ΟΝΕΙΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ - ΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ - ΙΣΩΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ

Ο ονειρικός κόσμος είναι ένα μαγικό σύμπαν άπειρων πιθανοτήτων, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Κάθε βράδυ, η συνείδησή μας αφήνει τον κόσμο της καθημερινότητας και ξυπνάει μέσα σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον χάνουν τα όρια τους.  
 
Κάποιες φορές, σε αυτόν τον κόσμο εμφανιζόμαστε όπως είμαστε τώρα, κάποιες άλλες όπως ήμασταν πολλά χρόνια πριν. Μπορεί ακόμα να ρίξουμε μια ματιά στο μέλλον και να δούμε πώς θα είμαστε μέρες, μήνες ή και χρόνια μετά.
Μαγικά, φανταστικά τοπία αναδύονται και διαλύονται μπροστά στα μάτια της εσωτερικής συνείδησης, σαν να είμαστε ένας πανίσχυρος μάγος πού με μια λέξη του κατασκευάζει και καταστρέφει κόσμους ολόκληρους.
Γνωστά πρόσωπα παρουσιάζονται με άγνωστους και παράξενους τρόπους. Βλέπουμε αγνώστους και τους αναγνωρίζουμε σαν πρόσωπα αγαπημένα και γνωστά από παλιά. Ζούμε παράξενες, εξωτικές περιπέτειες σαν ηθοποιοί ή σαν θεατές.

Στα όνειρά μας πετάμε, πολεμάμε, κάνουμε έρωτα και έχουμε απίστευτες δυνάμεις.

Φανταστείτε λοιπόν αυτό το παράλληλο, μαγικό σύμπαν σαν μια διάσταση πού υπάρχει πάντα εκεί, αλλά μπορούμε να περάσουμε μόνο όταν κοιμόμαστε.

 Όλα είναι αλληλοσυνδεδεμένα, η συνείδηση και ο φυσικός κόσμος συνδέονται. Συχνά αυτή η πανσυμπαντική σύνδεση παρομοιάζεται με την πραγματικότητα ενός ονείρου… 
Η συνείδηση του ονειρευόμενου δημιουργεί το χωροχρόνο του ονείρου. Ο εγκέφαλος, ως λειτουργικό σύστημα, μαθηματικώς δεν μπορεί να προσεγγιστεί, γιατί είναι χαοτικός… Ο ύπνος είναι η κατάσταση που ο εγκέφαλος αποκτά πραγματικά όλες τις ελευθερίες που διαθέτει. Ίσως η πραγματική πραγματικότητα να είναι ο κόσμος του υποσυνείδητου. Τα όνειρα είναι ο τρόπος αντίληψης που διαθέτει ο εγκέφαλος για να επικοινωνεί με την αδιάσπαστη ολότητα της Φύσης.

Αρκετοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι μελετούν σήμερα, μέσω της ύπνωσης, τη θεωρία της μετενσάρκωσης, επιτυγχάνοντας κάποια θεραπευτικά αποτελέσματα σε τομείς που η κλασική ιατρική αδυνατεί να το κάνει. Επίσης μελετούν περιπτώσεις «νεκρανάστασης» (ασθενών που έχουν επανέλθει στη ζωή μετά από κλινικό θάνατο), που περιγράφουν εμπειρίες από αυτούς τους κόσμους (Ραίυμοντ Μούντυ, Νιλς Τζάκομπσον κ.α.).

Μας λένε λοιπόν ότι πηγαίνοντας κάποιος εκεί, συναντάει οντότητες του «ίδιου μήκους κύματος» με αυτόν, οι οποίες τον συμβουλεύουν, τον οδηγούν και αντιλαμβάνεται μ΄ έναν αισθητήριο τρόπο πιο λεπτό και πιο πλατύ τους ήχους και τα χρώματα. Σ΄ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολιτείες, σπίτια, οικογένειες, όπως κι εδώ, αν και υπάρχει μία τελείως διαφορετική χλωρίδα και πανίδα από τη γη. Παρόμοιος είναι ο κόσμος που επισκεπτόμαστε στα όνειρα μας. Εκεί είναι ένας κόσμος με 5 διαστάσεις και ο χρόνος ρέει διαφορετικά (γι΄αυτό σ΄ ένα όνειρο μπορούμε να δούμε μία ολόκληρη ιστορία να διαδραματίζεται μέσα σε λίγα λεπτά).

Μας πληροφορεί ο Ιάμβλιχος στο «Περί Αιγυπτίων μυστηρίων, 3.1 – 3.4», «Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η πρόβλεψη δεν ένα πράγμα που ανήκει στο γίγνεσθαι ούτε επιτυγχάνεται με τον τρόπο της φυσικής μεταβολής ούτε και ανακαλύπτεται και σχεδιάζεται ως κάτι χρήσιμο για τους σκοπούς της ζωής ούτε, εν συντομία, είναι ανθρώπινο έργο, αλλά θείο και υπερφυές και στέλνεται σε εμάς άνωθεν και από τον ουρανό. Επίσης είναι αγέννητο και αϊδιο, που καθώς αυθυπάρχει προηγείται».

Συνεχίζει ο Ιάμβλιχος: «οι Σοφοί λέγουν ότι η ψυχή έχει διπλή ζωή, μία μαζί με το σώμα και μία ξέχωρη από αυτό. Όταν είμαστε, λοιπόν,  ξύπνιοι (ἐγρηγορότες) χρησιμοποιούμε, ως επί το πλείστο, τη ζωή που είναι κοινή με το σώμα, εκτός όταν διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας εντελώς από αυτό δια της νόησης και της απόπειρας διανόησης των καθαρών Λόγων. Όταν όμως κοιμόμαστε, είμαστε εντελώς ελεύθεροι (ἀπολυόμεθα παντελῶς), ωσάν να ήμασταν πριν δεσμώτες και χρησιμοποιούμε μια ζωή απελευθερωμένη από την γνώση. Τότε η ζωή είναι είτε νοερή είτε θεία και είτε τα δυο αυτά είναι το ίδιο πράγμα είτε το καθένα από μόνο του καθ’ εαυτό και διεγείρει τη ζωή μέσα μας, ενεργοποιημένο σύμφωνα με τη φύση του». 

Ο άνθρωπος συμβιώνει με έναν ορατό και έναν αόρατο κόσμο, που χαρακτηρίζεται από την απειρία των μορφών του. Τους κόσμους αυτούς τους επισκεπτόμαστε και επικοινωνούμε μαζί τους δια ζώσης, με τη σκέψη μας, με τη φαντασία μας, ακόμη και στον ύπνο με τα όνειρα μας.
Ο ύπνος είναι μια κατάσταση όπου η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα και επισκέπτεται τον κόσμο από τον οποίον προέρχεται και στον οποίον ζει περισσότερο χρόνο, από ότι ζει στη γήινη υλική κατάσταση.
Το αστρικό σώμα του ανθρώπου είναι ο ταξιδευτής του απείρου και του χάους. Αναχωρεί οικειοθελώς για το σύμπαν και επισκέπτεται τα υπερβατικά πεδία.
Διασχίζει τα αστρικά ρεύματα, δέχεται οράματα και πληροφορίες τις οποίες ακολούθως μετατρέπει σε νοητικές εικόνες που αποθηκεύει στο υποσυνείδητο του.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τον αόρατο κόσμο που επισκέπτεται ο άνθρωπος στον ύπνο του, ή και στον ξύπνιο του.

Η φαντασία μεταφέρει τον άνθρωπο πέρα από την πραγματικότητα σε γνώριμους κόσμους που ξέχασε με την ενσάρκωση του στη γη.
Τι είναι η φαντασία; Είναι η αναδρομή του ανθρώπου σε μέρη που έζησε σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του, στη γη ή σε άλλα αστρικά συστήματα και τις εκδηλώνει πότε με εικόνες και πότε με περιγραφές ή αφηγήσεις. Προβάλλει η ανάγκη να ερευνήσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και να ενταχθούμε μέσα σε αυτόν με τον αρμονικότερο τρόπο, αν θέλουμε να συμβαδίζουμε με τη λογική του σύμπαντος.

Το αστρικό σώμα θεωρείται ότι είναι η έδρα των ανθρώπινων συγκινήσεων.
Κατά την διάρκεια του ύπνου η ανθρώπινη συνείδηση κινείται στο αστρικό σώμα κάθε νύχτα για τις εξορμήσεις και τις εμπειρίες εκμάθησης στο αστρικό συμπαντικό επίπεδο, καθώς και για τις επισκέψεις της στους τόπους της αστρικής καταγωγής της από τους οποίους προέρχεται.
Όλες οι δυσλειτουργίες στο αστρικό σώμα προκαλούνται από τις συναισθηματικές διαταραχές που εξασθενίζουν την ροή της ενέργειας προς τα ενεργειακά κέντρα, με συνέπεια την αδενική δυσαναλογία και την ασθένεια του φυσικού σώματος» (Ρίτσαρντ Γκέρμπερ «Δονιτική Ιατρική»).

Η σημερινή ανθρωπότητα έχει πολώσει όλες της τις προσπάθειες της γύρω από υλιστικά θέματα και απολαύσεις, έτσι αδράνησε το πνεύμα και έχασε ο άνθρωπος την ουράνια λάμψη της ψυχής και του σώματος του.

Πηγές:

ΑΠΛΑ,ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ…

«Η Υπέρτατη Μύηση» και «Φως από την Μεγάλη Πυραμίδα», του Γ. Καλογεράκη

ΗΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

Η ΔΙΠΛΗΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΙΚΗ! Συγγραφέας κειμένου : Κεφάλας Ευστάθιος 

(Απόσπασμα άρθρου του Άγγελου Βιαννίτη, ψυχολόγου, ολόκληρο ΕΔΩ)

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ...

«ΑΥΤΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΥΣΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΦΡΟΝΟΥΣΙ. ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕΝ ΟΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΡΟΥΜΕΝ» - ΣΑΤΙΡΑ ΤΟΥ 1800 ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ.

Σάτιρα του 1800...
Το σατιρικό ποίημα «Ρωσσαγγλογάλλος», αποσπάσματα του οποίου παρατίθενται ακολούθως, δημοσιεύθηκε το 1931 στα «Θεσσαλικά Χρονικά» από τον μητροπολίτη Κορυτσάς, Ευλόγιο Κουρίλα.
Αντίγραφο του ποιήματος αυτού, το οποίο γράφτηκε ανώνυμα στις αρχές του 19ου αιώνα και το αναφέρει κι ο ιστορικός Καρλ Μπαρτόλντι, βρέθηκε από τον εν λόγω κληρικό σε μοναστήρι του Αγίου Όρους.

Η υπόθεση του έργου, αφορά τρεις ξένους περιηγητές (υπηκόους των Μεγάλων Δυνάμεων) κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι έρχονται σε επαφή με τις κυρίαρχες ελληνικές κοινωνικές τάξεις της εποχής: Παπάδες, Φαναριώτες, κοτσαμπάσηδες και έμπορους. Είναι ενδεικτικό ενός κλίματος και μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, ο Γάλλος παρακινεί τους υπόλοιπους να ρωτήσουν έναν μητροπολίτη για να μάθουν τι γνώμη έχει για την σκλαβιά των Ελλήνων...

Ιδού ας ερωτήσωμεν τούτον τον πολυγένην Μητροπολίτης φαίνεται, κάμνει τον Δημοσθένην. Σ’ αυτόν θέλει γνωρίσωμεν τον ζήλον της Γραικίας αν είναι φιλελεύθερος ή φίλος τυραννίας. Χαίρε πανιερώτατε καί γένος της Γραικίας, πώς υποφέρεις τον ζυγόν της Τούρκου τυραννίας; Γιατί εκαταντήσατε την φωτεινήν Ελλάδα άθλιαν, κακορρίζικην και ως σβυστήν λαμπάδα;

Ο Μητροπολίτης: Να έχετε τέκνα την ευχήν μου κι ακούσατε την απόκρισίν μου. Εγώ τον ζυγόν δεν τον γνωρίζω ούτε ξεύρω να τον νομίζω. Τρώγω, πίνω, ψάλλω με ευθυμίαν δεν υποφέρω ποτέ τυραννίαν. Τότε υποφέρω αδημονίαν όστις με βλάψει στην επαρχίαν. Αυτή του Τούρκου η τυραννία, σ’ εμέ είναι ζωή μακαρία. Αφού το ράσον τούτο εφόρεσα, πλέον τινά ζυγόν δεν εγνώρισα, δύο ποθώ, και μα τας εικόνας άσπρα πολλά και καλάς κοκκώνας (τα "άσπρα" είναι τα λεφτά! Τις κοκκώνες τις ξέρετε!!).  
Περί της Ελλάδος που λέτε δεν με μέλλει κι ας τυραννιέται. Μ’ αν βαστάζει χωρίς να στενάζει όλας τας αμαρτίας ευγάζει (….). Πίστιν να έχουν στον Βασιλέα (Σουλτάνο) και σέβας στον Αρχιερέα. Στον Τούρκο τ’ άσπρα να μη λυπούνται τότε γαρ την ψυχήν ωφελούνται. Και Αρχιερέων παρρησίας, και παπάδων πολλάς λειτουργίας. Ο πνευματικός τούς διορίζει πώς πρέπει κανείς να δεφτερίζει. Αυτοί άρχισαν να παρακούσι και όλοι ελευθερίαν φρονούσι. Διά τούτο και ημείς συμφωνούμεν Ομού με τους Τούρκους να τους βαρούμεν, επειδή όλοι μας το θεωρούμε, πως θέλει λείψει ό,τι βαστούμε.
 Επεξηγήσεις: 1. Άσπρα: Χρήματα. 2. Κοκκώνα: Νεαρή γυναίκα.

 Πάρε-Δώσε  

Η Ιστορία που δεν διδαχθήκαμε... 

Διαβάστε:

Η δράση του μητροπολίτη Ιωαννίνων, παρακινώντας τους κατοίκους της Πάργας να στραφούν «εναντίων των κακούργων Σουλιωτών, εχθρών του Αλή Πασά και του Σουλτάνου», και η απάντηση των κατοίκων της Πάργας.

και 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΣΕ ΤΟ 1828, ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟ - Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΠΟΠΕΜΠΕΙ ΤΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΕΤΟΙ ΝΤΥΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΧΑΚΙ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ

DJ123770 , manolis katsipis

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ.

Την ιστορία μελέτα παιδί μου, γιατί έτσι όχι μόνο τον εαυτό σου και τη ζωή σου θα κάμεις ένδοξη και χρήσιμη στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά και το μυαλό σου οξυδερκέστερο και διαυγέστερο.

 Ιπποκράτης

-------------------------- 

ΙΣΤΟΡΙΑ, ΓΝΩΣΗ ή ΑΓΝΟΙΑ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 Συζητούσα με έναν φοιτητή Μαθηματικών, αριστούχο απόφοιτο καλού ιδιωτικού σχολείου, με διακρίσεις σε μαθηματικούς διαγωνισμούς. Από την τρέχουσα πολιτική ζωή ξεκινήσαμε, στις απαρχές του φιλελευθερισμού και τον Διαφωτισμό φτάσαμε. Καθώς είχαμε πια μπει στο πεδίο της Ιστορίας, αντιλήφθηκα ότι ο αριστούχος είχε πέσει σε τρικυμία: τοποθετούσε τον Διαφωτισμό περίπου μαζί με την Αναγέννηση, λίγο μετά τον Μεσαίωνα, και σε διερευνητικές ερωτήσεις αποκαλυπτόταν διαρκώς ότι η γνώση του των αδρών ιστορικών περιόδων ήταν συγκεχυμένη, γεμάτη ανακολουθίες και πρωθύστερα. Οι περίοδοι ήταν απλώς ονόματα σκόρπια μες στον χρόνο, μάλιστα ονόματα κενά, χωρίς περιεχόμενο, χαρακτηριστικά, φυσιογνωμία. Ελαφρώς σοκαρισμένος, ο φοιτητής ομολόγησε ότι Νεότερη Ιστορία είχε διδαχθεί δυο-τρεις φορές στον σχολικό του βίο, και «τότε» τα ήξερε, έπαιρνε 18άρια και 19άρια, αλλά τώρα τα μπερδεύει. Καλά, Γεωγραφία δεν έμαθα ποτέ, αλλά Ιστορία νόμιζα ότι ξέρω, ψέλλισε εξομολογητικά. Τον παρηγόρησα λέγοντάς του, ότι η άγνοιά του δείχνει μάλλον την αποτυχία του σχολείου. Δεν του αρκούσε·· ζήτησε κανένα καλό βιβλίο Ιστορίας. Δε δεχόταν ότι το σχολείο του απέτυχε.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, με δική του πρωτοβουλία ξεκίνησε η δεύτερη φάση της ανοιχτής μας συζήτησης. Αφορμή, ο Εμφύλιος και η ταινία του Π. Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», την οποία του είχα συστήσει «χαλαρά» να την δει. Αποφασίσαμε με την παρέα να πάμε να δούμε την ταινία, άρχισε να λέει. Πώς κι έτσι; Να, προχθές είχαμε μαζευτεί μια παρέα, παλιοί συμμαθητές, και μιλούσαμε για ταινίες. Ήρθε η κουβέντα και στην «Ψυχή βαθιά». Ένα παιδί, της Νομικής, είπε ότι ο Εμφύλιος είναι μια πολύ παλιά υπόθεση, προπολεμική. Μάς είπε ότι ήταν επί Βενιζέλου, τον μπέρδευε με τον Διχασμό... Δεν ήξερε ότι είχε τόσο πολλούς νεκρούς και ότι κράτησε μέχρι το ’49.
Καταλαβαίνεις τώρα, ο φίλος της Νομικής είναι άσος στην Ιστορία, 19.200 μόρια στις πανελλήνιες, 19,8 Ιστορία, δεν λέω για τους άλλους των Καλών Τεχνών, του Πολυτεχνείου και των Οικονομικών. Και δεν ήξερε πότε έγινε ο Εμφύλιος; Ε, δεν το ήξερε, μας είπε ότι δεν το διάβασε ποτέ, ο Εμφύλιος δεν είναι στα θέματα SOS, δεν μπαίνει ποτέ στις εξετάσεις...

 

Αναχώνευα όσα μου διηγήθηκε ο νεαρός μαθηματικός περί Ιστορίας και μέσης εκπαίδευσης. Έμεινα περισσότερο στην κοινότοπη διαπίστωση περί αποτυχίας του σχολείου, ότι αυτό το τυπολατρικό σχολείο, ο διάδρομος για τα ΑΕΙ, έχει καταντήσει να παράγει ημιμαθείς και αγράμματους, να στραβώνει ακόμη και τα πιο προικισμένα παιδιά. Μήπως είμαι υπερβολικός; 
Θυμήθηκα όσα μου λένε κατά καιρούς φίλοι εκπαιδευτικοί, λαμπροί επιστήμονες και έμπειροι δάσκαλοι.
Η Δ., χημικός με μάστερ επιστημολογίας, περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα τα σχολικά εγχειρίδια: Τα περισσότερα είναι για πολτοποίηση, γραμμένα στο πόδι, ή από ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε σχολική αίθουσα, απευθύνονται σε 13χρονα, ενδεχομένως αλλοδαπά με ελλιπή γνώση ελληνικών, και τους μιλάνε σαν να είναι φοιτητές πανεπιστημίου... Η Δ. περιφρονεί το αναλυτικό πρόγραμμα και εφαρμόζει το δικό της: Πέντε πράγματα, να τους μείνουν, μήπως και μάθουν να σκέφτονται...Πέντε πράγματα... Ναι, αυτά που δεν κατορθώνουν να διδάξουν σε έξι χρόνια τα καλά ιδιωτικά σχολεία, πότε πέφτει η Αναγέννηση, πότε ο Διαφωτισμός, και γιατί φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης, πώς διαβάζεται ο χάρτης, πού βρίσκεται η Βιρμανία και πού τα Γιαννιτσά. Ο Θ., πτυχιούχος του Φιλοσοφικού-Παιδαγωγικού-Ψυχολογικού τμήματος της Φιλοσοφικής, μου έλεγε πως τον έβαζαν να διδάσκει Αρχαία Ελληνικά στο γυμνάσιο που υπηρετεί. Καταλαβαίνεις τώρα, εγώ δεν έχω διδαχτεί Αρχαία στο πανεπιστήμιο, και πρέπει να διδάξω Όμηρο και Θουκυδίδη στο πρωτότυπο, με συντακτικό, αναγνωρίσεις και λοιπά. Στα Νέα τουλάχιστον επιστρατεύω τις γνώσεις μου και το ψώνιο μου για τη λογοτεχνία... 
Ο φιλόλογος Δ., διδάκτωρ νεοελληνιστής του Καποδιστριακού, μεταφέρει τη δική του εμπειρία από τα ακριβά σχολεία των βορείων προαστίων αλλά και από τα εσπερινά των λαϊκών συνοικιών. Το μέγα ζητούμενο είναι να αποκτήσουν τα παιδιά γλωσσικό αίσθημα, να συνδέσουν το κείμενο που διδάσκεται με τη γλώσσα που μιλάνε, να δώσουν ονόματα στη σκέψη τους, στα αισθήματά τους. Είναι απαισιόδοξος: Κάθε χρονιά βλέπω ότι μπορώ να προσφέρω λιγότερα. Και κανείς δεν μου ζητά να είμαι καλύτερος, κανείς δεν αξιολογεί την εργασία μου, ο θεσμός του επιθεωρητή έχει καταργηθεί, οι σχολικοί σύμβουλοι δεν έχουν αποφασιστικό ρόλο, η επιμόρφωση είναι ανύπαρκτη ή μαϊμού, οι καθηγητές βαριούνται ή απλώς είναι ανεπαρκείς...Ο Δ., ο Θ., η Δ., άνθρωποι βαθιά καλλιεργημένοι, αφοσιωμένοι στα γράμματα και την επιστήμη, λόγιοι, με κοινωνική συνείδηση του ρόλου τους, δάσκαλοι εξ επιλογής, είναι όλο και πιο σκεπτικιστές καθώς περνούν τα χρόνια. Μιλούν με πόνο για το δημόσιο σχολείο, και περιγράφουν μια ιστορική καταστροφή: για μία και δύο γενιές παιδιών ημιμαθών, χωρίς εγκύκλια παιδεία, χωρίς στοιχειώδη εγγραμματοσύνη.Σκεφτόμουν: Ο Δ., ο Θ., η Δ. είναι στα σαράντα ή τα πενήντα. Μήπως γκρινιάζουν, μήπως είναι υπερβολικά απαιτητικοί, υπερβολικά απαισιόδοξοι; Όχι, τους ξέρω χρόνια πολλά, είναι άνθρωποι φύσει αισιόδοξοι, δοτικοί, διεισδυτικοί, επιεικείς, ουσιαστικά κοινωνικοί και μοντέρνοι. Άλλωστε, η διερώτηση και η αμφισβήτηση φωλιάζουν πια στους φρεσκοαπόφοιτους των λυκείων, αυτοί ανακαλύπτουν ότι έξι χρόνια αποστήθιζαν μόνο εξεταστέα ύλη. Και τώρα ανακαλύπτουν εμβρόντητοι ότι η γνώση δεν ήταν ποτέ στα SOS.

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1/11/2009 (Απόσπασμα) 
----------------------- 

H Ιστορία που ζητούμε από τους υποψηφίους μας να αποστηθίσουν είναι ένα καγκουρό που προχωρεί με πηδηματάκια. 

Στα νέα βιβλία Ιστορίας υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Σκόρπιες πληροφορίες «ατάκτως ερριμένες» προσφέρονται προς «κατανάλωση», ένας σωστός τσελεμεντές, όπου χάνεται η σχέση αιτίας και αποτελέσματος καθώς και το νόημα της κάθε γνώσης. Πρόκειται για σπαράγματα - θραύσματα γεγονότων χωρίς συνέχεια. Ο θρυμματισμός είναι συντριπτικός, ο ιστορικός χρόνος δεν υπάρχει, η συνολική αφήγηση σφαγιάζεται σε πληροφορίες, εικόνες, αριθμούς και πηγές. Απομένει η τμηματική πληροφορία, η αποσπασματική είδηση, το απομονωμένο γεγονός, χωρίς το «πώς» και το «γιατί». Πάνω απ΄ όλα απουσιάζει η διήγηση. Μα αυτό ακριβώς είναι η ιστορία: η διήγηση για τα πάθη των ανθρώπων, για το μόχθο τους για τη ζωή και για το κτίσιμο των κοινωνιών τους, για την πίστη που είχαν, τα λάθη που έκαναν, τις αντιστάσεις τους, το αίμα που έχυσαν για δίκαιους και άδικους λόγους. Για όλα αυτά συναρπάζει και μέσα από αυτά δημιουργεί την έφεση για γνώση και την κριτική διάθεση. Από όλο αυτό το συναρπαστικό "παραμύθι", σύμφωνα με τον Πανεπιστημιακό Γιώργο Μαργαρίτη, η μεταρρυθμιστική "πολιτικά ορθή" απορρύθμιση θέλει να αφήσει ένα και μόνο: το τίποτα. 
Αν δεχτούμε ότι η άγνοια του παρελθόντος δεν προκαλεί μόνο συγχύσεις στη γνώση του παρόντος αλλά και υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε όχι μόνο για τις ανιστόρητες απαντήσεις λίγων μαθητών αλλά και για το αν η ιστορική γνώση των υπολοίπων πολλών συμβάλλει στην ανάληψη τέτοιας δράσης. Αν τους βοηθά να γίνουν εξερευνητές του ζωντανού κόσμου και όχι ξεσαβανωτές των νεκρών. Αν, με άλλα λόγια, η γνώση τους για την ιστορία αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της κριτικής τους συνείδησης και πρακτικής. Διαφορετικά για το μόνο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει εφεύρει την καλύτερη και «αποδοτικότερη» εκχέρσωση της ιστορικής γνώσης από τα κεφάλια των μαθητών.
 

 Έρευνα του Χρήστου Κάτσικα, ΤΑ ΝΕΑ 25 Μαρτίου 2010 

https://1lykkaisar.wikispaces.com
Οπτικοακουστικά: Center TV ,  Ayrio Viral