Η ΠΑΡΑΚΜΗ Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Αυτοί οί μαυρόχλαινοι, οί μοναχοί ήταν ένα έκ τών ισχυρών οργάνων τής Χριστιανικής επιβολής. Κατέστρεφαν κάθε τί τό παλαιό. Κοινοβιάτες ή ερημίτες μοναχοί, όλοι αυτοί ζούσαν καί ανέπνεαν γιά τήν καταστροφή. Τά θεμέλια τής Αρχαίας κοινωνίας έχουν πλέον ανατραπεί ριζικά. Ό Ασκητισμός πού απέβλεπε στήν σωτηρία τής ψυχής καί ανεπτύχθηκε στήν έρημο, εξελίχθηκε σέ κοινόβιο μηχανισμό, πού πήρε διαστάσεις καί κύρος στίς πόλεις. Από τότε ή έρημος έρρεπε ακατάσχετα πρός τήν πόλι. Τά κτήματα καί οί αγροί τών μοναστηρίων αυξήθηκαν καί ό αριθμός τών μονών πολλαπλασιάσθηκε υπερμέτρως.

Τά λείψανα οσίων καί μαρτύρων μαζί μέ τίς «θαυματουργές εικόνες» δημιουργούν μία επικερδή βιομηχανία Χριστοκαπηλείας πού γίνεται καί σήμερα.

Ή κατώτερη τάξη τής εκκλησίας ήσαν άσχετοι περί σοφίας καί τά τού Χριστού διδάγματα, ενώ ή ανώτερη τάξη τής εκκλησίας σαγηνευόταν από τήν εξουσία, τό χρυσάφι καί τίς ηδονές. Οί εκτροπές τού κλήρου παρέσυραν καί αυτοκράτορες, ώστε ό Κων/νος νά είναι αιρετικός, ό Ιουλιανός Έλλην, οί Ζήνων καί Αναστάσιος μονοφυσίτες, οί Κώνστας καί Ηράκλειος μονοθελητές, οί Λέων ό Ίσαυρος, ό Μιχαήλ Τραυλός, ό Θεόφιλος καί τά παιδιά των εικονομάχοι κλπ.

Ό Μαυρίκιος(582-602) εξέδωσε ειδικό διάταγμα, πού απαγόρευε στούς υπαλλήλους τού κράτους νά γίνονται μοναχοί ή νά κλείνονται σέ μοναστήρια.

Ό Ηράκλειος, πού από τήν εποχή τού οποίου οί αυτοκράτορες φέρουν Ελληνικά ονόματα, έντρομος διαπίστωσε τό μέγεθος τής εξαπλώσεως αυτής τής «επιχειρήσεως». Εξέδωσε μάλιστα νόμο μέ τόν οποίον περιέστειλε τίς καταχρήσεις τού κλήρου καί περιόρισε τόν αριθμό ιερέων πού λειτουργούσαν στήν Πόλιν.

Τήν παρακμή καί τήν αμάθεια τών κληρικών ελεεινολογεί ακόμα καί ό θρησκόληπτος Αλέξιος Κομνηνός στήν «περί ψήφων καί κληρικών διάταξη νόμου». Επίσης ό Νικηφόρος Φωκάς περιέστειλε τήν επέκταση τών μοναστηρίων καί θέσπισε τήν ακτημοσύνη τών ευαγών ιδρυμάτων. Οί μελανόχλαινοι στρατιώτες τού «Ιησού» εγλίχοντο τότε κτημάτων καί χρημάτων, εθυροκόπουν τούς οίκους τών πλουσίων, εθήρευον τήν άνεσιν καί εξηγόρευον χρησμούς πολιτικούς.

Ό Ιουστινιανός Β΄προκειμένου νά κατασκευάση αποβάθρα στόν Δήμο τών Βενετών, γκρέμισε τό εκκλησάκι τής Θεοτόκου. Ό Στρατηγός Λεόντιος συνέλαβε τόν Ιουστινιανό μέ προτροπή τού ιερατίου, τόν ρινοτομεί, τόν γλωσσοκόπτει καί αφού τόν εξορίζει, γίνεται αυτοκράτορας (695-698).

 Άλλος στρατηγός ό Αψίκαρος θεωρεί τόν Λεόντιο δυσεβή επειδή δέν αναστήλωσε τόν ναό, καί αφού τόν ρινοτομεί, αναγορεύεται εκείνος αυτοκράτορας μέ τό όνομα Τιβέριος Β΄(698-705). Κατόπιν Ό Ιουστινιανός επανέρχεται από τήν εξορία, συλλαμβάνει τόν Αψίκαρο καί τόν Λεόντιο καί τούς καρατομεί.

Τό 711 άλλος ένας θεοσεβής στρατηγός, ό Φιλιππικός(711-713) συλλαμβάνεται από τόν Ιουστινιανό μαζί μέ τόν υιό τού Τιβέριου, τούς οποίους κατασφάζει καί ανεβαίνει στόν αυτοκρατορικό θρόνο.

Ό Φιλιππικός διέταξε τήν αποκαθήλωση τών εικόνων από τούς ναούς πού απεικόνιζαν τίς έξι προηγούμενες οικουμενικές συνόδους, μέ τήν αιτιολογία ότι αυτοί είχαν αγιοποιηθεί καί ώς έκ τούτου δέν ήταν δυνατόν νά γίνονται αντικείμενα λατρείας. Κατόπιν συνελήφθη καί αφού τόν τύφλωσαν, τόν έσφαξαν. Μέ τήν βοήθεια τού Στρατού, φοράει τό στέμμα ό στρατηγός Αρτέμιος, υπό τό όνομα Αναστάσιος Β΄ (713-715), ό οποίος ανατρέπεται από τόν Θεοδόσιο Γ΄(715-717), γιά νά εκδιωχθή καί αυτός μέ τήν σειρά του από τόν θρησκόληπτο λαό. Αυτοί οί δύο οί τελευταίοι αρνήθηκαν νά αναστείλουν τά αντιμοναχικά μέτρα τού Ηρακλείου καί νά αποδώσουν τήν εκκλησιαστική περιουσία πού είχε κατασχέσει ό Ηράκλειος στήν μεγάλη τού σταυροφορία εναντίον τού Ισλάμ. Καί οί δύο αυτοί γιά νά γλιτώσουν εγκατέλειψαν τόν θρόνο καί έγιναν μοναχοί. Από τό 717-741 έρχεται ό Λέων ό Ίσαυρός καί ή περίοδος εικονομαχίας.

http://alithislogos.blogspot.gr/2009/06/blog-post_5173.html