ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΘΕΪΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

«Των αθανάτων καλώ και των θνητών τον αγνό άνακτα, τον ουράνιο Νόμο, τον αστροθέτη, την δίκαιη σφραγίδα του εινάλιου πόντου και της γης, της φύσεως το βέβαιο, το ακλινές και αστασίαστο, τον αει διατηρούντα του νόμους με τους οποίους αυτός οδεύει προς τα πάνω, φέροντας τον μέγα ουρανό και με ορμητικό τρόπο διώχνει τον άδικο φθόνο. Αυτός που εγείρει εσθλό τέλος στον βίο των θνητών. Γιατί μόνος αυτός κρατά τους οίακες των ζώων (ζωδίων), συνυπάρχει με τις ορθές γνώμες, αεί αδιάστροφος, ωγύγιος, πολύπειρος, συνοικεί αβλαβώς με πάντες τους νόμιμους, ενώ στους άνομους φέρνει βαρειά κακότητα. Αλλά, μακάριε, πάντιμε, φερόλβιε, ποθειτέ στα πάντα, έχοντας ευμενές ήτορ, πέμπε την μνήμη σου σε εμάς, ώ άριστε.»

Ἀθανάτων καλέω καὶ θνητῶν ἁγνὸν ἄνακτα, οὐράνιον Νόμον, ἀστροθέτην, σφραγῖδα δικαίαν πόντου τ᾽ εἰναλίου καὶ γῆς, φύσεως τὸ βέβαιον ἀκλινὲς ἀστασίαστον ἀεὶ τηροῦντα νόμοισιν,   οἷσιν ἄνωθε φέρων μέγαν οὐρανὸν αὐτὸς ὁδεύει, καὶ φθόνον οὐ δίκαιον ῥοίζου τρόπον ἐκτὸς ἐλαύνει· ὃς καὶ θνητοῖσιν βιοτῆς τέλος ἐσθλὸν ἐγείρει· αὐτὸς γὰρ μοῦνος ζώιων οἴακα κρατύνει γνώμαις ὀρθοτάταισι συνών, ἀδιάστροφος αἰεί, ὠγύγιος, πολύπειρος, ἀβλάπτως πᾶσι συνοικῶν τοῖς νομίμοις, ἀνόμοις δὲ φέρων κακότητα βαρεῖαν. ἀλλά, μάκαρ, πάντιμε, φερόλβιε, πᾶσι ποθεινέ, εὐμενὲς ἦτορ ἔχων μνήμην σέο πέμπε, φέριστε.