"ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ"

Και τελευταία λοιπόν θα έλθει κάποτε εις ημάς (εννοεί εμάς τους Έλληνες) κάποιος κοινός αγών, όταν οι νεώτεροι Τιτάνες προερχόμενοι από την άκραν της Δύσεως σηκώσουν βαρβαρικό μαχαίρι και των πολεμικών Κελτών εναντίον των Ελλήνων και ορμήσουν κατ' αυτών, όμοιοι με νιφάδες ή ίσοι κατά τον αριθμόν με τα άστρα, όταν αυτά, που είναι πάρα πολλά, περιπλανώνται εις τον αέρα.

Τα φρούρια και αι κώμαι των Λοκρών και αι κορυφαί των Δελφών και αι πεδιάδες της Κρίσης και αι πόλεις της ηπειρωτικής γης θα πιέζονται από παντού° και θα ιδούν τον άφθονον καρπόν του γείτονος να καίεται, (γειτονικές χώρες θα καούν) και όχι πλέον εξ ακοής, αλλά τώρα θα βλέπουν γύρω από τον ναόν τας φάλαγγας (τα στρατεύματα) των εχθρών° και πλησίον εις τους ιδικούς μου τρίποδας, θα βλέπουν ξίφη και ζώνες αναίσχυντων πολεμιστών και μισητάς ασπίδας, αι οποίαι θα στήσουν εις στους Γαλάτας ένα λαό παράφρονα, κακό δρόμον.

Από αυτάς άλλαι μέν θα είναι ιδικόν μου βραβείον, άλλαι δέ θα τοποθετηθούν πλησίον του Νείλου.

"ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΔΗΛΟΝ" στιχ. 171-185.

ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΧΟΪΛΟΥΣ