Απολλώνιος
ο Τυανεύς
(Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου)
|
Πέθανε
και αναβίωσε, αλλά το ότι είχε πεθάνει, επιβεβαιώνεται και από τον Όμηρο. Ποτέ δεν
φορούσε ρούχα από δέρμα σκοτωμένων ζώων και επίσης απέφευγε να τρώει και να
θυσιάζει ζώα για να διατηρείται αγνός. Δεν ήθελε να βάφονται οι βωμοί με αίμα
και προτιμούσε τις μελόπιτες, το λιβάνι και τους ύμνους. Τέτοιες προσφορές
συνήθιζε να κάνει στους θεούς εκείνος ο άνδρας γιατί γνώριζε πως τις
προτιμούσαν οι θεοί από τις εκατόμβες και τα μαχαίρια μέσα σε πανέρια (Εκατόμβες λέγονταν αρχικά οι θυσίες εκατό
βοδιών, αλλά πολύ σύντομα η λέξη παράλλαξε κάπως την αρχική της σημασία και
δήλωνε γενικά κάθε μεγάλη δημόσια θυσία. Τα ιερά πανέρια ήταν αυτά στα οποία
μεταφέρονταν τα ιερά σκεύη, που χρησιμοποιούνταν στις θρησκευτικές εορτές και
θυσίες).
Συναναστρεφόταν
με τους θεούς και μάθαινε από αυτούς ποιες ανθρώπινες ενέργειες τους
ευχαριστούν και ποιες απεχθάνονται.
Από τους θεούς διδάχτηκε και τα σχετικά με τη φύση. Οι άλλοι είχαν διάφορες γνώμες για τον θεό και αντίθετες μεταξύ τους. Σ' αυτόν είχε φανερωθεί ο Απόλλων και είπε ποιος ήταν. Κι άλλοι θεοί είχαν φανερωθεί χωρίς να πουν ποιοι είναι, όπως η Αθηνά, οι Μούσες και άλλοι, των οποίων τις μορφές και τα ονόματα αγνοούν οι άνθρωποι.
Από τους θεούς διδάχτηκε και τα σχετικά με τη φύση. Οι άλλοι είχαν διάφορες γνώμες για τον θεό και αντίθετες μεταξύ τους. Σ' αυτόν είχε φανερωθεί ο Απόλλων και είπε ποιος ήταν. Κι άλλοι θεοί είχαν φανερωθεί χωρίς να πουν ποιοι είναι, όπως η Αθηνά, οι Μούσες και άλλοι, των οποίων τις μορφές και τα ονόματα αγνοούν οι άνθρωποι.
Ό,τι
έλεγε ο Πυθαγόρας οι συνομιλητές του το θεωρούσαν νόμο και τον τιμούσαν ως
απεσταλμένο του Δία. Κρατούσαν κλειστό το στόμα τους σχετικά με το θείο, διότι άκουγαν
πολλά θεϊκά και απόρρητα που ήταν δύσκολο να μην τα πουν αν δεν μάθαιναν πρώτα
ότι και η σιωπή είναι λόγος.
Λένε
ότι και ο Ακραγαντίνος Εμπεδοκλής αυτή τη σοφία ακολούθησε. Γιατί το «χαίρετε,
δεν είμαι πια για σας θνητός αλλά αθάνατος θεός» και το «κάποτε υπήρξα κοπέλα
και νέος» (Diels-Kranz
31 Β 112, Diels-Kranz, 31 Β 117, 1. Και τα δυο αποσπάσματα από τα ποιήματα του
Εμπεδοκλή φανερώνουν την γνώση του για την μετενσάρκωση), όπως επίσης και η προσφορά στην Ολυμπία
μιας πίτας με σχήμα βοδιού, που λέγεται πως είχε φτιάξει, αποδεικνύουν πως
συμφωνούσε με τις αναίμακτες θυσίες όπως ο Πυθαγόρας.
Λένε κι
άλλα πολλά γι' αυτούς που ακολούθησαν τον φιλοσοφικό τρόπο του Πυθαγόρα με τα οποία
δεν χρειάζεται να ασχοληθώ τώρα, γιατί βιάζομαι να ολοκληρώσω την ιστορία μου.
II. Ο
Απολλώνιος είχε απόψεις ανάλογες με αυτούς και πλησίασε τη φιλοσοφία με τρόπο
θεϊκότερο απ' ό,τι ο Πυθαγόρας, αποδείχτηκε ανώτερος από τους τυράννους και
έζησε σε μια εποχή ούτε πολύ παλιά ούτε πολύ πρόσφατη.
Οι
άνθρωποι ωστόσο δεν τον γνωρίζουν ακόμη από την αληθινή σοφία του που την
άσκησε με ορθότητα και τρόπο φιλοσοφικό. Άλλοι τον επαινούν γι' αυτό, άλλοι για
κείνο. Άλλοι, εξαιτίας της συναναστροφής του με τους Βαβυλώνιους μάγους, τους
Ινδούς Βραχμάνες και τους Γυμνούς Αιγυπτίους, τον θεωρούν μάγο και τον διαβάλλουν
κατηγορώντας τον πως έγινε σοφός με δόλο.
Εν τούτοις,
ο Εμπεδοκλής, ο Πυθαγόρας ο ίδιος και ο Δημόκριτος (Την πληροφορία του Φιλοστράτου για
συναναστροφή των Πυθαγόρα και Δημοκρίτου με μάγους επιβεβαιώνει και ο Διογένης
Λαέρτιος (viii, 3 και ix, 34)· δεν αναφέρει όμως τίποτα τέτοιο για τον Εμπεδοκλή.
Μάλιστα, όσον αφορά τον Δημόκριτο, ο Διογένης λέει ότι η συνάντηση του με τους Πέρσες
μάγους οφείλεται στο ότι ο Ξέρξης είχε φιλοξενηθεί από τον πατέρα του Δημοκρίτου
(κάτι που ο Φιλόστρατος στους Βίους σοφιστών, Α', 494, το αναφέρει για τον
Πρωταγόρα), αν και
συναναστράφηκαν με μάγους και είπαν πολλά υπερφυσικά, δεν θεωρήθηκαν μάγοι.
Και ο Πλάτων, που πήγε στην Αίγυπτο (Τα ταξίδια του Πλάτωνα στην Αίγυπτο δεν είναι επιβεβαιωμένα από ιστορικές μαρτυρίες), και ανέμειξε τις θεωρίες των εκεί προφητών και ιερέων με τις δικές του, σαν τον ζωγράφο που προσθέτει χρώματα στα σκιαγραφήματά του (Αυτό αποτελεί απήχηση του Πλατωνικού Πολιτικού 277c.), δεν θεωρήθηκε μάγος, αν και φθονήθηκε πολύ απ' τους ανθρώπους για τη σοφία του.
Και ο Πλάτων, που πήγε στην Αίγυπτο (Τα ταξίδια του Πλάτωνα στην Αίγυπτο δεν είναι επιβεβαιωμένα από ιστορικές μαρτυρίες), και ανέμειξε τις θεωρίες των εκεί προφητών και ιερέων με τις δικές του, σαν τον ζωγράφο που προσθέτει χρώματα στα σκιαγραφήματά του (Αυτό αποτελεί απήχηση του Πλατωνικού Πολιτικού 277c.), δεν θεωρήθηκε μάγος, αν και φθονήθηκε πολύ απ' τους ανθρώπους για τη σοφία του.
Ενώ
αυτά τα θεωρούν ως δείγματα της σοφίας του Αναξαγόρα, από τον Απολλώνιο προσπαθούν
να αφαιρέσουν την ικανότητα πρόβλεψης με τη βοήθεια της σοφίας και λένε πως
προέβλεπε με τη βοήθεια κάποιας μαγικής τέχνης. Νομίζω πως δεν πρέπει να αδιαφορούμε για την άγνοια των πολλών,
αλλά να κάνουμε γνωστή την εποχή κατά την οποία ο άνδρας αυτός είπε ή έπραξε
κάτι, και τους φιλοσοφικούς τρόπους που τον έκαναν να θεωρείται δαιμόνιος και
θεϊκός.
Μερικά από τα στοιχεία μου συγκεντρώθηκαν από τις πόλεις που τον αγάπησαν, άλλα από ιερά στα οποία επανέφερε τους παραμελημένους πια θεσμούς, άλλα απ' όσα είπαν άλλοι γι' αυτόν και μερικά από επιστολές που εκείνος έστειλε σε βασιλείς, σοφιστές, φιλοσόφους, στους Ηλείους, στους Δελφούς, στους Ινδούς, στους Αιγυπτίους, σχετικές με τους θεούς, τους θεσμούς, τα ήθη και τους νόμους, όπου διόρθωνε οτιδήποτε ήταν εσφαλμένο.
Μερικά από τα στοιχεία μου συγκεντρώθηκαν από τις πόλεις που τον αγάπησαν, άλλα από ιερά στα οποία επανέφερε τους παραμελημένους πια θεσμούς, άλλα απ' όσα είπαν άλλοι γι' αυτόν και μερικά από επιστολές που εκείνος έστειλε σε βασιλείς, σοφιστές, φιλοσόφους, στους Ηλείους, στους Δελφούς, στους Ινδούς, στους Αιγυπτίους, σχετικές με τους θεούς, τους θεσμούς, τα ήθη και τους νόμους, όπου διόρθωνε οτιδήποτε ήταν εσφαλμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.