Ο ΨΥΧΟΠΟΜΠΟΣ ΕΡΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ

Από το βιβλίο του Τζων Μπανβιλ,"ΑΠΕΙΡΟΙ ΚΟΣΜΟΙ", ένα μικρό απόσπασμα, στο οποίο ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των Θεών, μιλάει για τον έρωτα των δημιουργημάτων τους, των θνητών, ως παρατηρητής από ψηλά.. σε μετάφραση της Τόνιας Κοβαλενκο

..Αυτός ο έρωτας, ο έρωτας των θνητών, είναι δική τους επινόηση, είναι κάτι που δεν είχαμε σχεδιάσει, προβλέψει η επικυρώσει εμείς. Πως, λοιπόν, να μη μας συναρπάζει; Τους δώσαμε εκείνη την ασυγκράτητη παρόρμηση των λαγόνων - ο Έρως και η Ανάγκη σε αγαστή συνεργασία - μόνο και μόνο για να ξεπεράσουν την απέχθεια τους ο ένας για τη σάρκα του άλλου και να συνευρίσκονται οικειοθελώς, κάτι παραπάνω από οικειοθελώς, για τη πράξη της αναπαραγωγής, αφού, μια και τους φτιάξαμε, δεν θέλαμε να τους αφήσουμε να εκλείψουν – έργα των χεριών μας ήταν άλλωστε, καλώς ή, όπως τόσο συχνά, κακώς.

Μα, αλλοίμονο!

Ιδού τι δημιούργησαν από μια απλή τριβή των σωμάτων.

Είναι σα να δίνεις σε ένα δύστροπο παιδί δυο τρία ξυλάκια κι ένα κουβαδάκι με λάσπη για να ησυχάσεις, κι αυτό να σου κτίζει ολόκληρο καθεδρικό ναό, με την κολυμπήθρα του, το καμπαναριό του, τον ανεμοδείκτη του και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Μέσα στους χώρους αυτού του ιερού κτίσματος δίνουν ο ένας στον άλλον άσυλο, συγχωρούν ο ένας τις αποτυχίες του άλλου, τους ιδρώτες και τις οσμές τους, τα ψεύδη και τις υπεκφυγές τους και, πάνω από όλα, την αξερίζωτη εγωπάθεια τους.

Δε μπορούμε να καταλάβουμε πως ξεγλίστρησαν έτσι από τα χέρια μας και πήραν με κάποιον τρόπο το ελεύθερο να συγχωρούν ο ένας τον άλλον για όλα όσα δεν είναι.

Και όλη αυτή η ιστορία είναι εξ αρχής μια αυτοπαθής φαντασιοπληξία. Εκείνο που ο διψασμένος για τον έρωτα τους Πατέρας μου δε βλέπει και δε θέλει ούτε να ακούει, είναι πως ο έρωτας δεν ερωτεύεται στην πραγματικότητα παρά την απεικόνιση του, αφού μονάχα αυτή γνωρίζει. Η ούτε καν αυτό.

Δείξε μου δυο ανθρώπους την ώρα που κάνουν έρωτα και θα σου δείξω δυο ροζ καθρέπτες, κολακευτικά παραμορφωμένους, σ' έναν εναγκαλισμό αμοιβαίας ακατανοησίας. Ερωτεύονται ούτος ώστε να βλέπουν τις υπέροχες πιρουέτες του εαυτού τους να αντανακλώνται στα μάτια του αγαπημένου. Την αθανασία κυνηγούν - ναι, αυτό που εμείς ευχαρίστως θα πετούσαμε, αυτό λαχταρούν ή τουλάχιστον την ψευδαίσθηση του, την εντύπωση της παντοτινής ζωής μέσα σε μια στιγμή πάθους.

Εξού και οι τελετές τους της παράδοσης και της βουλιμίας. Αγάπη - αχ σε αυτό το φαγοπότι τρέφονται ο ένας απ' τον άλλον, αλληλοκαταβροχθίζονται. Κι αυτό, αυτό ακριβώς είναι που ζηλεύει ο τρανός Ζευς, τις μικρές τους κατασκευασμένες εκστάσεις, από τις οποίες εκείνος μένει απ έξω.

http://celinathens.blogspot.com/