ΚΥΠΡΙΟΙ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

«Τιμιώτερον εστίν πατρίς», να το φυσικό λίπασμα του Ελληνισμού. Και την Πατρίδα μας την ανέστησαν οι αντρειωμένοι, που ο θάνατός τους, θάνατος δεν λογιέται, όπως επιγράφεται στα μνήματα του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Κυριάκου Μάτση και των άλλων αητών της Κύπρου. 

«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες ποτέ από το χρέος μη κινούντες».

Στην Πατρίδα οφείλουμε, χρωστάμε, γεννιόμαστε στα αγιασμένα χώματά της για να δώσουμε και όχι γα να πάρουμε. Και το χρέος αυτό το προσδιορίζει με σαφήνεια ο εθνικός μας ποιητής Κώστας Παλαμάς: "Χρωστάμε σ' όσους πέρασαν, θα 'ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί".
"Έλληνας ομοφρονέοντας χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι", οι Έλληνες είναι ανίκητοι όταν ομοψυχούν, έγραφε ο ιστορικός Ηρόδοτος.

Στο εγερτήριο σάλπισμα που απευθύνει η Πατρίδα, ανταποκρίνονται Έλληνες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.

Δύο χιλιάδες Κύπριοι κατατάσσονται το φθινόπωρο του 1912 στον ελληνικό στρατό, αφήνουν το νησί και παίρνουν την ανηφοριά, παίρνουν τα μονοπάτια, να βρουν τα σκαλοπάτια, που παν στην Λευτεριά, κατά ωραία λόγια του ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

«Η Πατρίς έχει ανάγκην στρατιωτών και χρημάτων. Είναι αι δύο χείρες αυτής, τας οποίας κινούσα θα έχει και του Θεού την βοήθειαν. Ιδού το καθήκον των Κυπρίων» έγραφε τον Μάιο του 1913 η κυπριακή εφημερίδα «Πατρίς».

400.000 δραχμές ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη, μαζεύουν οι πάμφτωχοι τότε Κύπριοι και τις στέλνουν στον Βενιζέλο. Εξήντα, περίπου, Κύπριοι εθελοντές, σκλάβοι απελευθερωτές όπως προσφυώς ονομάστηκαν, σκοτώνονται στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Είκοσι περίπου σκοτώνονται ή τραυματίζονται βαριά στην Μάχη του Κιλκίς. Ξεχωριστή και συγκινητική ανάμεσά τους η μορφή του τότε δημάρχου Λεμεσσού Χριστόδουλου Σώζου, ο οποίος εκλιπάρησε κυριολεκτικά τον Βενιζέλο για να πετύχει την κατάταξή του, λόγω ορίου ηλικίας. Χαρακτηριστικό του ήθους του είναι το παρακάτω απόσπασμα από επιστολή που έστειλε στην γυναίκα του, λίγο προ του τέλους του: «...Αν είμεθα ηγέται υπόδουλων λαών, οφείλομεν διά του παραδείγματός μας και της θυσίας μας να τους παιδαγωγώμεν, όπως και εκείνοι γίνωσιν άνθρωποι συναισθανόμενοι τα καθήκοντά των». Σκοτώθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 1912, στο Μπιζάνι, δίπλα στον τόπο όπου έπεσε ένας άλλος εθελοντής ο ποιητής και βουλευτής Λορέντζος Μαβίλης, που πριν παραδώσει το πνεύμα του πρόφερε τούτα τα ατίμητα λόγια: «Περίμενα πολλές τιμές από τούτο τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα».

Ο φοιτητής της Νομικής Αθηνών Κωνσταντίνος Κοιλανιώτης από την Λεμεσσό της Κύπρου, κατατάσσεται εθελοντικά στον στρατό διότι, όπως γράφει «θα ήτο εντροπή διά πάντα Κύπριον και μάλιστα εν Αθήναις διαμένοντα να μη σπεύσει εις την φωνήν της Πατρίδος». Σκοτώθηκε στις 20 Ιουνίου του 1913 στο Κιλκίς. Έκανε το χρέος του. Ο Αργυρός Δρουσιώτης, από την Δρούσια της Πάφου, περιγράφει με ζωντάνια την τριήμερη εποποιία, μιας και ο ίδιος πολεμά στο Κιλκίς, με το 7ο σύνταγμα της 5ης Μεραρχίας. Γράφει στο ημερολόγιο, που κρατά στα διαλείμματα της μάχης.

19 Ιουνίου, 5μ.μ.: Η μάχη διήρκεσε 9 ώρες. Υπήρξε σφοδρότατη, τα τηλεβόλα και το τουφέκι δεν σταμάτησαν στιγμή. Το τάγμα μου ήτο εις την πρώτην γραμμήν, εις την επικινδυνοτάτην θέσιν, εκτεθειμένο εις όλα τα πυρά του εχθρού. Αμέτρητες σφαίρες και οβίδες επέρασαν τα αυτιά μου.

20 Ιουνίου, έξω του Κιλκίς, νοτίως: «Είμεθα εκτεθειμένοι εις τας οβίδας του εχθρού. Εις τα άλματα που κάμνομεν, αι σφαίραι έρχονται σαν χαλάζι. Πολλοί φονεύονται και τραυματίζονται. Οι μισοί των αξιωματικών μας τίθενται εκτός μάχης.

21 Ιουνίου, έξω του Κιλκίς, βορείως: Περί την μεσημβρίαν εισερχόμεθα νικηταί εις το Κιλκίς, το κέντρον των Βουλγάρων κομιτατζήδων». Θα κλείσει ο ηρωικός Κύπριος το ημερολόγιο εκείνη την ημέρα με την εξής προτροπή προς την οικογένειά του: «Εαν φονευθώ, αποθνήσκω ευχαριστημένος διότι, ελάβαμε εκδίκηση από το δόλιον έθνος το οποίο απειλούσε γη και ουρανό ότι θα εξαφανίσει το αιώνιον γένος μας. Σας παρακαλώ λοιπόν να μη λυπηθείτε, αλλά να το θεωρείτε ευτύχημα, διότι το μακεδονικόν χώμα εποτίσθη με αδελφικόν κυπριακόν αίμα».

Στο Κιλκίς θα πολεμήσει και ο Μακεδονομάχος Γεώργιος Αργυρίου (Κυπραίος), από την Πέγεια της Πάφου, που στην συνέχεια εγκαταστάθηκε και έζησε ως τον θάνατό του το 1977, στην πόλη που πολέμησε για την λευτεριά της.

 Η τριήμερη Μάχη του Κιλκίς, μαζί με την ταυτόχρονη Μάχη του Λαχανά είναι η ενδοξότερη, κρισιμότερη και η πλέον πολύνεκρη μάχη της νεοελληνικής Ιστορίας. Με την νίκη αυτή σώθηκε η Μακεδονία, σώθηκε και η Ελλάδα κατά την εύστοχη ρήση του Ίωνα Δραγούμη.

Απόσπασμα από ομιλία του Δασκάλου Δημητρίου Νατσιού (Κιλκίς) Ολόκληρο το κείμενο εδώ:  http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=158&Itemid=597

Πηγή εικόνας: http://www.hellenica.de/Griechenland/Zypern/GR/Psevdas005.html

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

BBC Άρθρο του Armand D’ Angour.  «Ποιες συμβουλές θα έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνες στους σύγχρονους, που ταλανίζονται από την οικονομική και πολιτική κρίση»; αναρωτιέται το BBC, προβάλλοντας το «γνώθι σαυτόν» ή το «διαλέξτε καλούς ηγέτες» που θα μπορούσαν να φανούν πολύ χρήσιμες σε όποιον διαλέξει να βυθιστεί στις διδαχές των προγόνων, αναζητώντας καθοδήγηση.
Το άρθρο υπογράφει ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Armand D’ Angour ο οποίος είναι και συγγραφέας του βιβλίου....
«Οι Έλληνες και το Νέο: η καινοτομία στην αρχαία ελληνική φαντασία και εμπειρία και το επικείμενο Εύρηκα: Εφτά αρχές νεωτερισμού από την Αρχαία Ελλάδα».
Χρέος, διχασμός και εξέγερση. Αυτή ήταν η Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ.
Αρχικά ο καθηγητής αναφέρεται στον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Σόλωνα. «Στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. οι πολίτες της Αθήνας βαρύνονταν από χρέη, κοινωνικό διχασμό και ανισότητες, με τους φτωχούς αγρότες έτοιμους να πωλήσουν τους εαυτούς τους για σκλάβους, απλώς και μόνο για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Η εξέγερση ήταν επικείμενη, ωστόσο ο αριστοκράτης Σόλωνας, προέκυψε ως δίκαιος μεσολαβητής μεταξύ των συμφερόντων πλουσίων και φτωχών. Κατήργησε τα δεσμά που δημιουργούσε το χρέος, περιόρισε την ιδιοκτησία γης, και διαίρεσε τους πολίτςε σε τάξεις με διαφορετικά επίπεδα πλούτου και αντίστοιχων οικονομικών υποχρεώσεων.
Τα μέτρα του, παρότι δέχθηκαν επιθέσεις από όλες τις πλευρές, υιοθετήθηκαν και άνοιξαν τον δρόμο για την δημιουργία της δημοκρατίας», γράφει ο D’ Angour. Συμπεραίνει μάλιστα ότι η επιτυχία του Σόλωνα δείχνει ότι οι μεγάλοι ηγέτες πρέπει να έχουν το κουράγιο υλοποιήσουν μη δημοφιλή συμβιβαστικά μέτρα για το καλό της δικαιοσύνης και της σταθερότητας.
Τι θα συμβεί μετά; Ο Δελφικός χρησμός
Αναφερόμενος στους ακατάληπτους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, ο καθηγητής εικάζει ότι στην ερώτηση: «Πρέπει η Ελλάδα να αφήσει το ευρώ;» η απάντηση ίσως να ήταν : «Η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ αν το ευρώ έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα» αφήνοντας όσους τάσσονται υπέρ και όσους τάσσονται κατά μιας εξόδου, να ερίζουν για το ποια ακριβώς είναι η σημασία του χρησμού.
Σημειώνει ωστόσο ότι η πιο σοφή συμβουλή είναι τα περίφημα Δελφικά παραγγέλματα: «Γνώθι σ αυτόν» και «Μηδέν άγαν».
Πρόσεχε, υπάρχουν και χειρότερα… Ο Οδυσσέας και η αντοχή
«Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες που μού ‘τρωγε ο αδάμαστος ο Κύκλωπας γενναίους 20 συντρόφους»* λέει ο Οδυσσέας κατά το ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του να μην λυγίσει τώρα, μετά από τόσες περιπέτειες.
Το μήνυμα, όπως επισημαίνει ο καθηγητής, είναι ότι στο παρελθόν υπήρξαν πιο δύσκολες καταστάσεις και ξεπεράστηκαν με ευφυΐα και κουράγιο.
* (μτφ. Αργύρη Εφταλιώτη)
Είσαι βέβαιος ότι είναι σωστό αυτό; Η ακούραστη αναζήτηση του Σωκράτη
«Είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους. Γιατί η ζωή, χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά, είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος» έλεγε ο Σωκράτης που δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητήσει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «Τι είναι δικαιοσύνη» και «πως πρέπει να ζούμε;».
Η κληρονομιά του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, είναι το καθήκον να συνεχίζουμε την ακούραστη αναζήτηση ακόμη και όταν- ή μάλλον ειδικά όταν- δεν είναι πιθανό να βρούμε σαφείς, οριστικές απαντήσεις.
Η πολιτική σάτιρα του Αριστοφάνη
Η κωμωδία του Αριστοφάνη «Βάτραχοι» του 405 π.Χ. περιέχει ειλικρινείς και ξεκάθαρες συμβουλές για τους «πολιτικά ασταθείς» συμπατριώτες του: διαλέξτε καλούς ηγέτες, ή θα ξεμείνετε με τους κακούς.
Να κάνουμε το ίδιο όπως την τελευταία φορά; Ηράκλειτος ο στοχαστής
«Δεν μπορεί να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» έλεγε ο Ηράκλειτος, τον 5ο π.Χ. αιώνα. Ενώ η αλλαγή είναι συνεχής, διαφορετικά πράγματα αλλάζουν με διαφορετικούς ρυθμούς. Σε ένα περιβάλλον μόνιμης ροής, είναι σημαντικό να ορίσει κανείς κάποια σταθερά σημεία και να πιαστεί γερά από αυτά. Οι αγορές ομολόγων, το χρέος και τα πακέτα διάσωσης μπορεί να αποτελούν μια τέτοια πρόκληση.
«Πες μου τα χειρότερα, γιατρέ». Ο Ιπποκράτης αντιμέτωπος με την πραγματικότητα
Η δυτική ιατρική έχει τις ρίζες της στον Ιπποκράτη, στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα. Αυτό που είναι εξαιρετικό στην αρχαία σκέψη περί υγείας και ασθενειών είναι η ξεκάθαρη παραδοχή ότι οι γιατροί πρέπει να παρατηρούν με ακρίβεια και να καταγράφουν με ειλικρίνεια, ακόμη και όταν οι ασθενείς φεύγουν από την ζωή.
Η μαγεία ή τα ευχολόγια δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Μόνο η τίμια, εξαντλητική, εμπειρική παρατήρηση μπορεί να αποκαλύψει τι αποδίδει και τι όχι, σημειώνει ο καθηγητής.

 http://krikeli.info/go/?p=324691

ΜΕΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ (TV100 - 220612)

Τα μέχρι τώρα αποκαλυφθέντα ευρήματα προσφέρουν μια διαχρονική εικόνα για την τοπογραφία της εντός των τειχών περιοχής της πόλης και φέρνουν στο φως κομμάτι της κεντρικής οδικής της αρτηρίας, κάτω από τη σημερινή οδό Εγνατία.
Ρεπορτάζ: Βάσω Λυκουρίνου.

Πηγή: Το κανάλι του χρήστη TV100THESSALONIKI

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΦΗΒΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Είναι ο όρκος που έδιναν τα βλαστάρια της πόλης των Αθηνών, όταν στα 18 τους χρόνια η πόλη καλούσε τους εφήβους να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία και να εγγραφούν στους καταλόγους των πολιτών. Είναι ταυτόχρονα πολιτικός και στρατιωτικός όρκος. Η πόλη έδινε στον νέο ένα δόρυ και μία ασπίδα. Και ο νέος ορκιζόταν πίστη στο πολίτευμα και την πατρίδα του. Πολίτης και οπλίτης μαζί. Όπως ήταν το αρχαίο ιδανικό της δημοκρατίας….. Υπήρχαν φρούρια-στρατόπεδα στα σύνορα του κράτους, στα οποία οι νέοι έφεδροι υπηρετούσαν εκπαιδευόμενοι. Φιλίες που κρατούσαν μια ζωή γεννιούνταν σ’ αυτές της θητείες, όπως εκείνη του Επίκουρου και του Μένανδρου. Ο όρκος των αθηναίων εφήβων διασώθηκε από τον ρήτορα Λυκούργο (-390 -324) στο έργο του Κατά Λεωκράτους, στην παράγραφο 77. Παραθέτω εδώ τον φοβερό όρκο των αθηναίων εφήβων, με την ελπίδα να γίνει έμπνευση για τον σημερινό έλληνα νέο και έφηβο που θα τον διαβάσει. Κι ίσως, να ταιριάζει σε όλους μας να δώσουμε τον ίδιο όρκο, όπως εκείνοι οι έφηβοι. Μα πιο πολύ απ’ όλα, να τον τιμήσουμε.

«Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου,

ούτε θα εγκαταλείψω τον συμπολεμιστή μου

όπου κι αν ταχθώ να πολεμήσω,

θα υπερασπίζω τα ιερά και τα όσια,

και μόνος και με πολλούς,

και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,

αλλά μεγαλύτερη και πολεμικότερη απ' όση θα μου παραδοθεί.

Θα πιστεύω στους Θεούς

και στους ισχύοντες νόμους θα υπακούω,

και σε όσους άλλους νόμιμα θεσπισθούν.

Κι αν κάποιος αναιρέσει ή αμφισβητήσει

τους θεσμούς δεν θα το επιτρέψω,

θα τον πολεμήσω είτε μόνος είτε με όλους.

Και τις ιερές παρακαταθήκες των πατέρων θα τιμήσω.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΘΕΟΙ

ΑΓΡΑΥΛΟΣ, ΕΝΥΑΛΙΟΣ, AΡΗΣ, ΖΕΥΣ, ΘΑΛΛΩ, ΑΥΞΩ, ΗΓΕΜΟΝΗ»

http://ellinikotitaellinismoshellenism.blogspot.gr/

βυθός

Ζήσε σε ένα παραμύθι

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Πλάτων στους «Νόμους, 643.d.6 – 644.b.4» έχει αποτυπώσει την άποψη των Ελλήνων σχετικά με την Παιδεία, λέγει λοιπόν :

Ας μην αφήσουμε τότε αόριστη την περιγραφή της παιδείας. Όταν επικρίνουμε ή επαινούμε την ανατροφή κάποιου και λέμε ότι είναι πεπαιδευμένος ή απαίδευτος, μερικές φορές χρησιμοποιούμε τον πρώτο όρο και για ανθρώπους που ξέρουνε καλά το επάγγελμά τους  - τους ναυτικούς ή τους έμπορους ή και άλλους. Ας δεχτούμε όμως, για χάρη της συζήτησης, ότι δεν εννοούμε αυτό το πράγμα αλλά την παιδεία που από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί ισχυρή επιθυμία να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά ή να κυβερνιέται σύμφωνα με το δίκαιο. Θα ήθελα να ξεχωρίσουμε αυτό το είδος της τροφής από τις υπόλοιπες και να την θεωρήσουμε πραγματικά την μόνη παιδεία. Αντίθετα, την παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς λογική και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – κάτι δηλαδή που δεν αξίζει να ονομάζουμε Παιδεία. Ας μη μένουμε όμως πολύ στις λέξεις. Αφού συμφωνήσουμε στον ορισμό, ας δεχτούμε αυτό που εννοεί. Ότι εκείνοι που ορθά [εκ]παιδεύονται γίνονται σχεδόν αγαθοί. Δεν πρέπει, επομένως, σε καμία περίπτωση να ατιμάζουμε [υποτιμάμε] την παιδεία, γιατί είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην παραγωγή άριστων ανθρώπων. Και αν κάποτε ξεφεύγει από τον προορισμό της, οφείλουμε να την ξαναφέρνουμε στον ορθό δρόμο με κάθε μέσο που διαθέτουμε. Έτσι πρέπει να δρούμε το κατά δύναμη πάντα στην διάρκεια του βίου μας.

Kεφάλας Ευστάθιος

ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΟΣ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΜΕΝΩΝ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΧΘΗΚΑΜΕ

Ο νομικός και πολιτικός Αλέξανδρος Διομήδης (1875-1941) στο έργο του «βυζαντινές μελέτες» γράφει: «στο Βυζάντιο πολιτεία και εκκλησία, με απόλυτη σύμπνοια, ασκούσαν μαζί άγρυπνη αστυνόμευση της σκέψης. Χωρίς δισταγμό διωκόταν κάθε παρέκκλιση από το θρησκευτικό δόγμα. Αποκλειόταν επομένως κάθε φιλοσοφική προσπάθεια, κάθε εξήγηση του μυστηρίου της ζωής και των διαφόρων φαινομένων εξερχομένη των επιτρεπτών ορίων, όπως και κάθε αναζήτηση της αλήθειας άλλης από εκείνη την οποίαν έδωσε η Αποκάλυψη, όπως καθόρησαν αυτή οι Θεόπνευστες Οικουμενικές Σύνοδοι! Έτσι η φιλοσοφία και η φιλολογία έγιναν ταπεινές υπηρέτριες της θεολογίας και των αρχαίων φιλοσόφων και συγγραφέων τις ιδέες ξάπλωναν, θέλοντας και μη, στο κρεβάτι του θεοκρατικού Προκρούστη, για να τις κόψουν πάνω στα μέτρα που επιβάλει ο καλογερικός φανατισμός».

Με βάση αυτήν την σκέψη θεσπίστηκαν τα επιτίμια, οι κατάρες, τα αναθέματα και οι αφορισμοί από το ιερατείο.

Χόρτασε η Ελλάδα από χριστιανική αγάπη. Η επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση και κατά του δυνάστη κλήρου που βασάνιζε τους Έλληνες πιο πολύ από τους τούρκους, γιατί έχανε την εξουσία της θεομανίας. Οι ακαδημαϊκοί και οι ειδικοί ιστορικοί σιωπούν, διότι η Εκκλησία απαγορεύει να μάθουν οι Έλληνες την ιστορία τους. Δεν θέλει να μάθουν πόσο μισητοί ήταν οι ιερωμένοι στους ραγιάδες, που τους αφάνιζαν και τους τυραννούσαν, προκειμένου να εισπράξουν το χαράτσι που μοιράζονταν με τους τούρκους. Και τότε νομίζω ότι δεν θα έχουν και τόσο καλή τύχη.

«Οι καλόγεροι με τα όργια τους δημιουργούσαν μεγάλα σκάνδαλα. Με τις αγυρτείες τους ξεγελούσαν τις γυναίκες και έπαιρναν από αυτές ότι είχαν και δεν είχαν, και από τους αγρότες έπαιρναν τα χωράφια και το βιός τους ακόμα» (Αλέξανδρος Διομήδης «Βυζαντινές Μελέτες»). 

Ο Οικονόμου Ιωάννης στο βιβλίο του «Λαρισαίου Επιστολές», που περιέχει επιστολές διαφόρων λογίων και κληρικών για το χρονικό διάστημα 1835 έως 1857, αναφέρει: «Ο Τούρκος Βελή πασάς [Αλή πασάς] των Ιωαννίνων πληροφορήθηκε την διαγωγή του ιεράρχη, τους εξαναγκασμούς και τις πιέσεις του Πολύκαρπου, συγκινήθηκε και για να γλυτώσει τους Έλληνες από την τυραννία (!!!) έστειλε επιστολή στον πατριάρχη Κύριλλο το 1813 και του ζητούσε να απομακρύνει τον απάνθρωπο δεσπότη που βασάνιζε τους ραγιάδες του θεσσαλικού κάμπου». Η επιστολή έλεγε: «Και επειδή, καθώς  προείπαμεν, από τις καιρικές περιστάσεις δεν έχουν δύναμη να πληρώσουν, παρακαλούν όλοι οι ραγιάδες, καθώς βεβαιώνεστε και από την αναφορά που σας έστειλαν, ζητούν να διορισθεί στη Λάρισα ένας αρχιεπίσκοπος, που να γνωρίζει το χάλι στο οποίο έφθασε αυτή η επαρχία και να είναι φρόνιμος και με καλά προτερήματα. Επομένως κατά την υποχρέωσή σας πρέπει να τον μεταθέσετε, διότι δεν είναι μόνο δύσκολο αλλά και αδύνατον για να ζήσουν μαζί του». Ο θλιβερός Πατριάρχης Κύριλλος, σκληρότερος κι από τον Αλβανό Βελή πασά, παρέμεινε ασυγκίνητος από τα δεινά και την φτώχεια των Ελλήνων ραγιάδων. Ο Πατριάρχης αδίσταχτα πήρε το μέρος του Πολύκαρπου και απάντησε ότι, « η θέση επιβαρύνθηκε εδώ και πολλά χρόνια με τις εκ των περιστάσεων συχνές μεταλλαγές τεσσάρων μητροπολιτών, όπου καθώς το γνωρίζει και το γράφει η υψηλότης σου, ότι οι αλλαγές προξενούν βάρη και θλίψεις στους φτωχούς ραγιάδες οι οποίοι δεν πρέπει να διαμαρτύρονται… Ας αριθμήσουμε και την πολλήν ακρίβεια και την τιμήν όλων των πραγμάτων… και για να ζει ένας μητροπολίτης με τους ανθρώπους του και με τα αναγκαία έξοδα και με αξιοπρέπεια, πρέπει να ζει και έχει χρέος να διαφυλάξει την υπόληψη του… και η μεγαλόνοια της υψηλότητας σου μπορεί να το συμπεράνει».

Από τα γραφόμενα του Πατριάρχη φαίνεται πόσο αδιαφορούσαν οι μεγιστάνες ρασοφόροι για τον κατατρεγμένο και τον φτωχό ραγιά. Για να ζει ο δεσπότης πλουσιοπάροχα έπρεπε να πεθάνουν όλοι οι Έλληνες του θεσσαλικού κάμπου.

Ο βυζαντινολόγος Γυμνασιάρχης και καθηγητής της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Βασίλειος Μυστακίδης (1859-1933), στο έργο του «Εκκλησιαστική Αλήθεια», κάνει εκτενείς αναφορές για την κοινή συνεργασία των Ελλήνων ιεραρχών με των Αλή Πασά στα χρόνια της προεπαναστατικής περιόδου, όπως δείχνει και το γράμμα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων προς τον Αλή πασά, που γράφτηκε με τις υποδείξεις και τις προτροπές των μητροπολιτών Καστοριάς, Γρεβενών και Σισανίου, περιοχών δηλαδή της επικράτειας του πριν την επανάσταση του 1821. Ο Β. Μυστακίδης επισημαίνει πως με το γράμμα του ο Πατριάρχης «υμνολογεί και επαινεί τον δήμιο της Ηπείρου, τον ευλογεί και παρακαλεί τον Θεό να φυλάγει την ζωή του ως κόρην οφθαλμού… Η συμπαράσταση τους προς τον τύραννο και η σύμπραξη μαζί του δεν περιορίζονταν μόνο σε ευχές και ύμνους. Εκδηλώνονταν  δυναμικότερα με συμβουλές και υποδείξεις προς τον δυνάστη, με αφορισμούς, αναθέματα και φοβέρες προς το ποίμνιο, και με κάθε είδους συμπράξεις και συμμαχίες προς τους τοπικούς πασάδες και τους κοτζαμπάσηδες».

Ο Φραγκίσκος Πουκεβίλ (1771-1838) γράφει: «Οι δεσποτάδες ήταν μισητοί στο λαό, λόγω των σκληρών μέτρων που εφάρμοζαν για να εισπράξουν τα βαριά τακτικά ή έκτακτα χαράτσια, που κάθε τόσο επέβαλαν στο ποίμνιό τους. Τα χαράτσια αυτά τα αποκαλούσαν δοσίματα, ήταν υποχρεωτικά και για την είσπραξή τους οι κληρικοί επικαλούνταν και την επέμβαση των τούρκων και την βαρβαρότητα των γενιτσάρων. Γι’ αυτό και ο λαός έβλεπε τους ιεράρχες σαν ανθρώπους των τούρκων και όργανα της τυραννίας. Συμπαθούσαν όμως οι φτωχοί ραγιάδες τους απλούς παπάδες. Τους θεωρούσαν φυσικούς φίλους τους, γιατί ήταν κι αυτοί οικογενειάρχες, αγρότες και φτωχοί. Βέβαια δεν τους διδάσκουν τίποτε οι παπάδες. Τους παρηγορούν όμως με την παρουσία τους, συμμερίζονται τα βάσανα τους και ιδροκοπούν μαζί τους στις καθημερινές δοκιμασίες. Οι δεσποτάδες, για να γίνουν πιο αγαπητοί στον σουλτάνο και στους κατά τόπους τούρκους σατράπες, συντάσσονται απόλυτα με το μέρος τους, τους εξυμνούν, τους κολακεύουν, και φθάνουν στο σημείο να τους θεωρούν και να τους αποκαλούν «θεόθεν πεμφθέντες βασιλείς προς ευεργεσίαν και λύτρωση της ανθρωπότητας» και ιδιαίτερα των ραγιάδων. Συγκροτούν μεταξύ τους οι ιεράρχες δίκτυο συνεργασίας για την από κοινού προβολή και κολακεία του σουλτάνου και των κατά τόπους πασάδων και ισχυρών Οθωμανών, αποβλέποντας και οι ίδιοι στην απόκτηση εύνοιας και στην κάρπωση ιδίων ωφελημάτων από τις κολακείες τους».

Ο Πατριάρχης Διονύσιος (1671-1673) και ο Άνθιμος ΣΤ’ (1854), όπως μας βεβαιώνει ο Γάλλος περιηγητής J. Galland (1747) και ο Π. Καρολίδης στην Ιστορία του, «δέονταν στον Θεό και παρακαλούσαν τον Ύψιστο για τον σουλτάνο, για την νίκη των τούρκικων όπλων και τον αφανισμό των σκλάβων Ελλήνων, που αγωνίζονταν τότε για την λευτεριά τους στον καιρό της Ηπειροθεσσαλικής επανάστασης».

Η ελληνική εφημερίδα «ΑΘΗΝΑ» της 16.5.1836 γράφει για το ιερατείο: «Ας θυμηθούμε τι ήταν επί τουρκικής τυραννίας οι ιεράρχες μας. Αν εξαιρέσουμε πολύ λίγους, όλοι οι άλλοι ήταν δεσπότες, τύραννοι των χριστιανών. Ψηφίζονταν αρχιερείς, όχι κατ’ εκλογήν αρετής και παιδείας, αλλά με κολακείες και δουλοκότητα, και με παχιές προσφορές χρημάτων. Αρπάζοντας έτσι την ποιμαντική ράβδο φορολογούσαν άσπλαχνα το δυστυχισμένο ποίμνιο τους. Πουλούσαν καπηλικά την ιεροδιακονία και ιεροσύνη, τους εγκαινιασμούς και αγιασμούς τις λειτουργίες και όλες τις υπέρ των χριστιανών γινόμενες τελετές. Έκαναν με βαρεία χρηματική ποινή τους σκληρούς εκείνους απάνθρωπους αφορισμούς, περιφρονούσαν την παιδεία και κατάτρεχαν τους μορφωμένους».

Ο Μανουήλ Κομνηνός Α’ ο Παφλαγόνας (1143-1180) («Ελληνική Πατρολογία» 65, Ταφέλ) μιλώντας για τους αγίους της Κωνσταντινούπολης τους χαρακτήρισε: «Φαραωνική πανούκλα, που μολύνει την Ελλάδα. Καταστροφικοί μοναχοί, υποκριτές, κοσμικοί αφέντες, έτρωγαν σαν γουρούνια και ήταν εχθροί των γραμμάτων».

Πολλοί χρονογράφοι στις περιγραφές τους για τους καλογέρους δίνουν την πραγματική τους εικόνα. Και όμως έχουν την αναίδεια να εμφανίζονται σαν σωτήρες της Ελλάδας.

Από το βιβλίο «Το Ολοκαύτωμα Του Ελληνισμού» του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γερ. Καλογεράκη, εκδ. Δίον.

Η ΘΕΑ ΤΥΧΗ, Ο ΑΓΑΘΟΣ ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

H θεά Τύχη της Αρχαιότητας ήταν η προσωποποιημένη θεά της σύμπτωσης, του μη προβλέψιμου ή επιδιωχθέντος αλλά και της ευτυχούς συγκυρίας του απροσδόκητου συμβάντος. Η πολιούχος θεά της ευτυχίας των Αρχαίων Ελληνικών πόλεων. Κατά τη «Θεογονία» του Ησίοδου ήταν θυγατέρα του Ωκεανού ή του Νηρέα και της Τηθίος, σε εκδήλωση ίσως του ότι η ναυτιλία και το ναυτικό εμπόριο εν γένει υπήρξαν η πρώτη και κύρια πηγή ευτυχίας των ανθρώπων.
Κατά τον Πίνδαρο, ο οποίος την ονόμαζε και Φερέπολιν, ήταν κόρη του Ελευθέρου Διός ή του Προμηθέα. Την θεωρούσε ως μια από τις Μοίρες, που είχε όμως λιγότερη δύναμη από τις αδελφές της, Θεά του Πεπρωμένου αλλά και ευμενής. Ως ευμενής θεά του πεπρωμένου λατρευόταν με την επωνυμία «Αγαθή Τύχη» στην Αρχαία Ολυμπία, όπου είχε δικό της βωμό. Στους ορφικούς ύμνους συναντάται ως κόρη του Ευβουλέως.
Κατά το Ομηρικό προς τη Δήμητρα ύμνο, η Ωκεανίς Τύχη εμφανιζόταν ως μια από τις συμπαίκτριες της Περσεφόνης.
Συνδέθηκε με άλλες θεότητες-προσωποποιήσεις όπως την Ελπίδα, τον Καιρό και τη Μοίρα. Κυρίως συνδέθηκε με την Ίσιδα κατά την περίοδο των θρησκευτικών συγκρίσεων (Ίσις Τύχη ή Ισιτύχη).
Η Τύχη θεωρήθηκε ως αγαθός δαίμων, μεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων. Ως θεά της αφθονίας και του πλούτου απεικονιζόταν στο ιερό της στη Θήβα να κρατά, ως μητέρα ή τροφός, τον μικρό Πλούτο και στη Σμύρνη από το Βούπαλο να κρατά στο άλλο της χέρι το κέρας της Αμάλθειας, σύμβολο της αφθονίας. Σαν θεά που διευθύνει την ανθρώπινη ζωή απεικονίζεται να κρατά πηδάλιο, σαν σύμβολο της κατεύθυνσης την οποία έδινε σε όλους τους ανθρώπους. Σαν Θεά ευμετάβλητου Φύσης απεικονιζόταν με τροχό ή σφαίρα ή πτερύγιο, σύμβολα της αστάθειας.
Σε εκδήλωση της αντίληψης ότι ο έρωτας προέρχεται από την Τύχη (Αίγειρο Αχαΐας), απεικονιζόταν κοντά στο άγαλμα της και ο Θεός Έρωτας. Επίσης, στο ιερό της Τύχης στη Θήβα υπήρχε άγαλμα της Θεάς που κρατούσε τον Πλούτο στην αγκαλιά της, σε παιδική ηλικία, έργο του Αθηναίου Ξενοφώντα και του Θηβαίου Καλλιστονίκου.
Στην Ελληνιστική εποχή και μέχρι το τέλος της αρχαιότητας, κάθε πόλη είχε τη δική της προστάτιδα που λειτουργούσε ως η Πολιάς θεά. Πολλές από αυτές θεωρούσαν την Τύχη ως Πολιούχο θεά. Απεικονιζόταν να φορά πυργωτό διάδημα (πού συμβόλιζε τα τείχη της πόλης), καθισμένη σε θρόνο να κρατά το κέρας της αφθονίας ή σκήπτρο. Μάλιστα η διεξαγωγή όλων των υποθέσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, άρχιζε, όπως στην Αθήνα, με την ευχή «Αγαθή Τύχη».
Το πρώτο άγαλμα της σύμφωνα με τον Παυσανία το κατασκεύασε ο Βούπαλος για τους Σμυρναίους. Κολοσσιαίο άγαλμα της θεάς είχε στηθεί στην Ηλιδα και την Αλεξάνδρεια (στο ονομαστό ιερό της Τύχης, το Τυχαίον όπου υπάρχει το άγαλμα της Θεάς να στεφανώνει τον Αλέξανδρο).
 Φημισμένο επίσης ήταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της το οποίο είχε αφιερώσει ο Ηρώδης ο Αττικός στο ναό της κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η μορφή της χαρακτηρίστηκε επίσης σε νομίσματα, όπου η θεά κρατούσε το κέρας της Αμάλθειας ή πηδάλιο που συμβόλιζε την καθοδήγηση του πεπρωμένου.
Τέλος στο ναό της στο Αργός λεγόταν ότι ο Παλαμίδης είχε αφιερώσει τα πρώτα ζάρια, τα οποία -κατά την παράδοση- είχε ο ίδιος επινοήσει.

http://olympios1.blogspot.gr/

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΙΚΗ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΠΛΑΤΩΝ)

Κυβερνητική επί του εαυτού μας: οδός προς την Ελευθερία!

«Θεωρώ πιο γενναίο εκείνον που κυριαρχεί στα πάθη του από εκείνον που κυριαρχεί στους εχθρούς του. Η δυσκολότερη νίκη είναι εκείνη ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό» {Αριστοτέλης}

Γράφει ο Πλάτων στους Νόμους:

«Κλεινίας: Η πρώτη και μεγαλύτερη νίκη από όλες για κάθε άνθρωπο είναι εκείνη που μπορεί να πετύχει πάνω στον εαυτό του. Αντίθετα, πολύ χειρότερο και ταπεινωτικό είναι να νικιέται κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δείχνει ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο γίνεται ένας πόλεμος ενάντια στον εαυτό του. Τούτη η τελευταία φράση μας παραπέμπει το δίχως άλλο στο Δελφικό απόφθεγμα «Μηδέν Άγαν», με αυτή την φράση ο Χίλωνας ο Λακεδαιμόνιος, ένας από τους επτά Σοφούς, δήλωνε έναν μεγάλο «οντολογικής» υφής νόμο της ζωής: ο άνθρωπος οφείλει να εξαρτά την ευδαιμονία του από τον εαυτό του. «Πράγματι το απόφθεγμα Μηδέν Άγαν λεγόμενο επί τόσους αιώνες θεωρείται λόγος ορθός. Και αλήθεια εκφράζει μια λαμπρή σκέψη. Διότι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει εξαρτήσει από τον εαυτό του όλους τους συντελεστές, που οδηγούν εις την ευδαιμονία ή κοντά εις την ευδαιμονία, και δεν αφήνει να ταλαντεύονται εις άλλους ανθρώπους, των οποίων η ατυχία ή η δυστυχία κατ’ ανάγκη επηρεάζει και την ιδικήν του διάθεση, αυτός είναι έτοιμος να ζήσει πολύ καλά, αυτός είναι ο σώφρον και αυτός είναι ο ανδρείος και ο φρόνιμος»  λέγει ο Πλάτων στον «Μενέξενο, 247.e.5  - 248.a.4».

(Βλ. Πλάτων «Νόμοι, 626.e.  2 – 5»).

Έχοντας, όμως, κατά νου ότι “Ελεύθερον τὸ ἄρχον αὑτοῦ - Ελεύθερον ότι εξουσιάζει τον εαυτό του”, συμπεραίνουμε ότι η προαναφερόμενη νίκη είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο βήμα μας προς την Ελευθερία, έτσι όπως την ορίζει ο Πλάτων στους «Όρους, 413.d. 2 – 4»: “Ελευθερία. κυριαρχία του βίου. Επικράτηση μας επί των πάντων. Εξουσία σε ότι μας αφορά. Έλλειψη περιορισμού στη χρήση και απόκτηση ουσίας — Ελευθερία ἡγεμονία βίου· αὐτοκράτεια ἐπὶ παντί· ἐξουσία τοῦ καθ᾽ ἑαυτὸν ἐν βίῳ· ἀφειδία ἐν χρήσει καὶ ἐν κτήσει οὐσίας.

Συγγραφέας κειμένου : Κεφάλας Ευστάθιος [1-4-2009, ΕΛΛΑΣ]

http://eleysis69.wordpress.com/

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

Σήμερα ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να δει τις υπέρυθρες ακτίνες με τα φυσικά του μάτια, εκτός αν έχει εφοδιαστεί με κατάλληλα μηχανήματα. Επίσης, υπάρχουν ήχοι που δεν μπορούμε να ακούσουμε, ενώ τα έντομα, οι γάτες και τα σκυλιά ακούνε πολύ καθαρά. Μάλιστα έχει εφευρεθεί μία «άηχη» σφυρίχτρα για σκύλους.

Όλα αυτά μας δείχνουν ότι υπάρχουν πράγματα που βρίσκονται πέρα από το εύρος των αισθήσεων μας και συνεπώς είναι για εμάς αόρατα. Αλλά και στον ίδιο χώρο μ΄ εμάς μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι διαισθητικοί που αντιλαμβάνονται πράγματα που για μας δεν υφίστανται;

Σίγουρα οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουμε ότι ζούμε στον πραγματικό κόσμο ενώ ο κόσμος της φαντασίας μας είναι πλαστός δημιούργημα του νου. Ένας κόσμος παράξενος με διαφορετικά τοπία, πόλεις, σπίτια, αλλά και πλάσματα που κατοικούν σ΄ αυτόν. Ένας κόσμος με διαφορετικά χρώματα, ήχους και αρώματα, που ξυπνάει κάποιες άγνωστες σ΄ εμάς αισθήσεις. Εκεί οι περιορισμοί είναι λιγότεροι από τον δικό μας υλικό κόσμο και όλα μπορούν να συμβούν. Έτσι, όταν ακούμε για την ύπαρξη «άλλων κόσμων», πιστεύουμε ότι και αυτοί είναι δημιούργημα της φαντασίας μας.

Ας φανταστούμε τώρα για μία στιγμή ότι ο κόσμος της φαντασίας μας είναι ο αληθινός και ο κόσμος που ζούμε μία φαντασίωση. Μία αντανάκλαση, μία σκιά αυτών των αόρατων κόσμων. Κι όπως εμείς με τη φαντασία μας προσπαθούμε να αγγίξουμε αυτά που ο νους δεν μπορεί να φτάσει, έτσι και οι κάτοικοι αυτών των άλλων κόσμων προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Καθώς όμως μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και διαθέτουμε διαφορετικές αισθήσεις, αυτό δεν είναι πραγματοποιήσιμο παρά μόνο για ελάχιστους, χαρισματικούς ανθρώπους, αυτούς που ονομάζουμε ενορατικούς.

Πέρα από όλα αυτά όμως δεν υπάρχει κουλτούρα που να μη μιλάει γι αυτούς τους αόρατους κόσμους. Πρόκειται για μία πανανθρώπινη απόκρυφη γνώση, που στις σκοτεινές περιόδους της ιστορίας αμφισβητήθηκε (ποτέ όμως δεν χάθηκε) σε σημείο που να έχουν καεί στην πυρά της ιεράς εξέτασης «αιρετικοί», όπως ο Ιταλός Φιλόσοφος Jordano Bruno, που ισχυρίζονταν ότι στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις πέρα από αυτές που εμείς αντιλαμβανόμαστε και άλλοι άπειροι κόσμοι.
Σήμερα παρόλα αυτά βλέπουμε ότι η επιστήμη προσεγγίζει με ένα διαφορετικό τρόπο απόψεις τις οποίες ο Αποκρυφισμός κατέχει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Αρκετοί διακεκριμένοι επιστήμονες (όπως ο Max Tegmark του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια) μιλάνε σήμερα για την ύπαρξη παράλληλων κόσμων που επιβεβαιώνεται από εμπειρικά στοιχεία.

Ένας άλλος κορυφαίος φυσικός του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ έχει αναπτύξει τη σημαντικότερη θεωρία για τις κρυμμένες διαστάσεις του χώρου. Εξηγεί ότι «θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποια άλλα όντα που συνυπάρχουν δίπλα μας σε κάποιο άλλο σύμπαν, σε κάθε χιλιοστό του χώρου στον οποίο ζούμε. Ωστόσο δεν θα γίνονταν ποτέ αντιληπτά γιατί μεσολαβούν μεταξύ μας άλλες διαστάσεις». Οι διαστάσεις αυτές είναι τυλιγμένες με ένα τρόπο που τις καθιστά κανονικά αόρατες, όπως το πλάτος ενός απόμακρου τηλεφωνικού σύρματος στον ορίζοντα που εμείς δεν μπορούμε να δούμε μέχρι να έρθουμε κοντά του.
Όταν μιλάμε για άλλους κόσμους ο νους μας πηγαίνει συχνά στο ταξίδι της ψυχής μετά το θάνατο του σώματος.

Αρκετοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι μελετούν σήμερα, μέσω της ύπνωσης, τη θεωρία της μετενσάρκωσης, επιτυγχάνοντας κάποια θεραπευτικά αποτελέσματα σε τομείς που η κλασική ιατρική αδυνατεί να το κάνει. Επίσης μελετούν περιπτώσεις «νεκρανάστασης» (ασθενών που έχουν επανέλθει στη ζωή μετά από κλινικό θάνατο), που περιγράφουν εμπειρίες από αυτούς τους κόσμους (Ραίυμοντ Μούντυ, Νιλς Τζάκομπσον κ.α.) Μας λένε λοιπόν ότι πηγαίνοντας κάποιος εκεί, συναντάει οντότητες του «ίδιου μήκους κύματος» με αυτόν, οι οποίες τον συμβουλεύουν, τον οδηγούν και αντιλαμβάνεται μ΄ έναν αισθητήριο τρόπο πιο λεπτό και πιο πλατύ τους ήχους και τα χρώματα. Σ΄ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολιτείες, σπίτια, οικογένειες, όπως κι εδώ, αν και υπάρχει μία τελείως διαφορετική χλωρίδα και πανίδα από τη γη. Παρόμοιος είναι ο κόσμος που επισκεπτόμαστε στα όνειρα μας. Εκεί είναι ένας κόσμος με 5 διαστάσεις και ο χρόνος ρέει διαφορετικά (γι΄αυτό σ΄ ένα όνειρο μπορούμε να δούμε μία ολόκληρη ιστορία να διαδραματίζεται μέσα σε λίγα λεπτά). Πολλά Θιβετανικά Μαντάλα και Αιγυπτιακές σαρκοφάγοι είχαν ζωγραφισμένους χάρτες αυτών των αόρατων κόσμων προκειμένου να καθοδηγήσουν την ψυχή μετά την αποχώρησή της από το υλικό σώμα, έτσι ώστε να μη χαθεί στους άλλους κόσμους.

Οι Ιερείς βοηθούσαν την ψυχή στο ουράνιο ταξίδι της με τελετές, προσευχές και διαλογισμούς, μαθαίνοντάς της να διαβάζει για να μπορεί να ακολουθήσει αυτούς τους μαγικούς χάρτες.

Οι πιο κοντινοί σε σχέση με τη δική μας εξέλιξη στη Γη είναι 3 κόσμοι, τους οποίους στην Αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν, Κόσμο του Σώματος, Κόσμο της Ψυχής (Αστρικός Κόσμος) και Κόσμο του Νου.

Έχουν μόνιμους κατοίκους, επισκέπτες ή κάποιους που λειτουργούν ταυτόχρονα σε διαφορετικούς κόσμους.

Στο Νοητικό κόσμο συναντάμε κάποιες πνευματικά εξελιγμένες οντότητες που σπάνια επικοινωνούν με τους κατώτερους κόσμους, εκτός κι αν έχουν αναλάβει κάποια πνευματική αποστολή. Στον Αστρικό Κόσμο ζουν οι άνθρωποι μετά το φυσικό τους θάνατο με το αστρικό τους σώμα, σχηματίζοντας πόλεις κατά ομάδες σύμφωνα με τις τάσεις ή τα πιστεύω τους και η επικοινωνία περιορίζεται όπως συμβαίνει στο φυσικό επίπεδο από τις ατομικές γνώσεις του καθενός και τη συμβολική γλώσσα που χρησιμοποιεί. Η επικοινωνία σ΄ αυτό το επίπεδο γίνεται με τηλεπάθεια, περιορίζεται ανάμεσα στις συμπάθειες και προτιμήσεις των ψυχών και επιτυγχάνεται ανάμεσα σ΄ αυτές που δονούν στο ίδιο «μήκος κύματος».

Στον αστρικό κόσμο όμως κατοικούν και κάποια άλλα όντα που δεν ανήκουν στην ανθρώπινη γραμμή εξέλιξης. Είναι τα λεγόμενα «Στοιχειακά πνεύματα», που χωρίζονται σε 4 κατηγορίες ανάλογα με το στοιχείο στο οποίο δρουν. Είναι οι Νάνοι, οι Καλικάντζαροι και οι Νύμφες στη γη, οι Νεράίδες οι Τρίτωνες οι Νηρηίδες στο νερό, οι Συλφίδες τα Έλφη στον αέρα, οι Σαλαμάνδρες και οι πύρινοι δράκοντες στη φωτιά.

Αυτά είναι τα πνεύματα της φύσης που είναι πολυάριθμα και διαφέρουν τόσο όσο οι ανθρώπινοι λαοί μεταξύ τους. Οι αναφορές σ΄ αυτά τα πλάσματα μάς λένε ότι τα ζώα μπορούν να δουν τα στοιχειά και ότι αυτά εμφανίζονται κάποιες φορές στα παιδιά, που συχνά παίζουν με κάποιους «αόρατους φίλους» τους, καθώς και σε κάποιους ανθρώπους που ζουν κοντά στη φύση και είναι πιο αγνοί. Σ΄ όλα τα χωριά υπάρχουν κάποιοι γέροι που μιλούν με νεράιδες ή μπορούν να δουν τους νάνους και αφηγούνται τέτοιου είδους ιστορίες.

Άλλοι κάτοικοι αυτών των κόσμων είναι οι κατώτεροι Θεοί των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Ευθύνονται για τις γεωλογικές και κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη μας, είναι οι δικαστές των καρμικών πράξεων όλων των βασιλείων, διατηρούν και ισοσταθμίζουν την ισορροπία της φύσης που πολλές φορές ο άνθρωπος ή άλλα όντα διαταράσσουν.

Αν πριν έναν αιώνα μιλούσαμε σε έναν επιστήμονα για την τηλεόραση ή το κινητό τηλέφωνο, προφανώς θα έβαζε τα γέλια. Με την ίδια λογική σε κάποια χρόνια μπορεί να υπάρχουν μηχανήματα με τα οποία θα μπορούμε να δούμε μέσα σ΄ αυτούς τους άλλους κόσμους, που ίσως τελικά να μην είναι πολύ μακριά από εμάς, ούτε τόσο «αόρατοι» ...;

Άρθρο απο το Περιοδικό " Νέα Ακρόπολη" Τεύχος 117 (Απόσπασμα) Πηγή: http://titanis.pblogs.gr/

Η ΥΔΡΑΥΛΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝ ΣΤΗΝ ΠΙΕΡΙΑ

Ο Κτησίβιος εκτός των άλλων ασχολήθηκε και με την μουσική κατασκευάζοντας το πρώτο πληκτροφόρο όργανο. Η ύδραυλις ήταν ένα μουσικό όργανο που λειτουργούσε με πίεση που του παρείχαν αντλία αέρα και υδραυλικός μηχανισμός και οδηγούσε κατ'
επιλογή των πλήκτρων ισάριθμους μεταλλικούς αυλούς.
Ένας έξυπνα σχεδιασμένος και κατασκευασμένος μηχανισμός επέτρεπε σε μία αεραντλία να αποθηκεύει τον συμπιεσμένο αέρα σε μια δεξαμενή και με την βοήθεια υδραυλικού συστήματος να τον στέλνει με διαρκώς σταθερή πίεση για την λειτουργία του οργάνου. Έτσι κάθε πλήκτρο μπορούσε πάντα να στέλνει σε κάθε αυλό σταθερή πίεση αέρα. Ήταν ένα πληκτροφόρο μουσικό όργανο που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί πρόδρομος του σημερινού αρμόνιου.

Αν και κατασκευαστής της θεωρείται ο Κτησίβιος, άλλοι αποδίδουν την εφεύρεσή της στον Ήρωνα και την εξέλιξή της στον Κτησίβιο. Κοντά στο Δίον στην Πιερία το 1992 βρέθηκε τμήμα υδραύλεως του -1^ου αιώνα. Με βάση την περιγραφή του Ήρωνα και του Βιτρούβιου και το κομμάτι που βρέθηκε έγινε δυνατή η ανακατασκευή της από τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμάλη. Η ύδραυλις χρησιμοποιούταν μέχρι τον 9ο τουλάχιστον αιώνα από βυζαντινούς αυτοκράτορες. Από πολλούς ερευνητές θεωρείται ότι το εκκλησιαστικό όργανο βασίστηκε πάνω στο σχέδιο της υδραύλεως. 

Βίντεο με άλλα ευρήματα απο το Δίον

Πηγή.

Ο Βιτρούβιος (Χ, 7) ομολογεί πως δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει απ΄ τις μηχανές του Κτησιβίου. Αν δεν υπήρχε ο Κτησίβιος, ο κόσμος της μουσικής δε θα υπήρχε έτσι όπως τον γνωρίζουμε.

DocumentaryGR

Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΜΥΑΛΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ «ΕΤΟΙΜΟ» ΝΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΘΕΙ

Υπάρχουν πολλές προφητείες που όλες -τι σύμπτωση- προβλέπουν το σήμερα, λες και γράφτηκαν ειδικά για το 2012. Κάποιες είναι επώνυμες, δηλαδή τις είπε κάποιο γνωστό και αξιόπιστο πρόσωπο που πλέον δεν ζει (πολύ βολικό αφού δεν μπορεί να τις επιβεβαιώσει ή να τις διαψεύσει). Κάποιες άλλες τις είπε ένας μοναχός σε κάποιον κι αυτός σε κάποιον τρίτον κ.ο.κ. Και όλες έφτασαν στο διαδίκτυο. Κατεβατά ολόκληρα υπάρχουν. Ωστόσο μεταξύ τους οι προφητείες αυτές είναι αλληλοαντικρουόμενες ή αλληλοαναιρούνται (κάποιες, μάλιστα, αυτοαναιρούνται!) είτε χρονικά, είτε χωρικά, είτε ακόμα και ως προς το αποτέλεσμα.
Θα παραθέσω δύο πολύ χαρακτηριστικές προφητείες:
1. Η Ανώνυμη Προφητεία ενός Μοναχού
«Στη γιορτή του Άη-Γιώργη [ΣΗΜ.: 6 Μαΐου, σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο!] θα προσπαθήσουν να λύσουν το πρόβλημα με την ειρήνη [ΣΗΜ.: εννοεί τις εκλογές...]. Αλλά δεν θα μπορέσουν! Και τότε θα γίνει χαλασμός μεγάλος [ΣΗΜ.: άραγε η γεωλογική καταστροφή στο Αιγαίο που πολλοί αναμένουν;] και θα επέμβει κατά της Χριστιανοσύνης ο παλιός εκείνος Σαρακηνός [ΣΗΜ.: εννοεί την επίθεση της Τουρκίας κατά της Ελλάδας]. Θα προκαλέσει πόνο μέγα στους Χριστιανούς, αλλά αυτό είναι το θέλημα του Θεού... Θα κρατήσει λίγο. Έπειτα, σαν αστραπή, θα εμφανιστεί ο Βασιλιάς του Γένους [ΣΗΜ.: δηλ. Εκείνος που Πρέπει] και θα φέρει τη Λευτεριά! Έτσι είναι γραφτό να γίνει, να αναστηθεί η Ελλάς τον Ιούνιο, αφού όμως πρώτα περάσει μέσα από τον Γολγοθά και τη Σταύρωση»!...
Σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνεται για την προφητεία του Παλαιοημερολογίτη Μοναχού, κάποια στιγμή από την 6η Μαΐου του 2012 (ή κατάλαβα λάθος;) θα γίνει πόλεμος, θα μπουν οι Τούρκοι, μπορεί και να γίνουν σεισμοί και καταποντισμοί στο Αιγαίο, άρα και στην γύρω ξηρά (εντάξει, η γεωλογική αναστάτωση δεν είναι σίγουρη). Θα πληγούν μόνο οι Χριστιανοί και ο Χριστιανισμός (είναι σαφής ο ανώνυμος μοναχός), οι υπόλοιποι την γλίτωσαν. Και μετά θα εμφανιστεί κάποιος (από τις επόμενες εκλογές στις 17 Ιουνίου;) και θα φέρει την Ανάσταση τον Ιούνιο. Δηλαδή ο πόλεμος με τους Τούρκους θα γίνει ξαφνικά και θα σταματήσει ξαφνικά και όλο το σκηνικό θα ανατραπεί ξαφνικά και όλα αυτά, ξαφνικά, μέσα σε ένα μήνα! ! !
Αυτό κι αν είναι Θαύμα! ! !
2. Η Επώνυμη Προφητεία του Κοσμά του Αιτωλού
Στην συνέχεια έχουμε μία ανέκδοτη προφητεία του Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού πού τελευταίως κυκλοφόρησε από την Ι. Μ. Αιτωλοακαρνανίας (μία-μία τις βγάζουν;) και την οποία φαίνεται πως κανείς δεν διαψεύδει, άρα... είναι αληθινή...

Η προφητεία φωτογραφίζει επιτυχώς την εποχή μας, τα τελευταία συμβάντα στήν χώρα μας, καί την φορολογική επέμβαση τών ξένων πού πιέζουν. Αλλά, δυστυχώς, εδώ μαθαίνουμε άλλα:

«Σας είπα ότι, όταν ξεραθεί καί κοπεί ό πλάτανος καί σμίξουν οι δυο χώρες. Οι δυο χώρες είναι τό Βραχώρι καί ό τόπος πού πατάμε τώρα (ή Ντέμη). Τότε θά σάς βάλουν μεγάλους φόρους οι Ευρωπαίοι. Θά βάλουν φόρους καί στά παράθυρα καί στά χωράφια. Θά ξεκινήσουν να ρθουν γιά νά εισπράξουν τους φόρους. Δέν θά προφθάσουν όμως, γιατί θά γίνει πόλεμος...» 

Και η προφητεία, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζεται, τελειώνει εδώ. Δεν προβλέπει τον νικητή, ούτε τον μήνα, ούτε κάτι άλλο. 

Ωστόσο, η προφητεία έχει ήδη πέσει έξω διότι εδώ και περίπου δύο χρόνια οι ξένοι (μαζί με την βοήθεια των δικών μας σπουδαίων πολιτικών) πρόφθασαν και εισπράττουν φόρους όχι μόνο για τα «παράθυρα» και για τα «χωράφια», αλλά και για τα σπίτια, και για τα παιδιά μας και σε λίγο για την «ανάσα» μας (αυτή είναι δική μου προφητεία).

Αν το ψάξετε, ή όσοι ασχολείστε με το τι λέει ο κάθε απανταχού γέροντας, μοναχός και προφήτης στην Ελλάδα, θα διαπιστώσετε πως, αν και όλοι «εμπνέονται»  από τον ίδιο Έναν και Μοναδικό Θεό, όλοι φάσκουν και αντιφάσκουν αναμεταξύ τους, όπως ακριβώς κι οι συγγραφείς της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. 

Κάνει τάχα λάθος ο Θεός; Μήπως δίνει λάθος προβλέψεις; Μήπως κάποιοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να προκαλέσουν μεγαλύτερη σύγχυση; Μήπως προσπαθούν να αποκοιμίσουν ξανά τον κόσμο που έχει αρχίσει και αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, καθησυχάζοντάς τον (πρώτη προφητεία) ή εκφοβίζοντάς τον (δεύτερη προφητεία);

Η κατάλληλη πληροφορία χειραγωγεί εύκολα το κάθε μυαλό που είναι «έτοιμο» να χειραγωγηθεί .

Ξανασκεφτείτε το. Κάποιες  «πληροφορίες» μολύνουν τουλάχιστον 2000 χρόνια τα μυαλά μας, ενώ κάποιες άλλες μετασχηματίστηκαν σε διατάγματα και εδραιώθηκαν, ή καλύτερα να πω επιβλήθηκαν, πριν 1600 χρόνια...

Πηγή: http://diadrastiko.blogspot.gr/

"ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ, ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΩ. ΔΕΝ Μ'ΑΚΟΥΤΕ; Ο ΒΡΥΧΗΘΜΟΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΩΡΙΜΑΣΕΙ ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ. ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΡΑΖΩ;" - Α. Σικελιανός 1932

"Είμαι το πνεύμα, το πανάρχαιο Απολλώνειο πνεύμα, που κατέβη πρώτο από τις χιονοσκέπαστες κορφές της Ιστορίας, ο Άρρην Λόγος, ο όρθιος Δωρικός σκοπός, ο Πυθικός προαιώνιος Νόμος. Είμαι η αρχή της Ακτινοβολίας της Ευρυθμίας, της Πειθαρχίας, της Απλότητας, της βασικής κάθε ψυχής και λαού Αυτονομίας, είμ' η αρχή της τέλειας Μνήμης. Είμαι το Γνώθι Σαυτόν, το Μηδέν άγαν, είμαι η Χρυσή Τομή και η Τετρακτύς και ο Άκμων, είμαι το προμήνυμα του νέου χορού του καθαρμού απάνω από το πτώμα του φιδιού, που θρέψαν στη σπηλιά της γήινης ύλης, σκοτεινοί ληθαργημένοι αιώνες.
 Περιμένω πια την πιο μεγάλη λύτρωσή μου. Θέλω να σαρώσω με μια υπέρτατη αντίσταση, ό,τι μάταιο και ό,τι σάπιο, από το χώμα. Μη μου κλείτε πια τα στήθη σας, τη σκέψη σας και την ακοή σας. Ξεκινήστε. Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα, που ό,τι τώρα στη φωνή μου, σας φαντάζει φοβερό, αυτού που βρίσκεστε κλεισμένοι, είναι ο Μέλος και το Μέτρο και ο Ρυθμός, όπ' ώχει πλάσει, ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο και αδρότερο στο λαό σας και στους λαούς όλου του κόσμου. Είμαι ο ποταμός της Φωτεινής Αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρυσταλλένια νάματά του.
 Βοηθήστε με, να σας βοηθήσω. Δεν μ' ακούτε; Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες. Μην αργείτε. Ελάτε, ελάτε.

Ως πότε πια να σας κράζω;" 

GreekTerminator

ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ούτε για τα άτομα ούτε για τις πολιτείες

«Αν οι φιλόσοφοι δεν γίνουν βασιλείς στις πόλεις, ή αυτοί που ονομάζονται σήμερα βασιλείς και δυνάστες, δεν φιλοσοφήσουν γνήσια κι όσο χρειάζεται, σε τρόπο που να συμπέση στο ίδιο πρόσωπο και δύναμη και φιλοσοφία, και δεν αποκλειστούν αναγκαστικά οι πολλές και διάφορες φύσεις ανθρώπων, που τραβούν σήμερα χωριστά τον έναν ή τον άλλον απ’ αυτούς τους δύο δρόμους, είναι αδύνατο, φίλε μου Γλαύκων, να σταματήσει το κακό στις πόλεις και σ’ όλο, νομίζω, το ανθρώπινο γένος, ουδέ να ξεφυτρώσει όσο είναι κατορθωτό και να δη το φως του ήλιου και αυτή η πολιτεία που εμείς τώρα χαράξαμε το σχέδιο της. Αλλ’ αυτό είναι που τόσην ώρα τώρα δίσταζα να το βγάλω από το στόμα μου, επειδή το βλεπα πόσο πολύ παράδοξο θα φανεί στην κοινή γνώμη, γιατί είναι πραγματικώς δύσκολο να το νοιώση  κανείς, πως με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορεί να υπάρξει ευδαιμονία ούτε για τα άτομα ούτε για τις πολιτείες»

ΣΩΚΡΑΤΗΣ – ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, βιβλίο Ε

ΦΑΙΔΡΟΣ (ή περί του ωραίου, ηθικός)

Σε αυτήν την ανάρτηση δεν θα ασχοληθούμε με το θέμα που πραγματεύεται το έργο «Φαίδρος» του Πλάτωνος. Θα προσπαθήσουμε να βρεθούμε νοερά στην Αθήνα εκείνης της Φωτεινής εποχής με τις περιγραφές του Σωκράτους και του Φαίδρου. Και θα φανταστούμε την Αθήνα με ρυάκια, πλατάνια, πυκνό φυσικό γρασίδι, δροσερό αεράκι και όλα καλυμμένα με τους ήχους των τζιτζικιών. Μια Αθήνα ένα με την Φύση όπως ήταν τότε, όπως μας την περιγράφουν οι πρόγονοί μας. (…)

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ TOΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ: ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΦΑΙΔΡΟΣ

ΣΩ. Ας αλλάξουμε πορεία και ας πάμε κατά τον Iλισσό και μετά θα καθίσουμε όπου μας αρέσει με την ησυχία μας.

ΦΑΙ. Φαίνεται ότι έτυχε στην κατάλληλη ώρα να είμαι και γω ξυπόλυτος. γιατί εσύ είσαι πάντα. Ετσι, είναι το ευκολότερο πράγμα για εμάς να προχωρούμε κατά πώς πηγαίνει το ρυάκι και να δροσίζουμε τα πόδια μας μέσα στο νερό, καθώς μάλιστα αυτή την εποχή του χρόνου και αυτή την ώρα της μέρας τούτο το πράγμα δεν είναι δυσάρεστο.

ΣΩ. Προχώρει πρώτος λοιπόν, και κοίταξε ταυτόχρονα πού θα καθίσουμε.

ΦΑΙ. Βλέπεις εκείνο τον πανύψηλο πλάτανο;

ΣΩ. Τι θέλεις να πεις γι' αυτόν;

ΦΑΙ. Εκεί υπάρχει σκιά και αέρας ελαφρός, και γρασίδι για να καθίσουμε ή, αν θέλουμε, να ξαπλώσουμε.

ΣΩ. Προχώρει προς τα εκεί, λοιπόν.

ΦΑΙ. Πες μου, Σωκράτη, δε λέγεται ότι από κάποιο μέρος του Ιλισσού, εδώ γύρω, ο Βορέας άρπαξε την Ωρείθυια;

ΣΩ. Έτσι λέγεται.

ΦΑΙ. Άραγε από εδώ; Γιατί εδώ τα νερά φαίνονται όμορφα και καθαρά και διάφανα, και κατάλληλα για να παίζουν πλάι τους οι κοπέλλες.

ΣΩ. 'Οχι από εδώ, αλλά από ένα μέρος που βρίσκεται δύο ή τρία στάδια πιο κάτω, εκεί όπου διαβαίνουμε το ποτάμι για να πάμε στο ιερό της Άγρας εκεί κάπου, στο ίδιο μέρος, βρίσκεται και ένας βωμός του Βορέα.

ΦΑΙ. Δεν το έχω ξεκάθαρα στο νου μου πες μου όμως, μα το Δία, Σωκράτη, εσύ πιστεύεις ότι αυτό το μυθολόγημα είναι αληθινό;

ΣΩ. Μα αν δεν πίστευα, όπως οι σοφοί, δε θα έκανα τίποτε το παράλογο. κι έπειτα θα εφεύρισκα μιαν εξήγηση, και θα έλεγα πως κάποιο δυνατό φύσημα του Βορέα την έσπρωξε προς τους βράχους που είναι εκεί κοντά, την ώρα που έπαιζε με τη Φαρμακεία, και, αφού βρήκε το θάνατο με αυτό τον τρόπο, ειπώθηκε ότι την άρπαξε ο Βορέας και την εξαφάνισε. Όμως εγώ, Φαίδρε, βρίσκω ότι τέτοιες εξηγήσεις έχουν, βέβαια, τη χάρη τους, αλλά ταιριάζουν σε άνθρωπο πολύ ικανό σε αυτά, που καταβάλλει πολύ κόπο, και που δεν πετυχαίνει πολλά, όχι για άλλο λόγο, παρά για το ότι είναι αναγκασμένος, μετά από αυτό, να ερμηνεύσει και τη μορφή των Ιπποκενταυρων, και έπειτα εκείνη της Χίμαιρας, και ύστερα θα συρρεύσει και ένα πλήθος τέτοιων πλασμάτων, Γοργόνων και Πηγάσων, και κατόπιν πολυάριθμες ομάδες από άλλα ανεξήγητα, τερατόμορφα, παράξενα όντα. Αν λοιπόν κανείς, χωρίς να πιστεύει σε αυτά, επιχειρήσει να προσεγγίσει το καθένα ανάλογα με τον τρόπο που του φαίνεται πιθανό να έγινε, χρησιμοποιώντας και κάποια ακατέργαστη γνώση, θα χάσει πολύ καιρό.

Όμως εμένα δε μου περισσεύει καθόλου χρόνος γι' αυτά και η αιτία, φίλε μου, είναι η εξής: δεν μπορώ ακόμα, για να μιλήσω σύμφωνα με το Δελφικό επίγραμμα, να γνωρίσω τον εαυτό μου. και μου φαίνεται γελοίο, ενώ συνεχίζω να μην ξέρω ακόμη ούτε αυτό, να εξετάζω ξένα ζητήματα. Ετσι, λοιπόν, τούτα τα αφήνω ως έχουν, και δέχομαι τις σχετικές γνώμες που επικρατούν, και, όπως μόλις τώρα έλεγα, δε στρέφω την προσοχή μου σε αυτά, αλλά στον εαυτό μου, για να δω δηλαδή μήπως συμβαίνει να είμαι κανένα θηρίο πιο περίπλοκο και πιο μανιασμένο από τον Τυφώνα, ή κανένα πιο ήμερο και πιο απλό ζώο, που από τη φύση του μοιράζεται κάποια θεϊκή και απλή (όχι υπερβολική όπως ο Τυφώνας) τύχη. Όμως, φίλε μου, σε ρωτώ ανάμεσα στις κουβέντες μας, δεν είναι αυτό το δέντρο όπου μας οδηγούσες;

ΦΑΙ. Αυτό ακριβώς είναι.

ΣΩ. Μα την Ήρα, όμορφο μέρος για να καθίσουμε.

Και ο πλάτανος αυτός απλώνει γύρω του πλατιά σκιά και είναι ψηλός, και το ύψος και ο ίσκιος της λυγαριάς είναι πανέμορφα, και, καθώς είναι έτσι ολάνθιστη, γεμίζει με πολλή ευωδιά τον τόπο. έπειτα και η πηγή με μεγάλη χάρη ρέει κάτω από τον πλάτανο και το νερό της είναι πολύ δροσερό, όπως μπορώ κιόλας να κρίνω, νιώθοντάς το στα πόδια μου. και από τις κόρες και τα αγάλματα φαίνεται πως είναι ένας ιερός τόπος, αφιερωμένος σε κάποιες Νύμφες και στον Αχελώο. Και ακόμα, αν θέλεις, το ωραίο αεράκι που φυσάει σε αυτό το μέρος, πόσο είναι ελκυστικό και πολύ ευχάριστο. και μάλιστα καλοκαιρινό, έτσι όπως είναι, και ανάλαφρο, συνοδεύει απαλά το τραγούδι των τζιτζικιών. Όμως το πιο χαριτωμένο απ' όλα είναι το χορτάρι, που κλίνει τόσο ήρεμα προς τα πλάγια και είναι τόσο πλούσιο, που, όταν ξαπλώσεις κάτω, θα έχεις πολύ αναπαυτικό προσκέφαλο. Ετσι, λοιπόν, φίλε μου Φαίδρε, με ξενάγησες με τον καλύτερο τρόπο.

Πηγή. ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ  ,  Πηγή εικόνας.