ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΚΥΝΗΓΗΣΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ, ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ ΜΙΑ, ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΓΕΛΟΙΑ ΚΑΙ ΑΔΕΞΙΑ ΤΕΧΝΗ - ΣΩΚΡΑΤΗΣ -

«Όταν λοιπόν ο ταλαντούχος ρήτορας, αγνοώντας τα σχετικά με το καλό και το κακό, παραλάβει μια πόλη που βρίσκεται στην ίδια άγνοια και την πείθει, επαινώντας όχι πια τη σκιά του γαϊδάρου σαν σκιά του αλόγου, αλλά το κακό σαν να είναι καλό, και, έχοντας μελετήσει τις απόψεις που επικρατούν στο πλήθος, το πείσει να κάνει τα κακά αντί τα καλά πράγματα, ποιον καρπό νομίζεις ότι θα θερίσει, ύστερα από αυτά, η ρητορική, από εκείνους που έσπειρε;»

ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Άραγε η ρητορική, στο σύνολο της, δεν είναι μια τέχνη της αγωγής της ψυχής διαμέσου των λόγων, που ασκείται όχι μόνο στα δικαστήρια και όπου αλλού συμβαίνουν δημόσιες συγκεντρώσεις, αλλά και στην ιδιωτική ζωή, και δεν είναι η ίδια σε ό,τι αφορά και μικρά και μεγάλα ζητήματα, και δεν είναι, βέβαια, σημαντικότερη η ορθότητα της όταν αναπτύσσεται σχετικά με σπουδαία παρά σχετικά με ευτελή πράγματα; Ή μήπως τα έχεις ακούσει εσύ αλλιώς αυτά τα θέματα;

ΦΑΙΔΡΟΣ. Μα το Δία, όχι εντελώς έτσι, αλλά έχω ακούσει ότι κατ΄εξοχήν στις δίκες ασκείται η τέχνη του προφορικού και του γραπτού λόγου, και ότι, επίσης, ως τέχνη του προφορικού λόγου χαρακτηρίζεται και εκείνη που ασκείται στις δημηγορίες παραπάνω από αυτά δεν έχω ακούσει.

ΣΩ. Μα έχεις ακούσει μόνο για τις τέχνες της ρητορικής του Νέστορα και του Οδυσσέα, που τις συνέγραψαν, όταν τους έμενε ελεύθερος χρόνος, στο 'Ίλιο (την Τροία), και δεν έχεις ακούσει για την τέχνη του Παλαμήδη;

ΦΑΙ. Ναι, μα το Δία, εγώ τουλάχιστον έχω ακούσει για τις τέχνες του Νέστορα, αν βέβαια δεν κάνεις τον Γοργία ένα είδος Νέστορα και τον Θρασύμαχο και τον Θεόδωρο ένα είδος Οδυσσέα.

ΣΩ. Ίσως. Ας τους αφήσουμε όμως αυτούς. Πες μου εσύ, τι κάνουν οι αντίδικοι στα δικαστήρια; Δεν ανταπαντούν ο ένας στα επιχειρήματα του άλλου; Ή πώς αλλιώς θα το πούμε;

ΦΑΙ. Έτσι ακριβώς.

ΣΩ. Δεν αντιλέγουν μεταξύ τους για το δίκαιο και για το άδικο;

ΦΑΙ. Ναι.

ΣΩ. Όποιος λοιπόν κάνει αυτό το πράγμα με τέχνη, δε θα πετύχει να φανεί το ίδιο πράγμα, στους ίδιους ανθρώπους, οπόταν θέλει δίκαιο και οπόταν θέλει άδικο;

ΦΑΙ. Τι άλλο από αυτό;

ΣΩ. Και στις πολιτικές ομιλίες του προς τον λαό, δε θα κάνει τα ίδια πράγματα να φαίνονται άλλοτε καλά και άλλοτε το αντίθετο;

ΦΑΙ. Έτσι ακριβώς.

ΣΩ. Δε γνωρίζουμε ότι ο Ελεατικός Παλαμήδης εκφράζεται με τέχνη, έτσι ώστε, σε αυτούς που τον ακούν, τα ίδια πράγματα να φαίνονται όμοια και ανόμοια, και ένα και πολλά, και, επίσης, στάσιμα και κινούμενα;

ΦΑΙ. Βέβαια.

ΣΩ. Επομένως η τέχνη του αντιλόγου δεν ασκείται μόνο στα δικαστήρια και στις δημηγορίες, αλλά, όπως φαίνεται, σχετικά με όλα τα είδη του λόγου η τέχνη είναι μία, αν βέβαια αυτή υπάρχει και με αυτήν θα μπορεί κανείς να δείξει ότι το καθετί είναι όμοιο με το καθετί, σε όσους αυτό είναι δυνατό και για όλα τα πράγματα που μπορούν να φανούν έτσι, και να φανερώνει όσα πράγματα κάποιος άλλος παρουσιάζει για όμοια και το αποκρύπτει.

ΦΑΙ. Πώς το εννοείς αυτό;

ΣΩ. Νομίζω ότι σε όσους το εξετάζουν θα γίνει φανερό με τον ακόλουθο τρόπο. Η απάτη σε ποια από τις δύο περιπτώσεις λειτουργεί ευκολότερα, σε σχέση με τα πράγματα που μεταξύ τους διαφέρουν πολύ ή λίγο;

ΦΑΙ. Σε σχέση μ' εκείνα που διαφέρουν λίγο.

ΣΩ. Όμως, προχωρώντας με μικρά βήματα, ευκολότερα θα περάσεις απαρατήρητος και θα φθάσεις στο αντίθετο, παρά αν προχωρείς με μεγάλα βήματα.

ΦΑΙ. Πώς να πω όχι;

ΣΩ. Άρα, αυτός που επιχειρεί να εξαπατήσει κάποιον άλλον, χωρίς βέβαια ο ίδιος να εξαπατηθεί, πρέπει να διαγιγνώσκει με ακρίβεια την ομοιότητα και την ανομοιότητα ανάμεσα στα όντα.

ΦΑΙ. Είναι αναγκαίο.

ΣΩ. Θα είναι όμως πράγματι σε θέση, αν αγνοεί την αλήθεια του κάθε πράγματος, να διαγιγνώσκει με ακρίβεια, στα άλλα πράγματα, την ομοιότητα, μικρή και μεγάλη, του πράγματος που ο ίδιος δε γνωρίζει;

ΦΑΙ. Αυτό είναι αδύνατο.

ΣΩ. Επομένως, αυτοί που θεωρούν ότι ισχύουν άλλα από τα αληθινά και εξαπατώνται, είναι φανερό ότι το παθαίνουν αυτό από κάποιες ομοιότητες.

ΦΑΙ. Έτσι γίνεται.

ΣΩ. Είναι λοιπόν δυνατόν εκείνος που δε γνωρίζει τι είναι το καθένα από τα όντα, να αποκτήσει την τέχνη να μεταφέρει λίγο-λίγο την προσοχή των ακροατών του από το αληθινό ον στο αντίθετό του, καθοδηγώντας τους διαμέσου των ομοιοτήτων, ή και ο ίδιος να αποφεύγει να υποστεί μια τέτοια παραπλάνηση;

ΦΑΙ. 'Οχι ποτέ.

ΣΩ. Επομένως, φίλε μου, εκείνος που δε γνωρίζει την αλήθεια και έχει κυνηγήσει τις διάφορες δοξασίες, θα παρουσιάσει μια - όπως φαίνεται - γελοία και αδέξια τέχνη.

 ...........    

ΣΩ. Αν εγώ σε έπειθα να αποκτήσεις ένα άλογο για να αποκρούεις τους εχθρούς σου, και αν και οι δύο δεν ξέραμε τίποτα σχετικά με τα άλογα, αλλά συνέβαινε να ξέρω απλώς αυτό για σένα, ότι ο Φαίδρος θεωρεί άλογο εκείνο από τα ήμερα ζώα που έχει τα πιο μεγάλα αυτιά. . .

ΦΑΙ. Σωκράτη, αυτό θα ήταν γελοίο.

ΣΩ .Όχι ακόμα, αλλά στην περίπτωση πια που σοβαρά θα επιχειρούσα να σε πείσω, συνθέτοντας έναν επαινετικό λόγο για το γαϊδούρι, ονομάζοντας το άλογο και υποστηρίζοντας ότι αξίζει το καθετί αυτό το ζώο, να το έχει κανείς δικό του και στο σπίτι του και για τις εκστρατείες, και ότι είναι χρήσιμο για να πολεμά κανείς όντας επάνω του και, επίσης, ικανό να μεταφέρει αποσκευές και ωφέλιμο σε πολλά άλλα.

ΦΑΙ. Τότε πια θα ήταν εντελώς γελοίο.

ΣΩ. Άραγε δεν είναι καλύτερο να είναι κανείς γελοίος και φίλος, παρά ικανός και εχθρός;

ΦΑΙ. Έτσι φαίνεται.

ΣΩ. Όταν λοιπόν ο ταλαντούχος ρήτορας, αγνοώντας τα σχετικά με το καλό και το κακό, παραλάβει μια πόλη που βρίσκεται στην ίδια άγνοια και την πείθει, επαινώντας όχι πια τη σκιά του γαϊδάρου σαν σκιά του αλόγου, αλλά το κακό σαν να είναι καλό, και, έχοντας μελετήσει τις απόψεις που επικρατούν στο πλήθος, το πείσει να κάνει τα κακά αντί τα καλά πράγματα, ποιον καρπό νομίζεις ότι θα θερίσει, ύστερα από αυτά, η ρητορική, από εκείνους που έσπειρε;

ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΦΑΙΔΡΟΣ

...ΠΡΙΝ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ...

Πριν να γνωρίζει κανείς την αλήθεια για το κάθε πράγμα, για το οποίο μιλάει ή γράφει, και να μπορεί να το ορίζει στο σύνολο του, και, πάλι, αφού το ορίσει κατά είδη, να ξέρει να τα χωρίζει μέχρι εκεί όπου δεν είναι πια δυνατή η διαίρεση, και πριν να μπορεί να διαβλέπει με τον ίδιο τρόπο τη φύση της ψυχής, έτσι ώστε να βρίσκει το είδος του λόγου που ταιριάζει σε κάθε ψυχή, και ανάλογα να στηρίζει και να διαμορφώνει το λόγο του, και στην πολυδιάστατη ψυχή να δίνει πολύμορφους και συνολικής αρμονίας λόγους, και στην απλή, απλούς, πριν λοιπόν να έχει γνώση όλων αυτών, δε θα του είναι δυνατό να χειριστεί το γένος των λόγων με τέχνη, στο βαθμό που υπαγορεύει η φύση, ούτε για να διδάξει ούτε για να πείσει.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΦΑΙΔΡΟΣ

"ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ"

Ελληνική Θέασις

ΕΦΟΣΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΕΙ ΦΑΝΕΙ ΟΤΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟ, ΔΕ ΘΑ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΚΑΘΕ ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ. - ΣΩΚΡΑΤΗΣ -

Σωκράτης: Πρέπει, λοιπόν, πρώτα, να συλλάβουμε την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, τη θεϊκή και την ανθρώπινη, εξετάζοντας πώς πάσχει και πώς ενεργεί. Και η απόδειξη αρχίζει ως ακολούθως:

Κάθε ψυχή είναι αθάνατη. Γιατί εκείνο που κινείται πάντα είναι αθάνατο, ενώ εκείνο που κινεί ένα άλλο και κινείται από άλλο, εφόσον έχει τέλος ως προς την κίνηση του, έχει τέλος και ως προς τη ζωή του.

Μόνον εκείνο που κινείται από μόνο του, αφού δεν εγκαταλείπει τον εαυτό του, δεν παύει ποτέ να κινείται, και είναι μάλιστα το ίδιο η αρχή και η προέλευση της κίνησης για όσα από τα άλλα κινούνται.

Η αρχή όμως είναι αγέννητη. Γιατί κατ' ανάγκη καθετί που γεννιέται, γεννιέται από μια αρχή, ενώ τούτη δε γεννιέται από τίποτα.

Αν η αρχή γεννιόταν από κάτι, δε θα υπήρχε γέννηση από μια αρχή. Επειδή, λοιπόν, η αρχή είναι κάτι αγέννητο, κατ' ανάγκη είναι και κάτι άφθαρτο. Γιατί αν απολεσθεί η αρχή, τότε βέβαια δε θα γεννηθεί ούτε η ίδια ποτέ από κάτι, ούτε άλλο πράγμα από αυτήν, εφόσον πρέπει όλα να γίνονται από μια αρχή. Έτσι, λοιπόν, η αρχή της κίνησης είναι εκείνο που κινεί τον εαυτό του. Και αυτό δεν είναι δυνατό ούτε να εξαλείφεται, ούτε να γεννιέται.

Αλλιώς όλος ο ουρανός και το σύμπαν του γίγνεσθαι θα κατέρρεαν μαζί, θα παρέμεναν ακίνητα και δε θα είχαν ποτέ ξανά μιαν αρχή που να τα κάνει να γεννηθούν και να κινηθούν πάλι.

Εφόσον λοιπόν έχει φανεί ότι εκείνο που κινείται από μόνο του είναι αθάνατο, δε θα διστάζει κανείς να λέει πως αυτό το γνώρισμα αποτελεί την ουσία και το λόγο της ψυχής.

Γιατί κάθε σώμα που αντλεί την κίνηση από έξω είναι άψυχο, ενώ εκείνο που την παίρνει το ίδιο από μέσα του είναι έμψυχο, αφού αυτή είναι η φύση της ψυχής.

Αν όμως έτσι έχει το πράγμα, εφόσον εκείνο που κινεί τον εαυτό του δεν είναι άλλο παρά ψυχή, τότε κατ' ανάγκη η ψυχή θα είναι κάτι αγέννητο και αθάνατο.

Σε ότι αφορά, λοιπόν, την αθανασία της ψυχής, αυτά είναι αρκετά.

Σχετικά  όμως με τη μορφή της, πρέπει να πούμε τα εξής: ποιας υφής πράγμα είναι, τούτο οπωσδήποτε είναι ζήτημα που απαιτεί θεϊκή και εκτενή  ανάπτυξη, όμως με τι μοιάζει, αυτό είναι θέμα που μπορεί να καλυφθεί από συντομότερη και στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δυνατοτήτων ανάπτυξη.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, με τέτοιο τρόπο. Ας πούμε ότι η ψυχή μοιάζει με τη σύνθετη δύναμη ενός ζεύγους φτερωτών  αλόγων και του ηνιόχου τους. Όμως, ενώ όλα τα άλογα και οι ηνίοχοι των θεών είναι καλής φύσης και προέλευσης, των άλλων γενών, είναι μικτής.

Καταρχήν, ο ηνίοχος, σ' εμάς, οδηγεί διευθύνοντας ένα ζευγάρι αλόγων, κι έπειτα, από τα άλογα, το ένα είναι όμορφο, ευγενικό και από ανάλογη ράτσα, ενώ το άλλο έχει τα αντίθετα χαρακτηριστικά και είναι από αντίθετη ράτσα.

Έτσι, αναπόφευκτα, η ηνιόχηση σ' εμάς είναι δύσκολη και κουραστική. Πρέπει όμως τώρα να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε με ποια λογική το ένα ζωντανό ον χαρακτηρίστηκε θνητό και το άλλο αθάνατο. Γενικά η ψυχή αναλαμβάνει καθετί το άψυχο.

Περιδιαβαίνει έτσι τον ουρανό, παίρνοντας άλλοτε τη μια και άλλοτε την άλλη μορφή.
Και, καθώς είναι τέλεια και φτερωτή, κινείται στον αιθέρα και διευθύνει όλο τον κόσμο.

Η ψυχή, όμως, που έχασε τα φτερά της, περιφέρεται εδώ και κει μέχρι να βρει να κρατηθεί από κάτι στέρεο.
Και εκεί πλέον εγκαθίσταται και αποκτά γήινο σώμα, που, εξαιτίας της δύναμης της ψυχής, φαίνεται ότι κινεί τον εαυτό του.
Αυτό λοιπόν το σύνολο, σύνδεμα σώματος και ψυχής, ονομάστηκε ζωντανό ον και πήρε την επωνυμία «θνητό».

 Όσο για το να αποκαλέσουμε ένα ον αθάνατο, δεν έχουμε κανένα λόγο πραγματικά ελεγμένο από τη σκέψη μας, απλώς πλάθουμε με τη φαντασία μας τον θεό - χωρίς να τον έχουμε ούτε δει ούτε πλήρως  συλλάβει - ως ένα αθάνατο ον, που έχει ψυχή, έχει και σώμα, τα οποία είναι πάντα σύμφυτα.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΦΑΙΔΡΟΣ

Πηγή.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ – Η ΦΙΛΙΑ

Λοιπόν τα είδη της Φιλίας είναι τρία, όσα και τα αίτια της γιατί στο καθένα υπάρχει ανταπόκριση, που δεν παραμένει άγνωστη, και εκείνοι που αισθάνονται τη Φιλία θέλουν ο καθένας το καλό του άλλου με τον τρόπο που αισθάνονται τη Φιλία.

Δηλαδή όσοι αισθάνονται τη Φιλία για τη χρησιμότητα, αγαπούν όχι τα πρόσωπα καθαυτά, αλλά τον τρόπο που τους εξασφαλίζει αμοιβαία κάτι καλό. 

Επίσης και όσοι αισθάνονται τη Φιλία για την ευχαρίστηση γιατί για παράδειγμα, αγαπούν τους αστείους όχι γι' αυτό που είναι, αλλά γιατί είναι ευχάριστοι σ' αυτούς τους ίδιους.

Λοιπόν και όσοι αισθάνονται Φιλία για τη χρησιμότητα, αγαπούν για χάρη .εκείνου του πράγματος πού είναι καλό γι' αυτούς τους ίδιους, και όσοι αισθάνονται Φιλία για την ευχαρίστηση, αγαπούν επίσης για χάρη εκείνου του πράγματος που είναι ευχάριστο στους ίδιους, και όχι γι' αυτό που είναι όπως είναι καθαυτό το πρόσωπο που αγαπούν, αλλά γι' αυτό που κάνει το πρόσωπο. χρήσιμο ή ευχάριστο. 

Συμπτωματικές λοιπόν είναι οι φιλίες αυτές γιατι σ' αυτές το αίσθημα της φιλίας έχει την αιτία του όχι σ' αυτό που είναι όπως είναι καθαυτό το πρόσωπο του φίλου, αλλά σ' αυτό που εξασφαλίζει ή κάποια ωφέλεια ή κάποια ευχαρίστηση.

Εύκολα διαλύονται μάλιστα τέτοιες φιλίες, εφόσον οι φίλοι δεν παραμένουν απαράλλαχτοι δηλαδή αν πάψουν πια να είναι ευχάριστοι ή χρήσιμοι, παύουν και να τους αγαπούν. Και το χρήσιμο δεν είναι μόνιμο, αλλά γίνεται διαφορετικό κάθε φορά. Όταν λοιιπόν διαλυθεί αυτό που τους κάνει φίλους, διαλύεται και η Φιλία, γιατί η Φιλία είχε συνδεθεί με εκείνα.

Η τέλεια Φιλία

Τέλεια όμως είναι η Φιλία όσων είναι καλοί και όμοιοι στην αρετή γιατί αυτοί θέλουν το καλό ο ένας του άλλου με τρόπο όμοιο με εκείνον που είναι καλοί, και είναι, καλοί καθαυτό. Και εκείνοι που θέλουν το καλό των φίλων για χάρη εκείνων των ίδιων, είναι φίλοι στον πιο μεγάλο βαθμό γιατί αισθάνονται έτσι γι' αυτούς τους ίδιους, και όχι συμπτωματικά. Παραμένει λοιπόν σταθερή η Φιλία αυτών των ανθρώπων, εφόσον είναι καλοί, και η αρετή είναι πράγμα μόνιμο. Και είναι ο καθένας χωριστά καλός και απέναντι στον φίλο γιατί βέβαια οι καλοί είναι και γενικά καλοί και ωφέλιμοι ο ένας στον άλλον.

Aλλα επίσης και ευχάριστοι γιατι οι καλοί είναι και ευχάριστοι και γενικά και ο ένας για τον αλλo. Με άλλα λόγια, στον κάθε άνθρωπο οι δικές του πράξεις και όσες είναι τέτοιες όπως σι δικές του, είναι μόνο ευχάριστες, ενώ οι πράξεις των άλλων ανθρώπων είναι ή ίδιες ή όμοιες.

Τέτοια φιλία είναι εύλογο να είναι μόνιμη, γιατί συνδυάζει μέσα της όλα όσα πρέπει να έχουν οι φίλοι. Γιατί βέβαια κάθε Φιλία υπάρχει, ή για κάποιο καλό ή για κάποια ευχαρίστηση, ή γενικά ή για κείνον που αισθάνεται τη Φιλία, και ακόμα με αιτία κάποια ομοιότητα. Αλλά σ' αυτή τη Φιλία υπάρχουν γι' αυτούς όλα όσα αναφέρθηκαν γιατί σ' αυτήν είναι όμοια και τα υπόλοιπα, και το γενικά καλό είναι και γενικά ευχάριστο, και αυτά είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό άξια της αγάπης, και η. αγάπη λοιπόν και η Φιλία ανάμεσα σ' αυτούς είναι πάρα πολύ μεγάλη και πάρα πολύ καλή.
Σπάνιες όμως είναι φυσικό να είναι τέτοιες φιλίες γιατί λίγοι βρίσκονται τέτοιοι άνθρωποι. Και ακόμα χρειάζεται χρόνος και συναναστροφή. Και όπως λέει η παροιμία, δεν πρόκειται να μάθει ο ένας τόν άλλο, αν δε φάνε ψωμί κι αλάτι μαζί, ούτε και να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο ούτε και να είναι φίλοι, προτού ο καθένας χωριστά φανεί στον άλλο άξιος της Φιλίας και πιστευτός.

Όμως εκείνοι που βιάζονται στη Φιλία, θέλουν βέβαια να είναι φίλoι, αλλά δεν είναι, παρά μόνο υποψήφιοι, και αυτό το ξέρουν γιατί βέβαια έχουν γρήγορη θέληση για Φιλία, όχι όμως Φιλία.
Εκείνοι που ανταποδίδουν όχι το ευχάριστο αλλά το χρήσιμο, είναι και μένουν λιγότερο φίλοι. Εκείνοι πάλι που είναι, φίλοι για τη χρησιμότητα, συνήθως παύουν να είναι φίλοι, όταν πάψει να υπάρχει και το συμφέρον. Γιατί ήταν φίλοι όχι ο ένας του άλλου αλλα του συμφέροντος. Λοιπόν, για την ευχαρίστηση και για τη χρησιμότητα μπορεί να είναι φίλοι και οι κακοί μεταξύ τους, επίσης καλοί με κακούς ή ούτε καλοί ούτε κακοί να είναι φίλοι με τον οποιονδήποτε, όμως γι' αυτό που είναι οι ίδιοι είναι φανερό ότι μόνο οι καλοί μπορεί να είναι φίλοι γιατί οι κακοί δε χαίρονται με τον ίδιο τον εαυτό τους, παρά μόνο αν έχουν κάποια ωφέλεια.

Αφού λοιπόν η Φιλία έχει χωριστεί σ' αυτά τα είδη, οι κακοί βέβαια θα είναι φίλοι για την ευχαρίστηση ή για τη χρησιμότητα, επειδή είναι όμοιοι με αυτό τον τρόπο, ενώ οι καλοί θα είναι φίλοι γι' αυτό που είναι οι ίδιοι δηλαδή επειδή, είναι καλοί. Αυτοί λοιπόν θα είναι φίλοι γενικά ενώ εκείνοι θα είναι συμπτωματικά ως και το σημείο που έχουν μοιάσει με αυτούς

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ

Υπό το άσβεστο φως της αιώνιας Αρετής

Η ΚΥΠΡΟΣ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

Αμμόχωστος, 1953

Ανακαλύπτεις αίφνης έναν τόπο κι αυτός μοιραία γίνεται πατρίδα σου κι ας γεννήθηκες αλλού. Οι τόποι και οι άνθρωποι έχουν αυτή την απρόσμενη ιδιότητα, να κυριαρχούν στο μέσα κόσμο, να τον κατακυριεύουν. Κι εσύ θέλοντας και μην αφήνεσαι να υποταχτείς στη θέληση που δέχεσαι να σου επιβληθεί, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Γιώργο Σεφέρη, δύο φορές στη ζωή του, τη μια με τη Μαρώ και την άλλη με την Κύπρο.

«Στον κόσμο της Κύπρου, Μνήμη και αγάπη», έγραψε ως αφιέρωση στο «Κύπρον ου μ' εθέσπισεν (οικείον Απόλλων)», που σημαίνει «στην Κύπρο όπου μ' έταξε να κατοικώ ο Απόλλων».

Οι στίχοι από την «Ελένη» του Ευριπίδη έγιναν για τον Σεφέρη μότο για μια σχέση που άρχισε πριν ακόμα γνωρίσει το σώμα του νησιού.

«Ηδη από το 1931, όταν υπηρετούσε ως πρόξενος στο Λονδίνο, έγραφε στην αδελφή του Ιωάννα Τσάτσου να του στείλει πληροφορίες για την επανάσταση στο νησί. Η άμεση επαφή του ξεκίνησε όμως το φθινόπωρο του 1953 όταν πήγε από τη Βηρυτό, όπου υπηρετούσε ως πρέσβης, στην Κύπρο για διακοπές που κράτησαν ένα περίπου μήνα», λέει ο Γιώργος Γεωργής, πρώην πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα και αναπληρωτής καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

«Αυτή η πρώτη επαφή είχε καταλυτική σημασία γι' αυτόν, γιατί από τότε ουσιαστικά θα αφοσιωθεί στο νησί. Αλλωστε ο ίδιος έγραφε ότι μόνο σε δυο πράγματα είχε αφοσιωθεί στη ζωή του, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Κύπρο», συνεχίζει ο Γεωργής.

Τα κυπριακά ποιήματα περιλαμβάνονται στη συλλογή «Κύπρον ου μ' εθέσπισεν», που κυκλοφόρησε μετά τις τρεις επισκέψεις του στην Κύπρο, το 1955 από τον «Ικαρο». Οι στίχοι διά στόματος Τεύκρου δένουν με τη διάθεση του Σεφέρη, που μέχρι το 1953 θεωρούσε τον εαυτό του πρόσφυγα ταξιδιώτη. Ως έναν που φορούσε την περσόνα του Οδυσσέα. Οταν όμως έφτασε στην Κύπρο ένιωσε ως νέος Τεύκρος, βρήκε στο νησί νέα πατρίδα, μετά τη Σμύρνη.

Και γι' αυτή την πατρίδα μίλησε και έτσι: «Τ' αηδόνια δεν σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες./Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,/συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους/στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές/αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν./Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη/βήματα και χειρονομίες· δε θα τολμούσα να πω φιλήματα·/και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας...».

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ - Απόσπασμα

Ολόκληρο το άρθρο:  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=355551

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΒΕΒΑΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΝΙΓΜΕΝΟ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Είναι τραγικό, αλλά αιώνες πλέον μετά την περίφημη «Ελληνική Νομαρχία» (1806), τα λόγια του ανωνύμου συγγραφέως της παραμένουν επίκαιρα, περισσότερο ίσως παρά ποτέ: «δύο είναι τα αίτια, ώ ακριβοί μου Έλληνες, οπού μέχρι σήμερον μας φυλάττουσιν δεδεμένους εις τας αλύσους της τυραννίας: είναι το αμαθές ιερατείον και η απουσία των αρίστων συμπολιτών».

Οι Ρωμιοί, καλούνται λοιπόν να βγουν από τον λήθαργο και αυτισμό στον οποίο τους έχει καταδικάσει η γνωστή τυραννική πνευματική Αρχή και να αντιμετωπίσουν την αμείλικτη πραγματικότητα που απειλεί να τους εξαφανίσει σαν κονιορτό κάτω από άγριο άνεμο.

Για όσους έχουμε την απαιτούμενη διαύγεια πνεύματος, είναι πασιφανές, ότι δεν θα μπορεί για πολύ ακόμη να ακροβατεί ο Νεοέλληνας, με το ένα πόδι στη λέμβο της Βυζαντινορθοδοξίας και με το άλλο σε εκείνη της Ελληνικής Εθνικής Παραδόσεως και πολύ σύντομα θα κληθεί να επιλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει. Θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στον ανατολίτη Ρωμιό και τον ευρωπαίο (με την Αρχαία έννοια) Έλληνα. Με όποιο κόστος συναισθήματος και όποιο πολιτισμικό σοκ απαιτηθεί. Διαφορετικώς θα σβήσει μαζί με αυτό που τώρα εκπροσωπεί.

Όχι βεβαίως μαζί με τον Εθνικό Ελληνισμό, που ούτως ή άλλως έγινε αθάνατος μέσα από τις πυρές των χριστιανών και θα είναι διαθέσιμος στους αιώνες των αιώνων σε όσους αυτοβούλως στρέφονται προς αυτόν, αλλά μαζί με την μίζερη, ζηλόφθονα, εσωστρεφή και “ησυχαστική” Ρωμιοσύνη, η οποία μπορεί να επιζεί μόνον μέσα από ψέματα, ταυτολογίες και σαθρά ιδεολογήματα.

Ως Έλληνες εξ Ελλήνων, εμείς έχουμε το ανάστημα, έχουμε επίσης τις θέσεις και τις συνταγές. Μόνο που δεν είμαστε ιεραπόστολοι και μισούμε την αντίληψη, ότι πρέπει να τρέχεις συνεχώς και πιεστικώς προς τους άλλους για να σε ακούσουν. Είμαστε αυτό που είμαστε και αφήνουμε στους άλλους την αποκλειστική ευθύνη για το αν θα πεισθούν ή όχι από την βάση των προτεινομένων μας.

Ομοίως έπρατταν άλλωστε και οι Εθνικοί Θεοί μας. Η Θεά Αθηνά, απευθυνόμενη στον Αχιλλέα απλώς λέει: «έρχομαι από τον Όλυμπο, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ άκουσέ με…»

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

Απόσπασμα. Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://rassias.gr/1023.html

ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Πώς θα ήταν αν αντί για τη Σελήνη, η Γη είχε στην ίδια απόσταση έναν από τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος; Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής καταστρεπτικό. 

Με την φαντασία όπως του Ρον Μίλερ πανέμορφο.

Μια κανονική φωτο με το φεγγάρι

Ερμής

Αφροδίτη

Άρης

Κρόνος

Ο γιγάντιος Δίας

Ποσειδώνας

Ουρανός

 http://www.aek365.com/

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ

Οι νεοέλληνες που θέλουν να αποκαλούνται και ρωμιοί και έλληνες, νομίζοντας ότι είναι το ίδιο, έχουν μια παγκόσμια αποκλειστικότητα. Όσο και να ψάξει κανείς δεν πρόκειται να βρει άλλον λαό στον πλανήτη, ο οποίος να υβρίζει τους προγόνους του. Αυτό είναι παγκόσμια πατέντα και την έχει μόνο ο νεορωμιός.

Υπερηφανεύεται για τους προγόνους του μόνο όταν τον συμφέρει, για ότι δημιούργησαν εκείνοι, χωρίς να σκέπτεται ότι τα δημιούργησαν εκείνοι και όχι αυτός, χωρίς να σκέπτεται, για ποιο πράγμα θα είναι υπερήφανες για αυτόν οι μελλοντικές γενιές. Υπερηφανεύεται μόνο και μόνο διότι είναι απόγονος εκείνων, αλλά την άλλη στιγμή τους αποκαλεί ειδωλολάτρες, και εκμεταλλευτές των δούλων, και ότι χωρίς τους δούλους δεν θα είχε γεννηθεί εκείνος ο πολιτισμός.

Αυτά τα λένε όσοι θέλουν να κάνουν τους έξυπνους στις παρέες τους, κάποιοι που με αλαζονεία επίσης παριστάνουν τους έξυπνους στα καφενεία, χωρίς να έχουν ανοίξει στη ζωή τους ούτε ένα βιβλίο, και όλοι βέβαια, τα έχουν ακούσει από δω κι από κει και από τον οποιοδήποτε τηλεοπτικό δημαγωγό, ο οποίος κατευθύνει συνειδήσεις και έτσι πέφτουν στην παγίδα οι αδαείς.

Η υβριστική συμπεριφορά κατά των «ειδωλολατρών» ελλήνων έρχεται να κουμπώσει με τους γνωστούς αναθεματισμούς. Μια επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία. Κανένας λαός στον πλανήτη όταν εκκλησιάζεται, δεν ακούει αναθέματα, κατά των προγόνων του, πάρα μόνον οι νεοέλληνες (βλ. Κυριακή της Ορθοδοξίας). Και το γεγονός ότι πολλοί δεν καταλαβαίνουν τι ακούν, από αυτούς που ξέρουν πολύ καλά τι λένε, αυτό το κάνει ακόμη χειρότερο. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι σε καμία άλλη ορθόδοξη εκκλησία άλλου ορθόδοξου κράτους, δεν ψάλλοντα οι συγκεκριμένοι επτά αναθεματισμοί κατά της ελληνικής αρχαιότητας, πάρα μόνο στο ρωμαίικο.

Το θέμα της δουλείας στην Αρχαία Ελλάδα και η επισήμανση αυτού με σκοπό την υποβάθμιση του Αρχαίου κόσμου, έχει καταντήσει καραμέλα που κάποτε πρέπει να αποφασίσουν, αυτοί που την χρησιμοποιούν, να την αποβάλουν, διότι έγινε άνοστη και χωρίς ουσία, λόγω της πρόσβασης στην γνώση, μιας και δεν ζούμε πια στο βυζάντιο.

Ας δούμε το καθεστώς της δουλείας στον Αρχαίο κόσμο, αρχίζοντας από την ανατολή.

Στην περσική αυτοκρατορία το καθεστώς ήταν καθαρά δεσποτικό, και όλοι, ΑΠΑΝΤΕΣ, ήταν δούλοι του μεγάλου βασιλιά. Ακόμη και οι ανώτατοι αξιωματικοί. Οι τύχες και οι ζωές όλων μα όλων ήταν στα χέρια ενός. Του βασιλιά, και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση.

Πάμε τώρα στην Ρώμη. Εάν κάποια Ρωμαία δέσποινα πλάγιαζε με τον δούλο της, βιαίως ή όχι, δεν παρεπέμπετο «επί μοιχεία», ούτε παραπέμπετο ο δούλος σε δική για βιασμό επειδή ο δούλος δεν εθεωρείτο άνθρωπος, αλλά «RES», δηλαδή ΠΡΑΓΜΑ.

Στην Ρώμη, «Οι δούλοι εθεωρούντο πράγματα. Και τους χρησιμοποιούσαν όπως ακριβώς τα ζώα. greatlie.com
Ας δούμε τώρα τι ίσχυε στη Ελλάδα και βέβαια στην Αθήνα. Ο δούλος ήταν υπό την προστασία και απολάμβανε την στοργή του εργοδότη του, ως ισότιμο μέλος της οικογενείας. Αν κάποιος δούλος είχε διαφορές με τον εργοδότη του, η πολιτεία είχε την υποχρέωση να τον μεταθέσει σε άλλον, μακριά, από τον προηγούμενο για λόγους προστασίας και ασφάλειας βεβαίως του δούλου.

Οι δούλοι όπως τους παρουσιάζουν οι αδαείς, αφήνεται να εννοηθεί ότι τους εκμεταλλευόταν χωρίς να τους υπολογίζουν. Αν ήταν έτσι τότε θα τους ονόμαζαν σκλάβους, κάτι εντελώς διαφορετικό και θα είχαν την αντιμετώπιση αυτή της Ρώμης.

Αμειβόταν για την εργασία τους, και ο μισθός τους ήταν ελάχιστα χαμηλότερος από αυτόν του βουλευτή. Για συγκρίνετε τον μισθό του σημερινού βουλευτή με τον μισθό του σημερινού δούλου, (χωρίς εισαγωγικά), της εργατικής τάξης…

Οι εργασίες των δούλων στην Αρχαιότητα ήταν: Εργάτες, σε σπίτια, σε αγρούς, υπάλληλοι σε δημόσιες υπηρεσίες, δεσμοφύλακες, λογιστές, αστυνόμοι, καθώς και παιδαγωγοί. Αυτά μπορεί να τα βρει κανείς στο βιβλίο της ιστορίας, της πρώτης Γυμνασίου.

Λοιπόν; Για ποιους δούλους μιλάμε; Σύμφωνα με αυτά, οι δούλοι της Αρχαίας Ελλάδος, είναι οι αντίστοιχοι σημερινοί άνθρωποι της εργατικής τάξης, από μπειμπυ σιτερ, μέχρι και δημόσιοι υπάλληλοι. Μόνο που οι σημερινοί ζουν μια πραγματικότητα με αβέβαιο μέλλον, και μια ζωή που οδεύει όλο και πιο κοντά στην πραγματική δουλεία.

Υπάρχει βέβαια το γεγονός ότι οι δούλοι της Αρχαίας Ελλάδος, δεν είχαν το δικαίωμα να αναμιγνύονται στα κοινά και ούτε είχαν δικαίωμα ψήφου. Ο ερευνητής πρέπει να έχει πάντα στο νου του, ότι δεν πρέπει να κρίνει καταστάσεις του παρελθόντος, σύμφωνα με τα κριτήρια, της σύγχρονης εποχής. Αναλογιστείτε μόνο ότι οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές στις 11 Φεβρουαρίου του 1934. Ας μη πιάσουμε το ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν θα έπρεπε να πολιτεύονται σήμερα, ούτε το ότι η ψήφος ενός αρίστου ηθικού οικογενειάρχη που νοιάζεται για το κοινό καλό, έχει την ίδια ισχύ με αυτήν του λωποδύτη (χάριν της ισότητας) και καθορίζεται έτσι η πορεία της κοινωνίας.

Και τώρα όσοι υβρίζουν τους Αρχαίους Έλληνες, αποκαλώντας τους ειδωλολάτρες, ας αφήσουν τις ηθικές κρίσεις και να δουν τι λέει η δεύτερη από τις δέκα εντολές: «Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς». Ομοίωμα σημαίνει κατασκεύασμα όμοιο με κάποιο πρότυπο # εικόνα #αντίτυπο # απεικόνισμα # ομοίως ποιηθέν # είδωλο. Γίνεται εδώ παράβαση της εντολης, ναι ή όχι; «Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς…» Δεύτερη παράβαση στην ίδια εντολή. Ποιοί λοιπόν είναι ειδωλολάτρες; Μόνο τον Ιουλιανό ξέρουν να αποκαλούν ειδωλολάτρη και παραβάτη.

Ας σταθούμε λοιπόν μπροστά σε έναν καθρέφτη για να δούμε καταπρόσωπο αυτόν που έχει (μικρό ή μεγάλο) μέρος ευθύνης για την παρακμή του αισχίστου είδους που ζούμε σήμερα. Ας προσπαθήσουμε να μαντέψουμε με τι τρόπο θα μας θυμούνται οι μελλοντικές γενιές, αν μας θυμούνται. Και ας αφήσουμε τους Αρχαίους στην ησυχία τους, αφού η σύγκριση μαζί τους είναι εις βάρος μας. Η «λάσπη» που τους πετούμε [ας έχουμε υπ όψιν μας ότι υπόκειται στον νόμο της βαρύτητας], δεν τους αγγίζει, διότι βρίσκονται πολύ ψηλά στις συνειδήσεις, όλου του σκεπτόμενου κόσμου, είτε ομολογείται είτε όχι.

Σείριος - Εννέα Έτη Φωτός

Αθηνάς Ασπίδα!

Η Ασπίδα της Σοφίας και της Λογικής!

Η Ασπίδα της Εγκράτειας και της Σύνεσης!

Η Ασπίδα της Γνώσης και της Αλήθειας!

Η Ασπίδα της Ατρυτώνης Παλλάδος που όλες τις μάχες τις Νικά!

ακόμη και την μάχη με τον Άρη...

Η Ασπίδα της Αθηνάς Φτερωτής Νίκης!!!

Ας φορέσουμε την Αιγίδα της!!!

Ιφιγένεια

ΘΛΙΒΕΡΑ, ΜΑ ΣΚΟΠΙΜΗ ΑΜΑΘΕΙΑ

Εις την έκδοση του «Πηδαλίου» του 1864 διαβάζει τις την Εισαγωγή του Αρχιμ. Ερηναίου Δεληδήμου :

«Εάν επραγματοποιούντο πλήρως τα όνειρα των οπαδών του Διαφωτισμού, οι Ορθόδοξοι λαοί θα εξήρχοντο εκ της θλιβεράς των αμαθείας, θα εισήρχοντο εις τον φωτεινόν δρόμον της προόδου, θα ηγάπων τας επιστήμας και την δύναμιν του ορθού λόγου, θα προέκοπτον κοινωνικώς και οικονομικώς, συγχρόνως όμως θα επεκόπτοντο από τας ρίζας των και αντί της Ορθοδόξου πνευματικότητος πηγαζούσης εκ της ταπεινώσεως του ανθρώπου ενώπιον της αγάπης του Θεού, επεκράτει και εις αυτούς η αλαζονική αυτοπεποίθησις της ανθρωπίνης διανοίας».

Ας θυμηθούμε πως οι διαφωτιστές ήθελαν να διδαχθούνε οι υπόδουλοι «Ελληνική Παιδεία», Κλασσική Ελληνική Γραμματεία. Ιδού λοιπόν το αληθές! Πράγματι η Εκκλησία επολέμησε σφοδρά τους Διαφωτιστές του 1821!!

Εδώ η εισαγωγή του Ειρηναίου Δεληδήμου φανερώνει τους λόγους δια τους οποίους έπρεπε να καταστραφή η Ελληνική Παιδεία που έφερον και ονειρεύοντο να φέρουν στο υπόδουλο Γένος οι Διαφωτιστές. Αξιοσημείωτον είναι πως παραδέχεται ο Αρχιμ. την θλιβερά, μα σκόπιμη! αμάθεια των Ορθοδόξων. Ιδού λοιπόν πως δεν υπήρχε ποτέ «κρυφό σχολειό» εφ΄όσον σκοπός της ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν να κρατή τους υπόδουλους αμαθείς έτσι ώστε να μένουν ταπεινοί, αιωνίως, ενώπιον της αγάπης του Θεού, σύμφωνα με την εισαγωγή του Αρχιμ. Ειρηναίου Δεληδήμου στο «ΠΗΔΑΛΙΟΝ» της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Το πηδάλιο, ως γνωστόν είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο προς μια συγκεκριμένη πορεία.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς» (πνευματικό πλοίο), έχει το δικό της «ΠΗΔΑΛΙΟ», την «ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των Θείων Πατέρων, στους οποίους (κανόνες) προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα.

ΚΑΝΩΝ ΗΔ’

«Οι των Ελλήνων συνήθειαις πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς, δια τούτο ο παρών Κανών αφορίζει εκείνους τους Χριστιανούς οπού κατά την συνήθειαν των Ελλήνων ομνύουν, ή εις τους ψευδωνύμους θεούς εκείνων, λέγοντες μά τον Δία, ή εις τα στοιχεία , οίον μα τον ΄Ηλιον, μα τον Ουρανόν, και άλλα παρόμοια, καθώς και ο ΠΑ΄ του Βασιλείου Κανών εις επιτίμια (επιτίμια=ποινές) υποβάλλει αυτούς. Πλήν ο μεν Βασίλειος ένδεκα χρόνους κανονίζει εκείνους οπού χωρίς μεγάλη ανάγκην βασάνων αρνηθούν την πίστιν, και φάγουν ειδωλόθυτα, και ομόσουν όρκους των Ελλήνων, καθώς αυτοί δηλ. τους πιστεύουν. Ο δε παρών Κανών της Συνόδου αφορίζει, ως λέγει ο Βαλσαμών, όχι μόνον τούτους αλλά και τους μη αρνηθέντας την πίστιν Χριστιανούς, ομνύοντας δε όρκους κατά την συνήθειαν των Ελλήνων. Δι’ ό και ο τοιούτος όρκος, αλλά δε και πας ο κατά αδοκίμου θρησκείας ομοθείς, ου φυλάττεται, κατά το ιθ΄ κεφ. του ιγ΄ τιτλ. Φωτίου».

Λοιπόν! Έλλην ή Χριστιανός.

Ξεκάθαρα φαίνεται ότι άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού» δηλαδή «Ελληνοχριστιανός» δεν δικαιολογαίται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες, όπου «Οι των Ελλήνων συνήθειες πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς».

Τότε όσοι μιλούν σήμερα ή άλλοτε, περί του ιδεολογήματος αυτού - του Ελληνοχριστιανισμού - πρέπει σύμφωνα με τους θείους Κανόνες να ΑΦΟΡΙΖΩΝΤΑΙ!

Η Ελλάδα ερείπια.

- Το «ες έδαφος φέρειν» εκφράζει το «Πηδάλιον» ως εξής : «Ειδώλων ναοί και βωμοί και ξόανα πρέπει να κατακρημνίζωνται». Οι «θεόπνευστες» αυτές εντολές παρουσιάζονται με κάθε λεπτομέρεια σε τέσσερις πυκνογραμμένες σελίδες. Πρόκειται για αποφάσεις που λήφθηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, που συγκροτήθηκε το 783 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας επί Κωνσταντίνου και της μητέρας του Ειρήνης. Σε αυτήν την Σύνοδο συμμετείχαν 367 ορθόδοξοι Πατέρες.

- Στον Κανόνα ΟΖ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 691 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, συνιστάται στους πιστούς να μην πλένωνται : «Είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχη τινας από λουτρά … Η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρώ γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνη γύμνωσιν, οπού έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπέιν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι, πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, έξω μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας».

Στο «Πηδάλιον» λοιπόν παρουσιάζεται η ακαθαρσία του σώματος ως προσόν. Οι φυσιολογικές, βιολογικές λειτουργίες βαπτίζονται «αμαρτίες».

- «Να μην πλησιάζει κανείς εις τα θέατρα, ότι ταύτα κάμνουσι τους ανθρώπους μοιχούς τελείους.» Πρόκειται για απόφαση της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου Κανών ΚΔ΄ Στην ερμηνεία των αποφάσεων του Νικοδήμου (ο Αγιορείτης που συνέγραψε με την βοήθεια του Αγαπίου του ιερομονάχου, το «Πηδάλιον») αναφέρονται οι σχετικές διδαχές του Ιωάννη του Χρυσόστομου: «Πομπή του σατανά τα θέατρα. Η εν τοις θεάτροις διατριβή πορνείας, ακολασίας, ασελγείας απάσας έτεκε». Ο Κανόνας ΟΕ εναντιώνεται και στην μουσική : «Σφοδρότατα μεν ελέγχει εκείνους, όπου ανακατόνουσι με τα πνευματικά άσματα τα εξωτερικά των θεάτρων σχήματα, και θέσεις, και ασήμους φωνάς (οποία είναι και τώρα τα τερερίσματα, και νενανίσματα, και τα άλλα άσημα λόγια. Και λέγει ταύτα είναι ίδια, όχι των δοξολογούντων τον Θεόν, αλλά των παιζόντων και ανακατονόντων τα των δαιμόνον παίγνια». Ο Χρυσόστομος που είναι ο συντάκτης του Κανόνα αυτού (ΟΕ΄), έχει ανακηρυχθή προστάτης της Παιδείας μας και η μνήμη του τιμάται στα σχολεία του νεοελληνικού κρατιδίου κατά την επίσημη αργία των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου.

Από Το βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει ναδιαβάσεις του Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη

Περισσότερα: http://ermionh.blogspot.gr/2007/04/blog-post_6130.html

«Μην προσπαθείς να καλύψεις τα λάθη σου με λόγια, αλλά προσπάθησε να τα διορθώσεις ελέγχοντας τον εαυτό σου.» Πυθαγόρας

ΣΥΝΗΘΙΣΑΝΤΕΣ ΝΑ ΕΝΩΝΩΜΕΝ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΩΤΑΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ

Γράφει ο Νικόλαος Β. Τωμαδάκης, καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιου Αθηνών 1956, στο έργο του («Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» Τόμος Α΄ Τεύχος Α΄, έκδ. δευτέρα, Αθήναι 1956 σελ. 23-24) :

«Κατά τα τελευταία έτη συνηθίσαντες, υπό τα ανθρωπιστικά συνθήματα να ενώνωμεν τους δύο αυτούς διαφορωτάτους κόσμους, τον ελληνικόν και τον χριστιανικόν, συγχέομεν εις την σφαίραν του πνεύματος δύο διακρινομένας αλλήλων και πολλάκις αντιμαχόμενας καταστάσεις ών εκάστη είχε και την ιδίαν (δική της) θεώρησιν …

Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού ως ζωής και ως σκέψεως. Έβλεπε εις αυτόν … το φιλέρευον πνεύμα το οποίον ήγεν εις την φιλοσοφίαν. Το ότι δια τους Έλληνας η αλήθεια δεν ήτο σταθερά και εξ αποκαλύψεως, αλλ’ εύρημα της ανθρωπίνης διανοίας, τούτο δεν συνεχώρει ο Χριστιανισμός.

Η μεγαλύτερη διαβολή την οποίαν ενήργησε (ο χριστιανισμός) κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού … το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοιαν του ειδωλολάτρης, μη Χριστιανός … Αυτό το πνεύμα της εχθρότητος προς τον πνευματικόν Ελληνισμόν διετηρήθη έως ότου η νέα θρησκεία κατωχυρώθη, επροστατεύθη ως επίσημος κρατική και απέκτησε τον αδιαπέραστον δογματικόν κλοιόν ως δακτύλιον προστασίας».

Συνεχίζει ο Ν. Τωμαδάκης :

«Αν ο Μέγας Βασίλειος συνέγραψε πραγματείαν περί του πως θα ωφελούντο οι παίδες εκ των ελληνικών συγγραμμάτων δεν πρέπει να νομισθή ότι συνεβούλευεν εκεί ο πατήρ της Εκκλησίας την νεότητα να εγκολπωθή τον στοχασμόν των κλασσικών. Κάθε άλλο. Εις βιβλία γέμοντα κακοδοξιών και μυθευμάτων εύρισκε πολλά επεισόδια, τα οποία είχον ηθικήν αξίαν και ηδύνατο να παιδαγωγήσουν και τους Χριστιανούς παίδας, ουδέν πλέον.

Ο Βασίλειος και οι άλλοι μεγάλοι Πατέρες εσπούδασαν βεβαίως λαμπρά ελληνικά εις ελληνικάς σχολάς των Αθηνών και της Ανατολής αλλ’ η επήρεια του εβραϊκού πνεύματος επ’ αυτών υπήρξε βαθεία. Από την κλασσικήν φιλολογίαν, χρησιμώτατος υπήρξεν εις αυτούς ο οπλισμός της ρητορικής, της τέχνης, δι’ ής καθίστοντο ικανοί να αναπτύξουν την νέα θρησκεία, να πείσουν περί των δογμάτων της τους προσηλύτους.

»Χάριν της ρητορικής εμελέτησαν (οι Πατέρες) τους Έλληνας συγγραφείς. Επιτηδειώτατον δ΄όργανον εύρον προς διάδοσιν των ιδεών των την Ελληνικήν γλώσσα προκειμένου να επικοινωνήσουν προς την εξελληνισμένην πλήρως (διάδωσις του Ελληνισμού επί του Μέγα Αλεξάνδρου) Ανατολήν. Επομένως η προσέγγισις προς τον Όμηρον, τους τραγικούς, τον Πίνδαρον, τον Πλάτωνα, τους κατ’ εξοχήν ποιητάς δεν είχε να τους δώση σχεδόν τίποτε, ειμή μόνον μυθολογούμενα αποκρουστικά και ψευδή. Το ωραίον, το αισθητικώς καλόν δεν τους ενδιέφερε … ».

(Νικολάου Β. Τωμαδάκη «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» ένθ. ανωτ. σελ. 25).

Αυτό το πνεύμα του σκοταδισμού και του βαθύτατου φανατισμού, της προλήψεως και του μίσους κατά του Ελληνισμού διέπει την σκέψη του Βυζαντίου. Τα δραστικά μέτρα των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά του Ελληνισμού είχαν ως αποτέλεσμα να καταστρέψουν και να εξοστρακίσουν κάθε Ελληνική πνευματική εκδήλωση. Καταστροφές αρχαίων ναών, βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, ομαδικοί διωγμοί, καταδίκες, βασανιστήρια, γενοκτονίες είναι φαινόμενα συνηθισμένα και χαρακτηρίζουν τους βυζαντινούς αιώνες από το 200 περίπου μ.Χ. μέχρι και τον 15ο αι. μ.Χ., όπου η κορύφωσις των διωγμών χαρακτηρίζει κυρίως την βασιλεία από τον Μέγα Κωνσταντίνο μέχρι και τον Θεοδόσιο τον Α΄.

Κατατρεγμένος, λοιπόν από την νέα θρησκεία ο αρχαιπρεπής ΄Ελληνας υποχρεώθηκε να υποταχθή στην τρομοκρατία (που επέβαλε η νέα θρησκεία με την συνδρομή του Κράτους) και έκτοτε «τους ιερείς δει σιγάν ή τεθνάναι …». Η εβραιολατρεία του (πνευματικού και πολιτικού) Βυζαντίου συνεχίζεται μέχρι του τέλους του.

Στο Ψαλτήριον του Δαβίδ που τυπώθηκε το 1494, σαράντα χρόνια μετά την άλωση, περιέχονται και οι ακόλουθοι «Στίχοι εις τον θείον Δαβίδ» :

«Σίγησον Ορφεύ! Ρίψον, Ερμή, την λύραν,

τρίπους ο Δελφοίς, δύνον εις λήθην έτι,

Δαβίδ (ο Εβραίος) γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν,

τυρανοί τα κρυπτά των Θεού μυστηρίων,

πληθύν παλαιών ιστορεί τεραστίων».

Από Το βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσεις του Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη

Περισσότερα: http://ermionh.blogspot.gr/2007/04/blog-post_6130.html

Σάμος - Ηραία – Πυθαγόρεια 2013

isnowtv

Αναβίωση των αρχαίων Ηραίων από 18 έως 21/8

Τα Ηραία-Πυθαγόρεια αναβίωσαν στη Σάμο

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ 2013

ΠΟΜΠΗ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

 ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:

 ΕΛΛΗΝΑ.Ι.Σ

ΒΑΛΛΑΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ - ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ

ΤΣΑΜΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ - ΕΥΜΟΛΠΟΣ

ΧΛΕΤΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ

ΜΠΙΛΙΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ

 ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ:

 ΕΥΜΟΛΠΙΔΕΣ

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ "ΕΥ ΖΗΝ"

ΜΥΘΙΚΕΣ ΔΙΑ-ΔΡΟΜΕΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ "ΟΙ ΑΚΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ"

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ "ΟΡΦΕΥΣ"

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ

georgeopp

ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

            Πως "εκχριστιανίσθηκαν" αναγκαστικά οι Έλληνες!

    ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ (1/6/2000)

Στους νόμους της ακμής των Ρωμαιοχριστιανικών χρόνων (4ου & 5ου αι.μ.Χ.) διαβάζουμε, για τον βίαιο εκχριστιανισμό των Ελλήνων και την υποχρεωτική "σωτηρία" τους. Ουσιαστικά πρόκειται για τη νομοθετημένη εξόντωση του Ελληνισμού:

«Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί (των Ελλήνων) όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας... αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου» Αυτοκράτορες: Θεοδόσιος και Βαλεντινιανός προς Ισίδορον Έπαρχο Πραιτωρίου.14/ Νοέμβριου 435

«Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης... Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτό τον νόμο) θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό» ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10. Δεκέμ.  354 μ.Χ.

«Τέτοιου είδους πράξεις (οτιδήποτε μη χριστιανικό χαρακτηριζόταν ειδωλολατρία) αν εξακολουθούν να συμβαίνουν (ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν!) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των ιερότατων ανδρών (δηλαδή των αρχιερέων) ενώ ο ιδιοκτήτης τους που έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος, θα αποπεμφθεί από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάσει την περιούσια του και αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία» ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.8 Αυτοκρ.: Λέων και Ανθέμιος προς Διόσκωρον Έπαρχο του Πραιτωρίου. Παρεδόθη το 472; μ.Χ.

«Διατάζουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται...

Κανείς να μην έχει το  δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιούσιες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισμού... όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία (διατάζουμε) να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι (χριστιανοί) βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες (τιμωρίες!) προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη[1] πίστη» ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.9 επίσης (Β1,1,19) και ΝΟΜΟΚΑΝΟΝ 6,3.

«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα) διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο (βιβλικό) θεό (μας)... Αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας (!) αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδία τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν (να ζητήσουν δηλαδή μόνοι τους το σωτήριο βάπτισμα!) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιούσιας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα (κλείσιμο σχολών!), που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία (μάθησης!) των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν της ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν (λοιπόν) φανεί κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις εκκλησίες μας, μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές.

Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδία, όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, (ιδού ο υποχρεωτικός νηπιοβαπτισμός!) όσοι δε είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία, πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους (βιβλικούς) κανόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλουν την παλαιά (αρχαιοελληνική) τους πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών.

Όσοι δε, έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα, ή μεγάλη περιούσια και για να κρατήσουν τα προσχήματα (προσποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έλθουν να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσουμε να δημευθεί η περιούσια τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη. Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες». ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10

Μπροστά σ΄ αυτές τις εξοντωτικές "σωφρονιστικές ποινές", τις εξορίες, τους αποκεφαλισμούς, τις κατασχέσεις περιουσιών, τις αφαιρέσεις προνομίων, τον εξευτελισμό της υποχρεωτικής κατήχησης, τον βασανισμό και την νόμιμη θανάτωση κάθε υπερασπιστή τους. Για τους κυνηγημένους σαν το απεχθέστερο ιστορικό τέρας Έλληνες, ο εκχριστιανισμός φαινόταν πράξη ύστατης διαφυγής απ' την φυσική εξόντωση και επιβεβλημένης σωφροσύνης!

Έτσι... εκχριστιανίσθηκε μαζικά ο Ελληνισμός!

Αυτή δυστυχώς υπήρξε η αφανιστική απάντηση της Ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας, στον παγκόσμια ιαματικό και αναντίρρητα προμηθεϊκό πολιτισμό των Ελλήνων!

Μ. Καλόπουλος (1/6/2000)

.................................

[1] Στο λατινικό κείμενο: «in favorem orthodoxae fidei» δηλαδή ,την ευνοούμενη ορθόδοξη πίστη. Η καυχόμενη λοιπόν περί του αντίθετου σημερινή θρησκεία των Ελλήνων, μάλλον θα έπρεπε να απολογηθεί για τα ΦΟΒΕΡΑ ιστορικά εγκλήματα κατά του Ελληνισμού.

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένα από το βιβλίο μου Αβραάμ ο Μάγος και το θαυμάσιο βιβλίο «Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα απ' τους κώδικες» Εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ.

 .................................

Το βιβλίο που περιέχει τα πάντα (και την τελευταία λέξη) επ’ αυτών των νόμων κλπ. είναι το αμερικανικό βιβλίο της καθηγήτριας της Ιστορίας: Maude Aline Huttmann, «The Establishment of Christianity and the Proscription of Paganism», Columbia University, New York 1914.

...................................

Η γνώση είναι... η καλύτερη εκδίκηση!

http://greatlie.com/