Η
καταγωγή του Δημώνακτα ήταν από την Κύπρο κι από οικογένεια που ξεχώριζε για
την αρχοντιά της και για τα πλούτη της. Περιφρονώντας
όλα αυτά και ποθώντας πιο ευγενικά αγαθά, επιδόθηκε στην φιλοσοφία, από την
παιδική του ακόμη ηλικία, περιφρόνησε όλα τα ανθρώπινα αγαθά κι αφοσιώθηκε στην
ελευθερία και στην ειλικρίνεια και πέρασε μια ζωή τίμια και καθαρή. Όσοι τον
βλέπανε και τον ακούγανε τον είχαν σαν παράδειγμα, λόγο των φιλοσοφικών
θεωριών.
Κι όσο
για τη φιλοσοφία, δεν περιορίστηκε μονάχα σε ένα είδος της, μα συνένωσε πολλές
φιλοσοφικές θεωρίες σ' ένα κράμα και πότε δεν φανέρωσε ποια απ' όλες
προτιμούσε. Φαινόταν ωστόσο να παραδέχεται πιο πολύ τη Σωκρατική διδασκαλία, αν
και στο παρουσιαστικό και στον τρόπο ζωής έδειχνε να πλησιάζει με το Διογένη
από τη Σινώπη.
Τον
θαύμαζαν όλοι γιατί ήταν απλός καταδεχτικός και φιλικός. Δεν ήταν ψωροπερήφανος
και ειρωνικός, η ομιλία του ήταν γεμάτη από αττική χάρη. Ποτέ
δεν τον είδαν να ξεφωνίζει, να πεισμώνει ή να θυμώνει και συγχωρούσε εκείνους
που παραστράτιζαν. Γιατί πίστευε ότι, το να κάνει κανένας λάθη είναι ανθρώπινο,
ενώ το να τα διορθώνει είναι χαρακτηριστικό του θεού ή ενός ισόθεου. Βοηθούσε
όσο μπορούσε τους φίλους του και θύμιζε σε όλους πόσο εφήμερα είναι τα αγαθά. Εφρόντιζε
ακόμα να συμφιλιώνει τους αδελφούς που διαφωνούσαν και να φέρνει τη γαλήνη
ανάμεσα σε ανδρόγυνα. Και
καμμιά φορά αν γινόταν ανταρσία από τους πολίτες, μιλούσε τόσο πειστικά, που
κατάφερνε τους περισσότερους να υπηρετήσουν την πατρίδα κι όχι να ξεσηκώνονται
εναντίον της.
Κάπως
τέτοιος ήταν ο τρόπος της φιλοσοφίας του, ωραίος, ήρεμος και χαρούμενος. Το
μόνο που τον στενοχωρούσε ήταν η αρρώστια ή ο θάνατος ενός φίλου του, γιατί
πίστευε στη φιλία σαν το μεγαλύτερο ανθρώπινο αγαθό. Γι' αυτό
ήταν και φίλος με όλους κι έφτανε να είναι κανένας άνθρωπος για να τον θαρρεί
συγγενή του. Και του άρεσε περισσότερο να συναναστρέφεται με μερικούς απ'
αυτούς, ενώ αντίθετα απομακρυνόταν από εκείνους που του φαίνονταν ότι τα λάθη
τους δεν είχαν ελπίδα να διορθωθούν. Κι όλα αυτά τα έκανε σα να τον εμπνέανε οι
Χάρες κι η ίδια η Αφροδίτη. Γι'
αυτό το λόγο κι όλος ο λαός και οι άρχοντες των Αθηνών τον θαύμαζαν υπερβολικά
και τον θεωρούσαν ξεχωριστό άνθρωπο.
Στήν
αρχή ωστόσο συγκρούστηκε με αρκετούς από αυτούς και τον εχθρεύθηκε το πλήθος
για την ειλικρίνεια του και την ελευθερία της γνώμης του.
Θέλω να
αναφέρω ακόμα και μερικά επιτυχημένα κι έξυπνα απ' όσα έχει πει, και καλό είναι
να αρχίσω από τον Φαβωρίνο (Κελτός σοφιστής, που άλλοι λέγανε πως είναι
ερμαφρόδιτος) και από εκείνα που του είπε.
Σαν
άκουσε λοιπόν κάποιον ο Φαβωρίνος να λέει ότι ο Δημώνακτας κορόιδευε τις
διαλέξεις του και ξεχωριστά τα τραγούδια που έβαζε ανάμεσα σ' αυτές και
κατηγορούσε αυτό το πράγμα σαν χυδαίο, γυναικίστικο κι ολότελα άπρεπο για τη
φιλοσοφία, πήγε και ρώτησε τον Δημώνακτα ποιός ήταν που τον περιγελούσε. «Ένας
άνθρωπος» του αποκρίθηκε ο Δημώνακτας, «που
τα αυτιά του δεν ξεγελιούνται εύκολα». Κι επειδή ο σοφιστής επέμενε και τον
ρωτούσε : ποιά εφόδια έχεις, Δημώνακτα, και πήρες τη φιλοσοφία για
παιχνίδι; «Τ'αχαμνά μου», του
αποκρίθηκε.
Μία
άλλη φορά πάλι ο ίδιος ο Φαβωρίνος πήγε και ρώτησε τον Δημώνακτα, ποιο
φιλοσοφικό σύστημα προτιμά κι εκείνος του αποκρίθηκε «Και ποιος σου είπε ότι
φιλοσοφώ;» και φεύγοντας γελούσε με την καρδιά του, σάν τον ρώτησε γιατί γελά,
εκείνος του είπε «Μου φάνηκε γελοίο να θέλεις να ξεχωρίζουν οι φιλόσοφοι από
την γενειάδα τους, ενώ εσύ δεν έχεις.»
Κάποτε πάλι
ο σοφιστής Σιδώνιος, που ήταν στις δόξες του στην Αθήνα, έβγαζε λόγο και
παινούσε πολύ τον εαυτό του, ότι κατέχει ολόκληρη τη φιλοσοφία και έλεγε πως «Αν
με καλέσει ο Αριστοτέλης στο Λύκειο, θα τον ακολουθήσω αν ο Πλάτωνας στην
Ακαδημία, θα πάω αν ο Ζήνωνας στην Ποικίλη Στοά, θα μαθητέψω αν με καλέσει όμως
ο Πυθαγόρας θα σωπάσω». Τότε λοιπόν σηκώθηκε επάνω ο Δημώνακτας ανάμεσα από
τους θεατές και φώναξε «Ε συ, σε καλεί ο Πυθαγόρας».
Κάποτε
πάλι, που βάδιζε στο δρόμο, βρήκε ένα χρυσό δαχτυλίδι. Κρέμασε λοιπόν μία
επιγραφή στην αγορά και καλούσε εκείνον που το έχασε, όποιος και να ήταν ο
κάτοχος του δαχτυλιδιού, να παρουσιαστεί και να του πει το βάρος, το πετράδι
και τη σφραγίδα του για να το πάρει.
Παρουσιάστηκε
λοιπόν ένας ωραίος νεαρός και του είπε πως το έχασε αυτός μα επειδή δεν του
έλεγε τίποτα σωστό, του αποκρίθηκε «πήγαινε, παιδί μου, και φύλαγε τον δαχτύλιο
σου, γιατί δαχτυλίδι δεν έχασες».
Σαν τον
ρώτησαν αν είναι η ψυχή αθάνατη «όπως κι όλα τ'άλλα αποκρίθηκε».
Σαν
πήγε κάποτε να λουστεί, και αργούσε να μπει στο νερό, επειδή ήταν πολύ ζεστό,
κάποιος από εκείνους που βρίσκονταν εκεί τον κατηγόρησε για δειλό. «Δεν μου
λες, του είπε ο Δημώνακτας, αν καώ, για την πατρίδα θα το πάθω».
Σαν
έβλεπε πολλούς αθλητές να παραβαίνουν τους κανονισμούς και να δαγκώνουν στο αγώνισμα
του παγκρατίου, έλεγε «Πολύ δικαιολογημένα εκείνοι που εξυμνούνε τους
σημερινούς αθλητές τους ονομάζουν λιοντάρια».
Κι όταν
κάποιος, που του είχε αναθέσει ο βασιλιάς τη διοίκηση των στρατευμάτων μιας
χώρας από τις μεγαλύτερες, ρώτησε το Δημώνακτα πως έπρεπε να κυβέρνηση «Χωρίς
θυμό, του αποκρίθηκε ο φιλόσοφος. Να λες λίγα και ν'ακούς πολλά».
Σαν
είδε κάποτε στην Ποικίλη Στοά κάποιο άγαλμα που του είχε κοπεί το χέρι είπε «Αργά,
τιμήσανε οι Αθηναίοι τον Κυναίγειρο με άγαλμα».
Κάποτε
που πήγε στην Ολυμπία, οι Ηλείοι κάμανε ψήφισμα να του στήσουν χάλκινο άγαλμα,
μα εκείνος τους εμπόδισε και είπε «Έτσι θα δείξετε ότι βρίζετε τους προγόνους
σας, αφού μήτε στο Σωκράτη, μήτε στο Διογένη έστησαν εκείνοι άγαλμα».
Κι όταν
κάποιος τον ρώτησε, ποιος νομίζει αυτός πως είναι ο ορισμός της ευτυχίας, του
αποκρίθηκε «Ο μόνος ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος». Εκείνος τότε του είπε πως
υπάρχουν πολλοί ελεύθεροι. «Μιλώ για κείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται
τίποτα». (από εδώ το πήρε ο Καζαντζάκης
"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος"). Και πως,
του είπε ο άλλος μπορεί να βρεθεί τέτοιος άνθρωπος, αφού όλοι είμαστε δούλοι σ'
αυτα τα πάθη; «Είναι αλήθεια, του αποκρίθηκε, μα αν μελετήσεις τ' ανθρώπινα
πράγματα, θα καταλάβεις ότι δεν αξίζει ούτε την ελπίδα ούτε το φόβο, γιατί όλα
τελειώνουν το ίδιο και τα πίκρα και τα γλυκά».
Σαν
είδε ότι δεν μπορεί πια να είναι χρήσιμος στις απαιτήσεις της ζωής, είπε στους
φίλους που βρέθηκαν κοντά του τους στίχους εκείνους που λένε οι κήρυκες για να
αναγγείλουν το τέλος των αγώνων :
«Τέλειωσε
ο αγώνας ο καλός με τα
ωραία τ 'αγωνίσματα του τώρα
για να φύγουμε καιρός και να
μην αργούμε».
Κι αφού
σταμάτησε κάθε τροφή, έφυγε από τη ζωή χαρούμενος, (περίπου σε ηλικία 100
χρονών), όπως φαίνονταν πάντα σ' εκείνους που τον συναναστρέφονταν. Λίγο
καιρό προτού πεθάνει, τον ρώτησε κάποιος : Τί παραγγέλνεις για τη θανή σου; «Μη
σκοτίζεσθε γι' αυτό, είπε, γιατί η μυρωδιά μου θα με θάψει». Και δεν είναι
ντροπή, είπε κάποιος άλλος, να γίνει το σώμα ενός τέτοιου ανθρώπου τροφή στα
όρνια και στα σκυλιά; «Τόσο
το καλύτερο, αποκρίθηκε ο φιλόσοφος ας γίνω και ύστερα από το θάνατο χρήσιμος
και σε μερικά ζώα». Οι
Αθηναίοι τον θάψανε με μεγαλοπρέπεια και με δημόσια δαπάνη και για πολύ καιρό
τον πενθήσανε. Και το πέτρινο κάθισμα, που συνήθιζε να κάθεται κάθε φορά, που
κουραζόταν, το στόλιζαν με στεφάνια για να τιμήσουν το φιλόσοφο, και θεωρούσαν
ιερή την πέτρα που κάθισε. Την
κηδεία του τη συνοδέψανε όλοι, και ξεχωριστά οι φιλόσοφοι, που σήκωσαν και
πήγανε το λείψανο του ως το μνήμα.
Η
ενέργεια που εκπέμπει ο ανθρώπινος νους παράγει δονήσεις που δηλώνουν κάθε
στιγμή την παρουσία μας στο συμπαντικό νου. Οτιδήποτε κάνουμε λέμε και
σκεφτόμαστε εξέρχεται από τον ανθρώπινο νου με τη μοναδική ιδιοσυχνότητα του
κάθε ατόμου σαν σκεπτομορφή, η οποία επιστρέφει πίσω σε εμάς. Εάν είναι αρνητική
σκέψη, πνίγει ψυχικά το άτομο πομπό και το αρρωσταίνει. Η προσέλκυση του καλού
ή του κακού εξαρτάται από το είδος της ενέργειας την οποία εκπέμπουμε και με
την οποία ταυτιζόμαστε.
Είμαστε
απόλυτα υπεύθυνοι για τη ζωή μας, όπως είμαστε υπεύθυνοι και για τις σκέψεις τα
συναισθήματα και τις συνέπειες που προκαλούν αυτά.
Η
ακόρεστη επιθυμία και το άγχος για την απόκτηση υλικών αγαθών δημιουργούν κατά
κανόνα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούν πολύ ταραγμένες αρνητικές
ενεργειακές δονήσεις, στις οποίες ο
συμπαντικός νους δεν μπορεί να ανταποκριθεί θετικά και επιστρέφουν βίαιες στον
αποστολέα τον οποίον πνίγουν ψυχικά.
Κάθε
άτομο κατέχει μια μορφή συνείδησης και όταν άτομα ομοειδούς συνείδησης
ενώνονται, συγχωνεύονται και δημιουργούν ένα ενεργειακό σώμα καθορισμένης παλμικής
έντασης. Για παράδειγμα η μαζική προσευχή είναι ένας έντονος παλμός που φθάνει
ακαριαία μέχρι τη βάση της δημιουργίας.
Η φωνή
είναι κραδασμοί.
Ο τρόπος
με τον οποίο χρησιμοποιούμε τη φωνή μας είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας στη
διαμόρφωση της μοριακής δομής του σώματός μας. Οι κλαψιάρικες φωνές δημιουργούν
πολύ αρνητικές καταστάσεις. Άτομα που μιλάνε με αυτό τον τρόπο σπάνια είναι
χωρίς προβλήματα. Ο κακός άνθρωπος έχει επικριτική φωνή και φαίνεται να
προσελκύει τη βία.
Όταν
ένα άτομο αρχίζει να αλλάζει τον τόνο της φωνής του, αρχίζει να αλλάζει τη ζωή
του. Ο συντονισμός με το συμπαντικό νου που προκαλεί ο ψαλμός, η προφορική προσευχή
και η συνειδητή χρήση της φωνής με ηρεμία και αισθήματα αυτοπεποίθησης δίνουν
την απαραίτητη θετική φόρτιση στον άνθρωπο.
Γεράσιμος
Καλογεράκης «ΦΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ»,
εκδ. Δίον.
Η
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΕΝΑΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ
ΠΑΛΛΟΜΕΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΠΕΔΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Ο άνθρωπος
ως μέρος του όλου πάλλεται μέσα στους άπειρους κραδασμούς της παγκόσμιας
νοημοσύνης. Με το πνεύμα και το νου έχει την δυνατότητα να βρίσκεται συνειδητά
σε συνεχή επαφή με την παγκόσμια νοημοσύνη, αλλά και με τον άλλο του εαυτό (ανώτερο
ή παράλληλο) που ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα.
Ο παράλληλος
εαυτός του έχει τη δυνατότητα να επισκέπτεται τόσο τα πεδία του παρελθόντος όσο
και του μέλλοντος χρόνου και να γνωρίζει τα μέλλοντα να συμβούν. Προηγείται του
μελλοντικού χρόνου γιατί πάλλεται σε μια πολύ ανώτερη συχνότητα από αυτήν του
φυσικού σώματος. Ο άλλος
εαυτός μας, ο παράλληλος, δεν υπόκειται στο χρόνο και τη φθορά, είναι ενέργεια
και κατά συνέπεια είναι αιώνιος και αθάνατος. Δεν επηρεάζεται
από το τέλος της ζωής η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μια αναλαμπή μέσα στο
φως του κόσμου. Ανοίγει προσβάσεις προς τη νοόσφαιρα που περιβάλλει τη γη, και
μας φέρνει σε επαφή με τις υπερβατικές οντότητες και την παγκόσμια νοημοσύνη.
Ο άλλος
εαυτός μας δεν αισθάνεται φόβο και δεν γνωρίζει όρια. 'Έχει τεράστιες
δυνατότητες και επιλογές, και μπορεί να πετύχει τα πάντα, διότι είναι τμήμα του
θεϊκού νου. Έχει επίγνωση των προβλημάτων και των αναγκών του τρισδιάστατου
εαυτού του και γνωρίζει τις ζητούμενες εξελίξεις με τη διάνοιξη πρόσβασης σε
όλα τα κέντρα πληροφοριών, σε κάθε στιγμή που θα το θελήσει αυτός. Μπορεί να
ενδυναμώσει τον υλικό εαυτό του με ελπίδα, αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα,
θάρρος και κάθε δύναμη όταν απαιτηθεί, να μετριάζει ή και να εξαφανίζει τελείως
τον φόβο του θανάτου, την απόγνωση και την αγωνία που τον αποσυντονίζουν και
αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία όλων των παθήσεων.
Η
επικοινωνία με τον άλλον εαυτό μας είναι πολύ προσωπική υπόθεση και κατά κανόνα
εκτελεί πιστά τις εντολές που του δίνουμε. Για να συνομιλήσουμε καλλίτερα με
τον άλλο εαυτό μας η καλλίτερη ώρα είναι πριν από τον ύπνο. Με κλειστά μάτια χαλαρώνουμε,
γαληνεύουμε την ψυχή μας και εκπέμπουμε κύματα αγάπης, συμπαθείας, συμπόνιας προς
όλες τις κατευθύνσεις, ακόμη και προς αυτούς που μας έβλαψαν. Αρχικά δίνουμε
εντολή να μας εξασφαλίσει έναν ήρεμο ύπνο, και να ξυπνήσουμε ευδιάθετοι και
χαρούμενοι. Κατόπιν, με αναδρομή στο παρελθόν αναζητούμε τα αίτια του
προβλήματος ή των προβλημάτων που έχουμε για επίλυση και διαγράφουμε από τον
εγκέφαλό μας όλα τα αίτια που τα δημιούργησαν. Μεταβιβάζουμε την ευθύνη
επίλυσης του προβλήματος εξ ολοκλήρου στον άλλο εαυτό μας και κοιμόμαστε.
Τα πιο
εντυπωσιακά αποτελέσματα επιτυγχάνονται όταν κλείνουμε τα μάτια και προσπαθούμε
να ανοίξουμε την πύλη φωτός του εγκεφάλου μέσω της οποίας ερχόμαστε σε επαφή με
τη νοόσφαιρα και τις φωτεινές υπερβατικές οντότητες. Το φως
αυτό είναι εκτυφλωτικό σαν ήλιος και δεν υπάρχουν λόγια στο ανθρώπινο λεξιλόγιο
για την περιγραφή των εικόνων και των συναισθημάτων. Το άνοιγμα της πύλης φωτός
μπορεί να αργήσει αλλά κάποια στιγμή θα γίνει αν προσπαθούμε συνεχώς. Η ήρεμη
σκέψη μάς συνδέει με το συμπαντικό νου. Ο παράλληλος εαυτός μας κινείται μέσα
στο σύμπαν, επισκέπτεται όλα τα ενεργειακό πεδία και όλα τα κοσμικό αρχεία στα
οποία είναι καταχωρημένη η σοφία του παγκόσμιου νου για την εξεύρεση καταλληλότερης
επίλυσης του προβλήματός μας. Υπάρχει πιθανότητα να πάρουμε τις απαντήσεις που
ψάχνουμε για το πρόβλημά μας και με όνειρα.
Ποτέ
δεν ζητάμε βοήθεια από τον συμπαντικό νου, γιατί μας παραχώρησε μέρος των
δυνατοτήτων του και μας κατέστησε «εν δυνάμει θεούς»- μόνο ευχαριστίες
αναπέμπουμε προς αυτόν. Κάθε είδους βοήθεια τη ζητάμε από τον παράλληλο εαυτό
μας ο οποίος και θα φροντίσει να ικανοποιήσει το αίτημά μας. Μόνο σε πολύ
δύσκολες και επείγουσες περιπτώσεις ζητάμε τη βοήθεια του θεού. Η
επικοινωνία με τον άλλον εαυτό μας πρέπει να είναι συνεχής, για να βρισκόμαστε
σε επαφή μαζί του, ώστε να έχουμε καλλίτερα αποτελέσματα.
Μπορεί
να φαίνεται μυστικιστική διαδικασία αυτή, όμως δεν είναι. Τα εμπόδια που θα
παρουσιαστούν με τη μορφή αμφιβολίας πρέπει να παρακάμπτονται γιατί εμποδίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία
του άλλου μας εαυτού. Ότι
μέχρι σήμερα ονομάζαμε μαγεία αφύσικο και μυστήριο είναι στην πραγματικότητα οι
άγνωστοι μηχανισμοί του κβαντικού ενεργειακού κόσμου και το αποτέλεσμα φυσικών
κανόνων. Η συνείδηση και η ενέργεια του ανθρώπινου σώματος βρίσκονται σε αέναη
κίνηση και παλλόμενα εναρμονίζονται με τα ενεργειακά πεδία του σύμπαντος.
Γεράσιμος
Καλογεράκης «ΦΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ», εκδ. Δίον.
Στα εκκλησιαστικά βιβλία, υπάρχουν πολλές υβριστικές,
προσβλητικές φράσεις, καθώς και αναθεματισμοί, κατά των Ελλήνων και κυρίως κατά
του πνεύματος και του ιδεώδους του Έθνους μας. Και δεν χρειάζεται να γνωρίζει
κάποιος Αρχαία Ελληνικά για να καταλάβει τι σημαίνουν και που αναφέρονται όροι,
όπως: μωρία, ψεύδος, σκαιότητα, πλάνη (=απάτη) κ.α.
Δυστυχώς ψάλλονται σε κάθε
χριστιανικό ναό στη χώρα μας. Τι νόημα έχει να υπάρχουν ακόμη αυτές οι
αναφορές; Σε τι εξυπηρετούν και ποιούς;
Νά τι «δημιούργησαν» οι «άγιοι» πατέρες
των οικουμενικών συνόδων και τι διαβάζουν ακόμη και σήμερα οι ιερείς κατά την
λειτουργία της Κυριακής της ορθοδοξίας!
1.«Επί
τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της
τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστήν εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν
αναγκαζομένοις δοξάζειν. Κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει
και φύσιν, άκτιστον δε χαρακτηρίζει ουσίαν, καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις αθεΐαν παντελή περιπίπτειν, και την
ελληνικήν μυθολογίαν και
τοις την των κτισμάτων λατρείαν, τη καθαρά και αμώμω των χριστιανών πίστει
προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας και το
της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και
ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος ανάθεμα τρις».
Δηλαδή,
ανάθεμα τρεις φορές στους Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα,
Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο,
Σωκράτη, Πλάτωνα κ.ά.
2.«Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη διά παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις,
αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι
και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους ποτέ μεν
λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ανάθεμα τρις».
3.«Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ’
εαυτών και την καθ’ ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως
αληθείς δεχομένοις και ως
αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς
διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι
παραγαγόντος τα πάντα, και ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος
εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ανάθεμα
τρις».
4.«Τοις δεχομένοις και παραδιδούσι τα μάταια και
ελληνικά ρήματα, ότι
τε προϋπαρξίς εστι των ψυχών, και ουκ εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο και
παρήχθησαν, ότι τέλος εστι της κολάσεως ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και
των ανθρωπίνων πραγμάτων, και διά των τοιούτων λόγων την βασιλείαν των ουρανών
λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ην αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε
ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε και παρέδοτο και διά πάσης της Παλαιάς και Νέας
Γραφής ημείς παρελάβομεν ότι και η κόλασις ατελεύτητος και η βασιλεία αϊδιος,
διά δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι, και ετέροις αιωνίας καταδίκης
προξένους γενομένοις ανάθεμα
τρις».
5.«Τοις ευσεβείν μεν επαγγελλομένοις, τα των
Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη
ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης,
και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα τρις».
6.«Τοις την μωράν των έξωθεν (= Ελλήνων) φιλοσόφων
λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και
τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών,
ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν
δεχομένοις και διά τούτο ανάστασιν, και κρίσιν, και την τελευταίαν των
βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ανάθεμα τρις».
7.«Τοις
λέγουσιν ότι οι των
Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων, και παρά πάντων
των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυποβληθέντας, ως αλλότριοι της
καθολικής εκκλησίας διά την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν
κρείττονές εισι κατά πολύ, και ενταύθα και εν τη μελλούση κρίσει, και των
ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα
πλημμελησάντων ανάθεμα
τρις».
Τα ως
άνω αναθέματα καταγράφονται στο «Τριώδιον», τα οποία περιέχονται στο «Συνοδικόν
της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας».
....................
Από την
«Παρακλητικήν» λαμβάνεται επίσης ένα τροπάριο και ένας μακαρισμός. Α) Το
τροπάριο: «Ναούς
ειδώλων (= ελληνικούς) καθείλετε αθλούντες, και εαυτούς της Τριάδος θείους
ναούς εδομήσασθε, αθλοφόροι κυρίου αγγέλων συνόμιλοι». Β) Ο
μακαρισμός: «Οι
καλάμω του Σταυρού, εκ του βυθού της αγνωσίας τους λαούς αναγαγόντες Απόστολοι,
την των Ελλήνων πλάνην απεμειώσατε από της γης, απλανείς σωτήρες γενόμενοι των
πιστών, αληθώς όθεν μακαρίζεσθε».
......................
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΥΒΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
Αναθεματισμούς και ύβρεις κατά των Αρχαίων Ελλήνων συναντούμε
εκτός στην Κυριακή της ορθοδοξίας και στην παρακλητική, και στους χαιρετισμούς.
Οι ύβρεις επαναλαμβάνονται. Μερικά
αποσπάσματα:
Ρήτορας
πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους,..... Χαίρε
φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα, Χαίρε
τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα. Χαίρε
ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί. Χαίρε
ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί. Χαίρε
των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα. Χαίρε
της απάτης την πλάνην πατήσασα. Χαίρε
των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα. Χαίρε
σοφών υπερβαίνουσα γνώσην. Λάμψας εν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας, εδίωξας του
ψεύδους το σκότος, τα γαρ είδωλα ταύτης, Σωτήρ, μη ενεγκαντά σου την ισχύν
πέπτωκεν.
Με την
τελευταία παράγραφο εξυμνούνται τα εγκλήματά τους στην Αίγυπτο δηλαδή η
κατακρεούργηση της φιλοσόφου Υπατίας, η κατεδάφιση του Σεραπείου ναού και το
κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, με ηθικούς αυτουργούς τους πατριάρχες
«άγιο» Κύριλλο και Θεόφιλο.
.............................
ΑΛΛΑ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΡΤΑ ΛΟΓΙΑ «ΑΓΑΠΗΣ» ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ.
«Θεολόγω
σου στόματι, θεολόγε Γρηγόριε… εξήρανας την μωρίαν Ελλήνων και το ψεύδος»
(Μικρός Εσπερινός, σελ. 203, διαβάζεται 25 Ιανουρίου, του Αγίου Γρηγορίου).
«Εξέστησαν
δαίμονες και Έλληνες οι άθεοι» (Κανόνας, Ωδή ε΄, σελ. 65).
«Μανίας
ελληνικής το φρύαγμα κατεπατήσατε» (Κανόνας, Ωδή α΄, σελ. 91).
«Σοφία
κρείττονι καλλωπιζόμενος, τους σοφούς των Ελλήνων, θεαρχικώ σθένει απεμώρανας»
(Κανόνας, Ωδή δ΄, σελ. 84, 22 Μαρτίου).
«Μάρτυρες
Χριστού πανεύφημοι κατακρατούσης ποτέ της Ελλήνων σκαιότητας και ωθούσης
άπαντας προς αθέμιτα βάραθρα» (Εσπερινός, σελ. 111, 28 Απριλίου).
«Θείου
Πνεύματος τη φωταυγία, σκότος έλυσας πολυθεΐας και κατήργησας Ελλήνων
μυθεύματα» (Ορθρος, σελ. 42, 10 Μαΐου).
«Σταθηράν
επιδεικνύμενος την ένστασιν, Μάρτυς Ευτύχιε, τους των Ελλήνων σοφούς ανδρείως
κατήσχυνας» (Κανόνας, Ωδή ζ΄, σελ. 104)
«Σοφία
Θεού, Ιουστίνος ο σοφός, κεκοσμημένος, την των Ελλήνων απεμώρανεν φιλοσοφίαν εν
χάριτι» (Κανόνας, Ωδή ζ΄, σελ. 8, 1 Ιουνίου).
«Των
τυράννων ήλεγξας τας πονηράς επινοίας και Ελλήνων ήσχυνας την αθεώτατην πλάνην»
(Κοντάκιο κανόνα, σελ. 69, 18 Ιουνίου).
«Ανδρικώ
φρονήματι ηυτομόλησας και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας» (Αίνοι,
σελ. 94, διαβάζεται στις 17 Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας).
«Έρρει
των Ελλήνων τα σαθρά πλάνης σεβάσματα και σεσιγήκασι της ματαιότητος άπασαι αι
διπλόαι και το ψεύδος αυτών» (Κανών, ωδή η΄, σελ. 122, διαβάζεται στις 23
Ιουλίου, του Φωκά του ιερομάρτυρος).
«…και
θεούς εξηφάνισας των Ελλήνων δυνάμει του πνεύματος» (Κανόνας σελ. 126, 23
Αυγούστου).
«Σοφίαν
ευράμενος, την ενυπόστατον απεμώρανας Ελλήνων την σοφίαν» (Κανών, ωδή α΄, σελ.
134).
«Μονάδα
τρισάριθμον ομολογήσαντες, άγιοι, των Ελλήνων ελύσατε πολύθεον φρόνημα και
μωράν σοφίαν» (Εσπερινός, σελ. 106, 15 Νοεμβρίου).
«…των
γαρ αλιέων ζηλώσας την παρρησίαν και την σκηνορράφων θεολογίαν, την Πλάτωνος
μυθολογίαν και την στωικήν φλυαρίαν λόγοις και έργοις κατέρραξε» (Δοξαστικό
Εσπερινού, σελ. 122, 18 Νοεμβρίου).
«Ευστράτιος,
ο της Ελλήνων μυθοπλασίας στηλιτευτής και της χριστιανών θεοσοφίας κήρυξ»
(Αίνοι, σελ. 98, 13 Δεκεμβρίου).
Και το
κερασάκι στην τούρτα;
«Χαίρε,
Σιών, αγία μήτηρ των εκκλησιών, θεού κατηκητήριον»!!! ΑΜΗΝ
Νά τι
«δημιούργησαν» οι «άγιοι» πατέρες των οικουμενικών συνόδων και τι διαβάζουν
ακόμη και σήμερα οι ιερείς κατά την λειτουργία της Κυριακής της ορθοδοξίας! -Πώς το
ανέχεται αυτό ο Ελληνικός λαός; - Μα,
με το να τον κρατούν στο μαύρο σκοτάδι!
Θα
ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και
άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και
πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και
αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά ‘ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες,
που λένε οι γραφειοκράτες. Όλα
ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το
Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο
Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την Αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια
γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες. Γιατί
γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο
Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια• ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο• ούτε τᾶν
ἢ ἐπί τᾶς, μέτρον ἂριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη•
ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς
λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο. Τέτοια
γνώση της κλασικής Ελλάδας θά ‘τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το
κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές.
Θα
ζητήσουμε γνώση ουσίας. Να μας
ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος,
Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο
Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος,
Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος. Να μας
μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως "σφαίρος" στον
Εμπεδοκλή, "κενό" στο Δημόκριτο, "εκπύρωση" στον Ηράκλειτο,
"μηδέν" στον Παρμενίδη, "κατηγορία" στον Αριστοτέλη,
"τόνος" στους Στωικούς. Να μας
ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη "ψυχρᾷ
φλογί" στον Πίνδαρο, "μεταβάλλον ἀναπαύεται" στον Ηράκλειτο,
"δακρυόεν γελάσασα" στον Όμηρο, "χαλεπῶς μετεχείρισαν" στο
Θουκυδίδη. Να μας
ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο
πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή
στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία). Και για
να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και
διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές
μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες• ότι στη διάλεξή του για την αρετή
ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας • ότι η Ακρόπολη των
Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα• ότι η διδασκαλία τραγωδίας
στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος• ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική
προσέγγιση των φυσικών φαινομένων. Δε
νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά
γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να
υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους. Τι
φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε
έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.»
Από το
Ελληνικό ερχόμαστε στό Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και
το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαΐας, Ηλίας με το
άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που
γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις
αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα. Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην
τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος
στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται.
Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και
δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην
ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το
κάθε όνομα. Μ' ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός -δεν
ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν
είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα
του DNA όλων των νεοελλήνων.
Ένα
μόνο δε γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με
τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας. Το αρνί και ο λύκος. Ο πάμφωτος ναός της
Αφαίας στην Αίγινα, και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης των
Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες και τις λεχώνες,
γιατί 'ναι μαγαρισμένες, λέει...
Δεν
είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο
είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που
ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε
αστερισμού. Κοίτα πρόχειρα το εξώφυλλο της "Γκέμμας".
Όχι.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Εκείνο
που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την
εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνα μας έδειξε ότι μόνο
έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.
Η δάφνη
κατεμαράνθη. Είμαστε οι "ορτοντόξ"… η ταφόπετρα τής Ελληνικής Ιδέας.
Το αρνί και ο λύκος…
"Η
δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας;
Η δάφνη
κατεμαράνθη...
Όταν
είσαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά 'χεις εικόνα για τα γύρω σου.
Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα. Για τους
ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε
βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι "ορτοντόξ" …
Δυστυχώς,
από τόν Θεοδόσιο έως τήν Ευδοξία καί τό 843 εξοντώθηκε ό Ελληνισμός. Η γιορτή τής Ορθοδοξίας έβαλε τήν ταφόπετρα
τής Ελληνικής Ιδέας. "Κλάψε με, μάνα, κλάψε με, Και πεθαμένο γράψε
με"...
Η
μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχεις χρόνο Χρόνο
να γελάσεις, να χαρείς, να ερωτευτείς Χρόνο
να ονειρευτείς και να παλέψεις Για να
ενσαρκώσεις τα όνειρα που σε κρατούν ξύπνιο τις νύχτες...
Χρόνο
να αγαπήσεις βαθιά και να συγχωρήσεις Χρόνο
να πέσεις και να ξανασηκωθείς Χρόνο
να κλάψεις και να ωριμάσεις Χρόνο
να ταξιδέψεις και να γνωρίσεις τη γη Τους
ανθρώπους και τον εαυτό σου...
Τόσο
πολύτιμο δώρο ο χρόνος Αφήνεται
στα χέρια μας Να τον
χρησιμοποιήσουμε κατά βούληση Να τον
εξαργυρώσουμε στην τράπεζα της ζωής Μέχρι
το τελευταίο του δευτερόλεπτο...
Η
μεγαλύτερη ευλογία είναι να μεγαλώνεις Zώντας
τον χρόνο σου...
Να
ανοίγεις και να κλείνεις τους κύκλους σου ένδοξα Να
πλουτίζεις από εμπειρίες και όχι να φτωχαίνεις ψυχικά Να
δίνεις και να δίνεσαι σε ό,τι αξίζει Ακόμη
και σε ό,τι αποδείχτηκε λιγότερο Από
αυτό που περίμενες Αρκεί
να είσαι αληθινός στα λόγια και στα έργα Με όλα
τα λάθη και τις αδυναμίες σου...
Άλλωστε
δεν γεννήθηκες Θεός Προσπαθείς
όμως να του μοιάσεις...
Κι εδώ
έρχεται η τιμή να σου σφραγίσει την ύπαρξη Η τιμή
της προσπάθειας Η τιμή
των όπλων κατά της απανθρωπιάς...
Η
μεγαλύτερη ευλογία είναι Να
διατηρείς την ψυχή σου νεανική μέσα στον χρόνο Να
βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να μην τρομάζεις Να
αναγνωρίζεις στα μάτια σου το παιδί που έπαιζε στις αλάνες Να
χαϊδεύεις τις ρυτίδες σου με σεβασμό Γιατί
είναι παράσημα της αντοχής σου...
Να
χαμογελάς που κρατάς αναμμένη τη φλόγα μέσα σου Παρά το
φύσηγμα των ανέμων Να
καμαρώνεις που συνεχίζεις να αφήνεις τα ίχνη σου με αξιοπρέπεια Να
αγκαλιάζεις το πριν και το μετά σου με δύναμη Γιατί
όλα είναι εσύ...
Γύρισε
και κοίταξε το ρολόι σου που χτυπάει ακόμη Φόρεσε
τον καλύτερο εαυτό σου και βγες έξω Είσαι
νικητής και δεν το ξέρεις Στον
στίβο της ζωής έχεις τον Χρόνο σύμμαχο και αρωγό σου
Αν ποτέ
κάνεις μάθημα σεναρίου, θα μάθεις για τους ρόλους-καταλύτες. Είναι οι άνθρωποι
που έρχονται στην πλοκή, που εμφανίζονται για ελάχιστα λεπτά και που αλλάζουν
τη ζωή του ήρωα και την πορεία του έργου. Σίγουρα αν ψάξεις και στη δική σου
ιστορία, θα βρεις τους ανθρώπους που σε επηρέασαν βαθιά και που άλλαξαν τη ζωή
σου. Σε γενικές γραμμές, αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζονται με τρεις διαφορετικούς
τρόπους αλλά με έναν σκοπό: Να ζήσεις τη ζωή σου όπως σου αξίζει. Πάντως,
όπως λέγαμε κι εδώ στις «Αδελφές ψυχές και στον τρόπο που εμφανίζονται στη ζωή
σου», λίγοι είναι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για να μείνουν για
πάντα. Πολλές φορές έρχονται για να εκπληρώσουν κάποιο σκοπό και εξαφανίζονται. Μπορείς
να κάνεις ένα γρήγορο πέρασμα από τη ζωή σου και να καταλάβεις ποιος ήταν η
αφορμή για τις μεγαλύτερες αλλαγές και τις πιο σημαντικές αποφάσεις σου. Μετά
αναλογίσου τον δικό σου ρόλο στις ζωές των ανθρώπων μέχρι τώρα.
Για
ποιους ήσουν το… ξυπνητήρι, για ποιους ο καταλύτης και για ποιους ο… αιώνιος;
ΟΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΑΦΥΠΝΙΖΟΥΝ Είναι
από τους ανθρώπους που έρχονται για να μείνουν στη ζωή σου για μεγάλο χρονικό
διάστημα. Πολλές φορές δε θυμάσαι καν την πρώτη φορά που τους είδες. Ή πολύ
πιθανό, την πρώτη φορά που γνωριστήκατε να σας κατέκλυσε η αίσθηση της απόλυτης
οικειότητας. Το “Είναι σαν να ξέρω χρόνια”, είναι η πιο συνηθισμένη ατάκα σε
αυτές τις περιπτώσεις. Είναι οι άνθρωποι που σου διδάσκουν πώς είναι να ζεις,
να σκέφτεσαι, να αγαπάς, αν αποδέχεσαι και να ελευθερώνεις. Αν
πιστεύεις στα συμβόλαια της ψυχής, είναι πολύ πιθανό με αυτούς τους ανθρώπους
να έχετε συμφωνήσει τη γήινη συνάντηση σας για να κάνετε το ταξίδι της ζωής
παρέα και να πάρετε πολύτιμα, ήπια αλλά και επώδυνα, μαθήματα. Γονείς, φίλοι,
δάσκαλοι, σύντροφοι, παιδιά ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Μαζί τους έρχονται
στιγμές που τα καμπανάκια της αφύπνισης γίνονται… καμπάνες που είναι αδύνατον
να τις αγνοήσεις. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πετυχαίνετε παρέα στόχους
ζωής.
ΟΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ Πολλές
φορές, καθώς προχωράς στη ζωή σου ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι, για ποιο λόγο
και για ποιο σκοπό ήρθες σε αυτή τη ζωή. Ενώ είσαι ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη,
δημιουργικότητα και ικανότητες μπλέκεσαι με τα καθημερινά, τη ρουτίνα ή με
επιβλαβείς ασχολίες και ξεχνάς αυτό για το οποίο ήρθες και που θα σε κάνει
ευτυχισμένο. Έτσι λοιπόν, έρχονται στη ζωή σου συγκεκριμένοι άνθρωποι για να
σε… ξυπνήσουν. Έρχονται με φόρα για να σου δείξουν ποιος είσαι. Κι αν έχεις
λοξοδρομήσει για να σε βάλουν στο δρόμο σου και πάλι. Αυτό
κάποιες φορές γίνεται με ήπιο τρόπο και κάποιες άλλες με τρόπο που θα σε
ταράξει και θα σε ξεβολέψει. Ο διευθυντής που σε απολύει, σύντροφοι που σε
χωρίζουν, το παιδί που κάνεις, η φίλη που κυνηγάει το όνειρο της ενώ εσύ όχι,
όλοι έρχονται στη ζωή σου, όχι τυχαία αλλά, για να σου θυμίσουν ποιος είσαι.
Όσο πιο πολύ έχεις ξεχάσει το ποιος είσαι, τόσο πιο “δυνατή” ίσως και επίπονη
θα είναι η εμπειρία που θα ζήσεις για να επανέλθεις στο δρόμο σου.
ΟΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΚΑΤΑΛΥΤΕΣ Για να
παίξει κάποιος έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, δε χρειάζεται να μείνει για
μεγάλο χρονικό διάστημα ή για πάντα. Πόσα παιδιά δε γεννήθηκαν μετά από μια
τυχαία συνεύρεση και πόσοι άνθρωποι δεν έχασαν τη ζωή τους μετά από ένα ατύχημα
με έναν άγνωστο; Δε χρειάζεται να συμβεί κάτι τόσο ακραίο, αλλά με την υπερβολή
γίνεται πιο κατανοητός ο ρόλος αυτής της κατηγορίας ανθρώπων. Για
παράδειγμα, μια συζήτηση που άκουσες, ένα βιβλίο που αγάπησες, ένα άρθρο που
διάβασες, η έκφραση ενός αστέγου, η ιστορία ενός αγνώστου, η εμπειρία ενός
συναδέλφου, ο θάνατος ενός σταρ να σε έκαναν να δις τη ζωή διαφορετικά και να
πήρες αποφάσεις που σε έκαναν διαφορετικό άνθρωπο. Πολλές φορές, οι
άνθρωποι-καταλύτες δεν έχουν ιδέα για την επίδραση που είχαν στη ζωή σου.
Σκέψου όμως πόσο έχει ισχύσει και το αντίθετο. Πόσο με τις λέξεις, τη ζωή και
τις εμπειρίες σου έχεις επηρεάσει ανθρώπους χωρίς να το έχεις καταλάβει. Κάνε
το καλό και το καλό θα βρει το δρόμο πίσω σε εσένα και σε αυτή την περίπτωση.
Πάντα
είμαστε βιαστικοί. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε το άγχος και το στρες, κάτι που
τρέφει τον μεγάλο αριθμό ευθυνών και πίεσης που κουβαλάμε. Και έτσι, ο χρόνος
περνά, το φορτίο αυξάνεται και δεν το παρατηρούμε καν, ξεχνούμε πόσο σημαντική
είναι η θεραπεία των πληγών. Όλα αυτά μας κάνουν να αποσυνδεθούμε από την
ουσία, από την ψυχή μας. Μια αποσύνδεση που μας επηρεάζει αρνητικά. Η θεραπεία
των πληγών που προέρχονται από αυτή την αποσύνδεση συχνά είναι πολύ δύσκολη. Συνεχίστε
την ανάγνωση για να βρείτε την καλύτερη φροντίδα της ψυχής. Δεν
συνειδητοποιούμε πως ζούμε αυτόματα και αυτό έχει γίνει ο προκαθορισμένος μας
τρόπος για να ζούμε. Συχνά πράττουμε και αντιδρούμε παρορμητικά χωρίς να
σκεφτόμαστε και χωρίς να απολαμβάνουμε την ίδια την πράξη. Έτσι φτάνουμε στο
συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν αρκετές ώρες στην μέρα, ούτε λεπτά στην ώρα και
καθόλου χρόνος για την ψυχή μας. Πιέζουμε τον εαυτό μας προς τα μπροστά με
δύναμη και σθένος, αλλά αφήνουμε πίσω την συνείδηση. Δεν ανησυχούμε για το αν
χαθούμε ή για το αν χάσουμε την ουσία. Είναι πιο σημαντικό (σκεφτόμαστε) να
φτάσουμε πρώτοι αντί να το κάνουμε καλύτερα. Ζούμε συνεχώς αυτόματα κάτι που
μας εμποδίζει από το να συγκεντρωθούμε σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό-
ο εαυτός μας.
Μην
τρέχεις, άσε την ψυχή σου να σε φτάσει. Πριν εξηγήσουμε περισσότερα ας κάνουμε
ένα μικρό ταξίδι στην Αφρική και ας αναρωτηθούμε το μήνυμα μιας ιστορίας. «Πριν
από πολύ καιρό, ένας εξερευνητής εισχώρησε στα αφιλόξενα εδάφη της Αφρικής.
Μόνο οι αχθοφόροι του τον συνόδευαν. Ο καθένας είχε ένα μεγάλο μαχαίρι στα
χέρια του και καθάριζε τον δρόμο μέσα στη μεγάλη βλάστηση. Ο σκοπός τους ήταν
να συνεχίσουν να προχωρούν με κάθε κόστος. Αν συναντούσαν ένα ποτάμι, το
διέσχιζαν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αν υπήρχε κάποιος λόφος, επιτάχυναν τον
ρυθμό τους για να μην χάσουν ούτε λεπτό. Αλλά ξαφνικά οι αχθοφόροι σταμάτησαν.
Ο εξερευνητής ήταν έκπληκτος. Περπατούσαν μόνο για λίγες ώρες. Οπότε τους
ρώτησε: «Γιατί σταματήσατε; Κουραστήκατε ήδη μετά από λίγες ώρες περπατήματος;»
Τότε ένας από τους αχθοφόρους τον κοίταξε και είπε: «Όχι κύριε, δεν
κουραστήκαμε. Απλώς κινούμαστε πολύ γρήγορα και αφήσαμε πίσω την ψυχή μας. Τώρα
την περιμένουμε να μας φτάσει.» -Αν κινείσαι πολύ γρήγορα θα αφήσεις την ψυχή
σου πίσω.
Μην αγνοείς τον πόνο. Αυτή η όμορφη αφρικανική ιστορία
αντικατοπτρίζει τον κίνδυνο του να μείνουμε πίσω όταν συγκεντρωνόμαστε μόνο στο
να φτάσουμε κάπου γρήγορα. Αυτό γίνεται ο μοναδικός σκοπός μας. Αν απλώς
συγκεντρωθούμε στον στόχο τότε αυτό ίσως μικρύνει τον χρόνο του ταξιδιού.
Ωστόσο, ο χρόνος που χάνουμε για το όφελος των αισθήσεων μας θα είναι το τίμημα
που θα πληρώσουμε στην μεγαλύτερη διαδρομή. Μερικές φορές, ζούμε βιαστικά απλώς
προσπαθώντας να αγνοήσουμε τον πόνο από όλα αυτά που μας πληγώνουν. Όσο και αν προσπαθούμε
να ξεφύγουμε από αυτά και να τα αγνοήσουμε, ποτέ δεν μας αφήνουν και συνεχίζουν
να μας περιορίζουν. Νομίζουμε ότι αν τα αγνοήσουμε απλώς θα εξαφανιστούν. Σε
πολλές περιπτώσεις ίσως το κάνουν, αλλά σε άλλες αυτές οι πληγές θα χρειαστούν
άλλου είδους θεραπείας. Ίσως χρειαστεί να απολυμάνουμε την ψυχή μας ή να
φροντίσουμε τις πληγές με ειδικό τρόπο. Το να διαχωρίσουμε τη μια από την άλλη
απαιτεί συναισθηματική νοημοσύνη.
Η
θεραπεία των πληγών χρειάζεται χρόνο. Όσο και αν αγνοούμε τις συναισθηματικές
μας πληγές, αυτό δεν τις αποτρέπει από το να αφήσουν το αποτύπωμα τους στον
εγκέφαλο. Στην πραγματικότητα, τείνουμε να φέρνουμε παιδικά τραύματα ή άλλα
σημαντικά συναισθηματικά γεγονότα που μας έχουν επηρεάσει στην ενήλικη ζωή. Αν
δεν μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει ή αν δεν κατανοήσουμε αυτό που
συμβαίνει για να το λύσουμε, η θεραπεία των πληγών θα είναι αδύνατη, απλώς θα
παραμείνουν ανοιχτές. Όλες οι αρνητικές εμπειρίες αφήνουν ένα βαθύ σημάδι σε
νευρολογικό επίπεδο και συνεχίζουν να αιμορραγούν ανεξάρτητα από το πόσο πολύ
προσπαθούμε να τις αγνοήσουμε. Το να είμαστε δυνατοί σε πολλές περιπτώσεις δεν
έχει να κάνει με το να σφίξουμε τα δόντια και να συνεχίσουμε. Σχετίζεται
περισσότερο με το να μελετήσουμε τον γκρεμό και να βρούμε ένα τρόπο για να χτίσουμε
μια γέφυρα και να σωθούμε. Μιλάω για το να κοιτάξουμε την θλίψη στα μάτια και
να βρούμε τι προσπαθεί να μας πει. Ή να βρούμε ένα τρόπο για να
χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια που προέρχεται από τα αρνητικά συναισθήματα,
χωρίς να πληγώνουμε κανέναν. Επίσης πρέπει να προσπαθήσουμε και να δώσουμε μια
στιγμή ανάπαυσης στο άγχος μας για να μπορέσει να ανακτήσει τον κανονικό παλμό
του. Με αυτόν τον τρόπο θα χτυπά σε μια συχνότητα που θα μας βοηθήσει και θα
μας ενθαρρύνει, αντί να μας καταναλώνει.
Τι συμβαίνει στην ψυχή μας; Τι συμβαίνει στην
ψυχή μας όταν δεν κατανοούμε τα πράγματα όπως πρέπει και απλώς συνεχίζουμε σαν
να μην συμβαίνει τίποτα; Λοιπόν, αν ο γκρεμός είναι πολύ απότομος τότε το
κανονικό μας βήμα δε θα φτάνει και θα καταλήξουμε στο κενό. Με αυτόν τον τρόπο
μετατρέπουμε τις δυσκολίες που θα μπορούσαμε εύκολα να λύσουμε μόνοι μας σε
σοβαρές δυσκολίες για τις οποίες θα χρειαστούμε βοήθεια και που απαιτούν χρόνο
για να λυθούν. Οι καταστάσεις που μας φτάνουν στα όρια μας είναι αυτές από τις
οποίες μπορούμε να μάθουμε τα περισσότερα. Ωστόσο, αν θέλουμε να αναδυθούμε από
αυτές δυνατότεροι τότε πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να μάθουμε από αυτά
που έχουμε βιώσει. Χρειάζεται να μάθουμε να αξιολογούμε τα συναισθήματα με
εξυπνάδα. Όλα έχουν ένα μήνυμα για μας και χρειαζόμαστε νοημοσύνη για να
μπορέσουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε. Η στάση μας πρέπει να μας δώσει την
ευκαιρία να το κάνουμε. Αν όχι, τότε θα καταλήξουμε να περιβαλλόμαστε από
συναισθήματα που θα μας κάνουν να αισθανόμαστε πολύ περίεργα. Χάνουμε τον εαυτό
μας σε μια θάλασσα ευθυνών. Σκουπίζουμε τα προβλήματα μας κάτω από το απύθμενο
χαλί. Το να κινηθούμε προς τα μπροστά είναι σημαντικό, αλλά πιο σημαντικό είναι
να μην χάσουμε όσα συμβαίνουν στην πορεία. Ο χρόνος είναι αυτό που
χρησιμοποιούμε για να αγνοήσουμε τον πόνο της ψυχής. Και ο χρόνος από μόνος του
είναι διαφυγή από τις ανοιχτές πληγές. Η θεραπεία των πληγών όπως αυτές
χρειάζεται αγάπη και όχι άγνοια. awakengr.com
Κάθε
φορά που για κάποιο άτομο κάνετε σκέψεις φορτισμένες με πολύ συναίσθημα, του
στέλνετε κι ένα ομοίωμα του εαυτού σας, μια πραγματική εικόνα της υλοποιημένης
σκέψης. Κάθε σκέψη ή κάθε συναίσθημα υπάρχει σαν μία ηλεκτρομαγνητική
ενεργειακή μονάδα. Νοερές εικόνες συνοδευμένες από δυνατό συναίσθημα, μπορούν
να γίνουν σχεδιάγραμμα πάνω στο οποίο θα δημιουργηθεί κάτι υλικό.
Η
ένταση ενός συναισθήματος ή μιας σκέψης ή μιας νοερής εικόνας είναι ο
σημαντικότερος παράγοντας, που καθορίζει την υλοποίησή της. Η ένταση είναι ο
κορμός από τον οποίο μετασχηματίζονται οι ηλεκτρομαγνητικές ομάδες ενέργειας.
Το ίδιο
υποστηρίζει κι ο νευροφυσιολόγος Dr Joe Dispenza, αλλά μας εξηγεί τη διαδικασία
που οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας δημιουργώντας,
στον εγκέφαλο μας νευρωνικά δίκτυα: «Είσαστε συνδεδεμένοι με τα νευρωνικά σας
δίκτυα, τα οποία είναι ενωμένα με τα συναισθήματα σας».
«Κάνοντας
επανειλημμένως τις ίδιες σκέψεις, στερεώνουμε τις συνδέσεις στο νευρωνικό
δίκτυο του εγκεφάλου μας. Αυτές οι επαναλαμβανόμενες σκέψεις μας κάνουν να
ενεργούμε κατά τον ίδιο τρόπο συνεχώς.
Τα
γεγονότα είναι σκέψεις! Stefano D’ Anna
Αλλάζοντας
τις σκέψεις μας, μπορούμε να «σπάσουμε» αυτή τη σύνδεση των νεύρων και να
εγκαταστήσουμε μια καινούργια σύνδεση. Με αυτή την αλλαγή στις σκέψεις μας και
την ειλικρινή πίστη ότι θα γίνουμε αυτό που περιγράφουν οι εν λόγω νέες
σκέψεις, επέρχεται και μια αλλαγή ».
Ο
αναισθησιολόγος και ψυχολόγος Dr Stuart Hameroff εξηγεί ακριβώς πως σε κβαντικό
επίπεδο οι σκέψεις μας γίνονται πραγματικότητα : «Κάθε συνειδητή σκέψη μπορεί
να θεωρηθεί επιλογή, μια κβαντική υπέρθεση που καταρρέει μπροστά σε μια
επιλογή».
«Το
Σύμπαν είναι ευφυέστατο και ανταποκρίνεται αυτομάτως στη συνείδησή μας».O Dr
Tiller στο βιβλίο του Some Science Adventures with Real Magic, γράφει όλα τα
πειράματα που έκανε για 35 χρόνια πάνω στην ψυχοενεργητική.
Τα
λόγια του καθηγητή: «Με την πρόθεση θέτουμε σε λειτουργία το κυβερνοκατάστρωμα.
Έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα και δημιουργεί για χάρη σας ό,τι μπορείτε να
φανταστείτε. Η πρόθεσή σας κάνει αυτό το πράγμα να αποκτά υλική υπόσταση, αρκεί
να είστε ενσυνείδητος και να μαθαίνετε πώς να χρησιμοποιείτε την πρόθεσή σας.
Μαθαίνετε
να ελέγχετε τις προθέσεις. Και αυτό είναι που επεξεργάζεται αυτό το κατασκεύασμα,
όλο και περισσότερο ώστε να βιώνετε εν συνεχεία αυτά τα βαθύτερα σήματα από τις
διάφορες στρώσεις του βιο-κουστουμιού σας και να νιώθετε την ευρύτερη
πραγματικότητα».
Οι
σκέψεις μας υλοποιούνται και δημιουργούν κόσμους!
''Η
Σχολή των Θεών''
Εμείς
χειριζόμαστε το κυβερνο-κατάστρωμα. Διαθέτει τέτοια προσαρμοστικότητα ώστε ό,τι
κι αν φανταστείς θα σου το δημιουργήσει. Η πρόθεση σου γίνεται η αιτία να
υλοποιηθεί αυτό το πράγμα μόλις αρχίζεις να διαθέτεις αρκετή επίγνωση και
μαθαίνεις πώς να χρησιμοποιείς την πρόθεσή σου». «Είναι πολύ σημαντικό να
διατηρήσετε την σκέψη και την πρόθεση αν θέλετε να συμβεί μια μεταμόρφωση».
Πως
μπορούμε όμως να ελέγχουμε συνεχώς τις σκέψεις μας και να επιτρέπουμε μόνο στις
θετικές σκέψεις να εκφραστούν; Εδώ είναι το σημαντικότερο μυστικό της ζωής,
διότι εφ’ όσον οι σκέψεις μας καθορίζουν απόλυτα τη ζωή μας, αν βρούμε έναν
πρακτικό τρόπο να τις ελέγχουμε, τότε θα ζήσουμε απόλυτα ευτυχισμένοι και
επιτυχημένοι.
Ο
ανιχνευτής της ποιότητας των σκέψεων μας είναι τα συναισθήματά μας. Αν
αισθανόμαστε ωραία, είμαστε ευχαριστημένοι, τότε παλλόμαστε, δονούμαστε σε
ανώτερες συχνότητες, βλέπουμε τα πάντα όμορφα και ο νους μας κάνει αυτεπάγγελτα
θετικές, δημιουργικές σκέψεις, είναι αισιόδοξος και επικεντρώνει την προσοχή
του σ’ αυτά που θέλουμε να μας συμβούν.
Όταν
όμως αισθανόμαστε άσχημα, νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα, παλλόμαστε σε
κατώτερες, ασθενέστερες συχνότητες και είναι σίγουρο τότε ότι ο νους μας κάνει
αυτεπάγγελτα αρνητικές σκέψεις. Το μεγάλο κακό δεν είναι μόνο ότι κάνουμε
αρνητικές σκέψεις, είναι ότι όταν αισθανόμαστε άσχημα σκεπτόμαστε και
συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο αντίθετο από αυτό που θέλουμε να μας συμβεί.
Όταν
αισθανόμαστε άσχημα, αμφιβάλλουμε για την θετική έκβαση των στόχων μας και κατ’
αυτό τον τρόπο συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σ’ αυτό που φοβόμαστε, δηλαδή στη
μη εκπλήρωσή τους.
Άρα
στόχος μας είναι να αισθανόμαστε πάντα ωραία, να μην επιτρέπουμε σε κανένα να
μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα, να σκεπτόμαστε πάντα το καλό, να αποφεύγουμε
την κριτική, ή να απαντούμε σε κριτική, να έχουμε πάντα στο νου μας το καλό, τη
δημιουργία.
Αν
συνηθίσουμε να κάνουμε συνεχώς θετικές σκέψεις, θα παρατηρήσουμε ότι τα
διαστήματα που είμαστε χαρούμενοι θα είναι μεγαλύτερα κι όσο μεγαλώνουν τα
διαστήματα που είμαστε χαρούμενοι, τόσο περισσότερο θα κάνουμε θετικές σκέψεις,
τόσο περισσότερο θα επικεντρώνουμε τις σκέψεις μας και την προσοχή μας, σ’ αυτά
που θέλουμε να μας συμβούν, έτσι θα κάνουμε όλα τα όνειρα μας πραγματικότητα,
θα παλλόμαστε συνεχώς σε ανώτερες συχνότητες, έως ότου η ζωή μας γίνει μια
ομορφιά, μια απεριόριστη έκφραση χαράς, αγάπης, δημιουργίας.
”Αυτός
ο κόσμος που βλέπεις και αγγίζεις… είναι ΦΩΣ στερεοποιημένο…The Dreamer!
Stefano D’ Anna
Συμπέρασμα
:
Οτιδήποτε
σκεπτόμαστε, σ’ οτιδήποτε συγκεντρώνουμε την προσοχή μας, γίνεται πραγματικότητα.
Όταν η σκέψη μας συνοδεύεται και με συναισθήματα, παίρνει περισσότερη δύναμη.
Όσο πιο έντονα είναι τα συναισθήματα που συνοδεύουν τις σκέψεις μας, τόσο πιο
πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες για να γίνουν πραγματικότητα.
Τα
θετικά, γεμάτα αγάπη συναισθήματα είναι εναρμονισμένα με αυτά της Πηγής μας,
μας κάνουν να δονούμαστε σε ανώτερες συχνότητες και βοηθούν να γίνουν οι
προθέσεις μας πραγματικότητα.
Εκείνο
όμως που ισχυροποιεί ακόμη τη σκέψη μας και την κάνει πραγματικότητα είναι η
προσδοκία μας, η βεβαιότητά μας ότι η σκέψη αυτή θα γίνει σίγουρα
πραγματικότητα. Η συνείδησή μας μπορεί να επιθυμεί κάτι, αλλά όμως αν το
υποσυνείδητό μας διαφωνεί, το οποίο πάντα κυριαρχεί του συνειδητού, δεν
πρόκειται να πετύχουμε τίποτα.
Όλη η
προσπάθειά μας είναι να επαναπρογραμματίσουμε το υποσυνείδητό μας και να το
εναρμονίσουμε με τους νέους στόχους μας, για μια νέα ζωή, γεμάτη υγεία,
πληρότητα, ευημερία και ευτυχία που θέλουμε να ζήσουμε.
Άρα η
συνεχής επανάληψη μιας σκέψης συνοδευόμενη από έντονα θετικά συναισθήματα και η
με απόλυτη βεβαιότητα προσδοκία ότι θα υλοποιηθεί, είναι οι παράγοντες που
κάνουν τη σκέψη μας πραγματικότητα!!!!!
