ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΛΙΝΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ

200 χρόνια τώρα ζούμε μία συνέχεια της βυζαντινής κατάστασης, που μηχανεύτηκαν για να αποκόψουν τους Έλληνες από τις ρίζες τους και να φυτοζωεί μέσα στις νόθες, άθλιες και άσχετες με τον ίδιο βυζαντινές ρίζες. Γαλουχημένος με την βυζαντινή νοοτροπία, θρησκοληψία και πνεύμα, υποτακτικός, εικονολάτρης και προσκυνητής «σωτήρων» και «εκπροσώπων» θεού και βασιλέων.
Από ελεύθερος και ενεργός πολίτης με αξιοπρέπεια μεταλλάσσεται σε εξαθλιωμένο υπήκοο και δούλο ενός αλλοπρόσαλλου καθεστώτος και από το φώς της γνώσης και του πολιτισμού που ζούσε πέφτει σε βαθειά μεσαιωνικά σκοτάδια της νέας τάξης πραγμάτων, εβραϊκής εμπνεύσεως.

Στην Αρχαία Ελλάδα κανένας πολίτης δεν υποκλινόταν σε κανέναν και σε τίποτε. Όλα αυτά τα δουλοπρεπή χειροφιλήματα, προσκυνήματα, οι υποκλίσεις είναι προϊόντα του Βυζαντινού «πολιτισμού» της καθήλωσης, της απαξίας και της υποτέλειας.
Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν θρησκευτική ελευθερία, εορταστική λατρεία, ποίηση, θέατρο και κωμωδία.

Ανακεφαλαιώνοντας, οι εβραίοι «πατέρες» και «πατέρες ημών» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχαν πετύχει τους πρώτους αιώνες μέχρι τον 6 -7ον αι. σε στενή συνεργασία με τους άνακτες και τις άνασσες του «Βυζαντίου» να γκρεμίσουν, εκθεμελιώσουν, κάψουν, αφανίσουν και διαλύσουν τον Ελληνισμό και το Αρχαίο πνεύμα.
Στην συνέχεια κύριο μέλημα τους ήταν να αφαιρέσουν από την ψυχή και τον νού των Ελλήνων την εθνική τους υπόσταση και στην θέση της να βάλουν την Ρωμαϊκή εβραιοχριστιανική. Ήθελαν να σβήσουν την ιστορία τους, να πάψουν να σκέφτονται Ελληνικά και να έχουν μνήμη και Ελληνική επίγνωση, γι΄αυτό γίνονται Ρωμιοί υπήκοοι του «Βυζαντίου», και το Έθνος γίνεται γένος. Μόνο η γλώσσα διατηρήθηκε και αυτό κατά ανάγκη γιατί όλα ήταν γραμμένα στην Ελληνική και την μιλούσαν οι περισσότεροι εκτός των Ελλήνων. ΚΛΕΙΩ

----------------------------------------------

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ

(Δεν συνηθίζεται στους Έλληνες να προσκυνούν)

Οι Έλληνες όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, 
ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, 
αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

Στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο, η περηφάνια ήταν ένα συναίσθημα ανεπτυγμένο σε τέτοιον βαθμό, ώστε το προσκύνημα σε άλλον άνθρωπο (οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός), θεωρούνταν πράξη κατάπτυστη, που μόνο βάρβαροι θα μπορούσαν να την τελέσουν.
Ακόμη κι όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

Στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, υπάρχει πλήθος επικριτικών και καταδικαστικών αναφορών για το προσκύνημα.

Αναφέρονται ενδεικτικά:

«Οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες· αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν στους δρόμους, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι» (Ηρόδοτος, «Ευτέρπη», 80).

«Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους» (Δημοσθένης 549.16).

«Οι Πυθαγόρειοι απείχαν από δεήσεις και ικεσίες κι από κάθε είδους ανελεύθερη κολακεία, ως άνανδρες και ταπεινές» (Ιάμβλιχος, «Πυθαγορικός Βίος», 236).

«Ο Μίνως, ως δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχονταν να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν» (Λουκιανός, «Νεκυομαντεία», 473).

-----------------------------------------------

-«Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι ως αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στην Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για τον θάνατό τους.»
-«Αν δεν προσκυνήσετε τον μεγάλο βασιλιά θα σας θανατώσουμε».
-«Θανατώστε μας, άλλωστε για αυτό ήρθαμε, αλλά δεν προσκυνάμε!».

Ο Σπερθίας, ο γιος του Ανηρίστου, κι ο Βούλις, ο γιος του Νικολάου, Σπαρτιάτες που κι από την φύση τους ήσαν προικισμένοι με χαρίσματα κι από την πλουσιότερη τάξη της πόλης, ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από τον Ξέρξη για την θανάτωση των κηρύκων του Δαρείου στην Σπάρτη. Διαβάστε την ιστορία τους ΕΔΩ.