ΑΛΤΑΝΗ - ΟΡΦΙΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑ EΠΗ - ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

«Ότι παλαιός ο λόγος, Ορφικός τε γαρ και Πυθαγόρειος, ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις».
(Ορφικόν Απόσπασμα 29).
Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής/θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσεν ο Πλάτων εις τους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά. Εξ αυτού («του παλαιού λόγου») απορρέει η Θεωρία της Αναμνήσεως. Αύτη υπάρχει καταγεγραμμένη εις πινακίδας, που ευρέθησαν εις τάφους, προφανώς μεμυημένων, εις την Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας, εξ τον αριθμόν, και μία εις τας Ελευθέρνας της Κρήτης.
Το κείμενον της πινακίδας της Πετηλίας είναι το εξής:

Ο ένσαρκος φορεύς μετά τον θάνατον επιστρέφει εις το πλέον αργοδονούμενον στοιχείον, το στοιχείον της Γης. Εκεί θα φιλοξενηθή το φθαρτόν σώμα από την Μεγάλην Μητέρα Δήμητρα.
Η ψυχή μεταξύ δύο ενσαρκώσεων «μεταβάλλον αναπαύεται» είπεν ο Ηράκλειτος (Απ.84α), επεξεργαζομένη τας βιωθείσας εμπειρίας και προετοιμαζομένη δια την μελλοντικήν της νέαν ενσάρκωσιν.
Τα απ. 30, 36, 62, 77 του Ηρακλείτου δίδουν την ωλοκληρωμένην εικόνα της αενάου εναλλαγής ζωής/θανάτου των ψυχών, συμφωνών ο Ηράκλειτος μετά του ανωτέρω Ορφικού Αποσπάσματος των σχετικών Πινακίδων.
Συμπερασματικώς, κατά την Ορφικήν Παράδοσιν, Η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΧΕΙ ΒΑΣΙΝ ΤΗΝ ΓΝΩΣΙΝ, η οποία αποκτάται από τας εμπειρίας του συνόλου των βίων ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΠΙΣΤΙΝ Η ΔΟΓΜΑ. 
Η ψυχή καθίσταται δεκτική και ως δεκτική είναι φύσει δια+λεκτική.
Δια+λεκτική η ψυχή δικαιούται «να πιή από την ιερά κρήνη και να βασιλεύη μαζύ με τους άλλους ήρωες...». 
http://www.altani.gr/

_____________________________________

Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Χριστιανισμός αποδεχόταν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης.
Για τους χριστιανούς θεολόγους, όπως για τον Ωριγένη, τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, τον Βασιλίδη και άλλους, η Μετενσάρκωση ήταν - ως τον 6^ο  αιώνα- μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια.

Ακόμα το δόγμα της ύπαρξής της επιβεβαιώθηκε στην Ιερή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451.

Για πολιτικούς όμως λόγους και για να δικαιολογήσει ανεμπόδιστα τη θεία προέλευση της βασιλικής της εξουσίας (την οποίαν η ύπαρξη της μετενσάρκωσης και του κάρμα δεν δικαιολογούσε την περίπτωσή της σαν πρώην εταίρας), η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, παρακινώντας το σύζυγό της Ιουστινιανό, συγκάλεσε τη λεγόμενη «Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο» το 553 και με δόλιο τρόπο επηρέασε τους περισσότερους από τους 165 επισκόπους που ήταν παρόντες για να κηρύξουν ως αιρετικό δόγμα το Νόμο της μετενσάρκωσης.

 Εκμεταλλευόμενη την αυτοκρατορική εξουσία κατάφερε να επιβληθεί και να καταδικάσει ως «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της.

Από τότε μέχρι σήμερα, η μετενσάρκωση θεωρείται αιρετική δοξασία.