Από τα
παλιά χρόνια το φτέρνισμα ξέρουμε πως γέννησε το φόβο του θανάτου. Για τον ίδιο
λόγο έκανε εντύπωση και το χασμούρημα.
Με το
δυνατό φτέρνισμα φοβόταν να μη βγει η ψυχή.
Με το
χασμουρητό συνέβαινε το αντίθετο. Φοβότανε μήπως αναπνεύσει (καταπιεί) κανένα κακοποιό
πνεύμα, καμία άλλη ψυχή.
(Κύρου
Αναβ-Γ 2, 9).
Η
Ελληνική Γραμματεία μας φύλαξε ζωντανή την παραπάνω παράδοση, που έχει
εξαιρετική σημασία.
Οι Αρχαίοι Έλληνες όταν άκουγαν κάποιον να φτερνίζεται
λέγανε: «Ζεύ
σώσον». Και σήμερα ακόμη λέμε
: «Γειά σου».
Τα ήθη
και οι παραδόσεις ακόμη υπάρχουν σήμερα έστω και αν δε γνωρίζουμε πως και από
που προέρχονται.
Στην Οδύσσεια ραψ.-ρ-,ο Όμηρος περιγράφει το φτάρνισμα του Τηλέμαχου πάνω στα λόγια της Πηνελόπης,για του λόγου το αληθές!
ΑπάντησηΔιαγραφήαἶψά κε σὺν ᾧ παιδὶ βίας ἀποτίσεται ἀνδρῶν.»
ὣς φάτο, Τηλέμαχος δὲ μέγ᾿ ἔπταρεν, ἀμφὶ δὲ δῶμα
σμερδαλέον κονάβησε: γέλασσε δὲ Πηνελόπεια,
αἶψα δ᾿ ἄρ᾿ Εὔμαιον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα:
«ἔρχεό μοι, τὸν ξεῖνον ἐναντίον ὧδε κάλεσσον.
με τον υγιό του θα γδικιώνουνταν γοργά τις ανομίες τους.»
Στα λόγια αυτά με ορμή ο Τηλέμαχος φταρνίστη, και το σπίτι
γύρω αντιλάλησε άγρια᾿ γέλασε κι η Πηνελόπη τότε,
γυρνάει στον Εύμαιο κι ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
« Τρέχα, τον ξένο φώναξε μου τον, εδώ μπροστά μου να 'ρθεί'
545 οὐχ ὁράᾳς ὅ μοι υἱὸς ἐπέπταρε πᾶσιν ἔπεσσι;
τῷ κε καὶ οὐκ ἀτελὴς θάνατος μνηστῆρσι γένοιτο
πᾶσι μάλ᾿, οὐδέ κέ τις θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξει.
ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾿ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν:
αἴ κ᾿ αὐτὸν γνώω νημερτέα πάντ᾿ ἐνέποντα,
δεν είδες τώρα πως φταρνίστηκε στα λόγια που είπα ο γιος μου;
Για τούτο λέω πως θα 'βρει ανέσφαλτος ο Χάρος τους μνηστήρες
όλους! Τη μοίρα και το θάνατο δε θα γλιτώσει ουτ᾿ ένας.
Πάνω σ᾿ αυτά κάτι άλλο θα 'λεγα, και συ στο νου σου βάλ᾿ το'
αν καταλάβω πως μιλώντας μου μονάχα αλήθειες είπε,(απόδοση Ν.Καζαντζάκη-Ι.Κακριδή).
«ΝΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ» λέμε σήμερα στο άκουσμα φταρνίσματος πάνω σε μια συζήτηση που γίνετε.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Η Αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη» λέει ο Παλαμάς.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο Ηπιόνη.