ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

«Ο αρχαιοελληνικός κόσμος υποχρεώθηκε να υποταχθεί στην τρομοκρατία που επέβαλε η νέα θρησκεία με τη συνδρομή του Κράτους. Καταστροφές αρχαίων ναών, βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, ομαδικοί διωγμοί πνευματικών ανθρώπων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου πάνθεου, ήταν φαινόμενα συνηθισμένα»
(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 2).

Οι σταυροφορίες, άλλωστε, που παρουσιάζονται ως πόλεμοι θρησκευτικοί και απελευθερωτικοί, τι είχαν ως βαθύτερο κίνητρο; Όχι, βέβαια, εκείνο που ισχυρίζονται αλλά κυρίως την επέκταση και κυριαρχία σε νέους τόπους, και την επιβολή της εξουσίας στους «άπιστους». Μια από τις χειρότερες και πιο γνωστές βαρβαρότητες ήταν, φυσικά, ο αποτρόπαιος θάνατος της Αλεξανδρινής φιλοσόφου Υπατίας. που κυριολεκτικά διαμελίστηκε με πήλινα θραύσματα μέσα στην εκκλησία Καισάρειον, από μια ομάδα φανατικών χριστιανών. Όλοι οι τότε ιστορικοί αποδίδουν την ευθύνη στον επίσκοπο Αλεξανδρείας Κύριλλο, που θα έπρεπε να οδηγούσε τους ανθρώπους προς το καλό αντί για το έγκλημα. Ήταν δε τόσος ο φανατισμός όλων ώστε ο Σωκράτης Σχολαστικός έγραφε ότι:
«Η υπόθεση αυτή ΔΕΝ προκάλεσε την παραμικρή ντροπή όχι μόνο στον ίδιο τον Κύριλλο αλλά ούτε και σ’ ολόκληρη την Αλεξανδρινή εκκλησία»
(Εκκλησιαστική Ιστορία)

Ο φανατισμός δεν επιτίθεται μόνο σε αλλόθρησκους, αλλά και σε κάθε ομόθρησκο που έχει πνεύμα ελεύθερο και μία ωριμότητα ψυχής που δεν του επιτρέπει να γίνεται έρμαιο οποιουδήποτε δογματισμού ή φανατισμού. Κάθε θρησκεία, όπως γνωρίζουμε, έχει την ακμή της και την παρακμή της όταν μοιραία  πέφτει σε χέρια ανθρώπων που έχουν χάσει την επαφή με το ΙΕΡΟ. Επιπλέον, κάθε ιερό κείμενο έχει μια εξωτερική ή «κατά γράμμα» και μια εσωτερική ή «κατά πνεύμα» ερμηνεία. Η πνευματικά ανώριμη ανθρωπότητα προτιμά, δυστυχώς, την κατά γράμμα ερμηνεία διότι είναι ευκολότερη και «πιο χειροπιαστή», ενώ η κατά πνεύμα ερμηνεία απαιτεί προσπάθεια και εσωτερική εργασία.

Φταίνε τα κείμενα των θρησκειών ή εκείνοι που τα ερμηνεύουν όπως θέλουν και κατά το συμφέρον της εφήμερης εξουσίας; Φταίει το θρησκευτικό αίσθημα όταν οδηγείται ο άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις, ή το θηρίο που βρίσκεται μέσα μας και που όταν έρχονται οι κατάλληλες περιστάσεις, πηδά και φορά τη μάσκα της εξουσίας; Είναι μια μάσκα που άλλοτε λέγεται δογματισμός, άλλοτε φανατισμός και άλλοτε – δυστυχώς – κρύβεται πίσω από την ψευδαίσθηση κάποιου ανθρώπου ως πρόθεση «προσφοράς προς τους άλλους», ενώ το κρυμμένο κίνητρό του είναι η αγάπη για την εξουσία επί των άλλων ανθρώπων.

Ας μη ξεχάσουμε τις συχνές αντιμαχίες ανάμεσα στα μέλη των ιερατείων όλων των θρησκειών, που τόσο συχνά, δυστυχώς, γίνονται και προκαλούν τα πλήθη και αναστατώνουν τους ανθρώπους.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ - Ιφιγένεια Κασταμονίτη (Απόσπασμα)

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.theosophicalsociety.gr/