Ο ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

Όλοι οι Ήρωες που κοινώνησαν τα Άγια Μυστήρια, έγιναν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι, καλύτεροι γενικώς στον χαρακτήρα τους, και επέτυχαν με την βοήθεια των θεών σε όλα τα επιχειρήματά τους. Η λέξη ΗΡΩΑΣ ενέπνευσε και εμπνέει τους Έλληνες όλων των εποχών. Η λέξη ΗΡΩΣ που υπάρχει μόνο στην Ελληνική Γλώσσα και έχει γίνει παγκόσμια λέξη, χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που ξεπερνά την κοινή θνητή φύση του. Κατά τον Πλάτωνα παράγεται από την λέξη ΕΡΩΣ και έχει συμπαντική αναφορά. Όπως ο Έρως συνέχει το Σύμπαν ως δημιουργός ελκτική δύναμη κατά την Θεογονία που εξέδωσε ο Ησίοδος, έτσι και ο Ήρως, που αποτελεί το πρότυπον της εξελίξεως του ανθρώπου κατά την Ελληνικήν Κοσμοθέασιν, συνέχει την ανθρώπινη σκέψη, στηρίζει τις επιλογές μας, καθοδηγεί τις πράξεις μας. Γι’ αυτούς τους Ήρωες οικοδομήθηκαν Ναοί, Πόλεις και τιμήθηκαν από τον λαό ως ευεργέτες που με τις υπεράνθρωπες πράξεις των ευεργέτησαν και προστάτεψαν τους ανθρώπους. Αυτοί οι Ήρωες υπηρέτησαν τον Λαό και την Χώρα. Η συμβολή τους στον εκπολιτισμό της Οικουμένης μέγιστη. Τα ταξίδια τους από την μια χώρα στην άλλη δημιούργησαν τον Οικουμενικό πολιτισμό, που μόνο Έλληνες κάθε φορά δημιουργούν, προς όφελος ολόκληρου του ανθρώπινου είδους. Οι εκστρατείες του Διονύσου και του Ηρακλέως πριν τον Μ. Αλέξανδρο στην Ινδία – Πενταποταμία (Πακιστάν), άφησαν πολιτείες (Μοχέντζο Ντάρο, Χαράπα), άφησαν ανθρώπους (Δραβίδες), άφησαν Γλώσσα (Σανσκριτική). Η άγνοια όμως αυτών των γεγονότων ή η αποσιώπησίς των, οδηγεί σήμερα την συμβατική ιστορία, να θεωρεί ως Ινδοευρωπαική (αντί πρωτο – Ελληνική) αυτή την ομοιογλωσία, λες και ήρθαν εδώ οι Ινδοί. Οι Έλληνες ονόμασαν την Οικουμένη. Σε όλον τον κόσμο ελληνικά ονόματα συναντά κανείς, από χωριά και πόλεις μέχρι κράτη! Ο Ελληνικός είναι ο κατ’ εξοχήν Οικουμενικός Πολιτισμός, ο οποίος προσέφερε πρόοδο με αρετή στους ανθρώπους. Γι’ αυτό μας αγαπούν όλοι οι λαοί της Γης, ενώ μας εχθρεύονται οι Εξουσιαστές των! Όπως λέγει και ο Αριστοτέλης: «είναι φυσικόν οι Έλληνες να άρχουν των βαρβάρων». Τότε εξανθρωπίζονται και κοινωνούν τα ύψιστα ιδανικά της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της Παιδείας, που η Ελληνική Πολιτεία συνθέτει, σε αντίθεση με την Δεσποτεία, Απολυταρχία και Αποκλεισμό, που τα βάρβαρα καθεστώτα επιβάλλουν.

Ο Δίας είναι ο υπέρτατος θεός του Ολύμπου. Στην αρχαία Αίγυπτο τον συναντάμε ως Άμμωνα. Ο Μανέθων στα «Σχόλιά του επι του γενεαλογικού υπομνήματός του», περί την μυθική ιστορία του Άργους, («Μαναίθωνος Αιγυπτιακά») γράφει περιληπτικά τα εξής: «Η μυθική ιστορία του Άργους αρχίζει από τον Ίναχο. Αυτός, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, οδήγησε, τους εναπομείναντες από τα όρη, στην πεδιάδα του Άργους και, αφού συνέλεξε τα νερά σε μια κοίτη, τους εγκατέστησε εκεί …και γίνεται πρώτος πατέρας του ανθρώπινου γένους στην περιοχή. Ο Ζεύς ερωτεύεται την κόρη του Ινάχου, την Ιώ, και η γυναίκα του η Ήρα, από αντιζηλία, της αλλάζει μορφή και την καταδιώκει, με αποτέλεσμα η Ιώ, να καταφύγει στην Αίγυπτο. Εκεί την χάιδεψε ο Ζεύς και με την αφή του την επανέφερε στην αρχική της μορφή. Σε λίγο γέννησε τον Έπαφο (το τέκνο της επαφής)». Στην Αίγυπτο, εκτός από την Ελληνική Αθηνά, ταυτίστηκε με την Ίσιδα και η Ιώ, ο δε Έπαφος με τον Άπιν, ο οποίος ίδρυσε την Μέμφιδα και βασίλεψε στην κοιλάδα του Νείλου. Πάντως η ταύτιση της Ιούς με την Ίσιδα, δικαιολογεί την εκδοχή της Αιγυπτιακής προελεύσεως του Δαναού, καθώς και την προτίμησή του να επιστρέψει στην Ελλάδα σαν κληρονόμος της δυναστείας του Ινάχου. Οι ερευνητές, προσπαθώντας να ανιχνεύσουν στο μύθο την κρυπτογραφημένη αλήθεια, δικαιολογημένα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι Έλληνες είχαν ιδρύσει από τους πανάρχαιους χρόνους αποικίες στην Αίγυπτο και οι πολεμικές ομάδες, που εμφανίστηκαν εκεί ως Δαναοί, Καδμείοι, Άβαντες κλπ., θα πρέπει, σύμφωνα με τα πορίσματα των αρχαιολογικών ερευνών στη Μέση Ανατολή, να σχετίζονται και με την εκδίωξη των Υξώς από την Αίγυπτο. Επίσης ότι, προ της διαλύσεως των Ύξως, αρχηγός αυτών των πολεμικών μονάδων εικάζεται ότι ήταν ο Αγήνωρ και αφού επέτυχαν το σκοπό τους και μετά από περιπλανήσεις, επανέκαμψαν στις αρχικές τους κοιτίδες: οι Δαναοί στο Άργος, οι Κάδμιοι στη Θήβα, οι Άβαντες στην Εύβοια κλπ.
Και αφού υπήρξαν οι αρχαίες ελληνικές Θήβες, στην Αίγυπτο, που δημιουργήθηκαν από μεταναστεύσεις Ελλήνων μετά από τον κατακλυσμό του Ωγύγη, και συγκεκριμένα από την περιοχή της Ελληνικής πόλης της Θήβας, τότε υπήρξε κάποτε και στην Αίγυπτο η Πόλη των Εκατό Πυλών, η πανάρχαια Διόσπολη, αφιερωμένη στον Δία (εκεί εδρεύει ένας εξαίσιος ναός προς τιμή του Δία και της Ήρας, κι η λατρεία παρουσιάζεται μ’ όλο της το τελετουργικό οπλισμό), μετανομασθείσα σε Μέμφιδα, όπου αναπαύεται η αινιγματική Σφίγγα (που το βλέμμα της, κοιτά στον αστερισμό του Λέοντος) κι όπου κρατιέται όρθια η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, πάνω στο γεωμετρικό παράλληλο του Αιγόκερω. Από τη χώρα με τις ελληνογέννητες πολιτείες, όπως της Διόσπολης, της Ηλιούπολης, της Απολλωνόπολης, της Πανόπολης και της Ερμούπολης (ένα άλλο κέντρο δραστηριότητας του Ερμή Τρισμέγιστου), ξαναρχόμαστε στους Δελφούς, στο λατρευτικό κέντρο του θεού Απόλλωνα και στο Δελφικό «Ε». Κατά την ταραγμένη εκείνη εποχή της καταστροφής της θαλασσοκρατορίας της Κρήτης.
Με τον τρόπο αυτό κι οι Αιγύπτιοι απέκτησαν δυο σημαντικές θεότητες: τον Όσιρι, με τα πολλά ονόματα (Σαχ, Σαχού, Άσαρ κλπ.), ήταν η προσωποποίηση του αστερισμού Ωρίωνα, και την Ίσιδα (ή Σώθιδα στα ελληνικά), την προσωποποίηση του αστερισμού Σείριου Α, του συστήματος του Μεγάλου Κυνός. Και οι δύο μαζί αποτελούσαν το ερωτικό ουράνιο δίδυμο, γι’αυτό και τους είχαν ονομάσει συζύγους. Από τις θερμές περιπτύξεις τους αναδύθηκε ο γιός τους ο Ώρος (Απόλλωνας), καρπός της ανταλλαγής της τρομακτικής λάμψης τους. Εκείνο που γοήτευε περισσότερο τους Αιγύπτιους, απ’ όλα αυτά τα συμπλέγματα, ήταν αυτό του Σείριου, με τον ήλιο του τον Σείριο Α.

Ο Σείριος αντιπροσωπεύει στην αρχαία Αίγυπτο το λαμπερό αστέρι που πυρπολεί τα πάντα με τη φωτιά του, αλλά ταυτόχρονα σταθεροποιεί και προσδιορίζει, κατανέμει και ταξινομεί την πορεία της Φύσης και του χρόνου. Είναι το βασικό στοιχείο της αστρονομίας και της γνώσης των ουρανών, η εγγύηση για τις ευλογίες που πέφτουν πάνω στη γη, είναι ο φύλακας που αγρυπνάει πάνω στη γη, στο στερέωμα, στα ουράνια σώματα, στ’ αστέρια, στους αστερισμούς. Τον Όσιρη (Διόνυσο) και την Ίσιδα (Αθηνά) συνοδεύει ο Ερμής που είναι ο πιστός τους υπηρέτης και σύμβουλος. Αυτοί οι τρείς είναι καλοί θεοί. Η Ίσιδα και ο Όσιρης χαρίζουν τα σωματικά αγαθά, ενώ ο Ερμής, ο ιερέας χαρίζει τα πνευματικά αγαθά. Στην Αιγυπτιακή μυθολογία ο Ερμής κατέχει του Κόσμου το μαγικό καθρέφτη. Ο Ερμής, που είναι η σοφία, η νόηση και η ιερή γραφή προσωποποιημένες, είναι επίσης η ιερογλυφική κολόνα και το ίδιο το ιερό αλφάβητο, είναι η ομιλούσα κολόνα στη γλώσσα των ιερέων, όπως στη γλώσσα των απλών ανθρώπων. Οι κολόνες αυτές ήταν στην Αίγυπτο οι θεματοφύλακες κάθε γνώσης, όπως άλλωστε και στην Aρχαία Αθήνα, όπου «όρια διακοσμημένα, με τ’ όνομα Ερμαί, προσέφεραν  στους διαβάτες τ’ άγια αξιώματα της ηθικής κι αποτελούσαν ένα είδος λαικής κατήχησης». Κάθε τι που γράφεται είναι ο Ερμής, ο οποίος είναι ο κατ’ εξοχήν παιδαγωγός, ο προφήτης κι ο ιερός των νόμων εξηγητής. Όπως ο Ερμής των Ελλήνων και Λατίνων, ο Ερμής της Αιγύπτου είναι ο νεκροπομπός των ψυχών.  Sirius5