ΥΒΡΙΣ – ΤΙΣΙΣ – ΝΕΜΕΣΙΣ

Η κοσμοθέαση των προγόνων μας, παρόλο που σε πολλά ζητήματα προσέφερε ποικίλες απαντήσεις, στο ζήτημα της ύβρεως ήταν στα­θερή, σαφής και μία. 

Κάθε απόπει­ρα θνητού να εξισωθεί με τους θε­ούς, υπερεκτιμώντας την ισχύ και τις δυνατότητες του και προσβάλ­λοντας τους συνανθρώπους του, τιμωρείτο με τρόπο απόλυτο και ποι­νή αφόρητη.

Μετά την επίδειξη αλαζονείας (Υβρις) ακολουθού­σε η Ατη, η τύφλωση της συνείδη­σης. Ο επηρμένος, μεθυσμένος από την πρόσκαιρη δύναμη του, έπεφτε στα δίχτυα της και δεν μπορούσε να δει τη συμφορά που δημιουργούσε ο ίδιος. Γι' αυτό διέπραττε ακόμα με­γαλύτερη ύβρη και δεχόταν την εκ­δίκηση των θεών (Νέμεσις).

Η Τίσις, στο τέλος του κολασμού του, σήμαι­νε την απόλυτη συντριβή, τον αφα­νισμό του. Η γεύση της νίκης, πολύ συχνά, είναι η παραπλανητική αί­σθηση από το δηλητήριο της αλα­ζονείας που χαρίζει στον μεθυσμέ­νο τον οριστικό θάνατο της προσω­πικότητας του.

Το έθνος μας και ο θεοβάδιστος τό­πος μας, ειδικεύονται στον καταποντισμό των ναυαρχίδων των ασεβών ονείρων. Οι Πέρσες πάντα ξεκινούν σίγουροι και ενθουσιώδεις για να κα­ταλήξουν καραβοτσακισμένοι δίπλα στα κουφάρια των πλοίων του Μαρ­δόνιου, που κατάλαβε πόση μεγάλη είναι η ταραχή της θάλασσας κοντά στον Άθω. 

Το δράμα των επηρμέ­νων το κατανοούμε καλά εμείς για­τί ξέρουμε από την αυγή του πολι­τισμού να γράφουμε το τέλος τους.

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Περισσότερα εδώ: AFAIA: Εδώ είναι ο τόπος που συντρίβει αλαζονες .