Όλοι μας, λίγο ή πολύ, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στην σημερινή κοινωνία.
Διάβασα κάπου ότι “υπάρχει μία κάποια αγραμματοσύνη της ψυχής την οποία κανένα πτυχίο δεν μπορεί να θεραπεύσει” και αυτή η αγραμματοσύνη αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που είναι η συμπόνοια, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η καλή σχέση με τη Φύση, η ταπεινότητα και γενικότερα η Αγάπη.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο εξελιγμένο και ευφυή και όχι τα πτυχία. Εξάλλου οι τεχνικές γνώσεις πολλαπλασιάζονται αναλογικά με την κοινωνία που δίνει έμφαση ξεκάθαρα στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα των πολιτών της. Προσπαθώντας να τιθασεύσουμε τους αριθμούς, γίναμε οι ίδιοι στατιστικά νούμερα στον αλγόριθμο του διεθνούς εμπορίου.
Το φως του ονείρου όμως, συνεχίζει να φέγγει πάνω μας και μας περιμένει να το αντιληφθούμε ξανά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν συγκινούμαστε πια. Η Ποίηση, η Μουσική, η Λογοτεχνία, ο Κινηματογράφος, το Θέατρο, ο Χορός, η Ζωγραφική. Πηγές πραγματικής συγκίνησης που μοιάζει σαν να θέλουμε ακόμη και να τις αποφύγουμε στις μέρες μας.
Ακόμη κι έτσι, ο άνθρωπος είναι ο μοναδικός που μπορεί και νιώθει τόσο βαθιά συγκίνηση για το θαύμα της ζωής, αλλά και του υπαρξιακού δράματος.
Συντάκτης | Ιωάννα Θεοφιλάκου , Ιστοσελίδα
Πηγή: https://enallaktikidrasi.com/
-------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.