ΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΠΑΠΥΡΩΝ

Το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστήμιου της Οξφόρδης ζητά από δεκάδες χιλιάδες εθελοντές να βοηθήσουν στη μεταγραφή των Ελληνικών γραμμάτων που βρίσκονται σε δύο εκατομμύρια ψήγματα Αρχαίων αιγυπτιακών παπύρων. Είναι πάπυροι που ανακαλύφθηκαν στην αιγυπτιακή πόλη Οξύρρυγχο στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Οι ερευνητές του προγράμματος έχουν ανεβάσει στη διαδικτυακή διεύθυνση www.ancientlives.org περισσότερα από 200.000 τμήματα καθώς και τα σχετικά εργαλεία που αναγνωρίζουν χαρακτήρες.
Οι πάπυροι είναι γραμμένοι στα Ελληνικά. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν διαβαστεί εδώ και χίλια χρόνια. Περιλαμβάνουν αποδείξεις, λογαριασμούς, επιστολές και άλλα αποδεικτικά της καθημερινής ζωής, καθώς και έγγραφα με κείμενα του 1^ου αιώνα. Ανάμεσά τους είχαν ανακαλυφθεί οι τραγωδίες του Σοφοκλή καθώς και τα ποιήματα της Σαπφώς.
Έως σήμερα τα περισσότερα βρίσκονται σε σφραγισμένα κουτιά στο πανεπιστήμιο. Από αυτά, τα 200.000 τμήματα έχουν φωτογραφηθεί και ανεβεί στο Ιντερνετ. Η επιθυμία των επιστημόνων είναι οι εθελοντές να συμβάλουν στην αποκωδικοποίησή τους. Στη συνέχεια θα περάσουν στον κατάλογο των παπύρων του Οξύρρυγχου που έχει εκδώσει η Οξφόρδη. Το επόμενο στάδιο θα είναι η φόρτωση νέου όγκου ανεπεξέργαστων πληροφοριών ώστε το κοινό να προσφέρει τη βοήθειά του στην ερμηνεία τους.

http://www.ancientlives.org , http://www.dailymail.co.uk , http://www.tanea.gr/

ΒΑΣΙΛΕΙΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ένα από τα γοητευτικότερα και πιο όμορφα κομμάτια της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας είναι αναμφισβήτητα η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του νεαρού βασιλιά που από την πρώτη στιγμή της ζωής του βρέθηκε μέσα σε μία σύνθεση από "συμπτώσεις" και θείες διαταγές, σχετικά με την πορεία και το μέλλον του. Η μετέπειτα ιστορία του και το ανυπέρβλητο κατόρθωμά του δικαίωσαν τα σημάδια που συντρόφευσαν τη στιγμή της γέννησης του.
Ένα μοναδικό ντοκουμέντο εκείνων των σχεδόν μυθικών ημερών που επέζησε μέχρι σήμερα μόνο μέσα από τα λόγια των αρχαίων συγγραφέων είναι οι «Βασίλειες Εφημερίδες», τα ημερήσια φύλλα πλήρους καταγραφής των όσων συνέβαιναν καθημερινά στο απέραντο τότε βασίλειο της Μακεδονίας. Η «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», θα λέγαμε σήμερα, της εποχής εκείνης, μία επίσημη και λεπτομερής παρουσίαση των καθημερινών γεγονότων του πολιτικού κόσμου του κράτους του Αλεξάνδρου και μαζί η πιο πλήρης ιστορία και η πιο αυθεντική πηγή για εκείνες τις ώρες που σημάδεψαν ανεξίτηλα και συνεχίζουν να σημαδεύουν ολόκληρο τον κόσμο.
Πριν ακόμα ο στρατός των Πανελλήνων -«πλην των Λακεδαιμονίων»- περάσει τον Ελλήσποντο, πίσω στην Πέλλα, ο Αλέξανδρος είχε οργανώσει την υπηρεσία εκείνη που θα δημιουργούσε καθημερινά τις «Βασίλειες Εφημερίδες», τις«Εφημερίδες του βασιλιά Αλέξανδρου». Επικεφαλής αυτής της εταιρείας ενημέρωσης και καταγραφής διορίστηκε από τον ίδιο τον Αλέξανδρο ο Ευμένης ο Καρδιανός, ο αρχιγραμματέας του και ο βοηθός του Διόδοτος ο Ερυθραίος. Περιεχόμενο των φύλλων αυτών δεν ήταν μόνο τα επίσημα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα της ημέρας, αλλά και καθαρά προσωπικές ασχολίες του βασιλιά ή σπουδαίες ακροάσεις και στρατιωτικές διατάξεις, οικονομικά του κράτους κ.ά. Κάθε αντίγραφο των εφημερίδων φυλάσσονταν στο προσωπικό αρχείο του βασιλιά, το λεγόμενο «γαζοφυλάκιον». Φαίνεται ότι αργότερα, μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, όσα γράφτηκαν την εποχή εκείνη στις«Βασίλειες Εφημερίδες» διασκευάστηκαν και αναδημοσιεύτηκαν για να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό με τη μορφή ενός διηγήματος, μίας λαϊκής αφήγησης για ένα μεγάλο βασιλιά.
Συγγραφέας ο οποίος επικαλείται συχνά τη μαρτυρία των Εφημερίδων είναι ο Αρριανός (95-180). Ο Αρριανός, στο εφτάτομο έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις», επαναλαμβάνει σε πολλά σημεία της αφηγήσεως του πως «αι βασίλειοι εφημερίδες ώδε έχουσι» φανερώνοντας με τα λόγια αυτά μία από τις πηγές του έργου του. Απ’ όλους τους ιστοριογράφους του Αλεξάνδρου μόνο ο Αρριανός κάνει σαφή αναφορά σ’ αυτές. Ο ίδιος αναφέρει, από τις πρώτες σελίδες του έργου του, πως στηρίχτηκε στο έργο του Αριστόβουλου, του μηχανικού του Αλεξάνδρου και του Πτολεμαίου, του στρατηγού και μετέπειτα βασιλιά της Αιγύπτου. Αυτούς τους δύο θεωρεί ο Αρριανός τους πιο αξιόπιστους από τους πολλούς που θέλησαν να καταγράψουν τη μεγαλειώδη πορεία προς την Ανατολή. Για τον Αλέξανδρο έγραψαν ακόμη ο ναύαρχος Νέαρχος, ο φιλόσοφος Ονησίκριτος, ο Αναξιμένης, ο Μαρσύας, ο Χάρης κ.ά. κανένα όμως από τα έργα αυτά δεν έχει διασωθεί. Το έργο του Αρριανού είναι σύγχρονο με το έργο του Πλουτάρχου, ο οποίος στους «Παράλληλους Βίους» εξιστορεί τη ζωή του Μακεδόνα βασιλιά παράλληλα με τη ζωή του Ιουλίου Καίσαρα, χωρίς όμως να συγκρίνει, όπως κάνει σε όλους τους άλλους Βίους, τους δύο άνδρες.
Τέλος στην Αρχαία Ελληνική λογοτεχνία αναφέρεται και κάποιο ιστορικό έργο με τον τίτλο «Εφημερίς Τρωικού Πολέμου» που αποδίδεται σε κάποιον Κρητικό με το όνομα Δίκτυ και οι οποίες φυλάσσονταν στις Αιγές, στην παλιά πρωτεύουσα του Μακεδονικού κράτους, εκεί όπου παραδοσιακά θάβονταν οι βασιλείς.
Από τις Εφημερίδες του Αλεξάνδρου και τα πρώτα έργα που είχαν γραφτεί γι’ αυτόν και τη μακεδονική εκστρατεία στην Ασία τίποτα δεν έχει σωθεί. Δεν γνωρίζουμε αν οι εφημερίδες αυτές και το υπόλοιπο προσωπικό αρχείο του βασιλιά τοποθετήθηκαν μαζί με το νεκρό Αλέξανδρο στον τάφο του. Όπως η ιστορία αναφέρει, η σωρός του μέσα σε μία μεγαλοπρεπή άμαξα θα ερχόταν στην Ελλάδα για να ταφεί δίπλα στους άλλους Μακεδόνες βασιλείς. Μα στο δρόμο ο Πτολεμαίος άρπαξε το νεκρό σώμα του βασιλιά του και το μετέφερε στην Αίγυπτο. Εκεί όπου ίσως να αναπαύεται μέχρι σήμερα.
Αν κάποια στιγμή οι «Βασίλειες Εφημερίδες» του Αλεξάνδρου έρθουν στο φως, όσο ουτοπική και αν φαντάζει αυτή η σκέψη, η ανακάλυψη τους θα αποτελέσει αφορμή να ξαναγράψουμε σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, τη μακεδονική εκστρατεία έτσι όπως μας τη διηγείται, όχι κάποιος αξιόπιστος ιστορικός, αλλά ο ίδιος ο βασιλιάς της.                              http://www.e-telescope.gr/

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

"Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν !!!"
Να είσαι καλά και να χαίρεσαι, οι δε θεοί να σου δίδουν ευτυχία.
Παιδιά του Ήλιου από Ιχώρ και Αστρόσκονη, πιείτε δροσερό νερό από την κρήνη της Μνημοσύνης. Να έχετε μια όμορφη Απολλώνια ημέρα όλες και όλοι !!!

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΑΘΩΣ ή ΑΛΣΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑIΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ...

Το Άγιο Όρος βέβαια όλοι τον γνωρίζουν. Και πώς να μην το γνωρίζουν αφού έχει την μορφή που έχει, εδώ και χίλια σχεδόν χρόνια.
Πόσοι όμως γνωρίζουν τι υπήρχε εκεί πριν την επιβολή της νέας θρησκείας; Πόσοι γνωρίζουν πότε και κυρίως με ποιόν τρόπο έγινε η αλλαγή στο Ιερό άλσος των Μουσών της Αρτέμιδος;
Όπως όλοι ξέρουμε, δεν επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες.
Πόσοι γνωρίζουν ότι στην Ελληνική Αρχαιότητα συνέβαινε το αντίθετο και απαγορευόταν να πατήσει εκεί αρσενικό πόδι;
Ο Διογένης ζήτησε, όταν πεθάνει να τον θάψουν μπρούμυτα, γιατί (είπε) σε λίγο θα έρθουν τα πάνω κάτω…
Αυτό έγινε και με τον Άθω (όπως και με όλη την Ελλάδα). Ήρθαν τα πάνω κάτω.
Προσοχή !!! Ότι ακλουθεί δεν είναι γνώμες και απόψεις. Είναι Ιστορία. Αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία.
Όποιος δεν αντέχει τις αλήθειες ή δεν θέλει να λάβει γνώση, ας σταματήσει εδώ την ανάγνωση. Δεν είναι υποχρεωτικό.
Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ» του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον. Αποτελεί μέρος κεφαλαίου και παρατίθεται βεβαίως ως έχει.

                                                   ________________

Το ιερόν Άθως των αρχαίων Ελλήνων και σημερινό Άγιο Όρος των χριστιανών, ήταν το ιερό άλσος της θεάς Άρτεμης, πριν επικαθήσει σε αυτό η βαρβαρότητα των μαυροφορεμένων μοναχών του ασιάτη θεού.
Υπήρχαν ναοί και ιερά πάνω στα ερείπια των οποίων είναι χτισμένα τα χριστιανικά μοναστήρια, σε εφαρμογή του Θεοδοσιανού και Ιουστινιάνειου κώδικα.
Τα Ελληνικά ιερά της Άρτεμης υπηρετούσαν οι ιέρειες των Μουσών που ήταν αφιερωμένες στη θεά και απαγορευόταν κάθε προσέγγιση των ανδρών.
Στο άκρο της χερσονήσου του Άθωνα δέσποζε των γιγαντιαίων διαστάσεων άγαλμα του Δία και αυτό δέχθηκε τις ευγενικές εκδηλώσεις της νέας θρησκείας η οποία το έκανε κομμάτια και το εξαφάνισε.
Ονομάστηκε ιερό από τη συχνή παρουσία των Ελλήνων θεών, λόγω των έντονων ενεργειακών φαινομένων που παρουσιάζει, που ούτε καν φαντάζονται οι αδαείς καλόγεροι.
Πάνω και γύρω από τον Άθωνα υπήρχαν πανάρχαιες Ελληνικές πόλεις που ήκμαζαν μέχρι τον +6^ο αιώνα οπότε γνώρισαν την καταστροφική μανία των μαυροφορεμένων απεσταλμένων του θεού και σωριάστηκαν μαζί με τα ιερά και τους ναούς σε σωρούς ερειπίων. Οι κάτοικοι Έλληνες ή σφαγιάστηκαν ή διώχθηκαν ή εξανδραποδίστηκαν.
Πόλεις ήταν η Ουρανούπολη, Σάνη, Δίον και Ολόφυξον, Θύσσος, Χαραδρία, Κλωνές, Απολλωνία και Ακρώθωοι.
Το +321 ο μισέλληνας και βάρβαρος Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας της Ρώμης και σημερινός χριστιανός άγιος, έδωσε εντολή να γκρεμιστούν τα ιερά και να σφαγούν οι ιέρειες των Ιερών της θεάς Άρτεμης όπως και έγινε.
Οι ιέρειες προσπάθησαν να διασώσουν ότι μπορούσαν από τα ιερά κειμήλιά τους στα σπήλαια του βουνού, πριν νοιώσουν το μεγαλείο της χριστιανικής θηριωδίας, όπως αυτή εκφράζεται από τους άγιους καλόγερους που έβαψαν τα χέρια τους με αίμα.
Για 500 και πλέον χρόνια οι Έλληνες αντιστεκόταν και οι μοναχοί δεν τολμούσαν να βεβηλώσουν την ιερότητα του χώρου χτίζοντας μοναστήρια.
Όταν βεβαιώθηκαν ότι οι Έλληνες εκχριστιανίστηκαν, τότε άρχισε και η  οικοδόμηση μοναστηριών.
Από Άλσος της Άρτεμης και Άλσος των Μουσών, μετονομάστηκε σε Άγιον Όρος από τον Κωνσταντίνο Θ’ τον Μονομάχο (1042-1054) και περιβόλι της Παναγίας.
Στη μονή της Μεγίστης Λαύρας υπάρχει μια αγιογραφία κάποιου αηθέστατου καλόγερου. Παριστάνει την Παναγία να πιάνει από το μανίκι την Ελληνίδα Άρτεμη και να τη διώχνει από τα ιερά και το σπίτι της που υπεξαίρεσαν με τη βία οι χριστιανοί μοναχοί.
Η θεά Άρτεμης ήταν σύμβολο της αγνότητας και της αιώνιας παρθενίας, της άσπιλης και αμόλυντης παρθένας, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον έρωτα, την ανδρική κλίνη και ουδέποτε γέννησε. Από βρέφος είχε ζητήσει από τον πατέρα της Δία την αιώνια παρθενία και ούτε υπέκυψε στα βέλη του θεού Έρωτα όταν αισθάνθηκε το ερωτικό σκίρτημα για τον εκπάγλου καλλονής Ενδυμιώνα.
Αξίζει να δούμε πώς οι καλόγεροι με τα δικά τους παραμύθια έφεραν την Παναγία από την Παλαιστίνη και ονόμασαν το Άγιον Όρος κήπο και περιβόλι της Παναγίας.
Τα σχόλια και η ανεύρεση της αλήθειας αφήνεται στον αναγνώστη να την ερευνήσει.
«Ο ευαγγελιστής Ιωάννης και η Παναγία μετά την ανάσταση του Χριστού πήγαν στην Κύπρο να επισκεφθούν τον Λάζαρο. Τους έπιασε θαλασσοταραχή έχασαν τον προσανατολισμό τους και βρέθηκαν στο λιμένα του Κλήμεντα, του ορμίσκου της μονής Ιβήρων, στο Άγιο Όρος». (Φ. Γιαγκίοζης: Άθως).
Έχασαν οι αθεόφοβοι τον δρόμο για 1700 έως 1800 χιλιόμετρα. Τί έτρωγαν τόσες μέρες; Αν κατέβηκαν σε κάποιο νησί του Αιγαίου να πάρουν τρόφιμα και νερό δεν ρώτησαν πού βρίσκονται; Εδώ δε θέλει γιατί, ζητά να πιστέψεις χωρίς να ρωτάς. Γιατί δε γύρισαν πίσω; Τέλος «…φθάνοντας στον Κλήμεντα της μονής Ιβήρων, η Παναγία μαγεύτηκε από τη γαλήνη και την ομορφιά της περιοχής και ζήτησε από το Χριστό να της το κάνει δώρο». Ο Χριστός σαν καλός γιός που ήταν για την ευχαριστήσει της είπε με φωνή εξ ουρανού «Ας είναι ο τόπος αυτός δικό σου κτήμα και περιβόλι και παράδεισος, ακόμη δε και λιμάνι σωτήριο αυτών που θέλουν να σωθούν». (Φ. Γιαγκιόζης: Άθως). Έτσι βρέθηκε η Παναγία με το οικοπεδάκι της 321 τετραγωνικών χιλιομέτρων χωρίς εφορίες και συντελεστές δόμησης. Τί ήθελε η Παναγία την εποχή αυτή στο άλσος Μουσών της Άρτεμης;
Για ευκολότερη αναγνώριση ονομάστηκε «περιβόλι της Παναγίας» ή «Κήπος του παραδείσου» («Άθως» -Φ. Γιαγκιόζης και «Κώδικας» Λαυρεωτικής Βιβλιοθήκης).
Υπάρχει και δεύτερη αφήγηση παράξενη και απίστευτη όπως η πρώτη. Οι καλόγεροι έφεραν την Παναγία στο Άγιο Όρος να διδάξει χριστιανισμό –που εκείνη την εποχή δεν υπήρχε- και με την ευκαιρία, βάζουν τα αγάλματα των Ελλήνων θεών να μιλάνε και να  τρέμουν από την παρουσία της Παναγίας.
Πραγματικά μιλούσαν  και έλεγαν να μη γίνονται οι Έλληνες θύματα του κάθε αγύρτη καλόγερου και έτρεμαν για τη βεβήλωση του ιερού Άθωνα.
Η Παναγία ούτε στα παιδιά της δε δίδαξε χριστιανισμό «Διότι ούτε οι αδερφοί του δεν πίστευαν σε αυτόν». (Ιωαν. Ζ-5) και όμως τους Έλληνες τους υποχρέωναν να πιστεύουν ότι παράνοια σκεφτόταν κάποιος καλόγερος.
«Η Παναγία πήγε στο Άγιο Όρος για να διδάξει χριστιανισμό στους ειδωλολάτρες Έλληνες. Όταν έφθασε στο Όρος έγινε σύγχυση και φασαρία μεγάλη από τα είδωλα που υπήρχαν (γιατί άραγε πρέπει να το πιστέψουμε;) και ακουγόταν κραυγή «Άνδρες του Απόλλωνα να πάτε όλοι στο λιμανάκι του Κλήμεντα και να συναντήσετε τη μητέρα του μεγάλου θεού Μαριάν. Τα είδωλα έτρεμαν και μίλαγαν» (μέχρι τώρα μιλούσαν τα φίδια, τα περιστέρια, τα γαϊδούρια, τώρα προστέθηκαν και τα μαρμάρινα αγάλματα). Τότε όλοι οι Έλληνες των πόλεων του Άθωνος πήγαν να υποδεχθούν την Θεοτόκο η οποία τους εξήγησε στα Ελληνικά (!!!) τον υπερφυσικό ερχομό του Χριστού (τον οποίο ούτε στα παιδιά της δεν τον είχε αφηγηθεί).
Ακολούθησαν προσευχές και ο αρχάγγελος Μιχαήλ διάβαζε την ακολουθία. Η Παναγία ζήτησε από τον Χριστό το Όρος Άθως να γίνει δικό της και κατοικιτήριο όπως και έγινε» (Άθως: Φ. Γιαγκιόζης).
Κάποιες παρατηρήσεις είναι υποχρεωτικές. Πώς βρέθηκε στη δεύτερη περίπτωση η Παναγία στο Άγιο όρος; Πού ήξερε η Παναγία χριστιανισμό ο οποίος εμφανίστηκε 150 χρόνια αργότερα; Ήταν μια αγράμματη εβραιοπούλα που ασχολείτο με το κέντημα της και μόνο. Πώς έμαθε τα Ελληνικά; (δεν τα ήξερε και ούτε την φώτισε το άγιο πνεύμα).
Τότε ο χώρος ανήκε στην Άρτεμη. Πώς αγκυροβόλησε και υπεξαίρεσε το Όρος από τις ιέρειες των Μουσών; Γιατί περίμεναν περίπου 800 χρόνια για να χτίσουν μοναστήρια, αφού είχε γίνει τόσο νωρίς περιβόλι της Παναγίας;
Αφού πίστεψαν οι Έλληνες γιατί τους έσφαζαν οι καλόγεροι 350 χρόνια αργότερα για να πιστέψουν;
Η Παναγία δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα, δεν μιλούσε Ελληνικά και ούτε μπορούσε να καταλάβει το κήρυγμα του Χριστού.
Όποιος θέλει να πιστεύει αυτές τις εξωφρενικές ιστορίες είναι προσωπική του υπόθεση. Προσωπικά τις απορρίπτω επειδή δεν υπάρχει ουδεμία ιστορική επιβεβαίωση και επειδή υπάρχουν δύο αφηγήσεις που σημαίνει ότι ο κάθε καλόγερος έγραφε τη δική του ιστοριούλα και «Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες». Και επειδή δεν μπορώ να τα πιστέψω με τίποτα, είμαι ελεύθερος.

ΠΗΓΗ: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ», του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον. 

ΦΕΡΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ…

Ο Οδυσσέας, το Ελληνικό μυαλό, η Ελληνική λογική και αντίληψη για τα πράγματα, που θα ταξιδέψει παντού, γιά να γνωρίσει τα πάντα. Θα γυρίσει τον κόσμο, θαρθεί σε επαφή με όλους τους λαούς και θα γυρίσει πίσω με τα δώρα της Γνώσης.
Είναι η Πηνελόπη, η Αθάνατη Ελληνική ψυχή, που περιμένει πιστή, υπομονετική, αμίλητη την επιστροφή του Ανθρώπου.
Είναι ο Τηλέμαχος, η καρδιά του Έλληνα, πάντα νέα, πάντα ενθουσιώδης, πάντα μεγαλόκαρδη και γενναία.
Είναι οι Έλληνες μια σπίθα, μια φωτιά, μια φλόγα λαμπερή, που φώτιζε και φωτίζει, την οικουμένη, όπως και ο λαμπερός πανέμορφος και πάντα νέος θεός μας, ο Απόλλων!
Είναι η ιστορία του Ελληνισμού, μιά Μεγάλη Οδύσσεια;
Εμείς οι σύγχρονοι Οδυσσείς όσοι είμαστε, είμαστε εδώ, έχουμε επιστρέψει και ένα βέλος εκτοξεύουμε στο χονδρό σου λαιμό. Άλλη ροδοδάκτυλη αυγή Ηώ να μη σε βρει πάνω σε αυτή την γη που χάλασες τρώγοντας και πίνοντας σε βάρος του ανθρώπου. Μαστροπός είσαι του θεού.
Κάτω τα χέρια σου από το μυαλό μας αντινοϊκέ αρχιμνηστήρα Αντίνοε!
Πριν αρχίσουμε να “μαθαίνουμε” αυτά τα χόρτα που μας τάιζες χρόνια, αιώνες, στην στάνη, στο μαντρί και στα σφαγεία, στους πτωχούς τω πνεύματι σου, αμνούς του θεού, έχουμε ξεκινήσει από το, ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, πράγμα που για σένα ήταν και είναι τελείως ασύμφορο.
Και είμαστε εδώ! Όλοι οι Οδυσσείς και οι Τηλέμαχοι της Ελλάδος! Με καθαρό διαυγές Νου και αλάνθαστο σημάδι!
Κάτω τα χέρια σου από τον νου και το μυαλό μας παρανοϊκέ αρχιμνηστήρα θεοκρατικέ!
Oλοι οι Οδυσσείς και οι Τηλέμαχοι της Ελλάδος 2491 χρόνια μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνος. Οι Μήδοι και οι προσκυνούντες μάγοι εξ Ανατολών κάποιο θεό δεν θα περάσουν!
Ο Οδυσσέας μπαίνει στο παλάτι με την βοήθεια του Τηλεμάχου, αφού πρώτα όμως εξουδετερώσει τον γυρολόγο τον κουτσομπόλη χαφιέ και καταδότη Ίρο που τον προκαλεί με θρασύτητα.
Το ποιος είναι ο Τηλέμαχος και τι αντιπροσωπεύει έχει αναλυθεί εκτενώς από όλους μας.
Αυτό που ίσως δεν έχει κατανοηθεί επαρκώς είναι ο ρόλος του Αρναίου ο ποταπός (ζητιάνος, που ήταν γνωστός στους μνηστήρες με το παρατσούκλι Ίρος. Το όνομα του ήταν Αρναίος. Ονομαστός για τη λαιμαργία του και την αρπαχτική του διάθεση…).
…Ο βράχος υψωνόταν απότομα σ’αυτό το σημείο, που τελείωναν τα σκαλιά, και είχε δημιουργηθεί μια πλατιά εσοχή ημικυκλική. Έφτασα εκεί και κοιτάζοντας το απέραντο πέλαγος και την μορφή του κυβερνήτη Ποσειδώνα, αδελφού του Δία, να μισοφαίνεται μέσα από τα παιχνιδιάρικα κύματα, του ζήτησα με δυνατή φωνή:
Φέρε πίσω τον Οδυσσέα.                                    www.ke3e.gr                       

ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΣΤΟ GOOGLE EARTH

Είναι μία είδηση που δεν μπορεί να αφήσει κάποιον παγερά αδιάφορο μια και το google earth είναι ίσως το δημοφιλέστερο δωρεάν πρόγραμμα που προσφέρεται από την Google και το έχουν σχεδόν όλοι οι κάτοχοι υπολογιστών.  
Μία από τις υπηρεσίες που προσφέρει είναι και οι πανοραμικές φωτογραφίες, όπου μπορεί ο χρήστης να κοιτάξει σε 360 μοίρες τον προορισμό που θέλει, εάν και εφόσον διατίθενται οι φωτογραφίες, που παρεμπιπτόντως μπορούν να ανεβάσουν οι επίδοξοι φωτογράφοι ή ο καθένας από εμάς. 
Αυτό είναι και το μελανό σημείο της υπόθεσης μια και θα μπορούσε  η φωτογραφία αυτή, να έχει επεξεργαστεί πριν ενσωματωθεί στο google earth.. Διαφορετικά.. Αν η φωτογραφία είναι αυθεντική, τότε είναι μια τρανταχτή απόδειξη!
Αν έχετε το πρόγραμμα μπορείτε να το εξακριβώσετε και μόνοι σας. Σιγουρευτείτε ότι στις επιλογές κάτω αριστερά έχετε μαρκάρει τα κουτάκια Panoramio και 360 cities.
Αν δεν το έχετε μπορείτε να το κατεβάσετε από EΔΩ δωρεάν.
Πηγή: http://worldjudge2012.blogspot.com/

ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ - Η ΧΕΙΡΩΝΙΟΣ ΛΑΒΗ - Η ΛΑΒΗ ΤΩΝ ΘΕΟΜΑΧΩΝ!

Του Μ. Καλόπουλου απο το βιβλίο του ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ του 1995
Κάποτε στο φως του φεγγαριού ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας, είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών. Ήταν η θεά Θέτιδα, που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός, που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία!
Ο Πηλέας τυραννιόταν απ’ τη θεϊκή ομορφιά, αλλά πώς μπορούσε αυτός θνητός, ν’ αποκτήσει τη Θέτιδα που ήταν μια θεά; Ρώτησε όμως γι’ αυτό τον σοφότατο Χείρωνα που κατοικούσε ψηλά στο πολυβότανο Πήλιο. «Εκείνος τον ορμήνεψε, στο ίδιο μέρος σαν τη δει, τη νύχτα να χορεύει, να την αρπάξει όσο γίνεται σφιχτά στην αγκαλιά του. Να μην αφήσει τη λαβή όσο εκείνη κι αν άλλαζε μορφή, κι ας γίνει φίδι, λιοντάρι ή φωτιά, νερό για να ξεφύγει». Ο Πηλέας στο πάθος του για τη θεά ξεπέρασε και νίκησε καρτερικά όλες τις θυμωμένες μεταμορφώσεις της, κρατώντας την με μια λαβή σφιχτά στην αγκαλιά του. Η θεά υπέκυψε και παραδόθηκε στον έρωτά του!
Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας του -500 που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου. Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του. Ο Πηλέας νικά τις μεταμορφώσεις της πεντάμορφης θεάς, χρησιμοποιώντας την ιερή"χειρώνιο λαβή", ή «Μαίανδρο» όπως έγινε αργότερα γνωστό, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο της ήττας των θεών!
Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στην ανόητη στερεότυπη άποψη, πως Μαίανδρος είναι: «το διακοσμητικό αρχαιοελληνικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα». Μπορεί πράγματι να πήρε το όνομα απ’ τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα, απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους "ελιγμούς" ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού της Ασιατικής Καρίας.

Ο Πηλέας καταβάλλει τη Θέτιδα με τη "μαιάνδριο ζεύξη χειρών 
ή χειρώνιο λαβή"! Εσωτερικό ερυθρόμορφου κύλικα που
χρονολογείται γύρω στο -500 Δ. Μουσείο Βερολίνου.

Σημειώνουμε εδώ, ότι ο συσχετισμός της λαβής αυτής, ή μια χούφτα γαντζωμένη μεσ’ στην άλλη, που σαφώς σχηματίζει το διάσημο ελληνοπρεπές γραμμικό σύμβολο του μαίανδρου, είναι εδώ ολοφάνερος. Δε βλέπω όμως πουθενά να σχολιάζεται έτσι, αυτός ο ολοφάνερος παραλληλισμός, που τόσο τιμά τον «παγκόσμια γνωστό ελληνικό Μαίανδρο», που απλά είναι γνωστός μόνο, ως ένα πανέμορφο διακοσμητικό γραμμικό εφεύρημα και όχι ως πιθανό ιερό σύμβολο ανύψωσης του ανθρώπου στο βάθρο του ισάξιου αντιπάλου των "θεών". Η μαιάνδριος ζεύξη των χειρών, είναι εξαίρετος συμβολισμός κάθε ηρωισμού και αξιοσύνης.
Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφιακών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλούσαν την συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων! Το μεγαλειώδες σχηματικό σύνθημα ότι και οι θεοί ηττώνται!
Ο Μαίανδρος λοιπόν ήταν πιθανότατα η γραφική παράσταση της θεϊκής ήττας, από ψυχωμένους θεομάχους ήρωες!
Την "μαιάνδριο λαβή", όπως δικαίως πλέον θα πρέπει να την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται τονισμένη ξεκάθαρα στην αριστουργηματική αυτή απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα, σε αγγειογραφία του -550 όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν’ ανοίξει μπροστά από το στήθος του, τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή ατσαλένια δάχτυλα του ανίκητου ήρωα!
Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα επίσης να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ’ τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό. Δεν πρέπει επίσης να είναι τυχαίο, ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, ή υπέρμετρο ηρωισμό, συχνά στεφανώνονται από μαίανδρο!
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Ένα υπέροχο σχηματικό σύνθημα, της υποχρέωσης σε υποχώρηση των εξουσιαστικών "θεών", ιερατείων και θρησκειών.

Ο Ηρακλής καταβάλλει τον Τρίτωνα με την "μαιάνδριο λαβή". 
Αγγειογραφία του -550 Αρχαιολογικό Μουσείο Ταρκυνία.

Αν μάλιστα σωστά υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις και οι ερμηνείες, είναι τα δυο χέρια των σοφών. Τότε η μαιάνδριος πεμπτουσία, δεν είναι άλλη απ' την αδιάσπαστη αλυσίδα ερωτήσεων και ερμηνειών, που αχρηστεύουν τους θεοποιημένους αινιγματοποιούς, μαζί με τα αινίγματά τους!
Μπορεί σαν λαός (αυτό αφορά μόνο τους σημερινούς έλληνες) να πάσχουμε (επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν) από βαριά ιστορική αμνησία, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να αφαιρούμε επίμονα αξία απ’ τους συμβολισμούς των προγόνων μας, επιμένοντας με πάθος σε τυχάρπαστες ερμηνείες που κάποιοι εντελώς αβασάνιστα πρότειναν υποτιμώντας βάναυσα τον εξαίσιο αυτόν ιερό συμβολισμό.
Ο μαίανδρος είναι ένα γραμμικό παράγγελμα των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο! Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου "χέρια" κρατάς το μυστικό της ήττας των καταδυναστευτών σου. Και αν μόνο τα δικά σου "χέρια" δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αδιάσπαστο αρμονικό σύνολο, ελληνοπρεπούς, μαχητικής, μαιανδρικής αλυσίδας, επιθετικών ερωτήσεων και απομοιθοποιητικών ερμηνειών! Αυτή είναι και η αποτελεσματικότερη μάχη ενάντια σε κάθε αυθαίρετης εξουσίας!
Ο ιερός μαίανδρος είναι ένα αιώνιο σύμβολο νίκης, που το χαρίζει η Ελληνική Αρχαιότητα στην πανανθρώπινη ελπίδα της τελικής απελευθέρωσης απ’ τη δουλεία όλων ανεξαιρέτως των αρχαίων και νεότερων "θεών".

Μ. Καλόπουλος Απ' το βιβλίο του "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ" του 1995 http://www.greatlie.com/

ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ 6ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ…

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ 6^ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΟΤΙ:
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΕΜΨΥΧΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΑΥΤΟΣ Ο NOMOΚΑΝΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΣΕ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ 15^ου ΑΙΩΝΑ.

 ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΩΔΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΩΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΑ ΠΡΟ ΗΜΕΡΩΝ ΕΔΩ: http://enneaetifotos.blogspot.com/2011/07/15.html    Πηγή: ΠΗΛΕΥΣ

«ΜΕΓΑΣ» ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ – ΕΤΣΙ ΕΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Αλλ’ επανέλθωμεν εις τα γεγονότα του πραγματικού βίου. Είδομεν πως ο Θεοδόσιος ο μέγας εξετέλεσεν εν Κωνσταντινουπόλει το κατά των αιρετικών διάταγμα αυτού. Τα αυτά ενηργήθησαν δι’ επιτρόπων του βασιλέως εις όλας τας πόλεις της ανατολής όπου ιδίως ήκμαζεν ο αρειανισμός. Ουδέ περιωρίσθη ο βασιλεύς εις το να αποδώση τοις ορθοδόξοις όλας τας εκκλησίας και όλα τα ιερά ιδρύματα και κτήματα,αλλά,δια πολλών ετέρων θεσπισμάτων, οσημέραι αυστηρότερος προς τους αιρετικούς δεικνύμενος, πρώτον μεν αφήρεσεν από αυτών άπαντα τα πολιτικά δικαιώματα, έπειτα απεστέρησεν αυτούς του δικαιώματος του διαθέτειν, τελευταίον κατεδίκασε πολλούς εις εξορίαν, επιβαλών κατά τινων μάλιστα και την ποινήν του θανάτου.
Συγχρόνως εξέδωκε νόμους αυστηρούς, δι’ ών αφηρείτο εκ μέσου νυν μεν τούτο, νυν δ’ εκείνο του αρχαίου ελληνικού βίου και ιδίως του αρχαίου ελληνικού θρησκεύματος. Ο Θεοδόσιος κατήργησεν εν έτει 394, δια νόμου, τον μέγαν ολυμπιακόν αγώνα, κατά την 293 Ολυμπιάδα αφ’ ής ενίκησεν ο Κόροιβος, και εξέλιπεν ούτω τότε δια παντός η επιφανεστάτη εκείνη των αρχαίων ελληνικών πανηγύρεων.
Ωσαύτως, επί βαρυτάταις χρηματικαίς ζημίαις και ύστερον επί ποινή θανάτου, απηγορεύθησαν αλληλοδιαδόχως αι εν ημέρα και εν νυκτί θυσίαι, αι ιεροσκοπίαι, η των ειδώλων λατρεία, η εις τους ναούς είσοδος και εν γένει πάσα δημοσία και απόρρητος τελετή του αρχαίου θρησκεύματος. Καθώς δε συνήθως συνέβαινε περί τα τοιαύτα η εκτέλεσις των νόμων τούτων υπερέβαλε πολλάκις και αυτήν αυτών την δεινήν αυστηρότητα. Οι κατά τας επαρχίας εξηγριωμένοι όχλοι, μη αρκούμενοι εις την κατάργησιν της λατρείας, ήθελον να καταστρέψωσι και αυτά τα οικοδομήματα εντός των οποίων αύτη ετελείτο.
Αι πολιτικαί αρχαί ηναγκάζοντο να ενδώσωσιν ή έβλεπον αδιαφόρως την τοιαύτην των μνημείων εκείνων κατεδάφισιν. Τινές δε των επισκόπων και οι πλείστοι των μοναχών συνετέλουν προθυμότατα εις τον όλεθρον τούτον. Εις μάτην διεμαρτύροντο οι εθνικοί, Λιβάνιος, επ’ ελπίδι του να συγκινήση την ψυχήν του Θεοδοσίου, περιέγραφεν τα παθηματα του αρχαίου θρησκεύματος, λέγων προς τοις άλλοις, "οι δε μελανειμονούντες ούτοι… θέουσιν εφ’ ιερά, ξύλα φέροντες και λίθους και σίδηρον, οι δε, και άνευ τούτων, χείρας και πόδας… των πρώτων δε κειμένων, δρόμος επί τα δεύτερα και τρίτα, τολμάται μεν ούν καν ταις πόλεσι, το πολύ δε εν τοις αγροίς… χωρούσι τοίνυν δια των αγρών ώσπερ χείμαρροι κατασύροντες δια των ιερών τους αγρούς".
Η φωνή αυτού δεν εισηκούσθη και το έργον της καταστροφής εκηκολούθησε. Τότε ανετράπη εκ βάθρων ο εν Αλεξανδρεία περίφημος ναός του Σεράπιδος, πάλαι ποτέ οικητήριον των επιστημών, και σώζων έτι κατά τους χρόνους τούτους τινά της αρχαίας σοφίας ίχνη. Τότε κατηδαφίσθη ο εν Απαμεία περικαλλής του Διός ναός. Τότε ηφανίσθησαν πλείστα άλλα της τέχνης αριστουργήματα.
Τοιουτοτρόπως επί Θεοδοσίου εθριάμβευσεν ο χριστιανισμός…..»

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Βιβλίον όγδοον,σελ.264,265,266 Κ.Παπαρρηγόπουλος.
http://www.greatlie.com/ , http://www.arxaiaithomi.gr/

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ

Όταν φθάνει στην Ιθάκη ο Οδυσσέας δεν την αναγνωρίζει αμέσως, έτσι που είναι τυλιγμένη στην ομίχλη. Του παρουσιάζεται η Αθηνά και αυτός αμέσως απαντάει με μια ιστορία κάνοντας την Αθηνά να θαυμάσει το ετοιμοπόλεμο ανιχνευτικό πνεύμα του. 

Κάθονται και οι δυο τους κάτω από την ελιά, σχεδιάζουν και συζητούν. Κρύβει τα δώρα των Φαιάκων στο άντρο των Ναϊδων και ανηφορίζει στο καλύβι του Εύμαιου. Συναντά τον Τηλέμαχο που τον αμφισβητεί οργισμένος. 

Του αποκαλύπτεται αλλά όχι ακόμη στον Εύμαιο παρ΄όλη την βαθιά συμπάθεια που τρέφει. Ξεκινούν για το παλάτι. Στην είσοδο ο ζητιάνος Αρναίος Ίρος τον προσβάλει και τον χλευάζει. 

Οι μνηστήρες γελούν με την σκηνή και ο Οδυσσέας τον τραυματίζει βαριά και ο χαμερπής χαφιές αποχωρεί κλαψουρίζοντας. Συμβουλεύει τον Αμφίνομο τον γιο παλιού του φίλου να φύγει και αυτός αμφιταλαντεύεται. Συναντά την Πηνελόπη χωρίς εκείνη να τον αναγνωρίσει. 

Τον αναγνωρίζει η Ευρύκλεια από το σημάδι του κυνηγού. Η Πηνελόπη επικαλείται την Άρτεμη και προκυρήσσει τον διαγωνισμό του Τόξου με προτροπή της Αθηνάς.
Εύχεται να έχει επιστρέψει ο Οδυσσέας και να διεκδικήσει τον κόσμο και την ζωή του πίσω καθώς παραδίδει το τόξο και τα δάκρυα κυλούν από τα όμορφα μαγουλά της σαν μαργαριτάρια.
Δοκιμάζει ο Λειώδης, ο Αντίνοος το αποφεύγει. Είχε πετάξει ένα σκαμνί στη δεξιά του πλευρά προσπαθώντας να χτυπήσει την λογική. 

Ο Οδυσσέας τον σημαδεύει με ένα βέλος στο λαιμό, τον Ευρύμαχο στο συκώτι, εξοντώνει τον Αγελάο, τον Ευρυδάμα και τον Δημοπτόλεμο.
Τον Αμφίνομο , τον Λειώκριτο , τον Ευρυάδη και τον Αμφιμέδωνα, ο Τηλέμαχος.
Ο Φιλοίτιος, τον Πείσανδρο και τον Κτήσιππο που είχε εκσφεντονίσει ένα κόκαλο βοδιού στον Οδυσσέα.
Ο Εύμαιος τον Έλατο και τον Πολύβο και μαζί με τον Φιλοίτιο τον αρχιδούλο Μελανθέα.
Οι 12 από τις 50 δούλες που συνεργάστηκαν με τους μνηστήρες βρίσκουν ατιμωτικό θάνατο από τον Τηλέμαχο. Η Μελάνθη πλάγιαζε μαζί τους και τους έκανε τα χατήρια.

Στο τέλος ζητάει το θειάφι να καθαρίσει την αίθουσα από τους επώνυμους και ανώνυμους μνηστήρες.

Η Ευρύκλεια είναι έξαλλη από χαρά αλλά ο Οδυσσέας την συγκρατεί.
Ειδοποίησε την περίφρονα κόρη του Ικάριου, ότι ήρθα και είμαι εδώ,
της λέει, με τα πτερόεντα λόγια του και θέλω να δω αν αυτό το ολόγιομο φεγγάρι του Απριλίου 9 μοίρες στον Ταύρο με την Αϊδιο περικεφαλαία του Σκορπιού που θα κατεβάσω αύριο για χάρη της ταιριάζει στα μαλλιά της και δένει με τις χρυσές ανταύγειες της λάμψης των ματιών της.

ΠΕΤΟΥΝ ΣΜΗΝΗ UFO ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ;;;

VideoTranslations

ΔΟΜΝΑ ΒΙΣΒΙΖΗ – Η ΘΡΑΚΙΩΤΙΣΣΑ ΗΡΩΙΔΑ ΤΟΥ 1821

Γεννήθηκε το 1784 από εύπορη οικογένεια στην Αίνο της Ανατολικής Θράκης αξιόλογη ναυτική πολιτεία, γνωστή από τα χρόνια του Ομήρου, που εξελίχθηκε στο πέρασμα των αιώνων και αναπτύχθηκε καθώς οι κάτοικοί της διακρίθηκαν για το γνήσιο ελληνικό τους φρόνημα.
O πατέρας της ήταν μεγαλοκτηματίας. Παντρεύτηκε το 1808 τον πλούσιο πλοίαρχο και εφοπλιστή Αντώνιο Βισβίζη, με τον οποίο απέκτησε πέντε παιδιά, τρία αγόρια, από τα οποία το ένα πέθανε μικρό από επιδημία και δύο κορίτσια -το ένα κωφάλαλο-. Βλέπουμε έτσι ότι κοντά στα πλούτη και τα καλά συμπορευόταν ο πόνος.
Ο καπετάν Βισβίζης ήταν γενναίος  άνδρας, δραστήριος, φιλόπατρις και γεμάτος ενθουσιασμό και όραμα. Από τους πρώτους μέλος της Φιλικής Εταιρείας, είχε προσφέρει στον Υπέρ Ελευθερίας Αγώνα όλη του την καρδιά και πάρα πολλά χρήματα. Έλεγε ότι: «Δεν λυπάμαι να ξοδεύω χρήματα, αφού μ’ αυτά θα κτιστεί το χρυσό παλάτι της ελευθερίας».
Η Δόμνα ακολουθεί τον άνδρα της στα ταξίδια του και γνωρίζει έτσι όλο και περισσότερα μέρη της σκλαβωμένης πατρίδας. Μέσα της φουντώνει ο πόθος για την Ανάσταση του Γένους και γίνεται σύντομα ένα από το πιο δραστήρια μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Με την έκρηξη της Επαναστάσεως οι Τούρκοι τους πρώτους στους οποίους ξέσπασαν την μανία, το μίσος και την οργή τους ήσαν οι πιο κοντινοί Χριστιανικοί - Ελληνικοί Πληθυσμοί της Ανατολικής Θράκης. Βύθισαν την Αίνο στο πένθος. Σύντομα, όμως, τον Μάϊο, κατέπλευσαν στο λιμάνι τέσσερα Ψαριανά πλοία, με αρχηγό τον καπετάν Γιαννίτση. Το τουρκικό κάστρο δέχτηκε τις πρώτες κανονιές και η μάχη συνεχίστηκε ως τη νύχτα, όπου τα ελληνικά πληρώματα, προστατευμένα από το σκοτάδι έκαναν απόβαση στη στεριά και κυρίευσαν 24 κανόνια, τα φόρτωσαν στα πλοία τους και ίδια στα Ψαρά. Αυτό ήταν που περίμενε κι ο καπετάν Αντώνης Βισβίζης. Χωρίς άλλη σκέψη, φορτώνει στο καράβι του γυναίκα και παιδιά, τα εικονίσματα, χρήματα, χρυσαφικά κι ότι άλλο μπορούσαν να κουβαλήσουν κι ανοίχτηκε στο πέλαγο να προφθάσει τους Ψαριανούς. Άφησε πίσω του, χωρίς δεύτερο συλλογισμό, το αρχοντικό του, τα εύφορα κτήματά του, τον τόπο του, που δεν θα ξαναδεί ποτέ ούτε ο ίδιος ούτε η Δόμνα. Και μπήκε στο χορό της Επαναστάσεως, του πολέμου και της θυσίας. Σπίτι τους έγινε η «Καλομοίρα», «το μπρίκι» του Βισβίζη.
Το βάπτισμα του πυρός το πήραν στα νερά της Ίμβρου κι από κει συνέχεια στον Θερμαϊκό, στη Χαλκιδική, την Ύδρα, την Στυλίδα, τον Βόλο, την Εύβοια κι όπου τους καλούσε η πατρίδα, ο αγώνας. Συμπολεμίστρια του καπετάνιου η καπετάνισσα Δόμνα!
Στις 21 Ιουλίου 1822, ο καπετάν Βισβίζης, επικεφαλής ενός στόλου από 30 πλοία μικρά και μεγάλα, βρίσκεται στον Μαλιακό κόλπο. Με τον Ανδρούτσο, τον Δυοβουνιώτη κι άλους οπλαρχηγούς, δίνουν μεγάλη μάχη, στην διάρκεια της οποίας, μπροστά στα μάτια της Δόμνας σωριάζεται νεκρός ο γενναίος άνδρας της. Διατάζει να τον μεταφέρουν στο αμπάρι κι αναλαμβάνει την αρχηγία του αγώνα. Πρέπει να δικαιώσει τον θάνατο και τον αγώνα του καπετάνιου της! Καταπιέζοντας τα συναισθήματά της, τις τραγικές αυτές ώρες, βάζει πάνω απ’ όλα την πατρίδα. Μπροστά της στέκουν με σεβασμό και θαυμασμό όλοι οι άνδρες του πληρώματος, σκληροτράχηλοι, ψημένοι θαλασσινοί! Ο καπετάν Βισβίζης ετάφη πίσω από το ιερό των Αγίων Αναργύρων στη Λιχάδα της Ευβοίας κι η Δόμνα γίνεται μάννα και πατέρας για τα πέντε παιδιά της, κυβερνήτης και καπετάνισσα για το πλήρωμά της και συνεχίζει τον ιερό υπέρ της Ελευθερίας αγώνα.
Μετά από διαταγή της κυβέρνησης, το πλοίο της φέρει πλέον το όνομά της. Περιπολεί τις θάλασσες, μάχεται, μεταφέρει στρατεύματα και πολεμοφόδια, πολεμάει… Τρία ολόκληρα χρόνια συντήρησε τον εξοπλισμό του πλοίου της και του πληρώματος με δικά της έξοδα και πάλεψε με τη θάλασσα. Κι ήρθε η ώρα που και ο τελευταίος οβολός εξαντλήθηκε. Το πλοίο σακατεμένο από τις μάχες και την αλμύρα της θάλασσας, δεν μπορούσε πλέον να αποδώσει. Η καπετάνισσα το χάρισε στην Κυβέρνηση και το παλιό «μπρίκι», ως τα στερνά του χρήσιμο, έγινε πυρπολικό και το 1824, οδηγούμενο από τον πυρπολητή Πιπίνο, ανατίναξε και έκαψε την Τουρκική φρεγάδα «Χαζνέ Γκεμισί», δηλαδή, «Καράβι-Ταμείο», στον Τσεσμέ, στα Μικρασιατικά παράλια.
Οι πρόκριτοι και οι οπλαρχηγοί της Ευβοίας και της Ρούμελης την τιμούν μ’ επίσημον έγγραφον και ο Δημ. Υψηλάντης την ονομάζει:«ευγενεστάτην και γενναιοτάτην Δέσποινα και καπετάνισσα», ο δε Οδ. Ανδρούτσος με βαθειά ευγνωμοσύνη «ευεργέτιδα».
Τώρα πια, χωρίς πλοίο, χωρίς πόρους, μαζί με τα πέντε παιδιά της, περνούν δύσκολες μέρες που τις κάνει δυσκολότερες ο θάνατος του μικρότερου αγοριού της από επιδημία. 1825. Η Δόμνα Βισβίζη μετά από τόσους αγώνες και θυσίες, τόσες πίκρες και απώλειες, πτωχή μα ευχαριστημένη που αξιώθηκε να δει ένα κομμάτι Ελληνικής Πατρίδος ελεύθερο, αποτραβιέται με τα τέσσερα παιδιά της στη Μύκονο, να ζήσει ήσυχα και ταπεινά.
Τον μεγαλύτερό της γιό, τον Θεμιστοκλή, όταν ήταν 14 ετών, μαζί με άλλα παιδιά αγωνιστών, πήρε στο Παρίσι για να σπουδάσουν με έξοδα των φιλελληνικών σωματείων, ο Γάλλος φιλέλλην Roche. Γνωστά έγιναν από τους Φιλέλληνες στην Ευρώπη κι έτσι μαθεύτηκαν τ΄όνομά της και το έργο της παντού, τα λόγια του αποχωρισμού προς τον γιό της, όταν έφευγε για το Παρίσι: «Παιδί μου! Πρόκειται να υιοθετηθείς και να ανατραφείς από την γαλλική γενναιοδωρία. Όταν θα μεγαλώσεις, ίσως να μην ζω πια. Στοχάσου τότε, ότι έχεις να εκδικηθείς τον πατέρα σου». Ο Θεμιστοκλής, φύλαξε τα λόγια της μητέρας του σαν πολύτιμο θησαυρό. Φορούσε πάντα την ελληνικήν φουστανέλλα του, μορφώθηκε, διέπρεψε κι ανέβηκε μέχρι τις ανώτατες διοικητικές θέσεις στο νεoσύστατο Ελληνικό κράτος, κάνοντάς την περήφανη.
Η Θρακιώτισσα λεβεντομάνα έμεινε πάντα ταπεινή και μετά από πολύ δύσκολες μέρες από την Ύδρα στο Ναύπλιο και μετά πάλι στη Μύκονο προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με μια μικρή σύνταξη 30 δραχμών. Ποτέ δεν ζήτησε πλούτη, τιμές και δόξες. Η Ελευθερία της Πατρίδος της, η φτώχεια της και ο τιμημένος θάνατος του συζύγου της, ήταν γι’ αυτήν το μεγαλύτερο παράσημο του αγώνα. Γιατί ήξερε, ότι τα έδωσε κυριολεκτικά όλα, για την Πατρίδα και την Ελευθερία της!
Ηλικιωμένη πια, άφησε τον κόσμο αυτό, σ’ ένα φτωχικό σπιτάκι στον Πειραιά, τον Νοέμβριο του 1852, με την ικανοποίηση της προσφοράς και της εκπλήρωσης του οράματος και του πόθου της Ελευθερίας! Ας είναι αιωνία η μνήμη της!

Πηγή: http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com/