Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ

Ο ερευνητής του υπερβατικού και του ουράνιου, πρέπει να διαθέτει θάρρος και ψυχραιμία, γιατί όσο θα προχωρεί η έρευνα του, κάθε εμπειρία που θα βιώνει θα είναι πρωτόγνωρη και μοναδική, που συνεχώς θα τον συγκλονίζει. Ο ψυχικός αιφνιδιασμός σε κάθε περίπτωση θα είναι απόλυτος. Πρέπει να προετοιμάσει τον εαυτό του για το μέγεθος της χαράς ή του φόβου που μπορεί να αντέξει, πριν ξεκινήσει την προσπάθεια της έρευνας.

Ο φόβος είναι ένας κυματισμός δόνησης συναισθηματικής φύσεως που προκαλεί κραδασμούς στην αύρα του σώματος. Ανάλογα με την ένταση του κραδασμού δημιουργείται φόβος ή πανικός. Όταν οι δονήσεις ενός πανικόβλητου ατόμου επεκταθούν, επηρεάζουν την αύρα και των άλλων, που φοβούνται χωρίς να ξέρουν το γιατί. Ανάλογες δονήσεις προκαλούνται και από την υπερβολική χαρά ή τη λύπη.

Όσο θα προχωρά η έρευνα της γνώσης και των αρρήτων μυστικών, θα συναντά εμπειρίες που δεν θα μπορούν να εννοήσουν οι άλλοι άνθρωποι, αλλά και τις εμπειρίες αυτές δεν θα πρέπει να τις κάνει τηλεοπτικό σήριαλ, γιατί είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση.

Οι φυσικές μας αισθήσεις δεν μας επιτρέπουν να ιδούμε τον υπερβατικό και ουράνιο κόσμο, γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε τόσο έντονες συγκινησιακές καταστάσεις. Θα κατέρρεε ο άνθρωπος ψυχολογικά. Ο γνώστης της αλήθειας διατηρεί την εσωτερική του γαλήνη, τη σιγουριά, την αυτοκυριαρχία του και δεν πανικοβάλλετε, αλλά απολαμβάνει τη θεϊκή ευαρέσκεια.

Ο άνθρωπος, με τις συνεχείς ενσαρκώσεις του είναι φορέας της αιωνιότητος. Ο θάνατος είναι διαφορετικό γεγονός γι αυτόν που περιμένει καρτερικά την έλευση του και διαφορετικό γι αυτόν που ανεβαίνει καθημερινά τα σκαλοπάτια του.

Εάν ο ερευνητής δεν αποβάλλει τον φόβο των αιώνιων βασανιστηρίων της κόλασης και πιστεύει στα παραμύθια που επινόησαν στενόμυαλοι και αμαθείς ιερωμένοι, είναι καλλίτερα να σταματήσει την έρευνα, γιατί θα κουράζεται άδικα. Υπάρχει μια περίοδος εξιλέωσης, δοκιμασίας και εξαγνισμού των ψυχών, πριν εισέλθουν στη μακαριότητα των Ηλυσίων πεδίων, που δεν έχει καμία σχέση με τους μύθους των θρησκευτικών παραμυθιών. Η αξιοθρήνητη δοξασία που καλλιέργησε το αμαθέστατο ιερατείο για αιώνιες τιμωρίες, τρομάζει τις αδύναμες ψυχές, που δεν αντιλαμβάνονται τη θρησκευτική βλασφημία, που θέλει τον δημιουργό έναν ασπρομάλλη και ιδιότροπο γέροντα, τύραννο και δυνάστη των ανθρώπινων ψυχών, που ευχαριστιέται με τα βασανιστήρια των ανθρώπων.

Στην πνευματική ζωή του ανθρώπου υπάρχουν νόμοι όπως και στην αντίστοιχη υλική. Για να αποκτήσουμε πρόσβαση στους νόμους αυτούς χρειάζεται ειδική προσπάθεια ώστε να χτυπήσουμε την πόρτα των ουρανών και να μας ακούσουν. Δεν χρειάζεται φόβος και τρόμος, παρακάλια και τάματα, προσκυνήματα και λατρεία προσώπων, όπως στον εβραιοχριστιανισμό. Χρειάζεται ψυχική προετοιμασία και σεβασμός του υπερβατικού κόσμου, αλλιώς καμία προσπάθεια δεν πρόκειται να ευοδωθεί.

Ο πνευματικός άνθρωπος, ή ο άλλος μας εαυτός, ή φωνή της συνείδησης, ή φωνή της λογικής, που κρύβει ο καθένας μέσα του, είναι πιο σιωπηλή και από τη σιωπή και ακούγεται μόνο στη βαθιά ηρεμία της σιγής. Δυστυχώς η φωνή αυτή έχει τεθεί εκτός ενέργειας από τις υλικές επιθυμίες, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου. Αυτός ο άλλος μας εαυτός, μπορεί να δαμάσει την κατώτερη φύση τις επιθυμίες και τα ένστικτα, ανεξάρτητα με τα εμπόδια που θα συναντήσει. Μπορεί να μας κατευθύνει στις σωστές ενέργειες και να πάρει τον έλεγχο των πράξεων του ανθρώπου, με τις εμπειρίες που μεταφέρει από προηγούμενες ενσαρκώσεις. Η προσπάθεια είναι δύσκολη όμως πολλές φορές έχει θετικά αποτελέσματα.

Η μεγαλύτερη προϋπόθεση για να πάρει ο άνθρωπος επαφή με το υπερβατικό και το θείο, είναι η αγάπη που πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά του. Η αγάπη είναι το ένδυμα της μακαριότητας, είναι η εξιλέωση των ανομημάτων, είναι η αναγέννηση της ζωής. Όταν αγαπά ο άνθρωπος μπορεί και χαίρεται, όχι μόνο με τη δική του χαρά, αλλά και με τη χαρά των άλλων και τότε ανοίγουν οι πόρτες των ουρανών διάπλατα. Η υγιής πνευματική αγάπη είναι αιώνια και ακολουθεί τον άνθρωπο και μετά τον θάνατο.

Είναι βέβαιο ότι η αλήθεια πρέπει να αποκαλύπτεται μόνο στους άξιους, που μπορούν να τη σεβαστούν και να την καταλάβουν, για να αποκτήσουν τις αρετές της σεμνότητας, της πιστότητας, της ελευθεροφροσύνης της δικαιοσύνης και της εγκράτειας, που ανεβάζουν ψηλά τον άνθρωπο.
Για να μάθεις να γράφεις χρειάζεται κάποιος να σου μάθει τα γράμματα. 
Για να αναζητήσεις το υπερβατικό και το ουράνιο, κάποιος πρέπει να σου πει ότι υπάρχει και πως θα το συναντήσεις.
Για να σου πει κάποιος πως θα αγαπάς δεν γίνεται, αν δεν το καταλαβαίνεις.

Γεράσιμος Καλογεράκης “Η Υπέρτατη Μύηση”, σελ. 17-18, εκδ. Δίον