ΤΑ ΔΗΘΕΝ «ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ»

Όσοι έρχονται σε επαφή τα τελευταία χρόνια με «Ελληνοκεντρικούς» χώρους, θα έχουν διαπιστώσει ένα κύμα σταθερά αυξανόμενης διάθεσης των Ελλήνων να αναζητήσουν και να μάθουν ποιοι υπήρξαν οι πρόγονοί τους, τι είπαν, τι έπραξαν και πάνω απ’ όλα ποιους θεούς λάτρευαν.
Μπορεί κάποιος να θεωρήσει υπερβολές τις απόψεις ότι όλα εφευρέθηκαν από τους Έλληνες, ότι όλα τα είπαν και τα έκαναν οι Έλληνες, ωστόσο αυτές οι εξάρσεις φιλοπατρίας δεν είναι κάτι νέο για τους Έλληνες, αφού επικρατούσαν και στην αρχαιότητα. Εξ ου και η γνωστή ρήση πως οι Έλληνες «όσα παρά βαρβάρων παραλάβουσι ες κάλλιον τούτο απεργάζονται».
Επιπροσθέτως η συμπεριφορά αυτή είναι η μόνη που μας παρέχει ουσιαστική βοήθεια ώστε να ορθοποδήσουμε πνευματικά και εθνικά. Ένα Έθνος δεν είναι μόνον μια οικονομική και φυλετική ένωση. Έχει και κάτι άλλο που συμβατικά θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ψυχή». Κι αν αψηφήσει την «ψυχή» του αυτή, θα πεθάνει. Η «ψυχή» του δικού μας έθνους είναι η ομοθυμία που φλογίζει τους Έλληνες ιδιαίτερα σε καιρούς ζοφερούς.
Επιβάλλεται να εκλάβουμε κάποιες «υπερβολές» ως ένα είδος θετικής αυτο-ομιλίας. Αν λέμε και ακούμε πως έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μπορεί παρά να γίνουν όπως τα λέμε. Τελικά αν δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον Ελληνικό εαυτό μας, πως θα πείσουμε τα άλλα έθνη ότι είμαστε κάτι το ξεχωριστό;
Η μέθοδος της πίστης στην φυλή ως «εκλεκτό λαό» έχει αποδείξει ιστορικά την σαρωτική της επιτυχία. Επιπλέον δεν λέμε ψέματα στον εαυτό μας, διότι είμαστε ένας λαός με ένα παρελθόν συγκλονιστικό, που χάνεται στα βάθη της προϊστορίας, με αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια και δεν γεννήθηκε το 1821 όπως ακούμε τελευταία από τους εθνομηδενιστές.
Είμαστε κάτι παραπάνω από καλοί – είμαστε άριστοι. Κι αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που ξεφεύγουμε από χώρους ελεγχόμενους όπου τα συμφέροντα και ο νεποτισμός καταρρακώνουν ψυχολογικά και περιθωριοποιούν τα μεγάλα πνεύματα . Εκεί όπου κυριαρχεί η αξιοκρατία, όπου το παιγνίδι είναι καθαρό, εκεί όπου αναζητείται ο καλύτερος, ο Έλληνας διαπρέπει διότι ΕΙΝΑΙ ο καλύτερος.
Η Ελληνική ψυχή είναι σήμερα ζωντανή και παλλόμενη όσο ποτέ και είναι η αιτία που προσεγγίζουν πνευματικά άνθρωποι που δεν θα είχαν κανένα σημείο επαφής. Αυτή κάνει να συνδέονται με δεσμούς ειλικρινούς φιλίας άνθρωποι που τους χωρίζει απόσταση – πνευματική, χιλιομετρική, επαγγελματική, κομματική….
Ένας φίλος μου διηγήθηκε μια τέτοια παράξενη (τουλάχιστον οπτικά) προσέγγιση. Μια μέρα συνάντησε στον δρόμο έναν συμφοιτητή του, του οποίου η μουσική προτίμηση προς το χέβυ μετάλ ήταν εμφανής στο ντύσιμό του: μαύρο μπλουζάκι με νεκροκεφαλές.
Ενώ μιλούσαν, τον πλησίασε ένας φίλος του πωλητής – περιποιημένος, με κοστούμι και γραβάτα. Όταν τους σύστησε είπε στον φίλο του: «Ο συμφοιτητής μου είναι κι αυτός Έλληνας, σαν εσένα». Και τότε οι δύο νέοι αντάλλαξαν μια θερμή χειραψία κι άρχισαν να συζητούν με ενδιαφέρον.
«Τι ήταν αυτό που συνέδεσε αυτούς τους δύο άγνωστους;» με ρώτησε ο φίλος μου. «Ξέρω πως τους χωρίζει ένα πέλαγος από διαφορές, όμως είχαν κάτι κοινό που είναι δυνατότερο απ’ όλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παράξενη εικόνα τους».
Ωστόσο στους ελληνοκεντρικούς χώρους έχουν ενσκήψει διάφοροι «ομιλητές» , που με το πρόσχημα της «σύνεσης» και το προσωπείο του «σκεπτικιστή» άλλοτε Έλληνος και άλλοτε αθέου, άλλοτε απάτριδος και άλλοτε πατριδοκάπηλου, προσπαθούν να προκαλέσουν σύγχιση και να αναχαιτίσουν την ομολογουμένως επιτακτική απαίτηση του «Ραγιά», του υπόδουλου δηλαδή, για την ανάκτηση της Ελληνικής του ταυτότητος, εδώ και τώρα. Οι ομιλητές λοιπόν αυτοί χρησιμοποιούν διάφορα «επιχειρήματα» κυρίως για την ενστάλαξη αμφιβολιών και την δημιουργία εντυπώσεων σχετικά με την χρονική στιγμή ή τον τρόπο που επέλεξε ο Έλληνας για να ζητήσει την πνευματική του ελευθερία και ισχυρίζονται πως η υποταγή μας πρέπει να συνεχιστεί, διότι:

Α) ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ. Από την Ιστορία αποδεικνύεται ότι τίποτε δεν ξεκίνησε απόλυτα οργανωμένο και τέλειο. Κανένα κίνημα δεν προετοιμάστηκε απόλυτα. Δεν ξύπνησε μια μέρα ο Πετράρχης και είπε: «Σήμερα είμαι απόλυτα έτοιμος να ιδρύσω τον Ουμανισμό και η ανθρωπότητα ώριμη για να τον ενστερνιστεί». Στην πραγματικότητα οι ορισμοί, οι τίτλοι που δίδονται στα κοινωνιολογικά ρεύματα ή στις ιστορικές περιόδους, δίδονται εκ των υστέρων. Οι άνθρωποι που ζούσαν στον Μεσαίωνα δεν είχαν επίγνωση του ορισμού αυτού, όπως κι εκείνοι που έζησαν σε μια εποχή που πολύ αργότερα ονομάστηκε Αναγέννηση . Έτσι κι εμείς σήμερα δεν γνωρίζουμε πως θα καταχωρηθεί στην ιστορία η εποχή που ζούμε: Ως ένας άλλος μεσαίωνας ή ως μια νέα άνθηση του Ελληνικού Πολιτισμού; Όχι όλα, αλλά πάρα πολλά εξαρτώνται από εμάς – από εμένα, από εσένα. Θα παραμείνουμε αδρανείς ή θα δράσουμε δυναμικά, άμεσα και υπεύθυνα; Κανείς ποτέ δεν πέτυχε τίποτε απόλυτα προετοιμασμένος. Κανείς δεν είχε προβλέψει από πριν τα πάντα. Δεν υπάρχει κανείς που να μην έκανε λάθη. Αυτός που σκέπτεται πως πρέπει να κάνει κάτι αφού πρώτα προετοιμαστεί απόλυτα, δεν είναι ευέλικτος, και όλο και κάτι θα συμβαίνει κάθε φορά που θα τον πείθει πως δεν είναι αρκετά έτοιμος. Όταν ξεκίνησε την δράση του ο Ρήγας Φεραίος ήταν γιατί πίστευε πως οι Έλληνες ήταν αρκούντως προετοιμασμένοι και ικανοί να απελευθερωθούν; Όχι ! Ξεκίνησε γιατί τον προέτρεπε το ίδιο το πάθος που γεννιέται σήμερα στους Έλληνες, το πάθος της Ελευθερίας. Ξεκίνησε, γιατί κάποτε κάποιος έπρεπε να ξεκινήσει. Στα 1796 (δολοφονήθηκε δυο χρόνια αργότερα) κατέστησε την Βιέννη έδρα της εθνεγερτηρίου δράσης του. Ο Ρήγας ήταν ήδη νεκρός 23 χρόνια πριν την επίσημα αποδεκτή ως έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Ποιος θα κρίνει ότι ήταν πολύ νωρίς για να κάνει αυτά που έκανε; Ο Ρήγας Φεραίος (Αντώνιος Κυριαζής) έχασε την ζωή του για την Ελληνική Υπόθεση όπως έπραξαν και εκατομμύρια άλλοι γνωστοί και άγνωστοι Έλληνες. Αν ένας άνθρωπος δεν ανακαλύψει κάτι για το οποίο θα μπορούσε να πεθάνει, δεν του αξίζει να ζει. Η τελειότητα είναι ανέφικτη και τελικώς μια ουτοπία. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναζητήσουμε την τελειότητα. Η εμμονή μας σ’ αυτήν υποκρύπτει δυο τινά: 1) Τον αρτηριοσκληρωτικό φόβο μας απέναντι σε κάθε νεωτερισμό και όσα αυτός συνεπάγεται. 2) Την αναχαίτιση του ενθουσιασμού, αυτού του τόσο ζωτικής σημασίας παράγοντος. Η αναχαίτιση αυτή υπό το πρόσχημα της «φρόνησης» εξυπηρετεί τα συμφέροντα του καθεστώτος, που το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί αυτήν την στιγμή είναι η διασάλευση της μακαριότητάς του. Πόσο μάλλον όταν απειλούνται τα συμφέροντα και τα προνόμια του. Η «κοινωνική ειρήνη» είναι ένας όρος για την παγκόσμια επιβολή του οποίου γίνονται ακάματες προσπάθειες, διότι σημαίνει την φίμωση κάθε ατόμου που τολμά να εκφράσει αντίθετη άποψη. Είναι πολύ καλύτερα να δράσουμε και να αποτύχουμε, παρά να παραμείνουμε αδρανείς. Η δράση είναι αυτή που θα μας κρατήσει ζωντανούς είτε ως άτομα, είτε ως Έθνος. Η δράση θα κρατήσει ζωντανό το φρόνημα, την αγωνιστικότητα, την ευφυΐα μας. Η αδράνεια γεννά την παθητικότητα, την απογοήτευση, την οκνηρία, την ηθική καθίζηση και τον μαρασμό. Όποιος επιζητεί την τελειότητα το κάνει για να μην γίνει ποτέ τίποτε. Αν περιμένουμε πρώτα να γίνουν όλα τέλεια, δεν θα κάνουμε ποτέ φίλους, δεν θα επιλέξουμε σύντροφο, γιατί όλο και κάποιο ελάττωμα θα τους βρίσκουμε, δεν θα πάμε ποτέ στο σχολείο, γιατί η Παιδεία έχει τα χάλια της, δεν θα αναζητήσουμε εργασία γιατί οι εργοδότες είναι εκμεταλλευτές, δεν θα κάνουμε δική μας επιχείρηση γιατί η οικονομία περνά κρίση και δεν θα βγούμε ποτέ από το σπίτι μας γιατί τα πεζοδρόμια είναι στενά.

Β) ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Αυτό είναι αλήθεια και είναι ένα μείζων θέμα για τον Ελληνισμό και την ίδια την ύπαρξή του. Μια μερίδα Ελλήνων έχουν επηρεαστεί από την ύπουλη άποψη που διαδίδεται εντέχνως από τους αθέους «Εμείς δεν θα αντικαταστήσουμε τα μαύρα ράσα με τα λευκά».
Ωστόσο είναι απαραίτητο να πολεμούμε την κάθε εποχή με τα ίδια της τα όπλα, που σημαίνει ότι πολλές φορές οι περιστάσεις είναι αυτές που καθορίζουν τις μεθόδους μας, ιδιαίτερα όταν είμαστε αδύναμοι.
Ακούμε συχνά πως στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε οργανωμένη θρησκεία. Η άποψη αυτή αποδεικνύει είτε την άγνοια πάνω στον τρόπο ζωής των προγόνων μας, είτε τον δόλο εκείνων που εσκεμμένα διαδίδουν τις ιδέες αυτές για να προλάβουν ενδεχόμενη οργάνωση των Ελλήνων σήμερα .
Παρά την απουσία δόγματος ή ιερού βιβλίου στην αρχαία Ελλάδα, η θρησκεία ήταν οργανωμένη και στηριζόταν στις παραδόσεις που ήταν μακραίωνες και τηρούντο ευλαβικά από τις Ελληνικές πόλεις κατά τις πολυάριθμες γιορτές με κέντρα τους Δελφούς, την Δήλο, την Ελευσίνα, την Ολυμπία, τη Νεμέα, τα Δίδυμα, την Έφεσο ως και την Βακτρία και όπου αλλού υπήρχαν Ελληνικοί ναοί.
Η μακραίωνα υποδούλωσή μας στον Χριστιανισμό έχει διαφθείρει την σκέψη μας και νομίζουμε πως όλες οι θρησκείες είναι ίδιες. Η Ελληνική Θρησκεία δεν μοιάζει με καμία άλλη, για την σεπτή διάθεση και την ελευθεροφροσύνη με την οποία ο Έλλην άνθρωπος προσεγγίζει το Θείον. Είναι ο μόνος που απευθύνεται στον Θεό του με την προσφώνηση «Φίλε Ζευ». Πως μπορεί η θρησκεία του να μοιάζει με όλες εκείνες που ενσταλάσσουν τον φόβο και επιβάλλουν την υποταγή στην ψυχή των οπαδών τους;
Όμως οφείλουμε να κατανοήσουμε πως Επανελλήνιση χωρίς επανασύσταση της Ελληνικής Θρησκείας δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είμαστε ούτε κίνημα, ούτε κόμμα, ούτε πολιτιστικός σύλλογος, ούτε μη κυβερνητική οργάνωση. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει Ελληνική Θρησκεία χωρίς Έλληνες ιερείς και ιέρειες.
Ποιος θα τελέσει τους Ελληνικούς γάμους; Ποιος τις Ελληνικές ονοματοθεσίες, τις Ελληνικές κηδείες; Αν τις αφήσουμε στην αρμοδιότητα των Δήμων θα χάσουν την ιερότητά τους, θα παραμείνουν ψυχρές πολιτικές πράξεις.
Ποιος θα μας διδάξει την θρησκεία των Ελλήνων Θεών; Τον τρόπο που θα τους τιμούμε; Τους ύμνους που θα άδουμε; Ποιος θα αναλάβει την μελέτη και διάδοση της Ελληνικής Γραμματείας; Ποιος θα αντιτεθεί με επιχειρήματα κατά του Χριστιανισμού και των λοιπών ανελέητων εχθρών της ιεράς μας παραδόσεως; Ποιος θα αναλάβει την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των προγόνων μας; Ποιος θα αναλάβει την αναστύλωση των Ελληνικών ναών, την αποκατάσταση των αγαλμάτων μας, την προστασία και την συντήρηση των ιερών μας;
Η θρησκεία μας είναι αγνή και όχι ένα ιμπεριαλιστικό επαναστατικό κίνημα, όπως ο χριστιανισμός που κρύβει τους σκοπούς του (την κατάκτηση της παγκόσμιας εξουσίας) και τα συμφέροντά του (την συλλογή χρημάτων και προνομίων) πίσω από την πρόφαση της αγάπης.
Μια οργανωμένη θρησκεία αντιμετωπίζεται μόνον με μια άλλη οργανωμένη θρησκεία. Σήμερα οι περιστάσεις απαιτούν να αποκτήσουμε οργάνωση και μάλιστα πολύ πιο υψηλής ποιότητας και πειθαρχίας ώστε να αποκτήσουμε κύρος.
Δεν υπήρξε ούτε ένα επίτευγμα που να έγινε χωρίς οργάνωση, χωρίς πειθαρχία, χωρίς στόχο, χωρίς ιεραρχία, χωρίς μια ιδέα. Η έλλειψη όλων αυτών οδηγεί στην αναρχία κι εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε και όχι να καταστρέψουμε.
Η αναβίωση της Ελληνικής Θρησκείας πρέπει να γίνει σε νέα βάση. Ελληνίδες ιέρειες και Έλληνες ιερείς θα προσδώσουν υπόσταση στην Θρησκεία μας ώστε να απαιτήσουμε από το Ελληνικό κράτος την χρήση των Ελληνικών Ναών μας για θρησκευτικούς λόγους, καθώς και την ανάκτηση των καταπατηθέντων περιουσιών αυτών των Ναών.
Γ) ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΧΟ. Ασφαλώς και έχουμε: Την αναγέννηση του Ελληνικού πολιτισμού, του Ελληνικού μας κόσμου. Αυτή θα προέλθει από την επαναδραστηριοποίηση του Ελληνικού μας εγκεφάλου, δηλαδή την παραγωγή επιστημονικής και αδογμάτιστης σκέψης που και αυτή με την σειρά της θα προέλθει από την παιδεία – όχι αυτήν που παρέχει το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, αλλά την πραγματική Ελληνική Παιδεία. Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν πολλές Ελληνικές ομάδες που πολλές από αυτές δεν συμφωνούν με άλλες, δεν σημαίνει τίποτε, δεν προεξοφλεί τίποτε και δεν θα πρέπει να απογοητεύει κανέναν. Απλά διανύουμε μια περίοδο ζυμώσεων. Μέσα στην Ελλάδα σήμερα (αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο) συμβαίνει ότι συμβαίνει μέσα σ’ ένα βαρέλι γεμάτο συνθλιμμένα σταφύλια: μια διάσπαση ενώσεων. Αυτή η παραφύσιν ένωση δηλαδή, ο Ελληνοχριστιανισμός, που συντελείται εδώ και 17 αιώνες, και που συντηρείται με σφαγές και σήμερα πια με ανελέητη προπαγάνδα και σκανδαλώδεις «τελετές», όπως η προσπάθεια αναγόρευσης του αρχιεπισκόπου σε επίτιμο διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής της Θεσσαλονίκης, σήμερα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Οι εφευρέσεις ολοκληρωτικών συστημάτων καταρρέουν η μια μετά την άλλη, ακριβώς διότι δεν υπήρξαν φυσική εξέλιξη στις πορείες των εθνών, αλλά βίαιες επιβολές από τις κατά τόπους κυριαρχούσες μειοψηφίες. Το «μοντέλο» αυτό απέτυχε. Το παγκόσμια επιβαλλόμενο Παγκοσμιοποιητικό πρότυπο διακυβέρνησης – η απόλυτη δικτατορία, είναι ένα αρχαίο σχέδιο που παρ’ όλο που στοίχισε ποταμούς αίματος στα έθνη και κολοσσιαίες θυσίες από την πλευρά των εμπνευστών του, αποδείχθηκε τελικά ανέφικτο. Θα συνεχίσω όμως με την μεταφορά που χρησιμοποίησα παραπάνω και που αφορά την αλκοολική ζύμωση που οφείλεται στα ένζυμα. Η Ελληνική εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα «ζύμωσις» γράφει: «Τα ένζυμα ταύτα παράγονται υπό ζώντων κυττάρων ….εις πολλάς όμως περιπτώσεις ταύτα δύνανται και μετά την θανάτωσιν του ζώντος πρωτοπλάσματος να επιτελούν ειδικάς χημικάς αντιδράσεις». Προσπαθήστε για μια στιγμή να δείτε την περίπτωσή μας μέσα από τα μάτια της παγκόσμιας εξουσίας. Η ιστορία έτσι όπως είναι γραμμένη στα επίσημα κρατικά εγχειρίδια δεν διαφέρει από την ιστορία που γράφει το Κόμμα στο βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ «1984»: Πλήρης διαστρεύλωση της ιστορικής αλήθειας γιατί μόνο έτσι επιτυγχάνεται η υποδούλωση. Λάβετε υπ’ όψιν σας ότι ροκάνισαν και διέλυσαν ολόκληρο τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό ρίχνοντας πάνω του τόνους λάσπης ψεύδους, ύβρεων και παραχάραξης. Έφεραν από τα βάθη της Ασίας τους πλέον βάρβαρους μογγόλους και μας υπέταξαν σ’ αυτούς, επέβαλαν τον πνευματικό, σωματικό και ηθικό Μεσαίωνα. Έκαναν επί αιώνες ότι πιο αποκρουστικό μπορεί να φανταστεί ένας άρρωστος εγκέφαλος. Ωστόσο μέσα από τα ερείπια ξαναφυτρώνει ζωντανό και ελπιδοφόρο το Ελληνικό πνεύμα, εκείνο που φθόνησαν πάνω απ’ όλα και που αιώνες τώρα πολεμούν για να το εξαφανίσουν. Ελάτε στη θέση τους! Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ακατανόητο για τα φτωχά τους μυαλά. Επί αιώνες ισοπέδωναν και ερήμωναν την Ελλάδα από τους ανθρώπους της, από το πνεύμα της, από το μεγαλείο της. Κι όμως μετά από τόσο αίμα ο Έλληνας σήμερα ορθώνει το ανάστημά του και ζητά το δίκιο του, τον πολιτισμό του. Διεκδικεί την θέση που του ανήκει παγκόσμια: του γεννήτορα του πολιτισμού. Η παγκόσμια δικτατορία απέτυχε, οδήγησε στο αδιέξοδο όχι μόνον τους λαούς ή τα άτομα, αλλά και τον ίδιο τον πλανήτη. Η αντίληψη της «κατακυρίευσης» των πάντων είναι αδιέξοδη. Η απάντηση είναι Ελληνική και είναι σπουδαία: Μέτρον Άριστο. Και το μέτρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ελληνικότητα. Ελληνικότητα λοιπόν σε όλα: στην γνώση, στην τεχνολογία, στην κοινωνία. Η Ελληνική αντίληψη του κατά φύσιν ζειν είναι μια ιδέα πανάρχαια και ταυτόχρονα τόσο νέα. Είναι η μοναδική απάντηση και ο μοναδικός στόχος. Κι αν καμμιά φορά παρατηρείτε μια άνοδο των τόνων εκατέρωθεν, τόσο από την πλευρά των Ελλήνων που πληροφορούνται για τους μακραίωνους διωγμούς των προγόνων τους και την συστηματική σφαγή τους, όσο και από την πλευρά των χριστιανών που πνέουν τα λοίσθια και αυτό δεν τους άρεσε καθόλου, πρέπει να γνωρίζετε πως «η ζύμωσις συνοδεύεται υπό εκλύσεως θερμότητος» και να θεωρήσετε το γεγονός φυσικότατο .

Δ) ΘΑ ΔΙΧΑΣΤΟΥΜΕ
Οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να μιλούν για διχασμό είναι οι Χριστιανοί κι αυτό γιατί η ιστορία αποδεικνύει πως ο Χριστιανισμός άλλο δεν έκανε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του μέχρι σήμερα, από το να διχάζει. Αρχής γενομένης από την ρήση του φημολογούμενου ως ιδρυτού της, του Ιησού: «ήλθον γάρ διχάσαι άνθρωπον ….» (Ματθαίος Ι΄ 35 ) (γιατί ήλθα να διχάσω τον άνθρωπο). Το κείμενο συνεχίζει με λεπτομέρειες για τον τρόπο που θα επιτευχθεί ο διχασμός μέσα στην οικογένεια και θα εξαπλωθεί μέσα στην μεγαλύτερη οικογένεια που είναι η φυλή. Το ζήτημα της επιβολής του «διχασμού» απασχολεί το «ιερό βιβλίο» σε πλείστα αποσπάσματα, γεγονός απαράδεκτο για θρησκευτικό κείμενο. Όσο μάλιστα για το πόσο ισχύει το «όστις θέλει οπίσων ελθεί …» υπενθυμίζουμε στους λίγους που το γνωρίζουν το: «εί τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά» Α΄ Κορινθίους ιστ. 22 (όποιος δεν αγαπά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ανάθεμα. Και σε άπταιστα Αραμαϊκά «Μαράν αθά» για τους θιασώτες της «Ελληνικής» καταγωγής του «Σωτήρα μας»).
Ακούω συχνά χριστιανούς να ισχυρίζονται πως δεν φταίει ο Χριστιανισμός για τις καταστροφές αλλά οι άνθρωποι που δεν εφάρμοσαν τα λόγια του Ευαγγελίου. Αντιθέτως όλα έγιναν διότι οι άνθρωποι αυτοί εφάρμοσαν κατά λέξιν τα λόγια του ηγέτη τους. Οι πρώτοι χριστιανοί ανέπτυξαν αντικοινωνική δράση που στόχο της είχε την διάλυση των κοινωνιών μέσα στις οποίες βρίσκονταν. Υπήρξαν αντιρρησίες συνειδήσεως, αρνητές της στρατιωτικής και πολιτικής υπηρεσίας, αρνητές της εννόμου τάξεως. Αν αυτό δεν λέγεται διχασμός, τότε πως λέγεται;
Κι αν νομίζετε ότι η νοοτροπία αυτή υπήρξε ίδιον της πρώϊμης περιόδου και την δικαιολογείτε ως απαραίτητο μέσον για την διατήρηση του παράνομου χριστιανισμού κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία, λάβετε υπ’ όψιν σας ότι αυτό ισχύει και σήμερα που ο χριστιανισμός αποτελεί την επίσημη θρησκεία του κράτους. Η Εκκλησία δηλώνει πως δέχεται τους νόμους της Πολιτείας μόνον όταν δεν έρχονται σε σύγκρουση με τον δικό της «θείο νόμο». Αυτή η δήλωση σημαίνει πως μια μερίδα πολιτών θέτει υπό αίρεσιν τους νόμους του κράτους και καλεί σε απείθεια.
Το παρελθόν βρίθει από διχαστικές ενέργειες της Χριστιανικής εκκλησίας: Η κατακρεούργηση της φιλοσόφου Υπατίας, των τελευταίων ιεροφαντών των Ελευσινίων μυστηρίων και εκατομμυρίων άλλων γνωστών και αγνώστων Ελλήνων, αποτελούν διχαστικές ενέργειες. Η ύπουλη δολοφονία του Αυτοκράτορος Ιουλιανού από τον «άγιο» Μερκούριο είναι διχαστική ενέργεια.
Η εξύβριση των Ελλήνων προγόνων μας ως «ειδωλολάτρες» , «μιαρούς», «σατανιστές» και τόσα άλλα είναι διχαστική. Πρόσφατα ακόμη κάποιος τηλε-ορθόδοξος έλεγε: «Είναι εγκληματίας όποιος δεν πιστεύει στον Χριστό». Πως αλλιώς, αν όχι διχαστική, να ονομάσουμε την παραπάνω φράση.
Οι απαγορεύσεις προς τους Έλληνες προγόνους μας να τελούν συμπόσια, χορούς , θέατρο, Ολυμπιακούς και άλλους αγώνες, να συχνάζουν στα λουτρά και να άδουν τα κάλαντα είναι διχαστικές πράξεις. Με την πάροδο των αιώνων και την παρέμβαση ορισμένων πολιτισμένων εγκεφάλων υπήρξε άτυπη άρση των απαγορεύσεων αυτών, ωστόσο για την επίσημη εκκλησία εξακολουθούν να ισχύουν και να συμπεριλαμβάνονται στο Πηδάλιο που αποτελεί την συλλογή των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων.
Ακόμη και σήμερα οι απαγορεύσεις των πυροβασιών (Αναστενάρια) και άλλων κατά τόπους εορτών όπως τα καρναβάλια, οι Μπούλες, τα Φαλληφόρια, κ.λ.π. είναι πράξεις διχαστικές, αφού αντιστρατεύονται το λαϊκό αίσθημα.
Η παράδοση της Θεσσαλονίκης, των Σερρών και άλλων πόλεων στους Τούρκους καθώς και η πρόσκληση δι’ επιστολής προς τον Χίτλερ, αρκεί να μην θιγούν τα μοναστηριακά προνόμια δεν υπήρξαν απλά διχαστικές αλλά ενέργειες εσχάτης προδοσίας.
Ο αφορισμός της Επανάστασης του 1821 και αρκετών πρωτοστατών της, όπως ο Ρήγας Φεραίος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, και οι άλλοι, που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα, αφού με κανένα επίσημο έγγραφό της η Εκκλησία δεν πιστοποίησε την άρση του, ήταν πράξη διχαστική. Η προδοσία και ο θάνατος του Εμμανουήλ Παπά είναι διχαστική ενέργεια.
Οι 18 χριστιανικές εξεγέρσεις κατά του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, που όλες οργανώθηκαν σε μοναστήρια που είχαν μετατραπεί σε συνωμοτικά κέντρα, ήταν διχαστικές ενέργειες.
Λίγα μόλις χρόνια πριν, όταν η Πολιτεία θέλησε να εξαλείψει από την αστυνομική ταυτότητα το σημάδι του νηπιοβαπτισμού στον χριστιανισμό, που χωρίς την συγκατάθεσή τους φέρουν οι Έλληνες πολίτες, η Εκκλησία δεν δίστασε καθόλου να εξαπολύσει έναν διχασμό.
Κάθε αίρεση υπήρξε και ένας διχασμός. Το περίφημο Σχίσμα των Εκκλησιών ήταν ένας διχασμός. Η Εικονομαχία ήταν ένας διχασμός.
Ο προσηλυτισμός και ο εγκλεισμός στα μοναστήρια των νέων ανδρών που δεν υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία και των νέων γυναικών που δεν γίνονται μητέρες, η αποκοπή και των δυο φύλων από τις οικογένειές τους, τις χαρές της ζωής και την δημιουργικότητα, είναι πράξεις διχαστικές.
Οι βαπτίσεις λαθρομεταναστών ώστε να θεωρούνται Έλληνες πολίτες είναι πράξη διχαστική και προδοτική. Η αντιμετώπιση των Σέρβων, των Ρώσων και των λοιπών Σλαύων ως «αδελφών» μας επειδή είναι ορθόδοξοι, είναι ενέργεια διχαστική. Η προτροπή στους Έλληνες να παντρεύονται όχι μόνον με Βαλκάνιους «ορθόδοξους» αλλά και με Αφρικανούς «ορθόδοξους», «δια την έμπρακτον κατάργηση του ρατσισμού», δεν σπέρνει μόνον τον διχασμό αλλά μεθοδεύει τον βιολογικό αφανισμό του Ελληνισμού. Είναι αλήθεια πως για την επονομαζόμενη «Εκκλησία της Ελλάδος» περισσότερο μετρά ένας ορθόδοξος Σλαύος ή ένας Αφρικανός, από έναν Έλληνα Εθνικό.
Η προτροπή των κληρικών στο ποίμνιο να επισκέπτεται προς προσκύνησιν το Ισραήλ, χωρίς να αναγνωρίζει την Ελλάδα ως «άγιο τόπο» είναι πράξη μειοδοτική, διχαστική και επαίσχυντος.
Αυτός είναι ένας κατάλογος από χοντροειδείς διχασμούς για τους οποίους ευθύνεται ο χριστιανισμός, γιατί εάν πει κάποιος να μελετήσει και να καταγράψει λεπτομερώς όλους τους διχασμούς θα χρειαστούν τόμοι ολόκληροι.
Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος διχασμού για τους Έλληνες εάν αυτοί μάθουν την αληθινή τους ιστορία και τον προδοτικό ρόλο που έπαιζε η Εκκλησία όλους αυτούς τους αιώνες εκμεταλλευόμενη τα ευγενέστερα αισθήματα των Ελλήνων.
Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος διχασμού για τους Έλληνες να μάθουν ότι τελούν υπό κατάκτησιν από εχθρούς που καπηλεύονται τον σεβασμό που δεν τους ανήκει.
Φανταστείτε όταν το 1941 κατέκτησαν οι Γερμανοί την Ελλάδα να προπαγάνδιζαν δια του ψιθύρου «Έλληνες μην ζητάτε την ελευθερία σας, γιατί θα διχαστούμε».
Ε) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΓΕΤΗΣ.
Συμφωνώ , πως σήμερα δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός και γενικά αποδεκτός ηγέτης που να μπορέσει να ηγηθεί στο Ελληνικό κίνημα και να σηκώσει στις πλάτες του το Τιτάνειο αυτό έργο. Και δεν θα υπάρχει όσο θα βρίσκουμε κάτι στους ήδη υπάρχοντες ηγέτες για να αποφανθούμε για την επάρκειά τους, όσο δεν θα κάνουμε έκπτωση στις ιδέες μας προκειμένου να βοηθήσουμε.
Ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος είχε τα προσόντα, αν το καλοσκεφτούμε. Μπορεί να ήταν δημοφιλής και σχετικά έμπειρος αλλά το εγχείρημα ήταν μεγάλο κι εκείνος σχεδόν παιδί.
Ποιος όμως μπορεί να προεξοφλήσει τα γεγονότα; Ποιος μπορεί να πει πως κάποιος από τους ήδη υπάρχοντες άνδρες δεν θα συγκεντρώσει την προτίμηση; Ποιος μπορεί να πει πως κάποιος από αυτούς που τώρα διαβάζουν το κείμενο αυτό δεν θα αναφανεί ως ο μελλοντικός του ηγέτης; Μπορεί ο ηγέτης να μην έχει γεννηθεί ακόμη.
Ωστόσο με τις σκέψεις αυτές καταλήγουμε σ’ ένα είδος Μεσσιανισμού που είναι εντελώς ξένος προς την Ελληνική αντίληψη των πραγμάτων εν γένει. Ο Έλληνας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την εξουσιαστική δομή, γι’ αυτό και γέννησε την Δημοκρατία, πολίτευμα αδιανόητο για υποταγμένους εγκεφάλους, διότι απαιτεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες που αναλαμβάνουν ευθύνες, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει από την άλογη μάζα που κατευθύνεται από ένα μονολιθικό κέντρο εξουσίας.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε πως για όλα χρειάζεται ο κατάλληλος χρόνος. Η Αναγέννηση δεν επετεύχθη μέσα σε μια δεκαετία. Ο Χριστιανισμός χρειάστηκε 400 και περισσότερα χρόνια για να εδραιωθεί θεωρητικά, ιδεολογικά, στρατιωτικά (Μοναστικά τάγματα) και πολιτικά. Εμείς θέλουμε να το πετύχουμε αυτό μέσα σε 10 χρόνια;
Εκείνο που χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα είναι χρόνος, αρκετός ώστε να αποβάλλουμε τον Ραγιά από μέσα μας. Χρόνος ώστε να αυτοπαιδευτούμε, να ωριμάσουμε. Χρόνος ώστε να αποβάλλουμε την χριστιανική νοοτροπία, να πάψουμε να είμαστε ποίμνιο. Χρόνος ώστε να αλλάξουμε εμείς μέσα μας γιατί μόνον έτσι θα κατορθώσουμε να αλλάξουμε και τον Κόσμο γύρω μας – πρώτα τον μικρό κόσμο του στενού μας περιβάλλοντος κι αργότερα τον Κόσμο με την ευρύτερη έννοια.
Δεν χρειάζεται να περιμένουμε την εμφάνιση ενός ηγέτη για να δράσουμε. Ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι. Ο καθένας γνωρίζει ένα μικρό κομμάτι αλήθειας, ας το πει. Ο καθένας ξέρει και μπορεί να κάνει κάτι, ας το κάνει. Ας μην τα περιμένουμε όλα από έναν ηγέτη. Ας δώσουμε τέλος στην μοιρολατρεία και την νωθρότητα.
Ας σκεφτούμε όμως κι αυτό: Ένας ηγέτης είναι εύκολος στόχος . Εξαγοράζεται, παγιδεύεται, ποδηγετείται, δολοφονείται. Και τότε τα πρόβατα σκορπίζουν. Αντίο επανελλήνιση.
Εκείνο που φοβάται πάνω απ’ όλα ο αρχαίος μας εχθρός είναι ο ανεξέλεγκτος Έλληνας στρατιώτης. Όχι ο αξιωματικός. Αυτός έχει υποστεί την διαδικασία ποιμνιοποίησης, έχει υποταχθεί, έχει γίνει κομμάτι του συστήματος. Κανείς όμως δεν μπορεί να γνωρίζει τι μπορεί να υπάρχει μέσα στο κεφάλι ενός Έλληνα στρατιώτη. Είναι λίγοι αυτοί που αντιλαμβάνονται πόσο ισχυρός είναι ένας ανεξέλεγκτος Έλληνας στρατιώτης. Πριν από μερικά χρόνια έμαθα μια ιστορία: Κάποτε σε ένα στρατιωτικό τάγμα ένας στρατιώτης αισθάνθηκε δυσαρεστημένος. Ίσως να δέχθηκε κάποια βαρύτατη προσβολή, ίσως να στερήθηκε την έξοδο για αρκετό καιρό, ποιος ξέρει. Έκλεψε λοιπόν ένα όπλο και το έριξε μέσα στον υπόνομο.
Ένα όπλο χάθηκε. Ποιος το έκανε, κανείς δεν γνωρίζει. Αναζήτησαν το όπλο με κάθε τρόπο. Μέχρι και μέντιουμ χρησιμοποιήσανε. Έτσι οι ευθύνες αποδόθηκαν στους αξιωματικούς. Ο διοικητής του τάγματος πήρε δυσμενή μετάθεση και από το άγχος και την πίεση έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε. Ο ανεξέλεγκτος στρατιώτης πήρε την εκδίκησή του.
Δεν χρειαζόμαστε ηγέτη για να αναζητήσουμε την ταυτότητα, τις ρίζες μας. Για να μάθουμε την αληθινή μας ιστορία. Για να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες. Δεν χρειαζόμαστε ηγέτη για να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει.
Ο Ελληνισμός δεν έχει ανάγκη από αιματοβαμμένους επαναστάτες. Δεν θέλουμε να κάνουμε επανάσταση. Δεν θέλουμε να ανατρέψουμε τους κρατικούς θεσμούς. Δεν έχουμε στόχο την κατάλυση του κράτους όπως είναι σήμερα. Εκείνο που θέλουμε είναι τον εξελληνισμό και την ισχυροποίησή του, με άλλα λόγια να πάψει να εξυπηρετεί μόνον τα ξένα συμφέροντα και να εξυπηρετήσει τα Ελληνικά πράγματα που είναι σήμερα ζητούμενο για όλους τους Έλληνες σ’ όποια παράταξη κι αν ανήκουν.
ΣΤ) Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Πείτε μου εσείς μια περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα δεν κινδύνευε. Πότε θα εκλείψει ο κίνδυνος για την Ελλάδα; Σε δέκα, εκατό, διακόσια χρόνια; Πότε οι λαοί γύρω μας (Αλβανοί, Τούρκοι Βούλγαροι και λοιποί) θα κουραστούν να μας εχθρεύονται; Θα μας αγαπήσουν ξαφνικά ή θα μαζέψουν τα πράγματά τους και θα φύγουν ώστε κι εμείς με την ησυχία μας να απολαύσουμε την θρησκευτική μας ελευθερία; Ποτέ δεν θα εκλείψει ο εξωτερικός κίνδυνος λοιπόν, και οι Έλληνες έχουν αποδείξει επανειλημμένως πως κάτω από συνθήκες εθνικού κινδύνου ενώνονται αδιαφορώντας για οποιαδήποτε διαφορά που τους χωρίζει. Επιτέλους, ας πάψουμε να περιμένουμε την προστασία της Ελλάδος από τους Ορθοδόξους. Η ηγεσία τους πρόδωσε την Ελλάδα όποτε είχε την ευκαιρία κι όσο για τους Ελληνορθόδοξους που έδωσαν την ζωή τους για την πατρίδα αυτό το έκαναν επειδή αισθάνθηκαν περισσότερο Έλληνες και λιγότερο ορθόδοξοι. Ο χριστιανισμός έχει διεθνιστικό χαρακτήρα. Δεν ενδιαφέρεται από τη φύση του για τις πατρίδες των λαών στους οποίους διεισδύει και καθυποτάσσει. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διαφύλαξη των συμφερόντων του, κι αυτό απέδειξε πως γνωρίζει να το κάνει με κάθε κόστος. Η ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» είναι χριστιανική. Αυτό ακριβώς το δήθεν «δίλημμα» είναι και το πιο ύπουλο, διότι ενώ οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται διόλου για την πορεία της Ελλάδος ή την ύπαρξή της στο μέλλον, γνωρίζουν πως αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο των Ελλήνων. Γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Έλληνας πονάει για την πατρίδα του και δεν λογαριάζει τίποτε μπροστά στην υπεράσπισή της. Πρέπει ωστόσο να παρατηρήσουμε ότι ο Χριστιανισμός έχει χάσει πάρα πολλή από την ισχύ που κατείχε σε άλλες δοξασμένες εποχές. Πριν από μερικές δεκαετίες ακόμη εξαπέλυε αφορισμούς και όλοι έτρεμαν. Είχε ακόμη την δύναμη να σκοτώνει ηθικά και κοινωνικά, όλους όσοι τολμούσαν να διατυπώσουν διαφορετική άποψη. Η συλλογή υπογραφών για την αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες υπήρξε ένα άτυπο δημοψήφισμα και μια μέγιστη πανωλεθρία της Εκκλησίας. Σε καθαρούς αριθμούς υπολόγισε τις δυνάμεις της και βρέθηκε ελλιπής. Πριν από αυτό, κάθε χριστιανός επαναλάμβανε την γνωστή επωδό «το 98% των Ελλήνων είναι ορθόδοξοι». Οι αριθμοί όμως τους διέψευσαν. Η Εκκλησία δεν έχει πλέον την δύναμη που είχε παλαιά. Αν είχε θα άναβε τις πυρές στις πλατείες και θα ξεμπέρδευε με τους «νεοειδωλολάτρες». Δεν θα δίσταζε ούτε στιγμή. Το έκανε στο παρελθόν σε κάθε ευκαιρία. Επειδή λοιπόν δεν έχει την παλιά του δύναμη, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καλεί τους νέους να «πάνε όπως είναι» να ρίχνει κανένα ψεύτικο δάκρυ που και που για να μας συγκινήσει και να στέλνει τους «ομιλητές» της και τους προπαγανδιστές της να διασπείρουν παραπλανητικά ψευδοδιλήμματα.

http://ermionh.blogspot.com/