Μα όταν η Μήδεια άφησε κρυφά του Αιήτη το παλάτι κι ήλθε στο δικό μας πλοίο, τότε σκεφτόμαστε με τι τέχνασμα το χρυσόμαλλο δέρας να αρπάξουμε από την ιερή βαλανιδιά, αφού φθάσουμε ως εκεί. Εύκολα μας φαίνονταν στο νου μας, αλλά κανείς δεν ήξερε τον ανέλπιστο αγώνα, γιατί μεγάλο πράγματι έργο θα έπεφτε στους ώμους των ηρώων όλων και θα πρόβαλε ο πυθμένας των κακών.
Γιατί μπροστά απ' του Αιήτη το παλάτι και από το όμορφο ποτάμι, υπήρχε μακρύ περίφραγμα γύρω, εννιά οργίων, που φρουρούνταν με πύργους και ογκόλιθους καλοπελεκημένους, περιβαλλόμενο με επτά κύκλους, κι είχε ακόμη τρεις πελώριες χαλκόδετες πύλες και μαζί με αυτές υψωνόταν τείχος που περιβαλλόταν από χρυσές επάλξεις, Σε κάθε παραστάτη των πυλών μια βασίλισσα διακρίνεται από μακριά να στέκει, ανάβοντας τη φλόγα του πυρός, κι αυτήν οι Κόλχοι εξιλεώνουν ως θορυβώδη Αρτέμιδα, φύλακα της πύλης.
Φοβερή είναι στα μάτια του ανθρώπου και τρομερή στα αυτιά τους, αν βέβαια δεν έχει στις ιερουργίες μυηθεί και στις καθαρτήριες τελετές, τους καθαρμούς δηλαδή που η ιέρεια και μυημένη Μήδεια έκρυβε, αυτή η κακοπαντρεμένη, μαζί με τις Κυτιάδες κόρες, Ούτε ποτέ ντόπιος κανείς απ' τους θνητούς εισχώρησε μέσα σε εκείνη την οδό, μα ούτε και ξένος το κατώφλι πέρασε, γιατί παντού τους εμποδίζει η φοβερή Θεά, η κυβερνήτρια, που προκαλεί λύσσα με τα σκυλιά της, που έχουν πύρινα μάτια.
Και στον έσχατο μυχό του περιφράγματος υπάρχει άλσος σκιερό με θαλερά δένδρα, όπου πολλές δάφνες βρίσκονται και κρανιές και θεόρατα πλατάνια και χαμηλά, ανάμεσα στις ρίζες, υπάρχουν βότανα και θάμνοι, δηλαδή ασφόδελος και κλύμενο κι αδίαντος ευωδιαστός, σπάρτο και κάππαρη, ιεροβοτάνη κι ανεμώνη, όρμινο και αγριοκάρδαμο, κυκλάμινο ιώδες, λεβάντα, παιονία και πολύκνημο με τα πολλά κλαδιά. επίσης μανδραγόρας, λιβανόχορτο και εύθραυστο δίκταμνο, αρωματικός κρόκος και κάρδαμο. εκεί ακόμη ήταν χαμομήλι, σμίλακας, λεοντοπόδιο και μαύρη παπαρούνα, αλκεία, κάρπασο και πάναξ, ακόνιτο κι άλλα φυτά πολλά, δηλητηριώδη, που βγαίνουν απ' τη γη.
Στο μέσον του πυκνού άλσους μια όμορφη βαλανιδιά με πανύψηλο κορμό άπλωνε γύρω τα κλαδιά της και στα ψηλά κλωνάρια της το χρυσόμαλλο δέρας κρεμόταν δεξιά κι αριστερά, φρουρούμενο από δράκο φοβερό, τέρας ολέθριο για τους θνητούς, απερίγραπτο, αστράφτοντας με χρυσές φολίδες και το φυλάει, ανεβοκατεβαίνοντας από τη ρίζα στον κορμό με φοβερές κινήσεις ως το δέρας, όντας το φόβητρο του υποχθονίου Διός. Έτσι συνεχώς το φρουρεί, γι ' αυτό κι ακοίμητος μένει, στρέφοντας τα άκρα των βλεφάρων γύρω από τα γαλανά του μάτια.
Αφού ακούσαμε τούτη την αλήθεια, το πώς είναι, καθώς και για τη Μουνυχία Εκάτη και τη φρουρά του δράκοντα και όλα όσα η Μήδεια μας είπε καθαρά, ζητούσαμε μια απροσδόκητη διέξοδο του επίμοχθου άθλου, πώς δηλαδή εξευμενίζοντας να πείσουμε την Αγροτέρα και πώς στο πελώριο θηρίο να φθάσουμε και, παίρνοντας το δέρας, να γυρίσουμε στην πατρική μας γη.
Και τότε ο Μόψος φώναξε τους ήρωες όλους (εμπνεόμενος γι ' αυτά από τη μαντοσύνη του) να με παρακαλέσουν να εξιλεώσω την Αρτέμιδα, καθώς αυτοί θα επιδίδονταν στον άθλο, και να πλανέψω το υπερήφανο θηρίο. Πράγματι, εκείνοι, πλησιάζοντας γύρω, με παρακαλούσαν. Μα εγώ κάλεσα τον Αισονίδη να ορίσει δυο άνδρες κραταιούς, τον ιπποδαμαστή Κάστορα και τον έξοχο Πολυδεύκη τον πυγμάχο, μαζί και τον Αμπυκίδη Μόψο, για να τελειώσουν το έργο.
ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ
----------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.