ΑΝΑΛΙΣΚΟΝ ΠΥΡ ΣΕΙΡΙΟΥ

Το άστρο του Σειρίου σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Παράδοση ήταν το άστρο της δημιουργίας της ζωής στη γη και το τιμούσαν σε όλη την Ελλάδα, με ιερά αφιερωμένα στον Κύνα και τον Κυναίο Δία.

Υπάρχουν πολλές περιοχές της Ελλάδας στις οποίες καταλήγουν ενεργειακοί δίαυλοι «αναλίσκοντος πυρός Σειρίου», που μεταφέρουν ζωογόνο ενέργεια υψηλής εντάσεως και στις οποίες περιοχές αναπτύχθηκαν απαράμιλλες φιλοσοφικές θεωρίες και αρχιτεκτονικά θαύματα.

«Το Αναλίσκον Αεΐζωον Πυρ του Σειρίου είναι το ιόχρουν πανίσχυρο πυρ της τετάρτης διάστασης, από ουσία του Όλου Φωτός. Εκπέμπεται από τον αστερισμό του Σειρίου και καλύπτει ακαριαία τον προσφερόμενο χώρο. Ενισχυόμενο από τη φλόγα του Απολλώνιου πυρός, μετουσιώνεται σε πάλλευκο αόρατο φως υψηλής συχνότητας και ενέργειας, μη αντιληπτό από την ανθρώπινη όραση και προσεγγίζει σε ένταση την ακτίνα του Όλου Φωτός. Η ενέργεια του πυρός αυτού ενισχύει τον αόρατο αιθερικό ήλιο του δικού σας ήλιου, για να διατηρεί την ενέργεια του σταθερή.

 [Έχει επιβεβαιωθεί επιστημονικά, ότι ο ήλιος δέχεται τεράστια ποσά ενέργειας από το φως του Σειρίου! Όταν το αναλίσκον πυρ Σειρίου πάρει τις μέγιστες τιμές, τότε μετασχηματίζεται σε φωτονικές ενεργειακές δέσμες. Το ανθρώπινο σώμα καλυπτόμενο από αυτές και εφ’ όσον βρίσκεται στον κατάλληλο κοσμικό δίαυλο και συντρέχουν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, καθορισμένο σημείο, ορισμένη ημέρα και ώρα του εικοσιτετραώρου και κατάλληλη προετοιμασία, τότε αυξάνονται οι κραδασμοί του και οι συχνότητες των κυττάρων του συντονίζονται απόλυτα με τις ενεργειακές συνθήκες του χώρου. Όταν τα κύτταρα αρχίσουν να δονούνται σε συχνότητες μεγαλύτερες από αυτές του φωτός, τότε μπορούν να συμβούν πολλά υπερφυσικά φαινόμενα. Η παράδοση αναφέρει ό,τι ο Έλληνας φιλόσοφος Εμπεδοκλής, με τη δύναμη του πυρός αυτού που τον επικάλυψε την ώρα της προσευχής, ανάστησε τη νεκρή γυναίκα Πανθεία και αυτός αναλήφθηκε στους ουρανούς].

Όταν συσσωρευμένη ποσότητα φωτός από το αναλίσκον πυρ του Σειρίου επικαλύψει ένα ανυποψίαστο και άσχετο άνθρωπο, που δεν γνωρίζει τίποτε για υπερβατικές καταστάσεις, τον καθιστά διαφανή προσωρινά και δεν παράγει σκιά. (Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στον ναό του Λυκαίου Διός στον Ταΰγετο.)

Το αναλίσκον πυρ του Σειρίου ενισχύει την ενέργεια των φωτοφόρων και φωτεινών οντοτήτων. Επιδρά θετικά στην αποκατάσταση των νοητικών ατελειών των ανθρώπων και εξαλείφει τις αρνητικές σκιές δυσαρμονίας από τις ψυχές τους, όταν παρουσιάζουν ψυχολογικές καταπτώσεις. Ενισχύει και ανανεώνει τη γήινη ατμόσφαιρα. Ζωογονεί και συντηρεί κάθε μορφή υλικής ή ενεργειακής ζωής που υπάρχει σε όλους τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος.

Κάτω από τη θετική επίδραση της ενέργειας αυτής και όταν υπάρχει η ανάλογη γνώση, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ουράνια υπόσταση του και καθορίζει μόνος του την υπερβατική πορεία του. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται την υπόσταση του θείου.

Οι φωτεινές οντότητες, οι ενδεδυμένες με χιτώνες του αναλίσκοντος πυρός Σειρίου, συνοδεύουν τις ανώτερες ψυχές που έρχονται στη Γαία από τα Ηλύσια Πεδία του Σειρίου για να ενσαρκωθούν, προκειμένου να διατηρήσουν την καθαρότητα τους, μέχρι τη στιγμή της σύλληψης τους από την υλική ζωή.

Μέσα στο αναλίσκον πυρ του Σειρίου, υπάρχουν καταχωρημένες πληροφορίες και ενεργειακές καταστάσεις του παρελθόντος της Γαίας και φτάνουν μέχρι τα ακρότατα σημεία του γαλαξία σας.

Πολλές φορές οι εμπνεύσεις των ανθρώπων οφείλονται στη διέγερση της ουδετέρας υπόφυσης του εγκεφάλου από το αναλίσκον πυρ του Σειρίου, το οποίο μπορεί και συγκρατεί πληροφορίες και σκεπτομορφές που πλανώνται μέσα σε αυτό, με ασύλληπτες ταχύτητες. Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται δύο φορές το εικοσιτετράωρο. Διαρκούν περίπου μία με δύο ώρες μέσα στους διαύλους, παίρνουν δε τις μέγιστες τιμές τέσσαρες φορές τον χρόνο, στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Ολόκληρο τον χρόνο τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται σε χαμηλότερες τιμές και είναι συνάρτηση της διάταξης των αστέρων και των κοσμικών συνθηκών.» [Συμπληρωματικά στοιχεία και λεπτομέρειες για τους διαύλους υπάρχουν στο βιβλίο μου «ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» σελ. 153-160].

Γεράσιμος Καλογεράκης, Η Υπέρτατη Μύηση, σελ. 129 – 132, εκδ. Δίον