ΣΠΑΡΤΗ – ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΓΕΡΑ ΝΕΥΡΑ!!!

Η ιστορία της Σπάρτης χάνετε στα βάθη των χιλιετιών. Από την αχλύν της Ιστορίας μαθαίνουμε ότι πρώτος κάτοικος ήταν ο Λακεδαίμων ο οποίος ενυμφεύθη την κόρη του Ευρώτα την Σπάρτη και έδωσε το όνομά του στη χώρα, ενώ το όνομα της συζύγου του στην πόλη που ίδρυσε. Οι χιλιετίες περνούν, ώσπου η Σπάρτη αρχίζει να αναπτύσσεται και να οργανώνεται στρατιωτικά. Σημαντικό ρόλο στην κρατική ανάπτυξη της χώρας, έπαιξε ο βασιλεύς Αρχέλαος, ενώ με τους νόμους του Λυκούργου η Σπάρτη οργανώθηκε και πολιτικά.

Την ιστορία της Σπάρτης και των Σπαρτιατών, λίγο πολύ όλοι (πιστεύω) την γνωρίζουμε. Δεν θα καταναλώσω χρόνο και χώρο για να τονίσω την Ολύμπια Μεγαλοπρέπεια των Διογενών Σπαρτιατών. Εδώ θα κάνω κάτι άλλο. Λένε ότι όταν μοιράζεσαι την χαρά, αυτή διπλασιάζεται. Και όταν μοιράζεσαι τον πόνο αυτός μετριάζεται. Και μη φανταστείς ότι πρόκειται για χαρά… Πόνο θέλω να μοιραστώ μαζί σου, αναγνώστη, μήπως και λιγοστέψει.

Η Σπάρτη λοιπόν το – 146 υποτάχθηκε στους Ρωμαίους όπως και ολόκληρη η Ελλάδα. Φυσικά οι νόμοι του Λυκούργου έπαψαν πλέον να εφαρμόζονται και μετά την παρακμή που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, ήρθε και η κατοχή.

Στα μέσα του β’ αι. μετά χριστιανικής χρονολόγησης, έχουμε επιδρομές από Γότθους και το 395 με την διαταγή «Ες έδαφος φέρειν» του ηλίθιου αυτοκράτορος Αρκάδιου, οι Γότθοι με τον Αλάριχο δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα και σφάζουν όλον τον πληθυσμό της Σπάρτης που υπερασπίστηκε με σθένος την πατρίδα του και την πατρώα θρησκεία.

Έτσι εκεί που άλλοτε υπήρχε η ηρωική γενιά των Σπαρτιατών, μετά το πέρασμα των ανθρωποειδών λυσσασμένων δολοφόνων και αργότερα των Φράγκων, έμεινε μόνο στάχτη και ερείπια.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αββά Fromont που τον Δεκέμβριο του 1732 έγραψε από την Σπάρτη προς κάποιον Ρ. Φρενέ. (Παραθέτω το κείμενο όπως ακριβώς είναι στο βιβλίο του κ. Ι. Γιαννόπουλου «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗ», εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ):

«…τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (Σπάρτη) δεν απέμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και μήνες συνεργεία από τριάντα, σαράντα ή και εξήντα εργάτες, γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν την Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατρακύλισμα των λίθων ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται σε ολόκληρο τον Μωριά. Τούρκοι και Εβραίοι με βοηθούν, λέγοντας μου για άγνωστες περιοχές που εγώ δεν ξέρω και αμέσως επισκέπτομαι. Δεν θέλω να αφήσω λίθον επί λίθου. Δεν ξέρω κύριε και αγαπητέ φίλε, αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μιαν αποστολή περισσότερο από το να σκορπίσεις στους ανέμους την στάχτη του Αγησιλάου… εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για να δουν. Θέλω να βλέπω να παίρνω χρήσιμα πράγματα και να τα στέλνω στην Αγιστητ και τα άλλα να τα καταστρέφω».

Και αφού ο Αββά Fromont αποκαλεί σκυλολόι τους Έλληνες, συνεχίζει: «…τώρα είμαι απασχολημένος με την καταστροφή του ναού του Απόλλωνος στις Αμύκλες… βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά. Δεν μετανιώνω . Η αγάπη του Κυρίου και η ευλογία του μαζί σου. Ο φίλος σου Αββά Fromont». Ενώ σε άλλο γράμμα συνεχίζει: «…η ευσέβειά μου, σεβασμιότατε, δεν έφτασε στο σημείο να αφήσω στη γαλήνη, ούτε την τέφρα των βασιλιάδων. Σκόρπησα στον άνεμο την τέφρα του Αγησιλάου. Μπήκα στον τάφο του Λύσανδρου και ανακάλυψα τον τάφο του Ορέστη και τα διέλυσα όλα».

Γιατί τέτοιο μίσος...;

Αυτά τα «θαυμαστά» συνέβησαν στην Σπάρτη την εποχή εκείνη. Γεγονότα που δυστυχώς με τέχνη κρατήθηκαν άγνωστα επί 1600 χρόνια. Ενώ στον αντίποδα δεν σταματήσαμε να ακούμε για τα δήθεν παιδιά που πετούσαν στον Καιάδα*…

Πηγή: Περιοδικό Ιερά Ελλάς, τεύχος 27^ο, σελ. 7, του Σπύρου Ανταδάκη (Απόσπασμα)

*(Για αυτό το τελευταίο, το βλακωδέστατο ψεύδος, θα επανέλθω…)