ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο, γνωρίζετε ότι ζείτε σε έναν πλανήτη που ονομάζεται Γη σε μια φυσική ενσάρκωση που μοιράζεστε με περίπου 7 δισεκατομμύρια άλλους ανθρώπους και πάνω από 8 δισεκατομμύρια άλλα ζωντανά είδη.

Όταν εξετάζουμε αυτό το γεγονός σε ένα βαθύτερο επίπεδο επίγνωσης, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι κόσμοι μέσα σε αυτόν τον έναν κόσμο στον οποίο οραματιζόμαστε τους εαυτούς μας να ζούμε. Το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν επίσης πολλές πραγματικότητες. Και δεν μιλάω καν εδώ για τις βαριές ιδέες της κβαντικής φυσικής, των παράλληλων συμπάντων ή των πολλαπλών διαστάσεων.

Μιλάω απλώς για το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς, όντας μια φυσική εξατομίκευση της πηγής ενέργειας, είναι ο δικός του κόσμος και πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περίπου 7 δισεκατομμύρια κόσμους που μοιράζονται έναν πλανήτη...

Μπορεί να είμαστε ένα, αλλά είμαστε ο καθένας μοναδικός

Για να συνοψίσω καλύτερα τι εννοώ με όλα αυτά, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω μια απλή αναλογία που όλοι μας γνωρίζουμε με βάση το τρέχον μοντέλο εκπαίδευσης που εκτείνεται από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.

Μέσω αυτής της αναλογίας έχω την πρόθεσή μου να σας βοηθήσω να δείτε και να κατανοήσετε γιατί η Γη μας βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται.

Η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι δεν είναι ούτε κακή ούτε καλή. Είναι απλώς μια αποδιοργανωμένη κατάσταση, όπου δεν ζούμε σε μια κατάσταση υψηλής αποτελεσματικότητας ή συνοχής.

Για να το δείξω αυτό, θέλω να φανταστείτε το ακόλουθο σενάριο.

Μόλις έφτασες σε μια ολοκαίνουργια χώρα για την οποία δεν ξέρεις τίποτα. Ως μέρος της περιήγησής σας στον πολιτισμό τους, θα μεταφερθείτε σε ένα τοπικό σχολείο. Μπαίνεις σε μια τάξη και παρατηρείς κάτι περίεργο που δεν έχεις ξαναδεί στα σχολεία της χώρας σου.

Αυτή η τάξη είναι γεμάτη από παιδιά όλων των ηλικιών και προσπαθούν όλοι να μάθουν μαζί. Παρατηρείτε μερικά παιδιά νηπιαγωγείου, ένα υψηλό ποσοστό παιδιών δημοτικού σχολείου, μερικά παιδιά γυμνασίου και μια χούφτα παιδιά πανεπιστημίου. Όλα αυτά τα όντα προσπαθούν να μάθουν και να συνυπάρχουν μαζί.

Ο δάσκαλος φυσικά προσπαθεί να κάνει την καλύτερη δουλειά που μπορεί τηρώντας το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος σπουδών στο υψηλό ποσοστό των παιδιών του δημοτικού σχολείου, και έτσι αφήνει πολλά παιδιά του νηπιαγωγείου ανήσυχα που μπαίνουν σε κάθε είδους μπελάδες, ενώ τα παιδιά του πανεπιστημίου βαριούνται ή απογοητεύονται.

Τα μεγαλύτερα παιδιά συχνά προσπαθούν να βοηθήσουν τους νεότερους να κατανοήσουν τις έννοιες που παρουσιάζονται. Αυτό μερικές φορές λειτουργεί, ενώ άλλες φορές είναι μια άχρηστη προσπάθεια καθώς κάθε ον πρέπει να αναπτυχθεί σε ένα ορισμένο επίπεδο κατανόησης.

Τα μεγαλύτερα παιδιά τελικά συνειδητοποιούν ότι τα μικρότερα παιδιά μπορούν να καταλάβουν τα πράγματα μόνο όταν είναι έτοιμα και δεν έχει νόημα να προσπαθούν να τους διδάξουν τα ίδια πράγματα που μαθαίνουν οι ίδιοι ή πράγματα για τα οποία δεν είναι ακόμη έτοιμα, καθώς αυτό απλώς εισάγει άγχος και εχθρότητα.

Μάλλον έχετε μαντέψει μέχρι τώρα τον σκοπό αυτού του σεναρίου. Είναι ίσως ο ευκολότερος τρόπος να οραματιστούμε αυτό που συμβαίνει εδώ στη Γη. Ο πλανήτης Γη είναι σαν μια γιγάντια τάξη. Είναι διασκεδαστικό, είναι συναρπαστικό, άλλοτε τα μαθήματα είναι εύκολα και άλλοτε είναι δύσκολα. Αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή την τάξη είναι να είσαι με παιδιά όλων των ηλικιών και σε όλα τα πολύ διαφορετικά επίπεδα μάθησης.

Μπορεί να είμαστε όλοι ένα, προερχόμενοι από την ίδια πηγή, αλλά είμαστε όλοι σε πολύ μοναδικά επίπεδα της προσωπικής μας εξέλιξης και αυτό θέτει τις μεγαλύτερες προκλήσεις σε αυτόν τον πλανήτη.
Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τον πλανήτη μας από αυτή την οπτική γωνία, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί τα πράγματα είναι στην κατάσταση που είναι. Υπάρχουν εκείνοι που όπως τα νηπιαγωγεία είναι ικανοί να επικεντρωθούν μόνο στις άμεσες ανάγκες τους και να γοητεύονται μόνο από την ίδια τους την ύπαρξη. Ο προσχεδιασμός για το μέλλον ή η κατανόηση των πραγμάτων από την οπτική γωνία ενός άλλου δεν είναι μια ικανότητα που αυτή η ομάδα διαθέτει ακόμη.

Έπειτα, υπάρχουν κάθε είδους παιδιά του δημοτικού σχολείου που το καθένα βρίσκεται σε πολύ διαφορετικά επίπεδα. Κάποιοι θέλουν απλώς να παίξουν, ενώ άλλοι θέλουν πραγματικά να μάθουν κάτι.

Μερικοί σχηματίζουν συνεκτικές σχέσεις, ενώ άλλοι επιλέγουν να είναι οι νταήδες στην παιδική χαρά. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί αυτό το «σχολείο», αλλά όπως κάνουν συχνά τα παιδιά, θέλουν να καταλάβουν τα πράγματα μόνα τους. Δεν θέλουν να ακούσουν από τα μεγαλύτερα παιδιά πώς τα πράγματα μπορούν να γίνουν διαφορετικά - πιο εύκολα, αποτελεσματικά και συνεκτικά.

Έπειτα, υπάρχουν τα παιδιά γυμνασίου που μπαίνουν στη δική τους αυτονομία και αρχίζουν να βλέπουν το σύστημα και να επαναστατούν εναντίον του με όλους τους τρόπους. Συχνά είναι οι «ακτιβιστές» που θέλουν να κάνουν μια αλλαγή και να ακουστούν και να επιφέρουν κάθε είδους αλλαγή.

Τέλος, υπάρχουν τα παιδιά του πανεπιστημίου, που βρίσκονται επίσης σε διαφορετικά επίπεδα προσωπικής εξέλιξης, δεξιοτεχνίας και εξειδίκευσης. Συνδέουν τις κουκκίδες μεταξύ των πράξεων και των συνεπειών, και αυτοί που αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις τον κόσμο, είναι να αλλάξεις τον εαυτό σου.

Αν συγκρίνουμε τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη με άλλους πλανήτες με παρόμοιες μορφές ζωής, από τα λίγα που γνωρίζουμε μέσω διαφόρων μεταφυσικών μελετών, ξέρουμε ότι ένας από τους μεγαλύτερους λόγους για τους οποίους ο πλανήτης μας είναι τόσο μοναδικός και χαοτικός είναι επειδή γεννά τέτοια ακραία ποικιλομορφία.

Άλλοι γαλαξιακές πολιτισμοί είναι πολύ πιο ευθυγραμμισμένοι με το να βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο εξέλιξης στους αντίστοιχους πλανήτες τους. Αυτό φυσικά διευκολύνει πολύ τις κοινωνίες τους να συνυπάρξουν μαζί ειρηνικά ή να εργαστούν για το κοινό καλό, για έναν κοινό στόχο. Στον πλανήτη μας, λόγω των μεγάλων διακυμάνσεων στην εξέλιξη της συνείδησης, αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ένας μαθητής της τρίτης Λυκείου θέλει πολύ διαφορετικά πράγματα και είναι ικανός για πολύ διαφορετικά πράγματα από έναν μαθητή της τρίτης γυμνασίου και ακόμη περισσότερο από έναν μαθητή της τρίτης δημοτικού.

Και έτσι έχουμε εκείνους στον πλανήτη μας που θέλουν να παίξουν με όπλα ή τοξικές χημικές ουσίες που καταστρέφουν ή σκοτώνουν εύκολα ανθρώπους, ζώα ή το περιβάλλον και εκείνους που θέλουν να δημιουργήσουν αποτελεσματική αρχιτεκτονική, τροφή και κοινωνίες που να ωφελούνται όλοι και όχι μόνο οι εκλεκτοί. Και δεδομένου ότι υπάρχει μεγαλύτερη κυριαρχία των "παιδιών του δημοτικού σχολείου", η κοινωνία μας αντικατοπτρίζει μια ατμόσφαιρα "δημοτικού σχολείου" μέσω των συστημάτων που έχουν τεθεί σε εφαρμογή για να κρατούν την πλειοψηφία υπό έλεγχο, είτε είναι πολιτική, είτε θρησκευτική κ.λπ.

Ακόμη και όταν φτάσουμε στο επίπεδο του πανεπιστημίου, δεν έχουμε τελειώσει, γιατί τότε συμμετέχουμε σε ένα αιώνιο ταξίδι εξειδίκευσης και περαιτέρω αυτοκυριαρχίας και αυτοπραγμάτωσης.

Τα μοιράζομαι όλα αυτά για να μας βοηθήσω να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο μερικές φορές αποδεικνύεται δύσκολο κάτι τόσο απλό, όπως η προσπάθεια να κάνουμε μια συζήτηση με άλλους για θέματα που μπορεί να πιστεύουμε ότι όλοι θα καταλαβαίναμε με παρόμοιο τρόπο.

Το τι σημαίνει ειρήνη για έναν μαθητή της πρώτης δημοτικού είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που σημαίνει ειρήνη για έναν μαθητή της τρίτης λυκείου, και το πιο σημαντικό τι είναι διατεθειμένος να κάνει ο καθένας για να έχει ειρήνη. Μπορούμε να πάρουμε οποιοδήποτε θέμα: την οικονομία, την πολιτική, την ηθική, τους εξωγήινους, την υγεία ή τη διατροφή για να καταλάβουμε γιατί έχουμε τις παρεξηγήσεις και την κακή επικοινωνία σε αυτόν τον πλανήτη που οδηγούν τους ανθρώπους σε συγκρούσεις, διαφωνίες ή βία. Μπορεί να μιλάμε για τα ίδια πράγματα, αλλά καθεμία από τις μοναδικές μας ικανότητες να κατανοήσουμε την απεραντοσύνη κάθε θέματος εξαρτάται απόλυτα από το προσωπικό μας επίπεδο εξέλιξης.

Δεν το μοιράζομαι αυτό για να προσπαθήσετε να καταλάβετε σε ποιον υποτιθέμενο βαθμό είστε εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος, ή να αισθάνεστε απογοητευμένοι ή ανώτεροι. Δεν είναι καθόλου αυτό το νόημα αυτού του διαλόγου. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι βρισκόμαστε σε διαφορετικά επίπεδα μάθησης στην προσωπική μας εξέλιξη και πνευματική ανάπτυξη, και δεν είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε, να δούμε, να αισθανθούμε, να βιώσουμε ή να εκφράσουμε τα πράγματα με τους ίδιους τρόπους.

Δεν είμαστε όλοι στο ίδιο επίπεδο σε σχέση με κάθε τομέα ύπαρξης. Είμαστε όλοι σε διαφορετικά στάδια πνευματικής εξέλιξης. Το "καλύτερο" και το "χειρότερο" είναι απλά κατασκευάσματα ενός ασυνείδητου εγωισμού που ζει στον κόσμο της δυαδικότητας. Ο καθένας βρίσκεται στο ιδανικό μέρος για αυτόν στο ταξίδι της προσωπικής τους εξέλιξης.
Πρέπει να είμαστε ανεκτικοί στο γεγονός ότι μοιραζόμαστε έναν πλανήτη με πολλά άλλα όντα κάθε επιπέδου, όπως τα παιδιά όλων των ηλικιών σε μια τάξη. Τα μεγαλύτερα παιδιά χρειάζονται περισσότερη υπομονή με τα μικρότερα παιδιά, γιατί ήμασταν όλοι κάποτε εκεί. Τα μικρότερα παιδιά μπορούν να γλιτώσουν από πολλά βάσανα και αναταραχές, αν το επιθυμούν, εκμεταλλευόμενοι τη βοήθεια που προσφέρουν τα μεγαλύτερα παιδιά.

Τελικά δεν σου έχω λύση γιατί τεχνικά δεν υπάρχει πρόβλημα.

Ήρθαμε ο καθένας μας σε αυτόν τον πλανήτη και αυτή τη φορά όπως πολλές άλλες φορές στο παρελθόν, γνωρίζοντας πολύ καλά αυτήν την πρόκληση.

Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ερχόμαστε εδώ, καθώς η αντίθεση μπορεί να μας κάνει να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε πιο γρήγορα. Αυτός είναι ο λόγος που τείνουμε να επιλέγουμε τις οικογένειες που κάνουμε, τις θρησκείες, τους πολιτισμούς, τις γεωγραφικές περιοχές και άλλα.

Επομένως, η ζωή μας εδώ μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι πολύ θετικό, παρά αρνητικό, παρά τις προκλήσεις που παρουσιάζει.

Εφόσον δεν παγιδευόμαστε στις πραγματικότητες των άλλων ανθρώπων ή δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε τον τρόπο μας στους άλλους, ίσως δεν υπάρχει καλύτερη παιδική χαρά ή τάξη από αυτήν εδώ, όπου μπορούμε να έχουμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε πνευματικά με πιο αποτελεσματικό ρυθμό.

Evita Ochel, από τον ιστότοπο EvolvingBeings

μέσω bibliotecapleyades.net