.jpg)
Τα
σπλάχνα της βιασμένης Γης έπρεπε ν' αποκατασταθούν στην εντέλεια.
Γιατί μόνον έτσι μπορούσε να συγχωρεθεί στους ανθρώπους η ιεροσυλία.
Γιατί μόνον έτσι μπορούσε να συγχωρεθεί στους ανθρώπους η ιεροσυλία.
Οι
περισσότεροι από εμάς, σήμερα, που χάσαμε την άμεση επαφή μας με την Γη, δεν είμαστε
σε θέση δυστυχώς να κατανοήσουμε τέτοιες ευαισθησίες.
Κι όμως
ως Έλληνες γνωρίζουμε την ιστορία του Ανταίου, γιου
του Ποσειδώνα, που είχε νικήσει όλους όσους τόλμησαν να
μετρηθούν μαζί του, μέχρι που εμφανίσθηκε ο Ηρακλής. Αυτός
κατάφερε να τον νικήσει και να τον σκοτώσει, σηκώνοντας και κρατώντας τον επάνω
από το έδαφος, ώστε να
πάψει να αντλεί δύναμη απ' την Γη.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ; Ή ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ;
Περνάμε
τον περισσότερο καιρό μας στις πόλεις, μέσα στα διαμερίσματα, κρεμασμένοι ψηλά
απ' το έδαφος, ανάμεσα στο τσιμέντο, στο πλαστικό και στο ατσάλι, αποστραγγίζοντας
έτσι μέσα μας την φυσική ενέργεια της
Γης. Θα πρέπει οπωσδήποτε να αποκαταστήσουμε τις ισορροπίες.
Μας
περιβάλλουν διάφορα σύγχρονα υλικά που τα θεωρούμε απαραίτητα.
Πρέπει
να βρούμε τρόπους και να επιτύχουμε τον συντονισμό μας, που εξαιτίας των
παραπάνω υλικών τον έχουμε χάσει και, το κυριότερο, δεν το έχουμε καταλάβει.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΙΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη Λιβύη, ζούσε κάποτε ο βασιλιάς της χώρας Ανταίος, γιός του Ποσειδώνα και της Γης, που ήταν ένας γίγαντας, εξήντα πήχεις ψηλός.
Είχε τεράστια δύναμη που φαινόταν να μην τον εγκαταλείπει ποτέ, γιατί όσο πατούσε τη μητέρα του Γη και έρχονταν σε επαφή μαζί της, τόσο έπαιρνε καινούριες δυνάμεις.
Καλούσε αμέσως σε πάλη κάθε ξένο που έφτανε στη χώρα του κι όπως ήταν φυσικό, με τις αστείρευτες δυνάμεις του τον νικούσε και τον σκότωνε.
Αυτή τη φορά ο Ηρακλής ήταν αυτός που ακούγοντας για τον Ανταίο θέλησε να τον συναντήσει για να αναμετρηθεί μαζί του.
Ο Ανταίος σίγουρος για τη νίκη του δέχθηκε αμέσως κι έτσι άρχισε η πάλη.
Δυνατοί και οι δύο, αλλά ο Ανταίος ήταν αδύνατο να νικηθεί όσο πατούσε στη γη κι έπαιρνε συνεχώς καινούριες δυνάμεις.
Γι’ αυτό έμενε μόνο ένας τρόπος στον Ηρακλή: να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να διακόψει την επαφή του Ανταίου με τη μητέρα του τη Γη• τον σήκωσε λοιπόν στον αέρα και καθώς έχασε τη δύναμή του, του τσάκισε τα κόκκαλα σε ένα αγκάλιασμα θανατερό.
Μετά από λίγο ο τεράστιος γίγαντας Ανταίος κείτονταν άψυχος πάνω στη γη.
Η αλληγορία αυτού του μύθου, που μας τον αναφέρει ο Απολλόδωρος σ' ένα από τα έργα του είναι πολύ ωραία.
Δείχνει πόσο ισχυρός και ακατανίκητος είναι κανείς, όταν πατά το χώμα της πατρίδας του, όπου και οι πέτρες ακόμη τον ξέρουν και πόσο ανίσχυρος γίνεται στα ξένα.
Και κοιτάζοντας ακόμα πιο βαθιά, δείχνει πως ο άνθρωπος πρέπει να είναι προσγειωμένος στο περιβάλλον του, να γνωρίζει καλά τις ανάγκες, τις αδυναμίες και τις δυνατότητες του περιβάλλοντός του και με βάση αυτές να ενεργεί, οπότε έχει οπωσδήποτε επιτυχία στους σκοπούς του και γίνεται ασυναγώνιστος.