ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΕΛΛΗΝ

Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξε Έλλην! Ελάτρευσε τήν έννοια "Ελλάς" σέ όλη τήν πληρότητά της, τραγούδησε σέ μιά κοινωνία Κουφών αυτήν τήν Ελλάδα. Εζησε μιά ζωή γεμάτη από Ελλάδα καί πέθανε μ' έναν Ελληνοπρεπή, θυσιαστικό θάνατο - σάν Ηθοποιός Αρχαίας Τραγωδίας - φωταυγάζοντας στούς τυφλούς καί κραυγάζοντας στούς κουφούς τήν έννοια "Ελλάς". Γι' αυτά του τά εγκλήματα, καταδικάστηκε απ' αυτή τή μικρόψυχη κοινωνία τών τυφλών καί κουφών καί το Ρωμαίικο κράτος, στή μεγίστη ποινή τής Λήθης, τήν οποία εκτίει ακόμη.

Ακριβώς πριν εκατο χρόνια αγωνιούσε και κραύγαζε..

«Πεθαίνετε, διότι εσκοτώσατε το Πνεύμα.
Ενόσω δεν αναστηθή και αναστηλωθή το Πνεύμα,
αδύνατον να αρχίση η υπάρχουσα Ζωντανή Ελλάς».
Περικλής Γιαννόπουλος
(1870-1910)

Μετά από έναν αιώνα η κατάστασις είναι τρεις χειρότερη και τα λόγια του επίκαιρα όσο ποτέ. Λόγια που, και πάλι απευθύνονται σε κουφούς και τυφλούς. Πριν εκατό χρόνια ο Περικλής Γιαννόπουλος εξέφρασε την εξής διαπίστωση.

«Διά να είναι η Φυλή εις το χάλι που είναι, φανερόν οτι οι τωρινοί Έλληνες είσθε οι χειρότεροι που υπήρξαν ποτέ».
Περικλής Γιαννόπουλος
1870-1910

Άραγε αν ζούσε σήμερα ποιους και ποιας εποχής θα θεωρούσε χειρότερους; Το δόγμα του νεοέλληνα είναι ότι φάμε κι ότι πιούμε…….. η φράση, «για το κοινό καλό», είναι έννοια άγνωστη. Πέρασε στις συνειδήσεις ότι πολιτισμός είναι η υπερσύγχρονη τεχνολογία. Η λέξη φιλοπατρία δεν ακούγετε πια. Η λέξη έθνος αποφεύγεται γιατί είναι λέξη …ακραία!!! Αυτό είναι η μεγαλύτερη ανοησία της εποχής μας. Διότι αν όποιος αγαπά το έθνος του και αγωνίζεται για αυτό, χαρακτηρίζεται ακραίος, τότε το ίδιο ακραίος είναι και αυτός που αγαπά πονάει και πασχίζει για την οικογένεια του. Αφού τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα έθνος είναι τα ίδια που χαρακτηρίζουν και την οικογένεια. (Όμαιμο, ομότροπο, ομόγλωσσο, ομόθρησκο).

Ο Θουκυδίδης αναφέρει σχετικά με την τότε προπαγάνδα: «Ακόμη και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων άλλαξαν για να δικαιολογούν τις πράξεις των». Πόσο διαχρονικοί είναι σοφοί πρόγονοι μας. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Και οι μάζες επιπλέουν στα πελάγη της αγνοίας, της αλαζονείας και της ύβρεως. Βυθίζονται στην άβυσσο της ύλης και είναι εραστές του τίποτα στον νόμο της αδράνειας. Όλοι εγκλωβισμένοι σε ανάγκες που μόνοι τους δημιούργησαν. Καθένας κρίνεται από της πράξεις του και είναι άξιος της μοίρας του. Μια μοίρα που είναι προδιαγεγραμμένη εξ αιτίας των ιδίων των πράξεων. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα άτομα, αλλά και για τα έθνη. Την ευθύνη όμως φέρουν και πάλι τα άτομα. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά…