Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα να μ΄ έλεγαν τρελό, πως από να τίποτα γίνεται ο παράδεισος – Οδυσσέας Ελύτης

Rain11November .

ΑΟΡΑΤΗ, ΑΕΝΑΗ ΚΑΙ ΑΕΙΖΩΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Αυτή η γιγάντια δύναμη που έδωσε ελικοειδές σχήμα σε ένα κορμό είναι μια «άγνωστη», αόρατη, αέναη και αείζωος ενέργεια που αναβλύζει από τα εσώτερα του Ναού. Δεν μπορούμε να τη διακρίνουμε. Δεν μπορούμε να τη γνωρίσουμε παρά μόνο από τα αποτελέσματά της! Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να δούμε τον άνεμο, παρά μόνο από τα σύννεφα της σκόνης, τις κινήσεις των νεφών και το άφρισμα των κυμάτων. Έτσι ακριβώς ο νεαρός βλαστός του ευλογημένου δέντρου της Αθηνάς (δεν ομιλούμε για ένα τυχαίο δέντρο συνεπώς), από τη νεαρή του ηλικία, άρχισε να στροβιλίζεται δεξιόστροφα, όπως η έλικα του γενετικού κώδικα DNA. 

Διαβάστε το άρθρο στην σελίδα: Αυτόχθονες Έλληνες: ΑΡΧΑΙΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ (Η ΕΛΙΑ ΠΟΥ "ΣΤΡΙΦΤΗΚΕ")!!! (Ανανέωση με φωτογραφικό υλικό)

ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΦΙΚΟΥΣ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΘΕΟΓΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

από τη Νία Θεοφανίδου

Χιλιάδες χρόνια πριν εμφανιστούν οι Αιγύπτιοι, οι Χαλδαίοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες και οι άλλοι λαοί της Ανατολής, οι Ορφικοί, όπως αποδεικνύεται από τα κείμενα που μας κληροδότησαν, είχαν διατυπώσει τις θεωρίες τους περί Σύμπαντος, περί Φύσης, περί Ζωής κ.λ.π.

Τις θεωρίες αυτές ούτε τις γνώριζαν, ούτε ήταν σε θέση να τις διατυπώσουν οι άλλοι αρχαίοι λαοί, όπως έχει εξακριβωθεί από τους ύμνους του Ορφέως.

Όπως αναφέρει ο διαπρεπής Έλληνας αστρονόμος Κωνσταντίνος Χασάπης, πρώτα οι Ορφικοί είχαν συλλάβει και διατυπώσει την έννοια του ηλιοκεντρικού συστήματος. Πρώτοι αυτοί διατύπωσαν ότι ο ήλιος βρισκόταν κατά την εαρινή ισημερία στην περιοχή του Ταύρου από το ---3620 μέχρι το -1841 και από το -5000 είχαν καθορίσει και καταγράψει τις διαδοχικές θέσεις του βορείου πόλου, ενώ από το -11860 είχαν προηγμένες γνώσεις και μελετούσαν τα φαινόμενα του σύμπαντος, όταν καμία άλλη φυλή προοδευμένων ανθρώπων δεν υπήρχε στο προσκήνιο της ιστορίας.

Από τους Ορφικούς προήλθαν οι πρώτες αρχές της Φυσιολογίας, της Κοσμογονίας, της Θεογονίας και της Φιλοσοφίας, που αργότερα διατυπώθηκαν από τους προσωκρατικούς και από τους μετέπειτα μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους και διανοητές.

Από την εποχή των Ορφικών είχαν τεθεί οι βάσεις της σημερινής επιστήμης, η οποία παρέλαβε τα πάντα εν σπέρματι ή σαν πλήρη θεωρεία ή διατύπωση και εδιδάχθει από τους Αρχαίους Έλληνες σοφούς.

Ως εκ τούτου είναι φανερό ότι οι Ορφικοί είχαν διεισδύσει πολύ βαθιά στα φυσικά φαινόμενα, και κυρίως στην έρευνα του Ουρανού, αλλά και στη μελέτη των πνευματικών εκδηλώσεων των ανθρώπων και των κοινωνιών.

Εφ’ όσον οι Ορφικοί γνώριζαν και κατέγραφαν φυσικά φαινόμενα του 3600, 5000 και 11860 χρόνια πριν την αρχή της συμβατικής χρονολόγησης, όπως αποδεικνύουν οι αστρονομικές έρευνες των παρατηρήσεων και των απόψεων τους, θα πρέπει να κατείχαν αυτές τις γνώσεις μερικές χιλιάδες χρόνια πριν για να καθορίζουν και να ερμηνεύουν στην εποχή τους, δηλαδή το -5000 ή -11860 τα φυσικά φαινόμενα που αναφέραμε πριν.

Αν δεν υπήρχαν οι Αρχαίοι Έλληνες σοφοί και ερευνητές, ασφαλώς η επιστήμη θα ήταν αδύνατο να προοδεύσει στην εποχή μας, χωρίς την αφετηρία και τις βάσεις που έθεσαν εκείνοι, αφού κατά γενική παραδοχή «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».

Σύμφωνα με τα παραπάνω είναι φανερό ότι αν ο Σλήμαν με τις ανασκαφές που έκανε στη Τροία, στη Τίρυνθα, τον Ορχομενό και τις Μυκήνες και ο΄Εβανς στην Κνωσό, μετέθεσαν την Ελληνική ιστορία, παρά τις αντιδράσεις των ξένων, 1000 τουλάχιστον χρόνια πιο πριν, τότε ο Κ.Χασάπης με τη μελέτη του πάνω στους ύμνους του Ορφέως και την ερμηνεία τους αστρονομικώς, εξαπέστειλε την Ελληνική προϊστορία στο απώτατο παρελθόν και κατέστησε αναμφισβήτητο ότι το γένος των Ελλήνων προϋπήρχε του κατακλυσμού του Ωγύγου και την καταβύθιση της Αιγηίδος, ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΕΚΑΘΕΝ. Επίσης, καθίσταται σαφές ότι από την εποχή που εμφανίστηκε ο άνθρωπος έζησε και ζει χωρίς  να εκριζωθεί ή να αλλοιωθεί στον ίδιο χώρο στον οποίο υπάρχει και σήμερα.

Μετά από αυτό το τεράστιο άλμα στην προϊστορία σε ένα απροσδιόριστο χρονολογικά παρελθόν, προκύπτει η αναδιάρθρωση και τοποθέτηση, όχι μόνο της Ελληνικής προϊστορίας αλλά και του χώρου της Μεσογείου και της Μεσοποταμίας. Όπως αναφέρει και ο Κ.Χασάπης στο βιβλίο του «Ή αληθινή προϊστορία», φαίνεται ότι στο χώρο του Αιγαίου πριν την καταβύθιση της Αιγηίδος σημειώθηκε και ξεκίνησε ή εξημέρωση και ο εκπολιτισμός του ανθρώπου, και η πνευματική ανάπτυξη εκείνων που δημιούργησαν τον πολιτισμό. Σύμφωνα με διάφορους επιστήμονες ανθρωπολόγους και άλλα ανθρώπινα όντα είχαν εμφανισθεί σε άλλες περιοχές της γης (ανατολή, νότο & δύση) - πριν, συγχρόνως ή και αργότερα από τους Αιγαίους, Αρχαιοέλληνες, εν τούτοις κανένα από αυτά δεν επέδειξε ίχνη πολιτισμού.

Από τις ανασκαφές των αρχαιολόγων (1960-1984) και κυρίως από την ερμηνεία των «Ύμνων του Ορφέως», το έργο του εκπολιτισμού της ανθρωπότητας υπήρξε και είναι αποτέλεσμα των συνεχών προσπαθειών των Ελλήνων, των πανάρχαιων Αιγαίων των «Αρχαιοελλήνων» και όχι των «Ινδοευρωπαίων», όπως αποκαλούν τους Αρχαιοέλληνες διάφοροι αμαθείς.

Άλλωστε, από τις πανάρχαιες Ελληνικές παραδόσεις και τα κείμενα των Ελλήνων συγγραφέων αποδεικνύεται ότι οι Αιγαίοι, οι Αρχαιοέλληνες και οι απόγονοι τους, όχι μόνο δεν είχαν έρθει από άλλους τόπους στην Ελλάδα, αλλά αντιθέτως ξεκίνησαν από το χώρο του Αιγαίου. Εκτάθηκαν και εισχώρησαν σε όλες τις κατευθύνσεις του γνωστού και άγνωστου κόσμου της εποχής τους, από την απώτερη Αρχαιότητα, αφυπνίζοντας, διαφωτίζοντας και εξημερώνοντας τις πρωτόγονες νομάδες φυλές όλων αυτών των περιοχών, από την ανατολή στη δύση και από τον βορρά στο νότο. Συνεπώς ήταν γηγενείς και αυτόχθονες στο χώρο.

Θεωρίες ορισμένων ανθρωπολόγων υποστηρίζουν ότι η Αφρική και οι ακτές της Μαύρης θάλασσας (Εύξεινος Πόντος) είναι ο χώρος που γεννήθηκε ο Homo Sapiens (ο εχέφρων άνθρωπος). Σφάλουν όμως, διότι οι ακτές της Μαύρης θάλασσας δεν ήταν κατάλληλες για την ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου, αφού πριν από 15.000 ή 12.000 έτη, σύμφωνα με αρμόδιους επιστήμονες, καλύπτονταν από πάγους και συνεπώς ήταν αδύνατον να επιζήσει και να αναπτυχθεί άνθρωπος. Κατά τον ίδιον τρόπο οι φλεγόμενες περιοχές της Αφρικής δεν ήταν κατάλληλες για την εμφάνιση του έμφρονου ανθρώπου. Γενικά, οι περιοχές του βορρά και του νότου δεν ανέδειξαν προηγμένους ανθρώπους (Η αληθινή προϊστορία – Κ.Χασάπης).

Συνεπώς ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι δημιούργημα της ευκράτου ζώνης και εμφανώς της περιοχής της Μεσογείου, και κυρίως της Ανατολικής. Εκεί εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε πριν την καταβύθιση της Αιγηίδος, όπου εξελίχθηκε με την πάροδο των ετών και έφθασε στην ανώτατη βαθμίδα ανάπτυξης του το γένος των Ελλήνων.

ΣΥΝΕΠΩΣ, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΦΙΚΟΥΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ.

Πηγές: Ιωάννης Δ. Πασσάς, «Τα Ορφικά», Εκδόσεις «Εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ», Αθήνα Πηγή.

...ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΤΗ Η ΓΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ. ΤΟΥΤΗ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΣ Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΘΡΕΨΕ.

MainTeam DeepGreece

ΤΑ ΑΔΩΝΙΑ

Εορτασμός των Αδωνίων. 

Τμήμα ερυθρόμορφου αττικού λέβητα, -430.

Τα Αδών(ε)ια ή Αδώνια Μυστήρια ήταν ετήσια γιορτή σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνη σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας.

Αλλού κρατούσαν δυο, τρεις ή και εφτά ημέρες.

Οι πρώτες ημέρες της γιορτής (αφανισμός) ήταν πένθιμες.

Στα αθηναϊκά Αδώνια, οι γυναίκες θρηνούσαν μπροστά σε δύο επιτάφιους όπου έβαζαν ξύλινα ομοιώματα του Άδωνη και της Αφροδίτης.

Γύρω από τα ειδώλια τοποθετούσαν τους "κήπους του Άδωνη" (Ἀδώνιδος κῆποι), δηλαδή γλάστρες με φυτά που αναπτύσσονταν γρήγορα, τα οποία αργότερα τοποθετούσαν πάνω στις στέγες των σπιτιών για να μεγαλώσουν γρήγορα με τη βοήθεια του ήλιου. Η ανάπτυξη των φυτών αποτελούσε σημάδι της ανάστασης του θεού.

Κοντά στον επιτάφιο τοποθετούσαν κούκλες που παρίσταναν έρωτες και πουλιά και δίπλα στο ομοίωμα του Άδωνη άφηναν πλακούντες και γλυκίσματα.

Οι γυναίκες, που μόνο αυτές έπαιρναν μέρος στη γιορτή, είχαν την επιμέλεια της κηδείας του θεού και θρηνούσαν το χαμό του.

Μετά με λυμένα μαλλιά γυρνούσαν στους δρόμους περιφέροντας κέρινα και πήλινα ομοιώματα του θεού και έψελναν πένθιμους ύμνους με τη συνοδεία αυλού.

Το πρωί της επόμενης μέρας, άφηναν τα ομοιώματα του θεού σε πηγές ή σε ποτάμια.

Μετά την πάροδο των πένθιμων ημερών, γιόρταζαν με οργιαστική χαρά την ανάστασή του (εύρεσις) με χορούς και πλούσια γεύματα.

Η γιορτή τέλειωνε με θυσίες αγριόχοιρων.

Τα Αδώνια γιορτάζονταν και στην Αλεξάνδρεια επί Πτολεμαίων, εορτή για την οποία σώζεται περιγραφή από τον Θεόκριτο στο 15ο ειδύλλιό του «Συρακούσιαι ή Αδωνιάζουσαι», όταν την είχε οργανώσει η Αρσινόη Β' της Αιγύπτου, σύζυγος του Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου.

Κατά την πρώτη ημέρα, ψάλλονταν ύμνοι για τον ιερό γάμο Αφροδίτης και Άδωνι και για την επάνοδο του τελευταίου από τον Κάτω Κόσμο.

Η βασίλισσα συνόδευε το ομοίωμα του Άδωνι μαζί με άλλες γυναίκες, που μετέφεραν δύο κρεβάτια φτιαγμένα από χρυσό και άργυρο για την τοποθέτηση των ομοιωμάτων του Αδώνιδος και της Αφροδίτης. Γύρω από αυτά άφηναν καρπούς και φαγητά από αλεύρι, μέλι και λάδι, μυροδοχεία και γλάστρες με γλυκάνισο, κριθάρι, μάραθο κ.ά.

Την επόμενη ημέρα, γυναίκες λυσίκομες, ξυπόλητες και γυμνόστηθες έριχναν τα ομοιώματα του Θεού στα νερά και τον παρακαλούσαν να επιστρέψει πίσω ξανά και το επόμενο έτος.

Τα Αδώνια των υπόλοιπων πόλεων, ανάμεσα στις οποίες πιο λαμπρά ήταν της Αθήνας και του Άργους, διοργανώνονταν με τις προσωπικές οικονομικές εισφορές των γυναικών που συμμετείχαν σε αυτά, ενώ στη Ρόδο υπήρχε μια μικτή θρησκευτική αδελφότητα, οι λεγόμενοι «Αδωνιασταί» ή «Αδωνισταί».

Η ποιήτρια Σαπφώ  επίσης αναφέρεται σε συνήθειες για το θρήνο του θανάτου του Άδωνι.

Σε κάποιες περιοχές, γίνονταν και μυήσεις σε μυστήρια του Θεού.

Κατά την παράδοση, ποιητής των εορταστικών τραγουδιών και των ελεγειών για τον θάνατο του Άδωνι ήταν ο Κινύρας, ο πρώτος βασιλιάς της Κύπρου. 

Οι τελετές αυτές διαδόθηκαν σ’ όλες τις μεσογειακές χώρες και έτυχαν ευρύτατης αποδοχής, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟ ΓΥΡΩ ΣΤΟ 384.

Κατάλοιπο των αρχαίων αυτών ύμνων είναι ο "Ζαφείρης", παιχνίδι και τραγούδι στο Ζαγόρι της Ηπείρου την Πρωτομαγιά, ένα έθιμο για την ανάσταση της φύσης και τη γονιμότητα των χωραφιών. Το έπαιζαν τα κορίτσια την Πρωτομαγιά κι όλες τις Κυριακές του Μάη. Ένα αγόρι προσποιούνταν ότι πέθανε και τότε τα κορίτσια το στόλιζαν με άνθη μοιρολογώντας το. Ξαφνικά όμως ο «Ζαφείρης» σηκωνόταν. Τον «Ζαφείρη» τον παριστούσαν επίσης με μια κούκλα.

Ἀδώνια γὰρ εἶχον αἱ γυναῖκες τότε, καὶ προὔκειτο πολλαχόθι τῆς πόλεως εἴδωλα, καὶ ταφαὶ περὶ αὐτὰ καὶ κοπετοὶ γυναικῶν ἦσαν, ὥστε τοὺς ἐν λόγῳ ποιουμένους τινὶ τὰ τοιαῦτα δυσχεραίνειν καὶ δεδιέναι περὶ τῆς παρασκευῆς ἐκείνης καὶ δυνάμεως, μὴ λαμπρότητα καὶ ἀκμὴν ἐπιφανεστάτην σχοῦσα ταχέως μαρανθῇ.

Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Νικίας, κεφ. 13.7.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

ΟΙ ΚΥΚΛΙΚΕΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Από τότε που ο άνθρωπος παρατήρησε για πρώτη φορά με έκπληξη τη φύση και είδε τη ρυθμική λειτουργία της έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια. Έχει ειπωθεί ότι η έκπληξη είναι η πρώτη πόρτα που ανοίγει στην ικανότητα του Φιλοσοφείν. Και όντως, με την παρατήρηση της φύσης και των ζωτικών ρυθμών της άρχισε ο Άνθρωπος να φιλοσοφεί και να αναρωτιέται για την προέλευσή του και το πεπρωμένο του, για τη ζωή και το θάνατο, για την ίδια του τη φύση και το νόημα της ύπαρξης και του σύμπαντος και άρχισε να αντιλαμβάνεται το θείο, το Αιώνιο.
Ένα από τα σημεία-κλειδιά της εσωτερικής φιλοσοφίας είναι αυτό για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης, δηλαδή της αλληλοδιαδοχής της ζωής και του θανάτου στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Η παρατήρηση της φύσης μας διδάσκει την ύπαρξη κύκλων, ρυθμών που επαναλαμβάνονται, όπως ένα μουσικό κομμάτι σε διαφορετικές κλίμακες. Οι νότες δεν είναι οι ίδιες ακριβώς στην κάθε κλίμακα, αλλά η μελωδία είναι ίδια, η αρμονία του συνόλου παραμένει σταθερή, η εναλλαγή των φθόγγων και παύσεων, όλα, έχουν την ίδια δομή.
Μια νέα Άνοιξη διαδέχεται κάθε χειμώνα και μια νέα μέρα κάθε νύχτα. Την κουραστική εργασία διαδέχεται η ανάπαυση, που προαναγγέλλει μια νέα εργασία. Μετά την τρικυμία έρχεται η ηρεμία. Όμως, αν και τα τριαντάφυλλα κάθε άνοιξη είναι διαφορετικά από τα προηγούμενα, το άρωμά τους είναι το ίδιο. 

Τέτοιες παρατηρήσεις, τέτοιες σκέψεις, έκαναν τον άνθρωπο να καταλάβει ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ, ΣΑΝ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΗΣ και ακολουθώντας αυτούς τους ρυθμούς, ζει, πεθαίνει και ξαναζεί σε αυτόν τον κόσμο.
Σκοπός της ύπαρξης του Νόμου της μετενσάρκωσης, όπως εξάλλου και κάθε άλλου ρυθμού της φύσης, είναι η τελειοποίηση του όντος, να γίνεται δηλαδή όλο και πιο λεπτό, όλο και πιο αγνό, εξαγνισμένο από τις απατηλές καταστάσεις της ύλης και των κατωτέρων τάσεων, που το σκλαβώνουν μέσα στην άγνοια και τον πόνο. Μέσα από τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις το ανθρώπινο πνεύμα τελειοποιείται, αποκτά διάφορες αναγκαίες εμπειρίες και γνώσεις και ανυψώνεται όλο και περισσότερο προς την πηγή του Πνευματικού Φωτός, τον Παγκόσμιο Νου, από τον οποίο έχει αποσπαστεί.
Ο Νόμος της μετενσάρκωσης, είναι μια από τις αρχαιότερες γνώσεις της ανθρωπότητας. Αποτελούσε λαϊκή διδασκαλία στις παραδοσιακές κοινωνίες και μεταφερόταν από στόμα σε αυτί, από πατέρα σε παιδί, από Δάσκαλο σε Μαθητή. Προσωπική εμπειρία και αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές είχαν και έχουν, ακόμη και σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι.
Στην Δύση, με τον ερχομό και τη μετέπειτα ανάπτυξη του Χριστιανισμού, αυτή η Διδασκαλία ξεχάστηκε και περιορίστηκε σε μερικές απόκρυφες ομάδες και φιλοσοφικά συστήματα που σποραδικά την επανέφεραν στην επιφάνεια.

Όμως στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Χριστιανισμός αποδεχόταν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης.
Για τους χριστιανούς θεολόγους, όπως για τον Ωριγένη, το Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, το Βασιλίδη και άλλους, η Μετενσάρκωση ήταν -ως τον 6ο αιώνα- μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Ακόμα το δόγμα της ύπαρξής της επιβεβαιώθηκε στην Ιερή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451. Για πολιτικούς όμως λόγους και για να δικαιολογήσει ανεμπόδιστα τη θεία προέλευση της βασιλικής της εξουσίας (την οποίαν η ύπαρξη της μετενσάρκωσης και του κάρμα δεν δικαιολογούσε την περίπτωσή της σαν πρώην εταίρας), η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, παρακινώντας το σύζυγό της Ιουστινιανό, συγκάλεσε τη λεγόμενη «Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο» το 553 και με δόλιο τρόπο επηρέασε τους περισσότερους από τους 165 επισκόπους που ήταν παρόντες για να κηρύξουν ως αιρετικό δόγμα το Νόμο της μετενσάρκωσης. Εκμεταλλευόμενη την αυτοκρατορική εξουσία κατάφερε να επιβληθεί και να καταδικάσει ως «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της. Από τότε μέχρι σήμερα, η μετενσάρκωση θεωρείται αιρετική δοξασία για τις διάφορες χριστιανικές Εκκλησίες, με πολύ λίγες εξαιρέσεις.

Πηγή.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη) [απόσπασμα]
Στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε θρησκευτικό δόγμα που να κάνει τόσο μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα, όσο ο Ιουδαιο-Χριστιανισμός. Κι' αυτό διότι όπου ρίζωσε μόνον πόνο, καταστροφές, εγκλήματα, κακουργήματα και ολοκαυτώματα έφερε στους λαούς.
Ο Ιουδαιοχριστιανισμός ευθύνεται για:
1/ Την πυρπόληση και καταστροφή της Ρώμης. [Κατά τον Κικέρωνα δεν έγινε από τον Νέρωνα, αλλά από τους Χριστιανούς υπό την καθοδήγηση του Παύλου και του συγκλητικού Σενέκα. Ποιός ηγέτης καίει την πρωτεύουσα του;]
2/ Την αντικατάσταση των φυσικών νόμων με αφύσικους τοιούτους, όπως:
α/ Το «Αγαπάτε αλλήλους» που ποτέ δεν έκαναν πράξη διότι είναι έξω από τα φυσικά πλαίσια. Όμως το χρησιμοποίησαν σαν στάχτη στα μάτια των λαών για να τους αποκοιμίσουν, ώστε να επιβληθεί ο Ιουδαϊσμός σε κοσμοκρατορία.
β/ Την 'ανάσταση των νεκρών' μιά απάτη εξωπραγματική και αφύσικη, διότι κανείς ως τώρα δεν γύρισε από τον Άδη. Από αυτά τα μεταφυσικά μυθεύματα και θαύματα πάσχει σήμερα ο λαός μας.
γ/ Την άποψη ότι η Φύση είναι μολυσμένη και αμαρτωλή (αγιασμός υδάτων, της φύσεως, ακόμη και των αυτοκινήτων κλπ).
3/ Κατέστρεψε τον Αρχαίο Φυσιολατρικό Ελληνικό Πολιτισμό, τον πρώτο ανθρωπιστικό και ορθολογιστικό πολιτισμό στον κόσμο, ο οποίος έβγαλε την ανθρωπότητα από την βαρβαρότητα και το σκοτάδι.
4/ Πρόδωσε και παρέδωσε το θεοκρατικό Βυζαντινό Κράτος στους Οθωμανούς Τούρκους έναντι προνομίων από τον Σουλτάνο προς τον πατριάρχη. Η συνωμοσία υπήρξε διττή, ήτοι: α/ άρνηση στρατεύσεως του ιερατείου, β/ ενεργητική προδοσία του ιερατείου κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Κωνστ/λεως από τον Μωάμεθ.
5/ Αφόρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 για να διατηρήσει τα προνόμια του πάνω στο σκλαβωμένο Ελληνικό Έθνος.
6/ Κατέστρεψε το Ελληνικό Κράτος με την σύζευξη του μ' αυτό και δημιούργησε το «Βαθύ Κράτος».
7/ Κατέκαυσε , κατατεμάχισε και πώλησε τα δάση της πατρίδος μας. Ακόμη και τα λιγοστά δάση που απέμειναν θέλουν να τα κάνουν οικόπεδα για να φτιάξουν μοναστήρια, ναούς του Γιαχβέ και αρχιεπισκοπικά παλάτια.
Το Βαθύ (Φαναριωτικό) Κράτος
Τα κατάλοιπα του Βυζαντινού και Οθωμανικού κράτους (Φαναριώτες) μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος μετακόμισαν στην Αθήνα και ήλθαν σε στενή σύζευξη με το αναγεννώμενο Ελληνικό Κράτος. Έκτoτε το θεοκρατικό τούτο μόρφωμα επιβιώνει μέχρι σήμερον και κρατά όμηρη την Πολιτεία, βάζοντας φραγμό στην δημοκρατία, στην πρόοδο και στον διαφωτισμό του λαού μας… ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ: http://epikouros2007.blogspot.gr

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ηρακλείδης απ' τόν πατέρα του, απ' τήν γενιά τού Κάρανου (απόγονος τού Ηρακλή) καί Αιακίδης απ' τήν μητέρα του, απ' τήν γενιά τού Νεοπτόλεμου (γυιού τού Αχιλλέα).

Οι γονείς του Φίλιππος καί Ολυμπιάδα μυήθηκαν μικροί στά Καβείρια μυστήρια στή Σαμοθράκη κι εκεί αλληλοερωτεύθηκαν.

Όταν ο Αλέξανδρος κατάφερε νά ιππεύσει τόν Βουκεφάλα, ενώ οι άλλοι δέν μπόρεσαν, ο Φίλιππος μέ δάκρυα χαράς τού είπε: " ώ παί, ζήτει σεαυτώ βασιλείαν ίσην, Μακεδονία γάρ σε ού χωρεί ".

Διακρινόταν επίσης ο Αλέξανδρος γιά τήν αγάπη του πρός τά βιβλία καί ιδιαίτερα τήν Ιλιάδα, τήν οποία είχε μονίμως κάτω απ' τό μαξιλάρι του.

Όταν ο Αλέξανδρος ζήτησε χρησμό από τούς Δελφούς καί η Πυθία δέν τού έδινε, επειδή οι μέρες εκείνες δεν ήταν οι κατάλληλες για να χρησμοδοτήσει, τήν έβαλε βιαίως στό ναό καί αυτή τού είπε: «Ανίκητος εί ώ παί».

Η προσφορά του στήν ανθρωπότητα είναι ανεκτίμητη. Καί μόνη η διάδοση αυτού τού καταπληκτικού μέσου επικοινωνίας, αλλά καί θείου εργαλείου ανάπτυξης νοητικών δυνατοτήτων, πού λέγεται "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ", αρκεί γιά νά αποδείξει κανείς τό μέγεθος τής προσφοράς πού μετέτρεψε τούς κοινούς βροτούς σέ αν(ω)θρώπους.

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥΣ «ΜΕΓΑΛΟΥΣ» ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, Η ΚΑΘΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΥΣΦΗΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ  ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΥΒΡΙΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ  ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΜΕΣΕΩΣ.

http://users.sch.gr/xtsamis/IstorikaEthnika/Alex.htm

dollphin1313

ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για όλους τους Έλληνες να μάθουν εκείνη την κρυφή και άγνωστη μέχρι σήμερα πτυχή των προγόνων τους.
Να αναζητήσουν την γνώση και να αφεθούν σε ένα άκρως μαγευτικό ταξίδι στα Ελληνικά Ιερά και Ιδεώδη!
Είναι πλέον ανάγκη για τον Έλληνα η πνευματική αφύπνιση και επανασύνδεση του με την κοσμοαντίληψη εκείνη όπου γεννήθηκε στην Ελλάδα χιλιάδες χρόνια πριν.

Εκείνα που σκοπίμως του έκρυβαν τόσο καιρό πλέον έχουν φωνή και είναι αυτά που κάνουν τον κάθε άνθρωπο που φέρει Ελληνικά γονίδια να ανατριχιάζει στο άκουσμα τους.
Η πνευματική καθοδήγηση ενός έθνους είναι εκείνη που αποτελεί τον μεγαλύτερο κοινονικοποιητή σε μια κοινωνία.

Τα τόσα χρόνια σκοταδισμού του χριστιανισμού έδειξαν πλέον σε αποτελέσματα τι αντιπροσώπευαν και φάνηκαν ανάξια να ανεγείρουν τον πνευματικό κόσμο του Έλληνα και γενικά του ανθρώπου.

Μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες παραδέχεται ομόφωνα όλη η ανθρωπότητα, κατάφεραν να αναπτύξουν αξιοζήλευτη κοινωνία και υψηλό πνεύμα συνδυάζοντας τόσο την ζωή τους όσο και την κοινωνία τους με τα ιδεώδη τους.
Αυτό πλέον σήμερα προσπαθούμε όλο και περισσότεροι Έλληνες να κάνουμε.

Να ανακαλύψουμε όσα περισσότερα μπορούμε για τα Ιερά των προγόνων μας και να επαναφέρουμε την πραγματική θεολογία των Ελλήνων.
Πλέον ξέρουμε ότι αυτό το σεμνότυφο και κάλπικο σύστημα προωθεί την προβατοποίηση και τον σκοταδισμό των Ελλήνων.

Όμως πλέον ο Έλληνας ξυπνά. Η φύσις του είναι τέτοια που δεν του επιτρέπει άλλο λήθαργο.
Ναι θα το βροντοφωνάξουμε σε όλο τον κόσμο.
ΝΑΙ οι θεοί μας είναι εδώ και είναι ζωντανοί!
Ναι ο Ελληνισμός παρά την καταστροφή του και την παραποίηση του ποτέ δεν πεθαίνει και είναι έτοιμος πλέον για την κάθαρση του από όλα τα στοιχεία που τον λέρωσαν τόσους αιώνες!
«Χαίρε Νύμφαι, χαίρε συ Βάκχε χαίρεται εσείς Θεοί» φωνάζουμε και πάλλεται όλο το σύμπαν!
Η ειμαρμένη είναι κοντά μας και η Θέμιδα πλέον κοίτα κατάματα τα παιδιά της! Είσαι έτοιμος;

http://1greek.wordpress.com/

ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΔΙΔΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Στα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια ο μυούμενος ερχόταν σε επαφή με τον θάνατο. Στα Αιγυπτιακά, που γίνονταν μέσα στη μεγάλη πυραμίδα, ο μυούμενος έμπαινε μέσα σε σαρκοφάγο και με καθοδηγούμενη αστρική προβολή (το ψυχικό σώμα έβγαινε από το φυσικό, χωρίς να σπάσει ο σύνδεσμος μ' αυτό, δηλ. ήταν ενωμένο δια μέσου της αργυρής χορδής μ' αυτό) ερχόταν σ' επαφή με τον κόσμο των ψυχών, βιώνοντας την μεταθανάτια εμπειρία, κι έτσι έφευγε ο φόβος του θανάτου.

Παρόμοια εμπειρία είχαν όσοι εισέρχονταν στο Τροφώνιο Άντρο στην Αρχαία Λιβαδειά.

ΤΡΟΦΩΝΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ #1 , ΤΡΟΦΩΝΙΟΝ ΑΝΤΡΟΝ #2 (Επαφή με τον υπερβατικό χώρο)

Την μεγάλη σημασία, που απέδιδαν οι Αρχαίοι Έλληνες στα Μυστήρια επιβεβαιώνουν τα λόγια του Σωκράτη:

«Και κινδυνεύουσι και οι τας τελετάς ημίν ούτοι καταστήσαντες ου φαύλοι είναι, αλλά τω όντι πάλαι αινίττεσθαι ότι ός αν αμύητος και ατέλεστος εις ’ιδου αφίκηται εν βορβόρω κείσεται, ο δε κεκαθαρμένος τε και τετελεσμένος εκείσε αφικόμενος μετά θεών οικήσει. Εισί γαρ δη, ως φασιν οι περί τας τελετάς, "ναρθηκοφόροι μεν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι". Ούτοι δ' εισί κατά την εμήν δόξαν ουκ άλλοι ή οι πεφιλοσοφηκότες ορθώς. Ών δή και εγώ κατά γε το δυνατόν ουδέν απέλιπον εν τω βίω αλλά παντί τρόπω προυθυμήθην γενέσθαι».

Απόδοση: Φαίνεται μάλιστα ότι και εκείνοι οι οποίοι οργάνωσαν σε εμάς τις μυστηριακές τελετές, δεν ήσαν άνθρωποι άνευ αξίας, αλλά πράγματι κάποιο βαθύ νόημα κρύβεται από παλαιούς χρόνους μέσα στα λόγια τους, ότι αν κανείς έρθει στον Άδη χωρίς να μυηθεί στη διδασκαλία των Μυστηρίων και να υποβληθεί στις τελετουργικές διατυπώσεις, η θέση του θα είναι στο βόρβορο, ο δε κεκαρθαμένος και μεμυημένος με όλες τις διατυπώσεις, όταν φτάσει εκεί, θα συγκατοικήσει με τους θεούς. Διότι υπάρχουν, καθώς λέγουν οι εντεταλμένοι στις μυστηριακές τελετές, πολλοί μεν οι φέροντες τους νάρθηκας, ολίγοι δε οι πραγματικά εμπνεόμενοι από το θεό Βάκχο. Αυτοί δε οι τελευταίοι δεν είναι, κατά την ιδική μου γνώμη άλλοι, παρά όσοι φιλοσοφούν κατά την ορθή έννοια της λέξης. Για να ανήκω κι εγώ στο κύκλο αυτών των ανθρώπων τίποτε, καθ' όσον μου ήτο δυνατόν, δεν παρέλειψα στο βίο μου, αλλά απεναντίας κατέβαλα κάθε προσπάθεια.

 (Πλάτωνος "Φαίδων", 69 b-c-d)

http://www.ideotopos.gr/question.html

ΑΛΤΑΝΗ - ΟΡΦΙΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑ EΠΗ - ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

«Ότι παλαιός ο λόγος, Ορφικός τε γαρ και Πυθαγόρειος, ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις».
(Ορφικόν Απόσπασμα 29).
Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής/θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσεν ο Πλάτων εις τους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά. Εξ αυτού («του παλαιού λόγου») απορρέει η Θεωρία της Αναμνήσεως. Αύτη υπάρχει καταγεγραμμένη εις πινακίδας, που ευρέθησαν εις τάφους, προφανώς μεμυημένων, εις την Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας, εξ τον αριθμόν, και μία εις τας Ελευθέρνας της Κρήτης.
Το κείμενον της πινακίδας της Πετηλίας είναι το εξής:

Ο ένσαρκος φορεύς μετά τον θάνατον επιστρέφει εις το πλέον αργοδονούμενον στοιχείον, το στοιχείον της Γης. Εκεί θα φιλοξενηθή το φθαρτόν σώμα από την Μεγάλην Μητέρα Δήμητρα.
Η ψυχή μεταξύ δύο ενσαρκώσεων «μεταβάλλον αναπαύεται» είπεν ο Ηράκλειτος (Απ.84α), επεξεργαζομένη τας βιωθείσας εμπειρίας και προετοιμαζομένη δια την μελλοντικήν της νέαν ενσάρκωσιν.
Τα απ. 30, 36, 62, 77 του Ηρακλείτου δίδουν την ωλοκληρωμένην εικόνα της αενάου εναλλαγής ζωής/θανάτου των ψυχών, συμφωνών ο Ηράκλειτος μετά του ανωτέρω Ορφικού Αποσπάσματος των σχετικών Πινακίδων.
Συμπερασματικώς, κατά την Ορφικήν Παράδοσιν, Η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΧΕΙ ΒΑΣΙΝ ΤΗΝ ΓΝΩΣΙΝ, η οποία αποκτάται από τας εμπειρίας του συνόλου των βίων ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΠΙΣΤΙΝ Η ΔΟΓΜΑ. 
Η ψυχή καθίσταται δεκτική και ως δεκτική είναι φύσει δια+λεκτική.
Δια+λεκτική η ψυχή δικαιούται «να πιή από την ιερά κρήνη και να βασιλεύη μαζύ με τους άλλους ήρωες...». 
http://www.altani.gr/

_____________________________________

Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Χριστιανισμός αποδεχόταν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης.
Για τους χριστιανούς θεολόγους, όπως για τον Ωριγένη, τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, τον Βασιλίδη και άλλους, η Μετενσάρκωση ήταν - ως τον 6^ο  αιώνα- μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια.

Ακόμα το δόγμα της ύπαρξής της επιβεβαιώθηκε στην Ιερή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451.

Για πολιτικούς όμως λόγους και για να δικαιολογήσει ανεμπόδιστα τη θεία προέλευση της βασιλικής της εξουσίας (την οποίαν η ύπαρξη της μετενσάρκωσης και του κάρμα δεν δικαιολογούσε την περίπτωσή της σαν πρώην εταίρας), η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, παρακινώντας το σύζυγό της Ιουστινιανό, συγκάλεσε τη λεγόμενη «Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο» το 553 και με δόλιο τρόπο επηρέασε τους περισσότερους από τους 165 επισκόπους που ήταν παρόντες για να κηρύξουν ως αιρετικό δόγμα το Νόμο της μετενσάρκωσης.

 Εκμεταλλευόμενη την αυτοκρατορική εξουσία κατάφερε να επιβληθεί και να καταδικάσει ως «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της.

Από τότε μέχρι σήμερα, η μετενσάρκωση θεωρείται αιρετική δοξασία.

ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΝΕΜΕΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΑΝΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΚΛΙΚ: Νέμεα 22 & 23-6-2012

ΕΔΩ ΤΑ ΝΕΜΕΑ ΤΟΥ 2008

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Στο Βιβλίο του Αριστοτέλους «ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΑΚΟΥΣΜΑΤΩΝ» περιγράφεται με εξαιρετικά συνοπτικό τρόπο, ένα αξιοσημείωτο και αξιοπρόσεκτο γεγονός που αξίζει τον κόπο να επιστήσουμε την προσοχή μας.
Πρόκειται για περιστατικά από την ζωή στην Αρχαία Ελλάδα, τα οποία ποτέ δεν μας δόθηκε η δυνατότητα να τα γνωρίσουμε.

Ας παρακολουθήσουμε το κείμενο σε νεοελληνική απόδοση:

Στην ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΘΕΟΥ φυτρώνει μια ελιά που λέγεται καλλιστέφανος.
Όλα τα φύλλα αυτής της ελιάς, φυτρώνουν αντίθετα από τα φύλλα που φυτρώνουν στις συνηθισμένες ελιές, δηλαδή τα νέα φύλλα φυτρώνουν στα εξωτερικά κλαδιά και όχι στα εσωτερικά.
Από αυτήν την ελιά, αφαιρούν τα τρυφερά βλαστάρια και τα κόβουν συμμετρικά, όπως κάνουν και με την μυρτιά.
Από αυτήν την ελιά, έλαβε ο Ηρακλής μια παραφυάδα και την φύτεψε στην Ολυμπία και από αυτήν την ελιά κατασκευάζονται τα στεφάνια των αθλητών.
Αυτή η ελιά βρίσκεται κοντά στο Ιλισσό ποταμό (στην περιοχή του Πανθέου) σε απόσταση 60 σταδίων.
Υπάρχουν επίσης οικοδομήματα χτισμένα γύρω γύρω από αυτήν και αν τυχόν κάποιος πάει και πειράξει αυτό δέντρο, παθαίνει μεγάλη ζημιά!
Παραφυάδες από αυτήν την ελιά πήραν οι Ηλείοι και τις φύτεψαν στην Ολυμπία και από αυτές τις ελιές κατασκεύαζαν τα στεφάνια των νικητών.

Σε αυτό το τόσο μικρό αρχαίο κείμενο που μας παραδίδει ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Περί θαυμασίων ακουσμάτων» υπάρχουν 3 πολύ σημαντικά στοιχεία που πρέπει να αναλύσουμε:

Όπως είδαμε στο Αρχαίο κείμενο γίνεται λόγος για μία ΙΕΡΗ ΕΛΙΑ από την οποία προέρχονται τα στεφάνια που προορίζονται για να στέψουν τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων.
Προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο Αριστοτέλης ξεκινάει την αναφορά του στην Ελιά αυτή, προσδιορίζοντας τον χώρο στον οποίο βρίσκεται φυτεμένη.
Αναφέρει λοιπόν χαρακτηριστικά ότι η Ελιά αυτή την οποία αποκαλεί «καλιστέφανο», βρίσκεται στον χώρο του Πανθέου, ο οποίος μάλιστα μας προσδιορίζει ότι βρίσκεται 60 στάδια από τον Ιλισσό ποταμό.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ «ΠΑΝΘΕΟΥ».

Το Πάνθεον, όπως μπορούμε να κατανοήσουμε από το όνομά του, αφορά έναν Ναό στον ο οποίος είναι αφιερωμένος στο σύνολο των Θεών.
Είναι προφανές ότι ένας τέτοιος ναός θα αποτελούσε σίγουρα ένα πολύ σημαντικό σημείο αναφοράς της Αρχαίας Αθήνας και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τον αναφέρει ο Αριστοτέλης για να μας προσδιορίσει το σημείο που βρίσκεται αυτή η τόσο μοναδικού ενδιαφέροντος Ιερή Ελιά.

Σήμερα όχι μόνο δεν γνωρίζουμε το πού θα μπορούσε να βρίσκεται αυτό το Πάνθεον, αλλά είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε εντελώς το γεγονός της ύπαρξής του.

Το δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός είναι η αναφορά στο «μυθικό» πρόσωπο του Ηρακλή.

Όπως είναι προφανές, ο Αριστοτέλης δεν θεωρεί καθόλου μυθικό πρόσωπο τον Ηρακλή, διότι σύμφωνα με το Αρχαίο κείμενο, είναι ο ίδιος ο Ηρακλής, αυτός που πήρε μία παραφυάδα της Ιερής Ελιάς και την φύτεψε στην Ολυμπία.
Όπως είδαμε εξάλλου, μόνο ένας ήρωας θα μπορούσε να επιχειρήσει μία τέτοια κίνηση, διότι όποιος κοινός άνθρωπος έβλαπτε με οποιονδήποτε τρόπο την Ιερή Ελιά, πάθαινε μεγάλη ζημιά.

Τέλος, το τρίτο άκρως αξιοσημείωτο γεγονός είναι οι ίδιες οι ιδιότητες αυτής της ΚΑΛΛΙΣΤΕΦΑΝΗΣ ΕΛΙΑΣ, η οποία παρουσιάζει το εξής ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Ενώ σε όλες τις κοινές Ελιές, τα νέα φύλλα που βγάζουν στα κλαδιά τους, φυτρώνουν πρώτα στα εσωτερικά κλαδιά της και αργότερα στα εξωτερικά, σε αυτήν την Ιερή Ελιά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Τα νέα φύλλα της, φυτρώνουν πρώτα στα εξωτερικά της κλαδιά!
Ποιός είναι όμως ο συμβολισμός που υποκρύπτεται πίσω από αυτήν την μυστηριακή περιγραφή;
Για ποιόν λόγο στέφουν τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων με τα κλαδιά αυτής της Ελιάς;         
Ο λόγος είναι ότι την εποχή εκείνη, ένας Ολυμπιονίκης δεν είναι πλέον ένας κοινός Άνθρωπος.
Ο τίτλος του Ολυμπιονίκη δεν είναι τυχαίος.
Ένας Ολυμπιονίκης είναι ο Άνθρωπος εκείνος που έχει καταφέρει να νικήσει πρωτίστως τα πάθη του ίδιου του τού εαυτού, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να επιβληθεί πλέον με την θέλησή του σε οποιαδήποτε δυσκολία αφορά την σωματική του κατάσταση.

Σύμφωνα με την ίδια την λέξη, ο Ολυμπιονίκης μετά από την ΝΙΚΗ που έχει πετύχει στους αγώνες της Ψυχής του, αποκτά πλέον το δικαίωμα να ανέρθει στην κορυφή του Ολύμπου, να βρεθεί δηλαδή στο περιβάλλον των Θεών!

 Ο Ολυμπιονίκης είναι ένας τίτλος που υποδηλώνει ότι ο συγκεκριμένος αθλητής έχει καταφέρει να αλλάξει πλέον εξελικτικό επίπεδο και να κατακτήσει πλέον υψηλότερα φιλοσοφικά επίπεδα,όπως είχε συμβεί και την περίπτωση του Ηρακλή με την πραγματοποίηση των 12 άθλων του.

 Ο Ολυμπιονίκης λοιπόν, δεν ακολουθεί πλέον την συνηθισμένη ροή του χρόνου που ισχύει για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ο χρόνος δεν ρέει πλέον από «μέσα προς τα έξω» όπως συμβαίνει για τους κοινούς ανθρώπους που δεν έχουν επιτελέσει κανέναν άθλο στην ζωή τους.

 Οι Ολυμπιονίκες μπορούν να βρίσκονται πλέον στο θεϊκό περιβάλλον του Ολύμπου, να κατοικούν δηλαδή μαζί με τους Θεούς.
Αυτό σημαίνει οι επιπτώσεις του χρόνου δεν επιδρούν πλέον επάνω τους, διότι από την στιγμή που έχουν δεχτεί το στέφανο της καλλιστέφανης ελιάς, μπορούν να ακολουθούν την αντίθετη ροή.
Να ακολουθούν δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο φυτρώνουν τα φύλλα στα κλαδιά της Ιεράς Ελιάς.

http://www.astrology.gr/

Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Στο βιβλίο του Πλουτάρχου «Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής» υπάρχει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, με το οποίο ολοκληρώνεται το αρχαίο κείμενο, το οποίο με την ζωηρότατη περιγραφή του, μας επιτρέπει να μεταφερθούμε στην εποχή εκείνη και να βρεθούμε θεατές μπροστά στις αντίξοες συνθήκες, κάτω από τις οποίες πολεμούσε τις περισσότερες φορές σώμα με σώμα, στην «πρώτη γραμμή», ο Μέγας Αλέξανδρος.

Ας δούμε το εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο σε νεοελληνική απόδοση:

Ο μεγαλύτερος από τους κινδύνους που αντιμετώπισε ο Αλέξανδρος, ήταν ότι, καθώς υπερασπιζόταν τον εαυτό του απέναντι σε εκείνους που του επιτίθονταν από μπροστά, αυτός που τον χτύπησε τόλμησε να τον πλησιάσει κρατώντας ξίφος, αλλά ο Αλέξανδρος πρόλαβε να τον χτυπήσει με το μαχαίρι του και τον σκότωσε.

Την ώρα που συνέβαιναν αυτά, κάποιος βγήκε από ένα μύλο και τον χτύπησε στον αυχένα με ρόπαλο από πίσω. Το χτύπημα αυτό, θόλωσε τις αισθήσεις του και έχασε το φως του.

 Η Αρετή όμως βρισκόταν κοντά του και έδωσε σε αυτόν τόλμη και στους συντρόφους του δύναμη και ζήλο.

Άνθρωποι δηλαδή όπως ο Λιμναίος, ο Πτολεμαίος και ο Λεοννάτος και όσοι, υπερπηδώντας το τείχος ή γκρεμίζοντάς το, στάθηκαν εμπρός του, αποτέλεσαν ένα «τείχος αρετής», εκθέτοντας στον κίνδυνο τα σώματά τους, τα πρόσωπά τους και τις ζωές τους, από την αφοσίωση και την αγάπη τους στον βασιλιά.

Δεν οφείλεται βέβαια στην τύχη το ότι οι σύντροφοι ενός καλού βασιλιά πεθαίνουν ή κινδυνεύουν για λογαριασμό του με την θέλησή τους, αλλά ΣΤΟΝ ΈΡΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μέλισσες, που πλησιάζουν και πλαισιώνουν την βασίλισσά τους, οδηγημένες από την αγάπη τους για αυτήν.

Θα μπορούσε όμως να υπάρχει κάποιος από τους παραβρισκόμενους, που παρακολουθούσε την μάχη χωρίς να κινδυνεύει, που δεν θα έλεγε ότι παρακολουθεί την μεγάλη μάχη της Τύχης εναντίον της Αρετής, και ότι το βαρβαρικό στοιχείο επικρατεί παρά την αξία του, λόγω της Τύχης, ενώ το Ελληνικό αντέχει πάνω από τις δυνάμεις του, λόγω της Αρετής;

Στην περίπτωση λοιπόν που επικρατούσαν οι βάρβαροι, δεν θα έλεγε ότι πρόκειται για έργο της Τύχης και κάποιου φθονερού δαίμονα ή της Νέμεσης, ενώ αν νικούσαν οι Έλληνες, ότι το νικητήριο τρόπαιο κέρδισαν η Αρετή, η Τόλμη η Φιλία και η Πίστη;

Αυτά και μόνο διέθετε ο Αλέξανδρος, γιατί κατά το παραπάνω γεγονός η Τύχη παρενέβαλε τείχος, ανάμεσα σε εκείνον και στις υπόλοιπες δυνάμεις και τα εφόδιά του, στους στόλους, τα άλογα και τα στρατόπεδα.

Τελικά οι Μακεδόνες νίκησαν τους βάρβαρους και όταν εκείνοι έπεσαν κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την πόλη τους.

Το γεγονός αυτό όμως δεν βοήθησε τον Αλέξανδρο (που είχε τραυματιστεί).

Μεταφέρθηκε αμέσως από το πεδίο της μάχης, ενώ το στέλεχος του βέλους που τον τραυμάτισε, βρισκόταν ακόμα μέσα στα σπλάχνα του και ήταν σαν δεσμός και καρφί που στερέωνε τον θώρακα με το σώμα του.

 Προσπάθησαν να τραβήξουν το βέλος με δύναμη από την ρίζα του τραύματος, αλλά το σίδερο δεν υπάκουσε, καθώς ήταν στερεωμένο στο οστέινο μέρος μπροστά από την καρδιά.

Δεν τόλμησαν να πριονίσουν το μέρος του βέλους που εξείχε, επειδή φοβόταν μήπως διαλυθεί το κόκαλο από τον κραδασμό και του προκαλέσει αφόρητους πόνους και μήπως αιμορραγήσει το εσωτερικό του σώματός του.

Όταν όμως ο Αλέξανδρος αντιλήφθηκε τη σύγχυση και τους δισταγμούς τους, προσπάθησε ο ίδιος να κόψει με το μαχαίρι του το βέλος, σύριζα στον θώρακα.

Το χέρι του όμως ήταν αδύναμο, καθώς το βάραινε η νάρκη από την φλεγμονή του τραύματος.

Έτσι ενθάρρυνε εκείνους που δεν ήταν τραυματισμένοι να μη φοβούνται και να το κάνουν.

Κορόιδευε κάποιους που έκλαιγαν και δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν, και τους άλλους που δεν είχαν το θάρρος να τον βοηθήσουν τους έλεγε λιποτάκτες.

Φώναζε μάλιστα στους συντρόφους του: «Κανείς σας να μην δειλιάσει, έστω κι αν πρόκειται για μένα. Δεν θα με πιστέψουν ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, αν εσείς φοβάστε για τον δικό μου θάνατο». 

http://www.astrology.gr/

________________________

ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ, ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣΤΑΤΑ ο Αρριανός στο Έκτο Βιβλίο του έργου του «Αλεξάνδρου Ανάβασις», ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΜΕΓΕΘΥΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΚΟΝΕΣ. Σκεφθείτε μόνο το γεγονός ότι μόνος του ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο τείχος όταν είδε ότι οι άλλοι δεν εκμεταλλεύονταν τις σκάλες όπως έπρεπε, και όταν βρέθηκε μόνος του πάνω στο τείχος σε δυσχερέστατη θέση, σκεφτείτε, αυτός προτίμησε να πηδήξει μέσα στους αντιπάλους, πάλι μόνος.