ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ - Η ΕΝΑΡΞΗ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗΣ - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Λες και εμπεριέχουν την συλλογική συνειδητή ή μη, Γνώση του Νόμου. Του Νόμου που αναφέρουν ο Αριστοτέλης και ο Στράβωνας, που καθόριζε την θέση και την ίδρυση των ιερών.
Η Εαρινή Ισημερία σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής, που η ημέρα όλο και μεγαλώνει, όλο και ζεσταίνει. Ο Ήλιος, με το φως του και την θέρμη του, ξυπνάει όλη τη ζωή στη Φύση. Οι σπόροι που είχαν κουρνιάσει τον χειμώνα κυοφορώντας, τώρα γεννούν νέα ζωή. Ευχάριστη ζέστη, βλάστηση, ανάπτυξη, άνθιση, χρώματα, μυρωδιές, κελαϊδίσματα και κελαρύσματα συνθέτουν ένα σκηνικό χαράς και αρμονίας, φωτός και χρωμάτων.
Όλα είναι μέρος ενός ζωντανού οργανισμού που πάλλεται και σφύζει από ζωή – διέπεται από Φυσικούς Νόμους που αφορούν όλα τα μέλη του εξίσου.
Ο άνθρωπος ως μέλος, του ζωντανού αυτού οργανισμού, λειτουργεί αντίστοιχα. Τις κρύες και σκοτεινές, συχνά υγρές και κάποτε παγωμένες μικρές μέρες και ατελείωτες νύχτες του χειμώνα, είχε περιορίσει τις δραστηριότητές του, στις αναγκαίες προς την επιβίωση. Οι αλλαγές στην Φύση την Άνοιξη, επιδρούν πάνω του βιοχημικά και κατά συνέπεια ψυχο-συναισθηματικά με αποτέλεσμα να είναι πιο ευδιάθετος, χαρούμενος, φωτεινός και ζωντανός σε σχέση με τον χειμώνα. Δραστηριοποιείται και αξιοποιεί το φως και την θέρμη του Ήλιου για να δημιουργήσει.

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

«Περσεφόνη, θυγατέρα του μεγάλου Διός, έλα, μακαρία, μονογενής θεά, δέξου τις προσφερόμενες θυσίες, πολυτίμητη σύζυγε του Πλούτωνος, σεβαστή, ζωοδότρα, που κατέχεις τις πύλες του Άδη στα βάθη της γης, Πραξιδίκη, ωραιοπλόκαμη, αγνέ βλαστέ της Δηούς, γεννήτρια των Ευμενίδων, βασίλισσα των υπογήινων, κόρη που ο Ζευς τη γέννησε με απόρρητους γόνους, ω μητέρα του βροντόηχου πολύμορφου Ευβουλέως, συμπαίκτρια των Ωρών, φωτοφόρα, λαμπρόμορφη, σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη που βρίθεις με καρπούς, λαμπρόφεγγη, κερασφόρα, συ μόνη στους θνητούς ποθητή, εαρινή, που χαίρεσαι με τις λιβαδίσιες πνοές, που φανερώνεις το ιερό σώμα με βλαστάρια χλωρόκαρπα, που αρπαγμένη νυμφεύθηκες σε γάμους φθινοπωρινούς, συ μόνη ζωή και θάνατος στους πολύμοχθους θνητούς, ω Περσεφόνη. Γιατί πάντοτε τρέφεις και φονεύεις τα πάντα. Εισάκουσε, θεά μακάρια, και καρπούς απ’ τη γη ξαναστείλε σε ειρήνη και απλόχερη υγεία που θάλλεις και σε βίο ευτυχή που φέρνει το ανέφελο γήρας στον δικό σου τον τόπο, ω βασίλισσα, και στον πανίσχυρο Πλούτωνα».

Αυτή είναι η ημέρα όπου η πανέμορφη Περσεφόνη, επιστρέφει επιτέλους στη Γη και στην Μητέρα, φέρνοντας μαζί της το δώρο που της έδωσε ο χθόνιος Πλούτωνας, το ρόδι (Εδώ: Ο συμβολισμός του καρπού της ροδιάς). Το ρόδι της αφθονίας, της γονιμότητας, της θεραπείας. Το ρόδι που την συνδέει με τον Κάτω κόσμο.
Η άνοδος της Κόρης στη Γη, φέρνει το φως, τη χαρά και την γονιμότητα. Άλλωστε και ο Πλούτωνας γι ‘αυτό την άρπαξε. «Μια γυναίκα όμορφη θα φώτιζε λίγο τη ζωή μου εκεί κάτω, στο πιο δύσκολο, σκοτεινό και μοναχικό βασίλειο που έχω» είπε στον αδελφό του Δία, όταν τη είδε να παίζει με τις Νύμφες, στα λιβάδια της άκρης του κόσμου.

Ο μύθος συμβολίζει, τον συνεχή κύκλο της Ζωής από την απουσία από τη ζωή στην άνθιση, τη βλάστηση και τη καρποφορία. Τα αρώματα, τα χρώματα και οι καρποί, μπορούν να συμβολίσουν την ανθρώπινη ψυχή που βλασταίνει και ανθίζει μετά την “χειμερία νάρκη” και τα γεννήματα της εσωτερικής εργασίας, τροφή για το πνεύμα, το οποίο προορίζεται σε θεία πνευματική ανάταση.

Άλλωστε, τώρα γιορτάζονταν τα Μικρά Ελευσίνια προς τιμήν της Περσεφόνης και της Δήμητρας. Ήταν μέρος της προετοιμασίας για τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια όπου μετά από καθαρμούς, θυσίες και όρκους εχεμύθειας, οι μύστες δεχόντουσαν την πρώτη διδασκαλία, βάσει της οποίας θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και να αντιληφθούν τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια.

Ο μύθος της Κόρης περιγράφει τον αέναο κύκλο της Ζωής στο κάθε τι. Την άνοδο και την κάθοδο, τη μέρα και τη νύχτα, τη κίνηση και την ακινησία. Συμβολίζει όλες τις αλληλοσυμπληρούμενες αντίθετες ενέργειες που συνθέτουν τη Ζωή. Το δίπολο της εσωτερικής και εξωτερικής αρμονίας.

Η αλληγορία υπενθυμίζει τη συνεχή μετάβαση της ψυχής από τη νύχτα στη μέρα, από τη μέρα στη νύχτα. Την κάθοδο της ψυχής στο σκοτάδι, τον εσωτερικό θάνατο και την άνοδο της ψυχής στο φως, στη Μητέρα. Συμβολίζει το ταξίδι της εξέλιξης της ψυχής, ανάμεσα στον υλικό και πνευματικό κόσμο, όλες τις μεταβολές και τις αλλαγές που σηματοδοτούν τη Ζωή μας.

Οι πανανθρώπινες θεότητες, οι Μύθοι και οι Αρχαίοι εορτασμοί της Εαρινής Ισημερίας, είχαν μία κοινή γλώσσα να εκφράσουν, τον εγγεγραμμένο στο συλλογικό ασυνείδητο Φυσικό Νόμο της Ζωής, που ορίζει ότι η Ζωή, νομοτελειακά, συνεχίζεται.

Η 21^η Μαρτίου είναι μια ιδιαίτερη, μια πολύ ιδιαίτερη μέρα.

Είναι η μέρα που το φως παλεύει με το σκοτάδι και έρχονται σε ισορροπία. Είναι η μέρα που ο ήλιος γυρνά την τροχιά του προς το βόρειο ημισφαίριο της γης και μας χαρίζει ζωντάνια κι ενέργεια, την υπόσχεση της θέρμης και της δύναμής του. 

Όλες και όλοι οι μύστες κατευθύνονταν προς την Ελευσίνα για να τιμήσουν τις δύο Θεές και να μυηθούν στα μυστήρια της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης. 

Όμως, από κείνη την εποχή μέχρι σήμερα, πολλά άλλαξαν κι ανατράπηκαν.  Τέτοιου είδους θρησκευτικές τελετές δεν πραγματοποιούνται πια επίσημα και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν  γιορτάζουν με θρησκευτική κατάνυξη και λαμπρότητα τον ερχομό της άνοιξης.

Γιορτάζουμε και τιμούμε την Θεά Γη, που βλασταίνει κι ανασταίνεται, που μας χαρίζει τροφή και ζωή.

Όμως, η έκφραση των όποιων αισθημάτων μας γι' αυτές τις μέρες του χρόνου δεν εξαρτάται οπωσδήποτε κι απόλυτα από ομάδες ή εκκλησίες.  Κάθε άνθρωπος μπορεί να τιμήσει την γιορτή αυτή επισκεπτόμενος τον ιερό χώρο της Ελευσίνας, όπως έκαναν οι πρόγονοί μας σε τούτο τον τόπο χιλιάδες χρόνια πριν, ή με όποιον άλλον τρόπο εκφράζεται κι επιθυμεί.

Πηγές: Εαρινή Ισημερία: Η συνέχιση της ζωής Της διατροφολόγου Ορσαλίας Ψαρίδη και  Εαρινή ισημερία και θρησκευτικό συναίσθημα της Ρούλας Σκούταρη (αποσπάσματα)