Θέλω να φωνάξω... μα τι να πω; Δεν υπάρχουν αυτιά για το δίκαιο πλέον.

Πέτρες βυθισμένες στην αγκαλιά της γης και ερημιά. Άγρια χόρτα αγκαλιάζουν ότι απέμεινε από το Ιερό... Γκρίζο και πράσινο. Κανένα χρώμα. Τίποτα μάλλον δεν επιτρέπεται να θυμίζει τα χρόνια των Παλαιών. Παρά μόνο τα ερείπια στέκονται για να υπενθυμίζουν, σε όσους τολμήσουν να αναζητήσουν τα ειωθότα των προγόνων τους. Το τι πρόκειται να συμβεί στην δική τους γενιά. Τελικά ο κόσμος μου τελείωσε. Χάθηκε από τη μνήμη του κόσμου, θυσία στο όνομα της αγάπης. Στο θεό της...

Σε αυτές τις κολόνες μπορώ ακόμα να ακούσω τους ύμνους. Θα έλεγα, ότι μπορώ να ακούσω την μουσική του Χρυσολύρη. Όπως τότε που το θαμπό μου βλέμμα από την λάμψη της φλόγας του τριπόδου γύριζε προς τον Ήλιο, αναζητώντας την πηγή των πάντων. Τα βουνά δεν μου μιλάνε πια και τα δέντρα φαίνεται να τίναξαν από μέσα τους τις νύμφες. 

Θέλω να φωνάξω... μα τι να πω; Δεν υπάρχουν αυτιά για το δίκαιο πλέον.
Μέσα σε αυτή την γωνιά των Φαιδριάδων ακούστηκε η φωνή των Θεών δια στόματος θνητών. Σε αυτά τα οικοδομήματα λατρεύτηκαν ο Κόσμος και ο Άνθρωπος. Εδώ προσέτρεξαν και οι ευσεβείς και οι κακεντρεχείς. Σε τούτα τα χώματα έστεκε το Βάθρο ενός ολόκληρου κόσμου. Από εδώ ξεκινούσαν οι αλλαγές...

Και τώρα το Βάθρο έγινε Βάραθρο και κατάπιε μια ολόκληρη εποχή. Ο πέλεκυς και το φαρμάκι του ανόσιου αποστόλου του σκοταδιού κατέστρεψαν ο μεν πέλεκυς το ίδιο το Ιερό, το δε φαρμάκι το μυαλό και τις ψυχές των Ελλήνων. Για να σε μείνουν εσένα, ευσεβή μου φίλε, ο πόνος και μια πικρία και εσένα, σκοτεινέ δυνάστη, το μίσος και η αποστροφή.

(Tάσος Χαλιός)

Απόσπασμα από ένα καταπληκτικό άρθρο, σε ένα τεύχος του περιοδικού "Φαινόμενα"... "Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ".

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

-------------------------------------------

ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΟΛΟΝΕΣ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ 

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ