ΡΗΓΜΑ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ

Ο όρος ρήγμα  χωροχρόνου που  χρησιμοποιούν οι ουράνιοι συνομιλητές μας, στη  γήινη μας επιστήμη μελετάται με τη θεωρία των παραλλήλων "Μεμβρανών" ή θεωρία "Μ", γνωστής και σαν θεωρία των Παραλλήλων Συμπάντων.
Η  ανθρώπινη επιστήμη εκτιμά ότι  υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, στα οποία οι πραγματικότητες είναι διαφορετικές και η μετάπτωση του  ανθρώπου από τη μια πραγματικότητα στην άλλη πιστεύουν ότι είναι ικανή να εξηγήσει τα περισσότερα αινίγματα της  φύσης.  
Το πρόβλημα στη θεωρία αυτή είναι πως θα επιτευχθεί το ρήγμα  χωροχρόνου και η μετάπτωση από τον τρισδιάστατο  χώρο στον χώρο των  τεσσάρων διαστάσεων, από το ένα σύμπαν στο παράλληλο  του. Τι υπολογίζουν οι επιστήμονες να συναντήσουν όταν επιτευχθεί το ρήγμα του  χωροχρόνου;
Όταν τα όντα του δικού μας σύμπαντος, του τρισδιάστατου  χώρου  βρεθούν στο παράλληλο σύμπαν των τεσσάρων διαστάσεων, θα αλλάξουν  ιδιότητες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η  σταθεροποίηση, στη  νέα τετραδιάστατη κατάσταση και η επιστροφή στην  προηγούμενη κατάσταση. Στο όριο δύο παραλλήλων συμπάντων, ο άνθρωπος θα συμμετέχει και στους δύο  χώρους και ανάλογα θα βαδίζει προς τον έναν ή τον άλλον. Οι οντότητες του τετραδιάστατου  χώρου  έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα απ` ότι του τρισδιάστατου  χώρου σε ότι αφορά την  επίσκεψη των  διαφόρων  επιπέδων. Είναι πιο κοντά στο δικό μας  επίπεδο, σε αντίθεση με τα όντα της 5ης διάστασης που είναι  ενεργειακής  υφής, άγνωστης σύνθεσης "ενεργειακά ολογράμματα, ισχυρού φωτός, ψυχρού φωτός, αοράτου νυχτερινού φωτός ...", όροι που χρησιμοποιήθηκαν από τους  ουράνιους μυστηριώδεις συνομιλητές μας και τα οποία  έχουν απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις του υλικού σώματος.  Έχουν την  ευχέρεια να ξεπερνούν καταστάσεις αδύνατες για μας και  μπορούν να ενσαρκώνονται ακαριαία με  οποιαδήποτε μορφή  επιθυμούν.
Για τη σταθεροποίηση οντοτήτων από το κατώτερο προς το ανώτερο  πεδίο, απαιτούνται ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.
Από την 6η διάσταση και πέρα  δεν  μπορεί η επιστήμη να εκτιμήσει πως εκδηλώνεται ο χωροχρόνος και οι μορφές  ύπαρξης.
Υπολογίζει τις διαστάσεις σε 10 και μία του χρόνου. Πρόσφατα κάνουν  λόγο για δώδεκα διαστάσεις και μία του  χρόνου. Πως  προέκυψε ο αριθμός αυτός; Μόνο από εκτιμήσεις και  παραδοχές.

«Το φαινόμενο που οι επιστήμονες της Γαίας ονομάζουν φυγή των Γαλαξιών αποτελεί έκφραση της δέκατης διάστασης. Ο χρόνος τους μηδενίζεται αφού κινούνται με ταχύτητες ανώτερες του φωτός (το ίδιο λέει και η γήινη επιστήμη) και οι ταχύτητες αυτές απαιτούνται για τη διάσπαση του φωτονικού φράγματος και την είσοδο του γαλαξία στο ταχυονικό πεδίο. Η ενδέκατη διάσταση βρίσκεται στο νιονικό πεδίο και η δωδέκατη μετά το νιονικό φράγμα, στο οποίο κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει τι υπάρχει. Στο ταχυονικό πεδίο δημιουργούνται προϋποθέσεις και διεργασίες είτε για την εμφύτευση του σπέρματος της ζωής στους γαλαξίες, είτε για τελείωση της υπάρχουσας, που έχει διανύσει όλο το χρονικό διάστημα βελτίωσης και εξέλιξης. Εξέρχονται με τη νέα μορφή είτε προς το φωτονικό πεδίο (εμφάνιση νέων γαλαξιών κατά την επιστήμη) ή συνεχίζουν προς το νιονικό πεδίο, όπου οι πραγματικότητες είναι ακατανόητες από τους ανθρώπινους νόες». .(Βλ. "Η Διαθήκη του Προμηθέα", Γερ. Καλογεράκη, σελ. 154. Εκδ. ΔΙΟΝ 2001).
«Δεν υπάρχει αναδίπλωση χρόνου έτσι όπως την εννοεί η γήινη επιστήμη. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί στο χώρο των τεσσάρων διαστάσεων, έχει τη δυνατότητα επίσκεψης   στο χρόνο του παρελθόντος».
Το ρήγμα του  χωροχρόνου απαιτεί  γνώση και υψηλή τεχνολογία. Επίσης  μπορεί  να  δημιουργηθεί  χωροχρονικό ρήγμα μέσα από το οποίο
«... μπορεί να διολισθήσει ολόκληρο το ηλιακό σας σύστημα και να το  μεταφέρουμε σε όποιο σημείο του γαλαξία θέλουμε, προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ζωή στους πλανήτες του. Υπάρχουν φυσικές γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των ουρανίων σωμάτων και των συμπάντων που ακόμη δεν έχετε ανακαλύψει».

Πηγή: «Η Άγνωστη Αρχαιολογία Των Ελλήνων», του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον.