Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΠΕΡΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας με τις αστρονομικές της καταβολές, η Ωραία Ελένη και τα δίδυμα αδέρφια της Κάστωρ και Πολυδεύκης, οι λεγόμενοι Διόσκουροι (παιδιά του Διός) είχαν γεννηθεί όταν μπαίνει ο ήλιος, στον αστερισμό των Διδύμων που αντιστοιχεί στις 21 Μαΐου του χριστιανικού ημερολογίου. Αλλά...

Καθώς η συλλογική μνήμη τιμούσε αυτήν την ημέρα την πανέμορφη Ελένη με τα αδέρφια της, το ιερατείο για να τους εξαλείψει, προσήρτησε στην ίδια ημερομηνία την εορτή της δικής τους ελένης, και του γιού της με πρώτο το ανδρικό όνομα όπως είναι αναμενόμενο σε ένα ανδροκρατούμενο καθεστώς.

Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, παρουσιάζει την Ελένη ως πλάσμα ανθρώπινο με θεϊκή καταγωγή, αποφεύγει την κατάκριση και την καταδίκη, αλλά την παρουσιάζει συχνά να αυτοκαταδικάζεται μεταχειριζόμενη το επίθετο «κυνώπις» για τον εαυτό της. Αν και αγαπάει τον Πάρη, τον παρατά, γιατί δεν είναι γενναίος.

Την χαρακτηρίζει καλλίκομον (ομορφομαλλούσα), καλλιπάρηον (ομορφοπρόσωπη), λευκώλενον (ασπροχέρα), τανύπεπλον (ομορφοντυμένη) κ.α. αλλά και ριγεδανήν (φρικτή), γιατί προκάλεσε τον αφανισμό πολλών ηρώων. Για τον ίδιο λόγο, ο Αισχύλος παρετυμολογεί το όνομά της και την αποκαλεί ελεύναν, έλανδρον, ελέπτολιν (καταστροφή για τα καράβια, τους άνδρες, και τις πολιτείες). Μερικές φορές μετανιώνει και νοσταλγεί την πατρίδα της, τη Σπάρτη, τον άνδρα της και την κόρη της Ερμιόνη.

Οι λυρικοί ποιητές (Ίβυκος, Αλκαίος) την θεωρούν υπαίτια του πολέμου και την συνδέουν με την απιστία. Η Σαπφώ αναφέρεται στην Ελένη όχι για να την κατακρίνει ως αιτία πολέμου, αλλά για να δικαιωθεί ο Έρως, ο οποίος είναι δυνατόν να προκαλέσει φοβερότατα δεινά. Στον Ευριπίδη, παρουσιάζεται περισσότερο ως θύμα, παρά ως πρόξενος κακών.

[Η Ελένη μπήκε μέσα στο αίμα μας, τη μετάλαβαν όλοι οι άντρες, όλες οι γυναίκες αντιφέγγουν ακόμα από τη λάμψη της. Έγινε ερωτική κραυγή η Ελένη, διαπερνά τους αιώνες και ξυπνά στον κάθε άντρα τη λαχτάρα του φιλιού και της διαιώνισης και μεταμορφώνει σε Ελένη όποια γυναίκα αγκαλιάζουμε.

Η επιθυμία παίρνει, ας είναι καλά η βασίλισσα ετούτη της Σπάρτης, υψηλούς τίτλους ευγενείας, και η μυστική νοσταλγία κάποιου χαμένου εναγκαλισμού γλυκαίνει μέσα μας το κτήνος. Κλαίμε, φωνάζουμε, κι η Ελένη ρίχνει βοτάνι μαγικό στο ποτήρι που πίνουμε, κι αποξεχνούμε τον πόνο, κρατεί στο χέρι ένα λουλούδι, κι η μυρωδιά του αλαργαίνει τα φίδια, αγγίζει τ΄ άσχημα παιδιά κι ομορφαίνουν, καβαλάει τον τράγο της θυμελης, σαλεύει το πόδι της με το λυτό σανδάλι, κι ολάκερος ο κόσμος γίνεται άμπελος.] 

~ (Καζαντζάκης, 2007: 158-59) ( Αναφορά στον Γκρέκο)

http://edwhellas.blogspot.gr/