ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗΝ #2

Η ΥΔΡΑΥΛΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΥ

Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Μουσική – music, Μελωδία – Melody, Ρυθμός –Rhythm, Αρμονία –Harmony, Χορός – chorus, Δόνηση- dance, «Χοροί παρθένων λυράν τε βοαί, καναχαί τα` αυλών δονέονται». Πίνδαρος (10,39)
Ποιοι λοιπόν έθεσαν τα ονόματα αυτά; Αναμφίβολα οι Αρχαίοι Έλληνες.
Όμως, η αναφορά αυτή συνδέεται με ένα φρικιαστικό σύνδρομο, μια ενδημική απέχθεια.

Δηλαδή, στην χώρα της Ελλάδος την σήμερον, μεταξύ των άλλων περιέργων, αλλόκοτων, αλλά και αλλοπρόσαλλων καταστάσεων, οι οποίες πολλές φορές εγγίζουν τα όρια της σχιζοφρένειας, και οι οποίες πλανώντας απ’ άκρου εις άκρον της, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ «Αρχαίοι Έλληνες». Τουναντίον, η αλλεργία αυτή εξανεμίζεται όταν αναφέρει κάποιος τους αρχαίους Ινδούς, ή τους αρχαίους Αιγυπτίους ή Ιουδαίους. Και μάλιστα, οι αλλότριοι αρχαίοι προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προσοχή, σεβασμό και εκτίμηση στους ανθρώπους της χώρας αυτής. Πολύ ορθώς, εάν δεν υφίστατο η εξαίρεση των Ελλήνων.

Και ας μην διαμαρτυρηθεί τώρα κάποιος διότι ακούει άλλα αντί της μουσικής, διότι η υπόσχεση του θέματος λέει «Περί την Μουσικήν» και όχι «Περί της Μουσικής». Θέλει δηλαδή να δηλώσει τα πέριξ αυτής, περισσότερο απ’ ότι αυτή καθ’ αυτήν.

ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΜΑΣ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΩΤΕΡΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα μας προκύψουν σοβαρά προβλήματα, και αυτό επειδή είμαστε αναγκασμένοι να τους ξανα-αναφέρουμε. Γιατί; Διότι, αυτοί οι αρχαίοι Έλληνες, έθεσαν την μουσική πάνω σε επιστημονικές βάσεις, πρώτοι απ’ όλους και μοναδικώς! Επίσης μάλιστα, αυτοί οι ίδιοι την ερεύνησαν από κάθε σκοπιά και κάθε οπτική γωνία. Πώς λοιπόν ν’ αποφύγει κάποιος αυτή την «κατάρα», όπως την αποκάλεσε κάποιος Ευρωπαίος ποιητής, την οποία κληροδότησαν οι Έλληνες αυτοί εσαεί στην οικουμένη των ανθρώπων, αφού, όπως προείπα, για πρώτη φορά παγκοσμίως μίλησαν επιστημονικά για το θέμα αυτό, όπως και για πολλά άλλα; Τουλάχιστον, για το θέμα της μουσικής δεν αμφισβητήθηκε σοβαρώς η πρωτιά των Ελλήνων, παρά τις ελάχιστες κακοήθειες και διαστρεβλώσεις οι οποίες πλανώνται στον χώρο της ιστορικής έρευνας γενικώς.

Και ενώ η παγκόσμια κοινότητα αναγνωρίζει, σέβεται και εκτιμά την προσφορά αυτή των Ελλήνων και στο θέμα της μουσικής, στο ρωμαίικο αυτό νεοελληνικό κρατίδιο, η παιδεία του διδάσκει και για το θέμα αυτό, ότι άπαντα τα μουσικά των Ελλήνων ελήφθησαν από τους Ανατολίτες. Επί πλέον δε, και από τους Ευρωπαίους, με την εισαγωγή της λεγομένης «ευρωπαϊκής μουσικής» μετά την Αναγέννηση. Λησμονείται δηλαδή ότι, Αναγέννηση σημαίνει, πρώτιστα και μάλιστα, αυτή η του ελληνικού πολιτισμού και των τεχνών του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προαναφερθείσης αλλεργίας των νεοελλήνων:

Πριν χρόνια, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αρχαιολόγος, ανακάλυψε την Ύδραυλη στο Δίον. Πρόκειται για τον πρόδρομο του εκκλησιαστικού οργάνου. Προσέξτε τώρα, τι μας πληροφόρησε για την προέλευση του: «Μάλλον εισήχθη από την Μεσοποταμία». Αυτή η συμπεριφορά λέγεται επιστημονική νοοτροπία στην χώρα αυτή. «Μάλλον» ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΚΙ ΑΥΤΟ, ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΞΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΈΛΛΗΝΑ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΚΤΗΣΙΒΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ. Από μερικούς δε συγγραφείς αποδόθηκε στον Αρχιμήδη. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε υπήρξε στην χώρα αυτή κατά τους επιστήμονες μας, προήλθε είτε από την Ανατολή είτε από την Δύση. Κατ’ αυτούς δε, οι Έλληνες, οι οποιοιδήποτε, ήλθαν στον τόπο αυτόν από αλλού. Οι φανταστικοί «Ινδοευρωπαίοι»!

Ας επιχειρήσουμε στο σημείο αυτό την διαλεύκανση του μυστηρίου.

Αν και διαθέτουμε πάμπολλες μαρτυρίες για τα αίτια της περιφρονήσεως των νεοελλήνων για τα επιτεύγματα των προγόνων τους, και ειδικά εδώ για τα μουσικά, θα αναφέρουμε εδώ μόνον ορισμένες, οι οποίες μάλιστα προέρχονται από την πλευρά των προστατών της παιδείας του κράτους αυτού. Εννοώ τους Τρεις ιεράρχες και κυρίως τον Ιωάννη Χρυσόστομο.

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» με υπότιτλο «Η τραγικότερη πολιτιστική γενοκτονία της παγκόσμιας Ιστορίας» (Εκδ. Στάχυ σελ. 142) γράφει τα εξής μεταξύ των άλλων, λεγόμενα του Χρυσοστόμου για τους Έλληνες: «Είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα. Είναι άξιοι λιθοβολισμού.»

Από τους λόγους του πατρός αυτού, «Εις τον μακάριον Βαβύλαν», «Κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας», «Εις τον Απόστολον Παύλον», κλπ, σταχυολόγησα τους εξής χαρακτηρισμούς του για τους Έλληνες: Βρωμεροί, πανάθλιοι, μιαροί, παμμίαροι, αδιάντροποι,εκμεταλλευτές, απρεπείς, απατεώνες, ανόητοι, μωροί, κυνικά καθάρματα, γαστρός ένεκεν πάντα ποιούντες, δειλούς φιλόδοξους, καταγέλαστους, και ένα σωρό άλλα παρόμοια. Πώς λοιπόν, κυρίες και κύριοι, τέτοιοι άνθρωποι, χειρότεροι κι από γουρούνια, να παρήγαγαν πολιτισμό, και φυσικά μουσική;

Ορίστε όμως, μας το λέει άμεσα ο χριστιανός απολογητής Τατιανός στον λόγο του «Προς Έλληνας»: «Οι Έλληνες, ούτε είχαν, ούτε δημιούργησαν τίποτα δικό τους, αλλά όλα τα παρέλαβαν από τους βαρβάρους.» Τώρα μάλιστα! Λυτρωθήκαμε επιτέλους απ’ αυτό το βασανιστικό ερώτημα που λέει: «Τι είχαν οι Έλληνες δικό τους;» Τίποτα λοιπόν. Απολύτως τίποτα. Δηλαδή και την λέξη «Μουσική» από τους βαρβάρους την πήραν. Από ποιους όμως; Και τι θα κάνουμε τώρα που δεν υπάρχουν αυτοί οι συγκεκριμένοι βάρβαροι; Ο Καβάφης κάτι υπαινίχθηκε στο ποίημα του «Περιμένοντας τους βαρβάρους». Στο τέλος του λέει:

«Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν και μερικοί έφτασαν απ’ τα σύνορα και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Κι όμως, βρέθηκε λύσις. Οι επίγονοι του Τατιανού φάνηκαν πιο έξυπνοι απ’ όλους! Κατασκεύασαν βαρβάρους. Φανατικούς! Και το όνομα αυτών; «Ινδοευρωπαίοι».

Είναι πράγματι άθλιο έργο, το να αποδεικνύει κάποιος την ανυπαρξία του φανταστικού, να δεικνύει κάποιος το ανύπαρκτο. Εξ ίσου όμως δύσκολο ήταν να ξεθεμελιώσει κανείς την μουσική και τον χορό από τις ψυχές των Ελλήνων. Και να η απόπειρα του φθόνου αυτής της φαντασίας επί του πραγματικού: τα μέτρα που λήφθησαν άρδην και ρηξικέλευθα. Ένα τόλμημα να ξεριζωθούν ήθη χιλιετιών.

Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τίτλο «Ο άγιος Βάκχος» διαβάζουμε μεταξύ των άλλων σχετικών για τον Πατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Ιωάννη Χρυσόστομο: «Δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους, ούτε οι κοπέλες πάνω στον αργαλειό τους, ούτε οι μανάδες να νανουρίζουν τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας ελληνικής ζωής, έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαυίδ.» και «χίλια χρόνια αργότερα, οι μαθητές του Πατρός αυτού, έψελναν τα εξής: Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο εν Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαυίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν».

Ας ακούσουμε όμως τι έψελναν με την λύρα τους οι απόγονοι του Δαυίδ, ανάμεσα σε άλλα: «Και επεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων. Και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ’13-15).

Στο «Πηδάλιον» βιβλίο που περιέχει όλους τους κανόνες των Ιερών Συνόδων, οι οποίοι, ας το τονίσουμε, θεωρούνται θεόπνευστοι από τον ορθόδοξο χριστιανισμό, διαβάζουμε από την Εν Λαοδικεία Τοπική Σύνοδο, το έτος 364, Κανών 53ος:

«Ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους επερχόμενους βαλλίζειν ή ορχείσθαι, αλλά σεμνώς δειτενείν ή αριστείν, ως πρέπει χριστιανοίς.» ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ. Των κατ’ εξοχήν αυτών ελληνικών συνηθειών! Η διαταγή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αρκαδίου στα τέλη του 4^ου αιώνα, το περίφημο «Ες έδαφος φερειν» για την ισοπέδωση όλων των ελληνικών ναών, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ’ όσο διαπιστώνουμε.

55^ος Κανών: «Ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ’ ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής, συμπόσια επιτελείν». ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΣΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ, ΛΑΪΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ. Είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια. Μας το πληροφορεί ο θεϊκός Όμηρος: «Μολπή τ’ ορχηστός τε, τα γαρ τ’ αναθήματα δαιτός..» ΌΤΙ ΔΗΛΑΔΗ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ. Ανηλεής ο κατατρεγμός του ελληνικού τραγουδιού από τους Πατέρες της χριστιανικής Εκκλησίας.  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Σταύρος Βασδέκης http://athriskos.gr/web/

ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗΝ #1

ΖΕΥΣ + ΒΑΚΧΟΣ = ΖΕΥ- ΒΑΚΧΙΚΟΣ = ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΒΑΚΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ. ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ Ο ΘΗΣΕΥΣ . 
(ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ''ΒΙΟΣ ΘΗΣΕΑ’’)