Ο Αλκιβιάδης, από την πλευρά του πατέρα του, συνδέεται με τον ξακουστό Αίαντα τον Τελαμώνιο, ενώ, από τη μεριά της μητέρας του, με τον Κλεισθένη. Από βρέφος μεγάλωσε με την απώλεια της πατρικής φιγούρας. Ο πατέρας του, ο μεγάλος στρατηγός των Αθηναίων, Κλεινίας, πέθανε το -447 βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του. Η σύζυγός του, Δεινομάχη, και εξαδέλφη του ισχυρού άνδρα της Αρχαίας Αθήνας, Περικλή, εμπιστεύτηκε στον μεγάλο πολιτικό την τύχη της ίδιας αλλά και την κηδεμονία του γιου της. Ο Περικλής επιδίωξε ο Αλκιβιάδης από κοινού με τον αδελφό του, Αρίφρονα, να λάβουν εξαιρετική μόρφωση. Εξαιτίας της αριστοκρατικής καταγωγής τους η μόρφωσή τους επιβαλλόταν να είναι αντάξια της καταγωγής τους.
Η περιουσία του νεαρού Αλκιβιάδη τού επέτρεπε να ζει μέσα στην τρυφή. Η περιουσία της συζύγου του Ιππαρέτης, πολλαπλασίασε τα πλούτη του. Βέβαια αφειδώς προσέφερε μέρος των εσόδων για τις περίφημες αθηναϊκές λειτουργίες.
Ο βιοπορισμός του προερχόταν από τους πολυτελείς στάβλους του στους οποίους φιλοξενούσε ίππους για αρματοδρομίες. Η ικανότητά του σε ό,τι αφορά τα άλογα αποδείχθηκε το -416 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στους οποίους τιμήθηκε με στεφάνι ελιάς δύο φορές για τις διαδοχικές του νίκες στο τέθριππο όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και υμνεί ο Ευριπίδης.
Ο Αλκιβιάδης μαθήτευσε κοντά στους καλύτερους δασκάλους. Το μονοπάτι της ζωής του διασταυρώθηκε με τους δρόμους των λαμπρότερων διανοητών της εποχής του. Λάτρευε τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη. Τον θεωρούσε πολύ καλό του φίλο και ευεργέτη. Μα και ο δάσκαλος του μεριμνούσε με επιμονή για την ηθική διάπλαση του μαθητή του. Αμφότεροι απέδειξαν έμπρακτα την αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλο διακυβεύοντας τις ζωές τους. Το -432 ο φιλόσοφος έσωσε τη ζωή του Αλκιβιάδη στη μάχη της Ποτίδαιας ενώ το -424 ο θαρραλέος νεαρός έσωσε τον φιλόσοφο από βέβαιο θάνατο στη μάχη του Δήλιου.
Ο Θεόφραστος, ο διάδοχος του Αριστοτέλη στην Περιπατητική Σχολή, επισημαίνει πως ο εξέχων στρατηγός «είχε μία απεριόριστη ικανότητα να βρίσκει και να συλλαμβάνει ό,τι ήταν αναγκαίο κάθε φορά».
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τη δημηγορία του ενώπιον του λαού της Σπάρτης μετά την προσχώρησή του στο αντίπαλο στρατόπεδο: «καλός πατριώτης δεν είναι εκείνος ο οποίος αφού έχασε άδικα την πατρίδα του αρνείται να βαδίσει εναντίον της, αλλά εκείνος που προσπαθεί από πάθος να την ανακτήσει με κάθε τρόπο».
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Αλκιβιάδης ήταν αποδέκτης της τιμής και εκτίμησης των συμπατριωτών του καθώς ήταν από αριστοκρατικό γένος και είχε ισχυρή πολιτική κληρονομιά. Ήταν πολυμήχανος και διέθετε ευρύτητα σκέψης. Ήθελε να λάμψει, επεδίωξε το προσωπικό συμφέρον και χρησιμοποίησε όλα τα εφόδιά του για την επίτευξη των επιδιώξεών του. Άλλωστε η φυσιογνωμία του ήταν ηγετική και η σοφιστική διδασκαλία είχε μπολιάσει στην ψυχή του την θεωρία “περί του φυσικού δικαίου του ισχυρού” εξ απαλών ονύχων.
Ο Αλκιβιάδης ανήκε στον κύκλο των επιφανών ανδρών του αθηναϊκού Δήμου. Ο περιλάλητος άνδρας μετά τον θάνατο του κηδεμόνα του, Περικλή, το -429, τον διαδέχθηκε στην αρχηγεσία της δημοκρατικής παράταξης. Την Αθήνα τότε λοιδορούσαν οι δημοκόλακες. Πολιτικός του αντίπαλος ήταν ο συντηρητικός Νικίας. Παρόλο που ο Αλκιβιάδης είχε προλειάνει το έδαφος για να αναλάβει ο ίδιος τις διεργασίες για τη σύναψη ειρήνης ανάμεσα στην πατρίδα του και τη Σπάρτη, το -421 οι Σπαρτιάτες εμπιστεύτηκαν τον αντίπαλό του για την διεκπεραίωση των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο πόλεις. Ο Αλκιβιάδης πήρε το βάπτισμα του πυρός επίσημα ένα χρόνο αργότερα με την εκλογή του ως στρατηγού.
Το -405 κυνηγημένος από Έλληνες και Πέρσες, δολοφονήθηκε στη Μέλισσα της Φρυγίας, στην οποία στήθηκε η παγίδα του θανάτου του Αλκιβιάδη. Οι εκτελεστές του έβαλαν φωτιά στο σπίτι στο οποίο βρισκόταν με την τελευταία του σύντροφο, Τιμάνδρα. Εκείνος, όπως εξιστορεί ο Πλούταρχος, κατάφερε να εγκαταλείψει το οίκημα, σώζοντας τη σύντροφό του, όμως έπεσε νεκρός έξω από αυτό από βέλη.
--------------------------------
Εκ του υιού του Αίαντος, Ευρυσάκη κατάγονται ο Μιλτιάδης και ο Αλκιβιάδης. Γι αυτό και ο Αλκιβιάδης εκκαλείτο και Ευρυσακίδης.
=============
Ξαφνικά ένας νεαρός άντρας ανοίγει δρόμο μέσα στο πλήθος. Φοράει ένα στραβό στεφάνι από κισσό και βιολέτες, τα μαλλιά του είναι στολισμένα με ταινίες και οι μπούκλες του γυαλίζουν στο φως των δαυλών.
Κοιτάζει τη Φαίδρα με ένα πλατύ, χαρούμενο χαμόγελο και της απευθύνει έναν επιδεικτικά ευγενικό χαιρετισμό. Η Φαίδρα χασκογελάει και καλύπτει το πρόσωπό της. Ώστε αυτός είναι ο διαβόητος Αλκιβιάδης! Δείχνει πολύ νεότερος απ’ ό,τι τον φανταζόταν.
Η Ξανθίππη κοιτάει με φαρμακερό βλέμμα τον Αλκιβιάδη. Αυτός αγνοεί τη νύφη, που έχει κοκκινίσει ολόκληρη, και στρέφει την προσοχή του στην Ξανθίππη, ρωτώντας τη με ενδιαφέρον: «Απ’ ό,τι βλέπω, συνήλθες από το τελευταίο καταστροφικό συμπόσιό σου. Έλαβε ο Σωκράτης την πίτα που του έστειλα για να μην πεθάνει της πείνας;»
Το διαβόητο επεισόδιο ανάμεσα στον Σωκράτη και την Ξανθίππη για το οποίο μιλούσε όλη η Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.