Η ΜΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Η σκέψη είναι το όχημα του Νου, διαμέσου του οποίου ταξιδεύει σε άπειρους κόσμους, οι δε εικόνες που μεταβιβάζει στον εγκέφαλο μας είναι η υλική μορφή αυτής της θέας. Είναι το μέσο της επικοινωνίας του με οτιδήποτε έχει νοημοσύνη, σαν μια μορφή άηχου λόγου.

Συνομιλούμε μέσω της σκέψης, ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί νομίζουν ότι η σκέψη κατασκευάζει, ότι είναι δημιουργική αλλά στην ουσία η σκέψη είναι συντονισμός με οτιδήποτε προϋπάρχει ως αρχέτυπο στον κόσμο των ιδεών. Αν μπορείς να δεις κάτι με τα μάτια του νου, τότε είναι ήδη υπαρκτό κι η έλξη του στο φυσικό πεδίο αρχίζει, μέσα απ’ την επιθυμία να το φέρεις κοντά σου. Η σκέψη δεν παράγει ύλη αλλά μορφοποιεί την αιθερική Ύλη, μέσα στην οποία ο άνθρωπος κυριολεκτικά πλέει αλλά και τον διαπερνά. Τα πάντα γύρω μας ορατά κι αόρατα είναι Ύλη, σε διάφορες βαθμίδες πυκνότητας.

Η σκέψη, λοιπόν, είναι ένα εργαλείο, ένας μηχανισμός, που αν τεθεί υπό έλεγχο τότε μέσω του συνειδητού οραματισμού, θα έλξει με την ηλεκτρομαγνητική της δύναμη, την εικόνα που έχει πλάσει, θέτοντας σε λειτουργία τον νόμο της έλξης. Ο νους όμως αρέσκεται να καλπάζει σε ξέφρενους ρυθμούς κι έτσι συνήθως οι εικόνες που γεμίζουν το μυαλό μας διαδέχονται η μία την άλλη με την ταχύτητα του φωτός. Αν δεν ελέγξουμε τη σκέψη χαλιναγωγώντας τον νου, τότε τον έλεγχο της τον αναλαμβάνει μια επιθυμία, η οποία αναζητά την εικόνα αυτού που θέλει, μέσα στις άπειρες πιθανότητες ιδεών που υπάρχουν στο σύμπαν.

Είναι γνωστό, ακόμη και σε μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ότι, πριν από μια δράση προηγείται μια σκέψη, η οποία εικονοποιείται. Ακόμη κι αν διαφεύγει της αντίληψης μας, οι σκέψεις αναδύονται κατά χιλιάδες και με ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά ο λόγος που δεν είναι όλες συνειδητές, δεν είναι ο ορμητικός τρόπος που γεννιούνται. Σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο που ζούμε και συνεπώς ο καθένας μπορεί να κατανοήσει, σε ποιο βαθμό ελέγχει τον εαυτό του άρα και το νου του. Στην ουσία, η υλοποίηση όλων των φαινομένων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που ζει ο κάθε άνθρωπος. Όταν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι στο παρόν και ζούμε μια ζωή που κυλά αφηρημένα, δίχως εγρήγορση, είναι λογικό να αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα με απορία και δέος, σαν κάτι ξενόφερτο κι αποκομμένο από μας.

Αυτό όμως που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό, δεν είναι τόσο η δύναμη της σκέψης αλλά η υλοποίηση των εικόνων-επιθυμιών που μας κατακλύζουν μέσω αυτής κι η εμφάνιση τους στη ζωή μας.

Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων: «Το λυχνάρι του Αλαντίν»

Συντάκτης | Κωνσταντίνος Σμιξιώτης

https://enallaktikidrasi.com/