«Οι φοροεισπράκτορες των τούρκων, ιερωμένοι, ήταν θεσμός που ξεκινούσε από την ρωμαιοκρατία. Ξέρξου βαρβαρότεροι, φορολόγων ανθρωπάρια, ξεγύμνωναν τον κόσμο» [Μητροπολίτης Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτος (1182 – 1204)].
Είναι αυτοί που ο Παπαρηγόπουλος μας πληροφορεί: «Κατασκεύαζαν αλλόκοτα θαύματα, βίους αγίων, τερατώδεις προφητείες, ιάσεις ασθενών [που πέθαιναν], εκβολή δαιμονίων ακόμη και αναστάσεις νεκρών».
Ο Άγγλος περιηγητής Sir William Gell (1777 – 1836) αναφέρει ότι: «Ο ραγιάς φοβόταν πιο πολύ τους καλόγερους από τους τούρκους»
Ήταν τότε πολύ ισχυροί και ασύδοτοι οι ιερωμένοι, που κατάφεραν να διαφθείρουν και την τούρκικη ηγεσία με «πεσκέσια», κτήματα, κοσμήματα, με αποτέλεσμα πολλοί τούρκοι πασάδες να κάνουν ό,τι έλεγε ο παπάς.
«Ο Τούρκος πασάς του Μωριά δεν αποφάσιζε τίποτα χωρίς τη συγκατάθεση του πρωτοσύγκελου» (Sir William Gell «Η Τομογραφία ενός Συστήματος»).
Όπως έχω προαναφέρει, το χαράτσι το εισέπρατταν οι άγιοι ρασοφόροι. «Από τους δυστροπούντες το έπαιρναν με τη βία καλούσαν τους γενιτσάρους, για να τιμωρήσουν αυτούς που χρώσταγαν. Όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, οι ιερείς τους έπαιρναν και το νοικοκυριό, αλέτρια, κατσαρόλες, τηγάνια ακόμη και τα παπούτσια» («Το Δίκαιον στην Ελλάδα» Ν. Μοσχοβάκης).
Οι Εγκυκλοπαίδειες Παπαριγόπουλου, Δρανδάκη, ο Γ. Κορδάτος και πολλοί άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι: «Ο κάθε χριστιανός ήταν υποχρεωμένος να δίνει μέρος της περιουσίας του στην Εκκλησία και μέρος των ετήσιων εσόδων του για τις ανάγκες της εκκλησίας».
Το τουρκικό χαράτσι το εισέπραττε ο κλήρος στο τριπλάσιο από αυτό που δικαιούνταν οι Τούρκοι, με το επιχείρημα ότι πρέπει να υπάρχει απόθεμα, μήπως κάποτε δεν μπορέσουν να πληρώσουν και στεναχωρηθεί ο σουλτάνος. Αν δυστροπούσαν οι υπόδουλοι στην πληρωμή, εκτός από την τιμωρία των γενιτσάρων ακολουθούσε και αφορισμός.
Έτσι αποκτήθηκε η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία, που είναι ποτισμένη με αίμα και ανθρώπινη δυστυχία. Οι Έλληνες ήταν δούλοι του παπά και σκλάβοι των Τούρκων.
Πηγή: ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, σελ. 385, του Γερ. Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από τα οικονομικά προνόμια (φορολογικές ατέλειες από πατριάρχη μέχρι μοναχούς και παπάδες) πολύ σημαντικά ήταν τα διοικητικά και πολιτικά προνόμια που τον καθιστούσαν ουσιαστικά ανώτερο μέλος της οθωμανικής κρατικής διοίκησης.
Η παραχώρηση των προνομίων αυτών ξεκίνησε με την επίσημη ενθρόνιση του τουρκόφιλου πατριάρχη Γεννάδιου στις 4.1.1454, παρόντος του σουλτάνου Μωάμεθ του Β΄ του Πορθητή σε μια λαμπρή τελετή. Ο ίδιος ο Μωάμεθ έδωσε στο Γεννάδιο την ποιμαντορική του ράβδο στολισμένη με διαμάντια, σύμβολο της διπλής του εξουσίας, πολιτικής και θρησκευτικής.
Στον πατριάρχη δόθηκε ο τίτλος του Βεζύρη και του παραχωρήθηκε από το σουλτάνο ένα τμήμα γενιτσάρων σαν προσωπική του φρουρά (Sutherland Menzies, "Η Τουρκία παλαιά και σύγχρονη", Λονδίνο 1883).
Ο Πατριάρχης είχε πλήρη πολιτική και δικαστική εξουσία έναντι του χριστιανικού λαού και μπορούσε να δικάζει τόσο θέματα αστικού δικαίου όσο και ποινικές υποθέσεις ενώ οι αστυνομικές αρχές των Οθωμανών ήταν υποχρεωμένες να παραλαμβάνουν τους καταδικασθέντες από τον πατριάρχη και να εκτελούν την ποινή που τους είχε επιβληθεί.
Την ίδια εξουσία είχαν και οι επίσκοποι στις περιφέρειές τους ακόμη και οι απλοί παπάδες σε περιορισμένη όμως έκταση (Sutherland Menzies, ό.π.).
Ο πατριάρχης είχε στην υπηρεσία του και συντηρούσε αστυνομικούς και στρατιώτες που τον "διευκόλυναν" στην είσπραξη των εκκλησιαστικών φόρων που επέβαλλε στους Έλληνες ενώ σαν προσωπική φρουρά είχε το σώμα των γενιτσάρων. Είχε το δικαίωμα επίσης να έχει ακόμη και δικές του φυλακές, όπως μας πληροφορεί ο Νικόλαος Μοσχοβάκης στο έργο του "Το εν Ελλάδι Δημόσιον Δίκαιον επί Τουρκοκρατίας" (Αθήνα 1882).
Ο ίδιος μας πληροφορεί πως ο πατριάρχης είχε το βαθμό του πασά τριών ιππουρίδων (για λόγους σύγκρισης, τον ίδιο βαθμό είχε και ο Ιμπραήμ πασάς).
Είναι λοιπόν φανερό πως ο πατριάρχης με τους αυλικούς του όχι μόνο είχε πληθώρα εξουσιών και προνομίων αλλά αποτελούσε ενεργό τμήμα του οθωμανικού κρατικού μηχανισμού και μάλιστα υψηλόβαθμο (ο πατριάρχης λογοδοτούσε απευθείας στο σουλτάνο ενώ ο "μεγάλος λογοθέτης" στον υπουργό εξωτερικών του σουλτάνου).
Αντίθετα με τα προνόμια και τις εξουσίες του, που ήταν πολλές, οι υποχρεώσεις του έναντι του αφεντικού του ήταν πολύ λιγότερες, Η ΕΞΗΣ ΜΙΑ: ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΕΙ ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ. Μια υποχρέωση που την έφερε σε πέρας με αξιοζήλευτη ικανότητα για 400 χρόνια, από τις μέρες του Γεννάδιου μέχρι το Γρηγόριο τον Ε.΄
http://www.esoterica.gr/main.htm
Eνός προδότη μύριοι άλλοι έπονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.