Υπάρχουν στιγμές που γεννιούνται κάποια συναισθήματα, τα οποία είναι αδύνατον να περιγραφούν με λέξεις. Μόνο αυτός που τα νοιώθει μπορεί να καταλάβει. Συναισθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τα καθημερινά μικρά και μεγάλα και τα μεγαλοασήμαντα της καθημερινότητας. Είναι οι στιγμές που δονούνται τα κύτταρα όποιου το αισθάνεται και τα ηλεκτρόνια τρελαίνονται περισσότερο και βρίσκονται ταυτοχρόνως σε δυο διαφορετικά σημεία, όπως ξέρουν πολύ καλά να κάνουν. Και λες και βρίσκονται στα σπλάχνα της γης και στα βάθη του Σύμπαντος την ίδια στιγμή. Παρόμοια συναισθήματα ένοιωσα όταν πριν καιρό έπεσα τυχαία σε μια σελίδα, και είδα έστω και από εικόνες να ξεπροβάλει στο φως μετά από αιώνες η Ιστορία. Και τώρα η Ειμαρμένη θέλησε, ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου, στο οποίο βρέθηκαν τα συγκεκριμένα σπαράγματα της ψυχής μας, με ένα σχόλιο που μου άφησε 5 – 6 αναρτήσεις πιο κάτω, να μου ξαναθυμίσει το υπέροχο γεγονός. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον κύριο Νίκο Ψυχογυιό, για τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα. Θα ήθελα πολύ να ήμουν κι εγώ εκεί. Γνωρίζω πολύ καλά πως όσα έγραψα και όπως τα έγραψα, φαίνονται υπερβολικά και ίσως για κάποιους αδιάφορα. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση… δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει , όπως και πάρα πολλούς άλλους, είναι η αποκατάσταση των ιδεωδών των Ιερών προγόνων μας, η αποσπίλωση του ονόματος τους και η απομάκρυνση της λάσπης που δέχθηκαν για αιώνες από κάποιους με… «αγάπη……». Η μάνα Γαία κρύβει πάρα πολλά. Είναι ατελείωτα, κι ας κατέστρεψαν ότι κατέστρεψαν. Γιατί ο ανθρώπινος και Θεικός συνάμα Ελληνικός πολιτισμός είναι ασύλληπτος. Κάθε νέο εύρημα που θα έρχεται στο φως, θα είναι και ένα ράπισμα και όσο πιο παλιό θα είναι, τόσο περισσότερο θα πονάει τους λασπολόγους… .
Δείτε για ποιο πράγμα σας μιλάω. Αξίζει να το δείτε και να το ξαναδείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.