ΜΕΘΗ ΜΑΤΙΩΝ!

 Ο Βέγας

ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ανάβλεµµα τ’ αντίκρυσα

Στόν ουρανό κατάκορφα τ’ Αστέρι

τής Λύρας: ήλιο κόσµου απόµακρου,

Πού τόν µαντεύει ο νούς, κι’ άς µήν τό ξέρη.

Μέθη µατιών! –Τήν ώρα, πού άξαφν’ άνθισε

Μενεξεδένιο φώς µέσ’ στ’ ακρογυάλι,

Δέ θέλησα νά ιδώ ποιά αλήθεια κρύβεται

Στό θάµα, πού είχε ανθόφωτο προβάλη.

Γιά µένα τό άστρο εκείνο τό κατάκορφο,

Σέ µιά στιγµή φωτοπλασµένου ονείρου,

Μέ τήν ουράνια φλόγα του φανέρωσε

Τήν αφανέρωτη ψυχή τού Απείρου.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ ΦΩΤΕΡΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ 1903-1914

DjIully