Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Στο βιβλίο του Πλουτάρχου «Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής» υπάρχει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, με το οποίο ολοκληρώνεται το αρχαίο κείμενο, το οποίο με την ζωηρότατη περιγραφή του, μας επιτρέπει να μεταφερθούμε στην εποχή εκείνη και να βρεθούμε θεατές μπροστά στις αντίξοες συνθήκες, κάτω από τις οποίες πολεμούσε τις περισσότερες φορές σώμα με σώμα, στην «πρώτη γραμμή», ο Μέγας Αλέξανδρος.

Ας δούμε το εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο σε νεοελληνική απόδοση:

Ο μεγαλύτερος από τους κινδύνους που αντιμετώπισε ο Αλέξανδρος, ήταν ότι, καθώς υπερασπιζόταν τον εαυτό του απέναντι σε εκείνους που του επιτίθονταν από μπροστά, αυτός που τον χτύπησε τόλμησε να τον πλησιάσει κρατώντας ξίφος, αλλά ο Αλέξανδρος πρόλαβε να τον χτυπήσει με το μαχαίρι του και τον σκότωσε.

Την ώρα που συνέβαιναν αυτά, κάποιος βγήκε από ένα μύλο και τον χτύπησε στον αυχένα με ρόπαλο από πίσω. Το χτύπημα αυτό, θόλωσε τις αισθήσεις του και έχασε το φως του.

 Η Αρετή όμως βρισκόταν κοντά του και έδωσε σε αυτόν τόλμη και στους συντρόφους του δύναμη και ζήλο.

Άνθρωποι δηλαδή όπως ο Λιμναίος, ο Πτολεμαίος και ο Λεοννάτος και όσοι, υπερπηδώντας το τείχος ή γκρεμίζοντάς το, στάθηκαν εμπρός του, αποτέλεσαν ένα «τείχος αρετής», εκθέτοντας στον κίνδυνο τα σώματά τους, τα πρόσωπά τους και τις ζωές τους, από την αφοσίωση και την αγάπη τους στον βασιλιά.

Δεν οφείλεται βέβαια στην τύχη το ότι οι σύντροφοι ενός καλού βασιλιά πεθαίνουν ή κινδυνεύουν για λογαριασμό του με την θέλησή τους, αλλά ΣΤΟΝ ΈΡΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μέλισσες, που πλησιάζουν και πλαισιώνουν την βασίλισσά τους, οδηγημένες από την αγάπη τους για αυτήν.

Θα μπορούσε όμως να υπάρχει κάποιος από τους παραβρισκόμενους, που παρακολουθούσε την μάχη χωρίς να κινδυνεύει, που δεν θα έλεγε ότι παρακολουθεί την μεγάλη μάχη της Τύχης εναντίον της Αρετής, και ότι το βαρβαρικό στοιχείο επικρατεί παρά την αξία του, λόγω της Τύχης, ενώ το Ελληνικό αντέχει πάνω από τις δυνάμεις του, λόγω της Αρετής;

Στην περίπτωση λοιπόν που επικρατούσαν οι βάρβαροι, δεν θα έλεγε ότι πρόκειται για έργο της Τύχης και κάποιου φθονερού δαίμονα ή της Νέμεσης, ενώ αν νικούσαν οι Έλληνες, ότι το νικητήριο τρόπαιο κέρδισαν η Αρετή, η Τόλμη η Φιλία και η Πίστη;

Αυτά και μόνο διέθετε ο Αλέξανδρος, γιατί κατά το παραπάνω γεγονός η Τύχη παρενέβαλε τείχος, ανάμεσα σε εκείνον και στις υπόλοιπες δυνάμεις και τα εφόδιά του, στους στόλους, τα άλογα και τα στρατόπεδα.

Τελικά οι Μακεδόνες νίκησαν τους βάρβαρους και όταν εκείνοι έπεσαν κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την πόλη τους.

Το γεγονός αυτό όμως δεν βοήθησε τον Αλέξανδρο (που είχε τραυματιστεί).

Μεταφέρθηκε αμέσως από το πεδίο της μάχης, ενώ το στέλεχος του βέλους που τον τραυμάτισε, βρισκόταν ακόμα μέσα στα σπλάχνα του και ήταν σαν δεσμός και καρφί που στερέωνε τον θώρακα με το σώμα του.

 Προσπάθησαν να τραβήξουν το βέλος με δύναμη από την ρίζα του τραύματος, αλλά το σίδερο δεν υπάκουσε, καθώς ήταν στερεωμένο στο οστέινο μέρος μπροστά από την καρδιά.

Δεν τόλμησαν να πριονίσουν το μέρος του βέλους που εξείχε, επειδή φοβόταν μήπως διαλυθεί το κόκαλο από τον κραδασμό και του προκαλέσει αφόρητους πόνους και μήπως αιμορραγήσει το εσωτερικό του σώματός του.

Όταν όμως ο Αλέξανδρος αντιλήφθηκε τη σύγχυση και τους δισταγμούς τους, προσπάθησε ο ίδιος να κόψει με το μαχαίρι του το βέλος, σύριζα στον θώρακα.

Το χέρι του όμως ήταν αδύναμο, καθώς το βάραινε η νάρκη από την φλεγμονή του τραύματος.

Έτσι ενθάρρυνε εκείνους που δεν ήταν τραυματισμένοι να μη φοβούνται και να το κάνουν.

Κορόιδευε κάποιους που έκλαιγαν και δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν, και τους άλλους που δεν είχαν το θάρρος να τον βοηθήσουν τους έλεγε λιποτάκτες.

Φώναζε μάλιστα στους συντρόφους του: «Κανείς σας να μην δειλιάσει, έστω κι αν πρόκειται για μένα. Δεν θα με πιστέψουν ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, αν εσείς φοβάστε για τον δικό μου θάνατο». 

http://www.astrology.gr/

________________________

ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ, ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣΤΑΤΑ ο Αρριανός στο Έκτο Βιβλίο του έργου του «Αλεξάνδρου Ανάβασις», ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΜΕΓΕΘΥΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΚΟΝΕΣ. Σκεφθείτε μόνο το γεγονός ότι μόνος του ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο τείχος όταν είδε ότι οι άλλοι δεν εκμεταλλεύονταν τις σκάλες όπως έπρεπε, και όταν βρέθηκε μόνος του πάνω στο τείχος σε δυσχερέστατη θέση, σκεφτείτε, αυτός προτίμησε να πηδήξει μέσα στους αντιπάλους, πάλι μόνος.