγεί το κάτω, το ελέγχει και το διαμορφώνει.
Το Επί έχει αρχικό γράμμα το «Ε» πού υπονοεί την Ενέργεια.
Μια Ενέργεια ή οποία δίνει την κίνηση στην μορφή πού διαγράφει το Υπό. Αφορά την από τον Ήλιο ενέργεια – ακτίνα – ιόν, μέσα από την οποία μεταφέρεται ή πληροφορία του «Είναι να γίνει».
Στα τρία επίπεδα στα οποία χωρίζεται και ενώνεται το όλον, το Νοητικό – Πνευματικό μέρος, ή Ιδέα, από το αδιαμόρφωτο χώρο της Ουσίας, εμψυχώνεται στο Ψυχικό επίπεδο από όπου διαμορφώνει την αιτία της μορφικής της εμφάνισης.
Ο Πλωτίνος την αιτία αυτή την ονομάζει «Επιθυμία»: «Ο κόσμος βρισκόταν σε ενότητα και ηρεμία, ‘όταν μια πολυπράγμων φύση , που ορίζει την ύπαρξη και την βούλησή της κινήθηκε από το αίσθημα μιάς σφοδρής επιθυμίας να αναζητήσει κάτι περισσότερο του παρόντος Όλου.»
Στον κόσμο μας, υπάρχουν οι «Υπό», οι εδώ δομημένοι, και οι «Επί», οί εκ των άνω ερχόμενοι. Υπάρχουν οι «Υπό», οι μη έχοντες πνευματικό σώμα, και οί «Επί», οι αναζητούντες την επανασύνδεση με το πνευματικό τους σώμα.
Στους καιρούς μας θα δούμε να συμβούν μεγάλες αλλαγές και ανακατατάξεις.
Θα συμβούν ανατροπές και γεγονότα πού θα αφορούν την πνευματική υπόσταση σε σχέση με το σωματικό, υλικό μέρος.
Μέσω, από την εκ των άστρων νέα ακτινοβολία ιόντων προς τον πλανήτη μας, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες, πού θα ενεργοποιήσουν τά κατάλληλα σημεία του εγκεφάλου μας, ώστε θα έχουμε την εμφάνιση του Νέου Ανθρώπου, του ανθρώπου πού θα κατευθύνεται από το ανώτερο μέρος της τριαδικής του υπόστασης, το Νοητικό, πού οδηγείται από το Πνεύμα.
Ενώ, το δεύτερο τμήμα του, το Συναισθηματικό, αυτό πού εκφράζει την υλική μορφοποίηση και την πλανητική βάση, θα ενισχύει την ανθρώπινη έννοια να κορυφώνει το δομημένο Εγώ, αυτή πού κάτω από άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είχε την αγνότητα της πρώτης δημιουργίας πού εκφράζετε από την ελευθερία.
Το δε τρίτο μέρος, το Σωματικό, πλήρως εναρμονισμένο με το Πνεύμα, θα βρεί την αληθινή του θέση, αυτή πού είναι πέρα από τον πόνο, την αρρώστια και τον θάνατο, της σημερινής εκ των Ατλάντων – δαιμόνων εξάρτησης.
Δηλαδή την αθάνατη φύση του.
Κάθε μάχη ανάμεσα στις τρείς αυτές διαστάσεις θα εξαληφθεί, και μέσα από ένα νέο φώς θα νοηθεί ακόμα και ό σκοπός της Δημιουργίας.
Στην νέα αυτή κατάσταση όμως, κανείς μας δεν μπορεί να πεί με βεβαιότητα την φράση
«Θα είμαι και εγώ εκεί».
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΟΦΙΑ ΒΛΑΧΟΥ

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ

Στην Ελληνική Γραμματεία η λέξη «ψυχή» πρωτοαπαντά στον Όμηρο. Οι αναφορές σχετίζονται με τον άνθρωπο, όπου η «ψυχή» παρουσιάζεται είτε ως κάτι το οποίο κινδυνεύει να χάσει ο πολεμιστής στην μάχη είτε ως κάτι που μετά τον θάνατο του σώματος μεταβαίνει στον Άδη, δηλαδή τον κάτω κόσμο. Εκεί ονομάζεται επίσης «εδωλον» επειδή διατηρεί τη μορφή και την προσωπικότητα του εκλιπόντος.
Οι Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι, διδάσκουν ότι η ψυχή είναι θεϊκή στη φύση της, ότι έχει φυλακιστεί στο σώμα και ότι μετενσαρκώνεται. Οι Ορφικοί υποστηρίζουν ότι η οριστική απελευθέρωση της ψυχής από τους κύκλους των μετενσαρκώσεων και η μόνιμη διαμονή της στα Ηλύσια Πεδία επιτυγχάνεται με τρεις ενάρετες ζωές. Αντιθέτως, οι ψυχές των αδίκων υφίστανται τιμωρίες και επιπλέον ενσαρκώσεις. Οι Πυθαγόρειοι διδάσκουν ότι η ηθική ζωή οδηγεί σε ανώτερες μετενσαρκώσεις, μέχρι να επιτευχθεί η ένωση με το θείον.
Ο Παρμενίδης, που είναι μαθητής των Πυθαγορείων Αμινίου και Διοχαίτου  και ιδρυτής της Ελεατικής Σχολής, διδάσκει ότι οι ψυχές προέρχονται από τον ουρανό.
Ο Εμπεδοκλής, επηρεασμένος από τους Ορφικούς και τους Πυθαγορείους, δίδασκε ότι οι αμαρτωλοί πρέπει να περιπλανηθούν επί 30.000 έτη στη «σπηλιά» της γης, περνώντας με αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις και από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης (τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γη) με σκοπό να επιτευχθεί ο εξαγνισμός.
Οι απόψεις του Πλάτωνα περί άυλης και αθάνατης ψυχής υπήρξαν καθοριστικές για τους μετέπειτα στοχαστές.
Στον Φαίδωνα του Πλάτωνα ο Σωκράτης, ως γνήσιος φιλόσοφος, παρουσιάζεται να επιθυμεί να πεθάνει το σώμα του, ώστε να απελευθερωθεί η ψυχή του από τα απατηλά ερεθίσματα των υλικών αισθητηρίων και, έτσι, να κατακτήσει την πραγματική γνώση και σοφία. Για να υποστηρίξει ο Σωκράτης την αθανασία της ψυχής και τον έλλογο χαρακτήρα της, ότι δηλαδή αυτή είναι το «εγώ», η πραγματική έδρα της προσωπικότητας και της υπόστασης του ανθρώπου, εκθέτει τέσσερα επιχειρήματα.
Το πρώτο βασίζεται στην ήδη υπάρχουσα δοξασία της μετενσάρκωσης: αν η ψυχή έφθινε και πέθαινε ύστερα από έναν αριθμό μετενσαρκώσεων, τότε η ζωή θα έπρεπε να έχει εκλείψει από τον κόσμο. Αντιθέτως, η ζωή εξακολουθεί να υπάρχει και να κάνει τους κύκλους της μέσα στη φύση, και επομένως οι ψυχές είναι αθάνατες.
Το δεύτερο επιχείρημα αντλείται από την ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται ιδέες και νοήματα χωρίς να εξαρτάται από τις αισθήσεις του: για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να φανταστεί έναν τέλειο κύκλο χωρίς να έχει δει ποτέ του κάτι τέτοιο στον υλικό κόσμο. Τούτη η ικανότητα δείχνει ότι η ψυχή κατέχει γνώση από τον κόσμο των Ιδεών και, επομένως, προέρχεται από εκεί. Η συσχέτιση της ψυχής με τον κόσμο των Ιδεών είναι σημαντική και αυτό το δηλώνει ιδιαίτερα το τρίτο επιχείρημα.
Το τρίτο επιχείρημα: εφόσον η ψυχή είναι αόρατη, προφανώς συγγενεύει με τον κόσμο των Ιδεών: είναι απλή και ασύνθετη, αδιάλυτη και αιώνια, όπως είναι και οι Ιδέες.
Τέλος, σύμφωνα με το τέταρτο επιχείρημα, εφόσον η ψυχή είναι αυτή που δίνει ζωή στο σώμα και ο χωρισμός ψυχής και σώματος σημαίνει θάνατος για το σώμα, άρα η ίδια διαθέτει αυτονομία ζωής.
Ο Πλωτίνος, αναπλάθοντας την πλατωνική διδασκαλία και προσδίδοντάς της έντονη θρησκευτική χροιά, επανέλαβε τις απόψεις περί άυλης ψυχής, συγγενούς με τον κόσμο των Ιδεών, η οποία έχει φυλακιστεί στο σώμα και υφίσταται μετενσαρκώσεις, το επίπεδο των οποίων μπορεί να αναβαθμιστεί ή να υποβαθμιστεί ανάλογα με το πώς διάγει κανείς τη ζωή του.
Σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό, ψυχή είναι η πρώτη εντελέχεια ενός φυσικού, οργανικού σώματος, που έχει τη δυνατότητα της ζωής, και, επίσης, έχει μέσα του την αρχή της κίνησης και της στάσης. Εντελέχεια είναι η μορφή του όντος που υπάρχει σε κατάσταση δυνατότητας. Η ψυχή, δηλαδή, είναι μια υπόσταση με την έννοια της μορφής. Η χαρακτηριστική Αριστοτελική διατύπωση, είναι πως η ψυχή είναι αυτό που ένα συγκεκριμένο σώμα ήταν να είναι. Είναι αιτία και αρχή του ζωντανού σώματος, η πηγή και ο σκοπός της κίνησης του. Είναι αιτία ως η μορφή του έμψυχου σώματος.
«ὁ ἄνθρωπος ἄρα ψυχή ἐστι’» μας λέει ο Ολυμπιόδωρος.

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕΙ ΤΟ 72% ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Από πού προήρθαν όλες αυτές οι γνώσεις που είχαν οι πρόγονοί μας; Μά προφανώς από τους πρώτους επιστήμονες «Θεούς».
Με αυτήν την αρχή θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στους σημερινούς φυσικούς πώς ίσως δεν χρειάζεται να καταναλώνει μια πολιτισμένη πλανητική κοινωνία την ενέργεια ενός άστρου ή του ήλιου της, αλλά να χρησιμοποιεί εκείνη που αποτελεί το 72% του Ελεύθερου Πεδίου Δημιουργίας τού Σύμπαντος, δηλαδή «το υπόλοιπο ενέργειας που μας άφησε Ο Θεός για να δημιουργήσουμε» .
Με την «ενέργεια του κενού» όπως την λένε, ασχολήθηκε και ο Νίκολα Τέσλα.
Ο ίδιος έλεγε ότι από αυτές τις απίστευτες και ανεξάντλητες πηγές δεξαμενής ενέργειας αν η ανθρωπότητα είχε την δυνατότητα πρόσβασης θα άλλαζε ριζικά.
Κατά αρχήν ο Τέσλα ήταν πεπεισμένος πώς τα πάντα ήταν όντα με νοημοσύνη και πώς μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί τους με την νοητική επαφή και επίδραση. Ό ίδιος μιλούσε στον ηλεκτρισμό και του έδινε εντολές.
Πίστευε πώς το Σύμπαν είναι ένας ακέραιος οργανισμός πού αλλάζει κατά το μέρος μέσα από διαφορετικές δονητικές συχνότητες, διατηρώντας όμως τις ιδιότητές του. Κάθε μέρος είναι ένα παράλληλο σύμπαν και όταν συντονισθούμε με την συχνότητά του, ανοίγουμε την πύλη που οδηγεί σε αυτόν.
Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να ταξιδέψουμε παντού.
Ό κόσμος τον θεωρούσε υπεράνθρωπο γιατί γεννούσε συνεχώς και πολύ εύκολα πρωτότυπες ιδέες, ενώ ό ίδιος έλεγε: «Αυτή ή δημιουργικότητα μου δεν οφείλετε σε μένα, από μικρός συγκέντρωνα την προσοχή μου πέρα από τον κόσμο μας, αυτής της πραγματικότητας, σε έναν φανταστικό κόσμο πέρα από τά σύννεφα.
Στην αρχή ήταν όλα θολά, αλλά μετά κατάφερα να διεισδύσω και να δώ αυτόν τον κόσμο.
Εκεί έβλεπα πόλεις και χώρες και έκανα φίλους. Αυτό το καταφέρνω γιατί μπορώ ανά πάσα στιγμή να κλείνω τον εγκέφαλό μου από τον έξω κόσμο και να βλέπω το όραμα.
Πρίν αρχίσω να γράφω, επεξεργάζομαι την ιδέα μέσα στο μυαλό μου και βλέπω την μηχανή μου να λειτουργεί. Πράγμα το οποίο γίνετε. Όλες οι εφευρέσεις μου έχουν δουλέψει με αυτόν τον τρόπο.
Σε αυτήν την κατάσταση μπορώ να βλέπω την ουσία των πραγμάτων και όχι την μορφή τους. Ήταν μια νοητική κατανόηση.
Ό εγκέφαλός μου λειτουργεί όπως ένας δέκτης. Εκεί βρίσκετε ένας κόσμος πού είναι η πηγή των γνώσεών μου και της έμπνευσης.»
Κατά τους επιστήμονες, η δημιουργική πηγή που ενέπνεε τον Τέσλα, είναι ένα είδος τράπεζας γνώσεων στο Σύμπαν με την οποία είμαστε συνδεδεμένοι. Θα μπορούσαμε να πούμε λένε πώς είναι ό Θεός.
Ο Τέσλα, πίστευε πώς όλοι έχουμε πρόσβαση σε αυτό το πεδίο και κάποια μέρα θα έχουμε όλοι επαφή με αυτό.
Αυτό το πεδίο λοιπόν είναι το Ελεύθερο Πεδίο Δημιουργίας όπως είπαμε, το οποίο το ονομάζουν Αιθέρα.
Ο Βίλχελμ Ράιχ το ονόμασε Οργόνη.
Ο Δίας αποκαλείτο πατέρας Θεών και ανθρώπων.
Στο πλανητικό μας σύστημα, ο Δίας είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης που κατέχει την θέση εκείνη που του προσδίδουν την έννοια του συλλέκτη της ενέργειας από το κέντρο του γαλαξία μας.
Η ενέργεια που κατακλύζει το 72% του Σύμπαντος. Το δυναμικό πεδίο που δημιουργεί ο πλανήτης Δίας, με τις περιστροφές του μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, επηρεάζει καθοριστικά όλα τα όντα στην Γή.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΡΗΤΟΡΙΚΗ

Ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον Σωκράτη στο δικαστήριο και εν τέλει στο να πιει το κώνειον ήταν η αντιπαράθεσή του με τους ρήτορες.
Η διαλεκτική είναι η μέθοδος με την οποία επιχειρεί ο Σωκράτης να προσεγγίσει το αληθές. Για να αναλυθεί μια έννοια (π.χ. αρετή), πρέπει πρώτα να οριστεί επακριβώς. Έτσι, ο Σωκράτης ζητεί από τον Γοργία στην αρχή του ομώνυμου διαλόγου να ορίσει την ρητορική βάσει του αντικειμένου της, καθώς, όπως λέγει, δεν υπάρχει τέχνη άνευ γνωστικού αντικειμένου.
Ο Γοργίας ορίζει τη ρητορική ως τέχνη ασχολουμένη με την ικανότητα της πειθούς επί των ζητημάτων δικαιοσύνης ή πολιτικής.
Ο Σωκράτης, όμως, θέτει τον ορισμό αυτόν υπό αμφισβήτηση. Κατ’ αυτόν η ρητορική δεν αποτελεί τέχνη, ακριβώς επειδή δεν έχει ένα σαφές γνωστικό αντικείμενο. Η άποψη του Σωκράτους βασίζεται στα εξής επιχειρήματα: ότι δυο τινά είναι χαρακτηριστικά ως κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών, η ηδονή και το αγαθόν, η ευχαρίστηση δηλαδή του ανθρώπου που είναι προσωρινή, και το καλό και το ωφέλιμο που διαρκεί περισσότερο. Συνεπώς, το αγαθόν πρέπει να επιδιώκεται από τον άνθρωπο, ακόμα κι αν είναι να στερηθεί προσωρινά την ηδονήν. Ανάλογα με το σκοπό που εξυπηρετούν οι τέχνες διαχωρίζονται σε πραγματικές τέχνες και σε πλαστές, κολακευτικές. Οι μεν στηρίζονται σε αληθινή, σε επιστήμην και επιδιώκουν να ωφελήσουν πραγματικά τον άνθρωπο, οι δε στηρίζονται στην εμπειρία και όχι στην γνώση, στην επιστήμην, δεν έχουν σκοπό να ωφελήσουν τον άνθρωπο, αλλά απλώς να τον κολακεύσουν και να τον τέρψουν για λίγο.
Σ’ αυτήν την δεύτερη κατηγορία ανήκει και η ρητορική.
Κάθε κολακευτική τέχνη επιδιώκει να αντικαταστήσει μιαν άλλη τέχνη αληθινή. Προσπαθεί δηλαδή να πείσει τους ανθρώπους ότι τους προσφέρει τις ωφέλειες που στην ουσία τους παρέχει η άλλη τέχνη, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα καθώς απευθύνεται στην ηδονήν, στην οποία βασίζονται πολλοί των ανθρώπων. Η ρητορική προσπαθεί να αντικαταστήσει την δικαιοσύνη στη θεραπεία της ψυχής, όπως ακριβώς η μαγειρική επιδιώκει να αντικαταστήσει την ιατρική στη θεραπεία του σώματος. Συγκεκριμένα, η μαγειρική ισχυρίζεται ότι προσφέρει τροφές ωφέλιμες, ενώ τα εδέσματά της είναι απλώς νόστιμα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη ρητορική. Οι ρήτορες λέγουν ότι θέλουν να ωφελήσουν τον κόσμο, στην ουσία όμως θέλουν μόνον να τον ευχαριστήσουν. Στα δικαστήρια λ.χ. προσπαθούν να απαλλάξουν τους πελάτες τους από την ποινή, έστω κι αν αυτοί είναι άδικοι (κάτι που δεν έκανε ο Σωκράτης για τον εαυτό του). Αυτό όμως είναι για τον Σωκράτη λάθος, γιατί η αδικία και η ακολασία είναι νοσηρές ψυχικές καταστάσεις.
Θα πρέπει δηλαδή κανείς, για να ωφεληθεί ψυχικά, να δεχτεί να τιμωρηθεί - αν είναι άδικος –ή και να το επιδιώκει ακόμα, γιατί η τιμωρία είναι ένας τρόπος σωφρονισμού της ψυχής. Αν πάλι η ψυχή κάποιου δεν μπορεί να θεραπευτεί από την αδικία, η τιμωρία του πάλι θα χρειαστεί για να λειτουργήσει ως μέσο παραδειγματισμού.
Ο Σωκράτης θεωρεί τη ρητορική όχι τέχνη αλλά εμπειρία, τουτέστι την εμπειρική γνώση των διαφόρων ρητορικών τεχνασμάτων. Με αυτά τα τεχνάσματα προσπαθεί ο ρήτωρ να πείσει το ακροατήριό του και όχι κοινοποιώντας του το αληθές.
Ως κάτι το αντίθετο με τη ρητορική ο Σωκράτης προβάλλει την δική του μέθοδο, την διαλεκτική, που τη μεταχειρίζεται στην προσπάθειά του να προσεγγίσει το αληθές. Η διαλεκτική στηρίζεται στο διάλογο, ενώ στη ρητορική κυριαρχεί κατά πολύ ο μονόλογος, ωστόσο η διαφορά των δυο αυτών μεθόδων δεν περιορίζεται μόνο στην οργάνωση του λόγου. Η διαλεκτική του Σωκράτους στοχεύει στην αναζήτηση και εύρεση του αληθούς, ενώ η ρητορική κατατείνει στο να πείσει για μια άποψη, παραμελώντας για το ορθόν αυτής της άποψης. http://www.ideografhmata.gr
__________________________
Ακολουθεί απόσπασμα από το έργο του Πλάτωνος, Μενέξενος ή Επιτάφιος – Ηθικός. Τα πρόσωπα του διαλόγου είναι ο Σωκράτης και ο Μενέξενος.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Ο Μενέξενος! Από πού έρχεσαι; Από την αγορά;
ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ
Από την αγορά, Σωκράτη, και βασικά από το βουλευτήριο.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Τι σχέση έχεις εσύ, προ πάντων εσύ, με το βουλευτήριο; Ή προφανώς νομίζεις ότι έφθασες στο τέλος της εκπαίδευσης και της φιλοσοφικής μελέτης και θεωρώντας τον εαυτό σου αρκετά έτοιμο, σκέπτεσαι πια να στραφείς προς τα σοβαρότερα πράγματα; Θαυμαστέ άνθρωπε, επιχειρείς με την τόση σου νεότητα να κυβερνήσεις εμάς τους μεγαλύτερους, για να μην παύσει το σπίτι σας να αναδεικνύει πάντα έναν άρχοντά μας;
ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ
Βέβαια, Σωκράτη, αν μου επιτρέπεις και αν με συμβουλεύεις να λάβω κάποια αρχή, θα το επιδιώξω πρόθυμα. Αλλιώς δεν θα το κάνω. Η τωρινή μου όμως επίσκεψη στο βουλευτήριο έγινε, γιατί πληροφορήθηκα, ότι η βουλή πρόκειται να εκλέξει τον ρήτορα που θα εκφωνήσει τον επιτάφιο λόγο. Ξέρεις βέβαια, ότι πρόκειται να κάνουν ταφές.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Ασφαλώς το ξέρω. Αλλά ποιον εξέλεξαν;
ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ
Κανέναν. Το ανέβαλαν γι’ αύριο. Νομίζω όμως, ότι θα εκλεγεί ο Αρχίνος ή ο Δίων.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Λοιπόν, Μενέξενε, φαίνεται, ότι από πολλές απόψεις είναι ωραίο πράγμα να πεθαίνει κανείς στον πόλεμο. Ενταφιάζεται με τιμή και μεγαλοπρέπεια, έστω και αν πεθάνει φτωχός, και εγκωμιάζεται ανεξάρτητα πάλι από το αν μπορεί να είναι φτωχός. Και τιποτένιος αν είναι, επαινείται από σοφούς άνδρες, οι οποίοι δεν κάνουν πρόχειρο εγκώμιο, αλλά έχουν από πολύ χρόνο προετοιμάσει τους λόγους τους και τόσο θαυμάσια επαινούν, ώστε μαγεύουν τις ψυχές μας, όταν περιγράφουν με ένα υπέροχο λεκτικό στολισμό όσες αρετές έχει και όσες δεν έχει ο καθένας. Και την πόλη εγκωμιάζουν με όλους τους τρόπους και τους πεσόντες στον πόλεμο και όλους τους προγόνους μας τους πριν, ακόμη και εμάς, όσους βρισκόμαστε στη ζωή, μας επαινούν. Σε εμένα προσωπικά, Μενέξενε, οι έπαινοι των ανθρώπων αυτών προκαλούν διάθεση μεγάλης γενναιοψυχίας και κάθε φορά μένω ακίνητος στο άκουσμα και τη μαγεία των λόγων με την εντύπωση, ότι αμέσως εκείνη τη στιγμή έχω γίνει ψηλότερος, ευγενέστερος και ωραιότερος. Και έρχονται πάντοτε μαζί μου ξένοι, πράγμα συνηθισμένο για μένα, και ακούν και αυτοί, απέναντι των οποίων εγώ αμέσως παίρνω αγερωχότερο ύφος. Γιατί κι εκείνοι ανάλογα επηρεάζονται στην εκτίμησή τους προς εμένα και προς την πόλη. Την βρίσκουν δηλαδή θαυμαστότερη από ό,τι την νόμιζαν πριν, γιατί πείθονται από τον ρήτορα για το μεγαλείο της. Και αυτή η έπαρσή μου διαρκεί περισσότερο από 3 ημέρες. Τόσο έντονα εισδύει στην ακοή μου ο λόγος και η απαγγελία από το στόμα του ομιλητού, ώστε μόλις την τέταρτη ή την πέμπτη ημέρα αναγνωρίζω τον εαυτό μου και αντιλαμβάνομαι σε ποιο μέρος της γης βρίσκομαι, ενώ μέχρι τότε έχω σχεδόν την αίσθηση ότι κατοικώ στα νησιά των μακάρων. Τόσο δεινούς ρήτορες έχουμε εμείς.
ΜΕΝΕΞΕΝΟΣ
Εσύ Σωκράτη, πάντα ειρωνεύεσαι τους ρήτορες. Εν τούτοις, όποιος εκλεγεί τώρα θα βρεθεί, νομίζω, σε δύσκολη θέση. Γιατί η απόφαση έχει ληφθεί ξαφνικά, ώστε θα αναγκασθεί ο ρήτορας να μιλήσει κάπως αυτοσχέδια.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Από πού το συμπεραίνεις αυτό, αγαπητέ μου; Έχει ο καθένας τους έτοιμους λόγους, και εξάλλου δεν είναι δύσκολο να αυτοσχεδιάζει κανείς τέτοια θέματα μάλιστα. Βέβαια, αν έπρεπε ο ρήτορας να επαινέσει Αθηναίους σε ακροατήριο Πελοποννησίων ή Πελοποννήσιους σε Αθηναίων, θα χρειαζόταν να είναι ικανός ρήτορας, για να πείσει και για να πετύχει. Όταν όμως μιλάει κανείς έχοντας ακροατές αυτούς ακριβώς τους οποίους και εγκωμιάζει, δεν είναι καθόλου δύσκολο να κάνει εντύπωση καλού ρήτορα.

ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΛΩΝ - Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΤΩΝ ΝΑΩΝ

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση στην συμβολική των ναών.
«πᾶσα δὲ ἐπιτηδειότης μιμήσει καὶ ὁμοιότητι γίνεται, διὸ οἱ μὲν ναοὶ τὸν οὐρανόν, οἱ δὲ βωμοὶ μιμοῦνται τὴν γῆν» - ΣΑΛΟΥΣΤΙΟΣ
«Κάθε δε επιτηδειόττης γίνεται με μίμηση και ομοιότητα, για αυτό οι μεν ναοί μιμούνται τον ουρανόν, οι δε βωμοί μιμούνται την γην»
Ο Σαλούστιος λοιπόν μας λέει τι ακριβώς εσυμβόλιζαν οι ναοί και οι βωμοί οι οποίοι ήταν έξω από τους ναούς και μάλιστα όπως γνωρίζουμε ευρίσκοντο στην ανατολική είσοδο των ναών.
Προφανώς με τις λέξεις ουρανός και γη δεν εννοούσε τον φυσικό ουρανό και την φυσική γη, αλλά τον υπεραισθητό και τον αισθητό κόσμο αντίστοιχα.
Έτσι λοιπόν ο ναός ήταν ο χώρος ο οποίος απεικόνιζε όλον τον υπεραισθητό κόσμο όπως μας τον παρουσιάζει η Ελληνική Θεολογία και Φιλοσοφία και μάλιστα διαρρυθμισμένο σε επίπεδα και μέρη ανάλογα με την δομή του υπεραισθητού κόσμου, όπως μας παραδίδεται από τα Φιλοσοφικά μας κείμενα.
Τα επίπεδα αποτυπώνονταν με σκαλοπάτια τα οποία οδηγούσαν σε ανώτερα επίπεδα μέσα στον ναό, το δε άγαλμα της θεότητας ευρίσκετο σε ειδικό διαμέρισμα μέσα στον ναό, στον λεγόμενο σηκό του ναού.
Έτσι λοιπόν με τα σκαλοπάτια μέσα στον ναό (να σημειωθεί ότι αναφερόμαστε στα σκαλοπάτια μέσα στον ναό και όχι τα σκαλοπάτια τα οποία απαιτούνται για να ανέβει κάποιος στο επίπεδο του ναού) απεικονίζονται τα διάφορα επίπεδα του θείου κόσμου που «μεσολαβούν» τρόπον τινά μέχρι να προσεγγίσει κανείς το άγαλμα της θεότητας.
Έτσι χρησιμοποιούμε σαν σημείο αναφοράς τον σηκό του ναού και το πόσα επίπεδα ανεβαίνουμε από την στιγμή που θα πατήσουμε το επίπεδο του ναού.
Αν λοιπόν γνωρίζουμε την δομή του θείου κόσμου όπως έχει καταγραφεί από τα Ελληνικά κείμενα, αναλύοντας την δομή των αναβαθμών που χρειάζονται να ανεβεί κανείς μέχρι το επίπεδο του αγάλματος της θεότητας (και από άλλα τυχόν ευρήματα και σύμβολα που συνδέονται με την θεότητα), γίνεται αντιληπτή σε ποιά έκφραση της θεότητας ήταν αφιερωμένος ο ναός.
Ας μην ξεχνάμε ότι όλη η σειρά που ξεκινά από έναν πρωταρχικό θεό (ενάδα) μέχρι τις μερικές ψυχές που ανήκουν σε αυτή την σειρά, έχει το ίδιο όνομα με την θεότητα, άρα δεν αρκεί να γνωρίζουμε ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά για παράδειγμα, αλλά και σε ποιά έκφραση της.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ναών είναι οι διάφοροι κίονες οι οποίοι εχρησιμοποιούντο και οι οποίοι πέραν της καθαρά αρχιτεκτονικής τους λειτουργίας είχαν και τον κατάλληλο συμβολισμό.
Αν θυμηθούμε ότι στα πρόθυρα του Αγαθού σύμφωνα με τον Φίληβο του Πλάτωνα βρίσκονται οι τρεις μονάδες, Κάλλος, Αλήθεια, Συμμετρία, («Οὐκοῦν εἰ μὴ μιᾷ δυνάμεθα ἰδέᾳ τὸ ἀγαθὸν θηρεῦσαι, σὺν τρισὶ λαβόντες, κάλλει καὶ συμμετρίᾳ καὶ ἀληθείᾳ» - Φίληβος 65.2) από τις οποίες και απορρέουν όλα όσα σχηματίζουν την πραγματικότητα, τότε αναγόμεθα στο ότι οι ρυθμοί των κιόνων που στηρίζουν τον ναό θα αποτελούν έκφραση των τριών αυτών μονάδων.
Και πράγματι αν συμβουλευτούμε το έργο του Βιτρουβίου περί Αρχιτεκτονικής (Βιβλίο IV, κεφ.1 ) θα δούμε ότι ο Δωρικός ρυθμός μιμείται την Ισχύ μιας και εμιμείτο την στήριξη μεγάλων βαρών και άρα την Συμμετρία γιατί μόνο η συμμετρία είναι ισχυρή η όποια δε ασυμμετρία είναι ασταθής, εμμέσως μας αντιστοιχεί τον Ιωνικό ρυθμό με τον Νου και κατ’ επέκταση την Αλήθεια – μιας και τον παραβάλλει με το κεφάλι και τα μαλλιά μιας γυναίκας (στο κεφάλι υπάρχει ο εγκέφαλος που είναι όργανο του νου) και τον Κορινθιακό ρυθμό με το Κάλλος μιας και μας αναφέρει ότι ο ρυθμός αυτός μιμείται την λεπτότητα και την χάρη μιας γυναίκας.
Ας σημειωθεί ότι η έλλειψη κάποιου συγκεκριμένου ρυθμού κιόνων σε έναν ναό δεν σημαίνει την απουσία της αντίστοιχης μονάδας, αλλά την κρύφια ύπαρξη της, που πιθανόν υποκρύπτει μια βαθύτερη συμβολική.
Πριν προχωρήσουμε τον συλλογισμό μας ας σημειώσουμε ότι στον ναό δεν επετρέπετο να εισέρχονται οι θνητοί, αλλά μόνο οι ιερείς, η δε όλη λατρεία εγίνετο υπαίθρια στον βωμό, τον οποίο ο Σαλούστιος μας είπε ότι μιμείται την γη, δηλαδή τον αισθητό κόσμο.
Άρα λοιπόν, εμείς όπως είμαστε ένσαρκοι ανήκουμε στον αισθητό κόσμο, για αυτό και τα λατρευτικά μας καθήκοντα τα κάνουμε στον βωμό εκτός του ναού για να μεταβούμε δε στον υπεραισθητό θα πρέπει να ανεβούμε κάποια επίπεδα, τα οποία μας συμβολίζουν τα σκαλοπάτια της κλίμακας που χρειάζεται να ανεβούμε μέχρι να πατήσουμε το επίπεδο του ναού, ξεκινώντας από την γη, δηλαδή από το αισθητό.
Ο αριθμός των σκαλοπατιών λοιπόν μας απεικονίζει τα επίπεδα που πρέπει συνειδησιακά να ανεβούμε για να προσεγγίσουμε τον θείο κόσμο και τα οποία είναι πλήρως κατανοητά, αν γνωρίζουμε πως είμαστε φτιαγμένοι και πως είναι η σύνθεση του ανθρώπου, ο οποίος δεν είναι το σώμα που αντιλαμβανόμαστε, αλλά η ψυχή.
«ὁ ἄνθρωπος ἄρα ψυχή ἐστι’» όπως μας λέει ο Ολυμπιόδωρος.
Έτσι λοιπόν η απαγόρευση εισόδου στον ναό υπενθύμιζε ότι πρέπει να «φαντασθούμε» τον εαυτό μας άσαρκο, την ψυχή μας δηλαδή, γιατί μόνο αυτή έχει θέση στον πραγματικό ναό που απεικονίζει τον υπεραισθητό κόσμο.
Έτσι λοιπόν στρεφόμενοι μέσα μας και συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είμαστε, μπορούμε να συντονιστούμε και να ανεβούμε συνειδησιακά ώστε να εναρμονισθούμε με ένα περιβάλλον το οποίο είναι πρόσφορο για να μας επιτρέψει την επικοινωνία με το θείο.
Εκτός δε από τα παραπάνω που αρκετά από αυτά είναι ορατά στις μέρες μας, υπήρχαν και κινούμενα μέρη και στολίδια στους ναούς και στα αγάλματα που είχαν την δική τους συμβολική για τα οποία μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Στην επόμενη επίσκεψη μας σε έναν ναό, ας είμαστε λίγο συγκεντρωμένοι και ας προσπαθήσουμε να «ακούσουμε» τον ναό, τι θέλει να μας πει μέσα από την συμβολική του.
Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, και όντες οπλισμένοι με κατάλληλες έννοιες και γνώσεις, θα πρέπει να έχουμε όλα αυτά στο μυαλό μας όταν εισερχόμεθα σε έναν ναό ή σε έναν χώρο που έχουμε διαρρυθμίσει για να καλύψει τις μεταφυσικές μας ανησυχίες, ώστε διαλογιζόμενοι και συντονιζόμενοι κατάλληλα να προσλάβουμε αυτά που πρέπει και μπορούμε.

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

ΔΑΜΑΣΚΙΟΣ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Ο φιλόσοφος Δαμάσκιος είναι ο τελευταίος διευθυντής της νεοπλατωνικής σχολής της Ακαδημίας Αθηνών (διευθυντής από το 515 έως το 529 της κοινής χρονολόγησης) που εκδιώχτηκε από τον Ιουστινιανό κλείνοντας βίαια την Ακαδημία Αθηνών. Πρόκειται  για έναν πολύ σπουδαίο και λαμπρό φιλόσοφο που πέτυχε μια πρωτοφανή τομή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας.
Ο Δαμάσκιος επιχείρησε να συνδυάσει τις μυστικές τάσεις του ψυχικού κόσμου - ανορθολογικό στοιχείο - με τις κριτικές απαιτήσεις του νου, που κατευθύνονται από μια φιλοσοφία που τιμά τον εαυτό της ως πορεία διαλεκτικών αναβαθμών, από τη φυσική επιστήμη ως απόπειρα καταγραφής των στοιχείων του κόσμου της εμπειρίας και των νόμων που τον διέπουν και από τις ακριβείς διατυπώσεις και περιγραφές των μαθηματικών - ορθολογικό στοιχείο. Πρόκειται για μια απόπειρα συμφιλίωσης της Μεταφυσικής με τη φυσική επιστήμη! Κατορθώνει δηλαδή με δύο μεθόδους, την αναλογία και τη μυστικότητα, να διεισδύσει στον μεταφυσικό κόσμο μέσα από την  ανθρώπινη εμπειρία και να συλλάβει διαισθητικές εντυπώσεις που αποκαλύπτουν τη σύνδεση των δύο κόσμων. Μια καταπληκτική φιλοσοφική εμβάθυνση στον κόσμο των πραγματικών (όχι θεωρητικών) όντων. Κατά πολλούς σύγχρονους φιλοσόφους θεωρείται ανώτερος και επιστημονικότερος και από τον Πρόκλο, τον προτελευταίο διευθυντή της Ακαδημίας.
Όσο και αν μπορεί να φανεί παράδοξο, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος (458 - 538) επιχειρεί και διατυπώνει μια μεγαλειώδη σύλληψη του κόσμου της εμπειρίας στηρίζοντας τη συλλογιστική του - πράγμα που είναι εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής του - και στους φυσικοεπιστημονικούς και στους φιλοσοφικούς και στους θεολογικούς τρόπους προσέγγισης του υπαρκτού. Έχει κατανοήσει ότι η θεολογική Μεταφυσική δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η θεωρία του «όντως όντος» και η αναζήτηση του σταθερού και συγχρόνως δυναμικού οντολογικού υποστρώματος του κόσμου της εμπειρίας· γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει μια θεωρητική αναζήτηση ξένη προς τις έρευνες των φυσικών επιστημών, των οποίων ο απώτατος στόχος αναφέρεται στην ολική ανακάλυψη και καταγραφή των πρώτων αιτίων της φυσικής πραγματικότητας ούτε από τον αυστηρό φιλοσοφικό διαλεκτικό στοχασμό, που αναζητά τη λογική υπέρβαση των εμπειρικών ορίων, ώστε να προσφέρει μια πειστική αιτιολόγηση και ερμηνεία του «πώς» των υπαρχόντων και των τεκταινομένων.
Το εν λόγω βιβλίο είναι μια θαυμάσια εξαιρετική δουλειά του καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Χρήστου Τερέζη. 
............................
Ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος ασχολήθηκε με τα βασικά ζητήματα της οντολογικής ιεραρχίας, της σχέσης του όντος με το εν και της θέσης της ψυχής μέσα στην οντολογική αλυσίδα. Ήταν ο τελευταίος σχολάρχης της Νεοπλατωνικής Σχολής των Αθηνών. Ήταν μαθητής του Μαρίνου, του Ζηνόδωτου και του Ισίδωρου. 
Εκδιώχθηκε από τον Ιουστινιανό το 529.
Μαζί με τους μαθητές του Σιμπλίκιο, Ευλάμπιο τον Φρύγα, Πρισκιανό τον Λυδό, Ερμεία και Διογένη από τη Φοινίκη, και Ισίδωρο τον Γαζαίο, μετανάστευσαν στην αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη. Στη συνέχεια λέγεται ότι μετέβη μαζί με τους έξι προαναφερθέντες μαθητές του στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα, όπου λειτουργούσε το ιερό του Άμμωνα Δία, συνεχίζοντας τη φιλοσοφική τους δράση.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

ΟΙ ΠΛΕΥΡΕΣ, ΟΙ ΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΓΩΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Εικόνα από τη σειρά βιβλίων "ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ", (Αλτάνη)
Η τριαδική δομή διατρέχει το παν σύμφωνα με την Ελληνική Θεολογία:
Το Τριαδικόν άνωθεν πρόεισι μέχρι των εσχάτων
(Δηλαδή όλη η εκδήλωση έχει τριαδική δομή, από τους θεούς, μέχρι και την έσχατη ύλη)
Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη - 1091.2-3
Καθάπερ γαρ φασί και οι Πυθαγόρειοι το παν και τα πάντα τοις τρισίν ώρισται. Τελευτά γαρ και μέσον και αρχή τον αριθμόν έχει του παντός, ταύτα δε τον της τριάδος.
Αριστοτέλης- Περί Ουρανού Α 1,268α10-13
Η τριαδική δομή αποτυπώνεται συμβολικά με την έννοια του τριγώνου του οποίου το σχήμα καθώς και οι πλευρές και οι γωνίες αποτυπώνουν σημαντικότατα κοσμολογικά και θεολογικά θέματα.
Το σχήμα του Τριγώνου είχε πολύ σημαντική θέση στον συμβολισμό, κυρίως των Πυθαγορείων.
Όπως μας λέει ο Πρόκλος: "Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν ότι το τρίγωνο είναι αρχή της γέννησης και της διαμόρφωσης των γεννημένων όντων.
Ο Τίμαιος λέει ότι οι φυσικοί λόγοι και οι λόγοι της δημιουργίας των στοιχείων είναι τριγωνικοί".
Το τρίγωνο είναι επικεφαλής της σύστασης των όντων στον κόσμο της γέννησης.
Η ορθή γωνία παρέχει ουσία και καθορίζει το μέτρο της ύπαρξης τους.
Η ιδέα του ορθογωνίου τριγώνου δίνει ουσία στα γεννημένα όντα.

Η αμβλεία γωνία χορηγεί πλήρη διάσταση
Η ιδέα του αμβλυγωνίου τριγώνου αυξάνει σε μέγεθος και σε κάθε λογής έκταση τις υλικές ιδέες.
Η οξεία γωνία καθιστά την ίδια την φύση διαιρετή.
Η ιδέα του οξυγωνίου τριγώνου προετοιμάζει την εμφάνιση των απείρων διαιρέσεων.
Γενικά η ιδέα του τριγώνου δίνει υπόσταση στην διαστατή και εντελώς διαιρετή ουσία των υλικών σωμάτων.
Ένας συμβολισμός της ψυχής είναι και το Τρίγωνο και αυτό γιατί η ψυχή στις προόδους της σχηματίζει τρίγωνο.
Ανάλογα με το είδος της ψυχής, το οποίο θέλουμε να απεικονίσουμε χρησιμοποιείται και διαφορετικό είδος τριγώνου.
Έτσι με Ισόπλευρο τρίγωνο απεικονίζονται οι θείες ψυχές, με ισοσκελές τρίγωνο οι δαιμονικές ψυχές ( και γενικά τα ανώτερα γένη που κατευθύνουν την υλική φύση ) και με σκαληνό τρίγωνο οι επιμέρους ψυχές που ανεβοκατεβαίνουν στον κόσμο της γένεσης.
Στην περίπτωση των μερικών ψυχών χρησιμοποιείται το σκαληνό τρίγωνο, μιας και σκαληνός σημαίνει χωλός, με τον οποίο μοιάζουν οι μερικές ψυχές καθώς κινούνται μέσα στην γένεση και γεμίζουν από την ύλη.
Οι ψυχές δε που πέφτουν στην γένεση και βγαίνουν από αυτήν απεικονίζονται με ορθογώνιο σκαληνό τρίγωνο.
Αυτό είναι και το λεγόμενο ψυχογονικό τρίγωνο, το οποίο έχει πλευρές 3,4 και 5.
Η αντιστοίχιση που έκαναν οι Πυθαγόρειοι ήταν με την μεν πλευρά μήκους 3 αποτυπούται η ΟΥΣΙΑ, με την πλευρά μήκους 4 αποτυπούτο η ΖΩΗ και με την πλευρά μήκους 5 αποτυπούτο ο ΝΟΥΣ. Έτσι λοιπόν αν ανατρέξουμε στην τριαδική δομή με την οποία αποτυπώνονται οι θείες τάξεις, θα θυμηθούμε ότι πράγματι η τριαδική δομή είναι ΟΥΣΙΑ-ΖΩΗ-ΝΟΥΣ.
Αυτό το τρίγωνο, πέραν των άλλων ιδιοτήτων που θα συναντήσουμε αργότερα στην μελέτη μας, έχει και δύο χαρακτηριστικά :
Η μεν περίμετρος του ισούται με 12 ( 3+4+5) που αποτελεί και το σύμβολο της τελειότητας. (Μην ξεχνάμε ότι, όπως ήδη συναντήσαμε, η 12άδα του Ελληνικού Πανθέου, προκύπτει ως καθαρά συμβολική ), το δε εμβαδό του είναι 6 ( 3Χ4 /2 ) που αποτελεί και το σύμβολο της ψυχής κατά τους Πυθαγορείους.
Στον συμβολισμό όμως δεν υπεισέρχονται μόνο οι πλευρές αλλά και οι γωνίες.
Έτσι από τους Πυθαγόρειους προκύπτει ότι κάθε γωνία έχει αφιερωθεί σε διαφορετικούς θεούς.
Όπως μας λέει ο Πρόκλος: "Η γωνία είναι σύμβολο και εικόνα της συνοχής που υπάρχει στα θεϊκά γένη και της τάξης που συγκεντρώνει σε μια ενότητα τα διαχωρισμένα και σε μια αδιαιρετότητα τα μεριστά και σε μια συνδετική επικοινωνία τα πολλά".
Η ορθή συμβολίζει την ισότητα, την ταυτότητα και την ομοιότητα και αντιστοιχεί με το ΠΕΡΑΣ, η δε αμβλεία και οξεία γωνία την ανισότητα, την ετερότητα και την υπεροχή/έλλειψη και αντιστοιχεί με το ΑΠΕΙΡΟ.
Με την ορθή γωνία απεικονίζονται οι Άχραντοι θεοί ενώ με την αμβλεία και οξεία οι θεοί που χορηγούν την πρόοδο, την κίνηση και την ποικιλία δυνάμεων.
Η ορθότητα απεικονίζει την ουσία, η δε αμβλύτητα/οξύτητα τις συμπτωματικές ιδιότητες.
Η κάθετη είναι σύμβολο ορθότητας, καθαρότητας, άχραντης και απαρέγκλιτης δύναμης και είναι σύμβολο του θεϊκού και νοερού μέτρου, αντιστοιχεί δε στην ΑΡΕΤΗ.
Η δε αμβλύτητα και οξύτητα είναι εικόνες αόριστης κίνησης, ακατάσχετης προόδου, διαίρεσης και επιμερισμού, αντιστοιχεί δε στην ΚΑΚΙΑ.
Ο Φιλόλαος αφιέρωσε την γωνία του τριγώνου σε τέσσερις θεούς. τον Κρόνο, τον Άδη, τον Άρη και τον Διόνυσο, "συμπεριλαμβάνοντας μέσα σε αυτούς ολόκληρη την τετραμερή διευθέτηση των στοιχείων που κατεβαίνει από ψηλά, είτε από τον ουρανό, είτε από τους τέσσερεις τομείς του ζωδιακού"
Ο Φιλόλαος αποτύπωσε και τον συμβολισμό των τετραπλεύρων και των γωνιών τους.
Μια ευρύτερη απεικόνιση της τριάδας στην περίπτωση της ψυχής είναι και οι τρείς ζωές της ψυχής που όπως είδαμε είναι νοερή, διανοητική και δοξαστική (βλέπε σχετικά Πρόκλος-Σχόλια στην Πολιτεία 2.47-51, Σχόλια στον Ευκλείδη 128-134, 166.14-170.13).

ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ – ΠΑΛΑΙΧΘΩΝ

Ομιλία του φιλοσόφου, Αναστάση Ασημακόπουλου, στην Πολιτιστική Εταιρεία "Παλαίχθων", με θέμα: 
"Οι κύκλοι του πνεύματος".

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΜΕ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

Ας αναρωτηθούμε... Ποιο κοινοβούλιο μας φαίνεται πιο ελληνικό; Το δικό μας ή της Αυστρίας;
Το Αυστριακό βέβαια! Γεμάτο με ιωνικούς κίονες, μετώπες, αγάλματα, ζωφόρους!!
Πολλοί από τους σημερινούς Έλληνες θα το θεωρούσαν υπερβολή.
Πόσο έχουμε αφελληνιστεί;
Αυτό το λέμε στην Ελληνική Φιλοσοφία ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΠΛΗ ΑΓΝΟΙΑ!!! 
Αλήθεια, μπορούμε να φανταστούμε ποια πολιτική αισθητική ΛΟΓΟΥ ενεργοποιείται στους βουλευτές ενός τέτοιου κοινοβουλίου αντικρίζοντας τέτοιο ΚΑΛΛΟΣ;
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία ότι ένα τέτοιο απείρου κάλλους θέαμα μας μεταμορφώνει εσωτερικά-ηθικά;
Αυτό μαρτυρά την οικουμενικότητα της Ελληνικής αντίληψης, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ΜΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ. ΔΗΛΑΔΗ Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ που διαχέεται στον αισθητό κόσμο μέσα από το ΑΙΩΝΙΟ ΑΛΗΘΕΣ, το ΥΠΕΡΑΙΣΘΗΤΟ ΑΓΑΘΟΝ.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ


Το αυστριακό κοινοβούλιο. http://www.parlament.gv.at/
_____________
ΔΙΠΛΗ ΑΓΝΟΙΑ. 
Διπλή είναι η άγνοια όταν κανείς αγνοεί κάτι και ταυτόχρονα δεν έχει αντίληψη ότι το αγνοεί.

ΜΥΚΗΝΕΣ (3D Animation)

Σήμερα στη θέση αυτή υπάρχει το μικρό χωριό Μυκήνες και η Ακρόπολη, που θυμίζουν πάντα τις μακρινές και ένδοξες εποχές. Από τα σωζόμενα σήμερα ευρήματα σπουδαιότερα είναι οι δυο ταφικοί βασιλικοί περίβολοι Α και Β που αποτελούσαν τμήμα του εκτεταμένου προϊστορικού νεκροταφείου στα δυτικά του λόφου του ανακτόρου, από των οποίων την ανασκαφή (λακκοειδείς τάφοι) προέρχεται ο μεγαλύτερος όγκος των εκπληκτικών ευρημάτων (τα περισσότερα είναι χρυσά και χαρακτηρίζονται για τη θαυμάσια τέχνη τους), ο θησαυρός του Ατρέα (θολωτός τάφος), ο θολωτός τάφος της Κλυταιμνήστρας, η Πύλη των Λεόντων, το Βασιλικό ανάκτορο, ο ναός, η Βόρεια Πύλη καθώς και η Υπόγεια δεξαμενή κ.ά. Πάρα πολλά από τα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στις Μυκήνες εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών καθώς και στο νέο, σύγχρονο, Μουσείο Μυκηνών στη βόρεια κλιτή της ακρόπολης, προκαλώντας τον θαυμασμό σε εκατομμύρια επισκέπτες από όλες τις γωνιές της γης.
http://ellinikoskoinotismos.blogspot.gr/
Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ - ΜΥΚΗΝΕΣ

ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΕΣ-ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΑΟΥ

Οι διαπιστώσεις που κάνει ο καθηγητής αρχιτεκτονικής αφορούν καθαρά τη βίωση από την ψυχή ενός άλλου κοσμικού επιπέδου αισθαντικότητας που δεν έχει να κάνει με μεταφυσικές εμμονές. Για αυτήν την αισθαντικότητα που απορρέει από την υψηλού κάλλους τέχνη έχει μιλήσει ο Οδυσσέας Ελύτης. Η ελληνική κλασική τέχνη αποτελεί την μίμηση του τρόπου που υπάρχει ο κόσμος. Σε έναν αρχαιοελληνικό ναό έχουν αποτυπωθεί όλα τα αρχέτυπα σύμβολα που σχετίζονται με τη φύση της ανθρώπινης ψυχής και των όντων.
Πρώτο παράδειγμα: οι σπείρες των ιωνικών κιόνων κομίζουν τρία πράγματα:
α) Αριστερόστροφες σπείρες= αριστερόστροφη περιφορική κίνηση πλανητών.
β) Δεξιόστροφες σπείρες= δεξιόστροφη περιφορική κίνηση αστρικών ήλιων.
γ) Η σπείρα γενικά συμβολίζει την μορφή του γαλαξία με τους έλικες. Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά ότι η κίνηση αυτή είναι όμοια με της τελειωμένης ή "αγίας" (κεκαθαρμένης) ψυχής.
Δεύτερο παράδειγμα: τα τρίγωνα των ναών:
Συμβολίζουν την τριαδικότητα της φύσης που έχουν οι φύσεις των ψυχών της Θεότητας, των αγγέλων, των δαιμόνων (εκ του δαίω=μοιράζω). Όλα τα έμψυχα όντα έχουν ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΨΥΧΗΣ (ΗΝΙΟΧΟΣ), ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ (ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ), ΕΠΙΘΥΜΗΤΙΚΟ (ΜΑΥΡΟ ΑΛΟΓΟ).
Είναι ανάγκη να αποβάλλουμε κάθε ψυχικό φόβο και να απελευθερωθούμε ως αθάνατες συνειδητότητες που είμαστε.
Γιατί να μας προκαλεί  μεταφυσικό φόβο η φυσικότητα πολλών πραγμάτων, όπως ο θυελλώδης ή μη άνεμος, μια καταιγίδα, ένας κεραυνός, η φανέρωση της Σελήνης τη νύχτα ή ένας σεισμός; Τέτοια φυσικότητα έχουν και αυτές οι συμπαντικές θεϊκές δυνάμεις που συσσωρεύουν οι κλασικοί ναοί.
πηγή κάτωθι κειμένου: thatakoute.blogspot.gr
Ο Alvin Holm είναι καθηγητής Αρχιτεκτονικής στην Pensylvania και λάτρης της αρχαίας Ελλάδας. Ευρισκόμενος στη χώρα μας για να μιλήσει σε συνέδριο στη Σαμοθράκη με θέμα τα "Καβείρια Μυστήρια", μίλησε για τις αόρατες δυνάμεις που κρύβει μέσα της η αρχαία αρχιτεκτονική και η επίδραση που έχουν στον ψυχισμό αλλά και στο σώμα μας οι αρχαίοι ναοί.
"Οι αρχαίοι ναοί, εμπεριέχουν τον Θεό"
Alvin Holm: "Οι ναοί εμπεριέχουν τον Θεό ή τη Θεά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μας επηρεάζουν όπως συμβαίνει και με ένα μουσικό όργανο, σε ένα υπόκωφο επίπεδο. Η αντήχηση της γης βρίσκει αγωγό τους κίονες οι οποίοι λειτουργούν σαν μπαταρίες. Αυτές με την σειρά τους παράγουν ένα είδος ενέργειας και μας επηρεάζουν χωρίς όμως εμείς να το γνωρίζουμε. Όταν κανείς πλησιάζει μεταξύ αυτών των κιόνων μπορεί να νιώσει την ένταση.
Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να περάσεις μεταξύ των κιόνων γνωρίζοντας ότι κάτι συμβαίνει. Υπάρχει η γενική υπόθεση ότι πρόκειται για θεραπευτικά κέντρα ακόμη και αν δεν ασκληπιείο. Εδώ λαμβάνει χώρα η θεραπεία, είτε αυτή είναι ψυχική, πνευματική η φυσική. Όταν βρίσκεσαι κοντά σε ναό δεν είναι αναγκαίο να μπεις μέσα. Αρκεί να σταθείς μπροστά ή δίπλα στο ναό ή καλύτερα μεταξύ των κιόνων και θα νιώσεις την αναταραχή μέσα στο σώμα σου να μεταφράζεται σε αρμονία".

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ

ΠΟΙΟΣ είναι υπεύθυνος για την ευτυχία μου;
ΠΟΙΟΣ είναι υπεύθυνος για τη δυστυχία μου;
ΠΟΙΟΣ είναι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για τον τρόπο που ξοδεύω το χρόνο μου και την ενέργεια, για τις καταστάσεις που βρίσκομαι μπλεγμένος, για τον τρόπο που σχετίζομαι με τους άλλους και για το πώς νιώθω μέσα μου τον εαυτό μου; ΠΟΙΟΣ;
Ποιος λες εσύ πως είναι υπεύθυνος για τη ζωή σου και για το πώς αισθάνεσαι και για το πώς προχωρεί η ζωή σου; Ποιο είναι υπεύθυνος για την ευτυχία και τη δυστυχία ΣΟΥ;
Μια επιπόλαιη ματιά στο θέμα μπορεί να φέρει απαντήσεις όπως ο άνδρας ή η γυναίκα μου, ή τα παιδιά, ή οι γονείς, ή η κυβέρνηση, ή το οικονομικό σύστημα ή πολλοί και διάφοροι άλλοι εξωτερικοί παράγοντες.
Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται πως μπορούν να εξαρτώνται από αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες για να τους φέρουν ευτυχία ή ικανοποίηση. Σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα, δεν έχω ποτέ συναντήσει ένα άτομο που να έχει αποκτήσει διαρκή ευτυχία ή ικανοποίηση σαν αποτέλεσμα οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα αυτού του είδους. Έχω δει μάλλον το αντίθετο, πως οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι κατά το βαθμό που εναποθέτουν τη δύναμη και την ευθύνη για την ευτυχία και την ασφάλειά τους έξω από τον εαυτό τους. Αυτός που προσδοκάει πως μια σχέση, το χρήμα, ένα επάγγελμα ή κάποιο άλλο αντικείμενο, κατάσταση ή σχέση, πρόκειται να τον κάνει περισσότερο από πρόσκαιρα ικανοποιημένο, ζει σε μια πολύ εύθραυστη ψευδαίσθηση. Αυτή η ψευδαίσθηση σπάει εύκολα, γιατί βασίζεται πάνω σε μια πολύ μεγάλη παρανόηση, πως δεν είμαστε δηλαδή υπεύθυνοι για το πώς νιώθουμε.
Κάθε άτομο είναι προσωπικά υπεύθυνο για την ευτυχία και τη δυστυχία του, για την αρρώστια και την υγεία του, για την ανάπτυξη και την οπισθοδρόμησή του. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε πάνω σε κανέναν άλλον και δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε την ευθύνη σε κανέναν άλλον. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλο, να μοιραζόμαστε και να δίνουμε αγάπη, συμπόνια και υποστήριξη ο ένας στον άλλο. Αλλά δεν μπορούμε να παίρνουμε πάνω μας την ευθύνη για την ευτυχία ή τη δυστυχία των άλλων και δεν μπορούμε να μεμφόμαστε ή να φορτώνουμε την ευθύνη για την ευτυχία ή δυστυχία μας πάνω στους άλλους. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κάνουμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο, υγιή, σίγουρο και ικανοποιημένο.
Για να μεταμορφώσουμε τη δυστυχία μας, την αρρώστια, την ανικανοποίηση και την ανασφάλεια, σε ευτυχία, υγεία, ικανοποίηση και ασφάλεια, πρέπει πρώτα να γίνουμε ικανοί να αναλύσουμε πώς δημιουργούμε την παρούσα μας πραγματικότητα. Αυτό απαιτεί ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΥΤΟ-ΑΝΑΛΥΣΗ.
Πηγή: Από το «η ψυχολογία της ευτυχίας» του ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΑΤΖΕΜΥ

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου