ΠΕΡΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (της λέξεως ΑΙΓΑΙΟΝ)

Οι Έλληνες, άριστοι γνώστες και δημιουργοί της "νοηματικής" των λέξεων, κατόρθωσαν να αποδώσουν με εσωτερικήν αριθμοσοφικήν και βαθυτάτη νοηματικήν ακρίβειαν την "ουσίαν" του αντικειμένου.

Διά τον Ελληνικό Λόγο θα αποτελούσε ιεροσυλία μία έκφρασις όπως: ο χωμάτινος ουρανός της ενδοχώρας, ή το ουράνιον υπέδαφος, ή η κοπρεία σελήνη ή ..... επί του προκειμένου το ..... κατσικοπέλαγος, δηλ. το Αιγαίον (όπως υποστηρίζουν πολλοί). Ο σημερινός όμως, έκφυλος διασυρμός του Ελληνικού Λόγου επιτρέπει πολλά. Οι έκφυλοι υπέρμαχοι δύνανται να αποδίδουν λεκτικώς την γλαύκη ως σκονισμένη αιγοπροβιά και το απαστράπτον, παλλόμενον, κυματώδες γαλάζιο και υπερδύναμο υγρό στοιχείον ως κατσικοκοπάδι!. Όχι όμως οι πρόγονοι ημών. Ποτέ, ένας τόσο ψευδής, εσφαλμένος και ανοηματικός χαρακτηρισμός μορφής, περιεχομένου, θρύλων, ιστορίας και δυναμικής δεν θα εδίδετο από τους Αρχαίους Έλληνας.

Το Αιγαίον (ομού μετά του Ολύμπου) αποτελεί ύψιστον και πολυσήμαντον ορόσημο της Ελληνικής Φυλής, πλημμυρισμένο από μνήμες και θρύλους που ανταυγάζουν εις την λεκτικήν έκφρασιν, στο όνομά του: Αιγαίον. Δεν ήτο δυνατόν οι Έλληνες να αποστερήσουν το νοηματικό περιεχόμενον και της εξελικτικής του ακολουθίας το μεγαλείον, από μία θάλασσα την οποίαν είχαν σχεδόν Θεοποιήσει. Οι θρύλοι, αλλά και αι εμπειρίαι, ακόμη αι εμπειρίαι αι οποίαι έγιναν θρύλοι, συγχρόνως με την "ουσίαν" του αντικειμένου "αποτυπώνονται" εις την λέξιν η οποία "χαρακτηρίζει" το αντικείμενον.

ΑΙΓΑΙΟΝ;

αίγ: (η ρίζα εκ του αΐσσω). Σημαίνει δόνησις, κλονισμός, σεισμός, σείω, πάλλω, εξακοντίζω.

αΐσσω: κινούμαι μετά ταχείας και ορμητικής κινήσεως, ρίπτομαι, ορμώ, απαστράπτω εις το φως.

αιγαίος, α, ον: θαυμαστός, επίφθονος

αιγαίομαι: οργίζομαι κλπ

αίγεν και αίγες: υψηλά κύματα

αιγιαλός: (αΐσσω+αλς) ένθα η θάλασσα ορμά

Αιγεύς: εκ του αΐγεν: κύματα

Αιγαίων-ωνος: ο εκατόγχειρ υιός του Ουρανού και της Γαίας, έχων άμεσον σχέσιν με το αιγαίον....

Αίγη: μυθική βασίλισσα των Αμαζόνων η οποία επνίγη εις το αιγαίον ... (πρό του Τρωικού Πολέμου)

Αιγήεις ή Αιγίς: μυθικό τέρας, υιός της Γαίας, το οποίον επέφερε παντού απ' όπου διήρχετο τον όλεθρον και τον θάνατον. Από το στόμα του εξήρχοντο φλόγες αι οποίαι κατέστρεψαν την Αίγυπτον, την Φοινίκην, την Λιβύην και την Φρυγίαν. Tο εφόνευσε τελικώς η Αθηνά η οποία εχρησιμοποίησε το "δέρμα" του διά να επενδύση την ασπίδα της.

αία: η Γαία

αιγίς-ίδος: η ασπίς του Διός, εκπέμπουσα τρόμον και έκπληξιν (εκ του αΐσσω: κινούμαι βιαίως, ορμώ. Όθεν μεταγενέστερα ορμητική θύελα=καταιγίς, ως σεισθείσα αιγίς).

αιονοιω: υγραίνω, περιέχω

αιγίζω: σχίζω εις δύο

αΐγδην: ορμητικώς, μεθ' ορμής

Αίγλη: σπινθηροβολία, φως, κραδασμός, δόνησις, απότομος κίνησις, λαμπηδών, πάσα απαστράπτουσα στιλπνότης, ή, λάμψις, λαμπρότης, δόξα.

Αιγιής φυλή: μία των φυλών της Αττικής λαβούσα το όνομα εκ του Αιγέως.

αεί....αεί....αιών

αίξ: γίδα, κατσίκα

Ευκόλως συμπεραίνεται οτι η ετυμολογία διά το αιγαίον, πρέπει, λαμβάνοντας υπ' όψιν την δημιουργίαν του, τους θρύλους και την ιστορία του, καθώς και την "εμφάνισίν" του και την "εικόνα" του, να προκύπτει εκ του αΐσσω ή εκ του αιγ- και αίγλη ή και αιγίζω και όχι όπως θέλουν ορισμένοι -από σκοπιμότητα ή ανοησία- από την αίγα.

Το ίδιο ισχύει βεβαίως και διά την λέξη αιγίς. Μεγαλειώδεις δυνάμεις και Θεότητες όπως ο "Ζεύς" και η "Αθηνά" είναι αδύνατον να έφερον αιγοπροβιές ως αμυντικά τους ή επιθετικά τους όπλα. Η συμμετοχή των εις την δημιουργίαν του πολιτισμού και εις τας εν γένει διαμορφώσεις, εξελίξεις και ανακατατάξεις ήτο ασυλλήπτου μεγέθους και η αλληγορία των "μύθων" οδηγεί εις την υπόθεσιν της χρησιμοποιήσεως "τεχνολογικών" και υπερτεχνολογικών επιτευγμάτων υψίστης δυναμικής και όχι .....βυρσοδεψικής προελεύσεως!

Μανώλης Καπουσίδης

http://www.tetraktys.org/kapousidis/mid%20aigean07.htm