ΜΙΑ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ ΠΛΑΚΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ - ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑΠΑΣΙ ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

“Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας.

Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ψ. Αφήνω σκόπιμα έξω τα Έκτορος λύτρα, γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας.

Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας του ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις.

Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως της δικής μας παιδείας το αίμα έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.

Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως γκιλοτίνες στις πλατείες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία.

Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως χρειάζεται πολλούς δικαστές σαν τον Τερτσέτη τίμιους. Και σαν τον Πολυζωΐδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη.

Τονίζοντας το δρόμα στους ιδικούς μου τόνους, έχω να κλείσω σε μία πρόταση που δεν δυσωπείται. Είναι πικρή όσο το παλαιό εκείνο "εάλω η Πόλις”, που ακούστηκε κάποτε σε όλη τη Ρωμανία, και κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Η πρόταση λέει: εμείς, οι νεοέλληνες, αγνοούμε παντάπασι την κλασική Ελλάδα.

Λέγοντας παντάπασι φωνάζω μία πράξη. Εννοώ δηλαδή τις λέξεις με την ακρίβεια του δύο και δύο ίσον τέσσερα.

Την πρόταση αυτή θα την εξηγήσω σε τέσσερα σημεία, για να δείξω την αλήθεια της. Βρίσκω πως φτάνουν. Επειδή τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα δείχνουν παντού.

Προτού πιαστώ να περιγράψω τούτα τα αγρίμια στο “σκοτεινό δάσος” του Δάντη, είναι χρεία να επισημάνω κάτι που είναι ομόλογο σε μιζέρια με την πλάνη μέσα στην οποία οι δάσκαλοι μας μαθαίνουν να ζούμε για τους έλληνες.

Το στοιχείο αυτό είναι πως δεν αγνοούμε μόνο την αλήθεια για την κλασική Ελλάδα, αλλά η εικόνα που αποχτήσαμε γι' αυτήν είναι παράμορφη και αντίστροφη.

Η παράσταση που έχουμε για τους έλληνες έχει μεταξιώσει το σύνταγμα των αξιών, τη φυσικότητα, και την τάξη. Αναποδογύρισε τα πράγματα, και το άσπρο τό 'καμε μαύρο.“

Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 – 1η Ιουνίου 1998 μ.α.χ.χ.) –

http://www.pansyrinx.eu/