ΓΥΝΑΙΚΑ - ΤΟ ΝΟΗΜΑ και Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

«Κι όταν το θηλυκό ξεδιπλωθεί σημαία στα τείχη, που τη μαστιγώνει ο άνεμος να την ξεσκίσει・ κι όταν το θηλυκό σέρνει και βαρεί φουρτουνιασμένος πόντος ταράζοντας τα φύκη στο βυθό, και χτυπώντας με αρμύρα και αλισάχνη τα κοτρώνια της ακτής, τότε να ξεβράζεται ο ναυαγός στην άμμο. Ζωντανός ακόμη. Να σέρνεται ως τη σπηλιά, να σκεπάζεται με ξερά φύλλα, για να κοιμηθεί εφτά μέρες κι' εφτά νύχτες ανεξύπνητος».
«Στου θηλυκού το μυριστικό ξεχείλισμα και την αχόρταγη δοχή ο άντρας ανταποκρίνεται με φαντασία και ποίηση. Ευκινησία, ευελιξία, και μεταμόρφωση. Επίνοιες που ν' ανακαλύπτονται επ' άπειρον, ανανεωτικοί αιφνιδιασμοί».
«Όσο πιο έμορφη είναι η εικόνα του θηλυκού, να την ειπείς στο μισοφώς αλάβαστρο, να την ειπείς δέρμα δορκάδας τρελαμένο στα μύρα του άνεμου, να την ειπείς αστέρι της βροχής που στάζει αχτίνες!!!»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ – ΓΚΕΜΜΑ

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της αμέσως προηγούμενης ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ, που περιέχει θέσεις των πατέρων της εκκλησίας για την γυναίκα.
Τα σημερινά πνευματικά τέκνα των Αποστόλων και των Πατέρων (τους), λένε, ότι πρόκειται για παρεξήγηση της ορθοδόξου πατερικής παραδόσεως όταν νομίζουμε ότι ο χριστιανισμός υποβάθμισε την γυναίκα. Δηλαδή ότι είμαστε χαζοί και δεν καταλαβαίνουμε τίποτε απ’ όσα διαβάζουμε. Γι’ αυτό θα μας εξηγήσουν αυτοί που καταλαβαίνουν καλύτερα από εμάς…
Να έχετε υπ’ όψιν σας ότι όλα αυτά ουδέποτε καταργήθηκαν επίσημα.

Στον πλανήτη Γαία, (υποθέτω και στο υπόλοιπο σύμπαν), το πιο γλυκό χαμόγελο της δημιουργίας, Η ΓΥΝΑΙΚΑ.
Όμως, υποβαθμίζεται και απαξιώνεται από το χριστιανικό δόγμα και αν μας πουν ότι δεν ισχύει αυτό και είναι ξεπερασμένο, διότι αλλάξαν οι καιροί, ας δηλώσουν δημοσίως, ότι ακυρώνουν και απορρίπτουν τα λεγόμενα των αγίων πατέρων (τους) για την γυναίκα και ότι τα θέτουν εκτός ισχύος.
Είναι ύβρις το να παραβλέπουμε την αθάνατη Φύση και τους Νόμους της, και αν δεχτούμε αυτά που εξαπολύονται κατά της γυναικείας φύσης, τότε ακυρώνουμε το «τα πάντα εν σοφία εποίησε».

Οι Έλληνες, οι  Φωτεινοί  Νόες, οι απόγονοι των Θεών τους, που λάτρεψαν την Φύση με όλες τις εκφάνσεις της, δεν έγιναν ποτέ υβριστές των Φυσικών Νόμων. Δεν θεώρησαν ποτέ μόλυνση (…όποιος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ’ Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης») το πιο γλυκό χαμόγελο της Δημιουργίας, την ΓΥΝΑΙΚΑ.

«Η γυναίκα είναι ένα άνθος που ανθίζει μόνο υπό σκιά.» είπε Πιττακός ο Μυτιληναίος.
«Η γυναίκα είναι παντού και πάντοτε γυναίκα. Πολλές φορές και κάτι περισσότερο, λιγότερο όμως ποτέ.» μας λέει ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος
«Και στις γυναίκες μέσα υπάρχει πολεμική ορμή.» Διαβάζουμε στον Σοφοκλή.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
« ...Η γυναίκα  είναι άξια τιμών σε γη και ουρανό. Αυτή μας κάνει ικανούς, να καταλαβαίνουμε την παντοδυναμία της μητέρας φύσης. Αυτή είναι η καθαγιασμένη εικόνα της φύσης και μας δίνει την δυνατότητα να ανεβαίνουμε σταδιακά προς την ψυχή του κόσμου, η οποία δίδει γέννηση, συντηρεί, ανακαινίζει και μεταφέρει τον κόσμο των ψυχών στο πεδίο του φωτός…».

Εκείνος που θεωρείται σοφότερος από όλους και συγκρότησε τον ανθρώπινο λόγο και εφηύρε γενικά τα ονόματα, είτε θεός είναι είτε δαίμονας, είτε κάποιος θείος άνθρωπος, αυτός αντιλαμβανόμενος ότι το γένος των γυναικών είναι το πιο οικείο με την ευσέβεια, έδωσε σε κάθε στάδιο της ζωής της γυναίκας όνομα θεάς. Ονομάζοντας την άγαμη γυναίκα Κόρη, αυτή που παντρεύεται Νύμφη, αυτή που γεννάει παιδιά Μητέρα και αυτή που είδε παιδιά από τα παιδιά της Μαία σύμφωνα με την Δωρική διάλεκτο (Καθένα από αυτά τα ονόματα, χρησιμοποιούνταν και για θεότητες: Κόρη έλεγαν την Περσεφόνη, οι Νύμφες ήταν πνεύματα της φύσης. Μητέρα λεγόταν η Μητέρα των θεών Ρέα ή Κυβέλη και Μαία είναι η θεά μητέρα του Ερμή). Με αυτό συμφωνεί και το γεγονός ότι οι χρησμοί στη Δωδώνη και τους Δελφούς δίνονται δια στόματος γυναίκας.
Ιάμβλιχος (54-57) «περί του Πυθαγορείου βίου».

Η ΘΕΪΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ
Όλοι, άνδρες και γυναίκες, γεννηθήκαμε γυμνοί και κλαίγοντας. Οι διαχωρισμοί που υπάρχουν έγιναν από κάποιους επιτήδειους μισάνθρωπους και μισογύνηδες, που έβλεπαν τη γυναίκα σαν κατώτερο άνθρωπο και όχι σαν το υπόλοιπο μισό τους εαυτού τους.
Και τα δύο φύλα αρσενικό και θηλυκό είναι ισότιμα θεϊκά δημιουργήματα, δύο ισοδύναμες οντότητες της υπέρτατης διάνοιας. Έχουν την ίδια θεϊκή γενεαλογία και ζητάνε ολοκλήρωση και βοήθεια, ο ένας στην παρουσία του άλλου, χωρίς ο ένας να υπερτερεί του άλλου βιολογικά, πνευματικά και ψυχικά. Ζητάει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου τον ίδιο τον θεό και επενδύει όνειρα, ιδανικά, και ελπίδες.

Η θεά Δήμητρα μάνα, η Παναγία μάνα, η γυναίκα μάνα, είναι η μάνα του καθενός, είναι το νόημα του απείρου, είναι το ίδιο το άπειρο που γίνεται ένα με τη ζωή και τη δημιουργία ολόκληρη. Η γυναίκα μάνα ξέρει μόνο να αγαπά. Ξεχνάει τον εαυτό της, βυθίζεται στη θάλασσα της αγάπης και μεταβάλλεται σ' ένα υπέροχο υπεργήινο πλάσμα. Γίνεται η θεά φύση, η καθαγιασμένη φύση, με πολλαπλούς ρόλους, που συνδέει τη ζωή με τους ουρανούς.
Η αγάπη μέσα στην οικογένεια δεν ζητά ανταπόδοση, ούτε ευγνωμοσύνη. Δεν έχει ανάγκη αναγνώρισης και επαίνων, γιατί αυτός που τη δίνει έχει αντιληφθεί το νόημα της.

Η όποια διαμάχη μεταξύ των φύλων, με αφορμή τη βιολογική ανωτερότητα, ή για το ποιος θα επικρατήσει, συνιστά ένα τραγικό λάθος. Η αντιπαράθεση αυτή μόνο ανοησία δείχνει και μόνο δυστυχία φέρνει.

Τα δύο φύλα δεν είναι αντίπαλοι, ούτε εχθροί. Είναι το ένα συμπλήρωμα του άλλου, είναι φίλοι, είναι σύζυγοι και εραστές, είναι ουράνιοι συνταξιδιώτες, που ήρθαν στη γη για να εκπληρώσουν τη θεϊκή αποστολή τους.
Ο άνδρας είναι η δύναμη του θεού και η γυναίκα το χαμόγελο του. Και η δύο μαζί δημιουργούν τη θεϊκή αρμονία.

Στην Αρχαία Ελλάδα η σχέση των δύο φύλων ρυθμιζόταν από τον ωραιότερο θεό της δημιουργίας, τον φτερωτό Έρωτα. 
Μέσα σε αυτή την ουράνια βύθιση της αγάπης και του έρωτα, σμιλεύεται η απόλυτη αναγέννηση των ψυχών, που κερδίζουν το θεϊκό φωτοστέφανο και την καταξίωση της ύπαρξης τους.

Τα δύο φύλα πρέπει να σταθούν άξια του πεπρωμένου τους. Όλα τα αποθέματα αγάπης που διαθέτουν, πρέπει να κατατίθενται στην κοινή τράπεζα των αισθημάτων τους για να ζουν ευτυχισμένα.
Ο άντρας είναι η δύναμη και η γυναίκα η φύση. Αν η μία δύναμη περιβάλλει την άλλη, τότε γίνονται ισότιμοι και ισοδύναμοι συνδημιουργοί του σύμπαντος χωρίς διακρίσεις.
Αν σταματήσουν οι ανούσιοι διαχωρισμοί των δύο φύλων, θα γίνει ο κόσμος καλλίτερος, πιο όμορφος, πιο γοητευτικός, και πιο ανθρώπινος.

Πηγή: H Υπέρτατη Μύηση, σελ.  205 – 208, του στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδ. Δίον.