Η ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΝΔΟΝ ΣΚΟΠΕΥΣΙ - ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΑΣ ΨΥΧΗΣ

ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΠΥΛΗ / Π+ΥΛΗ / ΛΥΠΗ
Αµφίδροµη η φορά των δύο εννοιών: πύλης και λύπης
Η – ΠΥΛ - Η

Δια της λύπης η κλειστή πύλη ανοίγει «εξαίφνης».
Εξαίφνης φαίνει εκ του σκότους η λύπη και από το µακρυνό της άντρον ανοίγει η πύλη και φανερώνεται το φως της Εστίας µας, φως της ουσίας µας.
Το «εξαίφνης» φαίνει, φανερώνει τον εσωτερικό µας εαυτό και δια του «γνώθι σαυτόν» µας επιτρέπει να θυµηθούµε και να µυηθούµε στην αλήθεια, στην έλλειψι λήθης (α-λήθ-εια) της συµπαντικής θεάς, της Μνηµοσύνης.

Μνηµο-σύνη είναι η σύνεσις της µνήµης. Αυτή πρώτη διέγειρε την συγκρότησι των λογισµών µας στον νοητό κόσµο, µέσω του Ελληνικού Δια-λογισµού.
Με αυτόν ασχολήθηκε η ψυχή, διαλογιζοµένη µε ενθουσιασµό, γνώσι, σταθερότητα και συνέπεια.
Με µεθοδικότητα για πρώτη φορά µετά από 26 αιώνες ανεδύθη η θεία λειτουργία της διαλογιζοµένης Ελληνικής ψυχής µε τρόπο Ελληνικό, σύµφωνο µε το αρχαιοελληνικό πρότυπο του στοχασµού/στόχου, του Απολλωνίου αρχετύπου της τοξευτικής τέχνης.

Συγχρόνως δε, νοητός πατέρας του Πυθαγόρα, ο Απόλλων επιστατεί στα παραγγέλµατα του Πυθαγόρου, τον οποίον εµείς ακολουθούµε στον Ελληνικό Διαλογισµό.
Είναι δυνατόν ο Ελληνικός νους να µην έχη εκ φύσεως την προδιάθεσι στον διαλογισµό, όταν η ουσία των θεών του ήτο εστιασµένη στην σκόπευσι των ιδεών και στην θήρευσι της Απολλωνίου αλήθειας;
Τέκνο Ζηνός, ο Απόλλων δρα, µέσω της δικαιοσύνης του πατέρα του.

Η δικαιοσύνη ενσκήπτει εκ Διός. Αυτήν απονέµει ο δικαστής της ψυχής µας κάθε βράδυ προ του ύπνου, καθώς αποκαθαίρει τις άστατες και αλόγιστες πράξεις του βίου µας.
Ο δρόµος της αυτογνωσίας είναι µακρύς.

Όµως, ο δρόµος αυτός δεν είναι πλέον ο τρόµος του µόρου, αλλά ο όρµος της γαλήνης, εκεί όπου η ψυχή «µεταβαλλοµένη αναπαύεται», είπε ο Ηράκλειτος (απ. 84a). Είναι το αγκυροβόλιο του Πλουτάρχου στο «Περί του Σωκράτους Δαιµονίου» (593F), όπου οι θεοί στην ακτή, στο µεταίχµιο, στο «µεταξύ», αναµένουν την ψυχή και της τείνουν το χέρι µε ηρεµία, µετά την θαλασσοταραχή των παθών και των επιθυµιών της ζωής, που κατέστη βίος.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την Απολλώνια προς τα ένδον σκόπευσι και σας εύχοµαι από το βάθος των λογισµών µου να ακούσετε και σεις το πρόσταγµα της Ελληνικής σας ψυχής. Αυτή θα σας οδηγήση µε αρετή και τόλµη, µε ασφάλεια και γνώσι στην αθανασία.
Ην δ’ απαλείψας σώµ’ ες αιθέρ’ ελεύθερον έλθης,
έσεαι αθάνατος, θεός άµβροτος, ουκέτι θνητός.
Όταν δε εγκαταλείψης το σώµα και έλθης στον ελεύθερο αιθέρα, θα γίνης αθάνατος, θεός άµβροτος, όχι πλέον θνητός.... µας διαβεβαίωσαν τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορείων Φιλοσόφων.

Αλτάνη
Π. Φ., 10 Νοεµβρίου 2008
Αναδηµοσίευση από το περιοδικό «Ελληνική Αγωγή» µηνός Νοεµβρίου 2008

http://altani.gr/greek/index.html ,  http://altani.gr/greek/altani_all.pdf

Δείτε επίσης: Η ΧΑΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ – ΑΛΤΑΝΗ: ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ = ΔΡΑΣΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΥΡΑΣ