Εξω
από τους δρόμους των αστόχαστων,
λειτουργός
και ψάλτης ορφικός,
έναν ύμνο
ξαναφέρνω
μιας λατρείας πανάρχαιας
προς το φως.
Έτρεξε ως τα τώρα ο
λογισμός μου,
καταχωνιασμένος
ποταμός
ξάφνισμα στο βούισμα των
ανθρώπων
της κιθάρας μου ο ρυθμός.
Νύχτα
ξεκινώ, νύχτ’ ανεβαίνω
τη δυσκολανέβατη
κορφή
θέλω μόνος, θέλω πρώτος
τ’
απολλώνιο φως να χαιρετίσω,
ενώ κάτου
στους ανθρώπους
θα είν’ ακόμα ο ύπνος
και το σκότος.
KΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.