ΚΑΡΝΕΑΔΗΣ, ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΟΦΟΣ

Είκοσι αιώνες περίπου, ο Έλληνας Φιλόσοφος Καρνεάδης από την Κυρήνη, βρισκόταν στην αφάνεια. Εντελώς αδικαιολόγητα όμως. Γιατί υπήρξε περίφημος ρήτορας και μέγας φιλόσοφος. Στην σχολή του συνέρεαν νέοι από όλο τον πολιτισμένο κόσμο της εποχής.

Ο Καρνεάδης γεννήθηκε στην Κυρήνη, στην κυριότερη πόλη της Κυρηναϊκής, στη Λιβύη. Η Κυρήνη ήταν Ελληνική αποικία και αρκετούς αιώνες (προ και μετά χριστιανικής χρονολόγησης) και υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο. Ήταν η πατρίδα του φιλοσόφου Αρίστιππου, του ποιητή Καλλίμαχου και του Ερατοσθένη και η φιλοσοφική της σχολή, γνώρισε μεγάλη άνθηση. 

Ο Καρνεάδης γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα το -214 το μήνα Κάρνειο, τον αντίστοιχο του μήνα Αυγούστου. Ίσως από αυτόν να προέρχεται και το όνομα του. 

Ο Καρνεάδης όταν πήγε στην Αθήνα, έγινε μαθητής του στωικού φιλοσόφου Διογένη από την Σελεύκεια. Το κύρος και η φήμη του, του επέτρεψαν να γίνει διδάσκαλος στην Αθήνα. Σε ώριμη ηλικία έγινε σχολάρχης στην Ακαδημία του Πλάτωνα. 

Ως φιλόσοφος είχε πολλούς οπαδούς, οι όποιοι συνέρεαν στη σχολή του από όλη την Ελλάδα, την Ιταλία, την Αφρική και την Ασία. Δεν είχε απλώς φωνή δυνατή (τον αποκαλούσαν «μεγαλοφωνότατο») αλλά και το χάρισμα της πειθούς. Γι αυτό ακριβώς το χάρισμα, οι άρχοντες των Αθηνών του ανέθεσαν μια σημαντική Αποστολή στη Ρώμη το -156. 

Την εποχή εκείνη αθηναϊκά στρατεύματα, είχαν λεηλατήσει τον Ωροπό, που τελούσε υπό την προστασία των Ρωμαίων και η Σύγκλητος επέβαλε στην Αθήνα χρηματική ποινή 500 ταλάντων, πόσο υπέρογκο για την εποχή εκείνη. Για την ρύθμιση της ποινής, η Αθήνα έστειλε στην Ρώμη μια πρεσβεία αποτελούμενη από τρεις σοφούς: Τον Καρνεάδη, τον Διογένη τον Στωικό και τον Κριτόλαο τον Περιπατητικό. 

Από τους τρεις ο Καρνεάδης είχε το μεγαλύτερο κύρος, και η Ρώμη εμποτισμένη με το Ελληνικό πνεύμα, του επιφύλαξε θερμή υποδοχή. Μόλις έφτασε στην Ρώμη ο Καρνεάδης, περικυκλώθηκε από νέους, που ανυπομονούσαν να τον ακούσουν. Τους μίλησε με πειστικά επιχειρήματα, για την ηθική, για την φύση των θεών, για την γνώση του αληθινού, και προκάλεσε τον ενθουσιασμό τους (να ποια ήταν τα ενδιαφέροντα των νέων τότε…) και στην Σύγκλητο όμως έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό. Όλοι οι Συγκλητικοί γνώριζαν ελληνικά και γοητεύτηκαν από τον λόγο του. Μείωσαν αμέσως την ποινή σε 100 τάλαντα και έστειλαν τους γιους τους να τον ακούσουν. 

Σε διάστημα δυο ημερών ο Καρνεάδης εκφώνησε τους δυο θαυμάσιους λόγους του, περί Δικαιοσύνης. Με τον έναν υπεράσπιζε την Δικαιοσύνη και με τον άλλον έβαλε εναντίων της. Με τον πρώτο υποστήριξε το Φυσικό Δίκαιο και με τον δεύτερο το αμφισβήτησε. Αναστάτωσε το κοινό χωρίς όμως να επιδιώξει τον σκοπό των Σοφιστών. 

Και πραγματικά, δεν ενέσπειρε τον σκεπτικισμό, αλλά υπέδειξε τις άπειρες δυσκολίες που συναντά κανείς στην αναζήτηση της αλήθειας. Διψασμένη για μάθηση η Ρώμη παραληρούσε στο άκουσμα των λόγων του. 

O αυστηρός όμως φύλακας των ρωμαϊκών ηθών, ο τιμητής Μάρκος Πόρκιος Κάτων, που διέβλεπε τις νέες σπουδές και τις ασκήσεις της διαλεκτικής, μια σοβαρή απειλή για την πολιτική και την στρατιωτική ισχύ, δυσαρεστήθηκε. Για αυτό έγινε σύσταση στους τρεις σοφούς να αναχωρήσουν για την πατρίδα τους. 

Ο Καρνεάδης γύρισε στην Αθήνα και επανέλαβε την διδασκαλία του στην Ακαδημία του Πλάτωνα (την οποία έκλεισε ο Ιουστινιανός το 529) προκαλώντας πάντα την προσοχή και τον θαυμασμό όλων. 

Πέθανε το -129. Οι μαθητές του αναφέρουν ότι, την ώρα του θανάτου του, ο ήλιος σκοτείνιασε ξαφνικά. Οι επόμενοι 20 αιώνες της ιστορίας επισκίασαν σιγά -σιγά την φήμη του μεγάλου αυτού Φιλοσόφου και έκαναν πολλούς να αναρωτιούνται στο άκουσμα του ονόματος του: «Καρνεάδης! Μα ποιός είναι αυτός». Στην ερώτηση αυτή προσπαθήσαμε να δώσουμε απάντηση.

Πηγή: Περιοδ. Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος #31, σελ. 19 της Κατερίνας Γεωργιάδη 

Η ΘΑΜΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η διαταγή των χριστιανών βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν ρητή: «ες έδαφος φέρειν» κι από τότε (δ΄ αι. μ.Χ.) και για πολλούς αιώνες μανιασμένα πλήθη ρασοφόρων ισοπέδωναν ο,τιδήποτε θύμιζε τον ωραιότερο Πολιτισμό, που γεννήθηκε ποτέ στη Γη.
Βασικός τους στόχος ήταν η Ελλάδα και οι ναοί της. Γκρέμισαν κι ισοπέδωσαν όσους ελληνικούς ναούς τούς επέτρεπαν οι ελάχιστες μεσαιωνικές τεχνικές τους γνώσεις και στη θέση τους έκτισαν χριστιανικούς. Ολόκληρες πόλεις έχασαν την ελληνική φυσιογνωμία τους κι απέκτησαν μορφή βυζαντινότροπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επί χιλιετίες κατοικούμενη Θεσσαλονίκη, στην οποία δεν υπάρχει ούτε για δείγμα κατάλοιπο κάποιου αρχαίου Ελληνικού ναού αντιθέτως όμως, υπάρχουν πάμπολλοι χριστιανικοί ναοί.
Για όσους ναούς δεν είχαν τις δυνατότητες να γκρεμίσουν, τούς κατέστρεφαν μερικώς -όσο μπορούσαν- και τους μετέτρεπαν σε χριστιανικούς. Ούτε ο Παρθενώνας διέφυγε του μίσους τους, ο οποίος μετετράπη σε ...Παναγιά Αθηνιώτισσα.
Το βιβλίο αυτό, που περιέχει εκατοντάδες έγχρωμες φωτογραφίες από ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας, αποτελεί ένα φωτογραφικό οδοιπορικό των θλιβερών καταστροφών των Ελληνικών ναών από τους χριστιανούς.
200 σελίδες, 355 έγχρωμες φωτογραφίες, αρχείο μορφής pdf (60 ΜΒ).
Kατεβάστε δωρεάν ολόκληρο το βιβλίο στην "Ελεύθερη Έρευνα": http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=1381

ΜΥΣΤΗΡΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Μια ακόμη πτυχή των Μυστηρίων αποτελεί η σχέση τους με τον εκάστοτε πολιτισμό.
Γενικότερα, παρατηρούνται εξελιγμένοι πολιτισμοί ή φάσεις ευημερίας του ελληνικού λαού, όταν τα Μυστήρια λειτουργούν καλώς. Η αυστηρότητα δε περί της τηρήσεως της μυστικότητας των τυπικών, διάκειται στα ίδια περίπου χρονικά πλαίσια.
Η διαφύλαξη δε των ιερών αποτελεί κι αυτή μέρος της διδαχής των Μυστηρίων.
Η διαβολή του ελληνικού πολιτισμού επιδεινώνεται με την αθρόα εισβολή αλλοεθνών στην χώρα μας και την κοπή των Ερμών, καταδυναστεύεται δε ο λαός από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, της οποίας ο ηθικός ξεπεσμός, η περιφρόνηση και η ασέβεια προς τα ελληνικά Μυστήρια, είναι και ιστορικά εξακριβωμένα.
Η οριστική παρακμή του πολιτισμού μας, σηματοδοτείται με την βαθιά κατάπαυση της λειτουργίας των Μυστηρίων (περί το 529 – 531), ενώ από τότε άρχεται η ζοφερή εποχή του Μεσαίωνα. Εκτοτε, η ανθρωπότητα ζει κάτω από τις πλέον απάνθρωπες συνθήκες, έως ότου επανεμφανίζονται στην Ευρώπη ψήγματα των Μυστηρίων.
Η αποσπασματική χρήση αυτών, οδηγεί σε στείρα τυπολατρεία, αφού έτσι αποδιοργανώνεται και αποκρύπτεται το πραγματικό μήνυμα των τυπικών, που προσφέρει η συνοχή του όλου.
Η κακήν – κακώς «αναγέννησις» του πολιτισμού, είναι η αιτία για την οποία καθυστερεί ακόμα και σήμερα η αποκατάσταση της τάξεως των κοινωνιών.
Στην εποχή μας, ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί μόνον από τα ορατά δεσμά, ενώ τα αόρατα τον διατηρούν σε κατάσταση πνευματικής νάρκης ή σήψης.
Οι σύγχρονες κυβερνητικές αντιλήψεις, κατά κανόνα, δεν επιθυμούν την ανάπτυξη ελευθέρων προσωπικοτήτων, γιατί οι κατοχικές δυνάμεις επιλέγουν και προωθούν πολιτικά πρόσωπα, που διέπονται από ταπεινά κίνητρα.
Υπό το νόσημα της πονηριάς, της μεμψιμοιρίας και της αλαζονείας, οι νυν εντεταλμένοι κρατούντες, προτιμούν να είναι ποιμένες ανωνύμων, παρά ανδρείοι και φιλοσοφημένοι ηγέτες ελεύθερων πολιτών.
Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, το συνοθύλευμα των ανορθοδόξως συγκροτηθέντων τυπικών των σύγχρονων φιλοσοφικών συντεχνιών, είναι αυτό που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις, αφού τα ηγετικά κυβερνητικά στελέχη συχνάζουν σε αυτές. Οι παρωχημένες μεσαιωνικές νοοτροπίες των πολιτικών προσώπων απορρέουν ακριβώς από τις θεοσοφικές – μυστικιστικές αντιλήψεις τους, οι οποίες τους καθιστούν καταλλήλως…. ακατάλληλους των περιστάσεων. Οι αποσυντονισμένες αυτές σκέψεις (περί του φυσικού κόσμου), διαμορφώνουν, δυστυχώς, και τις εκάστοτε πολιτικές καταστάσεις.
Κάθε πολιτισμική δραστηριότητα, έχει απωλέσει πλέον τον πραγματικό σκοπό της, γιατί εντάσσεται πάντοτε σε κάποιο ψηφοθηρικό ή πειθαναγκαστικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Οι τέχνες, λόγω της ικανότητας να επιδρούν στις ψυχές των ανθρώπων, επιτάσσονται στην υπηρεσία της εξουσίας.
Σημαντικότατο πολιτισμικό γεγονός αποτέλεσε η μερική αποκάλυψη του γυναικείου σώματος, η οποία ήδη συνέβη κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η θεά Αφροδίτη απετίναξε πρώτη τα δεσμά των διαφθορέων (δεσμά κάποτε και μεταλλικά με το όνομα «ζώνη αγνότητος»). Απομένει να ολοκληρώσει το έργο της η Αθηνά, η οποία θα δώσει και την τελική πνευματική απελευθέρωση του ανθρώπου. Όμως, ως πολεμοκλόνος θεά, δηλοί ότι, θα επέλθει ακόμη και μετά αιματοχυσιών (αν χρειασθεί), εκτός και αν οι μελανοχίτωνες οι ενοικούντες στο πνευματικό σκότος, συλλάβουν τα σημεία των καιρών και καθαρθούν από το μίασμα που τρέφουν.
Οι πολιτισμικές μεταβολές εγκαταλείπουν στην αφάνεια έργα που προκαλούν μόνο την περιέργεια και ικανοποιούν πρόσκαιρες επιθυμίες, όσα υπόκεινται άμεσα στις εκάστοτε κοινωνικές περιστάσεις. Αντιθέτως, δημιουργίες που εκφράζουν αρχετυπικές αξίες, έχουν διαχρονική ικανότητα να συγκρατούν το ενδιαφέρον του κόσμου.
Η περιοδική κίνηση διαδόσεως πολιτισμικών στοιχείων, από το ελληνικό κέντρο παραγωγής πολιτισμού προς την περιφέρεια, είναι δευτερογενές προϊόν ενός νομοτελειακού αρχετύπου. Σχετίζεται, επίσης, με την ανάγκη του ανθρώπου να αναγάγει την εκφραστικότητά του σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, μιμούμενος το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον του.
Κατά την διαδοχή των ανθρώπων από γενεά σε γενεά, δεν εξασφαλίζεται η εφάμιλλη αναπαραγωγή των πολιτισμικών δεδομένων. Υπόκεινται και αυτά σε κυκλική περιοδική μεταβολή, όπως ακριβώς τα κύτταρα του ανθρωπίνου οργανισμού, εξ αιτίας των οποίων, κατά την νεανική ηλικία, ο οργανισμός αναπτύσσεται, ενώ αργότερα γηράσκει.
Πρόκειται για πτώση απώλεια της συνειδήσεως, λόγω θανάτου, καθ’ ότι ο άνθρωπος γεννιέται άνευ αυτής.
Η Παιδεία αποτελεί το μοναδικό μέσον ανανήψεως του πολιτισμού, (έργον του Σισύφου), κατ’ ανάγκην δε χρήζει συνεχούς προσπαθείας.
Ωστόσο, επειδή ο πολιτισμός είναι επίκτητο στοιχείο, και ως ένα σύνολο ιδανικών έργων έχει διαχρονική αξία, είναι δυνατόν να μην φθείρεται ολοσχερώς, σε περιόδους πολιτισμικού χειμώνα, με την εφαρμογή προστατευτικών μέσων και την πρέπουσα εκπαιδευτική και μυητική αγωγή.

Αθηναϊς

Δείγμα προσφοράς για το Ιερό της Παλλάδος

Οι Αθηναίοι προσέφεραν προσωπική εργασία για την οικοδόμηση του Ιερού της Παλλάδος. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να διαβάζει κανείς από τον οικονομικό απολογισμό για τα ανάγλυφα π.χ. του Ερεχθείου, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μετά:«στον Φυρόμαχο από την Κηφισιά για τον νέο δίπλα στον θώρακα 60 δραχμές / στον Πραξία, κάτοικο Μελίτης, για το άλογο και τον άνδρα που φαίνεται πίσω του 120 δραχμές / στον Αντιφάνη από τους Κεραμείς για το άρμα, τον νέο και τα δύο ζεμένα άλογα 240 δραχμές…» ^. Η για τις ραβδώσεις των κιόνων: «Τον τρίτο κίονα από τον βωμό της Διώνης, Αμεινιάδης, που κατοικεί στην Κοίλη: 18 δραχμές, Αισχίνης: 18 δραχμές, Λυσανίας: 18 δραχμές, Σωμένης (δούλος του Αμεινιάδη): 18 δραχμές, Τιμοκράτης: 18 δραχμές / Τον επόμενο κίονα, Σιμίας, που κατοικεί στον δήμο Αλωπεκής: 13 δραχμές, Κέρδων: 12 δραχμές και 5 οβολούς, Σίνδρων (δούλος του Σιμία) 12 δραχμές και 5 οβολούς…»Πηγή:http://freeinquiry.gr/pro.php?id=272

ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Τα μνημεία της Ακρόπολης αποτελούν ένα καλό παράδειγμα για το πως διεκπεραιωνόταν ένα δημόσιο πολιτισμικό έργο στην αρχαία Ελλάδα. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν σχεδόν πλήρως αυτοματοποιημένη. Το μάρμαρο που εξορυσσόταν από μεγάλο βάθος, ανελκύετο με γερανούς μέχρι το στόμιο του λατομείου, όπου φορτωνόταν απ’ ευθείας σε έλκηθρα και μετά σε άμαξες. Από εκεί μεταφερόταν στην Αθήνα με μία διαδρομή διάρκειας έξι ωρών. Στην Ακρόπολη ανέβαινε από μία μεγάλη ράμπα εκατό μέτρων. Χιλιάδες εξειδικευμένων εργατών (μηχανικών, λατόμων, λιθοξόων, τορνευτών, ξυλουργών, σιδεράδων κ.λπ.) εργάστηκαν, προκειμένου να κατασκευασθούν τα μνημεία της Ακρόπολης. Δεν υπήρχε καμμιά διάκριση στις αμοιβές μεταξύ ελευθέρων και δούλων με αποτέλεσμα το υψηλό κόστος κατασκευής, το οποίο όμως συνδυάστηκε με την επιμέλεια και τη λεπτότητα των εργασιών. Η εξερεύνηση των κοιτασμάτων είχε γίνει συστηματικά με μεθόδους γεωλογικής διασκόρπισης (ακόμα και σήμερα μετά δυσκολίας ειδικοί μεταλλειολόγοι και γεωλόγοι μπορούν να προσδιορίσουν, που υπάρχουν κοιτάσματα και ποιάς ποιότητας)^. Έκπληξη εξακολουθεί να προκαλεί και η ποσότητα του εξορυχθέντος μαρμάρου, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Η εργασία γινόταν παράλληλα και κατά τμήματα. Υπήρχαν εργοτάξια όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στο Χαλάνδρι και στην Πεντέλη. Στην Ακρόπολη λειτουργούσαν ταυτόχρονα οκτώ γερανοί ύψους 27 μέτρων, που μπορούσαν να ανελκύσουν βάρος 10 τόννων στο ύψος του κτηρίου σε 15 λεπτά. Σε κάθε γερανό υπήρχαν δέκα χειριστές, που χρησιμοποιούσαν ένα σύστημα με τροχαλίες και πολύσπαστα (πρόκειται για αρχές Μηχανικής, που απλώς θα συστηματοποιούσε ο Αρχιμήδης διακόσια χρόνια αργότερα)^. Όπως λέει ο Μανώλης Κορρές (καθηγητής του Ε.Μ.Π. με πολυετή προσφορά στα έργα αποκατάστασης της Ακρόπολης), «στην Αθήνα υπήρχαν οι ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες, για να υλοποιηθεί ένα όραμα». Εργάστηκαν χιλιάδες ειδικευμένοι, ελεύθεροι και δούλοι: λατόμοι, λιθοξόοι, υλοτόμοι, κτίστες, βυρσοδέψες, σχοινοποιοί, κεραμοποιοί, μηχανικοί, κηροπλάστες, ξυλουργοί, σιδεράδες, πριονιστές, συναρμοστές, τορνευτές και φυσικά οι αρχιτέκτονες και οι καλλιτέχνες, γλύπτες και ζωγράφοι. Οι λεπτομερείς πίνακες μισθοδοσίας που έχουν διασωθεί για τον Παρθενώνα και το Ερεχθείο παρέχουν αναλυτική πληροφόρηση κατά ειδικότητα εργαζομένου, όνομα, δήμο, έργο που επιτέλεσε και την αμοιβή του. Από εκεί προκύπτει, ότι το 30% των εργαζομένων ήσαν ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες και μέτοικοι, 30% από τις Κυκλάδες (κυρίως καλλιτέχνες) και 30% δούλοι της Αθήνας (κυρίως Θράκες και Φρύγες) επί μισθώ. Προκύπτει επίσης, ότι οι αμοιβές ήσαν ίδιες για όλους, ελεύθερους και δούλους. Όλοι αμείβονταν με ημερομίσθιο μία δραχμή εκτός από τους αρχιτέκτονες, που έπαιρναν δύο δραχμές. Ο Παρθενών ήταν έτοιμος σε οκτώ μόλις χρόνια. Σε όλο αυτό το διάστημα γινόταν έκθεση και απολογισμός ταμείου κατ’ έτος. Υπήρχε ειδικά επιφορτισμένη επιτροπή, το λογιστήριο έκανε κάθε χρόνο ισολογισμό, και επί οκτώ χρόνια υπήρξε συνεχής απορρόφηση των κονδυλίων. Δεν αναφέρεται η παραμικρή κατάχρηση. Έκτοτε κρατάει στα φτερά του την αιωνιότητα. Πρόκειται πραγματικά για έργο θείας μανίας. Πηγή: http://freeinquiry.gr/pro.php?id=272

Οι Παρθενώνες δεν είναι μόνο έργα των χειρωνακτών ή των πνευματικών εργατών αλλά έχουν ως απαραίτητο υπόβαθρο το δημιουργικό σφρίγος ενός λαού.

Είναι γνωστό, ότι η ιστορική αναζήτηση κατά τη διάρκεια του «περάσματός» της στον πολύ κόσμο υφίσταται έναν σωρό παραμορφώσεις σε σημείο, ώστε στην κατάληξή της να έχει πλέον περιβληθεί με μία σκληρή, σχεδόν αδιαπέραστη, κρούστα από ιδεοληψίες, ρομαντισμό, ανακρίβειες, ωραιοποιήσεις, φαντασιώσεις, πλάνες, απαράδεκτες γενικεύσεις και μυθεύματα. Ένα από τα μυθεύματα, που μάλιστα θεωρείται και το πλέον «αυταπόδεικτο» από τους αδαείς, είναι το ότι ο αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός βασίστηκε στη δουλεία και συνακόλουθα ότι ο πολιτισμός αυτός δεν θα είχε υπάρξει, αν δεν υπήρχαν οι δούλοι της αρχαίας Ελλάδας. Σε οποιαδήποτε προσπάθεια νηφάλιας και επιστημονικής εξέτασης του φαινομένου της δουλείας στον αρχαίο Ελληνικό Κόσμο η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του χωρίς ιστορική αυτογνωσία λαού θα κατευθύνει τον δείκτη της προς τον Παρθενώνα και θα ρωτήσει αποστομωτικά: «Κι “αυτό” ποιός το έφτιαξε; Οι δούλοι δεν το έφτιαξαν;». Η έντεχνη παγίωση τέτοιου είδους μυθευμάτων στην συλλογική αντίληψη εξυπηρετεί πολλά συμφέροντα. Γιατί, αν ο Ελληνικός Πολιτισμός στηρίχτηκε στη δουλεία, τότε ο Χριστιανισμός αποκτά νόημα και ιστορική αποστολή, αφού θριάμβευσε επί ενός «εκμεταλλευτή», «μαλθακού» και «παρακμασμένου» λαού. Το ότι ο Χριστιανισμός μέσω του αποστόλου του Παύλου αλλά και άλλων καθαγίασε τη δουλεία προσπερνάται. Μνημεία, θέατρα, στάδια, ναοί, βιβλιοθήκες κ.λπ. μιας αρχαίας ελληνικής πόλης δεν είναι απλώς έργα χρησιμότητας, όπως π.χ. μια γέφυρα, η ένας δρόμος. Oι Έλληνες μπορούσαν να καυχηθούν και για τέτοια έργα, όπως η σήραγγα του Ευπαλίνου η τα Μακρά Τείχη, αλλά δεν το έκαναν, γιατί θεωρούσαν, ότι η υπερηφάνεια μιας κοινωνίας πρέπει να προέρχεται από την ποιότητα των θεσμών της. Οι Παρθενώνες –καλλιτεχνικοί, φιλοσοφικοί, πολιτικοί– δεν είναι μόνο έργα των χειρωνακτών η των πνευματικών εργατών που τους διεκπεραίωσαν, αλλά έχουν ως απαραίτητο υπόβαθρο το δημιουργικό σφρίγος ενός λαού. Τα αρχιτεκτονικά, γλυπτικά και πνευματικά αριστουργήματα των Ελλήνων δεν αποτελούν έργα ματαιοδοξίας κάποιων αυτοκρατόρων, μοναρχών και λοιπών εξουσιαστών, αλλά πηγάζουν ως αυθόρμητες δημιουργικές ιδέες προσωπικοτήτων ή αναδύονται ως προϊόντα ενός συλλογικού ψυχικού και πνευματικού μεταβολισμού, εκδηλούμενου ως δημιουργική θεία μανία^. Και για να προλάβουμε ενδεχόμενη παρεξήγηση: οι Έλληνες δεν παρήγαγαν ποτέ θρησκευτική τέχνη με την έννοια π.χ. της στυλιζαρισμένης και στρατευμένης τέχνης των χριστιανικών εικόνων. Ο Παρθενώνας είναι θείος, όπως και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, όχι ως «θεόπνευστη» έκφραση «πίστης», αλλά ως απόρροια των ιδεών του Κάλλους, της Συμμετρίας, της μαθηματικής αρμονίας της Χρυσής τομής κ.λπ. και αναπτύχθηκαν πάνω στο επίπεδο της φιλοσοφικής και επιστημονικής επίγνωσης. Οι Παρθενώνες κάθε είδους αποτελούν τα άνθη ενός πολιτισμού ελευθερίας –άνθη που δεν μαραίνονται, ακόμα κι αν οι βάρβαροι τους μεταβάλλουν σε στόχους ενός φανατισμού της πίστης, η οποία «πίστη» ήταν έννοια άγνωστη στην Αρχαιοελληνική Σκέψη. (Ο αρχαίος Έλληνας δεν πιστεύει, γνωρίζει. Σήμερα ισχύει το αντίθετο).

Πηγή: http://freeinquiry.gr/pro.php?id=272

ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ… (…)

Γεννάδιος Σχολάριος: “Ανοίξτε τις πύλες του κάστρου, αντί να περιμένετε να τις ανοίξει ο εχθρός. Αφήστε τον να μπει στην πόλη. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει… Ο Παλαιολόγος πολεμούσε έχοντας δίπλα του 7000 πολεμιστές, και 120000 χιλιάδες φυγόστρατοι φόρεσαν ράσο και κλείστηκαν σε μοναστήρια. Ο Ορθόδοξος Κλήρος τής εποχής τής Άλωσης τής Κωνσταντινούπολης, ως γνωστόν, εκήρυττε, ότι ήταν «θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει», «θεϊκή βούληση και τιμωρία», «θεία πρόνοια» και άλλα. Μέσα στα πλαίσια τής «θέσης» αυτής τής Εκκλησίας ήταν η εχθρότητά της κατά των Καθολικών της Ευρώπης, για την οποία καυχάται έως σήμερα. Αποτέλεσμα τής εχθρότητας αυτής ήταν η αποτυχία τής ένωσής της με την Καθολική Εκκλησία και η πτώση τής Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους, που κι αυτή συντελέστηκε με εσωτερική προδοσία. (Βλ. Εκκλησία - φεουδάρχες επί δεκαετίες μεθόδευαν την παράδοση τής Κωνσταντινούπολης). Κεντρικό πρόσωπο τής τραγωδίας αυτής αποτέλεσε ο ανακηρυχθείς άγιος και στυλοβάτης τής Ορθοδοξίας, μητροπολίτης Εφέσου, Μάρκος ο Ευγενικός. (Βλ. Οι περίεργοι θάνατοι "ενωτικών" πριν την άλωση). Σχετικά με τον προδοτικό ρόλο τής Εκκλησίας στην άλωση τής Κωνσταντινούπολης παραθέτουμε παρακάτω μερικές άγνωστες σε πολλούς σελίδες τής Ιστορίας, όπως τις περιγράφουν Έλληνες και ξένοι ιστορικοί τής εποχής και μεταγενέστεροι. Οι ανθενωτικοί, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο γίνονταν φανατικότεροι και καταντούσαν φιλότουρκοι με το μίσος, που εκδήλωναν ενάντια στους ενωτικούς. Ο φιλοτουρκισμός ήταν ισχυρός και στις επαρχίες, γι΄ αυτό οι Τούρκοι στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία, στη Στερεά Ελλάδα και στην Ήπειρο δεν βρίσκανε αντίσταση, όταν προχωρούσαν στα μέρη αυτά. (Γ. Κορδάτου, «Ακμή και παρακμή τού Βυζαντίου»). Στα 1396, όταν ο Βαγιαζήτ περνούσε από τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη, οι πιό πολλές πόλεις (Τρίκαλα, Λάρισα, Σάλωνα, Δομοκός) παραδόθηκαν θεληματικά. («Προέλαυνε δε εις τα πρόσω (ο Βαγιαζήτ), το δε Ζητούνιν, το εν Θερμοπύλαις και Πάτραις τας εν τω πεδίω προς τη υπωρεία των Λοκρών όρους κατεστρέψατο, και αυτώ προσεχώρησε και άλλα δε των ταύτη πολισμάτων ουκ ολίγα προσεχώρησαν αυτώ καθομολογίη», Χαλκοκονδύλη, τ. Β΄, σελ. 67). Πηγή: http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=1379

«ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΠΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ, ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ» (Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος προνομιούχος πατριάρχης της σκλαβιάς)

Ο Γεννάδιος Σχολάριος από τη μονή Παντοκράτορα, που ήταν το αρχηγείο και το θρησκευτικό κέντρο των ανθενωτικών, έβγαλε την παρακάτω προκήρυξη, που έλεγε πως η Πόλη θα πέσει στα χέρια των Τούρκων και εξ αιτίας των ενωτικών θα καταστραφεί και θα πάθουν πολλά οι βυζαντινοί: «Άθλιοι Ρωμαίοι, εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ τής ελπίδος τού Θεού και ηλπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων και συν τη Πόλει εν ή μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας. Ίλεός μοι, Κύριε, μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώος ειμί τού τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται τί ποιείτε; Και συν τω αιχμαλωτισμώ, ος μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον και ομολογήσατε την ασέβειαν· ουαί υμίν εν τω κρίνεσθαι». (Δούκα, σελ. 254). Ο Σχολάριος ανταμείφθηκε από τους Οθωμανούς γιά τη φιλότουρκη στάση του· ανακηρύχθηκε πατριάρχης αμέσως μετά την άλωση με τα γνωστά προνόμια (βλ. Ο διαχρονικά ανθελληνικός ρόλος τού Πατριαρχείου) Παρατηρείστε, πως ακόμη και τις τελευταίες ώρες τού Βυζαντίου ο Σχολάριος αποκαλεί τους βυζαντινούς Ρωμαίους κι όχι βέβαια Έλληνες. Το όνομα Έλλην ήταν επί αιώνες υπό διωγμόν. Το Βυζάντιο -παρά τα όσα προπαγανδίζουν ελληνορθόδοξοι θεωρητικοί- είχε πάντα ανθελληνικό χαρακτήρα· δεν εξελληνίστηκε ποτέ (βλ. Η αληθινή “Ιστορία” των Ελλήνων στο Βυζάντιο). Όταν ο Μωάμεθ πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη, στο στρατό του υπηρετούσαν και πολλοί χριστιανοί. Ήταν διάφοροι τυχοδιώχτες, που κατατάχτηκαν στο στρατό τού σουλτάνου, για να αρπάξουν και και να κλέψουν. Ήξεραν, πως μέσα στην Πόλη, στις εκκλησίες, στο παλάτι και στα πλουσιόσπιτα υπήρχε πολύ χρυσάφι και ασήμι, καθώς και αλλά πολύτιμα πράγματα. Ανάμεσα τους ήταν και Έλληνες. Ο Barbaro τούς χριστιανούς στο στρατό τού Μωάμεθ τούς ανεβάζει σε 50 χιλιάδες. Ο ανώνυμος λαϊκός ποιητής τού θρήνου τής Πόλης λέει, πώς υπηρετούσαν στο στρατό τού Μωάμεθ «φραζήδες χριστιανούς κακούς τριάντα χιλιάδες» (βλ. Εllissen: Αnalekten κ.λπ., Λειψία 1857, μερ. Γ΄, σ. 56, στίχ. 752). Από αυτούς οι πιό πολλοί ήταν Σέρβοι, Λατίνοι, Γερμανοί, Ούγγροι, Βοεμοί και Έλληνες. Την ίδια στιγμή ο στρατός τού Παλαιολόγου ήταν δεν ήταν 6 - 7 χιλιάδες πολεμιστές. Και οι φυγόστρατοι καλόγεροι υπερέβαιναν τις 120000. (!!!) Οι χριστιανοί, που ήταν στο στρατό τού σουλτάνου, στα βέλη που έριχναν με τις σαΐτες τους πάνω στο κάστρο έδεναν ή κολλούσαν χαρτιά (προκηρύξεις) καλώντας τούς αμυνόμενους να παραδοθούν ειρηνικά και δεν είχαν να πάθουν τίποτα. (Εβλιά Τσελεμπή, Τούρκος χρονογράφος, αρχές ιζ΄ αιώνα). Πηγή: http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=1379

ΣΟΦΟΚΛΗΣ Ο ΔΕΞΙΩΝ #1

Η λατρεία του Ασκληπιού έφτασε επίσημα στην Αθήνα από το περίφημο λατρευτικό του κέντρο στην Επίδαυρο το έτος -420 κατά την διάρκεια της τελέσεως των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός που φρόντισε για την εισαγωγή της λατρείας του θεού στην πόλη ήταν ακριβώς ο Σοφοκλής. Το πιθανότερο είναι ότι ο Σοφοκλής παρακινήθηκε στο να αιτηθεί την εισαγωγή της λατρείας του Ασκληπιού από κάποιο όνειρο ή όραμα του θεού, όπως μπορούμε να συνάγουμε από άλλες ανάλογες εισαγωγές λατρειών στην αρχαία ελληνική ιστορία. Ο Σοφοκλής μετέτρεψε το σπίτι του σε τόπο λατρείας του θεού, μέχρι να ολοκληρωθεί ο ναός του (Πλούταρχος Νουμάς 4,6): «Υπάρχει μια παράδοση, η οποία επιβεβαιώνεται από πολλά τεκμήρια μέχρι τις μέρες μας, ότι ο Σοφοκλής στην διάρκεια της ζωής του φιλοξένησε τον Ασκληπιό». Μάλιστα με αφορμή την άφιξη της λατρείας του θεού στην πόλη συνέθεσε έναν παιάνα, ο οποίος έμεινε φημισμένος σε όλη την διάρκεια της αρχαιότητος. Τη φήμη του παιάνα μαρτυρεί ακόμη και ο σοφιστής Φιλόστρατος (Βίος Απολλ. 3, 17),ο οποίος επισημαίνει ότι ακόμη και στην εποχή του οι Αθηναίοι έψαλλαν στον Ασκληπιό τον παιάνα του Σοφοκλή. Από εύνοια της τύχης μια επιγραφή του 3ου αιώνα+ η οποία βρέθηκε στο Αθηναϊκό Ασκληπιείο, μας διαφύλαξε την αρχή του ύμνου. Ο τίτλος της επιγραφής ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ [ΠΑΙ]ΑΝ καθώς και το γεγονός ότι το κείμενο κρίθηκε άξιο αντιγραφής τόσους αιώνες μετά το θάνατο του ποιητή αποτελούν ενδείξεις για τη διαχρονική δημοφιλία που απολάμβανε ο παιάνας. Ότι απέμεινε από το ποίημα μπορεί να μεταφραστεί ως εξής: Κόρη του Φλεγύα, περιώνυμη μητέρα του θεού που γιατρεύει τις νόσους, που τον γέννησες με τον μακρυμάλλη Απόλλωνα, από σένα θα αρχίσω ύμνο με φωνή δυνατή κι εσένα με βλαστάρια λόγων ωραίων θα ικετέψω [… ] τραγούδι ανάμικτο με τους ήχους του αυλού… […] βοηθέ των Κεκροπιδών […] μακάρι να έρθεις[..] αυτόν [...] Στα επόμενα χρόνια οι Αθηναίοι καθιέρωσαν έναν ετήσιο εορτασμό σε ανάμνηση αυτής της επετείου, ο οποίος τελούνταν κατά πάσα πιθανότητα στο σπίτι του Σοφοκλή. Ο τελευταίος πήρε τον τίτλο Δεξίων, επειδή δεξιώθηκε τον θεό στο σπίτι του. Πηγή:Περ. Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος #30, σελ. 20, του Σταύρου Γκιργκένη

ΣΟΦΟΚΛΗΣ Ο ΔΕΞΙΩΝ #2

Μετά τον θάνατο του τραγωδού ο εορτασμός γινόταν στο ιερό του ήρωος Δεξίωνος, ο οποίος σε κάποιες παραδόσεις ταυτιζόταν με τον ίδιο τον Σοφοκλή. Η μαρτυρία του Μεγάλου Ετυμολογικού (λήμμα Δεξίων) είναι αποκαλυπτική: «Δεξίων. Έτσι ονομάστηκε ο Σοφοκλής από τους Αθηναίους μετά τον θάνατο του. Λένε ότι οι Αθηναίοι, όταν πέθανε ο Σοφοκλής, θέλοντας να τον τιμήσουν, του κατασκεύασαν ένα ηρώο και τον ονόμασαν Δεξίωνα, επειδή δεξιώθηκε τον Ασκληπιό. Γιατί και τον θεό υποδέχθηκε στο σπίτι του και του ίδρυσε βωμό. Εξαιτίας λοιπόν αυτών των γεγονότων, τον αποκάλεσαν Δεξίωνα». Η ηρωοποιήσει του Σοφοκλή, η οποία φαίνεται ότι δεν οφειλόταν μόνο στην υποδοχή που επιφύλαξε ο ποιητής στο θεό, αλλά και στο βαθύ σεβασμό που ένοιωθαν οι Αθηναίοι και γενικά οι Έλληνες για τους μεγάλος καλλιτέχνες, αποκαλύπτεται και σε μια άλλη ιστορία που λεγόταν γι αυτόν, ότι δηλαδή κάποτε κατάφερε να καταλαγιάσει με τρόπο μαγικό το φύσημα εκτός εποχής ανέμων (Φιλόστρατος, Βίος Απολλ. 8,7,28): «Ο Σοφοκλής ο Αθηναίος, για τον οποίο λέγεται ότι κατάπαυσε ανέμους, οι οποίοι φύσηξαν εκτός εποχής». Η περίπτωση του Σοφοκλή μπορεί να θεωρηθεί πολύ σημαντική για τους ακόλουθους λόγους:

1) Επειδή φανερώνει με αδιάψευστο τρόπο τον βαθύ σεβασμό που ένιωθαν οι Έλληνες του 5ου αιώνα για τους θεούς τους. Έτσι ανατρέπεται το συχνά με άκαιρη ευκολία εξαγόμενο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες της κλασικής εποχής λάτρευαν τους θεούς τους μόνο τυπικά για τις ανάγκες της πόλης και δίχως βαθύτερο θρησκευτικό συναίσθημα. Για τους έλληνες του 5ου αιώνα οι θεοί ήταν πολύ πραγματικοί και τους φανερώνονταν συχνά σε οράματα και όνειρα. Επιβεβαιώνεται επιπλέων η φήμη που είχαν στην αρχαιότητα οι Αθηναίοι ως λαός που σεβόταν και υπολόγιζε ιδιαίτερα τους θεούς.

2) Επειδή φανερώνει την τάση των Ελλήνων να θεωρούν πως τα όρια μεταξύ του θείου και του ανθρώπινου δεν είναι τόσο αυστηρά όσο νομίζουμε εμείς σήμερα. Οι Έλληνες είχαν ήδη τη μυθολογία τους γεμάτη με ανθρώπους όπως ο Ηρακλής, οι οποίοι υπερέβησαν τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης και κατόρθωσαν να γίνουν ήρωες ή θεοί. Στην Αθήνα του 5ου αιώνα έχουμε το παράδειγμα ενός ιστορικού προσώπου που ανυψώνεται στο ηρωικό επίπεδο και γίνεται δέκτης λατρείας. Παράλληλα φανερώνεται και η εκτίμηση που έτρεφαν οι Έλληνες προς τα έργα του λόγου και τους τεχνίτες της ποίησης. Έτσι ήρωες γι αυτούς δεν είναι μόνο οι πολεμιστές που κάνουν ανδραγαθήματα, αλλά και ο μεγάλος καλλιτέχνης που υψώνει την υψίστη ανθρώπινη τέχνη, την τέχνη του λόγου, ως το επίπεδο των θεών. Πηγή:Περ. Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος #30, σελ. 20, του Σταύρου Γκιργκένη