Ήρθα ξανά κοντά σου – Δάκης

Μουσική: Γιάννης Σπανός, Στίχοι: Κώστας Ασημακόπουλος, Ερμηνεία: Δάκης. Το βίντεο είναι από την ταινία: Όμορφες μέρες - 1970

NektariosR

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ - Ο EΛΛΗΝΑΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. ΔΕΝ ΕΣΤΕΡΓΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΟΣ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η λέξη ελευθερία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις έλευση, έλθω κλπ και αρχικά σχετιζόταν με τη συνέλευση του γένους. Μονάχα ο ελεύθερος άνθρωπος ερχόταν στη συνέλευση, τέτοιο δικαίωμα δεν είχαν ούτε οι δούλοι ούτε οι υπήκοοι των ανατολικών δυναστειών, όπου εξ άλλου δεν υπήρχαν συνελεύσεις. Η λέξη αυτούσια, σε μορφή και νόημα, υπάρχει στη γλώσσα μας στο μεν γραπτό λόγο πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στον δε προφορικό ασφαλώς περισσότερα.
Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος όταν ο απεσταλμένος του Δαρείου Υδάρνης ζήτησε από τους έλληνες να υποταχτούν στον Μεγάλο Βασιλέα, προσφέροντας του "γην και ύδωρ" αυτοί του απάντησαν: "Υδάρνη η συμβουλή που μας δίνεις δεν πηγάζει από ίση εμπειρία. Γιατί εσύ ξέρεις μόνο τη μία κατάσταση και αγνοείς την άλλη. Αν γνώριζες την ελευθερία δεν θα μας συμβούλευες να υποταχτούμε αλλά να αγωνιστούμε γι αυτήν όχι μόνο με όπλα αλλά με πελέκια και ξύλα".
Η ελευθερία δεν ήταν για την αρχαία ελληνική σκέψη κάτι το αόριστο. Πριν απ' όλα σήμαινε "ισηγορία", το δικαίωμα δηλαδή να λέει ο καθένας τη γνώμη του κι αυτό μας παραπέμπει και πάλι στη συνέλευση. Στην Εκκλησία του Δήμου, το θεσμό που υλοποιούσε την άμεση δημοκρατία και στην οποία έπαιρναν μέρος όλοι οι πολίτες, ο κήρυκας αφού επέβαλλε την ησυχία με τα λόγια: ΑΚΟΥΕ, ΣΙΓΑ, ΜΗ ΤΑΡΑΤΤΕ, ρωτούσε ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ; (Ποιός θέλει να μιλήσει) κι ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να πάρει το λόγο και να πει ό,τι ήθελε. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να του αφαιρέσει το λόγο ή να τον διακόψει.
Ακόμα, ελευθερία σήμαινε για τον αρχαίον Έλληνα κάτι πολύ σημαντικό: την απαλλαγή από το φόβο. Ο Ηρόδοτος λέει πως οι Αθηναίοι υπό την τυραννία των Πεισιστρατιδών δεν ήταν καλύτεροι από τους γείτονές τους, μόλις όμως λευτερώθηκαν, πολύ γρήγορα τους ξεπέρασαν, γιατί "ο καθένας δούλευε με όρεξη για τον εαυτό του και όχι από το φόβο του δεσπότη". Η μεγίστη συμβολή των αρχαίων διανοητών του 6ου  και του 5ου αιώνα βρίσκεται στο ότι δίνοντας λογικές και "επιστημονικές" εξηγήσεις σε φυσικά φαινόμενα, τα οποία όμως προκαλούσαν τον τρόμο ή την κατάπληξη στους ανθρώπους, τους βοηθούσαν να λευτερωθούν από το φόβο.
Ο Έλληνας ήθελε να είναι ελεύθερος. Δεν έστεργε να είναι δούλος ούτε των θεών. ΖΕΥ ΦΙΛΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΣΕ, έγραφε ο Θέογνις για τον μέγιστο των θεών. Οι Έλληνες σ'αντίθεση με τους άλλους σύγχρονους μ'αυτούς λαούς δεν έβλεπαν τους θεούς τους σαν δούλοι. Αυτό συνάγεται από τον τρόπο που απηύθυναν στους θεούς προσευχές ή ικεσίες, αλλά και από τα ονόματα που δίναν στα παιδιά τους. Δεν υπάρχει στην ελληνική της αρχαϊκής ή κλασσικής εποχής όνομα με την έννοια Θεόδουλος, που αντίστοιχα του αφθονούν στην αιγυπτιακή, βαβυλωνιακή, φοινικική και εβραϊκή.
Η ελευθερία για τον Έλληνα ήταν στενά δεμένη με τη γνώση και την πληροφόρηση.
Είναι γνωστή από τον Πλούταρχο (Περικλής 35) η παρακάτω ιστορία: Το καλοκαίρι του 430, στις αρχές του Πελοποννησιακού πολέμου, ο Περικλής ετοίμαζε μια ναυτική εκστρατεία, όταν έγινε έκλειψη σελήνης, οιωνός πολύ κακός για τις αντιλήψεις της εποχής. Οι ναύτες με κανένα τρόπο δε θέλαν να αποπλεύσουν. Ο Περικλής στον οποίον ο στενός φίλος του Αναξαγόρας είχε ερμηνεύσει το φαινόμενο, το εξήγησε στους ναύτες και μάλιστα "πειραματικά": σκέπασε το φως ενός λύχνου με το μανδύα του και τους ρώτησε αν αυτή η πράξη του τους φοβίζει. Όταν αυτοί απάντησαν αρνητικά τους εξήγησε ότι και η έκλειψη της σελήνης έχει ανάλογη αιτία. Οι ναύτες λευτερωμένοι από το φόβο ξεκίνησαν για την εκστρατεία.
Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, συνέβαλε πολύ στην απελευθέρωση του ανθρώπου δια της γνώσεως, γιατί ξερίζωσε πολλές δεισιδαιμονίες και θρησκοληψίες, δίνοντας επιστημονικές εξηγήσεις σε αρρώστιες και παθήσεις, που ως τότε ο κόσμος τις θεωρούσε "ιερές", σαν την επιληψία, ή "κατάρες" των θεών. Μια τέτοια θεϊκή κατάρα ήταν και η θρυλούμενη σεξουαλική ανεπάρκεια και ανικανότητα των Σκυθών. Ο Ιπποκράτης την εξήγησε αποδίδοντας την στη συνεχή ιππασία των νομαδικών αυτών λαών.
Ο μεγάλος Δημόκριτος ο Αβδηρίτης δίνει τεράστια σημασία στη Γνώση. "Θα προτιμούσα, λέει κάπου, να βρω την απόδειξη ενός ζητήματος παρά να ανεβώ στο θρόνο της Περσίας"! κι αλλού πάλι τονίζει πως ούτε λόγω σωματικής αλκής ούτε λογω περιουσίας ευτυχούν οι άνθρωποι αλλά μόνον όταν έχουν "ορθοφροσύνην και πολυφροσύνην".
Ο ίδιος ταυτίζει την ελευθερία με τη δημοκρατία σ'ένα άλλο απόσπασμα του, που έπρεπε να το διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία:
Η ΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΗ ΠΕΝΙΗ  ΤΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣΙ ΚΑΛΕΟΜΕΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΗΣ ΤΟΣΟΥΤΟΝ ΕΣΤΙ ΑΙΡΕΤΩΤΕΡΗ  ΟΚΟΣΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΗ ΔΟΥΛΕΙΗΣ.
(Η φτώχεια με δημοκρατία είναι τόσο προτιμότερη από αυτό που οι δυνάστες ονομάζουν ευδαιμονία, όσο είναι η ελευθερία από τη δουλεία).

http://www.sarantakos.com/arx2.html

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΟΛΥΖΩΪΔΗΣ - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ

Ο Πολυζωΐδης γεννήθηκε το 1802 στο Μελένικο κι έλαβε γενική μόρφωση στα σχολεία της πόλης. Σε πολύ νεαρή ηλικία πήγε στην Ευρώπη για ανώτερες σπουδές. Σπούδασε νομικά και ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Γοτίνγκης (Γκαίτινγκεν), στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Διέκοψε τις σπουδές του στο Βερολίνο το 1821, όταν είχε αρχίσει η Ελλην. Επανάσταση και κατέβηκε στην Ελλάδα.
Έλαβε μέρος στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (τέλη του 1821 - αρχές του 1822). Αν και νεότατος τότε (μόλις 20 ετών), υπήρξε ο κύριος συντάκτης του Συντάγματος και συνέταξε σχεδόν εξ ολοκλήρου την περίφημη Διακήρυξη του 1822, με την οποία επιδιωκόταν να δειχτεί στην απολυταρχική Ευρώπη, ότι ο πόλεμος των Ελλήνων ήταν εθνικός και ιερός, έξω από δημαγωγικότητες και ιδιοτελείς αρχές. Έγινε τότε γραμματέας του εκτελεστικού (υπουργικού) συμβουλίου με Πρόεδρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.
Κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Πολυζωΐδη πήγε στο Λονδίνο και πέτυχε να συνάψει δάνειο για τους πολιορκούμενους. Ο ίδιος συμμετείχε στην τελευταία φάση της πολιορκίας του Μεσολογγιού και στην Έξοδο. Ο Πολυζωΐδης είναι εκείνος, που, μετά την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου και την καταστροφή του, σε μια επίσημη ομιλία του στο Ναύπλιο παρουσία και αρκετών αγωνιστών που σώθηκαν στην Έξοδο, - ήταν και δεινός ρήτορας - ονόμασε το Μεσολόγγι “ΙΕΡΑΝ ΠΟΛΙΝ”, ονομασία που επεκράτησε.
Το 1827 πήρε μέρος ως εκλεγμένος πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας.
Το 1828 πήγε στο Παρίσι και συμπλήρωσε τις σπουδές του. Όταν τελείωσε, επέστρεψε στην Ελλάδα. Κυβερνήτης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, που προσπαθούσε να νοικοκυρέψει το νέο ελληνικό κράτος. Ο Πολυζωΐδης προσχώρησε στην αντιπολιτευτική παράταξη των φιλελευθέρων συνταγματικών. Για ένα διάστημα εξέδιδε στην Ύδρα την εφημερίδα “Απόλλων”, η οποία κατασχέθηκε.
Αργότερα (1832) η βαυαρική Αντιβασιλεία τον διόρισε πρόεδρο στο πενταμελές δικαστήριο (Πρωτοδικείο) του Ναυπλίου. Επειδή όμως αρνήθηκε να υπογράψει μαζί με το δικαστή Γ. Τερτσέτη την απόφαση καταδίκης εις θάνατον “επί εσχάτη προδοσία” του Θ. Κολοκοτρώνη, του Δ. Πλαπούτα, του Κίτσου Τζαβέλλα και άλλων γενναίων αγωνιστών, καταδιώχτηκε και φυλακίστηκε. Όταν ενηλικιώθηκε ο Όθων (20 Μαΐου 1835) και ανέλαβε τη βασιλεία, οι αγωνιστές έλαβαν χάρη(...!!!), ελευθερώθηκαν και παρασημοφορήθηκαν. Ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης διορίστηκε Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και Σύμβουλος Επικρατείας.
Το 1837 (νέος 35 ετών), διορίστηκε Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Εσωτερικών. Ως αρμόδιος Υπουργός, συνέβαλε τα μέγιστα στην οργάνωση και λειτουργία του πρώτου πανεπιστημίου του ελεύθερου ελληνικού κράτους με τη σύνταξη των Διαταγμάτων “Περί συστάσεως του Πανεπιστημίου” και “Περί προσωρινού κανονισμού του Πανεπιστημίου”.
Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα (1862), διορίστηκε Νομάρχης Αττικοβοιωτίας και αργότερα αποτραβήχτηκε απ’ τη δημόσια ζωή. Πέθανε στην Αθήνα το 1873.
Εκτός από το Σύνταγμα του 1822 του οποίου υπήρξε ο κύριος συντάκτης και τη Διακήρυξη του 1822, την οποία συνέταξε σχεδόν εξ ολοκλήρου, άλλα έργα του είναι: “Σύντομος πραγματεία περί των ειρηνοποιών και ορκωτών κριτών της Αγγλίας”, “Γεωγραφικά”, “Ελληνικά”, “Νεοελληνικά” και “Γενική Ιστορία”.

Ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης ως Πρόεδρος του δικαστηρίου στη δίκη του Θ. Κολοκοτρώνη και των λοιπών αγωνιστών.
Ο Θεοδ. Κολοκοτρώνης, ο Δημ. Πλαπούτας και ο Κίτσος Τζαβέλλας μαζί με μερικούς άλλους ηρωικούς αγωνιστές συνελήφθησαν το Σεπτέμβριο του 1834 ως δήθεν ύποπτοι συνωμοσίας κατά της βαυαρικής Αντιβασιλείας και κλείστηκαν για εννιά μήνες στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Ο Μακεδόνας Αναστάσιος Πολυζωΐδης (μόλις 32 ετών) Πρόεδρος του Δικαστηρίου και ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερός του Ζακύνθιος Γεώργιος Τερτσέτης (δικαστικός και λόγιος, 1800 - 1874) αρνούνται να συμπράξουν στο ανοσιούργημα της βαυαρικής Αντιβασιλείας και των εντόπιων υπηρετών της.
 Η απάντηση του Πολυζωΐδη είναι: «Το σώμα μου δύνασθε να το κάμητε όπως θέλετε, αλλά τον στοχασμόν μου, την συνείδησίν μου, δεν θα δυνηθήτε να τα παραβιάσητε».«Προτιμώ την αποκοπήν της χειρός μου, αλλά δεν υπογράφω».

http://www.meleniko.gr/

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ, Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ-ΔΙΟΤΙΜΑΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΝΤΖΥ ΣΑΜΙΟΥ- ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΟΤΙΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!  oriaka

                                                           ___________________

Σχετικές αναρτήσεις:

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΔΙΟΤΙΜΑ. Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ 

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΔΙΟΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ [ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ]

ΕΡΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: ΨΥΧΗ - ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ (ΚΩΣ 460 – 377 ΛΑΡΙΣΑ)
Ο Ιπποκράτης διαχωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα, όπως και η πλειονότης των Μετασωκρατικών Φιλοσόφων, την ψυχή από το σώμα γράφοντας «Η μέν ψυχή τώ αυτό πάσι τοίς εμψύχοισι, τό δέ σώμα διαφέρει εκάστου… «Π. Διαίτης Α, 28». Εδώ δηλώνει κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι, σε όλα τα σώματα ενοικεί η ψυχή που έχει την ίδια φύσι, διότι έχει θεϊκή προέλευση και έχει εντελώς διαφορετική αποστολή και ιδιότητες από εκείνες του σώματος. Και συνεχίζει, «Ψυχή μέν ούν αιεί ομοίη καί έν μείζονι καί έν ελάσσονι, ού γάρ αλλοιούται ούτε διά φύειν ούτε διά ανάγκην…».
(Λοιπόν η ψυχή είναι πάντοτε όμοια και στο μεγαλύτερο και στο μικρότερο όν, γιατί δεν αλλοιώνεται από καμιά φυσική επίδραση ούτε από καμιά ανάγκη…).
Επειδή η ψυχή είναι μέρος της θείας συμπαντικής ψυχής είναι αναλλοίωτη και κατά συνέπειαν δεν μπορεί να πάσχει και να ασθενεί, άρα ο σύγχρονος όρος της ψυχοπαθολογίας και των ψυχικών ασθενειών δεν υφίστανται για τον Πατέρα της Ιατρικής.
Ο Ιπποκράτης δηλώνει κατηγορηματικά, ότι η ψυχή δεν πάσχει και δεν υφίσταται καμία αλλοίωση από καμία αιτία και από κανέναν. Άρα δεν ασθενεί και ούτε νοσεί, διότι είναι αναλλοίωτο στοιχείο προερχόμενο από την μία και μοναδική αρχική θεία αιτία.
Στο έργο του «Περί Ιερής νούσου», ο Ιπποκράτης δεν δέχεται και ανατρέπει τις αποκαλούμενες σήμερα ψυχικές ασθένειες, που οφείλονται πάντα κατά τον Ιπποκράτη, στην μη ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου, όταν αυτός ασθενεί ή έχει υποστεί κάποιο ατύχημα, τότε ο άνθρωπος κατέχεται από φοβίες, μανίες, παραλογισμούς, ακραίες σκέψεις, ψευδείς εικόνες κ.λ.π. Ενώ αντίθετα όταν ο εγκέφαλος είναι υγιείς, τα άτομα είναι λογικά, ήρεμα και λειτουργούν αρμονικά και φυσιολογικά. Μήπως θα έπρεπε η σύγχρονη ψυχολογία και η ψυχοπαθολογία να ανατρέξουν στα έργα του και στις Ιπποκρατικές υποθήκες, να τις προσεγγίσουν ορθά και να αναθεωρήσουν πολλά από αυτά που διδάσκουν και εφαρμόζουν, για να επανέλθει η ψυχική υγεία στον ταλαίπωρο κόσμο μας, εγκαταλείποντας τις μοντέρνες και αυθαίρετες υπερβάσεις τους;
Στο έργο του (Περί Διαίτης Δ΄86), σχετικά με την αυτοτέλεια και την ανεξαρτησία της ψυχής από το σώμα γράφει: «Περί δέ των τεκμηρίων των έν τοίσιν ύπνοισιν όστις ορθώς έγνωκεν, μεγάλην έχοντα δύναμιν ευρήσει προς άπαντα. Η γάρ ψυχή εγρηγορότι μέν τώ σώματι υπηρετούσα, επί πολλά μεριζομένη, ού γίγνεται αυτής εωυτής, άλλ’ αποδιδώσί τι μέρος εκάστω τού σώματος, ακοή όψει, όψει, ψαύσει, οδοιπορίη, πρήξεσι παντός του σώματος, αυτή δ΄εωυτής ή διάνοια ού γίνεται…». (Σχετικά με τα τεκμήρια κατά την διάρκεια του ύπνου, όποιος τα έχει γνωρίσει ορθώς, θα διαπιστώσει ότι έχουν μεγάλη δύναμη για όλα τα πράγματα. Γιατί όταν το σώμα βρίσκεται σε εγρήγορση, η ψυχή δεν ανήκει στον εαυτόν της, αλλά είναι κατανεμημένη σε όλα τα μέρη του σώματος που τα υπηρετεί για να λειτουργούν, την ακοή, την όραση, την αφή, στην οδοιπορία, σε όλες τις ενέργειες του σώματος, αυτή δεν ασχολείται με τον εαυτόν της. Όταν όμως το σώμα ηρεμίσει (βρίσκεται σε ύπνο) η ψυχή κινείται και συρομένη εξέρχεται από τα μέρη του σώματος διοικεί τον δικό της οίκο και επιτελεί μόνη της όλες τις πράξεις του σώματος.
Όταν το σώμα ησυχάσει – κοιμάται και δεν αισθάνεται, η ψυχή βρίσκεται σε εγρήγορση μαθαίνει, βλέπει τα ορατά, ακούει τα ακουόμενα, βαδίζει, αγγίζει, λυπάται, θυμάται, γιατί βρίσκεται σε μικρό χώρο, όσες είναι οι λειτουργίες του σώματος και της ψυχής, όλα αυτά τα πράττει η ψυχή κατά την διάρκεια του ύπνου. Όποιος λοιπόν γνωρίζει να τα κρίνει αυτά σωστά, κατέχει μεγάλο μέρος της σοφίας).
Εδώ δηλώνει ότι όλες οι λειτουργίες του σώματος επιτυγχάνονται με την ψυχική ενέργεια. Δηλαδή όπως κάθε κινητήρας και τα εξαρτήματα του χρειάζονται ενέργεια για να λειτουργήσουν, έτσι και τα έμβια όντα, για να λειτουργήσουν απαιτείται ψυχική ενέργεια.
Κατά την διάρκεια όμως του ύπνου, η ψυχή αποδεσμεύεται σε μεγάλο μέρος της από το σώμα και εξέρχεται από αυτό, κινείται στο κοσμικό σύμπαν, όπου βλέπει και ακούει και μαθαίνει πράγματα, που είναι αδύνατο να τα προσεγγίσει μέσα στο σώμα. Και τονίζει με έμφαση ότι, όποιος γνωρίζει να κρίνει σωστά αυτά (τα αναφερόμενα) κατέχει μεγάλο μέρος της αληθούς σοφίας.Το πόσο επηρεασμένος είναι από τον Μεγάλο Ίωνα Φιλόσοφο Ηράκλειτο το ανιχνεύουμε στο έργο του «Περί επιδημιών κεφ. ΣΤ». «Ανθρώπου ψυχή αιεί φύεται μέχρι θανάτου». (Η ψυχή πάντοτε φυτρώνει – έχει τις ρίζες της μέσα στο σώμα, άρα εξελισσομένης της ψυχής αναπτύσσεται και το σώμα, προσδίδοντας σ’ αυτό τα δικά της χαρακτηριστικά, διότι ενοικεί σ’ αυτό και το καθοδηγεί). Στην συνέχεια αναφέρει την εκπύρωσι της ψυχής, ήτοι την αποκόλληση της από το σώμα και την επιστροφή της στο ομογενές ουράνιον πύρ, τότε το σώμα χάνει τελείως τι ιδικόν του θερμόν και επέρχεται ο θάνατος του. Άρα θάνατος κατά τον Ιπποκράτη είναι ο αποχωρισμός της ψυχής από τα σώμα.
Στο έργο του «Περί τών Εντός Παθών», προεκτείνει τις σκέψεις του σ’ ένα άλλο σπουδαίο κεφάλαιο, στον αιφνίδιο θάνατο «…εξαπίνης αφήκεν την ψυχήν». Εδώ εξετάζει τις περιπτώσεις των βιαίων θανάτων, δηλαδή της αποτόμου διακοπής της συνδέσεως της ψυχής από το σώμα. Και σε αυτό το απόσπασμα δηλώνει ότι, όταν η ψυχή εγκαταλείψει το σώμα και με βίαιο τρόπο, τότε πάλι επέρχεται ο θάνατος.
Για το μέλλον της ψυχής, μετά την αποχώρηση της από το σώμα γράφει στο «Περί Διαίτης Α.6», «Προσίζει γάρ σύμφορον τώ ασυμφόρω, τό δέ ασύμφορον πολεμεί καί μάχεται καί διαλλάσσει άπ’ αλλήλων. Διά τούτο ανθρώπου ψυχή εν ανθρώπω αυξάνεται, εν άλλω δέ ουδένι, καί των άλλων ζώων τών μεγάλων ωσαύτως».
(Διότι το όμοιο στην μορφή ταιριάζει με το όμοιο του, ενώ το ανόμοιο πολεμεί και αντιμάχεται και διαχωρίζει τα μεταξύ τους στοιχεία. Για αυτό η ψυχή του ανθρώπου αυξάνεται μόνον μέσα σε άνθρωπο και σε κανένα άλλο ζώον. Το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα μεγάλα ζώα). Εδώ υπονοεί τον διαχωρισμό και την εξελικτική πορεία των ειδών, με κορωνίδα τον άνθρωπο και ότι τα όμοια στοιχεία του σώματος και της ψυχής αποτελούν μία ενιαία οντότητα. Και το μεν σώμα επειδή είναι φθαρτό, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθει, η δε ψυχή επειδή είναι αθάνατος και εξελισσομένη, θα επιλέξει και θα ενοικήσει σε κάποιο άλλο ομοιόμορφο, δηλαδή ανθρώπινο σώμα. Εδώ δέχεται καθαρά, την μετενσάρκωση της ανθρωπίνης ψυχής. 
Μετά τα αναπτυχθέντα με απόλυτο σεβασμό στα κείμενα του Μεγάλου Πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη, γίνεται κατανοητό σε όλους μας, η μεγάλη προσφορά του ανά τους αιώνας στην ανθρωπότητα. Ας ενσκήψουν λοιπόν οι Έλληνες Θεράποντες του Ασκληπιού με ζήλο και ας μελετήσουν το τεράστιο έργο του, γιατί αυτοί έχουν το μοναδικό προνόμιο να κατανοούν την θεία γλώσσα του Ιπποκράτους, έτσι πολλά έχουν να ωφεληθούν οι ίδιοι, αλλά και θα προσφέρουν στην παγκόσμιο κοινότητα τεράστιες υπηρεσίες.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ (απόσπασμα) ΙΣΤΟΡΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Άτρωτοι...

Ο σωματοφύλακας είναι μια φυσική έκφραση μιας νοητικής κατάστασης. Και αυτή η νοητική κατάσταση είναι ότι «αποδέχομαι ότι ίσως μου συμβεί κάτι, άρα χρειάζομαι προστασία». Μόλις όμως αρχίζεις να δέχεσαι τη δική σου πραγματικότητα των αισθήσεων ότι θα μπορούσαν να σου συμβούν διάφορα, τότε υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα αυτά να συμβούν. Διότι δημιουργείς την νοητική ενεργειακή κατάσταση, στην οποία αυτά μπορούν να εκδηλωθούν. Όσο βαθύτερα στο φόβο βρίσκεσαι, τόσο πιο αργά κραδαίνει η ενέργειά σου, και έτσι γίνεται πιο πυκνή. Όταν όμως διατηρείς ανοικτό το νου σου, διατηρείς ανοικτή τη καρδιά σου και κάνεις αυτό που γνωρίζεις ότι είναι σωστό, τότε αυτό εκδηλώνεται σαν μια κραδασμική κατάσταση αρκετά υψηλή και γρήγορη.
Το Σύστημα Ελέγχου βασίζεται στην αργή πυκνότητα που είναι και ο λόγος που συνεχώς προσπαθούν να βυθίσουν την ανθρωπότητα μέσα στο φόβο, την ανησυχία, την κατάθλιψη, γιατί αυτές οι καταστάσεις είναι που σε τραβάνε στη δική τους πυκνότητα. Όταν όμως κανείς δονείται με μεγαλύτερη ταχύτητα εξαιτίας της κατανόησης του και της υπαρξιακής του κατάστασης, τότε το σύστημα ελέγχου δεν μπορεί ενεργειακά-κραδασμικά, να συνδεθεί μαζί του.
Αυτό σημαίνει ότι αν δεν μπορεί κάτι να σε αγγίξει κραδασμικά, δεν μπορεί να σε αγγίξει και σε φυσικό επίπεδο.

http://hellenic-spirit.blogspot.com/

"ΠΡΩΤΟ ΦΩΣ"

Pentalunex Team on Vimeo

ΚΑΙ ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ Ο ΛΑΟΣ ΕΛΙΓΝΕΥΕ ΚΑΙ ΕΠΤΩΧΑΙΝΕ

Ήταν 28 Ιανουαρίου 2007, όταν η Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή του Ιλλινόις διοργάνωσε στο Σικάγο την ετήσια «Εορτή των Γραμμάτων» προς τιμήν των τριών Ιεραρχών. Επίσημη προσκεκλημένη ομιλήτρια ήταν μία δεκαπεντάχρονη Ελληνίδα, η Προμηθέα-Ολυμπία-Κυρήνη-Πυθία, ένα χαρισματικό παιδί, που σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών απέκτησε το πρώτο της πανεπιστημιακό πτυχίο στις Μαθηματικές Επιστήμες. Το θέμα της ομιλίας της: «Η Ελληνική Παιδεία».
Οι παρουσιαστές της εκδήλωσης, μη γνωρίζοντες εκ των προτέρων τι θα έλεγε, εκθείασαν στην αρχή τα προσόντα της, τα επιτεύγματά της και την αγάπη της για τις Επιστήμες και την Ελλάδα. Στην ομιλία της όμως η Προμηθέα δεν ανέφερε τα συνηθισμένα που περίμεναν, όπως κάθε χρόνο, να ακούσουν· άρθρωσε με θάρρος καθαρό λόγο περιγράφοντας τον βίαιο τρόπο, με τον οποίο ίσχυσε ο Χριστιανισμός στην πατρίδα μας και τις καταστροφές που επέφερε σε όλα τα επίπεδα του Ελληνικού Πολιτισμού, ειδικά στις Επιστήμες και την Παιδεία. Οι ίδιοι που προηγουμένως της έπλεκαν το εγκώμιο την ανάγκασαν να σταματήσει, χωρίς να ολοκληρώσει την ομιλία της.

Απόσπασμα από την ομιλία της Προμηθέας Ολυμπίας Κυρήνης Πυθίας:

Και ήρθε η Τουρκοκρατία και ο ζυγός εθέρισε την γη των Ελλήνων. Λέει ο εθνικός μας ύμνος, ακριβοί μου Έλληνες, «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά». Της Σκυθόπολης οι φονευμένοι οι Έλληνες παίρνουν εκδίκηση και ανάβει η μνήμη τους την φωτιά της ελευθερίας στα στήθη των σκλαβωμένων. Κατά την διάρκεια της επαναστάσεως του 1821, η Ορθόδοξος εκκλησία συγκρούστηκε σφοδρά με τους επαναστάτες. Το όραμα της παλιγγενεσίας και αναδημιουργίας του ελληνικού έθνους κατά το κλασσικό πρότυπο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με τις απόψεις και τα συμφέροντα της εκκλησίας. Με αφορισμούς, απειλές και προδοσίες προσπαθούσε η εκκλησία να ματαιώσει το ελληνικό επαναστατικό κύμα, που από τις αρχές του 10^ου αιώνα εσάρωνε ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου. Το 1805 ο Πατριάρχης Καλλίνικος εξετέλεσε αφοριστική εγκύκλιο κατά των επαναστατών.

Να δύο πικρά παραδείγματα προδοσίας από πάμπολλα άλλα: Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο μικρότερος αδελφός του γέρου του Μοριά, και πέντε παλικάρια μαζί του σκοτώθηκαν από τους Τούρκους 1^η Φεβρουαρίου του 1806 ύστερα από προδοσία των καλόγερων της Μονής Παναγίας των Αιμυαλών, στην οποία είχαν πάει οι ήρωες γυρεύοντας καταφύγιο. Οι Τούρκοι τους έκοψαν τα κεφάλια, τα έμπηξαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν στην Δημητσάνα, στο Ζυγοβίτσι και στην Τρίπολη, όπου και τα κρέμασαν στον μεγάλο πλάτανο της πόλης. Ο αδελφός του, ο γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς έβαλε και έκοψαν τον πλάτανο αυτό, γιατί με αρκετό αίμα της γενιάς του ήταν ποτισμένος, όπως είπε.

Ο Κατσαντώνης, ο αετός της Ρούμελης, και ο αδελφός του Χασιώτης μαζί με άλλα πέντε παλικάρια προδόθηκαν από τον καλόγερο Καρδερίνη, εις εκτέλεσιν της αφοριστικής εγκυκλίου του Πατριαρχείου. Είκοσι Τούρκοι τους επετέθησαν. Τα πέντε παλικάρια σκοτώθηκαν. Τα αδέλφια παραδόθηκαν στον Αλή Πασά Ιωαννίνων, όπου και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Κατακρεουργήθηκαν.

Είναι επίσημη ιδεολογία η θέση του νέου Ελληνικού κράτους πως η εκκλησία διέσωσε τον ελληνισμό, την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ωστόσο ο μελετητής της ιστορίας διαπιστώνει ότι, κατά την διάρκεια του Οθωμανικού ζυγού, η ιεραρχία της ορθόδοξης εκκλησίας ακολούθησε μία πολιτική που κρατούσε αμόρφωτο και υποταγμένο στους Τούρκους τον ελληνικό λαό.

Ο μύθος του κρυφού σχολείου και η υποτιθεμένη προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου καταρρέουν μέσα από αδιάψευστα καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα και κείμενα. Τα ίδια αυτά ιστορικά στοιχεία υποδεικνύουν ως μοναδικό μοχλό πίεσης προς την πολυπόθητη ελευθερία των υποδουλωμένων Ελλήνων και της παιδείας τους τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των ξενιτεμένων Ελλήνων διαφωτιστών, οι οποίοι με την συστηματική σπουδή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας βάλθηκαν να ξυπνήσουν και τους υπόδουλους.  Θα επικαλεστώ τον αρχιστράτηγο της επανάστασης, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος σε ομιλία του στα παιδιά του γυμνασίου της Αθήνας, τον Νοέμβριο του 1838, επισήμανε «…ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [δηλαδή ως αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας.

Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. … το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, … και αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, … ή εγίνετο γραμματικός του προεστού…. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε. Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι».

Ο Κούμας σχολιάζοντας το κυνήγι των διαφωτιστών από την εκκλησία γράφει: "... και μόνο η διδασκαλία των μαθηματικών εθεωρείτο ως πηγή αθεΐας, της οποίας πρώτον αποτέλεσμα ήταν η κατάργησης της νηστείας". Τον Κούμα επιβεβαιώνει η εγκύκλιος που εξέδωσε ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε και η Ιερά Σύνοδος το 1819. Η Εκκλησία καταδικάζει τις επιστήμες, διότι αποσπούσαν τους υπόδουλους Έλληνες από τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, όπως η νηστεία! Οι διδάσκαλοι που δίδασκαν θετικές επιστήμες θεωρούνταν από τους ιεράρχες «διεφθαρμένα ανδράρια». Μετά την απελευθέρωση του πρώτου τμήματος της Ελλάδος, ο Οικουμενικός Θρόνος συνεχίζει τις φιλότιμες προσπάθειες της δια της εκκλησίας επαναφοράς εις υποταγήν των πληθυσμών της κάτω μόνης ελευθέρας Ελλάδος.

ΠΗΓΗ:  http://hellenic-spirit.blogspot.com/2009/01/blog-post.html

ΕΔΩ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ 

ΕΥΡΥΔΙΚΗ

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ;

Αναδημοσίευση από το ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑΣ
Κυριακή πρωί και η βόλτα μου από την Τσιμισκή, στην πλατεία Ναβαρίνου, ρίχνοντας μια ματιά στα βιβλιοπωλεία που είναι ανοιχτά και τις αργίες. Απέναντι οι μελαψοί πραματευτάδες παραταγμένοι κατα μήκος της πλατείας, εκεί που κάποτε ο διάολος που αργότερα τον ονόμασαν μέγα, έστειλε την γοτθική φρουρά για να αποδεκατίσει δεκαπέντε χιλιάδες Έλληνες μέσα σε ένα τρίωρο. Ο δρόμος με οδηγεί βόρεια. Θες ο ήλιος που αγαπιέται τούτο τον καιρό και ο οποίος λαμπυρίζει πάνω στην καμάρα, θες οι εφηβικές θύμισες με έσπρωξαν στην πλατεία της Ροτόντας. Εκεί που κάποτε μας ξημέρωνε περιμένοντας στην ουρά για να αγοράσουμε ένα κουλούρι. Δεν ήταν το κουλούρι όσο η ουρά.

Κάθησα στον ήλιο απέναντι από την Ροτόντα με συντροφιά την "ζωή εν τάφω" του Μυριβήλη. Διαβάζοντας για τις ιδέες που μας φόρτωσαν στα μυαλά και που αυτές φτερουγίζουν μπρος στα μάτια μας σαν νυχτερίδες και εμείς; Εμείς σαν το παιδί με το σκουπόξυλο προσπαθούμε να τις διώξουμε... Κλείνει το κεφάλαιο με την παρακάτω παράγραφο, "η λογική είναι το πιο αδύνατο μετερίζι μπροστά στις έξαλλες και ακατανίκητες ενέργειες της ψυχής και της φαντασίας". Κλείνω το βιβλίο και στοχάζομαι πόσο βαθιά ριζωμένος είναι ο Πλατωνικός ηνίοχος του Φαίδρου, στον Έλληνα λογοτέχνη. Σηκώνοντας το κεφάλι από το βιβλίο αγναντεύω το κτίσμα της Ροτόντας. Τόσα χρόνια κάτοικος αυτής της πόλης και ποτέ δεν επισκέφθηκα στον χώρο. Η τεχνοτροπία της αντολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γενικά δεν με συγκινούσε, τόσο καλλιτεχνικά, όσο κυρίως λόγο των ανατολίτικων ιδεολογιών που επέβαλε στον ελληνικό κόσμο. Μάλιστα τα σκοτεινά πλίθινα θρησκευτικά οικοδομήματα μου δημιουργούσαν μία αίσθηση κατάθλιψης. Αλλά η Ροτόντα είναι η πορεία της Θεσσαλονίκης μέσα στον χρόνο. Όσο και αν αυτή η πορεία πονάει έναν Έλληνα, μιας και έχει να κάνει με αιώνες σκλαβιάς, στρατιωτικής ή πνευματικής, εν τούτοις είναι ιστορική πραγματικότητα και έτσι οφείλουμε να την βλέπουμε. Άλλωστε ότι και αν δούμε γύρω μας έχει ξεκινήσει από τους Έλληνες και στους Έλληνες θα καταλήξει. 

Αποφάσισα λοιπόν να μπω για να δω την αρχή, την γέννηση του ναού. Για τους Έλληνες ήταν ο ναός του Διός. Οι Ρωμαίοι το παρέδωσαν στους χριστιανούς, ενώ στην συνέχεια οι Οθωμανοί το μετέτρεψαν σε τζαμί. Ο ναός ήταν εξαιρετικής αρχιτεκτονικής από τους Έλληνες, αλλά οι μεγάλης κλίμακας επεμβάσεις που έγιναν κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο επιβάρυναν την στατική του επάρκεια. Έτσι με τον καιρό και τους σεισμούς προκλήθηκαν τεράστιες ζημιές.  Η UNESCO ανακήρυξε το συγκεκριμένο μνημείο ως παγκόσμιας κληρονομιάς και έτσι με την χρηματοδότηση της Ε.Ε θα πρέπει να συντηρηθεί και να προσεχθούν όλες οι εποχές και η πορεία του μέσα στους αιώνες. Άρα θα μπορέσω να δω και έναν προχριστιανικό ναό στην Θεσσαλονίκη, η ιστορία της οποίας με βάση τα θρησκευτικά μνημεία, θαρρείς και ξεκίνησε στα 500 μχ.    
Η επίσκεψη στον χώρο όμως ήταν μία ακόμα μαχαιριά στην ψυχή. Ο κεντρικός ναός προετοιμάζετε για να λειτουργήσει ως χριστιανική εκκλησιά. Ο Μιναρές στο προαύλιο αναστηλώνετε. Ελλάδα πουθενά... Αρχίζω την περιήγηση για να δω κάτι Ελληνικό στον χώρο που οι πρόγονοί μας ύψωναν τα χέρια προς τον πατέρα των θεών τους. Μπαίνω μέσα στον κυρίως ναό. Καταθλιπτική μεσαιωνική αίσθηση της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ή του νέου Ισραήλ όπως την ονόμαζαν. Σήμερα κάποιοι την βάφτισαν βυζάντιο και της έδωσαν μετά θάνατον Ελληνική ταυτότητα.
Η πρώτη σύνδεση του νέου Ισραήλ με τον Ελληνισμό είναι στους σπασμένους Ελληνικούς κίονες οι οποίοι είναι καρφωμένοι στον τοίχο του ναού. Κακότεχνα σπασμένοι... Θλιβερή εικόνα. Απέναντι ο χριστός καρφωμένος πάνω στον σταυρό και μπροστά μου η Ελλάδα καρφωμένη στον τοίχο μιας εκκλησιάς! Συλλογίζομαι τους περίοικους Έλληνες πως θα ένιωθαν όταν άκουγαν τα σφυριά των βάρβαρων να καταστρέφουν τους κίονες του ναού των προγόνων τους. Οι τρομαγμένοι κάτοικοι που ακόμα έχουν νοπές της διηγήσεις για την σφαγή των παππούδων τους λίγα μέτρα πιο κάτω, στον ιππόδρομο της πόλης.    Κάθε ντανγκ ήταν κάρφωμα βαθύτερο στο σκοτάδι του μεσαίωνα. Χαϊδεύω έναν κίονα και γυρνάω να βγω έξω. Δεν αντέχω άλλο αυτό τον χώρο. Νομίζω ότι το στήθος μου έγινε σκληρότερο και από το κατεστραμμένο Ελληνικό μάρμαρο. Εκείνη την ώρα που βγαίνω, αντικρίζω ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδάκι. Ο πιτσιρικάς σε άπταιστα Ελληνικά φωνάζει προς τους γονείς του, "μπαμπά, μαμά, ο χριστούλης". Και οι τρεις τους αρχίζουν να σταυροκοπιούντε, με περίσσευμα ευλάβειας, ενώ αντικρίζουν με δέος τους πλίθινους τοίχους. Καμία εντύπωση, ούτε καν μία ματιά για τα Ελληνικά "σταυρωμένα" μάρμαρα. 
Βγαίνω έξω στον ήλιο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, αλλά το βλέμμα μου δεν μπορεί  να γλυτώσει από την ασχήμια και από την βεβήλωση των ιερών των Ελλήνων. Οι κολόνες της εισόδου του ναού, κακότεχνα και πρόχειρα φτιαγμένες από κατεστραμμένους κίονες και κιονόκρανα. Το ένα από αυτά μάλιστα είναι γυρισμένο ανάποδα για να χρησιμοποιηθεί σαν βάση! Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του Αριστοτέλη, "απεκρίθη εκ παλαιοτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν εόν και δεξιώτερον και ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένον μάλλον." Σα να λέμε, "ξεχώρισε από παλιά το Ελληνικό έθνος από τους βαρβάρους όντας πιο ικανό και περισσότερο απαλλαγμένο από την ηλιθιότητα". Και τούτοι εδώ οι ηλίθιοι δεν ξέρανε ούτε ένα κιονόκρανο να τοποθετήσουν. Ή σάμπως να συμβολίζει το αναποδογύρισμα του χρόνου που έλεγε και ο δάσκαλος; Ότι από εκεί και μετά ο άνθρωπος άρχισε να τραβάει τον χρόνο της ιστορίας του ανάποδα, κατά πίσω δηλαδή; 
Περπατάω στον περίβολο για να βρω κάτι Ελληνικό, κάτι που να μου φέρει στην σκέψη την μαρμαρυγή, να νιώσω τον ιδρώτα ενός Έλληνα καθώς σμίλευε το μάρμαρο, κάτω από τον καταγάλανο, κατάφωτο ουρανό. Στην πίσω πλευρά του προαύλιου χώρου δυο τρεις βάσεις κιόνων οι οποίοι σταματάν την συνέχειά τους λίγο πριν τον ναό. Εκεί τους τερμάτισε το νήμα της ιστορίας, μαζί με το τέλος του Έλληνα και του φυσικού ανθρώπου.
Ακόμα μια βαθιά ανάσα και συνεχίζω τον περίπατο γύρω από τον ναό. Εκεί πλέον τα μάτια βλέπουν, η καρδιά ραγίζει, το μυαλό δεν μπορεί να επεξεργαστεί και η ψυχή δεν θέλει να πιστέψει! Η ασέβεια των Ρωμαίων και των Οθωμανών μπορεί να πληγώνει, αλλά αυτή των νεοελλήνων δεν αντέχεται. Αυτοί που σαν δεύτερο συνθετικό χρησιμοποιούν -άγνωστο γιατί- το σπουδαίο όνομα Έλλην, αυτοί που τάχα περηφανεύονται για τους σπουδαίους προγόνους, αυτοί που τάχα είναι συνεχιστές των φωτοδοτών και ευεργετών του ανθρώπου. Αυτοί λοιπόν ενώ αναστηλώνουν τον Ελληνικό ναό για χρήση του από τους καταπατητές χριστιανούς, αυτοί που αναστηλώνουν τον μιναρέ των καταπατητών μουσουλμάνων, αυτοί οι ίδιοι έχουν πετάξει τα μάρμαρα που βρέθηκαν από τον ναό του Διός σε δυο γωνιές της αυλής σαν σκουπίδια!!!
Μερικά από τα μάρμαρα του ναού έγιναν παγκάκι για να ξαποσταίνουν  οι ευσεβείς επισκέπτες, ενώ κάποιοι κίονες χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργηθεί ένα πρόχειρο κιόσκι. Νοιώθω να έχω γίνει και εγώ πλέον μαρμάρινη κολόνα. Ο ανοιξιάτικος ήλιος είναι αδύνατον να με ζεστάνει. Κοιτάω τριγύρω σαν χαμένος τους δυο τρεις επισκέπτες. Με γρήγορο βήμα πλέον ξεκινώ να φύγω από αυτό τον άθλιο χώρο των Ρωμιών, ραγιάδων. Στην έξοδο βλέπω το ζευγάρι με το παιδάκι τους. Ένα χαμόγελο ελπίδας στο παιδάκι και ένα μειδίαμα οίκτου για τους γονείς. 

http://emmanouilpapas.blogspot.com/

ΔΗΛΟΣ – ΤΟ ΙΕΡΟ ΝΗΣΙ

Η Δήλος ήταν στην αρχαιότητα ονομαστή για την πανελλήνια λατρεία του Δήλιου Απόλλωνα που ασκούνταν εκεί και από τις ανασκαφές που έγιναν, τα σπίτια, οι πλακόστρωτοι δρόμοι, οι ναοί και τα δημόσια οικοδομήματα που σώθηκαν μας δίνουν μια μοναδική εικόνα της Αρχαίας Ελληνικής πόλης στο σύνολό της.
Βραχώδες και άγονο νησί βρίσκεται ανάμεσα στα νησιά Μύκονο και Ρηνεία με μήκος 5 χιλιόμετρα και πλάτος 1300 μέτρα. Το μεγαλύτερο ύψωμά της είναι το γρανιτικό βουνό Κύθνος, που στους πρόποδές του βρισκόταν η αρχαία πόλη της Δήλου που οι ανασκαφές την έφεραν ολόκληρη στο φως.
Η μυθολογία λέει ότι φανερώθηκε (δηλώθηκε) μ' ένα χτύπημα της τρίαινας του Ποσειδώνα στην επιφάνεια της θάλασσας και έπλεε για πολύ καιρό, μέχρι που ο Δίας την έδεσε στο βυθό της θάλασσας με μία διαμαντένια αλυσίδα για να καταφύγει εκεί η Λητώ και να γεννήσει κάτω από μια φοινικιά τα δυο θεϊκά παιδιά, την Άρτεμη πρώτα και τον Απόλλωνα ύστερα.
Στα προϊστορικά χρόνια την Δήλο την κατοίκησαν μινωικοί οικιστές από την Κρήτη και Μυκηναίοι και Δωριείς από τη Στερεά Ελλάδα. Στα ιστορικά όμως χρόνια κάτοικοί της ήταν Ίωνες, οπότε και διακρίθηκε η Δήλος σαν κέντρο πανιωνίων εορτών που γίνονταν προς τιμή του Απόλλωνα.
Οι γιορτές αυτές, που τις αναφέρει ο Όμηρος στον ύμνο του προς τον Απόλλωνα, γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στη Δήλο και οργανώνονταν από την κυκλαδική αμφικτιονία, που είχε την έδρα της στη Δήλο.
Σε ανάμνηση της επιστροφής του Θησέα από την Κρήτη, που αγκυροβόλησε στη Δήλο, οι Αθηναίοι έπαιρναν κι αυτοί μέρος στις γιορτές αυτές στέλνοντας την ιερή τους αντιπροσωπεία, με το ίδιο το πλοίο του Θησέα, την "Πάραλον".
Τον +2^ο αιώνα ο περιηγητής Παυσανίας την περιέγραψε σαν μια έρημη σχεδόν χώρα. Έτσι η Δήλος παρέμεινε ένας σωρός ερείπια μέχρι που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως όλους τους αρχιτεκτονικούς και αρχαιολογικούς θησαυρούς της, όσους σώθηκαν από την ερήμωση και τη σύληση στα χρόνια των Βυζαντινών και των Ενετών.
Οι ανασκαφές στη Δήλο, που άρχισαν στα 1873 και σχεδόν συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας, έφεραν στο φως ένα πλήθος μνημεία και ευρήματα που ανήκουν σε μια από τις πέντε περιοχές της Δήλου που είχαν κατοικηθεί.
Στην περιοχή του λιμανιού βρίσκονται τα ερείπια διάφορων καταστημάτων, η Αγορά των Κυμπεταλιστών καθώς και άλλα οικοδομήματα, όπως το Διοσκούρειο και το Ασκληπιείο.
Στην Ιερή συνοικία ή το ιερό βρίσκεται η μεγάλη ιερά οδός πλάτους 13 μέτρων, που πλαισιώνεται δεξιά και αριστερά από στοές και μακριές σειρές με βάθρα αγαλμάτων. Η οδός αυτή καταλήγει μπροστά στα Προπύλαια του Ιερού του Απόλλωνα. Γύρω από το ναό βρέθηκαν τα ερείπια άλλων μικρών ναών και οικοδομημάτων, όπως ο ναός των Αθηναίων, η στοά των Παξίων, το Θεσμοφόριο, το Εκκλησιαστήριο, όπου συνεδρίαζε η εκκλησία του Δήμου, η Στοά του Αντιγόνου και άλλων.
Η περιοχή της Ιερής λίμνης βρίσκεται στη βορινή μεριά της Ιερής περιοχής, από την οποία και χωρίζεται με τη Στοά του Αντιγόνου που έχει μήκος 125 μέτρα και αποτελείται από 48 κίονες και άλλους 19 στο εσωτερικό. Τα κτίρια που βρέθηκαν σ' αυτήν την περιοχή είναι χτισμένα όλα γύρω από την Ιερή λίμνη, όπου άλλοτε κολυμπούσαν οι ιεροί κύκνοι του Απόλλωνα και οι ιερές πάπιες του Ιερού.
Στη συνοικία του θεάτρου στα ανατολικά της Ιερής περιοχής βρίσκονταν τα εμπορικά καταστήματα και τα σπίτια που το σπουδαιότερο είναι η κατοικία του Διονύσου με τα περίφημα μωσαϊκά της.
Στο Ιερό βουνό του νησιού, τον Κύθνο στη σπηλιά του Κύθνου, που ήταν ιερό του Ηρακλή και των Καβείρων, μας οδηγεί ένας κλιμακωτός δρόμος λαξευμένος πάνω στο βράχο. 
Εκτός από τα οικοδομήματα αυτών των περιοχών, βρέθηκαν το Γυμνάσιο με αποδυτήρια και λουτρά, καθώς και διάφορα άλλα οικοδομήματα, που στο σύνολό τους μας δίνουν μια καταπληκτική εικόνα Αρχαίας Ελληνικής πόλης. livepedia.gr 


 Βίντεο: GPITRAL6 & ΠΥΡΦΩΤΟΣ

ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ

Τρία μπαϊράκια φαίνονται 'ποκάτω από το Σούλι.
Το' να' ναι του Μουχτάρ πασά, τ' άλλο του Σελιχτάρη,
Το τρίτο το καλύτερο είναι του Μιτσομπόνου.
Μια παπαδιά τ' αγνάντεψεν από ψηλή ραχούλα:

«Που 'στε του Λάμπρου τα παιδιά, που 'στεν οι Μποτσαραίοι;
Αρβανιτιά μας πλάκωσε, θέλει να μας σκλαβώσει».
«Ας έρτουν οι παλιότουρκοι, τίποτε δε μας κάνουν!
Ας έρτουν πόλεμο να ιδούν και Σουλιωτών τουφέκια,
να μάθουν Λάμπρου το σπαθί, Μπότσαρη το τουφέκι,
τ' άρματα των Σουλιώτισσων, της ξακουσμένης Χάιδως».
Κι ο Κουτσονίκας φώναξεν από το μετερίζι:
«Παιδιά, σταθείτε στέρεα, σταθείτε αντρειωμένα,
Γιατ' έρχεται ο Μουχτάρ πασας με δώδεκα χιλιάδες».

Ο πόλεμος αρχίνησε κι άναψαν τα τουφέκια.
Τον Ζέρβα και τον Μπότσαρη εφώναξε ο Τζαβέλας:
«Παιδιά μ' ήρθ' η ώρα του σπαθιού κι ας πάψει το τουφέκι».
Κι όλοι έπιασαν και σπάσανε τις θήκες τω σπαθιώ τους.
Τους Τούρκους βάνουνε μπροστά, τους βάνουν σαν κριάρια.
Αλλοι έφευγαν κι άλλοι έλεγαν «Πασά μου, ανάθεμά σε!
Μέγα κακό μας έφερες τούτο το καλοκαίρι,
εχάλασες τόση Τουρκιά, σπαήδες κι Αρβανίτες.
Δεν είν' εδώ το Χόρμοβο, δεν είν' η Λαμποβίτσα,
εδώ είν΄ το Σούλι το κακό,εδώ είν' το Κακοσούλι,
που πολέμουν μικρά παιδιά, γυναίκες σαν τους άντρες,
που πολεμάει η Τζαβέλαινα σαν άξιο παλικάρι».

Κι ο Μπότσαρης εφώναξε με το σπαθί στο χέρι:
«Ελα, πασά, τι κάκιωσες καί φεύγεις με μενζίλι;
Γύρισ' εδώ στον τόπο μας, στην έρημη την Κιάφα,
Εδώ να στήσεις το θρονί, να γένεις καί σουλτάνος».

ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΨΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ. ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ . 
ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΡΙΗΝΗ

nvarsos , HellenicCosmos , A Walk Through Ancient Priene - Virtual Reality - FHW

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ (1806)

Φθάνει λοιπόν να ξέρετε, ότι, όσα και να κάμνωσι, τα κάμνωσι δια χρημάτων, και πληρώνοντάς τους τινάς ημπορεί να λάβη την συγχώρησιν δια κάθε αμάρτημα.  Τόσον εβαρβαρώθη η κλάσις της ιεροσύνης των Ελλήνων.  Προς τούτοις ο αρχιεπίσκοπος πωλεί τας ενορίας της πόλεως ούτινος ιερέως θελήσει, και έπειτα εξορεί όποιον θέλη από αυτούς, και ξαναπωλεί την ενορία αλλού, δια να του κάμη το ίδιον ύστερα απ’ ολίγον.  Κάθε τόσον τους ζητεί δάνεια, και ποτέ δεν τους τα επιστρέφει. Κανείς δεν τολμεί να αντισταθεί εις τους λόγους του, επειδή ευθύς τον αφορίζει και έπειτα τον εξορεί και λαμβάνει την περιουσία του.  Και ούτος εστίν ο τρόπος, με τον οποίον ενεργούσι τα ηδύτατα εντάλματα του Χριστού.

Πώς άραγε ζώσιν αυτοί οι αρχιεπίσκοποι εις τας μητροπόλεις των και ποίαι είσίν αι αρεταί των;  Τρώγωσι και πίνωσι ως χοίροι.  Κοιμώνται δεκατέσσαρας ώρας τήν νυκτα καί δύο ώρας μετά το μεσημέρι. Λειτουργούσι δύο φοράς τον χρόνο, και όταν δεν τρώγωσι, δεν πίνωσι, δεν κοιμώνται, τότε κατεργάζονται τα πλέον αναίσχυντα έργα, όπου τινάς ημπορεί να στοχασθεί.  Και ούτως εις τον βόρβορο της αμαρτίας και εις την ιδίαν ακρασίαν θησαυρίζουσι χρήματα, και οι αναστεναγμοί του λαού είναι προς αυτούς τόσοι ζέφυρες.

Ο χορός των επισκόπων εξακολουθεί μετά τους αρχιεπισκόπους.  Αυτοί, πάλιν, είναι άλλοι λύκοι, ίσως χειρότεροι από τους πρώτους, επειδή κυριεύουσι τους χωρικούς και ιδιώτες.  Ανεκδιήγητα είναι τα ανομήματα των και η σκληρότητα των διαπερνά κατά πολλά εκείνη της ίδιας παρδάλεως.  Αυτοί πέμπουσι τόσους ληστάς, δια να ειπώ έτσι, εις τα χωρία της επισκοπής των, και τους δίδουσι τον τίτλο του πρωτοσυγκέλλου ή του αρχιμανδρίτου άλλου τινός τάγματος, οι οποίοι άλλο δεν ξεύρουν, παρά να γράφουν ονόματα των χριστιανών με όλη την ανορθογραφία.

Αυτοί, λοιπόν, περιφέρονται εις όλα τα χωρία της επισκοπής και με άκραν ασπλαγχνία εκδύουσι τους πολλά αθώους χωριάτας, και μάλιστα τας γυναίκας. Όταν δεν τοις ευρίσκουσι χρήματα, τότε τίνος αρπάζουσι εν φόρεμα, τίνος εν εργαλείο της γεωργικής, τίνος εν στολίδι της γυναίκας του, και φθάνουν να τους παίρνουν ως και τα δοχεία των φαγητών.  Από άλλους πάλιν λαμβάνουν τόσα κιλά σιτάρι, τόσο κρασί.  Με ένα λόγο  τους γυμνώνουν, και έπειτα τους ευλογούν και φεύγουν.  Πολλάκις δε περιέρχεται ο ίδιος επίσκοπος στα χωρία, και τότε πλέον ακολουθούν τα χειρότερα.  Αυτός ο αναίσχυντος και βάρβαρος και αμαθέστατος άνθρωπος, αφού τρώγει δι' όσας ημέρας μένει εις το χωρίον από την πτωχή κοινότητα, αφού αρπάζει όσα περισσότερα δυνηθή, τότε αφορίζει ένα δύο, και άλλους τόσους κάμνει παπάδες, και έπειτα φεύγει.

Μετά των Επισκόπων, λοιπόν, έρχονται εκείνοι οι πρωτοσύγκελλοι, οι αρχιμανδρίτες και οι πνευματικοί, οι οποίοι στέλλονται από τα μοναστήρια με κάποιας πανταχούσας.  Αυτοί είναι αναρίθμητοι, επειδή δεν ευρίσκεται πόλις χωρίον, οποίο να μην φυλάττη ένα ή δύο από αυτούς τούς λαοκλέπτας, οι οποίοι παρουσιάζονται εις τον αρχιερέα και αγοράζουν παρ' αυτού την άδειαν του κλεψίματος, και έπειτα, με άκρα αυθάδεια, αρχινούσιν από σπίτι εις σπίτι, να ζητούσιν ελεημοσύνη, και εκδύουσιν εξόχως τας γυναίκας, όσον ημπορούσι.
 Εκατό χιλιάδες, και ίσως περισσότεροι, μαυροφορεμένοι ζώσιν αργοί και τρέφονται από τους ιδρώτας των ταλαιπώρων και πτωχών Ελλήνων.  Τόσαι εκατοντάδες μοναστήρια. όπου πανταχοθεν ευρίσκονται, είναι τόσαι πληγαί εις την πατρίδα, επειδή, χωρίς να την ωφελήσουν εις το παραμικρό, τρώγωσι τους καρπούς της και φυλάττουσι τους λύκους, δια να αρπάζουν και ξεσχίζουν τα αθώα και ιλαρά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού.  Ιδού, ω Έλληνες, αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή αθλία και φοβερά κατάστασις του ελληνικού ιερατείου, και η πρώτη αιτία όπου αργοπορεί την ελευθέρωσιν της Ελλάδος.

Αυτοί οι αμαθέστατοι, αφού ακούσουν ελευθερία, τους φαίνεται μία αθανάσιμος αμαρτία.  Τι λοιπόν διδάσκουσι τον απλούστατον λαό;  Τι στοχάζεσθε να λέγωσιν οι ιεροκήρυκες έπ' εκκλησίας;  Φέρουσιν ίσως τας παραβολάς του Ευαγγελίου, δια να παρακινήσωσιν τους ακροατές εις την ομόνοια;  Μας είπον ποτέ ποίοι ήταν, και πόθεν κατάγονται;  Μας ανέφερον ποτέ πως διοικείται ο κόσμος και οποία είναι η καλλιτέρα διοίκησις;  Μας εξήγησαν ποτέ τι εστί αρετή, και οποία είναι τα μέσα δια να την αποκτήση τινάς, και ποτέ λάμπει ή αρετή;  Και ποίος να μας τα είπη, αν δεν τα λέγουσιν αυτοί;

Φεϋ!  βαβαί της αθλιότητας μας!  Οι ιεροκήρυκες αρχινούν από την ελεημοσύνη και τελειώνουν εις την νηστεία.  Πώς θέλεις λοιπόν να ξυπνήσουν οι Έλληνες από την ομίχλη της τυραννίας;  Ω άνθρωποι, όντως βάρβαροι, χυδαίοι και εχθροί φανεροί της πατρίδος μας και του ίδιου του Χριστού, πως κάμνετε με την αμάθεια σας και τινάς να βλασφημώσι;  Ω εχθροί της αληθείας, τουτέστι του Ιησού Χριστού!  Δεν βλέπετε, ότι με αυτήν την κακήν σας παρηγορίαν υποχρεώνετε τους Έλληνες, αντί να μισήσουν την τυραννία και να προσπαθήσουν να ελευθερωθούν, εξ εναντίας να την αγαπώσι, και μάλιστα, να νομίζωνται εύτυχείς πιστεύοντες από απλότητα των, ότι παιδεύονται εις την παρούσαν ζωήν, δια να αποκτήσουν τον παράδεισο;  Ποίος Εσκαριώτης σας έβαλε εις τον νουν, να προφέρητε τοιαύτην παρηγορίαν, όταν δεν ηξεύρετε να την εξηγήσητε, ω αναίσχυντοι;  Τα αμαρτήματα, ίσως, παιδεύονται μέ άλλα αμαρτήματα, ω άφρονες;  Δεν στοχάζεσθε, πόσον ατιμείτε και τον εαυτόν σας και την Εκκλησίαν με τους παραλογισμούς σας;

Ω αδελφοί μου Έλληνες, ίσως δεν καταλαμβάνετε πόσην δύναμιν έχουσι τα λόγια των καλογήρων και των πνευματικών εις τας ψυχάς των απλουστάτων ακροατών.  Πόσον γρηγορώτερα ηθέλαμεν ελευθερωθή από τον οθωμανικόν ζυγόν, εάν οι πνευματικοί δεν ήταν αμαθείς, καθώς είναι, και αv εδίδασκον εις την εξομολόγησιν με γλυκά λόγια την αλήθεια και την αρετή, την ελευθερία και την ομόνοια, και όλα τα μέσα της ανθρωπίνης ευτυχίας.  Αλλά ποίους να φωτίσουν οι εσκοτισμένοι και να διδάξουν οι αμαθείς;  Ας σιωπήσουν το λοιπόν, αν δεν ηξεύρουν τι να ειπούν.

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ -   ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ (1806) http://ethnikoi.org/korais.html

ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ....ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ....

ΒΛΕΠΕ.. ΆΚΟΥ.. ΔΙΑΒΑΣΕ.. ΜΑΘΕ.. ΣΙΤΑΛΚΑΣ

ΑΙ ΨΥΧΑΙ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΚΑΙ ΑΜΑΘΩΝ ΛΑΩΝ ΤΡΕΜΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΗ ΛΑΛΙΑΝ, ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΒΡΕΦΗ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΕΝΑ ΟΦΙΝ ΞΥΛΙΝΟΝ Ή ΕΝΑ ΧΑΛΚΟΥΝ ΛΕΟΝΤΑ

Από τότε λοιπόν όπου εστερεώθη ο χριστιανισμός έως εις τους 1453, αντίς να αυξήσουν τα μέσα της ελευθερώσεώς των, φευ! εσμικρύνοντο. Η δεισιδαιμονία και ο ψευδής τε και μάταιος ζήλος των ιερέων και πατριαρχών κατεκυρίευσεν τας ψυχάς των βασιλέων, οι οποίοι, αντίς να επιμελούντο εις το να διοικώσι τον λάον καθώς έπρεπε, άλλο δεν εστοχάζοντο παρά να φιλονικώσι και να κτίζωσιν εκκλησίας. Τότε εις την Ελλάδα εφάνησαν τρεις κυριότητες: η Τυραννία, το Ιερατείον και η Ευγένεια, αι οποίαι δια ένδεκα αιώνας σχεδόν κατέφθειραν τους Έλληνας και κατερήμωσαν την Ελλάδα. Η ματαιότης των πατριαρχών και παπών επροξένησεν το σχίσμα ανάμεσον ημών και των λατίνων. Και η δεισιδαιμονία ήνωσεν εις αυτό εν μίσος φοβερόν μέχρι της σήμερον.
»Αφού λέγω το Ιερατείον ηθέλησε να ενώση τα εκκλησιαστικά εντάλματα με τους πολιτικούς νόμους, δια να τιμάται εν ταυτώ και να ορίζη, χωρίς δυσκολίαν εκατάλαβεν ότι αναγκαίον ήτον πρότερον να τυφλώση τον λαόν με την αμάθειαν, δια να στερεώση καλλιότερα τον σκοπόν του. Και ούτως επροσπάθησεν να εσβήση κάθε σπουδήν εις την Ελλάδα και υπερασπίσθη την αμάθειαν. Αι επιστήμαι, οπού πρότερον ήνθιζον, άρχισαν να μαρανθώσι, τα σχολεία εσφαλίσθησαν, οι διδάσκαλοι εμωράνθησαν και η αλήθεια με την φιλοσοφίαν εξωρίσθησαν. Άλλο βιβλίον δεν ευρίσκετο ειμή τα πονήματα των ιερέων. Κάθε φιλόλογος άλλο δεν ημπορούσε να αναγνώση ειμή τα θαύματα και τους βίους των αγίων. Και οι ταλαίπωροι Έλληνες, αγκαλά και φιλελεύθεροι, υστερημένοι όμως από το φως της φιλοσοφίας, έγιναν σχεδόν δούλοι κατά συνήθειαν, μεμεθυσμένοι δε από την αμάθειαν και δεισιδαιμονίαν υπήκουον και εφοβούντο τους τυράννους των χωρίς να ηξεύρουν το διατί. Ένας αφορισμός του αρχιερέως ετρόμαζεν τόσα μιλούνια ανθρώπων. Ω δεισιδαιμονία, πόσον φοβερά είσαι ανάμεσα εις τα ανθρώπινα πάθη και πόσον ουτιδανώνεις την ανθρωπότητα όταν κυριεύσης τας ψυχάς των απλών και αμαθών λαών× οι οποίοι τόσον απομωρώνονται, όπου τρέμουσιν εις την ψευδή λαλιάν σου, καθώς τα βρέφη φοβούνται ένα όφιν ξύλινον ή ένα χαλκούν λέοντα. 

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ 1806

ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ 2012

Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ
Οι ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ ερμηνεύουν το τραγούδι " Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ " σε μουσική και στίχους του Αρτ Κυδωνάκη. Ο Φοίνικας συμβολίζει την Ελληνική Φυλή που αναγεννάται από τις στάχτες της!

"Όλοι γνωρίζουμε πως η Πατριωτική Τέχνη είναι αποκλεισμένη από τα ‘μεγάλα’ μέσα ενημέρωσης. Οτιδήποτε μιλάει για Ελλάδα, αγνοείται και χλευάζεται.. Αυτό όμως το ξέραμε και τολμάμε να πηγαίνουμε κόντρα, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε. Το κανάλι με τα βιντεοκλίπ μας στο Youtube έχει ξεπεράσει τις 50.000 προβολές. Έχουμε χιλιάδες φίλους στο Facebook που αναπαράγουν την μουσική μας. Είμαστε περήφανοι που μπορούμε και εκφράζουμε, που μπορούμε και συγκινούμε το ζωντανό κομμάτι του Έθνους μας, που δεν το έχουν αποκοιμίσει οι βλακείες και τα σαχλοτράγουδα. Οι περισσότεροι φίλοι μας είναι νέα παιδιά 15-30 χρονών. Να ξέρετε ότι υπάρχει ελπίδα για αυτήν την Πατρίδα..! Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα..!" 
Από την συνέντευξη του Αρτέμη Κυδωνάκη στην Ε.Ω., μέλος του γκρουπ «ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ», που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ,  ο οποίος μας θυμίζει ότι «δεν μπορεί να γίνει κανένας Αγώνας χωρίς Τέχνη»!

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΟΥ
Οι ΕΡΩΣ ΕΛΛΑΣ ερμηνεύουν τον ύμνο " ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΟΥ " σε μουσική και στίχους του Φώτη Μήλιου. Ελπίζουμε στην πνευματική αφύπνιση του ελληνικού λαού προκειμένου να σταματήσει την καταστροφική ρότα της Ελλάδος καθώς και να τιμωρήσει τους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς της!
EROSHELLAS1 - YouTube   

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΑ, ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΡΥΛΙΚΑ.

«Ιστορεί δε και Αριστοτέλης εν τοις περί της Πυθαγορικής φιλοσοφίας
διαίρεσιν τινα τοιάνδε υπό των ανδρών εν τοις πάνυ απορρήτοις διαφυλάττεσθαι. του λογικού ζώου το μεν εστι θεός, το δε άνθρωπος, το δε οίον Πυθαγόρας.» Ιάμβλιχος – De Vita Pythagorica [F,31]

Ο Πυθαγόρας, ο σπουδαίος Σάμιος, δεν υπήρξε απλά ο πρώτος των φιλοσόφων. Είναι και ο μέγιστος. Εκείνος που τον απεκάλεσε «διδάσκαλο της Δύσης» δεν το έκανε από αβροφροσύνη ή από συντεχνιακή αλληλεγγύη. Απλά, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Είναι σαν να βρίσκεσαι στη σκιά ενός ουρανοξύστη και να σε ρωτούν αν το κτίριο που ορθώνεται εμπρός σου είναι επιβλητικό. Και ο Πυθαγόρας προβάλλει ως το πλέον επιβλητικό μέγεθος στη σκέψη της ανθρωπότητας δυο χιλιετηρίδες και πεντακόσια χρόνια τώρα.

Αν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τη ζωή και την διδασκαλία του Πυθαγόρα, είναι γεγονός πως το οφείλουμε -πρώτιστα-στον  Ιάμβλιχο που παρέδωσε στους μαθητές του αρχικά και τελικά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα μια σειρά συγγραμμάτων -αυτά που διεσώθησαν δηλαδή από μια πλούσια εργογραφία- εκ των οποίων ξεχωριστή θέση κατέχει το De Vita Pythagorica (Πυθαγορικός Βίος ή Περί του Πυθαγορικού Βίου). Ο Ιάμβλιχος έζησε και έδρασε σε ταραγμένους καιρούς, εκεί στα τέλη του +3^ου  και αρχές του +4^ου αιώνα. Βίωσε κι εκείνος, όπως και ο Πορφύριος και άλλοι σπουδαίοι Εθνικοί φιλόσοφοι το ψυχορράγημα του Ελληνορωμαϊκού κόσμου.

Γράφει, λοιπόν ο Ιάμβλιχος, στην αρχή κιόλας του συγγράμματός του για τον Πυθαγόρα κάτι συγκλονιστικό:
«…το μέντοι την Πυθαγόρου ψυχήν από της Απόλλωνος ηγεμονίας ούσαν είτε συνοπαδόν είτε και άλλως οικειότερον έτι προς τον θεόν τούτον συντεταγμένην καταπεπέμφθαι εις ανθρώπους, ουδείς αν αμφισβητήσειε τεκμαιρόμενος αυτή τη γενέσει ταύτη και τη σοφία της ψυχής αυτού τη παντοδαπή…» [De Vita Pyth. Β,8]
[απόδοση: «ότι όμως η ψυχή του Πυθαγόρα έχει σταλεί στους ανθρώπους από την ανωτάτη αρχή του Απόλλωνος και είναι συνακόλουθος ή κατ'άλλον τρόπον φιλική στο θεό αυτό, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, όταν μάλιστα έχει σαν παράδειγμα την ίδια του την γέννηση και την σοφία της ψυχής του, την ποικίλη»]

Πρώτη παρατήρηση: Ο Πυθαγόρας είναι ένας από τους πολλούς διδασκάλους της ανθρωπότητας του οποίου η γέννηση και καταγωγή έχει στοιχεία υπερβατικά, υπερφυσικά και θρυλικά. Ο θρύλος λοιπόν λέει πως ο πατέρας του, Μνήσαρχος, βρέθηκε κάποτε στο Μαντείο των Δελφών για εμπόριο και ζήτησε ένα χρησμό για το επικείμενο ταξίδι του στη Συρία. Εκεί άκουσε έκπληκτος την Πυθία να του προφητεύει πως:
Πυθαγόραν θ’ον τίκτε Διί φίλω Απόλλωνι
Πυθαϊς, ή κάλλος πλείστον έxεν Σαμίων
[απόδοση: Τον Πυθαγόρα γέννησε με τον Απόλλωνα, τον αγαπητό στο Δία η Πυθαίς, η ωραιότερη όλων των Σαμίων]

Να λοιπόν πως πήρε το όνομά του ο Πυθαγόρας. Η γέννησή του προφητεύτηκε από τον Πύθιο Απόλλωνα. Και να γιατί ο μεγάλος δάσκαλος, από πολύ νέος έχαιρε του σεβασμού και της απεριόριστης εκτίμησης όλων των συμπολιτών του. Είχε την ομορφιά του θείου πατέρα του, ήταν βαθύς στη σκέψη, συνετός, γαλήνιος και μαζί ανήσυχος και υψιπέτης. Ξεχώριζε από όλους τους συνομηλίκους του, έφερε μέσα του μια ανώτερη, μια σπάνια αποστολή.
Δεύτερη παρατήρηση: Από καθαρά μυητική εξέταση, το κείμενο του Ιάμβλιχου περιέχει μια λέξη που θα μπορούσε να απασχολήσει ολόκληρη πραγματεία. Αυτό το “συντεταγμένη” είναι που θα μπορούσε να βάλει τον εμβριθή μελετητή σε βαθύ προβληματισμό.
Τρίτη παρατήρηση: Το “ότι η ψυχή του Πυθαγόρα έχει σταλεί στους ανθρώπους”, [καταπεπέμφθαι εις ανθρώπους], είναι που παραπέμπει σε εκπληκτικούς και παραγωγικούς συλλογισμούς.
Για τον Ιάμβλιχο, κάθε τι που ελέχθη ως άκουσμα από τον Πυθαγόρα, κάθε φράση, κάθε λέξη ακόμα, είναι ένα σύμβολο, μια παραβολή, που ενέχει σημασίες πολλαπλές. Μια εξωτερική, για τον αμύητο, μια εσωτερική, για τον εσωτερικό ή μαθηματικό, μια μυστική και μυητική που δεν είναι δυνατόν να αποκαλυφθεί. Κι ύστερα, υπάρχουν τα κατεξοχήν σύμβολα, οι αριθμοί με την κοσμογονική και συμπαντική τους αξία. Για τους Πυθαγόρειους, οι αριθμοί είναι ιεροί, αυτό το γνωρίζουν όλοι. Το σύμπαν είναι μουσική και αρμονία και η αρμονία είναι αριθμοί. Το σύμπαν είναι νόμοι, οι νόμοι είναι σχέσεις, οι σχέσεις έχουν αρμονία, η αρμονία είναι αριθμοί. Το σύμπαν είναι ισορροπία, η ισορροπία είναι μουσική, η μουσική είναι αριθμοί. Όλα ανάγονται στο Εν, η Τετρακτύς [2] είναι η Πηγή της αενάου γνώσεως, ο ιερότερος αριθμός, το δέκα αλλά όλοι οι αριθμοί είναι το ίδιο “μαγικοί” γιατί είναι κλειδιά που ανοίγουν πόρτες και κάθε πόρτα οδηγεί σε ένα ξεχωριστό σύμπαν. Οι αριθμοί είναι οντότητες και όχι απλά σύμβολα. Και αυτό, ο σημερινός άνθρωπος, είναι λογικό πως, είναι αδύνατο να το αντιληφθεί.
Το είχε αντιληφθεί περίφημα πάντως ο “θείος” Πλάτων και φαίνεται ξεκάθαρα σε ολόκληρη τη σκέψη του. Ιδιαίτερα στον Τίμαιο, το πλέον στρυφνό και πυκνό έργο του. Το πιο δύσκολο αλλά και το διασημότερο ανάμεσα στους Διαλόγους του -κυρίως επειδή σ’αυτό γίνεται παγκοσμίως η πρώτη αναφορά στην μυθική Ατλαντίδα. Ο Τίμαιος άλλωστε στον οποίο οφείλεται και ο τίτλος του Διαλόγου αυτού, είναι ένας Πυθαγόρειος φιλόσοφος από τους Λοκρούς της Κάτω Ιταλίας. Επιδιδόταν -σε τι άλλο;- στην αστρονομία, στη φυσική και στα μαθηματικά. Και είναι αυτός ο οποίος αναπτύσσει στον Σωκράτη, τον Κριτία και τον Ερμοκράτη, -στην ουσία-, ολόκληρη την Πυθαγόρεια κοσμολογία, για την γέννηση και δημιουργία του σύμπαντος, τη φύση των θεών και των ανθρώπων, τη φύση του νου και της ψυχής, την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, τη διαίρεση των βασικών σχημάτων και των πολυέδρων αλλά και θέματα ανατομίας, ιατρικής, σωματικών και ψυχικών ασθενειών κ.α.! Ένα πλήρες, δηλαδή, ολοκληρωμένο και άρτιο σύμπαν που περιλαμβάνει τα πάντα, έλλογα και άλογα όντα, τις αρχέτυπες ιδέες και τα αντίγραφά τους, την καθημερινή ζωή και τις εκφάνσεις της. Και θα λέγαμε, πως εδώ, στον Πλάτωνα δηλαδή, κορυφώνεται και αποθεώνεται ένα σύστημα σκέψης, ένα πλήρες σύστημα βιοηθικής και πολιτικής αγωγής που έχει την αρχή του χιλιάδες χρόνια πριν, συνάντησε ενδιάμεσα τον Πυθαγόρα ο οποίος το εμπλούτισε και τελειοποίησε και στον Πλάτωνα βέβαια, έλαβε στοιχεία πολιτικής οικονομίας, εφαρμογής στην ιδανική Πολιτεία, δρώσας κοινωνικοποίησης δηλαδή, αφού στην εποχή του Σωκράτη και του Πλάτωνα, η Πόλις είναι η ιερή μονάδα από την οποία παράγονται και εξάγονται όλα.
Τούτη η μικρή εργασία δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει δοκιμιογράφημα ή μελέτη γύρω από τον Ιάμβλιχο ή τον Πυθαγόρα. Στόχος μου είναι να δώσω νύξεις και να ακονίσω γωνίες στον στοχασμό εκείνου που θέλει να ερευνήσει περισσότερο.

Του Αντώνη Μυκονιάτη (Απόσπασμα)   http://www.metafysiko.gr/?p=2001