Η ΑΕΝΑΟΣ ΚΥΚΛΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΓΗ

Από ποιο λοιπόν παιδικό ξεχασμένο όνειρο, από ποιο μεγάλο απραγματοποίητον έρωτα, από ποια βαθειά προαιώνια νοσταλγία κουβαλάμε αυτήν την αόριστη ανάμνηση της τελειότητας που συντρίβει ότι αγγίζουμε και μας κάνει να ξαναρχίζουμε αιώνια. Από ποια  αμείλιχτη ευλογία;! (Τάσος Λειβαδίτης, Καντάτα 1960)

Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής/θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσε ο Πλάτων στους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά.

«Ότι παλαιός ο λόγος, Ορφικός τε γαρ και Πυθαγόρειος, ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις». (Ορφικόν Απόσπασμα 29)

Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι  δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη. (Απόσπασμα από το κείμενον της ορφικής πινακίδας της Πετηλία)

Ο μεμυημένος, ο οποίος αξιοί να πιή από την λίμνην της Μνημοσύνης, δεν θα στερηθή τας μνήμας του.

Ο στόχος των τελευταίων 2.000 ετών απέβλεπε στην εξάλειψη της μνήμης, της Αρχαίας προγονικής λατρείας και κυρίως την κατάργηση της εδραιωμένης πεποιθήσεως των επανενσαρκώσεων της ψυχής.

Αλτάνη: Πινακίδες Ορφικαί, μνήμαι προγονικαί - Μετενσάρκωσις